คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : - he's gone ; Two
ฟุดฟิด ฟุดฟิด
หะ..หอมจัง~
มัวแต่โม้จนลืมไปเลย กลิ่นขนมปังปิ้งมาได้ยังไง ผมจำได้เมื่อคืนผมปิดหน้าต่างหมดแล้วนะ-0- กลิ่นไม่ได้มาจากข้างบ้านผมแน่ร้อยเปอร์เซน! หรือว่าจะเป็นผีวะ…หึยไม่เอานะ ถ้าเป็นผีจริงผมจะหนีจริงๆด้วย เอ้ะหรือว่าจะเป็นโจร มันอาจจะแอบขึ้นบ้านผมแล้วดันหิวเลยมาปิ้งขนมปังกิน
เออเป็นไปได้แหะ
ว่าแล้วผมก็รีบลืมตาขีดเฉี่ยวของผมขึ้นมา ค่อยๆลุกจากเตียงอย่างช้าๆเพื่อไม่ให้เกิดเสียงดัง เดี๋ยวไอ่โจรตะกละมันได้ยินมันจะเผ่นเอาน่ะสิ! ผมค่อยๆเปิดประตูห้องนอนแล้วย่องออกไปทางห้องครัว ผมอยากจะรู้จริงๆว่าไอ่โจรนั่นมันเป็นใครกันบังอาจบุกรุกบ้านซูนยองสุดหล่ออย่างผม บังอาจ!
กุ้งกิ้ง กุ้งกิ้ง
นั่นไงไอ่โจรตะกละมันกำลังชงอะไรสักอย่างใส่แก้วบ้านผมอีก ไอ่นี่ขนมปังไม่พอ ต้องหาอะไรดื่มอีก เรื่องมากจริงวุ้ย หล่อเซ็ง-_-
ผมเดินไปหยิบไม้ตีแบตที่อยู่ใกล้ๆ แหมใครเอามาวางแถวนี้นะ ช่างรู้ใจจริงๆ ผมค่อยๆย่องเข้าไปในห้องครัว ผมเห็นไอ่โจรตะกละนั่นแล้ว! แต่ท่าทางไอ่โจรมันคุ้นๆแหะ โชคดีจังมันหันหลังไปชงอะไรสักอย่างพอดีทำให้มันไม่เห็นผมที่แอบย่องมาข้างหลังมัน แต่นี่แกยังชงไม่เสร็จอีกหรอวะ-0-
“ไอ่โจรตะกละ!” ผมตะโกนเรียกมันให้หันมา ก่อนที่จะยกไม้ตีแบตขึ้นในท่าเตรียมพร้อม
“อ่าวพี่ซูนยอง! พี่ตื่นแล้วหรอครับ ผมกำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่พอดี มาทานด้วยกันสิครับ ผมเตรียมสำหรับพี่ไว้ด้วยนะ ไท่โทษเรื่องเมื่อคืนที่ผมชิ่งพี่น่ะ แหะๆ” โจรตรงหน้าผมหันมาทำหน้าตกใจ ก่อนจะรัวอะไรไม่รู้ผมฟังไม่ทัน แต่ประเด็นมันอยู่ที่ไอ่โจรนี่เป็นฮันโซล(?) และที่สำคัญ ฮันโซลเข้ามาบ้านผมได้ยังไง?
“นะ...ฮันโซล…นายเข้ามาในบ้านฉันได้ยังไงเนี่ย!?” ผมรีบถามคนตรงหน้าด้วยความสงสัย อะไรกันเนี่ย พอจะมาก็มาซะเอาตกอกตกใจ พอจะไปก็หายไปอย่างเร็วจนน่าใจหาย หมอนี่มันเป็นคนจริงป่ะเนี่ย
“ผมยังจำที่ซ่อนกุญแจบ้านพี่ได้อยู่นะฮะ o_<” ไอ่คนตรงหน้าในตอนแรก ที่ตอนนี้เดินหนีไปนั่งกินขนมปังปิ้งบนโต๊ะอาหารหันมาขยิบตาให้ผม ก่อนจะละลัดละเลียดกินขนมปังต่อโดยไม่สนผมที่ได้แต่ทำหน้าเอ๋ออ้าปากหวอ นี่ถ้าแมลงวันมันบินเข้าได้ มันคงบินเข้าแล้ว
“ย๊า! แล้วเมื่อคืนนี่นายหายไปไหนมา ปล่อยให้ฉันจ่ายค่านมสดคนเดียวเลยนะ” ผมที่สลัดร่างเอ๋อออกไปได้ก็รีบวิ่งปรู้ดมานั่งตรงข้ามฮันโซล ที่ตอนนี้ยัดขนมปังปิ้งสองแผ่นลงท้องอย่างเบ็ดเสร็จ ก็หันมามองผมยิ้มๆ ก่อนจะค่อยๆหยิบแก้วโกโก้ร้อนมาคนเบาๆ พร้อมสุดกลิ่นหอมจากโกโก้ แหมนี่คิดว่าเป็นพระเอกโฆษณารึไงวะ ดูมันทำ
“ก็เห็นพี่บ่นว่าง่วงไง ก็เลยไม่อยากจะขัด”
“ด้วยการหนีเนี่ยนะ?”
“ก็เหมือนที่พี่เคยหนีผมตอนนั้นไง หนีผมไปแบบไม่บอกไม่กล่าวอะไรเลย” ฮันโซลว่าเสร็จก็ค่อยๆยกโกโก้ร้อนของตนเองดื่ม พลางใช้สายตามองมาที่ผม ที่ได้ยินประโยคที่ฮันโซลพูดก็ถึงกับจุกตรงอก อาการแบบนี้อีกแล้ว อาการของคนขี้แพ้อย่างผม มันกำลังจะกำเริบอีกแล้ว
“ฉันไม่ได้หนี…” ผมว่าอย่างเบาๆ ที่เหมือนกับบ่นกับตัวเอง แต่ท่าทางผมจะไม่ได้ยินเพียงแค่คนเดียว ฮันโซลก็ได้ยินด้วย เขายิ้มให้ผม ก่อนที่จะเดินไปเก็บจานขนมปัง และแก้วโกโก้ที่เขากิน
“ผมไม่สนหรอกว่าเมื่อก่อนพี่จะหนี หรือไม่หนี ผมสนแค่ตอนนี้ พี่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมกับผมได้หรือเปล่า? พี่จะคุยกับผมเหมือนเดิมได้หรือเปล่า? พี่จะยิ้มให้ผมเหมือนเดิมได้หรือเปล่า? พี่ยังอยากจะให้ผมอยู่กับพี่ตลอดเหมือนเดิมหรือเปล่า? และที่สำคัญพี่จะยอมฟังคำที่ผมพูดได้บ้างหรือเปล่า? พี่ซูนยอง”
ได้ทีก็ชวนดราม่าเลยนะไอ่นี่นิ่! อืมแต่ผมควรจะตอบคำถามของเขาสินะ สิ่งที่เขาได้พูดมาก็ใช่ว่าผมจะไม่เคยคิดนะ ว่าถ้าวันนึงเขาดันกลับมาหาผม ผมควรจะทำยังไง ในช่วงแรกผมยอมรับว่าผมพยายามตัดเขาออกจากชีวิตผม และที่สำคัญผมเคยคิดจะเปลี่ยนสปีชี่ตัวเองด้วยนะ แต่ผมว่ามันไม่โอมันใช่ ผมคงเคะไม่ลงหรอกมั้ง แต่ที่ผมทำอยู่ตอนนี้มันก็เหมือนเมะใจตุ้ดเลยว่ะ กรี้ดดดดผมไม่ใช่เมะใจตุ้ดนะเฟ่ย แค่อ่อนแอในบางคราวเอง
ฮัลโซลที่เดินกลับมานั่งรอฟังคำตอบจากปากของผม ไม่ใช่จากปากสิ จากใจของผมมากกว่า นี่ไม่ได้นั่งรอฟังอย่างเดียวนะ ดันจ้องตาผมอีก เอาสิกินผมเลยสิ ผมสมยอมให้เลย เดี๋ยวผมท้องให้ด้วย ( แกบ้าไปแล้วหรอซูนยอง-0- ) ผมล้อเล่น-,- ผมควรจะจริงจังสักทีสินะ ฮึบ! ผมพร้อมแล้ว
“ใช่ที่ผ่านมานายอาจจะเห็นว่าฉันน่ะดูขี้แพ้ ฉันชอบหนีปัญหา ไม่เคยยอมฟังใคร โดยเฉพาะเรื่องของฉันกับนาย… ที่ผ่านมาฉันไม่มีความสุขหรอกนะ ที่ต้องมาหนีนายน่ะ ฉันเสียใจนะที่ฉันทำอย่างนั้น แต่ถ้าให้ฉันเผชิญกับสิ่งนั้น ฉันคงทำไม่ไหวหรอก ฉันเลยเลือกที่จะหนี สำหรับนายคงคิดว่า มันเป็นเรื่องไร้สาระสินะ แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่ มันมีผลกระทบต่อจิตใจของฉันมากนะ ตลอดเวลา 1ปี ฉันไม่เคยมีความสุขเลย ฉัน…ฉันมัวแต่คิดถึงนาย ฉัน…คิดตลอดว่านายจะอยู่ที่ไหน ทำอะไร และอยู่กับใคร… ฉันกลับมาคิดทบทวนหลายครั้งว่าที่ฉันหนีเนี่ยมันถูกแล้วหรอ? แล้วถ้าวันนึงนายดันหาฉันเจอแล้วฉันจะทำยังไง แล้วในที่สุดสิ่งที่ฉันเคยคิดมันก็เป็นจริง นายเจอฉัน…อาจจะเป็นความบังเอิญหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่นายเจอฉันแล้ว ฉันยอมรับครั้งแรกฉันทำอะไรไม่ถูก แต่ว่านายทำให้ฉันรู้สึกกลับมาเป็นศูนย์อีกครั้ง ตอนที่นายหนีฉันไปเมื่อคืน ฉันก้เลยกะจะปลงกับมันแล้วล่ะ แต่สุดท้ายอีกนายก็มาอยู่ครงหน้าฉัน ฮันโซล”
“ผมที่ได้ระบายความอัดอั้นในใจของผมให้เขาฟัง ถึงกับต้องหอบ เพราะมันเหนื่อยเล่นแร๊พซะยาวเลย ในขณะที่ผมพูดความในใจทั้งหมดให้เขาฟัง เขาก็ยิ้มตลอดเลย มีแค่ตอนที่ผมพูดว่า เขาอยู่กับใคร เท่านั้นแหละที่ใบหน้าของเขาดูจะหมองลง คงไปแทงใจดำสินะ
“ถ้างั้น…พี่ก็ควรจะได้ฟังในสิ่งที่ผมจะบอกพี่หลายรอบ แต่พี่ไม่เคยจะฟังมันจนผมท้อ แต่ก็กลับมาฮึดอีกครั้งได้แล้วนะ พี่ต้องฟังนะ!” ฮัลโซล กำชับคำ ทำให้ผมถึงกับอดขำไม่ได้กับท่าทางไร้เดียงสาของเขา ไอ่เด็กฝรั่งเอ้ย
“เออ ฉันฟัง”
ฮัลโซล สูดลมหายใจลึกๆ ก่อนจะค่อยๆปล่อยออกมา เหมือนกับว่าเขาจะ ฮึบสู้เหมือนผมอ่ะ เลียนแบบกันชัดๆ แค่ผมไม่แสดงให้เขาเห็นแค่นั้นเอง -3-
“ในวันที่พี่เห็นผมกับรุ่นน้องผู้หญิงคนนั้นอยู่ด้วยกันสองต่อสอง มันไม่ได้มีอะไรอย่างที่พี่คิดเลยสักนิด ผมแค่เจอน้องเขาร้องไห้อยู่ริมฟุตบาตหลังโรงเรียน ผมเห็นแล้วก็ทนไม่ได้น่ะสิ ผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวอยู่แถวนั้นน่ะ มันอันตรายจะตายไปพี่ก็รู้นี่ ผมเลยเดินเข้าไปหาเธอเผื่อว่าจะช่วยอะไรได้บ้าง เธอเงยหน้าขึ้นมามองผม แล้วก็โผเข้ากอดผมไม่ปล่อยเลย ผมเลยปล่อยให้เธอกอดผมอยู่อย่างนั้น เผื่อเธอจะรู้สึกว่ายังมีคนอื่นอีกหลายคนที่จะคอยปลอบโยนเธอ และเคียงข้างเธอ เธอจะได้ไม่คิดสั้นไปฆ่าตัวตายอะไรทำนองนี้ จนพี่เดินผ่านมาเห็นพอดี แล้วดันเห็นตอนที่ผมลูบผมเธออีก พี่ก็เลยคิดว่าผมกับเธอแอบมากอดกันสินะ อะไรมันจะเหมาะเจาะขนาดนี้ ตอนนั้นพี่คงช็อคและเรียกชื่อผมเบาๆ แต่ผมกลับได้ยินเต็มๆ ผมบอกพี่ว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่พ่คิดแต่พี่ไม่ฟังไม่เลย พี่วิ่งหนีไป เด็กสาวคนนั้นเห็นท่าทางไม่ดีเลยบอกให้ผมตามพี่ไป แต่ผมเลือกที่จะอยู่ปลอบเธอต่อเพราะผมคิดว่าพี่คงฟังผมบ้าง แต่เธออาจจะคิดสั้นได้ท่าผมไม่อยู่ตอนนั้น แต่ที่ไหนได้พี่กลับไม่ฟังผมเลยสักนิด แล้วยังหนีผมอีกอ้ะ ผมสมควรต้องงอนพี่สิ-3333333-”
“ผมที่ได้ยินความจริงจากฮันโซลทั้งหมด ถึงกับเงิบ ผมเข้าใจผิดมาโดยตลอด ผมไม่ยอมฟังเขาเลยหรอเนี่ย บ้าชะมัด! ผมชักอยากจะบีบคอตัวเองเสียจริงๆ นี่ถ้าผมไม่งี่เง่าผมคงมีความสุขกับฮันโซลต่อไป ไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมานแบบนี้ทุกวันหรอกโฮรรรรรรร
“อ่า...ฉันนี่บ้าชะมัดเลยเนาะว่าไหม? ฮ่าๆ แล้วสรุปเด็กผู้หญิงคนนั้นเขาร้องไห้ทำไมล่ะ?” ผมถามพ่อพระเอกขี่ม้าขาว หูยเกิดมาไม่เคยเจอใครเป็นพ่อพระขนาดนี้มาก่อน แต่เสียดายที่พ่อพระต้องมาเสียสาวที่ส่วนหอมให้กับผมอ่ะนะ คึคึ
“น้องเขาบอกว่าโดนแฟนบอกเลิก แล้วแฟนดันไปเดินกับเพื่อนสนิทตัวเอง น้องเขารับไม่ได้เลยหนีมาร้องไห้คนเดียว ตอนแรกกะจะวิ่งให้รถชน แต่กลัวเจ็บ... ผมนี่กลั้นขำแทบตาย”
“กลัวเจ็บ? โถ่อยากตายแต่กลัวเจ็บนี่บ้าชะมัด ฉันขอโทษนะฮันโซล ที่ไม่ยอมฟังนายน่ะ” ผมขอโทษคนตรงหน้าด้วยใบหน้าสุดซึ้ง แบบว่ามันแอ้บแบ้วมากเลยน่ะ เล่นเอาฮันโซลถึงกับน้ำลายพุ่งใส่ผมเต็มๆ อี๋เต็มหน้าผมเลยอ่ะ-0-
“ย๊า! นายกล้าดียังไงมาทำแบบนี้กับฉันน่ะหา!” ผมตะวาดใส่คนตรงหน้า จนเจ้าตัวถึงกับสะดุ้ง
“กะ…ก็ใคร…ใครใช้ให้พี่ทำหน้าแบบนั่นเล่า”
“ฉันอยากทำของฉันโว้ย แต่นาย…ต้องมาอาบน้ำให้ฉันเลยนะ! มานี่เลย!” ว่าเสร็จผมก็จัดการลากเจ้าฝรั่งน้อยกลอยใจของผมให้ไปช่วยผมอาบน้ำทันที แม้เขาจะขัดขืนแต่ก็ยอมตามผมแต่โดยดี-,,- อย่าคิดลึกสิครับ พวกเราไม่ได้ไปทำอะไรกันสักหน่อยนะคิคิ แต่ตอนนี้ผมรู้ลึกโล่งใจมากเลย ว่าสิ่งที่ผมคิดมาตลอดมันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลย อ่าฮันโซล นายทำให้ฉันจะคลั่งตายอยู่แล้ว อย่างนี้มันต้องโดน!
let's talk มาคุยกันเถอะ
ตอนที่สองมาแล้วค่า ฮิ้วววววว >< คิคิคิคิคิคิคิคิคิคิคิคิคิคิคิคิคิคิคิ
ไขข้อข้องใจของหลายๆคนแล้วนะ555555555 ตอนแรกวางเรื่อง
ว่าจะให้เรื่องนี้ออกแนวดราม่าไรงี้ แต่ท่าทางจะไม่ทันละมั้ง5555
อยากให้เมนต์กันเยอะๆ-.,- คิคิ ให้กำลังใจเค้าด้วยนะ<3
cinnamon
ความคิดเห็น