คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 ลืม
Chapter 2
ลืม
Cherreen Talk :
“เชอรีนตื่นได้แล้ว เชอรีนตื่นนะ วันนี้มีฌานกับพี่คุณจะกลับมาแล้วเราต้องไปรับที่สนามบินนะ เชอรีนนนนนนนนนนนนนนน”
“อร๊ายยยยยยยยยย พี่ณิน รีนได้ยินแล้ว ตื่นก็ได้”โอ้ยยย เสียงสิบแปดหลอดของพี่ณินทำให้เชอรีนคนนี้เสียขวัญนะ
คนอะไรเสียงดังยังกะลำโพง กระดูกค้อน กระดูทั่ง กระดูกโกลน ในหูฉันพังหรือยังเนี่ย ลืมไปวันนี้ฉันต้องไปรับพี่ชายสุดที่
รักที่พลัดพรากกันตั้งแต่เด็ก พี่นิฌาน กะ พี่นิชคุณ คิดถึงจังเลย อ่อ พี่เค้าไปอยู่กับคุณอาที่อเมริกาตั้งแต่เด็กๆ
วันนี้จะได้เจอกันสักที จะกระโดดกอดให้หนำใจเลยเชียว แต่ใยเล่าพี่สาวข้าจึงมาทำหน้าตาเหมือนผีเสื้อสมุทรจะไปฉุด
พระรามยังงี้เนี่ย
“พี่ณิน มองหน้ารีนยังกะจะกินเลือด รีนกลัวนะ *0*”
“เชอรีนจ๊ะ นี่มัน 9 โมงแล้วนะ เครื่องลง 9 โมงครึ่ง กว่าจะอาบน้ำ แปรงฟัน แต่งตัว กินข้าว ใส่รองเท้า เอาข้าวให้หมา จะทันไหม
มมมมมมมม!!!!!!”
อ๊ากกก ฉันรีบกระโดดเด้งออกมาจากเตียงนอน ก่อนที่จะถูกยักษ์กินหัว พี่ญาณินนี่โหดเสมอต้นเสมอปลายเลย
เชอรีนเพลีย --*
“เสร็จแล้วค่า เสร็จแล้วววว เห็นไหม ไม่สาย เชอรีนตรงเวลา”ฉันยิ้มปริ่มใจให้กับ พ่อ แม่ และพี่ณินที่กำลังจะแยกเขี้ยวกิน
หัวฉันถ้าช้าไปอีกนิด
“แหมมม กว่าจะเสร็จนะ ไม่รอให้ถึงพรุ่งนี้เลยหล่ะจ๊ะ” พี่ณินพูดประชดประชัน ก็เชอรีนกว่าจะเลือกชุดถูกนี่ มันเยอะแยะ
มากมาย
“แล้วรีนเอาแหวนของเล่นอะไรมาใส่น่ะ แม่ไม่เคยเห็นเลย”แม่มองมาที่นิ้วก้อยของฉัน ที่มีแหวนสีชมพูรูปดาวอันน้อยที่
เกือบจะทะลักนิ้วมือฉันออกมาแล้ว ขนาดใส่นิ้วก้อย นิ้วเล็กสุดแล้วนะเนี่ย ตอนที่ฉันกำลังหาชุดอยู่ ฉันก็เจอกล่องใส่
แหวนนี่เข้า มันทำให้นึกถึงวันวานอันน่าจดจำ มีคนให้ฉันมาแหละเมื่อ 10 ปีที่แล้ว ฉันยังจำเขาได้ดี เขาคือพี่ชายที่คอย
ปกป้องฉัน ว่าไปก็คิดถึงเขาเหมือนกันนะ ‘พี่ดิว’ ไม่รู้ว่าพี่เขาจะลืมฉันหรือยัง
“เชอรีนลูก เชอรีน รีบไปดีกว่านะ พ่อว่าถ้าช้ากว่านี้ พี่ชายเราจะรอนาน” พ่อสะกิดแขนฉันเบาๆทำให้สะดุ้งออกมาจาก
ความคิด
“แม่ขา พี่ฌานกะพี่คุณมาไฟท์ไหนเนี่ย รีนยังไม่เห็นเลย”ฉันมาถึงสนามบินตั้งแต่10 โมง ไหนพี่ณินบอกว่าเครื่องลง 9 โมง
ครึ่งไง ==* โอ้ยยยย ไม่น่ากินน้ำเยอะเลย ปวดฉี่ จะไม่ไหวแล้วววนะ พี่ชายรีบมาเถอะค่ะ เชอรีนจะฉี่ออกทางปากแล้วนะ
“รีนเป็นไรน่ะ ดูอยู่ไม่เป็นสุข ยึกๆยักๆยังกะลิง” พี่ณินเปรียบกับอะไรไม่เปรียบ เปรียบกับลิง โอ่ยยยยย นางยักษ์ใจร้าย
“รีนปวดฉี่ พี่ณินพาไปหน่อยสิ นะๆ พี่ณินคนสวย นะ” ฉันขอสงบศึก พูดดีๆกับเจ้ญาณินสักพักแล้วกัน สนามบินก็กว้าง
หลงมาทำไงเนี่ย ยิ่งไม่เคยมาอยู่ด้วย
“ไม่ต้องมาทำพูดดีเลย พี่จะรอพี่ฌานกะพี่คุณ คิดถึงจะแย่และที่สำคัญปวดขามาก เมื่อวานไปชอปมา ไม่ไหว ไปคนเดียว
นะจ๊ะน้องรัก ป้ายก็มี หลงก็โทรหาพี่ ไม่เห็นยากเลย”โธ่ เชอรีนผู้น่าสงสาร หันไปทางคุณพ่อคุณแม่ ก็ดูท่าตั้งใจรอรับพี่ชาย
อย่างใจจดใจจ่อ ฮือออ เชอรีนไปคนเดียวก็ได้ เชอะ ณัฐจารีซะอย่าง
“อื้อ ก็ได้ รอรีนอยู่นี่นะ พ่อขาแม่ขา รีนไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ เดี๋ยวมา”คุณพ่อกับคุณแม่พยักหน้ารับ แหม พ่อแม่ไม่เป็น
ห่วงหนูเลยเหรอคะ ถ้าโดนฉุดกลางสนามบินจะว่าไงเนี่ย ส่วนเจ้ณินนะเหรอ เจ้ทำหน้าลัลล้า อวยพรให้ฉันโชคดีมีชีวิตรอด
กลับมา พระเจ้า คนก็เยอะ เชอรีนจะหลงไหมเนี่ย ปวดฉี่ก็ปวด เอาว่ะ ป้ายห้องน้ำ นั่นไง เจอแล้ว เลี้ยวซ้ายเหรอ ซ้าย
ตรงไปอีกนิดนึง ขวาหน่อยๆ โอ๊ยเมื่อไรจะถึง เชอรีนปวดฉี่น๊า อ๊า!! เจอห้องน้ำแล้ว ห้องน้ำ สิ่งที่ฉันโหยหามานาน ห้องน้ำ
กรี๊ดดดดดดด ฉันวิ่งด้วยความเร็ว 20 เมตรต่อวินาที (เว่อร์ไปนะไรท์--*) อ๊ากกกกกก ถึงแล้ว
ปิ๊งป่อง ซ่าส์>>>>เสียงเชอรีนเข้าห้องน้ำ
“อะห้า โล่งสักที” ฉันพึมพำกับตัวเองในห้องน้ำอย่างสบายอุรา ก่อนจะปลดล็อคกลอนประตูแต่......................
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก O[]O!!! ผู้ชาย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด”ฉันรีบปิดตาหันหน้ากลับไปไว
ปานความเร็วแสง ฉันเห็นผู้ชายยืนฉี่อ่ะ ยืนฉี่อยู่ในห้องน้ำผู้หญิง ทำยังงี้ได้ยังไงถ้าฉันเป็นตากุ้งยิงใครจะรับผิดชอบ
“น้องครับ น้อง”อ๊ายยย ผู้ชายคนที่ยื่นฉี่ มาสะกิดใหล่ฉัน ออกไปนะไอ่ผู้ชายชีกอ
“พี่คะ ทำยังงี้ได้ยังไง นี่มันห้องน้ำผู้หญิงนะคะ ทำไมไร้มารยาทอย่างนี้นะคะ ไม่มีใครเคยบอกพี่เหรอว่าควรให้เกียรติ
เพศหญิง พี่ทำอย่างนี้มันไม่ถูกมันไม่ควร ทำไมนิสัยแย่ขนาดนี้ค่ะหน้าตาก็ดีไม่น่าทำอย่างนี้เลยนะคะ ” ฉันหันขวับไปต่อ
ว่าไอ่ผู้ชายนิสัยไม่ดีที่มาทำลุ่มล่ามในห้องน้ำผู้หญิง เป็นไงล่ะ อึ้งไปเลย อึ้งไปเลย รู้จักเชอรีนน้อยไปซะแล้ว เขามองหน้า
ฉันอยู่พักหนึ่งก่อนนี้จะหันไปอย่างหัวเสีย
“เอิ่มมม น้องครับก่อนที่จะว่าอะไรใครหัดมองให้ดีก่อนนะว่านี่มันห้องน้ำชาย น้องนั่นแหละที่เป็นคนผิด หัดดูตาม้าตาเรือ
บ้างสิครับ ห้องน้ำหญิงบ้านไหนจะมีโถฉี่ผู้ชายตั้งอยู่ข้างหน้า” เขาย้อนฉันอย่างหน้าหมั่นไส้ อย่ามาแก้ตัวลอยๆเลย
แต่เอ่....ก็จริงอย่างที่นายนั่นพูดนะ หรือว่า ฉันจะผิดจริงๆอยากเข้าห้องน้ำจนไม่ดูตาม้าตาเรือ แต่ณัฐจารีไม่ยอมหรอกนะ
“ก็ใครบอกให้นายมายื่นฉี่อย่างนี่หล่ะ คนเขาตกใจ ไม่ว่าจะชายหรือหญิงก็เท่าเทียมกันแหละ” ฉันเถียงอย่างข้างๆคูๆทั้งที่
มันฟังไม่ขึ้นด้วยซ้ำแต่ฉันก็ไม่ยอมเป็นคนผิดหรอกนะ
“นี่เธอ ทำไมทำผิดแล้วไม่ยอมรับผิด มาเถียงอยู่อย่างนี้ ไม่ดีเลยนะ ยัยหมวยตาตี่เอ้ย”อ๊ากกกก เชอรีนยอมไม่ได้
ยอมม่ายด้ายยยยยยย ><
“ไอ่หนวดปากปลาหมึก มาว่าฉันยังงี้ได้ยังไง หมวยแล้วไง” ฉันตะโกนพร้อมกับชี้หน้าเขา เขาสะอึกไปเล็กน้อย
เจ็บกับคำด่าของเชอรีนหล่ะซี้ ไอ่หนวดปากปลาหมึก แล้วเขาก็เอามือมาจับแหวนพลาสติกน้อยของฉัน อย่ามาจับนะ
ฉันหวง มันหักขึ้นมาจะทำยังไง
“เธอชื่ออะไรเหรอ?” น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนจากแข็งกร้าวมาเป็นอ่อนโยนอย่างไม่ทราบสาเหตุ อยากรู้จักฉันหล่ะสิ
ผู้ชายนิสัยไม่ดีอย่างนาย ฉันไม่อยากรู้จักหรอก แต่ว่าไปนายนี่หน้าคุ้นๆนะ เอาเหอะ รีบออกไปจากห้องน้ำนี่ดีกว่า
“ไม่บอกหรอกย่ะ”ฉันตะโกนใส่หน้าพร้อมกระโดดเหยีบเท้าเขาไป 1 ที ฉันวิ่งออกมาจากห้องน้ำด้วยความสะใจ
“โอ๊ยยยยย นี่เธอๆๆ บอกมานะ เธอชื่ออะไร” เสียงของเขาตะโกนไล่หลังฉันมา เชอรีนไม่ยอมบอกหรอกย่ะ นายหนวด :P
--ปั๊ก ครืดดดดดดดดด—
โอ๊ยยยย ก้นฉันพังแล้วมั้งเนี่ย ฉันรู้สึกชนเข้ากับวัตถุบางอย่าง
“เชอรีนนนนนนนนนน”เสียงผู้ชายสองเสียงประสานกันเรียกชื่อฉันในขณะที่ฉันนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้น
“พี่ฌาน พี่คุณ!!!!”ฉันโผเข้ากอดพี่ชายทั้งสองคนของฉันที่พลัดพรากกันตั้งแต่เยาว์วัย ฉันกอดพี่ชายทั้งสองแน่น จน
เจ้ณินกระแอ่มไอขึ้น เจ้นี่ตลอดเลย
“แอ่มๆๆ พี่น้องค่ะลืมณินแล้วหรอคะ”เจ้ณินพูดพร้อมเค้ามาโผกอดกันกลม 4 พี่น้องแห่ง หรเวชกุล ต่อไปนี่ครอบครัวเราก็
จะอยู่ครบ พร้อมหน้าพร้อมตาสักที มีความสุขจัง ถ้าไม่ติดว่าไม่ไปเจอนายหนวดปากปลาหมึกนั่นเข้าฉันควรจะแฮปปี้กว่านี้เป็นสิบเท่า
Dew Talk :
“เชอรีน จริงๆด้วย” ผมพึมพำอยู่หน้าห้องน้ำชายในสายตาผมเห็นเธอกอดกับพี่ชายของเธอ ขณะที่ผมวิ่งตามเธอออกมา
หน้าตาเธอไม่เปลี่ยนเลย รอยยิ้มของเธอยังคงชัดเจนอยู่ในใจผม เมื่อ 5 นาทีที่แล้วผมได้ทะเลาะกับผู้หญิงคนหนึ่งใน
ห้องน้ำชาย หน้าตาของเธอทำให้ผมสะดุดตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอหันหน้ามา ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาที่คุ้นเคย เสียงแหลมๆนั่น
นางฟ้าของผม เธอจริงๆเหรอเนี่ย ผมไม่แน่ใจว่าเธอใช่เชอรีน สาวน้อยยิ้มใสคนเดิมของผมหรือเปล่า สิ่งที่ผมดีใจและมั่นใจ
ขึ้นคือเธอใส่แหวนนั่น ‘แหวนสีชมพูรูปดาว’ เธอใส่มัน แปลว่า เธอยังไม่ลืมผมหรือเปล่านะ แต่.....คำพูดและสายตานั่นทำ
ให้ผมเข้าใจไปแล้วว่าเธอ ‘ลืม’ ผมแล้วจริงๆ ไม่นะ ผมมีโอกาสได้เจอนางฟ้าของผมแล้ว ผมจะต้องทำให้นางฟ้าจำผมให้
ได้ ผมจะไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดไป รอผมนะ .....นางฟ้า
อัพๆๆ วันนี้ไรท์คึก อย่าลืมดูพี่ดิวร๊อคนะจ๊ะวันนี้
โหวตด้วยนะ *49307 ^____^เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะ เม้นๆด้วย ขอบคุณทุกคนค่า รอติดตามนะ
ความคิดเห็น