คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
บทนำ
"าลรั้หนึ่นานมาแล้ว…
ยัมีเ้าายรูปาม ับฤหาสน์หลัให่ เามีมรมหาศาล มีเหรียทออเท่าภูเา แ่เ้าายรูปามนั้นลับไร้ทายาทสืบสุล วันนึเาะ้อแ่าน เลือหาเ้าหิโมามที่เหมาะสม
พวเาะแ่านัน
และอยู่ันอย่ามีวามสุั่วนินิรันิ์…"
“เป็นอนบที่น้ำเน่าไปหน่อย และเรื่อนี้็ูไม่แ่าาเรื่อเ้าหิ เ้าายเรื่ออื่น ๆ หล่อนวระมีินนาารว่านี้หน่อยสิ!”
เสียอสรีนาหนึ่เอ่ยึ้น นารอามอเพื่อนสาวผมบลอน์นสวย ใบหน้าามแย้มยิ้ม หาแ่เป็นรอยยิ้มที่เ้าหล่อนรู้ีว่ามันเลือบ้วยยาพิษ
“นั่นแหละนะ… ันหวัแ่อนบที่สมบูร์แบบ ันไม่สนหัวเรื่ออื่นหรอน่า…”
หล่อนเลือเรสาินสีแับผิวนวลเนียน พลาินนาารถึมืออเาที่ลูบไล้บนผิวาย ารไ้ร่วมรัับเ้าายอเธอ่าเป็นเรื่อที่หล่อนไม่มีวันที่ะลืมไ้ล พวเาบันอยู่พัให่ แน่นอนว่าอาะไม่ไ้มีื่อในวามสัมพันธ์นี้ หล่อนเยโอรวและโวยวายที่เาไม่ยอมพาหล่อนไปที่ฤหาสน์มาว่าารนอนอ่ายที่เพนเฮาส์อเา
“ูสิ…ันว่าน่าะใล้อนบเ็มที เาส่อไม้ให้ัน”
สาวผมบลอน์มอุหลาบสำแส้วยวามเบิบาน
“ันบอแล้วว่าเาะ้อหลรััน พวผู้ายอบเล่นัว ทำเป็นทรมานเรา้วยวามโหยหา เาเป็นพวปาแ็ แ่็นะ ็แ่ผู้าย ะมามีอะไรทัเทียมสาวสวยอย่าเราไ้ล่ะ เาามพวเาไม่ทันหรอ…อีไม่นานนัหรอ ันนี่แหละที่ะไ้ำแหนุ่นายมัลฟอย”
“เธอูแน่ใเหลือเินนะ…ันไ้ยินมาว่าเาแทบไม่บใรริั เาเป็นเพลย์บอยอมเ้าู้ มีสาว ๆ อีเป็นพรวนที่เาออเ้วย”
เพื่อนสาววัามอ “เพราะผู้หินนั้นไม่เหมือนันยัไล่ะ พวหล่อนเป็นแ่ทาผ่าน อไม้ริมทา หรืออะไรที่เ้าเรียัน เธออย่าเอาันไปรวมับผู้หิพวนั้นสิ…และรู้ไว้้วยอีสามั่วโมเราะไปเอัน เาวนันไปินเนอร์ และพระเ้าเท่านั้นที่รู้ว่าอะไระเิึ้น เราะร่วมรัันนถึเ้า และเาะ้ออันแ่าน”
“เธอแน่ในะว่าเาเป็นนนัเธอ ในาร์ไม่ไ้ลื่อสัหน่อย เาไม่เยส่อไม้ให้เธอมา่อนนะ”
“อย่าทำเป็นัใันหน่อยสิ…เาไม่เยส่ ไม่ใ่ว่าะไม่ใ่เานิ”
สาวผมบลอน์ทาลิปสิสีแส แ่แ้มเรื่อสำอาบนวหน้าามหยาเยิ้ม หล่อนไม่ฟัเสียเพื่อนอหล่อนอี่อไป เพราะหูำลัอื้ออึ้วยวามสุ ิถึเสียอเา น้ำเสียทุ่มระิบผ่าน สัมผัสอเา และทุ ๆ อย่าอเาะลายเป็นอหล่อนในไม่้า สาวสวยเลียเหลือเินที่เวลาำเนินไปอย่าเื่อ้า หล่อนอยาะให้ถึเวลานัหมายโยไว อยาเห็นใบหน้าราวรูปสลั อยาเห็นวาสีฟ้าอมเทาเหมือนฤูหนาวอเาแทบาใ…
…..
..
.
.
.
วาู่หนึ่มอูสรีผมบลอน์แสนสวย หล่อนำลัรเ้าไปในึรัน้ามับที่เา้อมอ วาอเาเ็มไป้วยวามปราถนา มันเิมเ็มินนาารที่แสนหวาน เาไม่เยรู้สึื่นเ้นและมีีวิีวาเท่านี้มา่อน พระผู้เป็นเ้าแสถึปาิหาริย์อพระอ์ เาสัมผัสพระอ์ไ้แล้วในอนนี้ ายหนุ่มยับเินไปอย่าเียบเียบ รเ้าไปในอาารที่สรีนามเ้าไป่อนหน้า
หล่อนเ็มไป้วยำลั วามสวยาม และีวิีวา
หัวใอเาบีบรัและสูบี
หล่อนไม่มีทาที่ะไ้รู้ว่าอะไรำลัรออยู่…
ไปสิสถิอยู่ับพระอ์
หล่อนะไ้ไปอยู่ที่ินแนอพระเ้า
ในานะผู้พลีีพ….
วาอเาวาววับ เามอเห็นสรีนามนั่อยู่ในห้อที่เป็นส่วนัวัว บริรเสิร์ฟเรื่อื่มสีสวย เามอูอเหลวที่ไหลลออหล่อน สรีนนี้เาะนิ้วไปมาเป็นสัาิาว่าำลัรออยใรบาน
เารู้ว่ามันเป็นใร…
นที่ไม่สมวรที่ะไ้รับวามสุ ไม่สมวรที่ะไ้ร่วมรัับหล่อนอย่าไล่ะ!
มือที่ถู่อนอยู่ในถุมือำแน่น เาเริ่มสวมน์อีรั้เพื่อำัวามเลียั และวามเรียนี้ ายหนุ่ม่อนัวในเามื มอูหิสาว่อไป นระทั่เธออยู่นเียว ปราศาบริารสอรู้ ปลายไม้ายาสิทธิ์โผล่ออมาาเสื้อลุม เาพิมพำาถาบาบท ประูบานนั้นึถูล็อายทันที…
อีไม่นานนัหรอ….
เปลวไฟอพระอ์ะหอบเอาเนื้อหนัมัสา และพาววิาอหล่อนไปสู่ินแนที่ีว่า
เาแสยะยิ้ม มันเป็นรอยยิ้มที่เ็มเปี่ยมไป้วยวามภาพภูมิใ เาพึมพำาถาอีบท ปลายไม้ายาสิทธิลายเป็นสีแ เพลิพิโรธ่อย ๆ ลามเลียผ่านบานประูนั้นเ้าไปไอวามร้อน่อัวอย่ารวเร็ว เาแสยะยิ้ม่อนที่ะเินลับหายไปในเามื ไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใระสามารถมอเห็นเาไ้อี่อไป…
วาอเา้อมอเปลวไฟ่อย ๆ ลุลามอย่ารวเร็ว เาไ้ยินเสียระเบิัลั่น ฝูนแฮือราวับมแรัที่พยายามหนีเอาัวรอ พวมันไม่รู้หรอว่าไฟมระนี้ไ้สร้าสิ่ที่าม เามอภาพเปลวเพลิสีแานท่ามลาท้อฟ้ายามรารี เสียหวีร้อัสั่นสนั่นหวั่นไหว บันี้ ่วนาทีวามเป็นและวามาย เาแย้มยิ้มออมาเพราะรู้ีว่า สรีแสนสวยไม่สามารถที่ะหลบหนีออมาไ้ หล่อนะ้อพลีายให้พระอ์ เริระบำและรีร้ออยูท่ามลาเพลิมระนั่น มันะลืนินทุสรรพสิ่
หัวใอเาเ้นแร้วยวามยินี และวามสุที่ท่วมท้น…
“วามเ็บปวเป็นอผู้อ่อนแอ” มันหลับาน้ำาไหลออมา
“…วามเ็บปวเป็นอมัน”
“เรโ มัลฟอย!”
Talk
มาแล้ว่ะ บทนำอเรามาพร้อมับวามร้อนระอุอเนื้อเรื่อ ูเลียลอเปลี่ยนแนวอีรั้ เอาใ่วยันหน่อยนะะ อยู่เม้นุยัน่อนนะะ มาร่วมัน่วยสืบหาว่าเรื่อนี้ะำเนินไปอย่าไรัน่ะ^^
ออัพบทนำ่อน เพื่อที่ว่าะเป็นารมัำัวเอว่าะ้อมาเียน่อไปให้ไ้่ะ
ความคิดเห็น