[Fic bleach] Jamakke no Shinigami

ลำดับตอนที่ #13 : Special Event : FRIENDSHIP [3/3] End

 สั้นหน่อยๆ จะรีบอัพเนื้อเรื่องหลักตอนใหม่เน้อ >w<
Love readers from writer มีคนติดตามก็สุขใจ <3 [แต่กระนั้นมันก็ชอบอู้]

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

………

“สรุปแล้ว….รองหัวหน้าซาซาคิบะก็ยังไม่เซ็นให้สินะ”

หัวหน้าหน่วย 4 อุโนะฮานะ เร็ตสึ ถามแกมสรุปเรื่องหลังจากที่ฟังรองหัวหน้าของตนเล่าเรื่องจนจบ 

“แต่ถึงยังไง หน่วยสิบสองก็ยังไม่ได้เซ็นเหมือนกันใช่มั้ย?”

“ใช่ค่ะ”

อิซาเนะยืนยันประโยคเดียวกันนี้ได้สักห้ารอบแล้ว นับตั้งแต่ที่เธอกลับมาที่หน่วยแล้วถูกหัวหน้าของเธอซักถาม

“ค่อยสบายใจหน่อย งั้นข้าขอตัวไปประชุมก่อน ฝากที่เหลือด้วยนะ อิซาเนะ…”

“ค่ะ”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++

หลังจากที่เซ็นเอกสารเสร็จ ออกตรวจตราคนไข้เรียบร้อย รองหัวหน้าหน่วยสี่ก็ออกมาเดินสูดอากาศนอกที่ทำการหน่วย โดยในใจนั้นยังอดเป็นกังวลถึงรองหัวหน้าสาวต่างหน่วยไม่ได้

…………………ป่านนี้ร้องฯคุโรซึจิจะเป็นยังไงบ้างนะ .......................

ภาพของหญิงสาว ร่างผอมบาง  ผมสีดำขลับ ถักเป็นเปียยาวอยู่ข้างหลัง กำลังถูกชายสวมหน้ากากขาวดำทรมาณทรกรรม ลอยเข้ามาในหัวของอิซาเนะ แต่เธอก็รีบสะบัดหัวไล่ความคิดนี้ออกไปโดยเร็ว ทันใดนั้นเงาสีดำทาบผ่านด้านหลังอิซาเนะไป แล้วพอหันกลับไปมองดู

 “ร…รองหัวหน้าคุโรซึจิ” อิซาเนะเอ่ยอย่างตกใจ

คุโรซึจิ เนม ยุติการใช้ก้าวพริบตาฉับพลันเพื่อหยุดตรงหน้าเป้าหมาย  จากนั้นก็ยื่นขวดยาใบเล็กให้

“โปรดรับไว้ด้วยค่ะ”

สาวร่างสูงใหญ่กว่ารับไว้อย่างงงๆ พลางถามออกมาเบาๆ

 “นี่มัน…?”

“ยาฟื้นฟูสภาพเซลล์ค่ะ ใช้รักษาบาดแผลหรือแผลเป็นจากการต่อสู้ รวมถึงรอยช้ำต่างๆ จะช้ำเลือดช้ำหนองหนักแค่ไหนก็หายเป็นปลิดทิ้ง”

……………..รองหัวหน้าหน่วยสิบสองอธิบายสรรพคุณอย่างคล่องแคล่ว เพราะเจ้าตัวนั้นใช้เองเป็นประจำนิ - -………………

“………แล้วก็…..แทนคำขอโทษจากข้าด้วย…..”

……………..รองหัวหน้าคุโรซึจิ ถึงบางเวลาจะโหดไปบ้าง แต่ก็เป็นคนดีเหมือนกัน ^^ ……………….

สาวหน่วยสี่คิดพลางเอ่ยปากให้อภัย แต่สาวผมเปียชิงโน้มตัวลงต่ำสุดๆ เป็นการขอโทษ อีกทั้งยังพร่ำบอกให้อิซาเนะชกเธอคืนเสียเป็นการไถ่โทษ

“ข้ายกโทษให้ๆ ข้าไม่เคยโกรธเจ้าเลย จริงๆ นะ ….อ้อ รองฯซาซาคิเบะเองก็ฝากบอก…ว่ายกโทษให้เจ้าแล้วเหมือนกัน”

“เป็นความจริงหรอคะ”

“รองหัวหน้าเค้ายังชวนให้เจ้าหาเวลาว่างไปดื่มชากับเขาด้วย ^^ ” อิซาเนะเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่อีกฝ่ายยังคงเป็นกังวลหน่อยๆ

“รองฯโคเท็ตสึ ตกลง…ท่านจะไม่ชกข้ากลับจริงๆ หรอ?”

หลังจากยืนยันคำเดิมว่าไม่ สาวร่างสูงใหญ่อดนึกขำไม่ได้ แต่ก็นึกได้อีกว่าคงเพราะเนมไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับใครมากนัก ก็เลยเป็นท่าทางแปลกๆ เช่นนี้

…จะว่าไป นอกจากจะติดต่อเรื่องงานแล้ว รองฯคุโรซึจิก็ไม่เคยพูดคุยกับยมทูตหน่วยอื่นเลย แล้วยิ่งมีหัวหน้าแบบนั้นอีก ยิ่งทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าหา………

อิซาเนะคิดพลางมองเนมซึ่งจ้องตาปริบๆ มาทางเธอเช่นกัน

……..เคยคิดว่าคนตัวสูงใหญ่มักนิสัยหยาบ ชอบรังแกคนอ่อนแอ …แต่รองฯโคเท็ตสึไม่ใช่อย่างนั้นเลย ทั้งสุภาพและอ่อนโยนกับข้า ทุกครั้งที่โอกาสอำนวย ก็คอยไถ่ถามทุกข์สุขของข้า [ซึ่งข้าได้แต่นิ่งเงียบ ไม่รู้จะทำตัวเช่นไร]………..

ความคิดของสองสาวที่มีต่อกันต่างพรั่งพรูออกมาไม่หยุดไม่หย่อน จนหยุดๆ ที่ห้วงคะนึงเดียวกัน

………..ข้าเองก็อยากเป็นเพื่อนกับนาง   แต่นางจะรังเกียจคนที่มาจากหน่วย 4 / 12 อย่างข้ามั้ยนะ………..

บรรยากาศที่ขั้นกลางระหว่างทั้งคู่มีแต่จะเงียบลงเรื่อยๆ จนสาวผมสีเทาเอ่ยขึ้น

“ร..รองหัวหน้าคุโรซึจิ ไปร้านขนมหวานที่เปิดใหม่เป็นเพื่อนข้าทีสิ”

“คะ?”

“ข้าได้ยินมาว่าดังโงะของที่นี่อร่อยมาก ตอนนี้หัวหน้าอุโนะฮานะก็ไม่อยู่ โอกาสที่ข้าจะได้ไปมีแต่ตอนนี้เท่านั้น!”

*หมายเหตุ อิซาเนะอยู่ในช่วงควบคุมน้ำหนักโดยหัวหน้าอุโนะฮานะ ถ้าเมื่อไหร่ที่อิซาเนะคิดแม้แต่จะเอื้อมไปหยิบ ก็จะโดนทำโทษทันที

คำชักชวนอย่างไม่คาดฝันประดังออกมาหาเนมอย่างไม่ทันตั้งตัว รองฯหน่วย 12 ตั้งท่าเตรียมปฏิเสธ แต่ก็โดนอีกฝ่ายเอ่ยขัด

“ไปกับข้าเหอะ นะ”

…………….ข้าที่เคยเป็นแต่ฝ่ายถูกชวน …ถึงเวลาที่ต้องเป็นฝ่ายชวนบ้าง!............

ดวงตากลมโตสีเข้มจ้องมายังเนมอย่างคาดหวัง นานๆ ครั้งที่จะมีใครกล้าชวนเธอแบบนี้ [ไม่นับคนที่กองวิทยาการด้วยกัน] และเป็นครั้งแรกที่รองหัวหน้าสาวร่างสูงใหญ่เอ่ยเช่นนี้กับเธอ

รองหัวหน้าหน่วยวิจัยนิ่งค้างไปนาน จนทำให้ผู้ที่ชวนเริ่มหวั่นเล็กๆ พลางคิดในใจว่า

 ………..เรานี่มันบ๊องจริง อย่างรองฯคุโรซึจิ คงไม่ว่างพอจะไปกับเราหรอก……….

………..บอกไปว่าเจ้าต้องไปเพื่อเป็นการไถ่โทษเรื่องในวันนี้ดีมั้ยนะ ……..มันก็เหมือนบังคับกันสิ ไม่ได้ๆๆ ……….

ขณะเดียวกัน ริมฝีปากของเนมเริ่มอ้าออกเพื่อเปล่งเสียง แต่ก็มีเสียงของชายคนหนึ่งดังแทรกเข้ามาในหัวสียก่อน

“หัดตามใจตัวเองซะบ้าง!”

“กลับมาช้าๆ ล่ะ หัวหน้าจะได้หายโกรธพอดี” คำพูดแรกนั้นพูดไว้เมื่อนานมาแล้ว ส่วนอีกคำพูดหนึ่งพึ่งพูดไปก่อนเธอมา แม้จะพูดคนละเวลาแต่ก็มาจากคนๆ เดียวกัน

คำตอบที่ออกมาจากปากของเธอจึงสั้นและมั่นใจ

“ไปค่ะ”

เนมตอบพลางยิ้มอย่างเป็นมิตรให้สาวผมเงินที่บัดนี้ดีใจจนตัวแทบลอย

“ค่ะ ตามข้ามาเลย คุณ …น ..เนม เอ่อ คงไม่ว่ากันนะถ้าข้าจะเรียก” อิซาเนะเรียกอีกฝ่ายด้วยชื่อจริงอย่างเคอะเขิน

“ขอรบกวนด้วยนะคะ คุณอิซาเนะ”

นอกจากจะบอกเป็นนัยๆ ว่าอนุญาตให้เรียกชื่อตนได้ เนมยังเรียกชื่ออีกฝ่ายคืนอย่างไม่ลังเล สร้างความปลาบปลื้มดีใจให้แก่เจ้าของชื่อเป็นอย่างมาก แล้วทั้งคู่ก็เดินออกจากบริเวณนั้นไปด้วยกัน

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตัดมาทางกองวิทยาการ

บรรดานักสู้ไร้อันดับและยมทูตลูกกระจ๊อกตนอื่นๆ ต่างหยุดเพื่อหลีกทางและโค้งคำนับให้ เมื่อหัวหน้าคุโรซึจิ มายูริ เดินผ่านไป ซึ่งเจ้าตัวพึ่งกลับมาจากการประชุมหัวหน้า นอกจากจะเสียหน้าให้แก่คนอื่นๆ แล้ว  ยังโดนหัวหน้าใหญ่ยามาโมโตะสวดซะยับ

“ยัยนั่นหายไปไหนแล้ว” มายูริถามถึงรองฯ ของตนเป็นอันดับแรก

อากอนเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารแล้วตะโกนตอบกลับไป

“ไปรับเอกสารที่ตกค้างอยู่หน่วย 9 น่ะครับ”

“งั้นหรอกเรอะ”

ไม่รอให้ซักถามต่อ หลังจากที่พูดโกหกไปส่งๆ อากอนก็ก้มตัวลงราวกับอยากให้กองเอกสารฝังเขาไปเลยก็ยิ่งดี จะได้ดูเหมือนว่ากำลังงานยุ่ง

หัวหน้านักวิทยาศาสตร์จิ๊ปากอย่างไม่พอใจ ก่อนที่จะเคลื่อนกายเข้าห้องทำงานส่วนตัว

…………โครกๆ……………

เสียงท้องร้องดังก้องทั่วห้อง เพราะอยู่ในห้องเพียงลำพังถึงปล่อยให้มันร้องได้

ขณะที่กำลังคิดว่าจะหาอะไรมาใส่กระเพาะตนดี เพราะคืนนี้ยังต้องลุยงานถึงเข้า สายตาของชายสวมหน้ากากก็เหลือบไปเห็นบีกเกอร์ใบหนึ่งวางอยู่บน ซึ่งคงเป็นบีกเกอร์น้ำตาลที่อากอนทำไว้เมื่อกลางวัน ถ้าได้กลูโคสมาเลี้ยงสมองเสียหน่อยคงดีมิใช่น้อย

หัวหน้าหน่วยสิบสองคิดพลางหันซ้ายหันขวา ไม่มีใคร จึงถือมันขึ้นมาแล้วลองกัดดู

…. เป๊าะ!....

…ผล๊อย… [เสียงฟันร่วงกราว]

…………….ของจริงนี่หว่า………………….

END