ตำนานรัก - เรือนร้าง

ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1

ผมเพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านสวนทรงไทยแบบโบราณของคุณย่าทวดเมื่อวานนี้เอง  อะไรต่อมิอะไรมันยังไม่เข้าที่นัก  ทั้งข้าวของห้องหับ  ตลอดจนอาหารการกินซึ่งโดยปกติแล้วผมเป็นคนง่ายๆไม่มีพิธีรีตองอะไรนักแต่พอก้าวเข้าสู่เรือนหลังนี้  ผมกรู้สึกราวกับว่าตัวผมได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนกับก่อนหน้านี้โดยสิ้นเชิง…

            การที่ผมได้เป็นทายาทผู้ดูแลบ้านหลังนี้  ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ที่มีบุญวาสนาอย่างเหลือล้น  ในขณะที่ทายาทคนอื่นๆกลับไม่คิดจะเหลียวแลมันด้วยซ้ำ  พวกเขาเหล่านั้นชอบความ ศีวิไลในเมืองหลวงมากกว่าจะมาดัดดานอยู่ในที่อันเงียบสงบ  รายล้อมด้วยศิลปะวัฒนธรรม  และกลิ่นอายของประวัติศาสตร์กรุงเก่าอย่างอยุธยาเช่นผม…

            แม้เพียงสัมผัสแรกที่ผมเหยียบย่างเข้าสู้อาณาเขตของจังหวัดนี้  ประสาทสัมผัสของผมก็เหมือนจะหยุดอยู่ที่เดียวกันผมกำลังหวนรำลึกอะไรบางอย่าง  ที่ผมเองก็ไม่อาจบอกได้เช่นกันว่ามันคืออะไร…ทว่าความรู้สึกนี้มันกลับทวีความรุนแรงยิ่งขึ้นเมื่อผมเดินทางมาถึงเรือนร้างกลางสวนของคุณย่าทวดต้นตระกูล” แสงธรรม ” ของเรา…

            “ ตาคำแก้ว ” เจ้าของสวนข้างๆเป็นคนเปิดประตูบ้านให้และพาผมสำรวจอาณาเขตของบ้านอย่างกระตือรือร้น  แกอธิบายให้ผมฟังว่า…

            “ คุณนกถือเป็นทายาทรุ่นที่ 94 แล้วนะครับที่ได้ครอบครอง “ เรือนรัก “ หลังนี้เป็นของคุณลุงของคุณ  แต่ท่านไม่ได้แต่งงานจึงไม่มีลูกสืบทายาท  ดังนั้นมรดกจึงตกแก่คุณพ่อของคุณซึ่งเป็นบุตรชายคนเดียวของตระกูลที่เหลืออยู่ในเวลานั้นแต่ท่านก็ไม่ค่อยมาที่นี้หรอกนะครับ  ท่านไม่ค่อยอยู่กับของโบราณพวกนี้ “

            “ พอคุณพ่อเสียมันก็เลยตกเป็นของผมอีกทอดหนึ่งใช่มั๊ยครับ “ ผมเสริมขึ้น “ ครับ…คุณนกเข้าใจถูกแล้ว  เรือนหลังนี้เป็นของ

บุตรชายของตระกูลเท่านั้น  เราสืบทอดกันมาอย่างนี้นานแล้ว “ “ ท่าทางตาดูจะรู้เรื่องในตระกูลผมดีนะครับ “

            ตาคำแก้วหัวเราะจนเห็นเหงือกและฟัน 5 – 6 ซี่ที่บ่งบอกถึงวัยอันผ่านร้อนผ่านหนาวมานักต่อนัก  ผมมองดูแกอย่างนี้แล้วก็ไม่นึกแปลกใจเลยว่า  ทำไมแกถึงรู้เรื่องของเราดีนักแต่ถึงกระนั้นลุงคำแก้วก็ยังอธิบายต่อไปอีกว่า

            “ ผมน่ะอายุมากกว่าคุณปู่ของคุณอีกน่ะครับ “

            “ แหะ...แหะ...ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่เมื่อสักครู่พูดจาไม่ดีไปบ้าง

ผมยกมือไหว้แก  ตาคำแก้วได้แต่หัวเราะพลางยกมือขึ้นรับไหว้  ผมจึงค่อยคลายความรู้สึกผิด  ของตนเองลงได้บ้าง

            “ วันนี้คุณนกควรจะพักผ่อนก่อนเถอะครับ  อาหารการกินผมเตรียมไว้ให้แล้ว  ถ้าคุณสงสัยอะไร  พรุ่งนี้ค่อยถามกันใหม่ดีมั๊ยครับ “ ตาคำแก้วเอื้อเฟื้อต่อไป

            “ ครับ...ขอบคุณมากที่กรุณาผมเป็นอย่างดี “

            ตาคำแก้วยิ้มรับ  และเดินทางเลี่ยงไปทางท้ายสวนซึ่งผมคากว่าบ้านแกจะอยู่แถวนั้น

            การที่ผมได้เป็นทายาทผู้ดูแลบ้านหลังนี้  ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ที่มีบุญวาสนาอย่างเหลือล้น  ในขณะที่ทายาทคนอื่นๆกลับไม่คิดจะเหลียวแลมันด้วยซ้ำ  พวกเขาเหล่านั้นชอบความ ศีวิไลในเมืองหลวงมากกว่าจะมาดัดดานอยู่ในที่อันเงียบสงบ  รายล้อมด้วยศิลปะวัฒนธรรม  และกลิ่นอายของประวัติศาสตร์กรุงเก่าอย่างอยุธยาเช่นผม…

            แม้เพียงสัมผัสแรกที่ผมเหยียบย่างเข้าสู้อาณาเขตของจังหวัดนี้  ประสาทสัมผัสของผมก็เหมือนจะหยุดอยู่ที่เดียวกันผมกำลังหวนรำลึกอะไรบางอย่าง  ที่ผมเองก็ไม่อาจบอกได้เช่นกันว่ามันคืออะไร…ทว่าความรู้สึกนี้มันกลับทวีความรุนแรงยิ่งขึ้นเมื่อผมเดินทางมาถึงเรือนร้างกลางสวนของคุณย่าทวดต้นตระกูล” แสงธรรม ” ของเรา…

            “ ตาคำแก้ว ” เจ้าของสวนข้างๆเป็นคนเปิดประตูบ้านให้และพาผมสำรวจอาณาเขตของบ้านอย่างกระตือรือร้น  แกอธิบายให้ผมฟังว่า…

            “ คุณนกถือเป็นทายาทรุ่นที่ 94 แล้วนะครับที่ได้ครอบครอง “ เรือนรัก “ หลังนี้เป็นของคุณลุงของคุณ  แต่ท่านไม่ได้แต่งงานจึงไม่มีลูกสืบทายาท  ดังนั้นมรดกจึงตกแก่คุณพ่อของคุณซึ่งเป็นบุตรชายคนเดียวของตระกูลที่เหลืออยู่ในเวลานั้นแต่ท่านก็ไม่ค่อยมาที่นี้หรอกนะครับ  ท่านไม่ค่อยอยู่กับของโบราณพวกนี้ “

            “ พอคุณพ่อเสียมันก็เลยตกเป็นของผมอีกทอดหนึ่งใช่มั๊ยครับ “ ผมเสริมขึ้น “ ครับ…คุณนกเข้าใจถูกแล้ว  เรือนหลังนี้เป็นของ

บุตรชายของตระกูลเท่านั้น  เราสืบทอดกันมาอย่างนี้นานแล้ว “ “ ท่าทางตาดูจะรู้เรื่องในตระกูลผมดีนะครับ “

            ตาคำแก้วหัวเราะจนเห็นเหงือกและฟัน 5 – 6 ซี่ที่บ่งบอกถึงวัยอันผ่านร้อนผ่านหนาวมานักต่อนัก  ผมมองดูแกอย่างนี้แล้วก็ไม่นึกแปลกใจเลยว่า  ทำไมแกถึงรู้เรื่องของเราดีนักแต่ถึงกระนั้นลุงคำแก้วก็ยังอธิบายต่อไปอีกว่า

            “ ผมน่ะอายุมากกว่าคุณปู่ของคุณอีกน่ะครับ “

            “ แหะ...แหะ...ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่เมื่อสักครู่พูดจาไม่ดีไปบ้าง

ผมยกมือไหว้แก  ตาคำแก้วได้แต่หัวเราะพลางยกมือขึ้นรับไหว้  ผมจึงค่อยคลายความรู้สึกผิด  ของตนเองลงได้บ้าง

            “ วันนี้คุณนกควรจะพักผ่อนก่อนเถอะครับ  อาหารการกินผมเตรียมไว้ให้แล้ว  ถ้าคุณสงสัยอะไร  พรุ่งนี้ค่อยถามกันใหม่ดีมั๊ยครับ “ ตาคำแก้วเอื้อเฟื้อต่อไป

            “ ครับ...ขอบคุณมากที่กรุณาผมเป็นอย่างดี “

            ตาคำแก้วยิ้มรับ  และเดินทางเลี่ยงไปทางท้ายสวนซึ่งผมคากว่าบ้านแกจะอยู่แถวนั้น