คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Event 13 : บุกโลกมนุษย์ : [ส่งต่อความวุ่นวาย] บ้านใหม่หลังแรก
พอฝนตก เน็ตก็ไปกับฝน - -
พึ่งกลับมาใช้ได้ =w=
สามบทต่อจากนี้ตัดมาบนโลกมนุษย์เน้อ =3=
++++++++++++++++++++++++++
กิ๊งก๊อง!
“ยูซึ ไปดูให้หน่อยว่าใครมา”
เด็กสาวผมดำสั้นประบ่าโผล่หน้าออกมาจากในห้องครัวเพื่อร้องเรียกน้องสาวของตน
“มาแล้วๆ”
เด็กสาวผมสั้นอีกคนขานรับเสียงใส แล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งมาเปิดประตูบ้าน
“………….”
“พี่คาริน ไม่เห็นมีใครเลยอ๊ะ”
ยูซึพูดพลางหันซ้ายหันขวา ขณะที่กำลังคิดว่าคงมีคนมือบอนมากดกริ่งเล่นก็พลันเห็นตะกร้าใบใหญ่สีขาวตั้งอยู่ตรงหน้า
……..แถมใต้ห่อผ้าที่อยู่ในนั้น ดันขยับได้ด้วย………….
“เหวอ!”
“ใครมาหรอ แล้วนี่มัน…. -0- ”
คารินที่เดินตามมาทีหลัง ทันได้เห็นตอนห่อผ้าคลี่ออกพอดี
“นั่นเด็กนี่นา”
“ตะกร้าใส่เด็ก ….ถูกทิ้งไว้หน้าบ้านคุณคุโรซากิ รึว่า….”
สองเสียงเมื่อครู่ไม่ใช่ทั้งยูซึรึคาริน แต่ดังมาจากเพื่อนบ้านข้างเคียงจอมสอดรู้สอดเห็น แถมยังพูดต่อไปโดยไม่สนใจว่าจะเป็นการทำร้ายจิตใจน้อยๆ ของสองสาว
“ปากบอกว่ารักเมีย ที่แท้ก็…”
“อาจจะไม่ใช่คนพ่อก็ได้ …ก็คนลูกมันโตเป็นหนุ่มแล้วนิ”
“…คนสมัยนี้ รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ เฮ้อๆๆ………”
จากสองเสียงสู่ห้าเสียง และมีแนวโน้มว่าจะเพิ่มขึ้นเมื่อทุกบ้านในระแวกนั้นเริ่มอยากออกมาดูว่าเกิดอะไรขึ้น ส่วนทางสองพี่น้อง ยูซึนั้นใกล้จะร้องไห้เต็มที แต่ดีที่คารินได้สติก่อนจึงรีบคว้าทั้งน้องสาวและตะกร้าใบนั้นกลับเข้าบ้านไป
Event 13 : บุกโลกมนุษย์ : [ส่งต่อความวุ่นวาย] บ้านใหม่หลังแรก
ตุ๊บ!
“โอ๊ย”
สาวร่างเล็กร้องเสียงหลง เพราะหัวที่ไว้ทรงผมคล้ายหัวหอมชนเข้ากับเสาไฟข้างทางอย่างจัง ถัดจากนั้นได้มีชายร่างสูงโปร่งเดินตามมาข้างหลังพูดขึ้นมาพลางกลั้นหัวเราะไว้
“อุ๊บ! ฮะๆ ลูเคีย…ชั้นบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าอ่านนิยายตอนกำลังเดินกลับบ้าน เห็นมั้ยคุณเสาไฟเค้าเจ็บหมด…”
“เจ้านั่นแหล่ะไม่ยอมบอกข้าว่าจะชน.. ดะ…เดี่ยว! ที่ถูกมันต้องเป็นห่วงหัวของข้าสิ ไม่ใช่เสาไฟ!”
“กะโหลกหนาอย่างเธอ …ห่วงเสาไฟน่ะถูกแล้ว” ถึงชายหนุ่มจะบ่นกับตัวเองเบาๆ ก็ยังไม่พ้นหูของอีกฝ่าย
“การว่าร้ายหญิงสาวแรกแย้มถือเป็นบาปมหันต์!” [ลูเคียอ่านตามบทพูดในหนังสือ] “จงได้รับการลงทัณฑ์จากข้าไปซะ!!!”
ขณะที่อิจิโกะหลุดขำกับคำว่า ‘สาวแรกแย้ม” ก็ต้องรีบก้มหลบลูกเตะความเร็วแสงที่อีกฝ่ายปล่อยมากอย่างไม่ยั้ง
“เฮ้ๆ จะดีเหรอ เธอน่ะใส่ชุดนักเรียนอยู่นะ เดี๋ยวหวอเปิด…แอ๊ฟ!”
ท้าวเรียวเล็กเข้าประทับหน้าตาหล่อเหลาอย่างเหมาะเจาะ หญิงสาวไม่ถีบเปล่าแต่ยังใช้หน้าของชายหนุ่มเป็นฐานส่งร่างเล็กของตนกระโดดไปข้างหน้า
“จัดการเจ้าให้หมอบก่อนทันได้เห็นซะก็สิ้นเรื่อง” ลูเคียพูดพลางวิ่งฉิวนำออกไป ทิ้งให้ชายผมส้มยืนพิงเสาเพื่อตั้งหลัก ก่อนจะสบถเบาๆ แล้วออกวิ่งตาม
“กลับมาแล้ว!”
ลูกชายคนโตแห่งบ้านคุโรซากิ เปิดประตูเดินเข้ามาในบ้าน ตามมาด้วยลูเคีย [โดนอิจิวิ่งแซงในช่วงหลัง]
“นี่ๆ อิจิโกะ” ลูเคียสะกิดร่างสูงให้มองไปอีกทาง
-0-?!
น้องสาวของเค้าทั้งสองนั่งคุกเข่าเรียบร้อยอยู่กลางห้องนั่งเล่น โดยมีตะกร้าใบใหญ่วางขั้นกลางทั้งคู่ไว้
“วันนี้เวรทำครัวของเธอนิ คาริน แล้วไหน….”
ผู้เป้นเจ้าของชื่อยันตัวลุกขึ้นมาแล้วเดินมาหยุดอยู่หน้าพี่ชายของตน แล้วยื่นของสิ่งหนึ่งให้
“นี่มันมีดนิ จะเอาให้ชั้น….”
“..คว้านท้องตัวเองซะ พี่อิจิ”
-0-?!
“หนูไม่อยากมีพี่ชายเลวๆ แบบพี่”
=[]=!!!!
เด็กสาวผู้ยื่นความตายให้อย่างสายฟ้าแลบจะรู้หรือไม่ว่า คำพูดของเธอนั้นสร้างความเสียหายแก่จิตใจของพี่ชายคนโตขนาดไหน ทำให้ตอนนี้ตัวแทนยมทูตคุโรซากิ อิจิโกะช๊อคเสียจนหงายหลังล้มตึง โดยมีลูเคียรีบเข้ามาประคองพร้อมกับเอ่ยถาม
“เอ่อ..มีเรื่องอะไรกันงั้นรึ”
ทั้งคารินและยูซึต่างชี้นิ้วไปที่เด็กน้อยในตะกร้าแทนคำตอบ
“เห็นหมอนี่ชอบออกไปนู่นไปนี่ แถมมีอยู่ช่วงที่ไม่ได้กลับบ้านอยู่พักใหญ่ ไม่นึกเลยว่าจะ…”
พลัน ชายผมส้มที่น่าจะนอนหมดสติอยู่บนพื้น ก็เด้งตัวขึ้นมา สองมือหนาพุ่งไปจับแก้มน้องสาวทั้งสองคงละด้านแล้วออกแรงดึง
“โอ๊ย! เจ็บนะ!/ทะ…ทำบ้าอะไรของนาย!”
“พวกเธอนั่นแหล่ะ ล้อเล่นอะไรก็ให้มันรู้กาลเทศะหน่อยเซ่!”
“หนอย.. พี่บ้า! หลักฐานมีอยู่ทนโท่ยังจะเถียง!”
ก่อนที่การเถียงจะยืดเยื้อกลายเป็นการตะลุมบอน ลูเคียเลยเข้าไปแยกทั้งสองฝ่ายออกจากกัน
“ต่อให้หมอนี่จะไม่ได้เรื่องขนาดไหน ก็ไม่มีทางทำเรื่องพรรค์นี้หรอก”
“ข้ารับประกันได้ ^^”
เมื่อได้ยินจากปากเพื่อนสาวของพี่ชาย ท่าทีของคารินก็สงบลง ส่วนยูซึที่ยังหน้าบวมเพราะถูกหยิกแก้มเมื่อคู่ก็พูดขึ้นมา
“ถ้าลูเคียจังยืนยันขนาดนั้น ชั้นก็ไม่สงสัยพี่อิจจังแล้วล่ะ”
“อือ! อีกอย่าง โง่ซื่อบื้ออย่างหมอเนี่ย สาวที่ไหนจะแล ^^” พอลูเคียกล่าวประโยคถัดมา ทำเอาอิจิโกะตัดสินใจกลืนคำพูดขอบเข้าไปเงียบๆ
“ถ้าไม่ใช่หมอนี่….รึว่า” ประโยคสั้นๆ ของคารินจุดประกายความคิดของทุกคนในบริเวณนั้น ทำให้นึกออกได้ว่า บ้านหลังนี้มีอิจิโกะเป็นผู้ชายอยู่คนเดียวซะที่ไหนกัน
“ทุกค้นนนนน ป๊ะป๋ากลับมาแล้วววววว!!!!!!!!!! ^[]^”
- -+ [ชิ้ง!]
ฝ่าเท้าแพ็คคู่อันเกิดจากการร่วมแรงร่วมใจระหว่างลูกชายคนโตกับลูกสาวคนรองแห่งบ้านคุโรซากิ พุ่งเข้าหาเสาหลักของบ้านอย่างไม่ลังเล
………..แหมๆ วันนี้มาต้อนรับป๋าถึงที่ จะหลบความรักของลูกได้ไงกัน ^^…… อิชชินคิด
อีก 1 ฟุต ก่อนถึงเป้าหมาย
………..อืมๆ ชักไม่แน่ใจเท่าไหร่แฮะ - -“…………..
กว่าจะรู้ว่าภัยมาถึงตัวก็สายเสียแล้ว บัดนี้รอยเท้าสองไซส์ต่างขนาดกันประทับอยู่บนหน้าของคุโรซากิผู้พ่อเรียบร้อยแล้ว
ตู้ม!
“แอ๊ฟ!”
ส่งผลให้ร่างสูงวัยกลิ้งขลุกๆ ไปชนผนังบ้าน
“ผนังร้าวเลยแฮะ พี่อิจิกับพี่คารินเอาจริงแฮะ - -;;”
“ปะ…เป็นความรักที่เร่าร้อนเกินไปแหล่ว” อิชชินพูดพลางโกยเอาฟันที่ร่วงตามพื้นใส่กระเป๋าเสื้อ เผื่อจะใส่กลับได้ - -“
“ป๋าฮะ มาดูน้องคนสุดท้องของเราสิครับ” อิจิโกะพูดพร้อมกับอุ้มเด็กในตะกร้าส่งให้
“โอ้ ลูกใครเรี่ย น่ารักดีแท้ …ผมยังดำเหมือนชั้นเลยแฮะ” ทันใดนั้นอิจิโกะก็พูดสวนกลับไปเสียงดัง
“ก็ลูกแกไม่ใช่เรอะ! ไม่ต้องมาเนียน!”
“มีลูกทิ้งไว้ข้างนอกโดยที่คนในครอบครัวไม่รู้ตัว ใจร้าย ใจร้าย” ลูเคียรำพึงรำพันตามที่จำได้ในหนังสือนิยาย[อีกครั้ง]
“เฮ้ย! ม่ายช้ายๆ! ป๋าไม่เคยแม้แต่จะคิดนอกใจม๊าเลยน้า >[]<”
“อ๊าๆ ที่เสื้อป๊ะป๋าเลอะอะไรอยู่ด้วย…. -.-?” ยูซึพูดพลางดึงเสื้อออกมาจะได้เห็นชัดๆ สิ่งที่ปรากฎต่อสายตาทุกคนคือ
………..รอยลิปสติกสีแดงเข้ม ประทับจูบอยู่บนแผ่นหลัง -..- ………….
“วะ..วันนี้ป๊านั่งรถไฟฟ้ากลับมา …คงจะ..”
“วันนี้เค้าหยุดให้บริการไม่ใช่หรอ ………….เห็นว่ามีคนตกลงไปเมื่อเที่ยงนี้”
สิ้นเสียงคารินที่เอ่ยแทรกขึ้นมา สายตาทั้ง 3 คู่ที่เหลือต่างจับจ้องไปยังคนพูดปด
“เดี๋ยวก่อนๆ ป๊ะป๋าอธิบายได้เรื่องเสื้อ แต่เรื่องเด็กไม่รู้จริงๆ …ศาลไคฟงอยู่ไหน จั่นเจาอยู่ไหน เปาบุ้นจิ้นอยู่หนายยย!!! T[]T”
[พูดถึงใครอยู่ฟร่ะ //ทุกคนคิด]
“…ไปอุทธรณ์ต่อกับคุณแม่ในปรโลกก็แล้วกัน ตาเฒ่าตัณหากลับ!”
ขณะที่พี่น้อง[ยกเว้นยูซึที่ยืนเชียร์อยู่ข้างๆ]กำลังรวมพลังเตรียมจัดการอยู่นั่นเอง เด็กน้อยในตะกร้าก็ส่งเสียงดังจนเรียกความสนใจของทุกคนไปหมด
“แง้!!! T[]T”
ยูซึน้องเล็กรีบวิ่งไปที่ตะกร้าแล้วอุ้มเด็กขึ้นมาโอ๋
“อย่าร้องน้าๆ โอ๋ๆ ^0^”
“ยูซึ ส่งเด็กให้คนอื่นอุ้มเหอะ - -;;” คารินพูดด้วยน้ำเสียงเครียดๆ จะไม่ให้เครียดได้ยังไงในเมื่อน้องสาวของตนเล่นจับเด็กห้อยหัวให้เท้าชี้ฟ้าอย่างนั้น - -“
เหตุการณ์ที่ยูซึอุ้มเด็กผิดทาง ถือเป็นช่วงพักรบสั้นๆ สามคนพ่อลูกจึงเริ่มเรื่องต่อจากที่ค้างไว้ หากแต่ถูกหยุดอีกครั้งด้วยบรรยากาศที่เปลี่ยนไป
ตะกี้นี้ยูซึคงให้ลูเคียรับช่วงต่อ ตอนนี้เด็กน้อยหลับตาพริ้มอย่างสบายใจอยู่ภายในอ้อมแขนแลดูอบอุ่นของหญิงสาว หน้าสวยโน้มลงเล็กน้อยเพื่อเฝ้ามองอย่างเอ็นดู โดยใช้มือข้างหนึ่งคอยลูบเจ้าตัวเล็กอย่างนุ่มนวลพร้อมกับส่ายตัวไปมาเบาๆ
…………นี่สินะ…….จิตวิญญาณความเป็นแม่ -////-…………..
ขณะที่ทั้งตระกูลคุโรซากิกำลังจ้องมองลูเคียแล้วนึกคิดเป็นเสียงเดียวกันอย่างเคลิบเคลิ้ม มีอยู่คนหนึ่งที่คิดเกินเลยไปกว่านั้นแล้ว
ตัวแทนยมทูตหนุ่มจินตนาการถึงลูเคียในสภาพเดียวกันนี้ แต่เปลี่ยนให้เด็กในอ้อมแขนมีผมสีส้ม ไม่ใช่สีดำ…….
……ก็ไม่เลวนะ -///-………..
……..ว๊าก คิดบ้าอะไรของตรูฟร่ะเนี่ย อย่างยัยม้าดีดกระโหลกเนี่ยนะ -*-…….
ขณะที่อิจิโกะพยายามเอาหัวโขกกับเสาบ้านเพื่อไล่ความคิดแผงๆ ออกไป คารินก็ร้องเรียกเขาเอาไว้
“เน่ๆ พี่อิจิ ในตะกร้าน่ะ มีแผ่นอะไรอยู่ด้วย”
พอชายหัวส้มเดินไปหยิบเปิดอ่านดูก็ทำหน้าเครียดขึ้นมา
………….งานเข้าแล้วไง - -………… อิจิโกะคิดพลางส่งซิกให้ลูเคียกับอิชชินให้ออกไปคุยกันนอกห้อง
ความคิดเห็น