คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My Roomet ?!
เที่ยงนี้เขาไปนั่งกินข้าวอยู่คนเดียวในโรงอาหาร...
“นั่งด้วยได้ไหม?” ชายคนหนึ่งมาทักเขาที่โต๊ะ
“อา..ได้สิ”
“ฉันชื่อโยชิโอะอยู่ห้องเดียวกับนายยินดีที่ได้รู้จัก”โยชิโอะพูดพลางนั่งลงที่ตรงข้ามเขา
“ฉันโชจิยินดีที่ได้รู้จัก”
“ว่าแต่...นานี้ป๊อปจริงๆนะ”โยชิโอะพูด
“โธ่! โยชิโอะเห็นแบบนี้ก็เถอะนะฉันล่ะเบื่อสุดๆ”
“เบื่ออะไรเหล่า มีสาวๆล้อมหน้าล้อมหลังไม่ดีหรือ”
“ก็ถ้ามีคนที่ฉันรักจริงๆ...มันก็อีกเรื่องหนึ่ง..”
“ว่าไปนั้นหนุ่มหล่อพอว่าไปดันไม่เคยมีแฟน ฮาฮา”โยชิโอะหัวเราะ
“ช่างฉันเถอะน่า…”โชจิพูดสบทเอามือเท้าคาง
“เอออิ่มแล้วไปหาอะไรทำย่อยอาหารกันเถอะ”
ทั้งคู่เลยออกจากโรงอาหาร โชจิได้มองไปที่สวนหย่อมในโรงเรียนเห็นยูกำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ กำลังร้องเพลงโดยมี
นกล้อมรอบตัว
"เออโยชิโอะขอโทษทีนะฉันจำได้ได้ว่ามีธุระน่ะ"โชจิพูด
"หรองันตอนบ่ายค่อยเจอกันล่ะกันนะ" โยชิโอะพูดจบก็เดินจากไป
โชจิรอให้โยชิโอะเดินไปก่อนสักพัก แล้วเขาจึงเดินไปที่สวนหย่อม เจาเดินไปใกล้ๆยูแล้วหยุดฟังเพลงที่ยูกำลังร้องอยู่…
เมื่อยูร้องจบ เขาก็ตรงไปเข้าไปหายู…
"ทำอะไรอยู่ตรงนี้หรอยู?" เขาถามยู
"อะ…โชจิคุง เปล่าหรอกพอดีตรงนี้บรรยากาศดีน่ะ มองเห็นท้องฟ้าต้นไม้และเหล่านกบินไปมา เสียงของลมพัดกับใบไม้ต้นไม้ มันทำให้ผมสงบอย่างบอกไม่ถูกแต่…"ยูทำหน้าหม่นๆ
"แต่อะไรหรือ"โชจิถาม
"อ่ะ…ไม่มีอะไรหรอก"ยูหน้าแดงแล้วส่ายหน้า
ทั้งคู่นั่งดูท้องฟ้าแล้วพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน มันทำให้โชจิรู้สึกสบายใจแล้วท่าทางของยูเองกฅ็ดูสนุกไปกับเขาด้วยเหมือนกัน…
"เวลาขนาดนี้แล้วหรอเนี้ย"โชจิมองดูนาฬิกา
"งันเราไปเข้าเรียนกันเถอะ"แล้วบอกกับยู
โชจิยืนขึ้นแล้วยื่นมือให้ยู
"เอาลุกขึ้นสิ"
"…อือ…"
ยูจับมือโชจิไว้แล้วดึงตัวขึ้นมายืน จึงหวะที่เงยหน้าขึ้นมาทั้งคู่ตาประสานกันพอดี หน้าของทั้งแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทั้งคู่มือยังจับกันอยู่โชจิกับยูจึงรีบดึงมือ ออกจากกัน
"…ไปเรียนกันได้แล้ว…เดียวเข้าช้า…แล้วจะโดนอาจารย์ว่านะ"โชจิพูด
"…อือ…"
ในช่วงบ่ายโชจิไม่มีกะจิตกะใจจะเรียนเลยคิดแต่ว่าตัวเขาเพี้ยนไปแล้วหรือยังไง ถึงแม้ว่าตัวยูเองจัเหมือนผู้หญิงแต่ยูก็ไม่ใช้ผู้หญิงนะ แต่ว่าความรู้สึกแบบนั้นมันแปลว่าอะไรกัน…
ตัวเขาที่สับสนนั้นยิ่งรุมเล่ามากขึ้น เพราะว่ายูนั้นนั่งอยู่ข้างๆเขา แต่กระนั้นก็เถอะมันยิ่งทำให้เขาไม่กล้าแม้จะสบตากับยู…
เลิกเรียน เขาต้องกลับไปที่หอแต่ทว่าเขายังไม่รู้ทางไป ตอนนี้เขาต้องไปหาอาจารย์เพื่อถามทางไปหรือไครก็ได้ที่มารถพาเขาไปได้
ทันใดนั้นเขาก็เหลือบไปเห็นโยชิโอะ
"โยชิโอะ!!"โชจิวิ่งเข้าไปหาแล้วกุมคอเสื้อโยชิโอะ
"มะ…มีอะไรหรือ"โยชิโอะถามออกมา
"นายนอนหอหรือเปล่า?"
"…เปล่า…"โยชิโอะพูด
"งันนายรู้ทางไปหอไหม"
"เออไอ้รู้มันก็รู้อะนะ…แต่ว่า…"
"…แต่ว่า…"โยชิโอะทวน
สายตาของโยชิโอะนั้นได้ไปสะดุดยูพอดี
"อะ…จริงสิยูเขานอนหอ นิให้เขาพาไปสิ ใช้ไหมยู!!"
ยูกับโชจิสะดุ้งเฮือก…
สุดท้ายทั้งโชจิก็ต้องเดินไปที่หอกับยู…
บรรยากาศแปลกๆเริ่มก่อเค้าขึ้นอีกครั้งระหว่างทางไปหอ…
…………………………………..
"เออ/เออ!!"ทั้งพูดทักพร้อมกัน
"…ยูก่อนสิ…
"ไม่เป็นไรหรอกโชจิคุงก่อนสิ"
"………….."
ทั้งคู่พูดไม่ออกกันอีกครั้งยิ่งทำให้บรรยากาศแย่ลงไปอีก…
"คือโรงเรียนนี่ไม่มีหอหญิงหรือ" โชจิถาม
"ออ…คือที่นี้…เมื่อสองปีก่อนเคยเป็นโรงเรียนชายล้วนมาก่อนน่ะ ตอนนี้จึงมีแค่หอพักชายน่ะ"
"ยังงันเองหรือ แล้ว ยูรู้เรื่องนี้ได้ยังไงล่ะ"
"พี่ชายฉันเคยเรียนที่นี้น่ะ…"
ทั้งคู่เดินมาจนถึงหอพัก ยูขอตัวไปที่ห้องของตัวเองก่อนส่วนโชจิต้องไปหารุ่นพี่หัวหน้าหอพักก่อน
เขาเดินไปที่ห้องของรุ่นพี่ห้องหนึ่งที่อยู่ริมสุดทางเดินของซั้น 1 หน้าประตูเขียนว่า
(หัวหน้าหอ)
"สวัสดีครับอยู่ไหมครับ"เขาเคาะประตูพร้อมกับเรียกเพื่อว่ามีคนอยู่ในห้อง
"อยู่ๆ"เสียงจากข้างในห้องทักออกมา
ชายคนหนึ่งผู้เป็นเจ้าของห้องก็เปิดประตูออกมา…
"คือผมเป็นคนที่ย้ายเข้ามาใหม่วันนี้น่ะครับ"
"ออ…เธอนั้นเองฉันเป็นหัวหน้าหอพักเรียนอยู่ปี 3 ชื่อทาโมซึ"
"ผมโชจิครับขอความกรุณาด้วย"
“อืองั้นฉันจะหยิบกุญแจห้องให้เธอ พอดีห้องของเรามีจำกัจ เพราะฉะนั้นเธอต้องอยู่กับรูมเมตอีกคนนะ พอดีตอนนี้พี่มูระเลยไปกับเธอไม่ได้ เดียวเธอเอากุจแจไปแล้วไปที่ห้องเองนะ ข้าวของ ของเธออยู่ในห้องแล้วล่ะ”
แล้วทาโมซึก้หยิบกุญแจห้องให้โชจิ เขารับกุญแจมาพร้อมกับขอบคุณรุ่นพี่ก่อนเดินจากมา ที่กุญแจของเขาเขียนว่า 35 แปลว่าห้องของอยู่ชั้น 3
เขาเดินไปที่ห้องของตัวเอง แล้วจับลูกบิดดู ห้องล็อก เขาจึงคิดว่าไม่มีไครอยู่ เขาจึงไขประตูเข้าไป...
สิ่งที่เขาพบอยู่ในห้องคือ แผ่นหลังของผู้หญิงผมดำยาวสลวยประหลังที่กำลังจะเปลียนเสื้อผ้า ...
“...กรี๊ต!!”
“เหวอขอโทษครับๆ!!” โชจิรีบปิดประตูทันที
เขาตกใจมาก เขาดูที่ลูกกุญแจ เบอร์ของมันคือ ((35)) เขามองที่เบอร์ห้องอีกที มันก็ห้องที่ ((35)) เขาก็ไม่ได้เข้าห้องผิดหออะไร แล้วอะไรที่ผิดไปหรือว่ามีผู้หญิงเป็นรูมเมตของเขา...
เฮย!! ไม่ใช้ๆ!! นี้มันหอพักชายนี้หว่าแล้วมันจะไปมีผู้หญิงได้ยังไง มันต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ๆ ตอนนี้เขาต้องการคำอธิบายเรื่องนี้เป็นการด่วน
...แกร็ก...เสียงประตูห้องเปิดออกมาอีกครั้ง คำอธิบายที่เขาต้องการออกมาจากห้อง ยู นั้นเอง
“อ่ะ...โชจิคุง”ยูอ่ำอึ่ง
“เออ...นี้ห้องของยูหรอ”โชจิถามเสียงสั่นๆ
“...อือ...”
โชจิเข้าไปในห้องและอธิบายเรื่องต่างๆให้ยูฟัง ตัวยูเองก็สงสัยอยู่เหมือนกันว่ากล่องสัมภาระนี้เป็นของไคร
“งั้นแปลว่าต่อไปนี้โชจิคุงก็ต้องมาเป็นรูมเมตของฉันน่ะสิ”ยูถามเอียงอาย
“อือ...ใช้แล้ว...”
...................................................
“เออ...งันเรามาจัดของกันดีกว่านะปล่อยไว้แบบนี้มันดูออกจะ...”ยูตัดบท
“ฮาๆ นั้นสินะ”โชจิหัวเราะเหนื่อยๆ
ทั้งคู่จัดของที่อยู่ในลังกระดาษออกมาจัดไว้ในมุมต่างๆของโชจิและพูดคุยกันกันอย่างสนุกสนาน เมื่อเสร็จแล้วทั้งคู่ก็มานั่งพักกัน
“เฮย~~~เสร็จสะที”โชจิถอนหายใจอยู่ข้างๆโต๊ะที่ตั้งอยู่กลางห้อง
“เอานี้ชาเย็น”ยูยื่นแก้วชาให้โชจิด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย๊ม
“ยู ฉันรู้สึกเหมือนกับว่ายูจะดีใจมากเหมือนกับว่าจะมีอะไรดีๆนะ”โชจิพูดกับยู
“อือดีใจสิ ก็ต่อไปนี้โชจิคุงจะมาเป็นรูมเมตให้ฉันนี่น่า”
................................................................
“อะ....อะคือไม่มีอะไรหรอก”ยูพูดปัดแล้วหลบหน้าหนี
“....ฉันเองก็ดีใจนะ...ที่รูมเมตของฉันเป็นรูมเมตดีๆแบบยู”โชจิพูดความรู้สึกของตัวเองออกมา
ทั้งคู่นั่งอยู่คุยด้วยกันจนดึกแล้วต่างคนต่างเข้านอน ตัวโชจิเองก็สบายใจที่มีคนดีๆอย่างยูเป็นรูมเมต...
เช้าวันรุ่งขึ้น โชจิตื่นขึ้นมาตอนเช้าได้กลิ่นหอมออกมาจากครัวจึงเดินเข้าไปดู...
ยูอยู่ในชุดเสื้อสเวตเตอร์สีฟ้าอ่อนแขนยาวคอเต่า กางเกงสีครีมขากุด ผูกผมหางม้าที่ยาวหระหลังในชุดผ้ากันเปื้อนกำลังทำอาหารอยู่ในครัว
“อ่ะ!...โชจิคุงตื่นแล้วหรอ” ยูหันหน้ามาทักทาย
“ทำอาหารเช้าอยู่หรอ” โชจิถาม
“อือ! ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนสิเดียวก็เสร็จแล้วล่ะ”
โชจิเดินมึนๆไปทำกิจวัตสวนตัวตอนเช้าแล้วเปลียนเสื้อผ้าพร้อมที่จะไปโรงเรียน เขาออกมาจากห้องน้ำก็เห็นยูเอากับข้าวมาวางให้แล้ว
“เดียวโชจิคุงกินไปก่อนนะฉันจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า”
“...อือ...”
เขานั่งลงหน้าสำรับกับข้าวของเขา เขาหยิบชามซุปขึ้นมาซด...
“อือ...อร่อยมากเลย!”
“....จริงหรอ…”ยูส่งเสียงออกมาจากในห้องน้ำ
“อือ...อร่อยมากนี้ยูทำเองจริงๆหรอ”โชจิถาม
“ก็จริงน่ะสิถ้าฉันไม่ทำเองแล้วไครจะทำล่ะ”
“ฉันไม่ได้กินอาหารเช้าที่อร่อยแบบนี้มานานแล้วนะเนี้ย”
“แล้วปรกติโชจิคุงกินอะไรตอนเช้าล่ะ”ยูแต่งตัวเสร็จออกมาจากห้องน้ำ
“...ขนมปัง...”โชจิทำเสียงครึมๆ
“งั้นต่อไปนี้ฉันจะทำให้กินทุกวันเลยนะ”ยูมานั่งตรงข้ามกับโชจิ
“จริงหรอดีใจจัง…ฮาฮา”โชจิหัวเราะพอดีเป็นอย่างมาก
“ขอบคุณนะ....โชจิคุง ที่อยู่กับฉัน”ยูพูดเนิบๆ
โชจิหยุดมือเมื่อได้ยินคำขอบคุณจากยู
“อะไรกันฉันตางหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอบคุณยูน่ะ”
ความคิดเห็น