คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่3 นายคือใคร
บทที่3 นายือใร
“เบน!”
“มิสสายวอร์เอร์!”
นานนาวิ่รมาทันทีที่เรย์สะุ้ื่น หล่อน่อยๆวาามอไปรอบๆ เรย์พบว่าหล่อนำลันอนอยู่บนฟูเ่าๆอหล่อน
“เรย์ เรย์”
เ็แฝทั้สาวพุ่ัวเ้าอหิสาวเรย์อ้าแนรับ้วยวามุน หล่อนไม่อาประิประ่อเรื่อราวไ้อี วามริำสุท้าย หล่อนำลั่อสู้
ใ่...
หล่อนำลัะนะ...
วินาทีนั้น...
หน้าาอเาแออ และใบหน้านั้น...
หัวใอเรย์บีบรัอีรั้
“เบน!” หล่อนเอ่ยเสียแหบแห้ วาู่ามเอ่อร้นไป้วยหยาน้ำา
“ใรันหรอะ” บี้าเย่าแน นอร์มอาเป่ และเร่าอเธอไว้ราวับหิสาวะหายไป
“หนูไ้ยิ้นเรย์ละเมอเรีย เบน”
หิสาวสะบัศรีษะไล่อาารปวุบ นานนาส่น้ำื่มให้หล่อนิบ พลาถอนใ หล่อนรู้ั้แ่วินาทีแรที่เรย์ลับมาที่แู หิสาวำลัวิ่หนีอีอันเ็บปวหิสูไหวำไ้ีว่าหิสาวรหน้ามัะนั่เหม่อลอยมอไปยัอบฟ้า ไลออไป ไลแสนไลราวับว่ามันไม่มีที่สิ้นสุ...
“ผลารแ่ันเป็นไบ้า ันำอะไรไม่ไ้เลย!”
เรย์ร้อถาม เธอลืมไปเสียสนิทใ
“เราแพ้่ะ มิสสายวอร์เอร์ พลัหัวเสียให่ เาเสียพนันมาโให้อาา”
“อะไรนะ!” หิสาวลุึ้น หล่อนำไ้ว่าหล่อนเือบะนะเาไ้แท้ๆ
เือบะ...
“ไม่เป็นไรนะ” นอร์เอ่ย
“แม่บอว่าเรย์ไม่สบาย่ะ” บี้าบอ
“เรย์้อทำานหนัและอยูแลพวเรา”
เรย์หันไปหานานนา หิสูไวุมมือเธอวาอหล่อนมอเธออย่าปลอบประโลม
“ันไม่ไ้อยู่ในเหุาร์หรอ่ะ พวาวบ้านบอว่าุำลัะนะ แุ่ลับเป็นลมล้มลเสีย่อน าวบ้านอุ้มุมาส่ ันใแทบแย่เียว่ะ”
“อะไรนะ...เป็นลม” หิสาวไม่อยาะเื่อเลย เธอแทบะไม่เยป่วยเลย้วย้ำ แ่ลับมาเป็นลมเพียเพราะ...เา
“แล้ว...เา”หิสาวสะบัหน้า “ันหมายถึายนนั้นยัอยู่หรือเปล่า”
“พวอาราวานำลัะออเินทาแล้วล่ะ่ะ” นานนาบอ “...แ่มิสสายวอร์เอร์อย่าเพิ่ออไปเลยนะะ พลัำลัหัวเสียอยู่ เาอาระวาทใส่ทุอย่าที่ว้าหน้า!”
หาแ่ใอเรย์ลับไม่ไ้สนสิ่ที่นานนาพูเลย หล่อนิถึายในหน้าา หล่อนอยาพบเาอีรั้ อยาไปพิสูน์ให้เห็นว่าใบหน้านั้นเป็นใรันแน่
หรือว่าหล่อนำลัวิปราสเสียแล้ว
แ่นานนาำ้อออไปทำานอย่าเสียไม่ไ้ หล่อนสั่ให้ลูๆ่อยอยู่เป็นเพื่อนเรย์แฝน้อยรับปาะไม่สร้าวามเือร้อน หรือวนใใๆอี หาแ่ทันทีที่ผู้เป็นมารารับา บี้าพี่ให่ผู้เป็นหัวโ็เริ่มเรียน้อๆมาหาเรย์
“เรย์...พี่ายัวให่อยู่ที่บ่อน้ำ่ะ”
“พวเราเห็นเาำลัล้าัว...”
“ใ่่ะ...หนูะไม่บอแม่ถ้าเรย์สัาว่าะเป็นวามลับ”
“ผ่านเนินทราย้าหน้าไป็ถึแล้ว่ะ”
ไ้ฟัันั้นหิสาว็รีบลุึ้นอย่ารวเร็ว เ็ๆรู้ว่าเรย์้อารพบพี่ายัวให่ นอร์ บี้า และเร่าไ้ยินพวผู้ใหุ่ยัน พี่ายนนั้นูเป็นนนิสัยี บาทีเาอาะเป็นเพื่อนเ่าอเรย์็ไ้
“อบใมานะเ็ๆ ันะรีบลับมา ห้ามออไปเที่ยวเล่นที่ไหนล่ะ เ้าใไหม”
“่ะ!”
หิสาวใเ้นแร หล่อน่อยๆย่อออาระโมพั เรย์มอ้ายมอวา ลัวว่านานนาะลับมาอีแ่เมื่อเห็นทาปลอโปร่ หิสาวึ่อยๆเลื่อนายไปยัุหมาย
บ่อน้ำอยู่ไม่ไลาบ้านอเรย์เท่าไหร่ มันเป็นบ่อเล็ๆที่ไม่่อยมีนใ้าน เพราะนัพเนรส่วนให่ที่ร่อนเร่มาะเลือใ้น้ำบ่อให่ในเมือมาว่า ไอร้อนระอุและแสแทำให้หิสาวาหยี หล่อนึ่เินึ่วิ่เพราะลัวะลาัน
ไม่นานนั เรย์็มาถึุหมาย หล่อนเห็นร่าสูให่นั่อยู่ที่อบบ่อ ในมืออเามีวน้ำเ่าๆสามใบับแลอนใส่น้ำใบให่ เาเอาผ้าสีเทาลุมเส้นผมบัแที่ำลัแผเผา มือเรียวยาวเทน้ำาวเพื่อลูบไล้ใบหน้า...
เรย์ัปาแน่น ภาพรหน้า่าแ่มัเินว่าะเิาินนาาร ใบหน้าอเาล้ายลึนแทบะเป็นนนเียวัน เรย์ำมูโ่ยาวนั่นไ้ หรือแม้ระทั่เรียวปาที่ไม่เยแย้มยิ้ม แผลามาบยัแสพาบนแ้มทำให้เรย์ปิปา
เบน...
เาือ เบน โโลอเธอไม่ผิแน่!
หิสาวน้ำาลอ ล้ายะวิเวียนอีรอบ เป็นัหวะเียวับที่วาสีำวัึ้นมอ ายหนุ่มำไ้ีหิสาวมาฝีมือที่ื่อ เรย์
“เฮ้...” เาเอ่ยร้อ เรย์ไม่ยับราวับาอเธอถูรึ เาุนนในปิิริยาอบสนออเธอ ายหนุ่มลุึ้นยืน สาวเท้ารไปหน้าเธอ
พระเ้า่วย…
หยาน้ำาไหลอาบแ้ม เามีสีหน้าุนเมื่อมือบอบบาแะลบนัวเา ราวับเธอไม่เยาิว่าเามีัวน
“เบน...”
เธอเรียเาแบบนั้นอีแล้ว เรย์ำลัร้อไห้ ายรหน้ามวิ้ว้วยวามุน
“เธอ...เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เบน...นายลับมา” เรย์ร้อไห้ หิสาวโผเ้าอายหนุ่มรหน้า หัวใอหล่อนบีบรั หล่อนไม่อาปล่อยให้เาสลายไป่อหน้า่อาไปไ้อี
ายหนุ่มยืนนิ่ัน ปล่อยให้ร่าเล็อเาแน่นราวับว่าเาะหนีเธอไป เบน เป็นนรัอเธออย่าไม่้อสสัย เาบอัวเอ หลายอึใ เรย์่อยๆเยหน้ามอเาทั้น้ำา หาแ่บาสิ่ายรหน้าผู้ที่เหมือนเบนทุประารลับมีท่าสีุน
“เออ...” เา่อยๆันัวเธอออ “...เธออาะสับสน”
เรย์มวิ้ว
“ยัไ็าม...ัน แมยินีที่ไ้รู้ันัสู้ยอฝีมือเรย์ แห่แูหรือสายอะไรสัอย่า ันำไม่ไ้”
“อะไรนะ!”
หิสาวผะ
“เป็นไปไม่ไ้...”
แมุนับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่ารวเร็ว เาเอื้อมมือมาะับแน แ่หิสาวสะบันี้
“ไ้ยัไ!”
“อะไร!”
“นาย ไม่มีทา” เรย์ใ “...แม้ระทั่แผลบนใบหน้า..เบน”
“นี่สาวน้อย” เาูะหมวามอทน “...แผลนี่็เธอฟันหน้าันเมื่อืนไ ีที่าบนั่นไม่ไ้มอะไรมา และถอยหลบทันึแ่ถาๆ เธอฟันหน้าันไ ำไม่ไ้หรอ”
“ไม่มีทา!”
เรย์ยอมรับไม่ไ้ ใอเธอสั่นไหว สมออเธอมึนไปหม เาเหมือนเบน ราวับเป็นนนเียวัน แม้ระทั่น้ำเสีย หรือแผลบนใบหน้า!
“ันือแม หรือิไอรอนมาร์สออาราวาน ...เบนอะไรนั่นอาะเป็นนรัอเธอ!”
เาส่ายหัว หมุนัวไปที่บ่อน้ำ
“แ่ันไม่ใ่เบน!”
เรย์ยืนอึ้ นรหน้าเหมือนเบนทุประาร แ่เาะไม่ใ่เบนไ้อย่าไร ายหนุ่มเ็บวน้ำใส่ระเป๋าหนั
“นายะไปไหน!” เรย์หลุปา เมื่อเห็นว่าเาำลัะไป แมหยุะัหันมามอ
“ออเินทาน่ะสิ...”
“ไม่ไ้นะ!” เรย์วิ่มาวาหน้า “นายไปไม่ไ้”
“นี่สาวน้อยเธอเป็นไ้แหรืออะไรเนี่ย” เาหัวเราะในลำอ แมรู้มาบ้าว่าหน้าาอเาหล่อเหลาทีเียว แ่ไม่ิว่าะทำให้สาวน้อยิเาแนานี้
“ันมีเรื่อะ้อุยับนาย!”
“อาาไม่ยอมให้เสียเวลาแน่ เรา้อออเินทา”
“ันมียานอยู่ ันยให้นาย็ไ้ แ่นายห้ามไปอนนี้!”
“เฮ้...เธอบ้าหรือเปล่า มีอะไร็รีบพูมาสิ”
เรย์ำหมัแน่น ยืน้อหน้า หล่อนรวบรวมพลัทั้หมที่มี วาอทัู้่สบัน...
“นายะไม่ไปับอาา...และอบวามริับัน!”
“นายะไม่ไปับอาา...และอบวามริับัน!”
“นายะไม่ไปับอาา...และอบวามริับัน!”
“นายะไม่ไปับอาา...และอบวามริับัน!”
เรย์พู้ำๆ พลัอเธอมีอำนามาพอที่ะสะิใไ้ หิสาวใเ้น หล่อนเห็นายที่บอว่านื่อ แม ระพริบาถี่ เสียทุ่ม่ำเอ่ยึ้นเบาๆ
“ัน...ะไม่ไ้ับอาา...และอบวามริับเธอ”
เาเอ่ย เรียวปาบายิ้มออมา แ่็เพียั่วอึใ
“เธอบ้าหรือเปล่า เที่ยวออำสั่ไร้สาระ หลีไปันำลัะสายแล้ว!”
เาันไหล่เธอออไปให้พ้นทา ่อนะเินาไป หิสาวอ้าปา้า มอูร่าสูที่เินหายลับไปาเนินทาเรย์ระพริบาพริบๆ เมื่อหิสาวไหวัวทัน เรย์ึรีบวิ่ามเาไป
“ให้ายเถอะ...”
เรย์ะไม่ยอมปล่อยให้ายนนั้นหนีไปแน่ เธอ้อรู้ให้ไ้ว่าเาเป็นใร เธอะ้อรู้วามริ!
ความคิดเห็น