คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : หมดหนทางแล้วจริงๆ
บทที่ 22
หมหนทาแล้วริๆ
“เธอเยสวนไปสัว์หรือเปล่า? "าเวย้าย้อนาอเาไปรอบๆถ้วยาีน และีมัน เสียมันเพราะรามับระั
แอยิ้มให้น้อสาวอเาะที่เธอนั่ล เา้อารที่ให้ำลัใเธอ แ่น้ำท่วมวาอเาและรอยยิ้มลายเป็นร้อไห้
“ลัษ์เธอไม่เป็นไรนะ” แอถาม
ลัี้้อมอมาที่เาหน้าเธอีและวาอเธอเป็นสีแและเหนื่อย เหมือนเธอไม่อนมาเหมือนับเา “ัน....สบายี” เธอระิบ
เาพยายามอย่าหนั และล้มเหลว หน้าอเาระเพื่อมเาพยามับมือน้อสาวอเา ่อนที่แ๊ี้ึลัี้ลับับเ้าอี้อเธอ ลัี้นั่้มศีรษะล แ๊ี้ยืน้ำอยู่หัวอเธอ
“เธอรู้ัสุนัล่าเนื้อหรื่อเปล่า” าเวถาม
เสียหัวเราะ่ำัมาาแ๊ี้ แอ้อหน้าเธอ ะที่เธอเอามืออเธอวาบนไหล่อลัี้ น้อสาวอเาสะุ้
"ุะไม่ทำร้ายเธอ" แอล่าว แ็ี้เลิิ้ว ราสษรู้ว่าภัยุามอเาเป็นวามว่าเปล่า "เธอไม่ไ้ทำอะไร".
าเวพู่อเนื่อ "เอ็นร้อยหวายอเหยื่อ มันมัะเป็นลูวัวหนึ่ที่หนุ่มสาวและอ่อนนุ่ม "เาเหลือบมอไปที่โี "ินไ่สิที่รัันอบอสนะ"
“ปล่อยเธอไป” แอระิบ แรัืนอเาหายไป
"ลูวัวเพียแ่อยู่ที่ ไม่สามารถลุึ้น ไม่สามารถปป้อัวเอ านั้นสุนัล่าเหยื่อ็าไป สำหรับาร่าอย่ารวเร็ว พวมันีท้อ ทุเวลาที่พวมันมี พวมันำลัทำมันินลูวัวาภายในและยัมีารร้อเสียทรมานอย่าแะหรือแพะและวาอมันำลั้อมอไปรอบ ๆ ทุที่อย่าหมหวั "าเวิบา "เธอสามารถินนาารวามเ็บปวไ้ไหม? ถูเผาผลาในะที่เธอยัมีีวิอยู่? ันว่าว่ามันเป็นเรื่อที่น่าลัวมาทีเียว. "
แอปิาอเาเพื่อหยุวามเวียนหัว เาลืนน้ำลายอาาศที่ื้นหวัว่าเาะไม่อ้ว ับสิ่เาินนาารไ้ในะนี้
"านั้น้วยารเ้นออลูวัวหัวใลล วามหวัาหายไป วามสิ้นหวั วามพ่ายแพ้ที่สมบูร์. "เาั้ถ้วยลบนานรอ "เธอรู้สึอย่าไรละแอ”
แอเยหน้าึ้นมอ น้ำาไหล
“ไ้โปรอย่าล่าเธอ” แอบอ
าเวถอนหายใ "ใ่ันิว่าุทำ." เาเ็ปาอเาสะอา "เอาละศัสราเทวะอยู่ไหน"
“อย่าบอเาแอ” ลัี้ร้อไห้
แอะทำอย่าไรี ถ้าเาให้ศัสราเทวะ ราวะะเป็นอิสระและนั่นหมายถึฝันร้ายอโล แ่นี้ือน้อสาวอเา เธอไม่ไ้ทำอะไรผิ
"ไ้" แอล่าวว่า "ันะทำให้สิ่ทีุ่้อาร." เา้อมอาเว "แลีวิับเธอ."
"ไม่! ันไม่ลัว. " ลัี้พยายามที่ลุึ้น แ่มืออ แ๊ี้ลบนไหล่อเธอ
"เธอะายแทนน้อสาวอเธอ ันื่นมนะ แ่ที่ไม่ไ้เป็นส่วนหนึ่อ้อล ถ้าบอถึที่อยู่อศัสราเทวะเธอและลัี้ะไ้บินลับไปอัฤษ "
“โห อย่าไระุ็ำัเราทั้สอนอยู่ี”
“ันะทำแบบนั้นทำไม ันไม่ทำอันรายเธอหรอ เมื่อเธอให้ศัสราเทวะับัน ันมีวามเป็นสุภาพบุรุษพอ”
“ผมสามารถเื่อำพุอุรไ้หรือ”
"เธอไม่มีทาเลือ." าเวยนิ้วอเาและ มายาย้ายเ้าอี้อเาลับมา นอัฤษยืนึ้น “อย่าพยามทสอบวามอทนอันนะเ็น้อย”
แ็ี้ยิ้มและเลียริมฝีปาอเธอ
แอลุึ้น "ผม่อนไว้หลัรูปปั้น" เาล่าว "ในสถานที่ที่เธอพบผม."
าเวหันไป “มายาเธอรู้ไหม”
“่ะท่าน”
าเวพยัหน้า “ไป”
มายาโ้ำนับและเินไปอย่ารวเร็ว าเวหันไปแ็ี้และสาวแมมุม, มาี"พาพวเาสอนไปพัและนำไปปลอภัย”
“แ่ผมบอที่อยู่ศัสราเทวะไปแล้วนะ” แอบอ
"เราะไ้เห็นัน" เาาเล็บเสืออเา "ถ้าเธอำลัโหับัน นั้นน่าผิหวัมาที่สุ เราะเลี้ยน้อสาวอเธอให้ปีศาอันและเธอะายอย่า้า ๆ และในวามทุ์ทรมานและเธอะไ้มมัน " เายิ้ม “สุภาพบุรุษ”
ความคิดเห็น