คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : บทที่ 22 จดหมายของเฮอร์ไมโอนี่
บทที่ 22 หมายอเฮอร์ไมโอนี่
"อบใทุนมา วันนี้พอแ่นี้่อน"
หัวหน้าสำนัานมือปราบมาร ้อมอูนาฬิาที่บอเวลาล่วเลยเวลาานมา่อน้ามาพอสมวร ่วเวลาเือบเือนมานี้ พวเาำ้อทำานอย่าหนั และล่วเวลาแทบทุวัน เนื่อาีเส้นทา้าทาสยัไม่ลี่ลาย เรโ มัลฟอยเป็นอาสาสมัรและำลัสำัอย่ายิ่ที่่วยพวเาสืบเสาะเส้นทาบาลอเมอร์ิเออานนิ แ่วามพยายามอพวเายัไม่เป็นผล แฮร์รี่ พอเอร์ มอูหลัอายผมบลอน์ที่นั่นิ่ไม่ไหวิ รอน มอหน้าเา้วยวามเห็นใ เรโมัะอยู่เป็นนสุท้ายนระทั่ไฟทั้ึับล ิ้วเ้มมวึ เาพยายามอย่าหนัในาร้นหาหลัานที่พอะ่วยบิาอนไ้ ...
"ไปเถอะ...นายวรไปพั่อน"
แฮร์รี่เอ่ยึ้นแผ่วเบา เาเห็นเรโสะุ้ ายหนุ่มหันมอ ใบหน้าเหย่อหยิ่เ็มไป้วยวามเหนื่อยล้า
"นายไปนอนสัื่น ไว้พรุ่นี้เรา่อยลุยันใหม่" รอนสมทบ เาเห็นใเรโมาว่าะพูเล่นหัวเหมือนปิ ายผมแเอเ้าใสถาาร์ที่เาำลั้อเผิี
เรโถอนหายใยาว เาละมือาสมุบัีเล่มหน้า และอเอสารรหน้า ายหนุ่มรู้สึึเรียนหัวสมอทึบันไปหม ถูอแฮร์รี่เาวร้อพั ารโหมานหนันเินไป และพัผ่อนน้อยย่อมทำให้เาล้า่ายว่าปิ โยเพาะ่วนี้ที่พวเา้อหายัว่อน้าบ่อย หลายวันมานี้เาเริ่มรู้สึมึนหัวโยไม่มีสาเหุมาสอสามรั้แล้ว
"อืม....ั้นพรุ่นี้เอันพอเอร์ วิสลีย์"
เาลุพรวเินออไปวนเเล็น้อย แฮร์รี่ และรอนมอหน้าัน รอให้ายผมบลอน์หายัวไปนลับา
"นายนั่นแทบทรัวไม่ไ้..." รอนบอแฮร์รี่ "...โหมาน ื่มแ่าแฟำั้แ่เ้าน่ำให้ายสิ เราวรบอเรื่อนี้ับเฮอร์ไมโอนี่หรือเปล่า?"
"นั่นสิ..." แฮร์รี่เอ็เริ่มเป็นห่วพฤิรรมอายผมบลอน์ เาูทรุโทรม ใบหน้าอเาีเียวไร้สีเลือว่าปินน่าเป็นห่ว "ไว้พรุ่นี้เราพามัลฟอยไปินอาหารลาวันริๆัๆีว่า"
"เป็นวามิที่ี นายนั่นูาโปรีนอย่าับอะไร ันว่าเรา้อลาไปเลยล่ะ ไม่อย่านั้น็เหมือนทุวัน เอาแ่ื่มาแฟและไม่ยอมพัาอเอสาร ใรสันวรัารหมอนั่น่อนไ้แล้ว!"
"เฮ้อ...."
เรโรเ้ามายัห้อพัอเาอย่ารวเร็ว ายหนุ่มถอนหายใ้วยวามเหนื่อยล้า มือเรียวปลระุมอเสื้อออ เาวาสายาไปรอบ ๆ ่อนะเห็นมารานั่อ่านหนัสืออยู่เียบ ๆ บนโฟา เารไป นาร์ิสาเยหน้าึ้นมอลูาย เรโสวมอหล่อน นาูบแ้มเย็นเียบอลูาย
"ินอะไรมาหรือยัเรโ?"
ายหนุ่มส่ายหน้า เาทิ้ัวล้ามารา
"ยัรับ...แ่ผมินไม่ล"
"ลูลับ่ำทุวันเลยนะ...แม่อเป็นห่วลูไม่ไ้ริ ๆ" นาร์ิสาบอลูาย หล่อนเริ่มสัเุเห็นวามเปลี่ยนแปลเล็น้อยที่เิึ้น ลูายอหล่อนูบผอมลไปมาทีเียว
"วันนี้เป็นอย่าไรบ้ารับแม่?"
เาเอ่ยถาม ่อนะ่อย ๆ เอนายหนุนัอผู้เป็นมารา สัมผัสามืออ่อนนุ่มลูบเส้นผมอเาทำให้ายหนุ่มหลับาล้วยวามรู้สึผ่อนลาย
"วันนี้ป้าอันโรเมราอลูมาเยี่ยมพวเราับเ้าหนูเท็ี้น้อย..." นายิ้ม "...ลูยัไม่เยเอหลานสินะ เท็ี้สอวบแล้วนะลูเหมือนลูอนเ็เลยนะเรโ สอร์เปียส็เลยมีเพื่อนเลยไล่ะ๊ะ ส่วนเฮอร์ไมโอนี่็เลยอบัพเ้อันน้อยๆ ให้เท็ี้ เาิเธอแเินามไปแทบทุที่เลยอ้อนให้เฮอร์ไมโอนี่สอนระบายสี เล่านิทานทั้วัน นอน่ำสอร์เปียสเริ่มอแ่วน้อย อันโรเมรา้อล่อมแทบแย่เลยล่ะ ไม่อย่านั้นเท็ี้ะไม่ยอมลับบ้าน นี่เพิ่ลับันไปไ้สัพันี่เอ"
"เ็ ๆ ทำให้เราลืมวามเรียีนะรับแม่"
"๊ะ...หายเหาเลยล่ะ ีที่แม่ร่ายาถาเ็บเสียไว้ ไม่อย่านั้นผู้เ่าั้นล่าร้อเรียนันทั่วเสียแล้วล่ะ เท็ี้วิ่ไล่สลับับร้อเพลลั่นเลยลู พอเห็นสอร์เปียสหัวเราะที่เาร้อเพลเท็ี้็เอาให่เลย...วุ่นันทั้วันเลย๊ะ"
"แล้วเฮอร์ไมโอนี่ล่ะรับแม่..."
"พาสอร์เปียสเ้านอนเสร็ แม่เพิ่บอให้ไปอาบน้ำน่ะ่ะ เี๋ยวรอให้แนนี่ัเ็บห้อเสร็แม่ะเ้าไปูหลานเอวันนี้ลูไปพัเถอะ"
"ั้นผมแวะไปหาลูีว่า...."
"พอเลยเรโ..!" นาห้ามลูายที่ทำท่าะลุึ้น "...ว่าะล่อมนอนไ้เล่นเอาวุ่นเลย ลูอย่าไปปลุเ็า"
"เปล่าสัหน่อย ผมแ่ะแวะไปูเาหลับเอ"
"ั้นลู้อไปอาบน้ำ่อนแล้วเรโ...ูสิเนี่ยเนื้อัวมอมแมม แม่ไม่ยอมให้เ้าใล้หลานหรอนะ ไปอาบน้ำเลยไปลู"
"็ไ้รับ..."
ายหนุ่มยิ้มให้ับวามเ้าระเบียบอมารา ายหนุ่มรเ้าไปยัห้อนอนอเา เรโวาสายามอไปรอบ ๆ ห้อนอนที่ว่าเปล่า เียยัเรียบึเป็นระเบียบ เาไ้ยินเสียน้ำไหล นั่นหมายวามว่าหิสาวยัอาบน้ำอยู่ เรโถอเสื้อผ้าอเาอออย่าไม่เร่รีบ เาอาะแ่น้ำร้อนสัหน่อยเพื่อลายอาารึที่บ่าทั้สอ้า ัหวะที่เาโยนเสื้อผ้าลระร้าวาสีีเหลือบไปเห็นอหมายที่ถูเปิอยู่บนโ๊ะ มันมีราระทรวเวทมน์ประทับอยู่ทำให้เาเิวามสนใ เรโเหลือบมอไปยัประูห้อน้ำที่ยัปิสนิทพร้อมับเสียน้ำไหล่อเนื่อ...
"หมายอะไรนะ..."
เาหยิบึ้นมาู วาสีีวามอไปยั้อวาม้านในอย่ารวเร็ว ิ้วอเามวเป็นปม ายหนุ่มเผลอำมุมระาษแรนเือบา เมื่อเ้าสะบัหัวั้สิ ายหนุ่ม็รีบวามันลที่เิม้วยวามรู้สึสับสนปนหุหิใ
มันเป็นหมายาระทรวเวทมน์ที่ไ้เิเฮอร์ไมโอนี่เ้าทำานในำแหน่เิมที่หิสาวเยพลาไป้วยสาเหุาบิาอเา มาวันนี้ เมื่อบิาอเาไม่มีอำนาในระทรวฯอี่อไป ำแหน่อันพึเป็นอหิสาวที่มีุสมบัิเหมาะสมึถูส่รมาเิเธออีรั้...
ายหนุ่มเม้มปา หัวสมออเาเ้นุ้บๆ ัววามเรียปนัน เาำลัเรียเรื่อรอบรัว เาไม่อยาให้เรื่อนี้มาเป็นอีหนึ่เรื่อที่ะวนใเา ายหนุ่มำไ้ีว่าเธอเยอยาะทำานมานาไหน ำไ้ถึวันที่พวเาเถียันอย่ารุนแร และเป็นเาเอที่ยืนรานที่ะให้เธอูแลลูและรอบรัว่อไปโยไม่ำเป็น้อออไปทำานนอบ้าน
ใหนึ่เารู้ีว่าเาเห็นแ่ัวที่ัเธอไว้ับบ้าน แ่เาปราถนาี่อเธอ เาไม่อยาให้เธอลำบา ภรรยาอระูลมัลฟอยไม่เย้อออไปทำานเลยสัน เธอมีหน้าทีู่แลลูและเป็นนายหิที่ีเหมือนที่แม่อเาทำ แม้ลึ ๆ เาะรู้ีว่าเฮอร์ไมโอนี่ะ้ออยาลับไปทำานอย่าไม่้อสสัย หาเธอเอ่ยถึเรื่อนี้ึ้นมา เาไม่รู้ะปิเสธมันออไปไ้อย่าไร เาเยั้ใะทำให้เธอมีวามสุ แ่เาเอ็ไม่้อารให้เธอออไปทำาน
ายหนุ่มสับสนเหลือเิน เวลานี้ เวลาที่ทุอย่าถาโถมเ้ามานเาแทบำล้มทั้ยืน เรโรู้ีว่าเาไม่มีสิทธิ์ที่ะล้ม เพราะมันะทำให้ทุนล้มลามไป้วย เาเป็นเสาหลั และที่พึอรอบรัวในอนนนี้ เาะทำมันให้ีที่สุ วาสีี้อมอบานประูห้อน้ำ หัวอเาเหมือนเ็มไป้วยม่านหมอ เาอยาะระบายวามโรธออมาเหลือเิน
เรโเอื้อมมือไปเปิประู เา้อมอแผ่นหลัอหิสาวที่ยืนหันหลัไม่รู้เรื่อรู้ราวอบยู่ท่ามลาน้ำฟับัวที่เปิไหลำระผ่านร่าอ้อนแอ้นอเธอ ลิ่นสบู่เหลวหอมอบอวลทำเอาายหนุ่มสูลมหายใเ้าเ็มปอ เา้าวเ้าไปใ้ฝับัวร่วมับเธอ
เฮอร์ไมโอนี่ใหายวาบ้วยวามใับสัมผัสเบื้อหลั หิสาวหมุนัวไป ่อนะเห็นใบหน้าอเรโท่ามลาสายน้ำ เธอส่ยิ้มออมา หาแ่เาไม่แม้แ่ะยิ้มให้เธอเลย ใบหน้ามายเ็มไป้วยวามึเรีย เธอเห็นม่านอารม์ไหววูบอยู่ในวาสีีที่้อมอเธอแน่นิ่
"เหนื่อยไหมวันนี้..."
หิสาวพยายามทำลายบรรยาาศัน เธอเปแมพูใส่ ่อนที่มือน้อย ๆ ทั้สอ้าะยี้ไปามเส้นผมสีบลอน์ที่เ้มึ้นเพราะวามเปียื้น วแนหนั ๆ เี่ยวพันรอบเอวบาทำเอาเธอหวั่นใ แ่หิสาว็แสร้ทำเป็นไม่สนใ เธอ้อมอใบหน้ามายที่ำลัยืนหลับานิ่ เฮอร์ไมโอนี่ไล่นิ้วมือนวลึไปามรอบหน้าไล่วนมาที่ท้ายทอย ่อนะ่อยๆ เลื่อนลมาที่บ่าแ็ึทั้สอ้า
หิสาวรู้ีเาำลัเรีย ายหนุ่มออแ่เ้าและลับบ้าน่ำมาร่วมเือน เานอนละเมอ และอบลุึ้นมานั่ถอนหายใลาึ เธอแสร้ทำเป็นหลับทุรั้ที่เาหันมามอ เรโะูบแ้มเธอ และลุออไปแผ่วเบา หิสาวเยย่อามไป เธอเห็นเาไปนอนัวเป็นเ็ ๆ อยู่ที่พื้นปลายเียนอนอสอร์เปียส เธอไ้แ่หวัว่าทุอย่าะลับมาเป็นเหมือนเยในเร็ววัน...
ายหนุ่มว้า้อมือบาไว้แน่น เาลืมามอเธอ้วยวามรู้สึที่เปี่ยมล้น ร่าายอเาื่นัวพร้อมนเาทรมาน
"เรโ...?"
เฮอร์ไมโอนี่มอ้อมืออัวเอที่ถูหยุไว้ลาัน วาสีี้อมอเธอเ็มไป้วยวามปราถนาแรล้า สายน้ำไหลผ่านายรัแ่ะสร้าวามร้อนเผาไหม้นแทบะหลวมละลาย หิสาวสูหายใลึเมื่อเาันร่าเธอิผนั เฮอร์ไมโอนี่ะเอื้อมมือไปปิ๊อน้ำ หลายแ่เสียห้ามอายหนุ่มทำให้เธอะั เธอึไ้แ่ปล่อยให้ทุอย่าอยู่ภายใ้วาม้อารอเาแ่เพียผู้เียว และปล่อยให้เาเป็นผูุ้มเมส์!
เรโลืมัวไปั่วะ เารับรู้ไ้แ่เพียวามเรียและแรันมหาศาล ทีแรเาหวัไว้ว่าน้ำเย็น ๆ ะ่วยำระล้าวามเรียออไป แ่วามัวเล็ลับุประายวามปราถนานเาแทบะระเบิออมา เารับรู้ไ้ถึทุอนูร่า เลือทุหยในายที่สูบีเสียนเาไม่อาห้ามัวเอไ้อี ายหนุ่มูบนรหน้า้วยวามรุนแรมาพอที่เธอะส่เสียร้ออู้อี้แทรผ่านสายน้ำ เาูลืนและวานหาวามลึล้ำาวามรหน้า้วยวามระละระราม ายหนุ่มหายใหอบถี่ เาเ็มไป้วยวามเร่รีบและร้อนรน มือให่พลิายหิสาวให้หันหน้าเ้าำแพ มือทั้สอ้ารั้ึสะโพอเธอให้สอรับวามปราถนาอเา...
หิสาวัปาแน่น เธอพลา่อนเสียรีร้ออนเอไว้เป็นอย่าี เฮอร์ไมโอนี่แนบแ้มลไปบนระเบื้อเย็น ๆ เาไม่เยรุนแรับเธอเ่นนี้มา่อน หิสาวหลับาลพลาโอนอ่อนไปามายหนุ่ม ปล่อยให้เาไ้ปลปล่อยวาม้อารและวามเรียทั้หมออมา เธอมวิ้วให้ับวามเ็บปวยามที่มือให่ยึร่าเธอไว้แน่น แ่เธอเ็มใ เฮอร์ไมโอนี่เ็มใที่ะรอรับอารม์อเา...!
เธอยินีรับมัน...ทุๆอย่า!
เวลาผ่านไปเนินนานเท่าไหร่หิสาวไม่อาะทราบไ้ นอาวามระุเร็ เสียหายใหอบถี่อเาัอยู่แนบหู ่อนที่ร่าสูะ่อย ๆ ยับเลื่อนัวออไปอย่าแผ่วเบา เฮอร์ไมโอนี่เอื้อมมือไปปิน้ำ เรโยัยืนหายใหอบไม่ยับ เธอเอื้อมมือไปว้าผ้านหนูสีาวสะอามาับหยน้ำที่เาะามร่าอายหนุ่มอย่าอ่อนโยน...
เรโถอนหายใยาวออมาอีรั้ หัวสมออเาว่าเปล่าาารปลปล่อย ายหนุ่มปล่อยให้ผู้ที่ึ้นื่อว่าเป็นภรรยาอเาเ็ัวให้อย่าแผ่วเบา หาแ่สายาอเาเหลือบมอไปเห็นลอยแเป็น้ำามเนื้อัวอ่อนนุ่ม วาสีีเบิว้า้วยวามใ
"เฮอร์ไมโอนี่!"
เาวยใบหน้าอเธอเ้ามาใล้ สันราม ลำอน้อยๆ ไล่ไปามทรวอ และแนทั้สอ้าเ็มไป้วยรอยแ้ำอันเิาน้ำมืออเา หาแ่ใบหน้าหวานลับส่ยิ้มไม่มีทีท่าโรธเียเาเลยสันิ...!
"ปีศาเป็นพยาน!" เามอูมือัวเอ้วยวามรู้สึผิ ายหนุ่มโรธัวเอที่เผลอระบายอารม์ใส่หิที่ึ้นื่อว่าเป็นภรรยา และแม่อลู
เผลอที่ระทำรุนแรับเธอ!
"...เฮอร์ไมโอนี่ันเสียใ"
ร่าสูทรุลไปับพื้นห้อน้ำ เาอร่าบอบบาอเธอที่ยืนอยู่รหน้าไว้ แนบแ้มลบนหน้าท้อเปลื่อยเปล่าอหิสาว
"เฮอร์ไมโอนี่ันอโทษ...ันมันเลว ันมันไม่น่าให้อภัย!"
"ู่ว..."
"ันเสียใ...มันะไม่มีวันเิึ้นอี เฮอร์ไมโอนี่ ันรัเียัวเอเหลือเิน!"
"ูว...."
หิสาวย่อัวลประออายหนุ่มไว้ เธอเห็นวามรู้สึผิบนใบหน้าอเา เรโพร่ำอโทษเธอ้ำไป้ำมา
"ันไม่เป็นอะไรเลยเห็นไหม..."
เฮอร์ไมโอนี่พยายามปลอบประโลมเา่อยๆึเาึ้นมา เธออเา้วยภาษาายที่แสออถึวามห่วใยอย่าไม่มีเื่อนไ เธอบหน้าลแนบอเปลือยเปล่า มือน้อยๆ ลูบแผ่นหลัอเรโ้วยวามเ้าอเ้าใ ายหนุ่มอเธอไว้้วยวามรู้สึผิที่ท่วมท้วน
เาเลียที่ไม่อาวบุมอารม์ไ้ เาเลียัวเอเหลือเิน และเลียัวเอยิ่ว่าเมื่อเธอไม่แม้แ่ะโรธับสิ่ที่เาทำไป้วย้ำ...
"เฮอร์ไมโอนี่ ไ้โปร ันเสียใ..."
"ไม่เป็นไร ันไม่เป็นไรริๆ..."
ายหนุ่มหลับาแน่น เาสูลมหายใ วามรู้สึเียวที่มีอยู่มันัเนนเาไม่อาะละเลยที่ะเอ่ยมันออมา นรหน้าือทุอย่าสำหรับเา...
"ันรัเธอ..." เาหลับาแน่น ปล่อยให้ำว่ารัที่เาไม่เยแม้แ่ะเอ่ยออมาให้มันอบอวลและัเน
หิสาวยิ้ม เธอเยหน้ามอนัวสู มือน้อย ๆ ลูบไล้วหน้ามายเย็นเียบ รอนระทั่เา้มมอเธอ ้อลึไปในวาู่ามอเธอ เาะเห็นำอบ ำอบที่ัเนยิ่ว่าำพูใ
"ันรู้เรโ...."
เฮอร์ไมโอนี่พันผ้ารอบเอวายหนุ่ม เธอผลัประูห้อน้ำให้เปิออ รไปูายหนุ่มออมา้วยหัวใที่เบิบาน ่อนหน้าเธออาะเยเลือบแลในวามสัมพันธ์ที่ไม่ไ้เริ่ม้นาวามรั แ่วามผูพันธ์อนทัู้่หยั่ราลึว่าสิ่ใ ทุารระทำอเาัเนแ่ใ นเธอรู้อยู่เ็มอ และเธอเอ็เ่นัน เาะเิมเ็มเธอเ่นเียวับที่เธอะเิมเ็มเศษเสี้ยวอววิาที่วิ้นแหว่อันและันให้สมบูร์
"ัน็รันาย...เรโ"
........
.....
...
"ทานสิ..."
หิสาวเลื่อนถ้วยุปมันฝรั่ที่เธออุ่นให้ร้อนส่ลิ่นหอมไปรหน้า ายหนุ่มผมบลอน์้อมอเธอไม่วาาแม้ในะที่เาัุปเ้าปา
"มอาม้วย...ถ้าไม่อยาให้มันหไม่้อมอหน้าันเรโ"
เายิ้มบา ๆ ายหนุ่มไม่อยาละสายาไปาวิวที่ีที่สุในีวิอเา เาไม่เยิมา่อน เพียำว่า รั อเธอที่เอ่ยออมาาปาน้อย ๆ มันะปลล็อทุสิ่อย่าที่เยรึเาไว้ วามสัมพันธ์ที่ลุมเรือมานาน เมื่อเารู้แ้ว่าใอทัู้่เ้นไปพร้อมัน เมื่อยามที่เายอมรับับัวเอว่าเารัเธอหมหัวใ ไม่ใเพียารทำามหน้าที่สามี้วยวามำเป็น ่าเป็นวามรู้สึที่อิ่มเอิบและแผ่่าน
เาสามารถ้อมอเธอไ้ไม่รู้เบื่อ เฮอร์ไมโอนี่เป็นผู้หินเียวที่อยู่ในสายาอเา แม้ว่า ใบหน้าามะปราศาเรื่อสำอาราาแพ แ้มอเธอเนียนปลั่ เส้นผมหยิฟูว่าเิมาวามื้น สวมเสื้อยืัวให่อเาับาเาสั้นสำหรับใส่นอนัวเ่า เา็ยัไม่อยาะละสายาไปาเธอ
"ทีหลัห้ามินแ่าแฟทั้วันเียว ่อให้ลับึแ่ไหนัน็ะบัับนายินอาหารี ๆ เ้าไป"
เฮอร์ไมโอนี่บ่น หลัาอาบน้ำแ่ัว เธอ็เพิ่รู้ว่าายหนุ่มยัไม่ไ้แะอาหารริๆัๆสัมื้อ นอาแนวิอไ่ในอนเ้า เาปิเสธที่ะินบะหมี่สำเร็รูป และเลือเพียุปร้อน ๆ สัถ้วยพอ
"ันินไม่ล..."
"ไม่ล็้อิน ะไ้มีแรทำาน ถ้านายืนไมู่แลัวเออยู่แบบนี้ะล้มป่วยเ้าสัวัน แล้วพอเลยับารปรุน้ำยาให้ระปรี้ระเปร่ามันส่ผลเสียมาว่าผลีนาย็รู้"
"ถ้าเธอทำให้ัน็ะินทุมื้อเลยอรับนายหิ..."
"ีมา"
เธอยิ้ม ้อมอูเาทานอาหารเียบ ๆ เฮอร์ไมโอนี่นึึ้นไ้เรื่อหมายาระทรวฯ อย่าไรเสียเธอะ้อบอให้เารู้ ไม่เ่นันหารู้ทีหลัะทำให้ายหนุ่มไม่สบายใ
"เรโ..."
"หื้ม...?"
"วันนี้มีหมายาระทรวฯมาถึัน้วยแหละ" เธอเริ่มเปิประเ็น เาะัไปเล็น้อย เพราะไม่ิว่าเธอะพูเรื่อนี้ึ้นมาเร็วนานี้
"เหลือเื่อไปเลย ใระิว่าระทรวฯะยัเ็บำแหน่ไว้ให้ัน้วย...น่าปลื้มใทีเียวเลยเนาะ"
"อื้ม...ยินี้วยเฮอร์ไมโอนี่ เธอเป็นแม่มที่เ่ที่สุในสายาัน และเธอ็ู่วรับมัน"
"อบุเรโ" ทัู้่ยิ้มให้แ่ัน
"แล้วเธอิว่าะเริ่มานไ้เมื่อไหร่ล่ะ?"
หิสาวเลิิ้ว ไม่ิว่าเาะยอมให้เธอลับไปทำาน
"หมายวามว่านายยอมให้ันทำานแล้วหรอ?"
"็...ว่าันามร เธอมีวามสามารถและเป็นมันสมออระทรวฯไ้สบาย และเธอะไปไ้สวย...มันะแ๋วถ้าสัวันันะไ้มีภรรยาเป็นรัมนรีระทรวเวทมน์"
"เวอร์ลอเลย" เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะ มอูเาน้ำุปหมถ้วย "...นี่ แ่ันอบปิเสธไปแล้วล่ะ"
"ทำไม?"
"็ไม่ทำไม...แหมเรโ ไม่้อมาทำเป็นถอนหายใเลย" เธอส่ายหน้าเบา ๆ เินไปหาเา เรโรั้เอวให้เฮอร์ไมโอนี่ลมานั่ั เาสูมลิ่นาย ่อนะวาาไว้บนไหล่บอบบาและั้ใฟัเธอ
"ันน่ะไม่ยอมปล่อยให้ัวเอพลา่วที่สอร์เปียสำลัโหรอนะ โยเพาะ่วสามปีแรเป็น่วที่สำัที่สุอเ็ ๆ น่ะรู้ไหม ันะ่อยประับประรอเาอย่าีที่สุ เาือทุสิ่สำหรับันนะเรโ..."
"เธอเป็นแม่ที่ีมาเลย..."
"ันรู้...มันน่าเสียายนิหน่อย แ่็ไม่เห็นเป็นอะไรนิ ไว้ให้ลูเ้าโรเรียนัน่อยไปสมัรูใหม่็ไม่เสียหาย"
"ป่านนั้นถ้าเธอรับำแหน่เป็นให่ไปถึไหน่อไหนแล้วนะ..."
"หรือนายอยาให้ันรับำแหน่านล่ะ"
"ไม่!!"
เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะร่า ูบแ้มเย็นๆอายหนุ่ม้วยวามรัใร่
"แหมไม่้อะโนใส่หู็ไ้นะ...ันไม่ไปทำานหรอ อย่าน้อย็นว่าเ้าลูายอเราะโ แ่ัน็ีในะที่รู้ว่านายสนับสนุนในสิ่ที่ันอยาะทำ"
"เฮอร์ไมโอนี่..."
"หื้ม...?"
"ันรัเธอ..."
"รู้แล้วน่า"
"ันรัเธอ ันรัเธอ ันรัเธอ!"
"พอแล้ว...รู้แล้ว!"
"ันรัเธอ..."
"ไปนอนันเถอะ...เี๋ยวอนึ้อื่นอีรอบนะ" เฮอร์ไมโอนี่ลุ ุแนนัวสูไป้วยัน เรโอเอวบาไว้้วยวามรู้สึอบอุ่นหัวใ เาไม่เ้าใัวเอริๆ ว่าทำไมเาถึรัเธอมานานี้
"ันรัเธอ...เฮอร์ไมโอนี่"
"นี่! พอ..." มันะทราบึ้และั๊ี้ ถ้าไม่เพราะรู้สึว่าเาเริ่มวนประสาทเธอเ้าเสียแล้ว
"็เธอไม่ยอมบอันลับบ้าเลยเฮอร์ไมโอนี่...ันรัเธอ"
"เมอร์ลิน...เหลือเื่อเลย..." หิสาวส่ายหน้า "..รันายเหมือนันเรโ"
เายิ้มออมา มันเป็นรอยยิ้มที่สว่าไสว และออมาาหัวใ เาไม่เยรู้สึสบายใ และโล่ใเท่านี้มา่อน แม้ปัหาะยัอยู่ แ่ารที่เารู้ว่ามีใรบานรัและเป็นห่ว มันทำให้เาพร้อมที่ะฮึสู้...
"ันรัเธอเหลือเิน...เฮอร์ไมโอนี่"
"ไปนอนไ้แล้ว!"
"็ัน...-"
"ยัอี!!!"
"...รัเธอ"
.....
...............
Talk
เอาเ้าไป อีอนไม่พู็ไม่พูเลย TT พอบทะพูึ้นมานี่พูไม่หยุเลยนะเฮีย!!!!
ปล เราัทอนรายละเอียไปเยอะมาในเลิฟีนใ้ฝับัว แฮ่ ลัวโนแบนเ้อ
ถ้ามันรุนแรไป หรือรัวไป บอไ้นะะ ะมาลบออละัาเลิฟีนออไปอ่า TT
ปลล เบื่อัวเอ หลพ่อหนุ่มผมบลอน์สุเนี๊ยบะเหลือเิ๊น แอร๊ยยยยยย
ความคิดเห็น