คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : วันห่วยๆของแอนเบธ
I
วันห่วยๆอแอนนาเบธ
นระทั่เธอเห็นสัว์ประหลาสอแอนาเบธ
ไม่ไ้ิว่าวันนี้อเธอะเลวร้ายไ้อี เธอะใ้เวลา่วเ้าทั้หมทำามานอโรเรียน (ัารับเหล่าอสุรายและเทพเ้าห่วยๆที่ทำให้เรอเธอแย่)
หลัาที่เธอ็หันมาปิเสธที่ะูหนัับแฟนหนุ่มอเธอที่ื่อเพอร์ี่และเพื่อนบาส่วนอเาเพื่อที่เธอะลอใ้ีวิปิในรั่วมหาวิทยาลัยสถาปัยรรมท้อถิ่นอภาฤูร้อนนี้
แ่น่าเสียายที่เธอสอบสัมภาษ์ไม่ผ่าน
ในที่สุประมาสีโมเย็น
เธอเินอย่าเมื่อยหล้าผ่านสวนสาธาระวอิันเพื่อไปยัสถานีรถไฟใ้ิน
และไม่ไ้ั้ใเท้าอเธอ็เยียบมูลวัว
เธอ้อที่ท้อฟ้า “เฮร่า!”
นเินมอเธอราวลับัวลอเธอ แ่แอนาเบธไม่สนใ
เธอเหนื่อยับารเล่นลอเทพีเ็มทีเธอไ้ทำารเินทามามายสำหรับเฮร่า
แ่ราินีแห่สวรร์ยัส่อวัาสัว์ศัิ์สิทธิ์อเธอมาให้
ไม่ว่าะอยู่ที่ไหนแอนาเบธ็ะเหยีบมันอยู่ีพนันไ้เลยว่าเทพีะ้อมีฝูวัวลัลอบลาระเวนอยู่ในแมนฮัันแน่ๆ
อนนี้แอนนาเบธอยู่ที่สถานีะวันถนนสายสี่
เธอเหนื่อยอย่าแปลประหลา เธอเพียแ่้อารึ้นรถสาย f
เพื่อไปบ้านเพอร์ี่เท่านั้น แม้สายเินไปสำหรับารูหนั
แ่บาทีพวเาอาะทานอาหารมื้อ่ำร่วมันหรือทำบาสิ่บาอย่า
านั้นเธอ็เห็นอสูราย
แอนาเบธเยเห็นอะไรแปลประหลาพิสารมามายมาย
แ่สิ่เธอเห็นทำให้เธอั้ำถามออมาเลย “เหล่าเทพเ้าิอะไรอยู่?”
สิ่ที่อยู่รหน้าเป็นส่วนผสมระหว่าสิโับหมาป่า
มันมีหัวแหลมอยู่ในเปลือหอยล้าปูเสวน
เปลืออัวมันเอเป็นเลียวสีน้ำาลหยาบเ่นรวยวาฟเฟิล – สูประมาหฟุยาวับรอยหยัรลาเหมือนถูทำให้แรึ่แล้วนำมารวมันใหม่
อสูรายแบ่ออเป็นสอหัว หัวทา้ายเป็นหมาป่า หัวทาาวเป็นสิ่โ
พวมันูเ้าันไม่่อยไ้ อีหัวะเินไปทาวา อีหัวะเินไปทา้าย พวมันวิ่และเริ่มีันเอ
านั้นพวมัน็หยุและเริ่มโมฟุฟิๆในอาาศผู้โยสารที่ผ่านมา-ผ่านไป
ส่วนให่ลัเลาะรอบมอนสเอร์และไม่สนใมัน เพียแ่มวิ้วหรือมอรำา
แอนาเบธเยเห็นารทำานอมน์บัามาแล้วหลายรั้
แ่เธอประหลาใเสมอที่มน์บัาสามารถบิเบือนารมอเห็นอนธรรมาให้พวเาเห็นสัว์ประหลาที่แสนอันรายอยู่รหน้าเป็นหมา้าถนหรือนรั
มูอเ้าอสูรายบานึ้น
่อนที่แอนนาเบธะัสินใว่าะทำอย่าไรทั้หัว็หัน้อรมาที่เธอ
มืออแอนนาเบธเรียมับมีอเธอ
านั้นเธอ็ำไ้ว่าเธอไม่ไ้มีมันไว้ในะที่อาวุธร้ายแรที่สุอเธอเป็นระเป๋าเป้สะพายหลัึ่เ็มไป้วยหนัสือสถาปัยรรมทีหนัๆาห้อสมุประาน
เธอหายใอย่า้าเ้าอสุรายนั้นอยู่ห่าาเธอประมา
30 ฟุ
ารึ้นไปอยู่บนหัว สิโ-หมา-ปู
ไม่ใ่ัวเลืออันับแรที่เธอะทำหรอนะ แ่มันำเป็นและ้อทำ
เธอเป็นธิาแห่อธีน่านะ
เธอ้อมอลไปเ้าสัว์ร้ายัวนั้นนะ
ปล่อยให้มันรู้ว่าเธอมีธุระับมัน
เ้าอสุรายำรามใส่เธอ
แอนนาเบธสาบานไ้เลยว่าเธอเห็นแววาเสียายในวาอมัน ราวลับะบอว่า ‘ันอยาะีเธอเป็นิ้นๆ แ่็มีธุระอื่น้อไปสะสา่อน’
แล้วเ้าปู็หันหัวไปและระโออไป
โยลาระอนาให่ที่อยู่หลัอมันไป้วย
มันหายไปึ้นบันไมุ่หน้าไปยัสถานีรถไฟสาย A
สำหรับ่วเวลาอแอนาเบธะลึเินไปที่ะย้าย้นอเธอไปไหน
เธอไม่่อยะเห็นนัที่อสูรายปล่อยมนุษย์ึ่เทพเลยเมื่อไ้รับโอาสพวอสุรายมัโมีเือบลอเวลา
ถ้าเ้าปูนั้นมีอะไรสำัมาว่าารย้ำัวเธอ
เธอ็้อรู้ให้ไ้ว่ามันืออะไรเธอไม่สามารถปล่อยมันไปไ้
อย่านั้นเธอ็เินามแผนอันั่วร้ายอมันและึ้นรถไฟฟรีไป
เธอมอรถไฟสาย F
้วยวามละห้อยโหยหาที่นั้นะทำไปสู่บ้านเพอร์ี่
แ่เธอ็ัสินใะามเ้าอสูรายนั้นไป
แอนนาเบธระโึ้นรถไฟพอีับที่ประูถูปิ
รถไฟออไปาานลาและมุสู่อุโมแห่วามมื ผู้โยสารโยไปมา ทุที่นั่็เ็มไปหม
ผู้โยสารมีมาึ้นะที่พวเายึิับราวับและเสา
แอนนาเบธมอหมาเ้าปูไม่เอ
นระทั้มีนระโนว่า “ูสิัวประหลา”
เ้าหมาป่าสิโปูำราม้าหน้าที่ผู้น
แ่ผู้โยสารเพียแ่ทำหน้าที่ามปิสำหรับาว New York บาทีพวเาเห็นเ้าสัว์ประหลาน่านนั้นเป็นผู้ายที่เมาแอ๋็เป็นไ้
แอนนาเบธามไป
ในะที่เ้าปูัเปิประูให้รถและปีนผ่านไปแอนนาเบธเห็นเปลืออมันเปล่เรือแสรำไร
มันเยทำมา่อนหรือเปล่า
รอบอเ้าอสูรายมีสัลัษ์สีแเป็นแสนีออน - ัวอัษรรี,
สัาทาโหราศาสร์และารเียนภาพ อัษรอียิป์โบรา
แอนนาเบธัวเย็ี
เธอำไ้ว่าเพอร์ี่ไ้บอเธอถึบาสิ่บาอย่าเมื่อไม่ี่สัปาห์ที่ผ่านมา –
เี่ยวับารเี่ยวับ่อสู้อเาับเ็ผู้ายนหนึ่ ึ่มันูะเป็นไปไม่ไ้เลย เธอึิว่าเาล้อเล่น
แ่อนนี้...
เธอผลัฝูนและามเ้าปูนั้นไปเปลืออเ้าสัว์ส่อแสสว่าแ่มสว่าในะนี้
ยิ่แอนาเบธไ้ใล้ิมัน เธอเริ่มะลื่นไส้เธอมีวามรู้สึอบอุ่นอยู่ในท้อ
ราวลับมือเบ้ปลาอยู่ที่สายสะือุ่นอเธอให้ึูเาหาเ้าอสูรายนั้น
แอนาเบธพยายามที่ะไม่สิแ
เธอไ้อุทิศีวิอเธอเพื่อารศึษาเทวำนานรีโบราวิาสัว์และอสูราย
วามรู้อเธอเป็นอาวุธที่สำัที่สุ แ่อนนี้สิ่ที่เิึ้นับปูสอหัว -
เธอไม่มี้อมูลอ้าอิ เ็มทิศภายในหัวอเธอำลัรวน
หวัว่าเธอะมีแผนสำรอ เธอมีโทรศัพท์มือถือ
แ่ไม่มีสัาาในอุโม์ใ้ิน เธอะโทรหาใรละ
มนุษย์ึ่เทพส่วนให่ไม่พโทรศัพท์มือถือ สัาโทรศัพท์ะึุพวอสูราย
เพอร์ี่ทาเหนืออัวเมือ ส่วนให่เพื่อน ๆ อเธอ็อยู่ที่่ายเลือผสมบนายฝั่ทาอนเหนืออลอไอส์แลน์
เ้าปูเินไปามทารถไฟ
แอนนาเบธามทันในเวลารถบวน่อไป
แสออสูรายสว่าึ้นแม้นธรรมาเริ่มสัเเห็น พวเาเอามือปิปาและโ้ล
ไปราวลับที่ไ้เปิู้เ็บอเ็มไป้วยอาหารลาวันบูๆ นอื่นอื่น ๆ เริ่มเป็นลมลบนพื้น
แอนนาเบธรู้สึอยาหันหลัลับ
แ่เหมือนลับถือถุึู้วยอะไรบาอย่า
ทันทีที่ประูรถไฟเปิ
ผู้โยสารทุนที่ยัมีสิำลัเินโออไป
เ้าอสูรายนั้นใ้หัวหมาป่าับระเป่าอผู้หยินหนึ่ึ้นมา
ะที่เธอพยายามะหนี
“เฮ้” แอนาเบธะโน
เ้าอสูรายที่ปล่อยให้ผู้หินนั้นไป
วาทั้สออมันับ้ออยู่ที่แอนนาเบธเหมืออยาะบอว่า‘เธออยาายเหรอ?’
านั้นมัน็ลับหัวและำรามร่วมัน้วยวามสามัีพร้อมลื่นเสียีแอนนาเบธเหมือนที่เสียบน้ำแ็
หน้า่าอรถไฟแ นธรรมา้อสะุ้ื่น บาลานออมาาประู
าารมอเห็นมัวๆแอนเบธเห้เ้าอสูรายนั้นำลัะระโน
เวลา้าล
เธอเป็นระหนัว่าประูปิรถไฟอนนี้ำลัะปิและออมาาสถานี ผู้ับรถไฟอยู่หรือเปล่า?
หรือมันมีระบบอัโนมัิ?
เพีย 10 ฟุห่าามันอนนี้แอนาเบธเธอสัเเห็นรายละเอียใหม่เี่ยวับเ้าอสูราย
ออร่าสีแูเหมือนสว่าพร้อมะเ็บในเปลืออมัน
เรือแสอัษรรีและอัษรอียิป์พ่นออมาเหมือนภูเาไฟ๊าารอยแยในทะเลลึ
หัวสิโมีแน้ายไ้รับารโนที่้อมือ, มีรอยสั้วยสีำเล็
ๆ ิอยู่ภายในหู้ายเ้าหมาป่าเป็นป้ายราาสีส้มอ่านไ้ว่าราา 99.99อลล่า
แอนนาเบธับสายรัระเป๋าเป้สะพายหลัอเธอ
เธอ็พร้อมที่ะแว่มันที่เ้าอสูราย แ่ไม่เหมือนอาวุธเท่าไหร่
แ่แทนที่ะเป็นอย่านั้น เธอใ้วิธีปิอเธอเมื่อเผิหน้าับศัรูที่แ็แร่
เธอเริ่มพูุย
“แถูสร้าึ้นาส่วนผสมสออย่า”
แอนนาเบธพู “เหมือนรูปปั้นมีีวิ....พวแโนับยัรวมร่าันใ่ไหม”
มันเป็นาราเาโยรวม
แ่เสียำรามอสิโทำให้เธอิว่ามาถูทาแล้ว
แ่เ้าหมาป่า็ะปบแ้มเ้าสิโบอให้หุบปา
“พวแยัไม่ินับารรวมร่าันสินะ”แอนนาเบธ เา “ส่วนเ้าสิโที่มีรหัสประำัวบนาอแ
แเป็นรูปปั้นในพิพิธภั์ ใ่ไหม”
เ้าสิ่โำรามอย่าันเ่าเธออ่อนยวบ
“ันเาว่าใ่ และเ้าหมาป่า ...
สิเอร์ที่หูอแ ... แเป็นอลราาที่ายในร้าน้าอเ่าใ่ไหม?”
หมาป่าำรามและเินมาที่เธอ
ในะที่รถยัเลื่อนที่ผ่านไปรแม่น้ำอิส
ลมหนาวที่พัเ้ามาผ่านระที่แทำให้ปาอเธอสั่น
สัาาทั้หมอเธอบอให้โยแนบ
แ่้อ่อเธอรู้สึราวับว่าำลัละลาย ออร่าอเ้าอสูรายเปล่แสมาึ้นเรือยๆ
ทำให้อาาศรอบนอเ็มไป้วยแสและสัลัษ์สีแาๆ
“แำลัแ่แร่ึ้น” แอนนาเบธั้้อสัเ “แำลัมุ่หน้า
ที่ไหนสัแห่ที่ไม่ไ้ใ่ไหม?
ยิ่อยู่ใล้แยิ่แ็แร่ึ้น”
พวมันำรามอีรั้
ลื่นอพลัานสีแระลอผ่านรถ เธอำเป็นะ้อรอสิและะ้อ่อสู้
เ้า้าวเ้ามาใล้ิ
เปลืออมันแผยายออ รอยแที่อยู่รลาเผาไหม้เ่นเหล็หลอมเหลว
“เี่ยว่อน” แอนนาเบธพูึ้น “ัน...ันรู้แล้วพวแยัไม่สมบูร์
แำลัหาอีิ้นส่วนหนึ่หัวที่สามใ่ไหม”
อสูรายหยุมอแอนนาเบธ
วาอมันสะท้อนวามหวาระแวราวลับะบอว่า ‘เธอเยอ่านบันทึประำอันมาาไหน’
วามล้าหาอแอนนาเบธเพิ่มึ้น
ในที่สุเธอ็พบ้อมูลอฝ่ายร้าม เธอเยเอับอสุรายสามหัวมาแล้ว
เพราะสิ่มีีวิในำนานทั้หลายมัะมี 3 หัวเสมอ
ันั้นวามิที่ว่าพวมันะมีอีหัวหนึ่นั้น็เ้าท่ามาๆ
เ้าปูนั้นน่าะเยเป้นรูปปั้นอะไรสัอย่า
านั้นมัน็ถูหันเป็นิ้นๆ และอะไรบาอย่า็ปลุมันึ้นมาและพยามที่ะลับไปรวมร่าอีรั้
แอนนาเบธ
ัสินใว่าเธอไม่สามารถให้มันเิึ้นไ้ัวอัษรภาษาอียิป์และอัษรรีส่อสว่าเป็นสีแลอยอยู่รอบ
ๆ รัสีเวทย์มน์ที่แผ่ออมานั้นูผิเพี้ยนราวลับมันัละลายโรสร้าอเลล์อแอนนาเบธ
“แไม่ไ้เป็นอสุรายรีล้วนๆใ่ไหม"เธอเสี่ยทาย “แมาาอียิป์ใ่ไหม”
เ้าปูไม่อบวามิเห็นนั้น
มันแยเี้ยวเรียมที่ะู่โมแอนนาเบธ
“โว้ๆ
เ้าหนู”แอนนาเบธพู “พลัอแยัไม่สมบูร์ใ่ไหมละ
ถ้าแโมีันอนนี้แล้วละ็แแพ้แน่ ยัไะพวแ็ยัไม่เื่อใันอยู่”
เ้าหัวสิโำราม
แอนนาเบธแล้ทำเป็นใ “นี่นายไม่วระพูับเ้าหมาป่าแบบนั้นะ เ้าสิโ”
เ้าสิโระพริบาปริบๆ เ้าหมาป่าหันมามอ้วยวามระแว
“และนายหมาป่า
นายไม่วรพูอย่านั้นับเพื่ออนายะ”แอนนาเบธพู่อ
ทันในั้นทั้สอหัว็ำรามใส่ันและัน
เ้าอสุรายเไปมาเนื่อแนและาไปนละทิศนละทา
แอนนาเบธรู้ว่าเธอ้อารเพียื้อัวเอไม่ี่วินาทีเธอพยายามเ้นสมอพยายามที่ะิออว่ามีวิธีารที่เธอสามารถเอานะสิ่มีีวิัวนี้ไ้อย่าไร แ่มันไม่รับสิ่ที่เธอำไ้าบทเรียนอเธอที่่ายเลือผสม
เธอพิาราวระไป้านหลัอมัน
เพื่อทำลายระอ แ่่อนที่เธอะทำลายอะไร รถไฟ็ะลอัว
พวเธอถึสถานีแรอบรูลิน
สถานนีว่านน่าแปลใ
แสสว่าที่ปล่อบันไึูวามสนใแอนนาเบธ
เ็ผู้หิผมสีบอน์ในุสีาวำลัแว่ทา พยามที่ะิเ้าอสุรายที่ำลัวนอยู่รอบๆาอย่าบ้าลั้
าไหล่ึ้นไปมันเหมือนสุนัลาบาร์อสีำ
แ่ส่วนล่ามันไม่มีอะไรเลยเหมือนห่าลูอ๊ออย่าไอย่าั้น
แอนนาเบธิ ิ้นส่วนที่สาม
านั้นหิสาวผมบลอน์ีเ้าสุนัที่มู
ไม้เท้าอเธอเปล่แสสีทอและเหวี่ยสุนัไป้าหลั –
รมาที่บานหน้า่ารถที่สถานีรถไฟใ้ินแอนนาเบธโยสารมา
เ็ผู้หิผมสอวิ่ามันไป
เธอระโผ่า่านั้นประู่อนที่ะรถไฟะออบวน ใน่วเวลาที่หยุนิ่ เ็ผู้หิสอนเผิหน้าันพร้อมสัว์ประหลาสอัว แอนนาเบธสำรวเ็ผู้หิที่มาใหม่พร้อมประเมินภัยุามอเธอ
เธอสวมาเผ้าลีนินสีาวับเสื้อเิที่เ้าัน
อย่าับุาราเ้พร้อมรอเท้าอมแบปลายแหลมราวลับะสามารถสร้าวามเสียหายให้ลับู้่อสู้ไ้อย่าั้นแหละ
ที่แวนอยู่ือระเป๋าเป๋ไนลอนสีน้ำเินอเธอ พร้อม้วยแท่าโ้ๆแวนอยู่บนสายหนันั้นบูมเมอรแรเหรอ
แ่อาวุธที่น่าลัวที่สุือแท่ไม้ยาวประมาห้าฟุ สลัไว้้วยลายนอินทรี
ทำ้วยทอสัมฤทธิ์
แอนนาเบธเลือบามมอเ็ผู้หินนั้น
เธอรู้สึเหมือนเาวู สาวาราเ้นนั้นูเหมือนอายุไม่น่าเินอายุ 13 ปี
เธอย้อมผมไฮไลน์สีม่ว เธอูล้ายลับธิาแห่อธีน่า ที่พร้อมะ่อสู้เร็ว ื่นัว
ว่อไวและไม่เรลัวใร
เธอรู้สึเหมือนเห็นัวเอเมื่อสีป่อนที่เธอะไ้เอเพอร์ี่
แ็สันแฟนอเธอเป็นรั้แร
“เอาละ”
เอาเล่าเธอเป่าเปียสีม่วอเธอออาใบหน้า “เพราะทุวันอันยัไม่บ้าพอ”
ความคิดเห็น