เกมส์แห่งความสะพรึง

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

............

 

        "อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวเท่านั้น อีกนิดเดียวพวกเราก็จะรอดตายแล้ว อดทนไว้นะ อย่าเป็นอะไรนะ"

 

เสียงของชายหนุ่มเอ่ยบอกกับหญิงสาวที่แบกอยู่ข้างหลังมา เสียงหอบกับเสียงวิ่งดังขึ้นมาอย่างถี่ยิบ แสดงให้เห็นว่าเขาวิ่งมานานและเหนื่อยมาก เขาพยายามวิ่งประคองแบกร่างที่อยู่ข้างหลังอย่าง ระมัดระวัง แต่​เหมือนยิ่ง​วิ่ง​ก็แสงสว่างก็ยิ่งไกลออกไปราวไม่มีที่สิ้นสุด เขาพยายามเร่งฝีเท้าออกไปให้เร็วที่สุด แต่เหมือนมีอะไรบางอย่างตามเขา เขาหันหลังไปมองก็ต้องหน้าซีดลงทันที เป็นผู้ชายหน้ากากสีขาว ใส่ชุดสีดำสนิททั้งตัว ถือมืดบังตอ ไล่ตามเขามาอย่างบ้าคลั่ง เขาพยายามเร่งฝีเท้าขึ้นไปอีก แต่ก็วิ่งได้เร็วไม่มากนักเพราะแบกคนขึ้นมาด้วย

 

         "โธ่เว้ย!! ทำไมมันถึงตามเรามาได้นะ "

 

ชายหนุ่มสบถ เขาพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีก แต่นั้นก็ทำให้เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น เขาสะดุดขาตัวเองล้มลง ความเร็วที่วิ่งมานั้นทำให้กลิ้งไปหลายตลบ เขาพยายามดันตัวลุกขึ้น และเดินเข้าไปประคองหญิงสาว

 

        "เราจะต้องไม่เป็นอะไร เราทั้ง 2 จะต้องรอดไปด้วยกัน ฉันจะไม่ยอมตายเด็ดขาด"

 

เขาประคองร่างหญิงสาวขึ้นมาและออกตัววิ่งไปอีกครั้ง ในขณะที่เข้าคนถือบังตอนั้นใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ 

แสงสว่างอยู่ข้างหน้าชายหนุ่มแล้ว เขาพยายามเร่งให้เร็วที่สุด เท่าที่จะทำได้

 

        "อีกนิดเดียว พวกเราจะต้องรอด อีกนิดเดียว!!!"

 

เจ้าคนถือบังตอนั้นใกล้เข้ามาแล้ว มันเงื้อมือขึ้นหมายจะปลิดชีวิตให้ได้

 

        "เราทั้ง 2 จะไม่ตายย!!!!"

 

---------------------------

 

 

    ณ บ้าน อันใหญ่โตของครอบครัวหนึ่ง 

 

  "แม่บอกแล้วใช่มั้ย!! ว่าอย่าไปยุ่งกับไอ้เด็กพวกนั้น ถ้าเกิดมันพาลูกไปเสพยาบ้า แล้วจะทำยังไงฮะ!! "

 

เสียงโวยวายของผู้เป็นแม่ยืนสั่งสอนลูกชายในบ้านหลังใหญ่ ครอบครัวที่เป็นนักธุรกิจพันล้าน ผู้เป็นแม่หัวเสียกับการกระทำของลูกชาย ที่ลูกชายของตนนั้นไปยุ่งกับพวกวัยรุ่นท้ายซอย ของหมู่บ้านนี้

 

        " แต่แม่ครับ พวกเขาไม่ใช่คนไม่ดีนะครับ พวกเขาแค่..."

 

        "ไม่ต้องมาเถียงเลยนะ ไอ้ลูกไม่รักดี วันนี้ห้ามออกไปไหน ไปนั่งอ่านหนังสืออยู่บนห้องนะ อย่าให้เห็นว่าทำอะไรอีก ไม่งั้นน่าดู"

 

ผู้เป็นแม่พูดเสร็จก็เดินจากไปเหลือไว้แต่เด็กหนุ่ม ซึ่งกำลังยืนร้องไห้อยู่คนเดียว เขาไม่เข้าใจว่าเขาทำอะไรผิดนักหนา แค่เขาออกไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนของเขา พวกนั้นก็ไม่ใช่คนเลวอะไร ออกจะเป็นคนดีทั้งนั้น พวกเขาคอยพยายามช่วยเหลือจากคนที่มารังแก เขา เขาก็แค่อยากเที่ยวเล่นตามประสาวัยรุ่นที่ควรจะเป็น   แต่แม่ของเขานั้นห้ามเขาเข้าไปยุ่งกับใคร ให้แต่อ่านหนังสือ เล่นกีฬา เรียนพิเศษ อะไรต่าง ๆ นา ๆ เขาไม่อยากจะทำสิ่งนี้พวกนี้เลย แต่ก็ขัดใจผู้เป็นแม่ไม่ได้ แม่เขาพยายามบอกกับเขาว่า แกนั้นพยายามเพื่อแก พยายามดูแลแกให้ดีที่สุด ทั้งที่จริงนั้นก็ไม่ค่อยได้มาสนใจเขา เอาแต่ทำงาน แม้กระทั่งพ่อเขานั้นก็แทบจะไม่เห็นหน้ากันเลย

ชายหนุ่มเดินขึ้นห้องไปด้วยใบหน้าเศร้าศร้อย เขาพยายามอดทนต่อสิ่งที่เกิดขึ้นเพื่อไม่ให้ตัวเองดูเป็นคนอ่อนแอ แต่ยิ่งนึกก็ยิ่งทำให้อยากจะร้องไห้จนแทบกลั้นไม่ ไหว

 

        "เราก็แค่อยากทำในสิ่งที่เราอยากทำบ้าง"

 

เขา​บ่นพึมพำและก็เดินเข้าห้องไป เขาลงนั่งเก้าอี้ตรงโต๊ะหนังสือ เขาเลื่อนลิ้นชักและสมุดโน๊ตออกมาและทำการจดบันทึกลงไป

 

18 พฤษภาคม พ.ศ xxxx

 

ผมนายสุภาพ นอบน้อม ถูกคุณแม่ดุอีกแล้ว สาเหตุมาจากไปเล่นกับกลุ่มวัยรุ่นข้างนอก ผมก็แค่อยากออกไปทำอะไรที่ผมอยากทำบ้าง แต่แม่ไม่เคยเข้าใจเลย ปากก็บอกเป็นห่วงแต่ที่จริงก็เอาแต่ทำงานไม่เคย สนใจเลย ผมไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว....

 

 

เขาปิดสมุดลงและฟุบหน้าลงบนโต๊ะ และมองออกไปนอกหน้าต่าง เขานึกอะไรต่าง ๆ ไปเรื่อยเปื่อย แต่แล้วก็ต้องสะดุดกับวัตถุที่วางอยู่ ใกล้ ๆ หน้าต่างเข้า เขาลุกจากเก้าอี้และเดินตรงไปดูวัตถุนั้นว่ามันคืออะไร มันเป็นกล่องสีเหลี่ยมขนาดฝ่ามือสีดำสนิททั้งกล่อง เขา​หยิบ​ขึ้น​มา​พิจารณาดละพบว่าข้างกล่องนั้น เขียนไว้ว่า

 

        "Desire(ความปราถนา)"

 

เขาเปิดมันดูข้างในก็พบกับแผ่นกระดาษชิ้นเล็ก ๆ เขาหยิบมันขึ้นมาแล้วคลี่ออกและเจอกับข้อความ ข้างในเขียนไว้ว่า

 

        "เกม​ส์​ที่จะ​ทำให้​ความปรารถนาของคุณเป็นจริง ถ้าคุณชนะ คุณจะได้ทุกอย่างตามที่คุณต้องการ ถ้าอยากเข้าร่วมให้นำสัญลักษณ์อะไรก็ได้ที่เป็นราศีของท่านนำมามันมาไว้ที่น่าอกและพูดว่า 'วาแกนด้า' 3 ครั้ง ให้ทำแบบนี้หลังเที่ยงคืนและคุณจะได้เข้าร่วมเล่น เกมส์แห่งความปราถนา"

 

        "บ้าอะไรเนี่ย!!สงสัยคงเป็นพวกพิเรนแถวนี้มั้ง"

 

เขาโยนมันทิ้งอย่างไม่ใส่ใจและเดินไปอ่านหนังสือ

 

บัดนี้เวลา 5 ทุ่มกว่าแล้วเขาก็ยังคงอ่านหนังสืออยู่ แม่เขาเรียกทานข้าวเย็นตั้งแต่ 6 โมงแล้วแต่เขาไม่อยากลงไป จนแม่ตะโกนบอกมาว่า

 

        "ไม่กินก็ไม่ต้องกินอดตายไปอย่างนั้นแหล่ะ"

 

เขา​รู้สึกเสียใจขึ้นมาทันที จนทำให้เขาจำใจต้องอ่านหนังสือต่อ เผื่อจะได้ไม่ต้องเก็บมาคิดอีก เขารู้สึกปวดตาขึ้นมา เขาเอามือพลางขยี้ตาและลุกเดินไปที่เตียง เขาตัวลงนอนและ​นึกอะไรต่าง ๆ ไปเรื่อยเปื่อย จนทำให้นึกถึงเรื่องกล่องสีดำเมื่อตอนนั้นขึ้นมา

 

"มันจะจริงหรือป่าวที่จะทำให้ความปราถนาเรานั้นเป็นจริง"

 

เขานึกขึ้นได้ว่าต้องใช้สัญลักษณ์ของราศีตน เขาเกิดเดือนธันวา ราศีก็คือธนู เขาจำได้ว่ามีสร้อยรูปธนูที่พ่อเคยซื้อให้ตอนปีใหม่ เก็บอยู่ เขามองดูเวลาตอนนี้เที่ยงคืนแล้ว เขานำมันมาทาบไว้ที่อก และท่อง 3 ครั้ง

 

        "วาแกนด้า วาแกนด้า วาแกนด้า"

 

ทันทีที่พูดเสร็จพายุฝนก็เคลื่อนตัวเข้ามาอย่างรวด เร็วจนทำให้บานหน้าต่างนั้นเปิดและกระแทกไปมา ลมพายุเข้ามาอย่างรุนแรง ของ​ใน​ห้อง​นั้น​กระจัดกระจายเต็มไปหมด ชายหนุ่มตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ในขณะที่พายุพัดโหมกระหน่ำนั้นเองก็มีคน ๆ นึงมายืนอยู่ข้าง ๆ หน้าต่าง เขาสวมผ้าคลุมปกปิดใบหน้า อย่างมิดชิด เขาเข้ามาใกล้ ๆ กับสุภาพ สิ่งที่น่าตกใจคือเขาลอยเข้ามา สุภาพตกใจกลัวสุดขีดจนขยับไปไหนไม่ได้ ชายชุดดำเอามือเข้าใกล้หน้าเขาเรื่อย ๆ 

จากนั้นสติก็ค่อย ๆ เลือนลางลงไป

 

.....................