[Fic bleach] Bad Day (UnohanaX???)

ลำดับตอนที่ #10 : Sub event 7 : โลกมนุษย์ : 3/?

ระหว่างทางไปร้านขนม พอเดินด้วยกันแค่สองคน อากอนก็อดโพล่งถามขึ้นมาไม่ได้

"ทำไมเจ้าต้องทำขนาดนี้" 

"?" 

"ก็นั่นไง เสนอมาช่วยปิดเรื่องหัวหน้าอุโนะฮานะ หัวหน้าเคนปาจิ แถมยังวางยาหัวหน้าตัวเองอีก"

เนมนิ่งเงียบไป เพราะไม่นึกว่าจะถูกถาม และลังเลว่าจะตอบดีหรือไม่ แต่ก็พูดออกมาในที่สุด  "นั่นก็เพราะ..."

แต่แล้วเนมก็ต้องหยุดพูดไปกลางคัน  เมื่อมีสายเรียกเข้าของอากอนดังขึ้น

"คุณอากอน!! แย่แล้วค่ะๆๆ !!" เสียงเล็กแหลมดังออกจากมือถือทันทีที่กดรับสาย จนอากอนต้องเอียงคอหนี พอตั้งหลักได้ถึงถามปลายสายไปว่าเกิดอะไรขึ้น

"กล้องที่จับภาพหัวหน้าอุโนะฮานะกับหัวหน้าเคนปาจิ จู่ๆ สัญญาณขาดหายค่ะ"

 "ติดต่อทั้งคู่ก็ไม่ได้ด้วย"

ข้อมูลสั้นๆ ไม่ร้องขอรายละเอียดเพิ่มเติม ทั้งคู่มองหน้ากันแล้วรีบรุดกลับที่ทำการทันที 

+++++++

ห้องรองชุด

ฟังจากสรรพนามเป็นผู้ชายอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ไม่ว่าใครก็ตาม ที่บังอาจเข้าใกล้เธอเพียงนี้ สาบานว่าได้เจอดีแน่ 

อุโนะฮานะก้มตัวลงเล็กน้อย ก่อนจะกลับหลังหันอย่างรวดเร็ว มือขวาผละออกจากราวแขวน พุ่งปราดเข้าหาเจ้าของเสียงปริศนาที่คาดว่ายืนอยู่ข้างหลัง พร้อมกับปล่อยรังสีอำมหิตออกมาเต็มที่

พอมองด้วยหางตาก่อนการโจมตีจะส่งไปถึง  หัวหน้าสาวเห็นลางๆ ว่าเป็นชายหนุ่มรูปร่างผอมบาง และยังสัมผัสได้ว่า ชายคนดังกล่าวดันยืนนิ่งไม่ไหวติง ไม่คิดแม้แต่จะหลบ ราวกับรอรับการโจมตีของเธอแต่โดยดี ซึ่งเธอไม่คิดจะเสียเวลาปฐมพยาบาลใครที่โลกมนุษย์นี้ 

หัวหน้าหน่วยสี่หยุดมือกลางคัน แต่ก็ยังยกจ่อไว้ พร้อมบีบลำคอของอีกฝ่ายถ้าเปล่งคำพูดอะไรไม่เข้าท่าออกมาอีก พลางเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ตามองไล่ขึ้นไป 

สิ่งแรกที่เห็นคือดวงตาสีอำพันเรืองแสงพราวระยิบระยับ ดูสงบนิ่ง ไม่สะทกสะท้านต่อจิตคุกคามใดๆ แล้วยังเรือนผมสีเข้มที่เดิมน่าจะปกปิดใบหน้าไว้ แต่เพราะแรงดันวิญญาณที่พุ่งเข้าหา ทำให้ปลิวออกไปชั่วขณะ เผยให้เห็นสีหน้านิ่งเฉยไร้อารมณ์จนน่ากลัว  แต่ก็ดูน่าดึงดูดอย่างน่าประหลาด จนไม่อาจละสายตาออกมา 

เมื่อพินิจแววตา ใบหน้า ของชายคนนี้อีกครั้ง ช่างดูคุ้นเคยแต่ไม่คุ้นตา แต่พอลองนึกๆ ดูแล้ว ก็เหมือนคนๆ นั้น 

...แต่...ไม่น่าเป็นไปได้ ....

ทันทีที่ชื่อแรกแว๊บเข้ามาในหัวของหัวหน้าหน่วยพยาบาลก็อยากจะส่ายหน้าเร็วๆ ไม่มีทางที่จะใช่คนที่เธอนึกถึง 

ถึงตอนนี้อุโนะฮานะวางมือลงแล้ว แต่ต่างคนต่างยืนจ้องตากันไม่คลาดสายตา 

และในที่สุดอุโนะฮานะก็เป็นฝ่ายเอ่ยถามขึ้น

"ท่านมาทำอะไรที่นี่....

"หัวหน้า..คุโรซึจิ"

+++++++++++++++

เคนปาจิจ้องไปยังห้องลองชุดที่อุโนะฮานะหายตัวเข้าไป ถึงเวลาพึ่งผ่านไปแปปเดียว แต่เขากลับรู้สึกไม่ดีอย่างบอกไม่ถูก

เขาลุกขึ้นสลับกับลงไปนั่ง ราวกับต่อสู้กับตัวเองว่าจะเข้าไปดูหรือไม่

พอนึกถึงใบหน้าระคนเขินอายของคู่เต้นรำของตนเมื่อครู่ ชายร่างใหญ่ก็ลงไปนั่งดั่งเดิม รอหญิงสาวด้วยความอดทน ท่ามกลางเสียงซุบซิบของคนในร้านเป็นพักๆ 

++++++++++++++

ชายนิรนามที่ไม่นิรนามอีกต่อไป เบนสายตาไปทางอื่น พลางถอนหายใจ

"มีแต่พวกเจ้าหรือไงที่มาดูซื้อชุดราตรีที่โลกมนุษย์ได้น่ะ หืม?"

น้ำเสียงแกมประชดประชันของอีกฝ่ายไม่ได้เข้าหูเธอเลย

มีไม่กี่เรื่องในช่วงร้อยปีหลังที่ทำให้อุโนะฮานะ อึ้งตะลึงงันได้เพียงนี้ นี่เป็นหนึ่งในนั้น

เพราะพอมองตั้งแต่หัวจรดเท้าคร่าวๆ พึ่งเห็นว่าหัวหน้าหน่วยวิจัยมาด้วยเสื้อเชิ๊ตสีขาว คาดสายเอี๊ยมสีเข้มกับกางเกงขายาว เรียกได้ว่าตั้งแต่รู้จักกันมา นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นอีกฝ่ายดูเป็นผู้เป็นคนที่สุดก็วันนี้

มายูริหันมามองทางอุโนะฮานะอีกครั้ง พบว่าอีกฝ่ายยังจ้องหน้าเขาอยู่ไม่เลิก เลยเอ็ดเข้าให้

"นี่จะมองไปถึงเมื่อระ..." 

?!

ยังพูดไม่จบประโยคดี  จู่ๆ หัวหน้าหน่วยสิบสองก็เลือดกำเดาออกเสียอย่างนั้น สาเหตุก็คงไม่พ้นการโจมตีเมื่อครู่ ถึงจะเฉียดๆ ไม่ได้โดนจังๆ ก็เหอะ 

มายูริที่พึ่งรู้สึกตัว รีบเอามือกุมหน้าไว้ไม่ให้เลือดไหลเปื้อน แล้วหันหลังใส่พลางเดินหนี แต่ก็โดนอุโนะฮานะขวางไว้และชูผ้าเช็ดหน้าขึ้นหมายจะเช็ดให้

มายูริหรี่ตามองมายังผ้าเช็ดหน้าอย่างไม่ไว้ใจ เผื่อมีลูกเล่นอะไรซ่อนอยู่  อุโนะฮานะถึงกับลอบพ่นลมใส่อย่างเหนื่อยใจในความขี้ระแวงผิดที่ผิดทางของนักวิทย์คนนี้ 

!!!!!!!

หัวหน้าหน่วยพยาบาลเลยถือวิสาสะเอื้อมมือที่มีผ้าอยู่ไปบีบปลายจมูกที่โด่งเป็นสัน เพื่อห้ามเลือดไว้ ถึงชายตรงหน้าจะตกใจอยู่บ้าง แต่ก็ยอมอยู่เฉยๆ ไม่ปัดมือของเธอออก

....จมูกนี่เป็นของจริง ไม่ใช่หน้ากากหรอกหรือนี่....

....ถ้างั้นนี่ก็ใบหน้าจริงๆ ....

จะเพราะตื่นเต้นไปหรือย่างไร อุโนะฮานะอาจเผลอบีบแรงไปจนคนโดนบีบส่งเสียงดังอู้อี้

"อันอุดไอ๋แอ๊ว เอิกอีบอะอี" (มันหยุดไหลแล้ว เลิกบีบซะที)

 

หัวหน้าสาวคลายมือ แล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าในมือค่อยๆ ซับเลือดให้เบาๆ 

"................"

เพื่อหยุดการกระทำของอีกฝ่าย มายูริจำต้องเลื่อนมือรับผ้าเช็ดหน้ามาซับจมูกเองอย่างไม่เต็มใจ พลางพูดขึ้นลอยๆ

"ข้าต้องขอบคุณไหม"

จะบอกว่ามายูริไร้มารยาทก็ไม่ใช่เสียทีเดียว เพราะนี่ก็ฝีมือเธอ อุโนะฮานะส่ายหน้าเบาๆ แทนคำตอบ หัวหน้าหน่วยสิบสองยังพล่ามต่อไม่หยุด

"จะส่งซักคืนให้ ...แต่ไม่รับประกันว่าจะแอบชุบยาพิษลงไป...ยาพิษที่เจ้าแก้ไม่ได้"

"ก็คงจะทำอะไรข้าไม่ได้เหมือนทุกครั้ง และจากนี้ไป" 

ไม่ได้ตั้งใจจะท้าทายอีกฝ่าย แต่เธอแค่พูดความจริง

มายูริมองมาที่อุโนะฮานะอีกครั้ง พบว่าหญิงสาวกำลังโฟกัสไปยังใบหูสองข้างของเขา (ซึ่งปกติมันไม่เคยมีอยู่) อย่างสนอกสนใจ เลยชิงพูดขึ้นใส่เป็นชุด

"ให้มันน้อยๆ หน่อย ข้าสร้างกิไกจำลองร่างมนุษย์ได้ทั้งตัว กะอีแค่ทำให้กิไกตัวเองมีหูจะแปลกตรงไหน"

.......พูดอีกก็ถูกอีก......

"แล้วทำไมท่านถึง..."

อุโนะฮานะพึ่งเริ่มต้นประโยคดี ก็โดนมายูริแย่งพูดเสียนี่ 

"ทำไมไม่มีหน้ากาก?"

"เปล่าค่ะ..."

"จะถามว่าทำไม ท่านถึงมาพบข้าที่นี่ต้องการอะไรกันแน่"

"......."

TBC

หลายๆ คนคงผิดหวัง(ฮา)

มยุรีก็ไม่ใช่ตัวละครที่ป๊อปปูล่ามาก สมัยก่อนอ่ะนะ แต่พอบลีชจบ คนก็ชอบมายูริมากขึ้น

ยังไงก็อดให้มาแจมด้วยไม่ได้จีๆ ไรท์คิดถึงมยุรีมาก ลูกรักของไรท์เลย เข้าใจอ.คุโบะแล้ว เขียนถึงมยุรีตอนไหนก็ไหลลื่นดีจิมๆ ตอนนี้เลยลงได้เร็วค่อดๆ เลย >..<

แต่ก็อีกนานนะถึงมาต่อ ขอไปอ่านสือสอบก่อย

ไม่ชอบตอนนี้ ไม่เป็นไร อยากบ่นไร เมนต์ไว้ได้เลยเน้อ

แอบเปลี่ยนตัวพระเอกดีไหมนะ /ผิดส์

***แก้ฟอนต์