คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 เธอเจ็บ ผมก็เจ็บ
Chapter 5
เธอเจ็บ ผมก็เจ็บ
Dew Talk :
วันนี้ที่คลับที่ผมทำงานมีงานเลี้ยงอำลาพี่บูรณ์ ลูกชายหุ้นส่วนของคลับ วันนี้น่าจะเป็นวันที่น่าสนุกวันหนึ่งเลยทีเดียว
พี่บูรณ์ร้องเพลงเพราะมากเลย ส่วนไอ่อ้นนะเหรอครับ โน่นนนนน อยู่บนเวทีโน่น มันไปทำหน้าที่เล่นดนตรีให้พี่บูรณ์
ร้องเพลง วันนี้ผมเลยไม่ได้ทำอะไรมากมาย นอกจากคอยเช็คเครื่องดนตรี ว่าไปก็น่าเบื่อเหมือนกันนะ เฮ้อออออออออออ
ฮึ่ยยยย สายตาผมไปสะดุดกับหญิงสาวที่นั่งอยู่เคาเตอร์บาร์ เชอรีน นั่นมันเชอรีน ‘นางฟ้าของผม’ นี่นา เธอมาอยู่ในที่
แบบนี้ได้ยังไง อายุก็ยังไม่ถึง ใครปล่อยเข้ามาเนี่ยยย ผมเห็นเชอรีนกำลังสั่งคอกเทลอยู่ที่เคาเตอร์ด้านหน้ามากิน
อย่างเอร็ดอร่อย นี่นางฟ้าของผมทำไมทำอย่างนี้ ผมได้แต่เฝ้ามองเชอรีนดื่มน้ำหลายสีนั้นเข้าอย่าบ้าคลั่ง
บ้าเอ๊ย!!! ผมจะทำยังไงดี ถ้าผมไปเอาตัวเธอออกมาตอนนี้ เธอต้องขัดขืน
แล้วต้องเข้าใจผมผิดแน่!!!! ผมได้แค่เขยิบเข้าไปใกล้ๆเคาเตอร์นั่นคอยดูแลเธอด้วยสายตา เฮ้ออออออออออออ
ผมไม่รู้ว่าเชอรีนดื่มไอ่น้ำสีดำ สีแดง สีเขียว สีฟ้านั่นๆปกี่แก้วแล้ว แต่ผมรู้สึกเหมือนเธอจะเริ่มเมาแล้ว
“เฮ้ยยยยยดิว ไปดูกีตาร์ตัวนั้นให้หน่อยดิวะ รู้สึกเหมือนเสียงมันผิดคีย์ว่ะ ไปจูนให้หน่อย”เสียงไอ่อ้นตะโกนดังมาแต่ไกล
แต่ผมจะทำยังไงดี แล้วนางฟ้าของผมหล่ะ จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือเปล่า เชอรีนรอผมอยู่นี่นะ อย่าพึ่งไปไหน
ผมตัดสินใจเดินออกมาจากที่ที่เชอรีนนั่ง แล้วมาจูนสายกีตาร์ให้อ้นที่ข้างเวที แต่ผมไม่อาจละสายตาไปจากเธอได้เลย
ผมเป็นห่วงเธอจังครับ แล้วเธอมากับใครเนี่ยยยย ผมรู้สึกตัวเองอยู่ไม่เป็นสุข ผมก้มลงมองสายกีตาร์สลับกับมองเธอที่
อยู่เคาเตอร์ด้านหน้า ผมเห็นผู้ชายคนหนึ่งเดินมานั่งข้างๆเธอ อ้าววววววว ไอ่นี่!!!! ผมจำได้ มันเป็นลูกค้าประจำของที่นี่
มันชอบมีเรื่องประจำ ทั้งทะเลาะวิวาท ลวนลามพนักงาน แต่ทำไมไม่รู้ ไอ่นี่ยังลอยหน้าลอยตาอยู่ในคลับนี้ได้ทุกวัน
ผมมัวแต่คิดถึงประวัติไอ่เลวนี่ไม่ได้แล้ว ผมไม่รู้ว่ามันกำลังจะทำอะไรกับนางฟ้าของผม
“อ้น จูนต่อเองนะเว้ย มีธุระด่วนว่ะ”ผมรีบวิ่งไปที่เคาเตอร์ด้านหน้าที่เชอรีนนั่งอยู่ ผมรู้สึกกลัว กลัวว่ามันจะทำอะไร
เชอรีนของผม เชอรีนเป็นคนไม่สู้คนมาตั้งแต่เด็ก เธอเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ผมอยากที่จะปกป้องไม่ให้เธอมีน้ำตา
แต่ภาพที่ผมเห็นตรงหน้า ไอ่กร๊วก!!!!!! นั่นมันต่อยเข้าไปที่ท้องเชอรีนนนนน! เหตุการณ์ตรงหน้าทำให้ผมจุกที่อก
แต่ไม่มีใครกล้าห้ามมัน มันทำให้เชอรีนต้องเจ็บ มันต้องเจ็บกว่า ผมรีบตรงดิ่งเข้าไปประคองตัวเชอรีนออกมาจากมือ
ไอ่เลวนั่น
“เฮ้ยยยยยยย ไอ่น้องนี่มันแฟนพี่นะเว้ย อย่ามายุ่ง เค้าเมาพี่จะพากลับบ้าน”ไอ่นั่นพูดแก้ตัว ผมไม่เชื่อมันหรอก
ผมไม่ตอบอะไรได้แต่ฉุดมือเชอรีนที่มันกำลังดึงไปกลับมา ตอนนี้ยัยตัวแสบหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมแขนของผม
ผมประคองตัวเชอรีนไปนั่งลงที่โซฟาใกล้ๆกัน แต่ไอ่บ้านั่นยังจะคว้าตัวเชอรีนกลับไป มันต้องชดใช้ที่ทำให้
นางฟ้าของผมเจ็บ!!!! ผมกำหมัดแน่น แล้วต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของมัน มันเซไปชนขอบเคาเตอร์ คนแตกตื่นกันนิดหน่อย
แต่มันเป็นธรรมดาของคลับนี้ที่จะมีการทะเลาะวิวาทเกิดขึ้นไม่ซ้ำ อีกสักหน่อยคงมี รปภ.ออกมาลากตัวออกไป แต่ดีที่ผม
เป็นนักดนตรีที่นี่ เค้าคงไม่ลากผมออกไป แต่ตัดเงินผมน่ะ ไม่แน่ แต่ไม่มีอะไรจะสำคัญไปกว่าเชอรีนแล้วตอนนี้ ก่อนที่จะมี
ใครมาลากตัวมันไม่ก็ผมออกไป ขออีกสักหน่อยเหอะ!!!! ข้อหาที่มันทำให้เชอรีนต้องเจ็บ ผมซัดกำปั้นเข้าไปที่
มุมปากของมันทำให้เลือดสีแดงไหลออกมาจากมุมปากของมัน ดูท่ามันโกรธผมไม่ใช่เล่นเลยหล่ะ
“แก แกไม่รู้เหรอว่าฉันเป็นใคร ไอ่โง่ แกได้ตายสมใจอยากแน่”มันสวนหมัดกลับมาที่มุมปากผมเช่นกัน เจ็บแค่นี้ผมทนได้
แต่ผมจะทนไม่ได้ ถ้ามันมาทำอะไรกับหัวใจของผม ผมเซไปนิดหน่อย ก่อนที่อ้นจะเรียก รปภ.มาลากตัวไอ่เลวนั่นออกไป
“แก แกต้องได้รับบทเรียนที่กล้ามาหยามฉันนนนนนน”เสียงไอ่เลวนั่นตะโกนไล่หลังผมมาขณะที่ รปภ.ล็อคแขนมันออกไป
ผมรู้สึกใจหายวาบ คนที่มามุงเริ่มถอยห่างออกไป บนเวทีก็ยังมีพี่บูรณ์ร้องเพลงให้ความสนุกทุกคนต่อไป
“เกิดอะไรขึ้นว่ะดิว ปากแตกด้วยนะนั่น รีบไปทำแผลหลังร้านป่ะ”อ้นถามด้วยท่าทางเป็นห่วง
“ไม่เจ็บเท่าไรหรอก เทียบไม่ได้กับ........ฮึ่ย พูดแล้วมันเจ็บใจว่ะ”ผมพูดพร้อมเตะโซฟา ผมมองหญิงสาวที่นอนอยู่บนโซฟา
สีหน้าของเธอดูไม่ค่อยดีนัก ผมต้องพาเธอไปหลังร้าน ที่นั่นมีผ้าเย็นจะได้เช็ดหน้าเช็ดตาให้เชอรีนสร่างเมาสักหน่อย
ถ้าให้เธอกลับบ้านไปสภาพนี้ คงไม่ดีแน่ แล้วถ้าผมจะไปส่งเธอก็ไม่รู้ด้วยสิว่าบ้านเธออยู่ไหนแล้วเธอมากลับใคร เอายังงี้
แล้วกันนะเชอรีน ผมอุ้มร่างเล็กขึ้นมาจากโซฟามุ่งตรงไปยังห้องพักนักดนตรีที่อยู่หลังร้าน โดยมีอ้นเดิมตามหลังมา
“ดิว หมายความว่าไงวะ สาวน้อยคนนี้ อย่าบอกนะว่า.....แก”อ้นเดินตามหลังผมมาพร้อมกับชะโงกหน้าดูเชอรีนที่อยู่ใน
อ้อมแขนผม
“ไอ่อ้น หยุด มันไม่ใช่อย่างที่แกคิดนะเว้ย น้องคนนี้เป็นน้องที่ฉันรู้จักน่ะ เห็นเขาเมาไม่รู้ว่ามากับใคร แถมกำลังจะโดน
ไอ่เลวนั้นลวงไปไหนก็ไม่รู้ ฉันเลยไปช่วยไว้”ผมอธิบายให้อ้นฟัง ‘น้องที่รู้จักเหรอ’ ผมคงไม่กล้าพูดไปหรอกว่ายัยตัวแสบนี่
เป็นรักแรกของผม ไอ่อ้นได้ล้อผมตายอ่ะ ผมวางยัยตัวเล็กลงบนโซฟา ร่างบางนั้นขยับเล็กน้อย ไม่ค่อยกินข้าวหรือไงนะ
ผอมเชียว
“เฮ้ยยยยย ไอ่ดิวน้องแกนี่น่ารักดีนะเว้ยยย จีบได้เปล่าว่ะ”อ้นพูดพร้อมทำหน้ายียวน แล้วมันก็มองมาที่ใบหน้าขาวๆของ
เชอรีน จะจีบเหรอ มันจะจีบเชอรีน ผมไม่รู้จะพูดไปว่ายังไง ถ้าผมจะพูดว่า ‘ไม่ได้เว้ยย นี่ผู้หญิงของฉัน’ ผมก็ดันบอกมันไป
แล้วว่าเชอรีนเป็นแค่น้องที่รู้จัก แต่ผมไม่อยากให้ใครมายุ่งกับเชอรีนทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นใคร
“ทางที่ดีแกอย่ายุ่งกับเชอรีนเลย น้องเค้าไม่ชอบแกหรอกว่ะ”ผมพูดตัดโอกาสอ้น
“แกรู้ได้ไงวะดิว ไม่ลองไม่รู้เว้ยยยย ดูแลน้องของแกไป เดี๋ยวฉันไปเล่นดนตรีก่อน”อ้นเดินออกไปจากห้องพักนักดนตรี
มันจะจีบเชอรีนของผมจริงๆน่ะเหรอ ไม่นะ ถ้าเชอรีนชอบมันขึ้นมาผมจะทำยังไง แต่ ถ้าไม่มีเพื่อนดีๆอย่างอ้น ผมก็คงไม่มี
เงินใช้เหมือนทุกวันนี้ คงต้องขอเงินแม่ไปเรื่อยๆ ถ้าผมไปบอกมันว่า ‘ผมรักเชอรีน รักมานานแล้วด้วย’ ผมไม่รู้ว่ามัน
จะโกรธที่ผมโกหกมันหรือเปล่า ทำไมผมรู้สึกหนักใจเหลือเกินนะ ยิ่งอ้นมันมีนิสัย ถ้าอยากได้อะไรต้องเอามาให้ได้
ผมยิ่งกลัว กลัวว่าจะเสียเชอรีนไป
“หากโคนนนนหนายยยโสดดดดดดดด ด้ายโปรดส่งเสียงมาโหน่ยยยยยยยย อย่าห้ายฉานนคอยยยยยยย”เสียงเชอรีนดัง
ขึ้นทำให้ผมหยุดความคิดลงแล้วมองคนที่อยู่ตรงหน้าที่กำลังแหกปากร้องเพลง เธอร้องเพลงเพี้ยนไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ
เสียงเพี้ยนนั่นทำให้ผมยิ้มตาม ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำหยิบกะละมังและผ้าขนหนูผืนเล็กสีขาวออกมา ผมเดินมาหยุด
ตรงหน้าโซฟาที่เชอรีนนอนอยู่ ยัยตัวแสบ ฮึ น่ารักไม่เปลี่ยนเลยนะ ผมได้แต่มองหน้าเธอแล้วยิ้มอย่างกับคนบ้า
ผมหยิบผ้าขนหนูออกจากกะละมัง แล้วบิดให้สะเด็ดน้ำ ผมเช็ดหน้าของเชอรีนอย่างบรรจง ผมคิดถึงแก้มย้วยๆนี่จัง
ผมเผลอหยิกแก้มย้วยๆของเธอไปหนึ่งที ก็มันน่ารักหนิ จะให้อดใจไหวได้ยังไง
“โอ่วววววว เอาน้ามมมสีชมพูด้วยนะค้า เอาสีส้วมมมมมม เชอรีนชอบน้ามสีส้วมมมมมมมม”เชอรีนละเมออีกแล้ว
เธอพูดพร้อมใช้มือคว้าอากาศตรงหน้า เหอะๆๆ ยัยเด็กบ๊องเอ้ยยยย ผมอดขำกับท่าทางของเธอไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าเป็น
เวลานานเท่าไรที่ผมนั่งมองหน้าสวยๆได้รูปนั่น รู้อีกทีอ้นก็เข้ามา
“เฮ้ยยยยยย ไอ่ดิว ฉันกลับบ้านก่อนนะเว้ย ดึกมากแล้ว แล้วแกจะเอายังไงกับน้องเชอรีนคนสวยวะ”อ้นพูดพร้อมกับชี้มาที่
เชอรีนที่หลับตาพริ้มอยู่บนโซฟา เอ๊ะใช่สิ แล้วเชอรีนมากับใครผมก็ยังไม่รู้ ผมคิดไม่ออกจริงๆว่าจะเอายังไงต่อ
“งั้น เดี๋ยววันนี้ฉันนอนเฝ้าเชอรีนที่นี่เอง แกไม่ต้องเป็นห่วง แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้พอเชอรีนตื่น ฉันจะพาเชอรีนกลับบ้านเอง”ใช่
วีธีนี้น่าจะดีที่สุด รอให้เชอรีนตื่นแล้วถามทางไปบ้านแล้วค่อยไปส่ง ผมทำไมฉลาดจัง จะได้รู้จักทางไปบ้านเชอรีนด้วย
“แกอย่าทำอะไรไม่ดีนะเว้ยไอ่ดิว แค่เรื่องวันนี้เจ้าของคลับก็จะไล่แกออกแล้วที่ไปทำอย่างนั้น ดีนะที่พี่บูรณ์ขอไว้อ่ะ”
อ้นเตือนผมด้วยความเป็นห่วง ก็มันดีกับผมขนาดนี้จะให้ผมพูดยังงั้นกับมันไปได้ยังไง เฮ้อออออออ
“ขอบใจนะเว้ย แล้วฝากขอบคุณพี่บูรณ์ด้วย” คืนนี้ผมคงต้องนอนเฝ้าเชอรีนที่นี่แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน
Bambi Talk :
“ขอบคุณที่รักกานนนนนนนนนน ขอบคุณทุกครั้งที่คอยกอดฉานนนนนนน”ฉันร้องเพลงคลอไปพร้อมพี่บูรณ์ที่อยู่บนเวที
พี่บูรณ์ แบมรักพี่บูรณ์ ฮืออออออT^T อีกตั้ง 6 ปีกว่าจะได้เจอกัน แบมคงจะคิดถึงพี่บูรณ์มากๆแน่
“วันนี้ผมขอขอบคุณทุกคนมากๆเลยนะครับ สำหรับงานเลี้ยงอำลาวันนี้ ผมจะจดจำทุกคนไว้ในใจนะครับ” พี่บูรณ์พูด
พร้อมโบกมือลา แล้วเดินเข้าไปหลังเวที ฮืออออออ แบมบี้อยากร้องไห้ :’( เอ้อออ เต้นนานลืมยัยเชอรีนเลย
แล้วยัยนั่นไปไหนหล่ะเนี่ย ให้บัตร VIP ไปไม่ใช่กินจนพุงกางแล้วเหรอเนี่ย ยัยนี่ยิ่งตะกละอยู่ รีนแกไปอยู่ไหนเนี่ย
หรือว่าแกจะกลับบ้านไปแล้ว ว่าแล้วฉันก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจะโทรหาเชอรีนแต่.........พระเจ้า!!!!!!
..........................56 สายไม่ได้รับ (แม่เชอรีน).........................................
“ห๊า นี่แม่เชอรีนโทรมาทำไมมากมายขนาดนี้เนี่ย” พูดไม่ทันขาดคำโทรศัพท์เจ้ากรรมก็สั่นต่อ
--แม่เชอรีน—
ฉันรีบวิ่งไปยังห้องคุยโทรศัพท์ที่ทางคลับจัดไว้ให้
“เอ่ออออ สวัสดีค่ะคุณแม่”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่(พยายาม)เรียบเฉย
“แบมบี้ลูก เนี่ยงานใกล้เลิกยังจ๊ะ มันดึกมากแล้ว แม่โทรหาเชอรีนก็ไม่รับโทรศัพท์แม่ ทุกคนที่บ้านเลยเป็นห่วงอ่ะจ๊ะ”
กรรมเวร นี่เชอรีนยังไม่กลับบ้านแน่เลย หาในคลับยังก็ไม่เจอ นี่มันใกล้เวลาคลับจะปิดแล้ว คนก็เหลือน้อย แสดงว่า
ยัยเพื่อนบ๊องต้องยังอยู่ที่ใดที่หนึ่งในคลับนี้แน่
“อ่อออ เชอรีนอยู่กับแบมนี่หล่ะค่ะแม่ สงสัยเสียงดังเลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ แต่ว่าวันนี้
เชอรีนคงจะนอนค้างบ้านแบมนะคะ” รีน ฉันหาทางออกที่ดีที่สุดให้กับแกแล้วก็ฉันแล้วนะ
“อ่อ เอ้างั้นเหรอจ๊ะ ยังไงก็บอกเชอรีนโทรหาแม่ด้วยนะ”
“คะ คุณแม่เดี๋ยวแบมบอกรีนให้นะคะ สวัสดีนะ”ฮืออออ เชอรีนแกอยู่ไหนนะ ฉันเดินออกมาจากห้องคุยโทรศัพท์
ฉันพยายามมองหาเชอรีนให้ทั่ว แต่ตอนนี้ นับคนที่อยู่ในคลับได้ไม่ถึง 20 คน รีนแกไปอยู่ไหนนะเพื่อนบ้า คลับมันใกล้จะ
ปิดแล้วนะเว้ยยยย ฮืออออ หรือแกจะไปนอนค้างบ้านเพื่อน ว่าไปแกก็มีฉันเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวด้วยสิ รีนนนนน
“รีนนนนนน แกออกมาเหอะ อย่าแกล้งฉันเลยนะ” ฉันพยายามตะโกนเรียกชื่อเชอรีน เผื่อว่าตอนนี้รีนกำลังแกล้งเล่น
ซ่อนแอบกับฉันอยู่ รีนนนนนนนนนน ออกมานะ
“น้องครับ ตอนนี้คลับของเราจะปิดแล้วนะครับ”พี่พนักงานเดินมาบอกฉัน ขณะที่ทุกคนแยกย้ายกันกลับบ้าน
“อ่าวววน้อง ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอครับ”เสียงนี้ เสียงนี้มันเสียงพี่บูรณ์นี่นา อร๊ายยยยยยยยยยยย
“อ่อ แบมก็กำลังจะกลับค่ะพี่บูรณ์”ฉันพูดไปบิดไป ก็ใครจะรู้ว่ารุ่นพี่ที่แอบชอบตุ้งแต่ ม.4จะมาคุยกับเรา แอร๊ยยย ><
“งั้น เดินไปลานจอดรถพร้อมกับพี่เลยไหม”อร๊ายยยยยยยยย พี่บูรณ์ชวนฉันเดินไปลาดจอดรถ ใครปฏิเสธก็บ้าแล้ว
“ค่ะ งั้นไปที่ลานจอดรถกันค่ะ”รีนนนน เพื่อนรัก ฟ้ามีตาให้ฉันได้คุยกับพี่บูรณ์แล้ว ถ้าฉันพลาดโอกาสนี้ไป ฉันต้องเสียใจ
ไปตลอดชีวิตแน่เลย สงสัยแกคงนั่งแท็กซี่ไปรอฉันที่บ้านแน่เลย แต่ตอนนี้ อ๊ากกกกกกกก พี่บูรณ์นะระอ่ะ
แบมบี้ทำไมทำยังงี้นะ แล้วเชอรีนจะกลับบ้านยังไงเนี่ย
แล้วถ้าเชอรีนตื่นมาจะเป็นยังไงนะ พี่ดิวก็ช่างสุภาพบุรุษเหลือเกิน
ยังไงติดตามให้กำลังใจไรท์เตอร์มือใหม่คนนี้ด้วยนะคะ ผิดพลาดประการใด ขออภัยด้วยเน้อออ
เม้น+โหวต ให้เก๊าด้วยนะตะเอง
**เมื่อคืน พี่คริสออก ไรท์เสียดายพี่คริสจุง ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ทุกคนด้วย
ที่สำคัญเชียร์พี่ดิวกับวีคลูกทุ่งด้วยนะ ไรท์คิดภาพพี่ดิวลูกทุ่งไม่ออกเบย 555
ยังไงก้ *49307 นะ รักจากใจ....ไรท์เตอร์คนงาม ^______^(นางชงตัวเอง)
ความคิดเห็น