คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Event 11 :บุกโลกมนุษย์: การเตรียมใจของเถ้าแก่
“ข้าจำได้ว่าคนที่จะมาเก็บเงินคืนนี้คือชายที่ชื่อ อุราฮาร่า คิทสึเกะ…”
“…ไม่ใช่สตรีผมบลอนด์เช่นเจ้า”
“ฮิๆฮี่ๆ อุราฮาร่า… เจ้าเนี่ยงามแท้ๆ ก๊ากกๆๆๆๆ!”
ภาพแห่งความทรงจำอันเลวร้าย เล่นซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่รู้จักจบจักสิ้น จนเขาหรือเธอเอ่ยปากรำพึงกับแฟลชแบคของตัวเองเบาๆ
…………ใครก็ได้ บอกที ว่าทั้งหมดนี่……………
…………..เป็นแค่ความฝัน ……………
Event 11 :บุกโลกมนุษย์: การเตรียมใจของเถ้าแก่
หลังจากแยกกับซุยฟง[รีบกลับไปเก็บข้าวของกับไปสั่งการให้โอมาเอดะเฝ้าหน่วยให้ดี] หัวหน้าอุโนะฮานะออกมุ่งหน้าไปยังที่ทำงานของเธอ ซึ่งมีรองหัวหน้าอิซาเนะ โคเท็ตสึกับยมทูตเคราะห์ร้ายกลายเป็นเด็กทั้งสามคนรออยู่ที่ห้องก่อนแล้ว
“กำลังหลับปุ๋ยเลยค่ะหัวหน้า ^^” อิซาเนะพูดทันทีที่อุโนะฮานะโผล่หน้าเข้ามา
“อืม ดีแล้วล่ะค่ะ ถ้างั้น ….ดำเนินการขั้นต่อไปเลยแล้วกัน” พอหัวหน้าหน่วย 4 พูดจบ ก็มีเงาสีดำสองร่างปรากฎขึ้นมาตรงหน้า
“ข้ามาแล้วขอรับ หัวหน้า” ชายสองคนที่พึ่งมาใหม่เอ่ยขึ้นมาพร้อมกัน ทั้งคู่เลยโดนอิซาเนะจุ๊ปากเตือนว่าให้เงียบๆ เดี๋ยวเด็กๆ จะตื่นขึ้นมาได้
“ลำดับสี่โองิโดะ รับผิดชอบยามาดะ ฮานะทาโร่”
“วางใจได้เลยครับหัวหน้า ข้ามีที่ที่เหมาะกับเจ้านี่ในใจแล้ว รับรองว่าปลอดภัยหายห่วง”
1 ใน 2 ชาย ซึ่งเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเอาการ ตกปากรับคำอย่างมั่นใจ
“ส่วนนักวิจัยจากหน่วย 12 ข้ามอบให้ท่านจัดการนะ ลำดับสามอิเอมุระ”
“ครับ”
อีกคนที่ตอบรับเสียงเข้ม เป็นชายวัยกลางคนค่อนข้างสูงวัยเพราะดูได้จากผมสีซีด และรอยตีการอบๆ กรอบแว่น สีหน้าบึ้งตึง ริมฝีปากหยาบกร้านกำลังเม้นบางๆ เพราะในใจนั้นยังคิดไม่ตกว่าจะพาเด็กน่อยในความดูแลของตนไปฝากกับใครดี
“ส่วนรองหัวหน้าคุโรซึจิ …ข้าคงต้องหานางพยาบาลที่ไว้ใจได้สักคนเพื่อไว้วาน…”
“ข้าเองค่ะหัวหน้า” อิซาเนะโพล่งขึ้น
“เจ้ายังมีงานที่หน่วยอยู่นะ”
“ข…ข้าจะรีบไปรีบกลับ …ขอร้องล่ะค่ะหัวหน้า…..ให้ข้าเป็นคนเลือกที่อยู่บนโลกมนุษย์ของเนมด้วยตัวข้าเองเถอะค่ะ”
อุโนะฮานะพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตหลังจากพ่ายแพ้ต่อความตั้งใจจริงของรองหัวหน้าตัวเอง แล้วสั่งให้ทุกคนแยกย้ายกันไป
………คราวนี้ก็เหลือการประลองทำยาแก้ การจะปรุงยาขึ้นมาอย่างก็ต้องใช้เวลาครึ่งเดือนเป็นอย่างน้อย………..
……..สำหรับอัจฉริยะสองคนนั่น คงไม่ถึงอาทิตย์ ไม่สิ อาจจะภายในคืนเดียวด้วยซ้ำ….
………อย่างน้อยก็ตัดคุณอุราฮาร่าออกจากคู่แข่งได้ อย่างหัวหน้าซุยฟงคงไม่มีพลาด…………..
……...แต่ยังเหลืออีกคนนี่สิ - - …….
หัวหน้าหน่วยสี่ขบคิดอย่างหนักกับปัญหาที่ยังแก้ไม่ตก
จู่ๆ เสียงเจื้อยแจ้วดังเข้ามากระทบโสตประสาทอันตึงเครียดของอุโนะฮานะเข้า พอเธอมองลอดหน้าต่างออกไปจึงพบว่าต้นเสียงมาจากสาวน้อยยมทูตตนหนึ่ง ถ้าไม่ใช่เพราะทรงผมสั้นสีชมพูสดใสอันเป็นเอกลักษณ์ อุโนะฮานะคงไม่อาจรู้ได้ว่าเด็กที่อยู่ห่างออกไปไกลลิบลิ่วคือใคร [เรียกได้ว่า เสียงมาก่อนตัว]
พลัน ริมฝีปากงามก็คลี่ยิ้ม[อย่างชั่วร้าย]อีกครั้ง
…………………ท่านเสร็จข้าแน่ คุโรซึจิ มายูริ ……………..
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“…………..”
อดีตชายหนุ่ม เอ่อ อ่า ผู้กลายเป็นสาวสวยบานสะพรั่งไปแล้ว พลิกกายอยู่ใต้ผ้าห่มไปมาเบาๆ แม้จะรู้สึกตัวแล้ว แต่เปลือกตาเจ้ากรรมยังคงหลับแน่น
…………….เพราะไม่อาจยอมรับความจริงได้ - -“……………..
หลังออกมาจากประตูผ่านโลกมายังโลกมนุษย์ปุ๊บ เขา เอ้ย เธอ [จะเอายังไงกันแน่ครับ - -* // อุราฮาร่าพูดพลางส่งจิตอาฆาตมา] เธอก็หมดแรงข้าวต้มล้มพับอยู่หลังร้าน โชคดีที่เท็ตไซเข้ามารับไว้พอดี จากนั้นเลยเจอทั้งโยรุอิจิกับเท็ตไซระดมยิงคำถามแกมคาดคั้นเป็นชุดๆ พอมั่นใจว่าคืออุราฮาร่า คิทสึเกะตัวจริงเสียงจริง เจ้าตัวจึงฝืนกายเล่าเรื่องที่ไปประสบที่โซลโซไซตี้มาอย่างอ่อนล้า แล้วสลบวูบลงทันทีที่เล่าจบ
เถ้าแก่ตั้งสติลืมตาขึ้นมาพร้อมกับผลุดลุกขึ้นมากระชากผ้าห่มออก
………….โนตม สองเต้า อยู่ครบ …………..
“อา……”
ร่างบางหงายหลังตึงลงไปนอนอีกรอบพลางส่งเสียงครางเบาๆ อย่างสิ้นหวัง
“ตื่นแล้วเรอะ คิทสึเก่!!!”
ไม่ทันได้เห็นเจ้าของคำทักทายได้เต็มสองตา พลันรู้สึกจุกแน่นขึ้นมาเสียอย่างนั้น เป็นเพราะสาวผิวเข้มในชุดรับรูปสีดำตัดกับเสื้อกั๊กสีส้มสด เข้าสวมกอดเสียเต็มรัก
“เจ้าปวดอะไรตรงไหนรึเปล่า รู้สึกยังไงบ้างล่ะ >[]<”
จะว่าเขินก็เขินที่อีกฝ่ายจู่ๆ ก็เข้ามาถึงเนื้อถึงตัวเช่นนี้ อีกทั้งยังสงสัยด้วยว่าทำไมถึงมีท่าทียินดีได้ปลื้มสุดๆ - - แต่ความคิดทั้งหมดกำลังจะขาดห้วงไปในไม่ช้า
“อ่อก…แอ่กๆ “ *เถ้าแก่ใกล้ขาดอากาศหายใจ
“โอ๊ะ! โทษทีนะ นานๆ ทีเห็นเจ้าเสียท่าคนอื่น ข้าเลยตื่นเต้นมากไปหน่อย ^^”
“แค่กๆ…. ตอกย้ำกันชัดๆ เลยนะครับ คุณโยรุอิจิ” ใบหน้างามของเถ้าแก่ยังคงไม่หายแดง ด้วยเพราะจะขาดใจตายไปเมื่อครู่ + โดนกอดไป
ดวงตาสีชาเบิกกว้างอีกครั้ง เมื่อโยรุอิจิดึงตัวเขาหรือเธอเข้าไปใกล้ๆ
“จุ๊ๆ ดูเจ้าสิ… “ สาวผิวเข้มโน้มหน้าไปกระซิบข้างหู
“หน้าตาสะสวยใช้ได้เลยนิ แต่สู้เราไม่ได้หรอกนะ”
พอได้ยินเช่นนั้น เถ้าแก่ได้แต่หัวเราะหึๆ ในลำคอ แต่ก็ต้องหยุดไปเมื่อโยรุอิจิโน้มตัวใกล้เข้ามาอีกเพื่อให้แก้มของตนทาบลงแก้มที่ยังไม่หายแดง
“ผิวก็เนี๊ยน……..เนียน นุ่มนิ่ม” โยรุอิจิพูดพลางปัดมือของอีกฝ่ายที่หมายจะผลักตนออก แล้วไล้มือตัวเองขึ้นมาเชยคางมน
“ดูใกล้ๆ หน้าตาจิ้มลิ้มดีน้า… สเป็คของหนุ่มบนโลกมนุษย์ชัดๆ”
“อ๊า!”
เจ้าหมวกเกี๊ยะร้องว๊ายขึ้นมาทันที …ก็สองมือของสาวสวยอีกคนดันจับหมับที่หน้าอกหน้าใจอย่างจัง
“เต็มไม้เต็มมือกว่าที่คิดนะ คิกๆ….”
“เป็นแบบนี้บ้างก็ดีนะ เจ้าน่ะ…..”
แมวสาวเจ้าเล่ห์ไม่จับเปล่า แถมยังมีบีบๆ เค้นๆ อย่างมันส์มือ -,.- สองชายที่แอบดูอยู่ข้างนอกเลยได้ฤกษ์เสียเลือดกำเดาเป็นลิตรๆ
พอตั้งสติได้ ผู้ถูกกระทำรวบรวมเรี่ยวแรง [ที่หายไปได้หายไปดี] สะบัดตัวให้พ้นจากการประทุษร้าย
“ร…ร่างแบบนี้มันจะไปดีได้ยังไงกัน!”
ด้วยความแค้นใจ เถ้าแก่ในร่างบางเลยขึ้นเสียงสูงขึ้น ทำให้เสียงแตกหญิงอย่างชัดเจน จนเจ้าตัวเองยังตกใจน้อยๆ
“ตั้งแต่กลับมาแล้ว….ความสามารถในการรับรู้ถึงแรงดันวิญญาณของผมก็ลดลง”
“ตอนสู้อยู่โซลโซไซตี้ ประสาทสัมผัสผมก็ทื่อลงไปมาก ……คุมพลังยังแทบเอาไม่อยู่….”
“แล้วอย่างนี้ผมจะเป็นกำลังให้ทุกคนได้ยังไ…. แ อ๊ ฟ !”
โยรุอิจิที่นั่งฟังอยู่นานเกิดทนไม่ไหว เลยยกเท้าเรียวงาม ‘ยัน’ บั้นท้ายของหญิงที่พูดอยู่จนหงายท้องไป แล้วเริ่มต้นต่อว่า
“พูดพล่ามอะไรอยู่ได้ ไร้สาระ เจ้าน่ะสำคัญตัวเองไปผิดแล้ว…”
“….ถึงจะกลายเป็นแบบนี้ พวกข้าก็ดูแลตัวเองได้ แถมยังดูแลเจ้าได้อีกด้วยแน่ะ เอ้า!”
และแล้วประตูห้องถูกเลื่อนออกเสียงดังปัง พร้อมกับเด็กชายหัวแดงโผล่หัวเข้ามาในห้อง
“ใช่ๆๆ ไอ้เสล่อหน้าไหนกล้ามาเจ๊าะแจ๊ะกับเถ้าแก่ ชั้นจะเป่ามันด้วยจินตะโฮมรันเอง!”
จินตะพูด โดยมีชายร่างใหญ่ไว้ทรงผมสุดแนวรับกับหนวดหนาดำขลับ นามสึบากิ เท็ตไซ ซึ่งตอนนี้ยืนเป็นแบล็คกราวน์ข้างหลังคอยพยักหน้าเห็นด้วยกับเด็กชาย
โยรุอิจิเหลือบมองไปยังทิชชู่เปื้อนเลือดที่อุดจมูกของคนทั้งคู่อย่างสนใจ - -“ ก่อนที่จะหันไปทางอุราฮาร่าแล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“….แล้วอีกอย่าง …มากังวลนู่นนี่อย่างนี้ ไม่สมกับเป็นเจ้าเลยนะ คิทสึเกะ”
…………ไม่สมกับเป็นเรา………งั้นรึ…
ใช่….เค้าที่คิดอ่านทำการใดอย่างเยือกเย็นเสมอ [ไม่นับ 8-9 ชั่วโมงที่ผ่านมานะ]
…………ถึงจะเตรียมตัวรับมือเรื่องไม่คาดคิดเอาไว้บ้าง ….ก็ไม่ได้หมายความว่าได้เตรียมใจกับอะไรแบบนี้เสียหน่อย………
อุราอาร่าคิดพลางซุกหน้ากับฝ่ามือ แล้วจู่ๆ ธีม’มาคุ’สีดำได้ปรากฏขึ้นเป็นฉากหลังให้กับร่างนั้น - -“ พวกที่เหลือเมื่อเห็นเถ้าแก่ในสภาพทุกข์ใจขนาดหนัก จึงเรียกเจ้าตัวด้วยความเป็นห่วง
“เถ้าแก่…/คิทสึเกะ….”
ทว่าหน้าสวยค่อยๆ เชิดขึ้น ส่วนสองมือก็ไล้ขึ้นไปเพื่อเสยผมยาวสลวยไม่ให้ปกหน้า
จนเผยให้เห็นแววตาที่เปล่งประกายฮึดสู้ - -v
“หึๆ” หน้าหวานหัวเราะออกมาอย่างมีเล่ห์สนัย
-0-!
“อย่างผม ไม่สิ….อย่าง…ชั้น จะมาสิ้นท่าด้วยเรื่องแค่นี้ได้ยังไงกัน”
ทุกคนแม้แต่โยรุอิจิเองยังอ้าปากค้างกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของเถ้าแก่เจ้าของร้าน
และยังช็อคได้มากกว่านี้เมื่อได้ฟังประโยคถัดมา
“พวกคุณ…. จนกว่า…จะคืนร่างเดิม….”
……………..ไหนๆ ก็ไหนๆ เอาให้มันสุดๆ เลยแล้วกัน - -v …………
“….กรุณาเรียกชั้นว่า อุราฮาร่า คิทสึโกะ ด้วยค่ะ”
+++++++++++++++++++++++++++++++
เล่นเถ้าแก่ขนาดนี้ จะเหลือคนอ่านฟิคนี้อีกกี่คนละเนี่ย ; w ;
ความคิดเห็น