ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Dark loves.[1]
Jinyoung×Jaebeom
Drama-Bad end
วามรู้สึอผมุ ผมพูอะไรไม่ออ เหมือนมันมี้อนอะไรอยู่ในออผม
ในหัวอผมาวโพลน ผมิอะไรไม่ออเลย
สายาเริ่มพร่ามัวเพราะม่านน้ำาอผมำลัพั น้ำาอผมำลัไหลออมา ผมมออะไรไม่เห็นเลย ในหัวอผม็ว่าเปล่า
ร่าอผมทรุลับพื้น ผมร้อไห้
ผม..ผมลายเป็นนอ่อนแอแบบนี้ั้แ่เมื่อไหร่ ทำไมน้ำาถึยัไหลมาไม่หยุแบบนี้
ผมไม่อยาร้อไห้เลย แ่ผมห้ามมันไม่ไ้
ผมทำมันไม่ไ้ ผมอ่อนแอ วามรัทำให้ผมอ่อนแอ
ผมไ้แ่ถามัวเอว่าทำไม ทำไมแบอมถึทำับผมแบบนี้
วามรัที่ผมให้ไปมันไม่พอหรอ ทำไมันล่ะ ผมไม่อยาเื่อสายาัวเอเลย
ผมเห็น..ผมเห็นแบอม ับผู้หินั้รมีอะไรัน เามีอะไรับผู้หินนั้น
เาทำมันในอยอึเล็ๆ ที่ที่นไม่่อยผ่านไปมาัเท่าไหร่ ้าๆผับแห่นี้
ผมลั้นเอาไว้ไม่อยู่ น้ำาผมไหลลมา เหมือนพวี้แพ้ ผมมันโ่ ใ่ ผมมันโ่
เาทำแบบนี้มาลอ เานอใผมมาลอ เาหลอผมมาลอ..
มีนบอผมลอว่าแบอมทำแบบนี้ับผู้หิอื่น แ่ผมไม่เยฟัพวเา ผมไม่เื่อพวเา เพราะผมเื่อใ เื่อใอิมแบอมนนี้มาลอ
ผมโ่เอที่ยอมให้เาหลอมาลอ วามรัมันบัาผม มันทำให้มนุษย์นนึอย่าผมอ่อนแอและโ่
ผมวนะเอะใั้นานแล้ว ที่เาลับหอมาึๆทุวันลิ่นน้ำหอมผู้หิิัวเามาทุวัน แ่เพราะวามโ่อผม
"ฮึ"
น้ำาผมไหลมาอีแล้ว ผมห้ามมันไม่ไ้เลยให้ายสิินยอนายมันนโ่ นายมันนอ่อนแอ
ในะที่ผมนั่ร้อไห้อยู่นั้น็ไ้มีร่าหนึ่เ้ามาับที่ไหล่ผม ผมสะุ้ ผมหันไป
"มะ..มาร์"
อยู่ๆผม็ร้อไห้ออมาอย่าหนัะอย่านั้น รู้ัวอีทีอนนี้ผม็อมาร์เ้าไปแล้ว ผมปล่อยโฮออมาอย่าหนั
มาร์ไ้แ่เอามือลูบหลัผมแล้วบอ มันเป็นไรนะๆ วนอยู่อย่านั้น มันยิ่ทำให้ผมร้อไห้หนัว่าเิมเสียอี
"ร้อออมาินยอ ปล่อยมันออมาให้หม ันะอยู่้านายเอ ร้อออมาเถอะ เี๋ยวนาย็ะไม่เ็บอีแล้ว เื่อัน"
เาพูับผม แล้วเา็ไม่พูอะไร่อ ผม็เลยร้อไห้อย่าหนัใส่เาผมทั้พ่นำพู่าใส่แบอม เา็ไ้แ่ฟัผมแล้วไม่พูอะไรเลย
- 1 ั่วโม ผ่านไป -
หลัาที่ผมร้อไห้อย่าหนัมาหนึ่ั่วโมเ็มๆ ผมรู้สึเหนื่อยมา หลัาร้อไห้ออมา
อนนี้เป็นเวลา เที่ยืนว่าๆ มาร์อาสาะไปส่ผมที่หอ
เาบอว่าไม่ยอมให้ผมไปนเียว ลัวว่าผมะิอะไรแปลๆึ้นมา เาบอเาไ้รู้สึผิไปลอาิแน่ๆ
อนนี้เราสอนอยู่ในรถ รถอมาร์ ไม่มีบทสนทนาใๆเิึ้นระหว่าผมและเา มีเพียเสียลมหายใอผมและเาที่มันยััสม่ำเสมอ
เียบแบบนี้แหละีแล้ว ผมไม่อยาไ้ยินอะไรทั้นั้น
.
.
.
.
.
มาร์ส่ผมถึที่หอเป็นเวลาีหนึ่พอี ผมล่าวอบุเาและลมาารถทันที ผมหันไปมอเาแว็บนึ่อนะเิน่อไป
ผมเห็น สายาอเา มาร์ สายาอมาร์มันูเหมือนโลทั้ใบำลัแสลาย เหมือนเาะร้อไห้
ผมิว่าผมาฝา มาร์ะมารู้าแบบนั้นทำไม
ผมไม่สนใแล้วเิน่อึ้นมาบนห้อ ผมหยิบุแึ้นมาไประูและเมื่อผมเปิประูเ้าไป..
ผม..ผมเห็นเา อิมแบอม ผู้ายใร้ายนนั้น เามอมาที่ผม ในาอเาูแ็ร้าว
"ไปไหนมา"
เาถามผม ผมรู้สึุ ผมวระเป็นฝ่ายถามเาไม่ใ่หรือ ว่าเาไปทำอะไร ับใรที่ไหนมา
"ไปเินเล่นมา"
ผมอบเา้วยใบหน้าทีู่นิ่ นิ่ ถนผิปิ เพราะเาับไ้
"นายไม่เยพูับัน้วยสีหน้าและน้ำเสียแบบนั้นเลยนะินยอ.."
ผมอยาะะโน่าเาว่าไอ้ารที่ไปเห็นนรัอัวเอไปมีอะไรับนอื่นะให้ผมยิ้มอย่ามีวามสุอย่านั้นหรือ ผมไม่ใ่พระอิพระปูนนะ ที่ะทำแบบนั้นไ้
"สีหน้าและเสียอันมันทำไมหรอ มัน็ปิีนี่"
ผมอบเาไปแบบนั้น แบบนั้นแหละรับ
.....
เานิ่เียบเพราะเาำลัมอหน้าผม เาำลัมอเ้ามาในวาอผม
"มีแ่นายนั่นแหละที่มันไม่ปิ"
ผมพูใส่เา ใ่เามันไม่ปิ นปิที่ไหนะหลอนรัอัวเอไปมีเส์ับผู้หิอื่นไ้ทุวัน
สีหน้าเาูุนเล็น้อย เาิว่าผมหมายถึอะไร
"ัน่วแล้วอ่ะ ะอาบน้ำนอนแล้ว"
ผมรีบเินไปหยิบเสื้อผ้าและผ้านหนูและรรีบเินเ้าไปในห้อน้ำทันที โยไม่สนใสายาอที่มีำถามมามายส่มาให้ผม
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือเ้ามา้วย ่อสายไปอีสายนึ สายที่ผมไม่ไ้ิ่อเามานานมาแ่ไหนันนะ
"ฮัลโหล"
ผมล่าวทัทายเาผ่านมือถืออผม
.......
ผมิว่าเาะใมาทีเียว เพราะปลายสายที่ผมโทรออไปนั้นเียบ
"ไม่ไุ้ยันนานเลยนะวอนพิล"
"ะ..ินยอ"
น้ำเสียอเาูิสั่นๆ เาะใริๆนั่นแหละ
"มีอะไรรึเปล่า ปินายไม่เยโทรมาแบบนี้นี่"
Drama-Bad end
วามรู้สึอผมุ ผมพูอะไรไม่ออ เหมือนมันมี้อนอะไรอยู่ในออผม
ในหัวอผมาวโพลน ผมิอะไรไม่ออเลย
สายาเริ่มพร่ามัวเพราะม่านน้ำาอผมำลัพั น้ำาอผมำลัไหลออมา ผมมออะไรไม่เห็นเลย ในหัวอผม็ว่าเปล่า
ร่าอผมทรุลับพื้น ผมร้อไห้
ผม..ผมลายเป็นนอ่อนแอแบบนี้ั้แ่เมื่อไหร่ ทำไมน้ำาถึยัไหลมาไม่หยุแบบนี้
ผมไม่อยาร้อไห้เลย แ่ผมห้ามมันไม่ไ้
ผมทำมันไม่ไ้ ผมอ่อนแอ วามรัทำให้ผมอ่อนแอ
ผมไ้แ่ถามัวเอว่าทำไม ทำไมแบอมถึทำับผมแบบนี้
วามรัที่ผมให้ไปมันไม่พอหรอ ทำไมันล่ะ ผมไม่อยาเื่อสายาัวเอเลย
ผมเห็น..ผมเห็นแบอม ับผู้หินั้รมีอะไรัน เามีอะไรับผู้หินนั้น
เาทำมันในอยอึเล็ๆ ที่ที่นไม่่อยผ่านไปมาัเท่าไหร่ ้าๆผับแห่นี้
ผมลั้นเอาไว้ไม่อยู่ น้ำาผมไหลลมา เหมือนพวี้แพ้ ผมมันโ่ ใ่ ผมมันโ่
เาทำแบบนี้มาลอ เานอใผมมาลอ เาหลอผมมาลอ..
มีนบอผมลอว่าแบอมทำแบบนี้ับผู้หิอื่น แ่ผมไม่เยฟัพวเา ผมไม่เื่อพวเา เพราะผมเื่อใ เื่อใอิมแบอมนนี้มาลอ
ผมโ่เอที่ยอมให้เาหลอมาลอ วามรัมันบัาผม มันทำให้มนุษย์นนึอย่าผมอ่อนแอและโ่
ผมวนะเอะใั้นานแล้ว ที่เาลับหอมาึๆทุวันลิ่นน้ำหอมผู้หิิัวเามาทุวัน แ่เพราะวามโ่อผม
"ฮึ"
น้ำาผมไหลมาอีแล้ว ผมห้ามมันไม่ไ้เลยให้ายสิินยอนายมันนโ่ นายมันนอ่อนแอ
ในะที่ผมนั่ร้อไห้อยู่นั้น็ไ้มีร่าหนึ่เ้ามาับที่ไหล่ผม ผมสะุ้ ผมหันไป
"มะ..มาร์"
อยู่ๆผม็ร้อไห้ออมาอย่าหนัะอย่านั้น รู้ัวอีทีอนนี้ผม็อมาร์เ้าไปแล้ว ผมปล่อยโฮออมาอย่าหนั
มาร์ไ้แ่เอามือลูบหลัผมแล้วบอ มันเป็นไรนะๆ วนอยู่อย่านั้น มันยิ่ทำให้ผมร้อไห้หนัว่าเิมเสียอี
"ร้อออมาินยอ ปล่อยมันออมาให้หม ันะอยู่้านายเอ ร้อออมาเถอะ เี๋ยวนาย็ะไม่เ็บอีแล้ว เื่อัน"
เาพูับผม แล้วเา็ไม่พูอะไร่อ ผม็เลยร้อไห้อย่าหนัใส่เาผมทั้พ่นำพู่าใส่แบอม เา็ไ้แ่ฟัผมแล้วไม่พูอะไรเลย
- 1 ั่วโม ผ่านไป -
หลัาที่ผมร้อไห้อย่าหนัมาหนึ่ั่วโมเ็มๆ ผมรู้สึเหนื่อยมา หลัาร้อไห้ออมา
อนนี้เป็นเวลา เที่ยืนว่าๆ มาร์อาสาะไปส่ผมที่หอ
เาบอว่าไม่ยอมให้ผมไปนเียว ลัวว่าผมะิอะไรแปลๆึ้นมา เาบอเาไ้รู้สึผิไปลอาิแน่ๆ
อนนี้เราสอนอยู่ในรถ รถอมาร์ ไม่มีบทสนทนาใๆเิึ้นระหว่าผมและเา มีเพียเสียลมหายใอผมและเาที่มันยััสม่ำเสมอ
เียบแบบนี้แหละีแล้ว ผมไม่อยาไ้ยินอะไรทั้นั้น
.
.
.
.
.
มาร์ส่ผมถึที่หอเป็นเวลาีหนึ่พอี ผมล่าวอบุเาและลมาารถทันที ผมหันไปมอเาแว็บนึ่อนะเิน่อไป
ผมเห็น สายาอเา มาร์ สายาอมาร์มันูเหมือนโลทั้ใบำลัแสลาย เหมือนเาะร้อไห้
ผมิว่าผมาฝา มาร์ะมารู้าแบบนั้นทำไม
ผมไม่สนใแล้วเิน่อึ้นมาบนห้อ ผมหยิบุแึ้นมาไประูและเมื่อผมเปิประูเ้าไป..
ผม..ผมเห็นเา อิมแบอม ผู้ายใร้ายนนั้น เามอมาที่ผม ในาอเาูแ็ร้าว
"ไปไหนมา"
เาถามผม ผมรู้สึุ ผมวระเป็นฝ่ายถามเาไม่ใ่หรือ ว่าเาไปทำอะไร ับใรที่ไหนมา
"ไปเินเล่นมา"
ผมอบเา้วยใบหน้าทีู่นิ่ นิ่ ถนผิปิ เพราะเาับไ้
"นายไม่เยพูับัน้วยสีหน้าและน้ำเสียแบบนั้นเลยนะินยอ.."
ผมอยาะะโน่าเาว่าไอ้ารที่ไปเห็นนรัอัวเอไปมีอะไรับนอื่นะให้ผมยิ้มอย่ามีวามสุอย่านั้นหรือ ผมไม่ใ่พระอิพระปูนนะ ที่ะทำแบบนั้นไ้
"สีหน้าและเสียอันมันทำไมหรอ มัน็ปิีนี่"
ผมอบเาไปแบบนั้น แบบนั้นแหละรับ
.....
เานิ่เียบเพราะเาำลัมอหน้าผม เาำลัมอเ้ามาในวาอผม
"มีแ่นายนั่นแหละที่มันไม่ปิ"
ผมพูใส่เา ใ่เามันไม่ปิ นปิที่ไหนะหลอนรัอัวเอไปมีเส์ับผู้หิอื่นไ้ทุวัน
สีหน้าเาูุนเล็น้อย เาิว่าผมหมายถึอะไร
"ัน่วแล้วอ่ะ ะอาบน้ำนอนแล้ว"
ผมรีบเินไปหยิบเสื้อผ้าและผ้านหนูและรรีบเินเ้าไปในห้อน้ำทันที โยไม่สนใสายาอที่มีำถามมามายส่มาให้ผม
ผมหยิบโทรศัพท์มือถือเ้ามา้วย ่อสายไปอีสายนึ สายที่ผมไม่ไ้ิ่อเามานานมาแ่ไหนันนะ
"ฮัลโหล"
ผมล่าวทัทายเาผ่านมือถืออผม
.......
ผมิว่าเาะใมาทีเียว เพราะปลายสายที่ผมโทรออไปนั้นเียบ
"ไม่ไุ้ยันนานเลยนะวอนพิล"
"ะ..ินยอ"
น้ำเสียอเาูิสั่นๆ เาะใริๆนั่นแหละ
"มีอะไรรึเปล่า ปินายไม่เยโทรมาแบบนี้นี่"
อนนี้น้ำเสียเาลับมาเป็นปิแล้ว น้ำเสียนี้ น้ำเสียที่ผมิถึมันสุหัวใ
วอนพิล เพื่อน้าบ้านั้แ่สมัยเ็อผม เพื่อนนที่ผมรัที่สุ เพื่อนนที่เล่นับผมมาั้แ่เ็ๆ เพื่อนนที่อยปป้อูแลผมอยู่เสมอ เพื่อนนที่อยอยู่้าผมเสมอ ไม่ว่าผมะเอับปัหาอะไร็าม เพื่อนนนี้แหละ
อนนี้เาเรียนอยู่ที่่าปนะเทศ เาเป็นนเ่ เาเป็นนลา เพราะเาสอบิทุนไ้เาถึไ้ไปอยู่ที่นั่น
ผมิถึเา
"ฮึ..ฮืออ"
อยู่ีๆผม็ร้อไห้ ปล่อยโฮออมาเสียอย่านั้น นี่ผมเป็นอะไรไปอีแล้วน่ะ
"ฮะ..เฮ้ย นายเป็นอะไรไปน่ะินยอ ร้อไห้ทำไม"
น้ำเสียเาูใ เาไ้แ่ถามผมว่าเป็นอะไร ใรทำอะไรนายอยู่อย่านั้นวน้ำๆ
"เปล่าหรอ..ฮึ..ันน่ะ..ฮึ..แ่ิถึ..ฮึ..นายน่ะ..ฮึ"
ใ่ร้อไห้เพราะิถึเาริๆ แ่ส่วนนึมันไม่ใ่
ผมเล่าทุอย่าให้เาฟันหม เาูโมโหมา มานผมยัลัว
ผมไม่เิเห็นเ้าโรธนานี้มา่อนเลย
เาไ้แ่พ่นำ่ามามายออมา เาบอผมว่าให้ไปอยู่ับเา ใ่ผมะไปอยู่ับเาที่อเมริา
วอนพิล เพื่อน้าบ้านั้แ่สมัยเ็อผม เพื่อนนที่ผมรัที่สุ เพื่อนนที่เล่นับผมมาั้แ่เ็ๆ เพื่อนนที่อยปป้อูแลผมอยู่เสมอ เพื่อนนที่อยอยู่้าผมเสมอ ไม่ว่าผมะเอับปัหาอะไร็าม เพื่อนนนี้แหละ
อนนี้เาเรียนอยู่ที่่าปนะเทศ เาเป็นนเ่ เาเป็นนลา เพราะเาสอบิทุนไ้เาถึไ้ไปอยู่ที่นั่น
ผมิถึเา
"ฮึ..ฮืออ"
อยู่ีๆผม็ร้อไห้ ปล่อยโฮออมาเสียอย่านั้น นี่ผมเป็นอะไรไปอีแล้วน่ะ
"ฮะ..เฮ้ย นายเป็นอะไรไปน่ะินยอ ร้อไห้ทำไม"
น้ำเสียเาูใ เาไ้แ่ถามผมว่าเป็นอะไร ใรทำอะไรนายอยู่อย่านั้นวน้ำๆ
"เปล่าหรอ..ฮึ..ันน่ะ..ฮึ..แ่ิถึ..ฮึ..นายน่ะ..ฮึ"
ใ่ร้อไห้เพราะิถึเาริๆ แ่ส่วนนึมันไม่ใ่
ผมเล่าทุอย่าให้เาฟันหม เาูโมโหมา มานผมยัลัว
ผมไม่เิเห็นเ้าโรธนานี้มา่อนเลย
เาไ้แ่พ่นำ่ามามายออมา เาบอผมว่าให้ไปอยู่ับเา ใ่ผมะไปอยู่ับเาที่อเมริา
ผมะไปเรียน่อที่นั่น..และผม็ะไม่ลับมาที่นี่อี
พอผมุยับเาเสร็ ผม็รีบอาบน้ำล้าหน้าล้าา ล้าราบน้ำาที่อยู่บนใบหน้าอผม
เพราะอนนี้าอผมมันบวมมา แบอม้อเห็นมันแน่ๆ
หลัาที่ผมอาบน้ำแ่ัวเสร็แล้วผมเินออมาาห้อน้ำ
แบอมเานอนหลับอยู่บนเีย เาหลับไปแล้ว ีแล้ว..เาะไ้ไม่้อมาเห็นผมในสภาพแบบนี้
อนนี้ผมนอนอยู่บนเีย ผมนอนหันหลัให้เา และแล้ว น้ำาอผมมัน็ไหลลมารั้
ผมพยายามลั้นเสียร้อไห้ ผมัปาัวเอนอนนี้มันแและห้อเลือ
ทำไมถึไ้อ่อนแอนานี้ินยอ ทำไมนายถึอ่อนแอนานี้
----------
ผมรู้สึื่นมาอีที อนนี้เ้าแล้ว เมื่อืนผมร้อไห้นหลับไปั้นหรอ?
อนนี้แบอมไม่อยู่เาะไปเรียนแล้วสินะ
ผมลุึ้นไปหยิบมือถือึ้นมา ผมโทรออไปหาใรบาน ใรบานที่ปลอบผมอนผมร้อไห้เมื่อืน
"ฮัลโหล มาร์นาย่วยมาหาันที่นี่หน่อยไ้ไหม?"
หลัาที่ผมพู มาร์แลูใเล็น้อยเพราะเาเียบสัพั แล้ว็อบล
ไม่นานสัพัมาร์็มาถึหน้าห้ออผม
"๊อๆๆ"
เสียเาะประูเรียให้ผมเินไปเปิประูให้เา เายิ้มให้ผม ผม็ยิ้มใหเา
ผมพยัหน้าให้เาเป็นเิบอให้เ้ามาในห้อไ้
เาเินามผมเ้ามา สายาอเามอไปรอบๆ เามออยู่แบบนั้น
"มาร์" ผมเรียเา
เาสะุ้ เาูใ เายมือึ้นเาท้ายทอยพร้อมยิ้มให้ผม ผมยิ้มอบเา
"นายเรียันมามีอะไรรึเปล่า" เาถามผม
"ือ..นาย่วยไปส่ันที่สถานีรถไฟไ้ไหม"
"ห้ะ! นายะไปไหนหรอ?"
สีหน้าเาูใมา ผมหลุำออมาเล็น้อย
"ันะลับบ้านันน่ะ :)"
"นายะไปอนนี้เลยหรอ?"
"ใ่ อนนี้แหละ ันเ็บอเรียบร้อยละ "
ใ่ ผมเ็บอหลัาที่โทรหามาร์ ผมะทิ้ทุอย่าที่นี้ ผมะไปาที่นี่ ผมอ่อนแอเินไปที่ะอยู่ที่นี่ อยู่ับนอย่าเา นอย่าอิมแบอม ผู้ายที่ใร้ายที่สุเาทำร้ยผมทาิใ ผมอ่อนแอ ผมเลยเป็นเหยื่ออเา นมันทำให้ผมเ็บปวอยู่แบบนี้
.
.
.
.
อนนี้ผมับมาร์อยู่ในรถ รถันเิมอมาร์ ผมมอ มอไปเรื่อยๆ้านอหน้า่านั่น มันไม่มีอะไรให้มอเลย้วย้ำ แ่ผม็ยัมอ
น้ำาผมไหล ไหลอีรั้ และนี่ะเป็นรั้สุท้ายทีผมะร้อไห้ให้ับผู้ายนนั้น
อนนี้ผมรู้สึโล่ โล่มา..
ผมยิ้ม ใ่อนนี้ผมยิ้ม
มาร์เหลือบมอามาทาผมเล็น้อย แล้ว็หันไปมอถนน้าหน้า มาร์เาเ้าใผมว่าอนนี้ผมรู้สึยัไเพราะเาไม่พูอะไรเลย
อนนี้ผมมาถึสถานี้รถไฟแล้ว ผมโ้ลและล่าวอบุมาร์ เาไ้แ่บอไม่เป็นไร
เาโบมือลาและยิ้มให้ผม ผมมอหน้าเาผมเห็น..น้ำาอเา มาร์ น้ำาอมาร์ เาำลัร้อไห้ ทำไมันล่ะ?
ผมเอาวามสสัยออาสมอผมยิ้มให้เาและโบมือลาเา
อนนี้ผมอยู่ในรถไฟแล้ว ผมรู้สึเหนื่อย็เลยหลับไป...
อนนี้ผมถึบ้านผมแล้ว บ้านอผมที่ปูาน ลิ่นอายและวามรู้อที่นี่มันทำให้ผมนึถึสมัย่อนอนที่ผมเป็นเ็
ผมรู้สึอบอุ่นใอย่าบอไม่ถู
และนั่นพ่อับแม่ผม ผมทิ้ระเป๋าลละรีบวิ่เ้าโผอท่าน อ้อมอที่ผมโหยหามานาน มันทำให้ผมรู้สึอบอุ่นในใ
"ฮึ..พ่อรับ แม่รับ"
นี่ือน้ำาแห่วามสุอผม ผมมีวามสุ ผมิถึท่าน ผมไม่เยมาหาท่านเลยั้แ่ที่ผมไปเรียนที่โล
อนนนี้พวเราอยู่ในบ้าน ผมบอพ่อับแม่ว่าผมะไปเรียนที่อเมริาับวอนพิล ท่าน็บอล ท่านบอผมว่าถ้าผมอยู่ที่ไหนแล้วมีวามสุ ท่าน็ะไม่ั ท่านะทำเรื่อย้ายับมหาลัยที่โลให้ผม
พอผมุยับเาเสร็ ผม็รีบอาบน้ำล้าหน้าล้าา ล้าราบน้ำาที่อยู่บนใบหน้าอผม
เพราะอนนี้าอผมมันบวมมา แบอม้อเห็นมันแน่ๆ
หลัาที่ผมอาบน้ำแ่ัวเสร็แล้วผมเินออมาาห้อน้ำ
แบอมเานอนหลับอยู่บนเีย เาหลับไปแล้ว ีแล้ว..เาะไ้ไม่้อมาเห็นผมในสภาพแบบนี้
อนนี้ผมนอนอยู่บนเีย ผมนอนหันหลัให้เา และแล้ว น้ำาอผมมัน็ไหลลมารั้
ผมพยายามลั้นเสียร้อไห้ ผมัปาัวเอนอนนี้มันแและห้อเลือ
ทำไมถึไ้อ่อนแอนานี้ินยอ ทำไมนายถึอ่อนแอนานี้
----------
ผมรู้สึื่นมาอีที อนนี้เ้าแล้ว เมื่อืนผมร้อไห้นหลับไปั้นหรอ?
อนนี้แบอมไม่อยู่เาะไปเรียนแล้วสินะ
ผมลุึ้นไปหยิบมือถือึ้นมา ผมโทรออไปหาใรบาน ใรบานที่ปลอบผมอนผมร้อไห้เมื่อืน
"ฮัลโหล มาร์นาย่วยมาหาันที่นี่หน่อยไ้ไหม?"
หลัาที่ผมพู มาร์แลูใเล็น้อยเพราะเาเียบสัพั แล้ว็อบล
ไม่นานสัพัมาร์็มาถึหน้าห้ออผม
"๊อๆๆ"
เสียเาะประูเรียให้ผมเินไปเปิประูให้เา เายิ้มให้ผม ผม็ยิ้มใหเา
ผมพยัหน้าให้เาเป็นเิบอให้เ้ามาในห้อไ้
เาเินามผมเ้ามา สายาอเามอไปรอบๆ เามออยู่แบบนั้น
"มาร์" ผมเรียเา
เาสะุ้ เาูใ เายมือึ้นเาท้ายทอยพร้อมยิ้มให้ผม ผมยิ้มอบเา
"นายเรียันมามีอะไรรึเปล่า" เาถามผม
"ือ..นาย่วยไปส่ันที่สถานีรถไฟไ้ไหม"
"ห้ะ! นายะไปไหนหรอ?"
สีหน้าเาูใมา ผมหลุำออมาเล็น้อย
"ันะลับบ้านันน่ะ :)"
"นายะไปอนนี้เลยหรอ?"
"ใ่ อนนี้แหละ ันเ็บอเรียบร้อยละ "
ใ่ ผมเ็บอหลัาที่โทรหามาร์ ผมะทิ้ทุอย่าที่นี้ ผมะไปาที่นี่ ผมอ่อนแอเินไปที่ะอยู่ที่นี่ อยู่ับนอย่าเา นอย่าอิมแบอม ผู้ายที่ใร้ายที่สุเาทำร้ยผมทาิใ ผมอ่อนแอ ผมเลยเป็นเหยื่ออเา นมันทำให้ผมเ็บปวอยู่แบบนี้
.
.
.
.
อนนี้ผมับมาร์อยู่ในรถ รถันเิมอมาร์ ผมมอ มอไปเรื่อยๆ้านอหน้า่านั่น มันไม่มีอะไรให้มอเลย้วย้ำ แ่ผม็ยัมอ
น้ำาผมไหล ไหลอีรั้ และนี่ะเป็นรั้สุท้ายทีผมะร้อไห้ให้ับผู้ายนนั้น
อนนี้ผมรู้สึโล่ โล่มา..
ผมยิ้ม ใ่อนนี้ผมยิ้ม
มาร์เหลือบมอามาทาผมเล็น้อย แล้ว็หันไปมอถนน้าหน้า มาร์เาเ้าใผมว่าอนนี้ผมรู้สึยัไเพราะเาไม่พูอะไรเลย
อนนี้ผมมาถึสถานี้รถไฟแล้ว ผมโ้ลและล่าวอบุมาร์ เาไ้แ่บอไม่เป็นไร
เาโบมือลาและยิ้มให้ผม ผมมอหน้าเาผมเห็น..น้ำาอเา มาร์ น้ำาอมาร์ เาำลัร้อไห้ ทำไมันล่ะ?
ผมเอาวามสสัยออาสมอผมยิ้มให้เาและโบมือลาเา
อนนี้ผมอยู่ในรถไฟแล้ว ผมรู้สึเหนื่อย็เลยหลับไป...
อนนี้ผมถึบ้านผมแล้ว บ้านอผมที่ปูาน ลิ่นอายและวามรู้อที่นี่มันทำให้ผมนึถึสมัย่อนอนที่ผมเป็นเ็
ผมรู้สึอบอุ่นใอย่าบอไม่ถู
และนั่นพ่อับแม่ผม ผมทิ้ระเป๋าลละรีบวิ่เ้าโผอท่าน อ้อมอที่ผมโหยหามานาน มันทำให้ผมรู้สึอบอุ่นในใ
"ฮึ..พ่อรับ แม่รับ"
นี่ือน้ำาแห่วามสุอผม ผมมีวามสุ ผมิถึท่าน ผมไม่เยมาหาท่านเลยั้แ่ที่ผมไปเรียนที่โล
อนนนี้พวเราอยู่ในบ้าน ผมบอพ่อับแม่ว่าผมะไปเรียนที่อเมริาับวอนพิล ท่าน็บอล ท่านบอผมว่าถ้าผมอยู่ที่ไหนแล้วมีวามสุ ท่าน็ะไม่ั ท่านะทำเรื่อย้ายับมหาลัยที่โลให้ผม
ท่านือนที่รัผมที่สุ ทำไม่อนหน้านี้ผมถึทอทิ้ท่าน ไปอยู่ับนที่ทำร้ายิใผมไ้ยัไ
อนนี้ผมนอนพัอยู่บนห้อ หลัาารนั่รถไฟมานานทำให้ผมรู้สึเหนื่อย
ผมหยิบสมาทโฟนึ้นมาาระเป๋าที่ผมวาไว้บนโ๊ะ
ผมปิเรื่อไว้ ผมรู้แบอม้อโทรหาผมแน่ และมัน็เป็นอย่านั้น พอผมเปิเรื่อ
Im Jaebeom 23 Missed Call
ผมแะเอาิมที่อยู่ในโทรศัพท์ออมา ผมหัมันทิ้ ปล่อยันไปเถอะนะอิมแบอม
ผมทิ้มันลในถัยะ...
โีนะ..
อนนี้ผมอยู่ที่สนามบิน พ่ออผมท่านัารทุอย่าให้ผมเรียบร้อย ไม่ว่าะเป็น่าเรื่อบิน และที่พัที่นั่น ท่านทำให้ผมทุอย่า
่อนผมะไปผมอลาท่านทั้สอ
แม่อผมท่านร้อไห้ พ่ออผม็ไ้แ่ปลอบแม่อผมอยู่อย่านั้น
ผมยิ้ม..มันอบอุ่นวามรัอพ่อับแม่ผมมันอบอุ่นมา..
หลัาที่ผมอลาทั้สอมัน็ไ้เวลาเรื่อออแล้ว ผมโบมือลาท่านทั้สอพร้อมับยิ้มให้
แม่อผมท่านร้อไห้อีแล้ว..
อนนี้ผมอยู่บนเรื่อ ผมมอออไปนอหน้า่านั่น
ท้อฟ้าูสวย ปุยเมสีาวาๆ พอมอออารนี้ มันูสวย สวยว่ามออยู่้าล่านั่นหลายเท่า มันูอบอุ่นอย่าบอไม่ถู ผมอบบรรยาาศแบบนี้ ผมรู้สึี ผมยิ้ม
ผมะไม่ิถึเาอีแล้ว ผมะไม่รันอย่าเาแล้ว ผมะไม่รัใรอีแล้ว..
"อิมแบอม นอย่านายวรไ้รับบทลโทษาพระเ้า"
ผมะไม่โรธเาอิมแบอม ผมะลืมทุอย่าเี่ยวับเาทุอย่าที่ผ่านมา ผมะเริ่ม้นใหม่ที่เมาผมะลืมให้หม เราะไม่รู้ัันอี
"โีนะพี่แบอม"
-The end-
อนนี้ผมนอนพัอยู่บนห้อ หลัาารนั่รถไฟมานานทำให้ผมรู้สึเหนื่อย
ผมหยิบสมาทโฟนึ้นมาาระเป๋าที่ผมวาไว้บนโ๊ะ
ผมปิเรื่อไว้ ผมรู้แบอม้อโทรหาผมแน่ และมัน็เป็นอย่านั้น พอผมเปิเรื่อ
Im Jaebeom 23 Missed Call
ผมแะเอาิมที่อยู่ในโทรศัพท์ออมา ผมหัมันทิ้ ปล่อยันไปเถอะนะอิมแบอม
ผมทิ้มันลในถัยะ...
โีนะ..
อนนี้ผมอยู่ที่สนามบิน พ่ออผมท่านัารทุอย่าให้ผมเรียบร้อย ไม่ว่าะเป็น่าเรื่อบิน และที่พัที่นั่น ท่านทำให้ผมทุอย่า
่อนผมะไปผมอลาท่านทั้สอ
แม่อผมท่านร้อไห้ พ่ออผม็ไ้แ่ปลอบแม่อผมอยู่อย่านั้น
ผมยิ้ม..มันอบอุ่นวามรัอพ่อับแม่ผมมันอบอุ่นมา..
หลัาที่ผมอลาทั้สอมัน็ไ้เวลาเรื่อออแล้ว ผมโบมือลาท่านทั้สอพร้อมับยิ้มให้
แม่อผมท่านร้อไห้อีแล้ว..
อนนี้ผมอยู่บนเรื่อ ผมมอออไปนอหน้า่านั่น
ท้อฟ้าูสวย ปุยเมสีาวาๆ พอมอออารนี้ มันูสวย สวยว่ามออยู่้าล่านั่นหลายเท่า มันูอบอุ่นอย่าบอไม่ถู ผมอบบรรยาาศแบบนี้ ผมรู้สึี ผมยิ้ม
ผมะไม่ิถึเาอีแล้ว ผมะไม่รันอย่าเาแล้ว ผมะไม่รัใรอีแล้ว..
"อิมแบอม นอย่านายวรไ้รับบทลโทษาพระเ้า"
ผมะไม่โรธเาอิมแบอม ผมะลืมทุอย่าเี่ยวับเาทุอย่าที่ผ่านมา ผมะเริ่ม้นใหม่ที่เมาผมะลืมให้หม เราะไม่รู้ัันอี
"โีนะพี่แบอม"
-The end-
Talk; อย่าที่บอๆัน่ะว่ามันเิาอารม์ั่ววูบ มัน็ะเวิ่นๆเว้อๆออทะเลสุๆ555555 อมเม้นิม อยา่าไรอิมแบอมหรืออยา่าไรท์หรือะทวฟิเรื่ออื่นๆ็เม้น่าไรท์ไ้่ะ5555555 อ่านให้สนุและอินแ่พอีนะะ อมเม้นิมันไ้ที่แท็ #ลัฟิสั่นอู้า
หรทอทวิเอร์ @JuKANior22
อให้โีในารอ่านนะรั๊บ❤
เอ้อ ลืมบอ ่วแรๆ่อนที่ินยอะรู้วามริอ่ะ แอะลให้่อาอนนี้นะะ อยาบอว่าหวานมา ริ้ริ้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น