คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทที่ 14 ปลายน้ำ
บทที่ 14 ปลายน้ำ
รถคันงามจอดสนิทลง หลังจากเคลื่อนผ่านเข้าสู่อาณาเขตพื้นที่คฤหาสน์อัคราธร ร่างโปร่งบางในชุดเรียบร้อยแสนคุ้นตาปรากฏขึ้น ปลายน้ำหอบหิ้วถุงขนมนานาชนิดออกมา ก่อนจะส่งให้สาวใช้ที่คุ้นเคยกับหล่อนเป็นอย่างดีที่กระวีกระวาดเข้ามาช่วยอย่างเต็มใจ
“สวัสดีค่ะคุณแม่” ปลายน้ำยกมือไหว้มารดาของชายที่เธอรัก
อรดีกล่าวทักทายเพื่อนสนิทลูกชายอย่างยินดี ก่อนจะพาหล่อนไปยังห้องรับแขกอย่างเคยชิน
“คุณน้าสบายดีนะคะ น้ำไม่ได้มาเยี่ยมตั้งนานเลย พอดีช่วงนี้สินค้าลอตใหม่กำลังเข้าร้าน น้ำเลยยุ่งๆน่ะค่ะ”
“จ๊ะ ก็ตามประสาคนแก่น่ะลูก แต่แม่ก็เบาใจหน่อยดีนะ…ตาคีที่ดูไม่เป็นเรื่องกลับเอาจริงเอาจังเรื่องแต่งงานสักที ถ้าเป็นเมื่อก่อนแม่คงจะปวดหัวแย่เชียว”
ปลายน้ำฝืนยิ้ม “คีหยุดพัดไปพัดมาตามประสาเขาได้น้ำก็ดีใจค่ะ”
“แล้วเมื่อไหร่จะถึงคราวหนูบ้างล่ะลูก มัวแต่ทำงานอย่างนี้ก็น่าจะมีคนมาดูแลได้แล้วนะจ๊ะน้ำ อายุเราก็เพิ่มขึ้นทุกวันๆแล้วนะ”
หญิงสาวหน้าเจื่อน ผู้ชายที่หนูอยากให้ดูแล...เขาไม่อยู่ดูแลหนูอีกแล้วน่ะสิคะ!
“เอ่อ แล้วคีกับเพลิงไปไหนล่ะคะ น้ำซื้อขอโปรดมาให้เพลิงเยอะแยะเลย เพลิงไม่ได้กลับบ้านเสียนานคุณแม่ก็บ่นคิดถึง น้ำเองก็คิดถึงน้องเลยต้องรีบเคลียร์งานแล้วตรงมาหาเลยค่ะ”
หล่อนจะบอกว่ามาดูความพินาศของนังเพลิงก็ใช่เรื่อง อยากรู้นักว่าคีจะว่ายังไงเมื่อเห็นภรรยาตัวเองร่านสวาทกับผู้ชายไม่เลือกหน้า คงจะสะใจพิลึกถ้าคีขอหย่าจากนังตัวแสบได้!
“ตายจริง หนูเพลิงไม่ได้บอกน้ำหรอลูกว่าไปฮันนิมูนกัน”
“ฮันนิมูน!” หญิงสาวเผลอร้องเสียงหลง
บ้าชิบ! กะให้มันเจ็บแสบ แต่ที่ไหนได้กลับไปเสวยสุขกันอยู่งั้นหรอกหรือ หญิงสาวเผลอจิกโซฟาเสียแน่น
“ไปได้เกือบจะพออาทิตย์อยู่แล้วนะลูก วันนั้นก็เห็นตาคีรีบๆ แม่ยังแปลกใจอยู่เลย แถมยังไม่ติดต่อกลับมาอีก แม่ล่ะไม่เข้าใจเขาเลยจริงๆว่าคิดอะไรอยู่”
“คงจะกลัวนักข่าวมั้งคะ ขนาดงานแต่งงานข่าวทุกสำนักยังให้ความสำคัญอย่างกับอะไรดี “ หล่อนเว้นวรรค “คีคงไม่อยากถูกรบกวนเรื่องส่วนตัวน่ะค่ะ”
“แม่ก็คิดเหมือนหนูนะ แต่รายนั้นก็ใจร้อน ทำอะไรไม่ค่อยคิดถึงผู้หลักผู้ใหญ่ว่าเค้าจะเป็นห่วงกัน แม่ล่ะเบื่อนักเชียวตาลูกคนนี้”
แม้จะบ่น แต่หล่อนก็จับกระแสความอาทรได้อย่างไม่ยากเย็นนัก อรดีเป็นผู้หญิงใจดี แม้จะมีบ่นบ้างตามประสามารดาที่เป็นห่วงลูกชายคนเล็ก…
อัคคีก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว นึกจะทำอะไรก็ทำ พอใจอะไรก็ทำไม่สนใครตามประสาลูกคนเล็กที่ถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจ หลายครั้งที่อรดีมักจะต้องคอยตามหาลูกชายเสียให้วุ่น สรุปก็มานอนค้างที่บ้านเธอ โดยให้เหตุผลว่ากับข้าวน้าราตรีอร่อยที่สุดให้โลก บางครั้งก็ชวนเธอกับกรโดดเรียนหน้าตาเฉย แล้วบินไปฝรั่งเศสซะงั้นโดยให้เหตุผลว่าหิว จนถึงขนาดที่พ่อกับแม่ของอัคคีอยากจะดัดนิสัยลูกชายคนเล็กโดยการยึดบัตรเครดิตทั้งหมดเสีย เจ้าตัวก็ดันไม่เข็ด แอบดอดไปเป็นเด็กส่งพิซซ่าซะอย่างนั้น จนคนเป็นพ่อเป็นแม่ทนไม่ไหวต้องคืนบัตรแล้วขอร้องให้อัคคีกลับบ้าน…
ปลายน้ำอมยิ้ม เมื่อนึกย้อนไปถึงวีรกรรมเด็ดๆของเพื่อนชายที่หล่อนหลงรัก ถึงแม้อัคคีจะเป็นลูกคนรวยล้นฟ้า แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้รังเกียจงานพาทไทม์เงินน้อย หรือมีท่าทียโสดูถูกคนอย่างลูกคนรวยคนอื่นๆ นอกเสียจากเป็นตัวของตัวเองจนแทบไม่สนหัวใคร นี่ก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่หล่อนประทับใจเสมอมา....!
“วันนี้น้ำอยู่ทานมื้อกลางวันกับแม่นะลูก แม่ทานคนเดียวมาหลายวันแล้ว พ่อตาคีก็ไปต่างประเทศ ตาพลก็หอบลูกหอบเมียไปเที่ยวญี่ปุ่นกันหมดทิ้งคนแก่ให้อยู่คนเดียว...”
“วันหลังน้ำจะแอบพาแม่ไปเที่ยวเกาหลี แอบหนีกันไปสองคน ปล่อยพวกนั้นไว้บ้างดีไหมคะ” อรดีหัวเราะร่วนให้กับความช่างเจรจาของปลายน้ำ ต่างจากน้องสาวหรือลูกสะใภ้ของหล่อนที่ดูเงียบขรึมไม่ขี้เล่น และติดจะเกรงใจหล่อนอยู่กรายๆ แต่ก็น่าเอ็นดูไปอีกแบบ หากหล่อนเป็นลูกชายคนเล็กคงตัดสินใจยากดีแท้ที่จะเลือกคู่ชีวิต เพราะทั้งคู่ก็สนใจต่างกัน จะเลือกความสดใสมีชีวิตชีวาของปลายน้ำ หรือจะเลือกความเด็ดเดี่ยวแตกต่างจากหญิงทั่วไป และทระนงของเปลวเพลิงดี…
“จ๊ะ เดี๋ยวแม่จะหนีเที่ยวกับน้ำนะลูก แต่ตอนนี้น้ำมาช่วยแม่ทำราดหน้าหมูหมักดีกว่า นานๆทีจะได้ลูกมือคนเก่ง”
“ครับผม”
ปลายน้ำรับคำอย่างขยันขันแข็งสำหรับตำแหน่งลูกมือคนเก่งอย่างกระตือรือร้น แน่นอนว่าเธอย่อมเข้ากับคุณนายวัฒนากรได้อย่างไม่ยากเย็น
เกือบบ่ายสาม หลังจากมื้อเที่ยงเสร็จปลายน้ำจึงขอตัวลากลับ หญิงสาวทิ้งตัวลงบนเบาะรถด้วยใจที่ห่อเหี่ยว หลังจากปั้นหน้ายิ้มรับฟังเรื่องราวของลูกสะใภ้ที่เธอไม่เคยอยากจะนึกถึงเรื่องใดมากไปกว่าความพินาศนั่น
เฮ้อ...ลมหายใจยาวของหญิงสาวเป่ารถพวงมาลัย หล่อนนึกอยากจะเอื้อมมือไปกระแทกๆแตรรถสักสิบครั้งให้หายอัดอั้น...
ครืดๆ เสียงโทรศัพท์สั่นดึงดูดความสนใจ จนมือบางเอื้อมไปคว้ามันขึ้นมาจากเบาะข้างตัวที่ตนโยนทิ้งไว้
คี!
ปลายน้ำตาโต ก่อนที่จะกดรับสายแทบจะทันที หัวใจที่ห่อเหี่ยว พลันรู้สึกราวกับได้น้ำทิพย์หล่อเลี้ยงเมื่อได้ยินเสียงทุ้มแสนคุ้นเคย หากแต่วินาทีต่อมาหล่อนกลับรู้สึกได้ว่าเพื่อนชายผู้มีแต่ร่าเริงเมื่ออยู่กับหล่อน น้ำเสียงกลับฟังดูซึมเซื่องอย่างเห็นได้ชัด
“ไงคี ฮันนิมูนเป็นไงบ้าง หนีเที่ยวจนลืมเพื่อนเชียวนะ”
ปลายน้ำได้ยินเสียงเค้นหัวเราะเบาๆจากอีกฝ่าย “สุดยอดเลยล่ะน้ำ”
“คี...คีมีอะไรจะบอกน้ำหรือเปล่า”
ปลายน้ำกัดปาก หรี่ตาลงอย่างใช้ความคิด เมื่อรับรู้ได้ถึงเสียงสะอื้นเบาๆจากอีกฝ่าย
“น้ำ...มาหาคีได้ไหม”
.......
.....................
“น้ำ...มาหาคีได้ไหม”
“น้ำ...มาหาคีได้ไหม”
“น้ำ...มาหาคีได้ไหม”
“น้ำ...มาหาคีได้ไหม”
“น้ำ...มาหาคีได้ไหม”
“น้ำ...มาหาคีได้ไหม”
ประโยคเดียวที่ยังคงก้องกังวานอยู่ในหัวของหญิงสาว และก็เป็นประโยคเดียวที่ทำให้รถคันงามคันนี้มุ่งห่างออกจากเส้นทางเดิมที่จะไปคือบ้าน แปรมาเป็นถนนสายนอกเมืองสู่จุดหมายใหม่ที่ได้นำพาใจของเธอให้หลุดลอยไปตั้งแต่ต้นเสียแล้ว
แม้เธอจะยังไม่ทราบรายละเอียดที่แน่ชัดว่าเหตุใด เพื่อนชายถึงอ่อนแอลงได้เยี่ยงนี้ แน่นอนว่าเธอยอมรับว่ามันคงเป็นเพราะเรื่องรูปพวกนั้น ทีแรกปลายน้ำนึกดีใจที่ ทริปฮันนิมูนสุดหวาน กลายมาเป็นบ้านป่าเมืองเถื่อนเสียแทน แต่เธอก็เจ็บที่มันอยากทำให้อัคคีของเธอต้องอ่อนแอ
เพราะแกนังตัวแสบเปลวเพลิง ถ้าไม่มีแกสักคน คีคงไม่ต้องเป็นแบบนี้นังร่าน!
___________________
_____________
^^ อัพแล้วน้า เป็นกำลังใจให้หน่อยน้า
บทนี้อาจจะสั้นไปหน่อย และดูเบาๆนะคะ แฮะๆ
คลายเครียดๆกับสักหน่อยเน๊อะ ....ฝันดีค่ะ
ความคิดเห็น