ตอนที่ 9 : ความตายอันใหญ่ยิ่ง
บทที่ 9
ความตายอันใหญ่ยิ่ง
“เราต้องตามหาเจมม่า” แอซบอก
เสียงที่โหดร้ายและเสียงโห่ร้องปะทุขึ้นรอบตัวพวกเขา เงาดำไหลผ่านหมอกขนาดใหญ่ที่น่ากลัวพร้อมกับศีรษะและไหล่ขนาดใหญ่ พุ่งเข้ามาและมันออกจากหมอกมีสี่ขา
แอชมองไปที่ปาราวตีและเ เธอพยักหน้าและข้าใจตรงกัน เธอหายตัวไปในหมอก เขามองไปรอบ ๆ เจมม่าอยู่ที่ไหน จากนั้นเขาก็เห็นคนที่รู้จัก
“แจ็ค! "เขาวิ่งขึ้นไปหาเด็กคนนั้น "เจมมาอยู่ที่ไหน?"
"นายมันประสาท" เขาบอก "เจมม่าเป็นของฉันและเธอไม่สนใจคนแปลกหน้าอย่างนายหรอก ได้เวลาแล้วที่ฉันสอนบทเรียนให้แก่นาย"
“ฉันไม่มีเวลา” แอซตอบ
อุ้งเท้าหนักกระแทกกับพื้นดินแข็ง แจ็คกรีดร้องและแอชผลักเขาไว้ข้างหลัง
พายุความมืดของกาลีระเบิดภายจิตวิญญาณของเขาทำให้เขาท่วมมีพลังเหนือธรรมชาติ แอซตะโกนและกระโจนขึ้น
เขากระแทกเข้ากับสัตว์ร้าย เป็นเวลาสองวินาทีเขาเห็นดวงตาสีเหลืองไหม้และมีฟันคดคับแคบ กรามกว้างขึ้น
แอซเอามือของจับคอของสัตว์ตามสัญชาติญาณ นิ้วมือของเขา ผ่านเนื้อเยื่ออ่อนหั่นเป็นชิ้น ๆ เปิดปอดแล้วค่อยๆกระชับหัวใจที่เต้น เขาฉีกมันออกก่อนที่ขากรรไกรสามารถงับรอบแขนของเขา
อสูรกายตายก่อนที่มันจะพังทลายลง แจ๊คหยุดฉะงักด้วยความกลัว
มันเป็นหมาที่ใหญ่มากเท่ากับขนาดของสิงโตมีไหล่เกรียนมากและศีรษะที่ผิดเพี้ยนและมีไขมันต่ำกว่าสัตว์ตามธรรมชาติ หนังของมันแพรวพราวดำ ด่างและกรงเล็บยาว เลือดพ่นจากกรามกระตุกของมันล้างแผ่นดินน้ำแข็ง
แอชหันบีบหัวใจของอสูรกายในมือของเขา มันทำให้กระพือปีกอย่างอ่อนแอเมื่อปล่อยเลือดออกหมดแล้วมันก็สงบลง เขาโยนมันออกไป
“นายกำลังจะพูดอะไรนะแจ๊ค”
ขาของแจ็คสั่นขณะที่น้ำตาพรางใบหน้า มี ของเขา "ไม่ ... ไม่ ... ไม่มีอะไร"
“ดี”
มีปีศาจมากมายที่มากับแจ๊คกี้? แอชจำได้สามคน ในรถ แต่ที่นี่หายไปในหมอก เสียงร้องและเสียงกรีดร้องทั้งหมด มาจากทุกที่ มันโผล่ออกมาในแนวนอนข้ามสวนสาธารณะรวมกับประกายไฟหลากสีและควัน มันหายไปในหมอกสีเทาหมุนและระเบิดที่ไหนสักแห่งท่ามกลางต้นไม้
แอชวิ่งไปตามซากปรักหักพังของเฟรมที่แสดง มีการวางซุ้มขนาดใหญ่ซึ่งถือครองดอกไม้ไฟไว้หลายร้อยแห่ง เครื่องจับเวลาสะดุดหมุนวนเป็นวงกลม คะนองทั่วพื้นดิน ขีปนาวุธยิงออกมาในทิศทางแบบสุ่มหรือเพียงแค่ระเบิด ของพวกเขาโดยและต้นไม้ใกล้เคียงล้มลงไปด้วยเปลวไฟสีรุ้ง
เด็กเล็ก ๆ เดินเพียงลำพังแยกออกจากพ่อแม่ของเขา เขายังคงถือดอกไม้ไฟของเขาโบกมือให้มันอย่างโง่เขลาในขณะที่น้ำตาไหลลงแก้ม
แล้วเจมม่าละ
แอซจ้องไปที่ใบหน้าอันน่าสะพรึงกลัวของผู้คนที่กำลังกรีดร้องและวิ่งหนีไปด้วยความตื่นตระหนก หมอกควันระเหยเหนือความวุ่นวาย จากนั้นเสียงคำรามดังสนั่นสั่นหมอกทำให้มันสั่นสะเทือนและกระเพื่อมออกไปข้างนอก
แอซวิ่งไปหาแหล่งที่มาของคลื่น
เสือกำลังต่อสู้กับหมาอย่างน่ากลัว ข้างหลังเสือตัวนั้นคือเจมม่า เธอกำลังมองไปรอบ ๆ อย่างบ้าคลั่งสำหรับเส้นทางหนี แต่หาไม่เจอ เบื้องหลังเธอคือนรกและข้างหน้าเธอเป็นรากษส
บาดแผลของเสือตัวนั้นซึ่งคือ ข่าน นั้นลึกและสาหัส
ข่านเห็นแอซ
แจ๊กกี้ก็เห็นเช่นกัน
รากษสเสือกำลังหาทางทำให้รากษสหมาในฉีกขาด ข่านบังคับให้ปีศาจพยายามที่จะเปิดเส้นทางระหว่างแอชและเจมมา
แต่แจ๊กกี้รวดเร็วเกินไป
เธอโผล่ในทันทีแม้ในขณะที่แอชวิ่งไปหาเจมม่า เจมม่ากรีดร้องและสะดุด เธอกลับไม่สนใจกองไฟที่อยู่ข้างหลังเธอ พูดให้ถูกคือเธอกลัวขากรรไกรล่างของปีศาจมากกว่ากว่าความร้อนที่อยู่ข้างหลัง
“เจมม่า” แอซตะโกน มีตระกล้ามาขว้างใสหัวเขา
เหมือนพายุฝนฟ้าคะนองพลุแตกลงในกองไฟ แอชขยับแขนของเขามาบังดวงตาของเขาในขณะที่ผงดินปืนระเบิดขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ เขารู้สึกมึนงง
แจ๊กกี้ โยนเจมม่า ลงกับพื้นและยืนเหนือเด็กสาว ใบหน้าของเธอแปลกประหลาด, การผสมผสานธรรมชาติของมนุษย์และสัตว์เดรัจฉาน,ขากรรไกรล่างยาวกับริมฝีปากที่ยาวและดวงตาของมนุษย์
ปาราวตีวิ่งไปหาแอช แอชเดินไปข้างหน้า แต่แจ็กกี้นำเขี้ยวของเธอเข้ากับลำคอของเจมม่า เจมม่านอนนิ่งและตกตะลึง
"เพชรคัวอิวนัวกับเด็กผู้หญิงคนนี้" แจ๊คกี้ร้องคำราม เขี้ยวของเธอบนใบหน้าของเจมม่า
ห่างกันประมาณ 10 เมตรถึงแม้ว่าจะมีหมอกและควันอยู่ก็ตาม เขี้ยวของแจ็กกี้ห่างจากเจมม่าเซนติเมตรจากคอ ไม่มีทางที่เขาจะทำมันได้แน่
ตาของแจ็กกี้วูบวาบและขนของเธอสั่นสะเทือนทั่วไหล่ของเธอ "เพชรละเจ้าหนู"
พวกเขาไม่มีทางเลือก “มอบให้เธอ”
“ไม่”
“มอบให้เธอ”
ปาราวตีก้าวถอยหลัง "ไม่" สายตาที่หนาวเย็นของเธอไม่ได้เปลี่ยนจากรากสษเหมือนแจ๊กกี้เลย
แอชเอื้อมมือไปที่ด้านหลังของเสื้อยืดและขยับมือช้าๆ มันมืด, ระยะทางยาวและ คาร์ต้าไม่ได้ออกแบบมาสำหรับการขว้างปา แต่มันก็เป็นโอกาสเดียวที่เขามี
“ปาราวตีเห็แก่พระเจ้า”
“ไม่”
แจ๊กกี้คำรามและ
แอซขว้างคาร์ต้าไปที่รากสษ
เจมม่ากรีดร้องขณะที่แจ็กกี้จมเขี้ยวเขี้ยวคอของเธอ เธอดิ้นรนภายใต้สัตว์ประหลาดขนาดใหญ่ กาตาร์กระแทกไหล่ของแจ๊คกี้และแจ็กกี้ก็ปล่อยให้ อีกครั้ง เธอสะดุดกลับมา
ในที่สุดแจ๊คกี้กระโดดเข้าไปในหมอกเขี้ยวและขนที่เปียกโชกไปด้วยเลือดเสียงหัวเราะที่น่ากลัว ปาราวตีวิ่งไล่ตามเธอ
แอซคุกเข่าข้างเจมม่า
“เจมม่าละ”
โอพระเจ้าคอของเธอถูกปกคลุมไปด้วยเลือด เขาวางมือบนแผลรู้สึกกล้ามเนื้อสั่นและลมหายใจออกมาจากลำคอที่ถูกทำลาย
“เรียกรถพยาบาลด้วย ได้โปรด” แอซตะโกน
เจมม่าคว้าแขนเขาไว้ เหมือนพยามโจมดิ่งสู่ความมืด เธอพยามจะพูดแต่ก็ไม่มีอะไรออกมา
แสงแห่งความตายของเธอปกคลุมสว่างจ้าเหมือนนางฟ้า
“เจมม่า เจมม่า”
แอซมือสั่นขณะซึมซับความตายของเจมม่า
“ไม่ ไม่”
เขาอยากจะพูด เพื่อบอกว่ามันเป็นเรื่องที่ดีที่ เธอต้องกล้าหาญและเธอจะกลับมา แต่คำพูดขมขื่นและตายบนลิ้นของเขา นี่คือเจมมาและเพื่อนที่เล่นกันตั้งแต่โรงเรียนอนุบาล เพื่อนที่ดีที่สุดของลักกี้
เหงื่อที่เธอส่องสว่างกว่าเพชรใด ๆ ผิวของเธอซีดราวกับหินอ่อนที่สมบูรณ์แบบที่สุด ลมหายใจแต่ละกลิ่นมีกลิ่นหอมกว่าดอกกุหลาบ ชีพจรของเจมม่าอ่อนแอลง ตาของเธอเปลี่ยนสีกว้างขึ้น
แอซได้ยินเสียงไซเรน
“รอก่อนนะเจมม่า”
ความร้อนลุกโชนอยู่ในตัวเขาตรงเข้าไปในหัวใจของเขาและท่วมทุกอะตอมของของเขา โลกสั่นสะเทือนรอบตัวเขาขณะที่คลื่นแห่งพลัง เติมพลังให้เขามากขึ้นเรื่อย ๆ
นี้คือความตายอันยิ่งใหญ่นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
