ตอนที่ 25 : ป้อมปราการแห่งซาเวจ
บทที่ 23
ป้อมปราการแห่งซาเวจ
มาคดีกางเล็บของเธอซาเวจไปแล้ว
“มา” เธอบอก
แอวพยามทำตามคำสั่ง ลักกี้พยายามที่จะกล้าหาญ แต่ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว แจ๊คกี้ยังคงวางอยู่มือของเธอบนไหล่ของเธอ
“ฉันจะมาหาเธอลักษณ์.....ฉัน....ฉันสัญญา” แอซบอก
แจ๊กกี้หัวเราะ
แอซหยุดและต้องเผชิญกับน้องสาวของเขา "เธอเชื่อฉัน, หรือไม่?"
พวกเขามองไปที่อื่น ๆ และความสิ้นหวังของลักกี้ ตัดจิตวิญญาณของเขา เธอรู้ว่ามีอะไรที่เขาสามารถทำได้ พวกเขาทั้งสองรู้ แต่ลักกี้พยักหน้า
"ใช่...แอช." เสียงของเธอบอก
เธอไม่เชื่อฉัน
ทำไมเธอควรเชื่อละ? ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลย
มาคดีพาเขาไปห้องขนาดเล็ก ประตูหนักตั้งอยู่ลึกเข้าไปในมุมผนัง โคมไฟน้ำมันทองเหลืองสมัยเก่าและผลักดันให้แอชลงไปยังบันไดเวียนที่แคบ อากาศชื้นมากขึ้นกลายเป็นชั้นลึกพวกเขาลงมา ลงและลงไป
“คุณจะพาผมไปไหม” แอซถาม
“ที่หลบภัย”
การเปิดเข้าไปในห้องขนาดเล็กที่มีเพดานโค้งแทบจะไม่สูงพอที่จะยืนขึ้นใน. ฟางปกคลุมพื้นและห้องว่างเปล่า เผยให้เห็นลูกกรงเหล็กขนาดใหญ่ แถบหนากว่านิ้วมือของแอชและมีสนิม แต่ที่เป็นของแข็ง เขาได้เหล่านี้ในหอคอยแห่งลอนดอน มันถูกเรียกว่าคุกลับที่นักโทษจะถูกขังลืม
"ไม่" แอชตะโกน เขาพยายามที่จะขัดขืน แต่มาคดีบล็อกเขา แอชคว้าแขนเธอและพยายามที่จะดึงเธอกับ
ภายใต้แขนของเธอ มีแขนยื่นออกมาอีก ตามด้วย แมงมุมมหาศาล มันพุ่งใส่มือของเธอและแอชปล่อย แมงมุมกระโดดและวิ่งขึ้นแขนของเขา
“อย่าร้อง” เธอกระซีบ “เธอจะทำให้ซาลอดตกใจ”
ชาร์ลอดที่เกาะอยู่กับตัวแอซ แอชไม่ได้กรีดร้อง เขาไม่ได้หายใจ เพียง แต่ดวงตาของเขาย้ายไปมองด้านข้างที่สีดำที่ดูประหลาด
"ไม่...ได้โปรด ฉันจะไม่ก่อปัญหาใด ๆ ." แมงมุมพุ่งสูงขึ้นมาและแอชรู้สึกว่าขนของแต่ละขาจี้ลำคอของเขา เขายืนนิ่ง
มาคดียกตะแกรงเหล็กหนัก ด้านหนึ่งขึ้น บานพับกรีดร้องและสะเก็ดสนิมส่ายหลุดออกมา
เธอยืนอยู่ด้านหลังแอซ
“บาย บาย”
เธอผลักดันให้แอชไปข้างหลัง แอซล้มลงไม่กี่เมตร จากนั้น พื้นดินลดลงเชื่องช้า เขาพยายามที่ขึ้นมา แต่ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดในขณะที่เขาใส่น้ำหนักของเขาบนเท้าซ้าย
“ได้โปรดอย่าทิ้งฉัน” เขาตะโกน
มาคดีหมอบอยู่ที่ขอบของหลุมที่มองลงมาที่เขาด้วยความไม่แยแส เหมือนอย่างเขาเป็นหนูทดลองทางวิทยาศาสตร์นั้นคือ สิ่งที่รากสษมองมนุษยือย่างนั้นหรือ? เธอยื่นออกมา มือของเธอ
ชาร์ลวิ่งจากแอซไปบนผนังของหลุมและผ่านตะแกรง มันพุ่งไปทีมาคดี เธอลูบมันก่อนที่ แมงมุมจะอยู่ในกระเป๋าของเธอ และแอซกำลังถูกทอดทิ้งในท่อบาดาลของป้อมปราการแห่งซาเวจ
...........................................................................................
เวลาหยุดลงไปที่นั่นในที่มืด วัดจากการเต้นของหัวใจของแอซ เสียงดังเร็วเกินไป เขานั่งอยู่กับหัวเข่าของเขาซุกใต้คาง เขาแขนโอบรอบตัวเอง ถ้าเขาไม่ เขาจะละลายเข้ากับความมืด ตาปิด ตาเปิดก็ไม่ได้สร้างความแตกต่างใด ๆ เลย
หนีไม่ได้ หนีไม่ได้
เขาไม่ได้พยายามเลย เขาพลาดอะไรไป? ซาเวจมีลักกี้
แอชครางตัวสั่นมีในส่วนที่ต่ำสุดของป้อมปราการ บางสิ่งบางอย่างวิ่งไปที่เท้าของเขา แอชตบที่มัน มือของเขามาปกคลุมไปในเว็บของสารที่หนาเหนียวและแมลง
สิ่งที่วิ่งมีมากกว่าหินเปลือย เสียงของพวก เขาเผ่นหนี แอชรวบรวมข้อมูลพื้นผิว เขาได้ยินเสียง กระตือรือร้นของหนูเป็นยาวหางเหนียวปัดมือของเขา ลิ้นเลียข้อเท้าของเขา
แอซร้องไห้สะอื้น ซี่โครงสั่นที่ดีที่สะท้อน ผนังมันก็ฟังดูเหมือนมือถือของตัวเองก็ร้องไห้
ฉันทำอะไรได้เลย
แต่เขาทำได้ เขาจะต้องทำ เขาลุกขึ้นและแขนยื่นออกเดินกะโผลกกะเผลกไปที่ขอบขอ น้ำหยดลงมาจากที่ไหนสักแห่งและผนังรู้สึกเห็นด้วยตะไคร่น้ำเป็นรูพรุน มีหุบเขาในหิน และแอซที่สองคิดว่าไม่มีใครไปลึกหรือกว้างกว่าแขนของเขา
เขาพยามปีนกำแพง แต่หมดหวังผนังเรียบเกินไป
ตัวคนเดียว ไปไหนไม่ได้อยู่ในนรกโดยสมบูรณ์ อยู่ในป้อมปราแห่งซาเวจแห่งนี้
“ได้โปรด...”
เขาคุกเข่าลงและโน้มตัวไปข้างหน้าจนหน้าผากของเขาแตะพื้น อธิษฐานซาเวจสงสารเขาและปล่อยให้เขาไป แต่ซาเวจและอาจจะใช้เวลาเหลือของโลกได้ลืมเขาก็ได้
แอซขดตัวลงนอน
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
