(OS) | Into the Wonderland (END)

ข้อมูลเบื้องต้น

B
E
R
L
I
N
❀

 .

.

.

.

.

.

.

ราชินีแดง

ราชินีขาว

ช่างทำหมวก

ทหารไพ่

เด็กแฝด

แมวล่องหน

หนอนผีเสื้อ

และ กระต่ายขาว

ถ้าพูดถึงสิ่งเหล่านี้ คุณจะนึกถึงอะไร

ใบให้ว่ามีชื่อของตัวละครเอกอยู่ด้วย

อักษรย่อ A ตามด้วย L I และ C E

พอจะนึกออกกันบ้างหรือยัง

ถ้ายังนึกไม่ออก มาลองอ่านเรื่องเล่าของผมดีกว่า

หวังว่าพวกคุณจะชอบ และไม่เบื่อไปเสียก่อนนะ

.

.

.

'สวัสดี อลิซ'

ชายหนุ่มเจ้าผมน้ำตาลไม้มะฮอกกานี สะดุ้งตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่ง ท่ามกลางเสียงสายฝนกระหน่ำนอกหน้าตาใส ที่ประดับตัวต้นไม้สองสามต้นตรงกระถางข้างกระจก

ผู้ที่ตื่นมาจากความฝันชื่ออลัน เจ้าของบ้านสวนสีขาวสะอาดตา และรายล้อมด้วยธรรมชาติในป่าเขา ใช้ชีวิตธรรมดาๆ ปลูกต้นไม้ ดอกไม้ ผลไม้ พืชพรรณต่างๆ ในเรือนกระจกข้างบ้าน

เขามีพี่สาวชื่ออลิซ เจ้าของชื่อที่โดนเรียกจนทำให้เขาสะดุ้งตื่น เป็นเรื่องน่าเศร้าที่อลิซได้จากไปด้วยไข้ป่า ที่ไม่ทราบสาเหตุ และเสียชีวิตไปได้เกือบสองปีแล้ว เขาจึงต้องอยู่คนเดียวท่ามกลางป่าลึกแต่สวยงามแห่งนี้

ถือว่ายังโชคดี ที่ชีวิตเขาเหมือนในนิทานที่สมัยเด็กคุณแม่ได้เล่าให้ฟัง เกี่ยวกับการที่มนุษย์สามารถพูดคุยกับสัตว์ได้ และเช่นนั้นเอง ที่ทำให้เค้าลดความเหงาลงได้

ถึงการพูดคุยจะไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าที่เขาต้องพูดคนเดียวก็ตาม แต่เหล่าพ้องเพื่อนสัตว์น้อยใหญ่ก็ดูเป็นมิตรกับเขาตลอด

แต่วันนี้ทุกอย่างดูไม่เป็นใจเลย ลมแรง และฝนตกหนักยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แถมยังสะดุ้งตื่นเพราะเสียงประหลาดๆ ที่เรียกชื่อพี่สาวของเขาอีก

.

.

.

ร่างสูงนั่งอยู่ที่โต๊ะห้องนั่งเล่น พร้อมกับจิบชาคาโมมายมองฝนที่เริ่มตกเบาลง บรรยายในบ้านเริ่มอุ่นขึ้นตามลำดับ เขาอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า และอ่านหนังสือแก้เบื่อตอนที่ยังออกไปรับอากาศข้างนอกไม่ได้

จนกระทั่งแสงแดงเริ่มฉายเข้ามาภายในบ้านผ่านกระจกใสด้านหลัง เขาหันหลังไปมองก็พบว่าฝนได้หยุดตกเรียบร้อยแล้ว ต้นไม้ต่างพากันช่วยดูดซับน้ำเข้าไป จนเหลือแอ่งน้ำขนาดย่อมๆ อยู่บ้างประปราย

อลันยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วบิดขี้เกียจเล็กน้อย เก็บกาน้ำชา ถ้วยแก้ว และหนังสือให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนจะเดินออกไปข้างนอกเพื่อรับแดดอ่อนๆ และตั้งใจจะไปเยี่ยมชมเรือนกระจกอีกด้วย

แต่แล้วชายหนุ่มก็ต้องชะงัก เมื่อมีชายหนุ่มผู้หนึ่ง นอนขดตัวเสื้อผ้าเปียกปอน อยู่หน้าเรือนกระจกของเขาพอดี

ชายที่กล่าวถึงสวมชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแลกสีดำเข้ม มีหมวกทรงสูง ตรงกางเกงมีนาฬิกาแบบตลับเปิดห้อยอยู่ เหมือนพวกพ่อบ้านเลย ว่าแต่เขาเป็นใครกันเนี่ย

อลันเดินกลับเข้าไปในบ้านแล้วหยิบผ้าขนหนูกับเสื้อยืดมาให้อีกคน

ชายคนนั้นยังคงหลับสนิท ใบหน้าขาวใส ตอนหลับนอนหมดสติ ปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น จนเขาต้องพยายามแบกอีกฝ่ายเข้ามาในบ้าน และจัดการเปลี่ยนเสื้อให้เพราะกลัวจะป่วย

ระยะเวลาผ่านไปร่วมชั่วโมง ชายคนดังกล่าวก็ไม่ยอมตื่นขึ้นมาเสียอีก จนเขาตัดสินใจไปทำอาหารมื้อกลางวัน เผื่ออีกคนตื่นมาจะได้กินด้วยกัน

แต่ทันใดนั้นเอง เสียงนาฬิกาจากไหนก็ไม่ทราบก็ดังขึ้น เวลาเที่ยงตรง นั้นเอง อลันมองหาต้นตอของเสียง เดินตามเสียงเข้าไปยังห้องนั่งเล่นที่โซฟายาว ร่างของชายหนุ่มที่พาเข้ามาตอนนี้นั่งตัวตรง ดวงตากลมโตกระพริบถี่หลายครั้ง มองสังเกตรอบๆ ห้องภายในบ้านของเขา แต่ว่า บนเส้นผมดำสนิทนั้น มีหูโผล่ออกมา หูกระต่ายสีขาว!!

คนประหลาดเมื่อหันมาเป็นเขาก็หยิบนาฬิกาขึ้นมากดปิดเสียง ก่อนจะเดินมาทางเขาพร้อมถือหมวกทรงสูงในมือ

"ต้องรีบแล้ว เดี๋ยวไม่ทันเวลาน้ำชา" ชายหูกระต่ายจับมือของเขาแล้วกระชากให้วิ่งตามไป โดยไม่ฟังเขาโวยวายหรือการห้ามปรามของเขาเลยสักนิด

ทำไมดูแข็งแรงขนาดนี้ ตัวก็อุณหภูมิปกติดี เมื่อกี้ยังนอนสลบ เสื้อเปียกชวนจะไม่สบายเอาอยู่เลยไม่ใช่เหรอ

แล้วหูกระต่ายบนหัวนี่มันอะไรกัน

คนตรงหน้าพาวิ่งไปทางด้านหลังบ้าน ผ่านเรือนกระจกใส ผ่านทุ่งดอกไม้ จนไปเจอกับต้นไม้ใหญ่ที่นานครั้งจะมานั่งเล่นกับพี่อลิซ

กระต่ายหนุ่มพาเดินไปยังด้านหลัง มีโพรงอยู่ขนาดพอดีตัวคน หลุมนี่เคยมีอยู่ด้วยงั้นเหรอ เขาไม่เคยเห็นเลยนะ

"กระโดดเร็ว สายแล้ว เดี๋ยวไม่ทัน" อีกคนว่าเร่ง ดึงผมให้ลงไปในโพรง ผมขัดขืนไม่จริงจังนัก และพยายามเกลี่ยกล่อมให้คุยกันดีๆ

"ไว้ถึงที่วันเดอแลนด์แล้วจะตอบนะ" ว่าจบ เจ้าหูกระต่ายก็ผลักเขาตกลงไปในโพรงกว้าง พร้อมกับตัวเองที่กระโดดตามลงมาด้วย

พวกเราตกลงมาตามความยาวของตัวโพรง นานอยู่หลายนาที ก็หล่นลงมาสัมผัสกับเบาะนุ่มสีม่วงเข้ม พร้อมกระต่ายที่ลงมาพร้อมกันอยู่ข้างๆ

"มานี่เร็ว" ยังไม่ทันได้สังเกตอะไรรอบตัว คนตัวโตกว่าก็ดึงเขาให้วิ่งตามไปอีกครั้ง แต่ด้วยความที่เขาไม่ถนัดวิ่ง เรียกว่าแทบไม่ได้ออกกำลังกายเลยก็ว่าได้ ก็ค่อยๆ วิ่งช้าลง จนคนที่นำอยู่ต้องหยุดหันมาจ้องนิ่งๆ ก่อนจะจัดการอุ้มผมตัวลอยขึ้นอยู่บนท่อนแขน แล้วออกตัววิ่งต่อ ผ่านประตูใหญ่บานแรก รอบๆ เป็นตัวห้องโล่งๆ ไม่มีของตกแต่งอะไร แต่เป็นทางยาว และดวงไฟด้านบนนำทาง ทะลุไปประตูอีกบานที่มีขนาดเล็ก จนคนที่อุ้มผมอยู่จิ๊ปาก แล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยิบขวดแก้วเหมือนขวดน้ำหอมขึ้นมา

"ดื่มสิ" คนที่โดนปล่อยตัวมายืนก็รับขวดแก้วสีสวยนั้นมา แล้วมองตาอีกคนที่บอกให้เขาดื่มสิ่งที่อยู่ในขวด

เนื้อเรื่อง