[Fic bleach] Jamakke no Shinigami

ลำดับตอนที่ #12 : Special Event : FRIENDSHIP [2/3] +++ Mayuri&Nemu Birthday

ไปดราม่าแกทแพทมาครับ +  พึ่งปั่นรูปเสร็จ เลยอัพพร้อมกันไปเลย -3-

 
[Fan art] Mayuri Kurotsuchi

  
[Fan art] Nemu Kurotsuchi

ขอให้หล่อหลอนและน่ารว๊ากกคู่บลีชไปนานๆ =w="

ต้องการความหลอกหลอนเพิ่มเติม >>> http://bongdari.deviantart.com/

[ของไรท์เตอร์เอง ใกล้ร้างเต็มทน]
ปล. วันเกิดคู่นี้ 30 มีนา แต่ข้าน้อยเข้ามาแก้คำผิด มันเลยเด้งเป็น 7 เมษา ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ; w ;

 +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
[ต่อ]

ขณะที่ซาซาคิเบะกำลังบอกลาถ้วยชาที่กำลังจะกลายเป็นเศษกระเบื้องในไม่กี่อึกใจ เขาก็สังเกตถึงความผิดปกติบางอย่าง

พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!

หืม?

ขณะที่รองหัวหน้าหน่วยสิบสองโจมตีไม่หยุดไม่หย่อนทั้งเตะและต่อย แต่รองหัวหน้าพยาบาลกลับไม่โจมตีตอบ ได้แต่หลบไปมา ไม่ก็ตั้งการ์ดรับการโจมตีมาได้พักหนึ่งแล้ว

แต่ร่างสูงใหญ่ของอิซาเนะก็เสมือนเป้าขนาดใหญ่ยังไงก็หลบไม่พ้น ตอนนี้เจ้าหล่อนก็เหมือนกระสอบทรายให้เนมซ้อมดีๆ นี่เอง

มือที่ยกสูงไว้ป้องหน้าเริ่มหมดแรงแล้วร่วงลง ทำให้ไม่อาจรับหมัดที่กำลังพุ่งมาหาตนได้  อิซาเนะได้แต่หลับตาลงรับความเจ็บปวดที่กำลังจะมาถึง

พลั่ก!

คิ้วที่ขมวดกันบนใบหน้าของเนมคลายลงทันทีที่มั่นใจว่าชกเข้าเป้าอย่างจัง

ทว่าคนที่ถูกชกกลับเป็นรองหัวหน้าหน่วยที่หนึ่ง ซาซาคิเบะ โซจิโร่ ซึ่งเอาตัวมารับไว้ และแทนที่เขาจะปลิวไปกับแรงซัดก็กลับยืนนิ่งอยู่ได้อย่างไม่ไหวติงทั้งที่หมัดยังคงประทับที่หน้าเค้าค้างอยู่อย่างนั้น

หญิงสาวรีบชักมือกลับอย่างตกใจ ขณะที่อีกฝ่ายเริ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็น

“……ข้าขอยืนยันคำเดิมว่าไม่อาจอนุมัติให้หน่วยเจ้าได้”

“….ถ้าเจ้ายังไม่หยุดล่ะก็ ….แค่เรื่องที่เจ้าวางยาข้าแพร่พายออกไป ก็ทำให้เจ้าถูกเนรเทศออกจากเซเรเทย์ได้ภายในครึ่งวัน…..”

“…เพราะฉะนั้น…กลับไปซะ  ข้าจะทำเป็นลืมเรื่องที่เกิดขึ้น”

ดวงตาประกายสีเหลืองทองจ้องมองอีกฝ่ายอย่างดุดัน  ราวกับบอกเป็นนัยๆ ว่า

…………..ถ้ายังทำร้ายใครไปมากกว่านี้ ข้าไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่………….

เนมโน้มตัวลงด้วยความสำนึกผิด

“ขออภัยเป็นอย่างสูงคะ ….. ข้าจะส่งคนมาช่วยซ่อมแซมห้องท่านภายหลังนะคะ..”

หญิงสาวโค้งคำนับอีกครั้งแล้วใช้ก้าวพริบตาหายไปจากห้องนั้น ทิ้งรองฯ ทั้งสองอยู่ตามลำพัง

ฟุบ!

รองหัวหน้าอาวุโสรีบเข้าไปประครองอิซาเนะที่ตอนนี้ทรุดตัวลงกับพื้น

 “เดี๋ยวข้าจะรีบรักษาให้เดี๋ยวนี้แหล่ะ”

ลำแสงสีฟ้าแผ่ออกมาจากผ่ามือของซาซาคิเบะอันเกิดจากการใข้วิถีมาร พอชายสูงวัยอังมือตัวเองลงบนตัวของอิซาเนะ อาการปวดก็บรรเทาลงไป

ฉับพลันหน้านั้นสีหน้าของรองหัวหน้าหน่วยสี่ก็หม่นลงไป ถึงจะหายดีแล้ว แต่รอยฟกช้ำยังคงหลงเหลืออยู่จางๆ พอให้สังเกตเห็น

“ถ้าหัวหน้าข้าเห็นเข้า….”

…………..หน่วยสิบสองมีหวังถูกหัวหน้าอุโนะฮานะบุกไปถอนรากถอนโคลนแน่ - -………

“เป็นเรื่องแน่” ซาซาคิเบะเสริม ขณะนั้นสองตาของอิซาเนะเหลือบไปเห็นกองเลือดอยู่บนพื้นห่างจากทั้งคู่ไปเล็กน้อย

“…เลือด”

“อ้อ ของข้าเอง”

…………..อืม ไม่ใช่เลือดข้า ค่อยโล่งอก……………

……………ว่าไงนะ!!!..............

“รองซาซาคิเบะ!” อิซาเนะร้องขึ้นมาอย่างลืมตัว เจ้าของชื่อจึงรีบอธิบายต่ออย่างรวดเร็ว ว่าระหว่างที่เนมและอิซาเนะสู้กันอยู่ เขาตัดสินใจรวบรวมเรี่ยวแรงที่เหลือน้อยนิดควานหาเศษกระเบื้องมาแทงเข้าที่ตน เพื่อให้ความเจ็บปวดเรียกการควบคุมของร่างกายกลับคืนมา

“แต่เลือดหยุดไหลไปแล้วล่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง” ซาซาคิเบะพูดพร้อมชี้ไปที่ต้นแขนเหนือป้ายรองหัวหน้า มีรอยเลือดแห้งกรังเปื้อนเล็กน้อย ถ้าไม่สังเกตก็มองแทบไม่เห็น

“รองฯโคเท็ตสึ….” รองหัวหน้าสูงวัยเริ่มต้นเอ่ยถาม ขณะที่ทำการรักษารอยฟกช้ำต่อ

“….คงไม่ว่ากันนะ ที่ข้าไม่เอาเรื่องรองหัวหน้าคุโรซึจิ”

“ไม่หรอกค่ะ….ข้าเข้าใจดี”

……………รองหัวหน้าคุโรซึจิเองก็ไม่อยากทำเรื่องแบบนี้ แต่คงขัดคำสั่งไม่ได้-……………..

ทั้งคู่หยุดนิ่งไปพักนึง จนซาซาคิเบะต้องเริ่มบทสนทนาอีกรอบเพื่อทำลายความเงียบ

 “…..ทำไมเมื่อครู่นี้ เจ้าไม่ค่อยโจมตีกลับไปบ้าง …ยิ่งหลังๆ ตั้งรับลูกเดียว ฮึ? “

อิซาเนะนิ่งเงียบไปซักพักก็ปรายตามองไปทางตู้เก็บของหลังห้องพร้อมกับเอ่ยว่า

“…….ข้าได้ยินมาว่า ท่านชอบสะสมข้าวของเครื่องใช้จากโลกมนุษย์มากๆ แถมแต่ละชิ้นยังได้มาอย่างลำบากยากเย็น …เดือนที่แล้วรองฯคุซาจิชิก็เข้ามาเล่นเผลอพังตู้เก็บของของท่าน ก็เล่นเอารองฯซาซาคิเบะกินไมได้นอนไม่หลับไปหลายวัน ข้าเลย….”

ชายสูงวัยกว่าอุทานแทรกขึ้นมา พร้อมกับวางมือไปที่ไหล่ของอีกฝ่ายแล้วเขย่าไปมาเบาๆ

“จ…เจ้าบ๊องรึเปล่า! เอาตัวเองไปรับหมัดกับลูกเตะเพราะเรื่องพรรค์นี้เนี่ย!”

สองมือหนาละจากไหล่แล้วค่อยๆ ไล้ขึ้นมาประคองใบหน้าสวย

“อย่าทำแบบนี้อีกนะ            …ก็เจ้านะ…”

ฉับพลันเสียงทุ้มที่เอ่ยมาก็หุบลงต่ำ และมือคู่นั้นยังลูบไปมาเบาๆ ตามความเรียวยาวของใบหน้าจนไปถึงปอยผม

“…ถ้าเป็นเจ้าที่อยู่ต่อหน้าข้าแล้ว …อย่างอื่นมันก็ไร้ค่า…..”

หน้าสวยขึ้นสีอย่างรวดเร็ว ทำให้ชายบางคนที่กำลังลืมตัวชะงักเล็กน้อย จึงเลื่อนมือขึ้นขยี้ผมสีเงินยวงแรงๆ เพื่อแก้เขิน

“แหมๆ ถ้าเจ้าเป็นอะไรไป หัวหน้าอุโนะฮานะเอาข้าตายแน่ ^^”

“น…นั่นสินะคะ” หน้าของอิซาเนะยังคงร้องผ่าวและแดงระเรื่อ จริงรีบพูดต่อ

“อีกอย่าง ข้าลงมือกับรองหัวหน้าด้วยกันเองไม่ได้หรอกค่ะ ^^”

……………..ต่อให้ต้องถูกซ้อมเอาๆ แบบนี้ก็เถอะ….. แต่รองฯคุโรซึจิเนี่ย เอาจริงเสมอเลยแฮะ  ; w ;…………..

อิซาเนะคิด ก่อนที่ซาซาคิเบะจะพูดขึ้นมาเหมือนพึ่งนึกขึ้นได้

“ข้าเองก็เห็นใจรองหัวหน้าคุโรซึจินะ….”

“…?....”

“ทำงานไม่สำเร็จแบบนี้ คงกำลังโดนหัวหน้าคุโรซึจิทำโทษอยู่แน่ๆ”

++++++++++++++++++++++++++

…

เผียะ!

หัวหน้าหน่วยที่ 12 คุโรซึจิ มายูริ เข้าตบหน้ารองหัวหน้าของตนดังฉาดใหญ่ ทำให้ร่างบางเซถอยหลังไป ดีว่ามีเคาท์เตอร์ขวางอยู่ เธอจึงใช้มันประคองตัวไม่ให้ล้ม

“บังคับให้รองฯหน่วย 1 นั่นเซ็นอนุมัติงบ ….มันเป็นงานง่ายๆ จริงมั้ย…”

เนมก้มหัวเล็กน้อย ริมฝีปากที่มีเลือดไหลซึมน้อยๆ เอ่ยเสียงเบา

“ขออภัยด้วยค่ะ ท่านมายูริ”

มือซีดขาวถูกเหยียดออกเพื่อคว้าใบหน้าเรียวสวยให้มาใกล้ๆ ฟันสีขาวหลอกตาขบไปมาพลางเริ่มต้นตะคอก

“ข้าให้เจ้าใช้ยาก็แล้ว ปากกาก็แล้ว   ….”

“รึว่ามีใครมาขัดขวางเจ้า?”

ดวงตาสีเขียวเข้มมองต่ำลงพร้อมกับส่ายศีรษะไปมาอย่างช้าๆ เพียงพอที่จะทำให้หัวหน้าหน่วย 12 โมโหมากขึ้นไปอีก

“ถึงขนาดนั้นแล้ว ก็ยังพลาดอีก!  …….นับวัน เจ้ายิ่งไร้ประโยชน์ขึ้นทุกที!

พอมายูริพูดจบก็พลันเห็นบีกเกอร์ไซส์ใหญ่สีแดงอ่อนๆ วางอยู่ใกล้ๆ จึงผละตัวเนมออกแล้วเอื้อมไปหยิบบีกเกอร์ใบนั้นขว้างใส่หญิงสาวอย่างไม่ใยดี

เธอที่เป็นรองหัวหน้าหน่วยสิบสองย่อมรู้กิตติศักดิ์ของข้าวของทุกชิ้นของกองวิทยาการดีว่าทนทานขนาดไหน ดังนั้นที่จะแตกหาใช่บีกเกอร์ใส่สารไม่ แต่จะเป็นหัวเธอเองต่างหาก…

…เป๊าะ!...

ก้นบีกเกอร์กระแทกเข้าที่หน้าผากเนมเบาๆ แล้วแตกออกอย่างง่ายดาย สร้างความฉงนให้กับทั้งคู่นัก แต่พอสังเกตดีๆ เศษชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่กระจายอยู่ไม่ใช่แก้ว

…………………………..แต่เป็นน้ำตาล -0-!............................................

“โอ๊ะ! โทษทีๆ ข้าผิดเอง”

การปรากฎตัวของเจ้าของบีกเกอร์เก๊ ข้อสงสัยที่ว่า ‘มันผู้ใดอาจหาญทำเรื่องล้อเล่นพรรค์นี้ในหน่วย’ ก็คลายลงอย่างรวดเร็ว

“ทำบ้าอะไรของแก อากอน!”

แม้จะถูกหัวหน้าตัวเองถามด้วยน้ำเสียงคุกคาม แต่ชายชื่ออากอนได้แต่เกาหัวแกร็กๆ ทำเป็นทองไม่รู้ร้อน

“เจ้ารินมันลองทำขนมที่ไปเห็นบนโลกมนุษย์มา รู้สึกจะเรียกน้ำตาลอาเมะ*นี่ล่ะ ข้าเห็นมันน่าสนุก….”

“แล้วเจ้าจะเอามาวางระเกะระกะอย่างนี้ เพื่อ!”

“….เหมือนจริงมากใช่มั้ยล่ะ”

“นี่เจ้า!”

“กินได้ด้วยนะท่าน!”

อารมณ์เกรี้ยวกราดที่มีมา บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นความหงุดหงิดจนอยากจะจับเขา[?]ของนักวิจัยตรงหน้าโขกกับผนังห้องทดลองเสีย

แต่ทุกคนก็ต้องชะงักไปทันทีที่ผีเสื้อนรกกระพือปีกสีดำมาอย่างอ้อยอิ่งเพื่อแจ้งข่าว

……………..ขอแจ้งให้หัวหน้าหน่วย 12 คุโรซึจิ มายูริ เข้าประชุมหัวหน้าโดยไว ตอนนี้หน่วยอื่นมากันครบแล้ว เหลือแต่ท่านคนเดียว……………….

หัวหน้าหน่วยสิบสองแทบไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน โดยเฉพาะประโยคท้ายๆ …นี่เค้าไปจะสายกว่าหัวหน้าจอมขี้เมาจากหน่วยแปดอีกรึ

“ชิ! กลับมาโดนดีแน่ๆ”

ชายวิปลาสฝากฝังคำขู่อาฆาตไปยังรองหัวหน้าสาว ก่อนออกจากห้องนั้นไป

พอมั่นใจว่ามายูริไปไกลแล้ว อากอนก็รอบถอนใจเบาๆ อย่างโล่งอก

“อีกแล้ว”

เนมพูดพลางจับมือที่อากอนยื่นมาเพื่อดึงแกมประคองให้เธอลุกขึ้นยืน

“หา”  ชายหนุ่มทวนคำ

“เจ้าช่วยข้าอีกแล้ว”

 “อีกแล้ว…งั้นเรอะ! ปกติมันต้องขอบคุณด้วยความซาบซึ้งสิ”

“…….อย่างข้า …คงไม่ปกติ - -”  ใช่แล้ว ผู้หญิงที่เต็มไปด้วยตัวยาหลายร้อยชนิดฝังอยู่ในตัวอย่างเธอมันปกติที่ไหนกัน

“…ไม่หรอก ไม่ใช่เจ้า แต่เป็นเราทุกคน  ”

ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะหลุดหัวเราะกับตลกร้ายนี้ไปแล้ว แต่เพื่อรักษาคาแรคเตอร์ คู่สนทนาของชายมีเขาจึงได้แต่ยิ้มบางๆ

“ทำไมไม่บอกไปล่ะว่าโดนรองหัวหน้าโคเท็ตสึขวางไว้”

ประเด็นใหม่ที่อากอนเปิดขึ้นมาทำให้เนมค้างไปหลายวิ ชายหนุ่มจึงชี้ไปทางจอมอนิเตอร์ขนาดยักษ์ด้านหลังเพื่อตอบข้อสงสัยว่าทำไมเค้าจึงรู้

“ข้าเห็นหมดแล้ว  …..เจ้าคงไม่อยากให้รองหน่วยสี่นั่นต้องเดือดร้อนเพิ่มไปอีกคนสินะ”

“ถ้าเช่นนั้น ท่านก็กรุณา…..”

“ข้าลบทิ้งไปแล้วล่ะ หัวหน้าไม่มีวันได้ดูต่อหรอก -0-“

นักวิจัยตอบอย่างรู้ทัน

“เจ้านี่โหดชะมัด ไม่มียั้งมือเลย…..ยัยรองตัวสูงนั่นก็อึดชะมัด ทนโดนอัดอยู่ได้ตั้งนาน…..”

อากอนหยุดพูดไปทันทีที่เห็นว่ารองหัวหน้าหน่วย 12 ไม่ได้สนใจฟังเขาอีกต่อไป อีกทั้งใบหน้านั้นหม่นหมองน้อยๆ อย่างเป็นกังวล ชายหนุ่มรู้ได้ในทันทีว่ารองหัวหน้าสาวของเขากำลังเป็นห่วงรองฯหน่วยสี่คนนั้นอยู่

“ข้าขอตัวไปห้องทดลองก่อนล่ะ” เนมพูดเสียงเรียบ ทว่าก่อนที่จะทันไปถึงประตูห้องก็โดนนักวิจัยหนุ่มจับข้อมือยื้อเอาไว้

“ที่ๆ เจ้าไปไม่ใช่ทางนั้น…"  อากอนว่า พลางยัดขวดยาขนาดพกพาใส่มือของเนม

“ไม่ต้องไปหาให้เสียเวลาน่า …ใช้ของข้าไปก่อน”

เนมมองไปที่ขวดยา แล้วสลับไปมองอากอนอย่างอึ้งๆ พลางคิดว่าว่าทำไมชายคนนี้รู้ทันเธอไปเสียหมดจนน่าคิด - - ก่อนที่จะถูกอากอนแกมผลักแกมดันไล่ให้เธอไปได้แล้ว

“กลับมาช้าๆ ล่ะ หัวหน้าจะได้หายโกรธพอดี” คำพูดของชายหนุ่มดังก้องไปทั่วทางเดิน  หญิงสาวหยุดกึกแล้วหันมาโค้งขอบคุณคนข้างหลังเร็วๆ แล้วใช้ก้าวพริบตาหายไป

+++++++++++++++++++++++++++++++
น้ำตาลอาเมะ - น้ำตาลเชื่อมที่เข้มข้นมากๆ เหมือนลูกกวาด เหนียวมากเลยแผ่ ปั้น เป็นรูปร่างต่างๆ ได้ ในหนังนักเลงที่ฟาดขวดเหล้าใส่หัวกันจนขวดแตกกระจาย ไม่ใช่ว่าหัวนักแสดงแข็งมากนะ แต่ขวดมันทำจากน้ำตาลเฉยๆ