คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : - he's gone ; Intro
INTRO
' ฉันไม่สามารถลืมความรักของเธอได้ น้ำตาแทบไหลเพียงคิดถึงเธอ ยิ่งเวลาผ่านยิ่งลึกซึ้ง
ฉันไม่สามารถหยุดคิดถึงความรักของเธอได้ ฉันคงลืมเธอไม่ได้ ทุกสิ่งที่เกี่ยวกับเธอ '
อ่า...ได้ยินเพลงนี้ทีไรความรู้สึกผมก็ยิ่งเหมือนในเพลงมากเท่านั้น ผมกลายเป็นคนอ่อนแอทุกครั้งที่ได้ยินเพลงนี้ ทั้งๆที่มันก็นานมาแล้ว อืม...1ปีได้แล้วแหละ คุณว่ามันนานไหมครับ? หืม ไม่นานงั้นหรอ หึ..นานสิครับ เวลา1ปีแต่ผมยังคงตัดใจจากเขาคนนั้นไม่ได้เลยน่ะ
"ย๊า! ซูนยอง เป็นแบบนี้อีกแล้วหรอวะ เลิกคิดได้แล้วเฮฮาหน่อยสิ วันเกิดเพื่อนทั้งทีนะเว้ย" เสียงวอนอูเพื่อนสนิทของผมลอยมาพร้อมกับฝ่ามือพิฆาตที่ใครโดนตบทีไหล่แทบทรุด
"แหม่เพื่อนรัก วันเกิดบ้านแกสิเปิดเพลงเศร้าน่ะหะ เพราะแกแหละโว้ยยย" ผมโวยไอ่วอนอูไปทีนึง เจ้าตัวได้แต่ยักไหล่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เห็นแล้วผมล่ะหมั่นไส้มันจริงๆ
"ไม่ใช่ความผิดผมครับคุณชาย-0- หันไปดูดีเจสักนิดว่าเป็นใครแล้วแกจะไม่โทษฉันเว้ย” วอนอูพูดจบก็หันหน้ายื้อไปทางดีเจที่เขาพึ่งพูดถึง อืม..ผมพอจะรู้ละหล่ะว่าทำไมวันเกิดถึงเปิดเพลงเศร้าน่ะ จีฮุนน้อยผู้น่าสงสาร มันพึ่งถูกหญิงหักอกมาครับอารมณ์ประมาณผมเลยแต่คงไม่ใช่แนวเดียวกัน..มั้ง เห้อน่าสงสาร
"ย๊า! จีฮุนลงมา! แกอย่ามาเมาแล้วเปิดเพลงอกหักในงานวันเกิดฉันอย่างนี้สิวะ! ลงมาเลยแกเดี๋ยวฉันจะไปส่งแกที่บ้านเดี๋ยวนี้เลย!" วอนอูไม่ว่าเปล่าเดินขึ้นไปลากคอ เจ้าตัวการที่ทำให้บรรยากาศในงานดูเหมือนจะเป็นชมรมคนอกหักเสียมากกว่างานวันเกิดไปแล้ว…
“อะรายยยยย~ ฉันไม่เมาเว้ยยยยย~ ผู้หญิงนี่บ้าทู๊กค๊นนนนนน~ ฉันเกลียดผู้หญิงแล้ว ฮือออออ” ท่าทางคงจะไม่ง่ายเสียแล้วที่จะพาไอ่จีฮุนกลับบ้านเนี่ย ผมเห็นวอนอูท่าทางเริมหัวเสียแล้ว ผมต้องไปช่วยมันสักหน่อยแล้วล่ะ ไม่งั้นงานแตกแน่-0-
“ฉันช่วยแกเองไอ่วอนอู ท่าทางแกจะไม่ไหวว่ะ” ผมเดินไปหาวอนอูแล้วช่วยมันยกจีฮุนขึ้นมา เอ่อะ…เห็นตัวเล็กๆแต่หนักชิบ…
“โหยพ่อพระของวอนอู ขอบใจมากนะเว้ยไอ่ซูนยอง วอนอูโคตรซึ้งเลยค่ะ” ดูมันแซว ผมสมควรจะช่วยมันดีไหมเนี่ย เห้อไอ่พวกนี้นี่
ระหว่างทางไปบ้านไอ่จีฮุน ไอ่วอนอูก็เอาแต่บ่นไร้สาระนู่นนี่นั่น ผมฟังแทบไม่ทันแบบว่าเปลี่ยนเรื่องเร็วชิบ-0- คนฟังฟังไม่ทันเว้ยยย แต่ผมก็ไม่ค้านไม่แย้งมันนะครับเออ ออ ไปงั้นๆ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวยาวครับ
ตุ้บ!
“โอ๊ะ! ขอโทษครับ!” ผมที่เอาแต่สนใจพวกหมู่ดาวบนฟ้าไม่ทันมองทางข้างหน้า มันทันจะได้ระวังเผลอเดินชนเข้ากับใครคนหนึ่ง คนที่ผมไม่เจอมาเป็นเวลา 1ปี คนที่ผมพยายามลืม พยายามไม่คิดถึง แต่ผมก็แพ้ทางตัวเอง..ผมลืมเขาไม่ได้เลยสักนิด
เด็กผู้ชายที่อายุอ่อนกว่าผมเพียง 2ปี แต่มีอิทธิพลอย่างมากกับชีวิตของผม นัยน์สีน้ำตาลของเขาที่เหมือนมีแรงดึงดูดให้ฝ่ายตรงข้ามเข้าหาอยู่เสมอ ใบหน้าที่บ่งบอกว่าเขามีเชื้อทางตะวันตก สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่ตราตรึงใจผมมาตลอด ผมไม่เคยเลยที่จะลืมได้ ความพยายามของผมกลายเป็นศูนย์ตลอด ผู้ชายคนนี้ที่ผมคิดถึงมาโดยตลอด...
"ฮันโซล..."
let's talk มาคุยกันเถอะ
อินโทรมาแล้ววว จะบอกว่าสมองตันมากค่า555555
คิดเห็นยังไง อยากแนะนำอะไร ก็คอมเมนต์กันด้วยนะๆ
อยากให้เมนต์กันเยอะๆ-.,- คิคิ ให้กำลังใจเค้าด้วยนะ<3
ความคิดเห็น