คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8 คนดูแล
Chapter 8
คนดูแล
Cherreen Talk :
ปิ๊งงงงง ป๊องงงงง ปิ๊งป่องงง
ฉันรวบรวมความกล้าทั้งหมดกดออดหน้าบ้านตัวเอง ภาวนาขอให้พ่อแม่ไปทำงานแล้วเถอะ
ฉันไม่อยากโกหกท่านหลายรอบ :’( ฉันคงเป็นลูกที่บาปมาก เชอรีนขอโทษ -0-
ครืนนนนนนนนนน ครืนนนนนนนนน
“อ้าววววว ยัยรีน น้องตัวแสบ ทำไมกลับมาเอาป่านนี้น่ะ แล้วสภาพ ==* ดูหัวฟูยังกะรังนกเค้าแมว แล้วโอ่ยยย”
เจ้ณินเปิดประตูออกมาแล้วตกใจกับสภาพอันเกินคำบรรยายของฉัน แต่ฉันไม่เถียงเจ้แกหรอก มันก็จริง! สภาพฉันนน
ฉันเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่สนใจเสียงบ่นของเจ้ณินที่ลอยมากระทบแก้วหู บ่นยิ่งกว่าแม่ - * -
“อ่าววว กลับมาแล้วเหรอเชอรีนลูกกก เป็นไงบ้างปาร์ตี้วันเกิดหนูแบมบี้สนุกไหมลูกแล้วทำไมกลับบ้านช้า
แม่โทรไปเกือบร้อยสาย ทำไมไม่รับหรือโทรกลับบ้าง แม่กับพ่อน่ะเป็นห่วงเชอรีนมากรู้ไหมลูก” แม่เข้ามากอดฉัน
เออ!!! ลืมไปเลยว่ายัยแบมบอกให้โทรหาแม่ ตายหล่ะ
“อ่อ ในงานมันเสียงดังมากเลยค่ะแม่รีนเลยไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ แล้วพอรีนจะโทรกลับแบตดันหมดอีก แต่แม่ไม่ต้องห่วง
เชอรีนกลับมาถึงบ้านโดยสวัสดิภาพแล้วค่า”ฉันพูดพร้อมยิ้มให้แม่ผู้เป็นที่รัก ฉันรู้ว่าการโกหกมันไม่ดี แต่จะให้ฉันทำยังไง
ถ้าฉันบอกความจริงไปมีหวังต้องโดนสวดยาว 3 วัน 3 คืนแน่ นี่มันเป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วนะคะ ฮืออออ
“แล้วนี่แบมบี้กลับไปแล้วเหรอจ๊ะ”
“อ่าววว แบมบี้มาตอนไหนคะแม่”ฉันถามแม่ด้วยความสงสัย ก็ตั้งแต่ฉันกลับมายังไม่เห็นหน้ายัยแบมเลยนี่
“แล้วแบมบี้ไม่ได้มาส่งลูกหรอกเหรอ”ตายจริงงงง!!! ฉันลืมไปว่าฉันต้องบอกว่ายัยแบมบี้มาส่งฉันไม่ใช่อีตาหนวด
ปลาหมึกบ้านั่น คิดแล้วเจ็บใจ นายนี่ไปเอาเบอร์ฉันมาได้ยังไงถ้าฉันรู้ว่าใครให้นะ เจอเชอรีนแน่ - - *
“อ่อ แบมกลับไปแล้วค่ะเห็นว่าต้องรีบไปทำธุระเลยไม่ได้เข้ามาสวัสดีคุณแม่ งั้นรีนขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะแม่”
ฉันรีบเดินปลีกตัวออกมาจากแม่ กลัวว่าท่านจะถามอะไรไปมากกว่านี้ ไปอาบน้ำให้สบายใจดีกว่า
“ก๊าบบบบบบ ก๊าบบบบ เป็ดอาบน้ามในคลองงง ตาก็จ้องแลมองงง เพราะในคลองมีหอยปูปลา ลั้ลลา ลาลัล
ก่าบบบบบ ก๊าบบ ก่าบ เป็ดอาบน้ำฝักบัว เอาสบู่ถูตัวอาบน้ามฝักบัวแล้วร้องก๊าบๆ ลาลัลลา ลัลลาลัล”
รู้สึกดีจังได้อาบน้ำ แต่ฉันก็อดอารมณ์เสียไม่ได้ นายหนวดนั่นส่งข้อความมาทวงค่าเสียหายเรื่องเสื้อที่ฉันอ้วกใส่
ฉันกับเขาต้องพบเจอกันอีกเหรอเนี่ยยยยยย ไม่เอาดีกว่าฉันไม่คิดเรื่องบ้าๆนี่แล้ว ปวดหัวป่าวๆ
“อาบน้ำเสร็จแล้วรู้สึกสบายตัวจังงงง เอ๊ะ! ถุงโจ๊กนี่” ฉันตกใจเมื่อมองไปเจอถุงโจ๊กที่วางอยู่บนโต๊ะ
ฉันนึกว่าฉันเอาไปไว้ในครัวแล้วซะอีก ทำไมยังตามหลอกหลอนกันอยู่ได้ บรึ๋ยยยยย
ครืดดดดดด โครกกกกกกกกกกกกก ครากกกกกกกกกกกก
พูดจบเสียงท้องร้องอันน่ามันใส้ของฉันก็ดังขึ้น จริงสิ นี่มันจะเที่ยงแล้ว ข้าวสักเม็ดยังไม่ตกถึงท้องฉันเลย
ฉันจำใจต้องเดินถือถุงโจ๊กลงไปที่ครัว แล้วหาถ้วยมาใส่โจ๊กนี่กินประทังชีวิต เพราะ ทั้งบ้านฉัน เหลือแค่
มาม่ากะปลากระป๋อง ก็ที่บ้านฉันไม่ชอบทำอาหาร นานๆทีจะทำครั้ง ต้องไปซื้อมากินไม่งั้นก็สั่งมาจากร้าน
ไม่แปลกที่ฉันจะไม่มีความเป็นแม่ศรีเรือนอยู่ในตัว ฉันมานั่งที่โต๊ะแล้ววางถ้วยโจ๊กใส่ไข่นั่นลง ว่าไปมันก็น่ากินดีเหมือน
กันนะ กลิ่นก็หอม ในขณะที่ฉันกำลังจะตักโจ๊กเข้าปาก พี่ฌานก็เดินมานั่งข้างๆทำให้ฉันต้องหยุดลิ้มรสโจ๊กนี่ทันที
“อ่าววว เชอรีน วันนี้พี่พึ่งจะโทรไปสั่งอาหารเที่ยงนะ ไม่รอกินพร้อมกันอ่ะ” พี่ฌามยิ้มก่อนจะยีหัวฉันให้ยุ่งเหมือนรังนกยูง
“พี่ฌาน รีนพึ่งสระผมเสร็จนะ รีนรอไม่ไหวแล้ววว หิวมาก ตั้งแต่เช้ายังไม่ทานอะไรเลย”ฉันตอบไปด้วยความสัตย์จริง
“แล้ว รีนไปทำอะไรอยู่ พี่บอกแล้วว่าถ้าอยากกลับให้โทรมาบอกพี่ เดี๋ยวพี่จะออกไปรับเองไง เรานี่ดื้อจริงๆเลยนะ”
พี่ฌานพูดพร้อมส่งสายตาเป็นห่วงมาให้ฉัน ฉันว่าผู้หญิงที่ได้พี่ฌานเป็นแฟนนี่คงโชคดีมากๆเลยเนอะ *0*
“รีนบอกว่าไม่เป็นไรไงคะ พี่ฌานไม่ต้องเป็นห่วง รีนโตแล้วดูแลตัวเองได้น่า”ฉันพูดพร้อมยิ้มกริ่มให้พี่ชายสุดที่รักของฉัน
ครืดดดด โครกกกกกกกกกกกก ครากกกกกกกก เคริกกกกกกกกกกกกกกกกก
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า พี่เชื่อแล้วว่ารีนหิว รีบกินเถอะพี่ไม่กวนแล้ว”ไอ่ท้องทรยศ สงสัยฉันคงหิวมากจริงๆ
กินหล่ะนะๆๆ *0* เอ๊ะ!!! โจ๊กนี่ นายนั่นจะใส่ยาอะไรไว้หรือเปล่า ยาพิษหรือเปล่าเนี่ยยย
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดด -^- ฉันไม่มีเวลามานั่งวิเคราะห์ว่าอิตาหนวดนั่นจะใส่อะไรลงไปแล้วรู้แค่ตอนนี้......
แง่มมมม แง่มมมมม อ๊า อร่อยจุงเบยยยย *0*
แง่ม แง่มมมม แง่ม บ่องตง อร่อยมว๊ากกกกกกกกกกกก ^____^
แผล็บๆๆๆๆ <<< เลียช้อน
“โห นี่เชอรีน แกกะไม่ต้องล้างจานเลยใช่ไหม กินเกลี้ยงขนาดนี้น่ะ”อ่ะ เสียงใครคุ้นๆ ยัยแบม แบมมมบี้ TT^TT
“แบมมมมมมมมมมม แกรู้ไหมมม เกิดอะไรขึ้นกับฉันบ้างงงงงง”ทันทีที่ยัยแบมนั่งลง ฉันก็ไม่รอช้ารีบโผเข้ากอด
ยังกะไม่ได้เจอกันเป็นปี
“เฮ้ยยย รีนใจเย็นๆ แกใจเย็นๆก่อน มีอะไรค่อยเล่า ฉันขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ ไว้เราขึ้นไปคุยกันบนห้องแกดีกว่า
คุยตรงนี้ฉันกลัวว่าจะไม่ปลอดภัยนะ”เออ ก็จริงอย่าที่ยัยแบมบี้พูด ถ้าเกิดมีคนมาได้ยิน ไม่อยากจะคิดเลยยยยย
“ห๊า!!!! เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นกับแกจริงเหรอรีนนนน ฉันขอโทษนะที่เกือบพาแกไปเป็นเหยื่อพวกกามตัณหานั่นน่ะ
แล้วก็ขอโทษที่ไม่สอนแกให้รู้จักค็อกเทล ฉันนึกว่าแกจะฉลาดว่านี้ ดีนะที่มีคนมาช่วยแกไว้ ขอโทษนะรีนนนน Y^Y”
“แบมมม พูดเบาๆเดี๋ยวก็มีคนได้ยินเข้าฉันซวยพอดี ชู่วๆๆๆๆ แล้วนี่แกหาว่าฉันโง่เหรอ ฉันแค่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ย่ะ”
ยัยแบมบี้ยังตะลึงงันกับเรื่องที่เกิดกับฉันเมื่อคืน แต่ก็อดที่จะโกรธไม่ได้ ที่เห็นผู้ชายสำคัญกว่าเพื่อนที่หายไป
ช่างเหอะ ยังไงฉันก็ไม่เป็นอะไรแล้ว ถือว่า ฟาดเคราะห์ไปแล้วกัน
“เอ่ออ แล้วพี่ดิวคนที่มาส่งแก กับ พี่อ้นคนที่ช่วยแกไว้ ใครหล่อกว่ากันอ่ะ” โถ่ เพื่อนฉันนน - * -
“แบมนี่แกไม่คิดจะเป็นห่วงเพื่อนเลยเหรอ แหม สนใจนัก เรื่อง ผู้ชายเนี่ย”
“ฉันเป็นห่วงแกไงรีน ถึงได้ถามน่ะ ว่าแต่ใครหล่อกว่ากัน>////<” ตาของแบมบี้เป็นประกายลุกวาวขึ้นมา
“ก็พี่อ้นก็น่ารักๆ จัดฟันสีฟ้า มีลักยิ้ม ตัวสูงๆอ่ะ ส่วนนายดิวนั่นก็ตัวสูง ล่ำๆ คิ้วเข้ม จมูกโด่ง มีหนวดเครา เถื่อนหน่อยๆ”
“อร๊ายยยยยยย ฉันอยากเจอแล้วหล่ะสิรีน ไว้พี่ดิวนัดแกเจอกันไหนเรียกฉันไปเป็นเพื่อนนะห้ามไปคนเดียว”ยัยแบมพูด
ด้วยน้ำเสียงดี๊ด๊านี่แค่ฉันเล่าให้ฟังมันยังขนาดนี้ ถ้าไปเจอตัวจริง ไม่อยากจะคิดเล๊ยยยยย
“แบมแล้วแกอย่าใช้คำว่า ‘นัด’ แกควรจะใช้คำว่า ‘จำยอมไปเจอ’มากกว่า ถ้าฉันไม่ไปอ้วกรดเขานะ ฉันจะไม่ยอมไปเจอ
หน้านายนั่นหรอกนะ”
“ดูแกจะไม่ชอบขี้หน้าพี่ดิวอะไรนี่นะรีน ระวังนะ เกลียดอย่างไหน ได้อย่างน้านนนนนน”ฉันสะดุ้งเฮือกกับคำพูด
ของยัยแบม ฉันเนี่ยนะจะไปชอบไอ่คนปากแมวอย่างนั้น ม่ายยยย แหมเพื่อนฉันปากคอเราะร้ายจริงนะ
ฉันหยิบหมอนที่อยู่ข้างตัวฟาดยัยแบมไปทีนึง โทษฐานพูดไม่รู้จักคิด
“รีน แกตีฉันทำไม เจ็บน๊า”ยัยแบมร้องโอดครวญ พร้อมหยิบหมอนใบเดิมกลับมาฟาดฉัน ฉันต้องคิดบัญชีที่ยัยนี่ปล่อยฉัน
ทิ้งไว้หน่อยแล้วววววว ฉันกับยัยแบมเล่นสงครามปาหมอน ตุ๊กตากันอย่างสนุก ก่อนที่จะเหนื่อยหอบแฮกๆ
ยังกะไปวิ่งมาราธอนมาไม่ผิด
“แฮกๆๆรีนฉันว่า ฉันต้องกลับบ้านแล้วแหละ แกดูดิเหงื่อเต็มตัวเลย ยี้ เหม็นนนนนน เดี๋ยวเสียลุคสาวเปรี้ยวอย่างฉันหมด”
“แบม ตอนนี้แกก็ยังเปรี้ยวนะ กลิ่นตัวน่ะ เหม็นเปรี้ยวขึ้นสมองเลย ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ”ฉันพูดพร้อมระเบิดเสียงหัวเราะใส่
ยัยแบมบี้ที่ตอนนี้ยัยนั่นเตรียมกระโดดงาบหัวฉัน
“ฝากไว้ก่อนเหอะ ยัยเพื่อนบ๊อง อย่าลืมนะถ้าแกนัดเจอพี่ดิววันไหน โทรมาบอกฉันด้วย OK!”
“ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าเรียกว่า นัด” บอกกี่ทีแล้ว เพื่อนฉันควรจะไปเรียนรู้เพื่อฝึกการจดจำของสมองมากขึ้นนะเนี่ย - * -
“แล้วไงอ่ะ แบร่ :P” ยัยแบมแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ฉันก่อนจะรีบวิ่งลงไปอย่างเร็วไว
ว่าไปฉันกับแบมบี้นั่งคุยกันนานขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ฉันมองไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่ในห้องที่บอกเวลา 5 โมงเย็น
“เชอรีนนนนน แม่บอกให้รีบอาบน้ำแต่งตัว วันนี้มี งานเลี้ยงขอบคุณลูกค้าของยาหม่อง ตรา วัวยิ้มกะอาซิ้มฟันหลอ
(ไรท์ นางเริ่มบ้าแล้ว) เขาเชิญเราไปทั้งครอบครัวเลยนะ” ฮ๊า!!! ตั้งแต่กลับมาเชอรีนยังไม่ได้พักผ่อนเลยนะคะพี่คุณ
“พี่คุณคะ เชอรีนไม่ไปได้ไหมอ่ะ เชอรีนเหนื่อย เพลีย ง่วงนอน”ฉันทำหน้าอ้อนวอนพี่ชายคนรอง
“ไหน ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ย”พี่คุณใช่หลังมือเตะหน้าผากฉันเบาๆ ทำไมพี่ชายฉันถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ *0*
“ตัวรุมๆนะเราอ่ะ เดี๋ยวพี่ไปบอกคุณพ่อ คุณแม่ให้นะ อย่าลืมกินยาด้วยหล่ะ เข้าใจไหม ตัวเล็ก”พี่คุณยีหัวฉันก่อน
จะเดินออกไป เฮ้อออ คืนนี้เชอรีนขอพักผ่อนให้เต็มตาหน่อยเถอะ
“เชอรีนแน่ใจนะลูกว่าอยู่บ้านคนเดียวได้จริงๆ”พ่อถามฉันด้วยความเป็นห่วง ก็ฉันไม่อยากไปงานเลี้ยงขอบคุณนั่นนี่
คนเยอะ อึดอัด ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่ไปหรอก นอนรออยู่บ้านดีกว่าเป็นไหนๆ
“พ่อไม่ต้องห่วงนะ เชอรีนซะอย่าง”ฉันพูดพร้อมโบกมือลา พ่อแม่ พี่ฌาน พี่คุณและเจ้ณินที่กำลังเดินออกไป
ขึ้นรถจนสุดสายตา อ่าห้า >0< คืนนี้เชอรีนจะหนอนให้หนำใจเล๊ยยยยยยยยย
Dew Talk :
ตอนนี้ผมและแม่กำลังเดินเข้ามาในงานเลี้ยงที่โรงแรมแห่งหนึ่ง
‘ยินดีต้อนรับสู่งานเลี้ยงขอบคุณลูกค้าคนสำคัญของเรา ยาหม่อง ตรา วัวยิ้มกะอาซิ้มฟันหลอนะคะ’
เสียงพิธีกรสาวบนเวทีกล่าวขึ้น แน่ใจนะ ว่านั่นมัน ชื่อ ยาหม่อง ถ้าผมไม่กลัวว่ามันดึกแล้วแม่ไม่มีเพื่อนกลับบ้าน
ผมจะไม่มางานนี้เด็ดขาด คนก็เยอะ ก็แม่ผมน่ะสิครับ ชอบซื้อยาหม่องยี่ห้อนี่มาไว้เป็นยาสามัญประจำบ้านตั้งแต่ผมเกิด
ถึงตอนนี้ 20 ปีมาแล้ว แม่ผมก็ยังจะซื้อยาหม่องนี่ไว้ใช้อีก ไม่แปลกที่ทางบริษัทจะส่งบัตรเชิญพิเศษให้แม่ผม
มาในงานวันนี้
“สวัสดีค่ะ น้องพรใช่ไหมเนี่ย จำคุณพี่ได้ไหมคะ”ระหว่างที่ผมจะพาแม่ไปนั่งที่โต๊ะก็มี หญิงมีอายุแต่งตัวดีเดินมา
ทักทายแม่ของผมเหมือนเคยรู้จักกันมาก่อน แต่ผมว่าเขาก็หน้าคุ้นๆนะ
“สวัสดีค่ะคุณพี่เย็นจิต แหม ผ่านมาตั้งหลายปีหยังสวยเหมือนเดิมเลยนะคะ คิดถึงคุณพี่มากเลยคะ
ไม่ได้เจอกันซะนานเชียว ดิวลูก สวัสดีคุณป้าสิลูก จำคุณป้าไม่ได้หรอ แม่ของหนูเชอรีนไงลูก ลูกจำน้องได้ไหม”
ผมนึกออกแล้วว่าคุณป้าคนนี้เป็นใคร แม่ของเชอรีน ใช่แม่ของเชอรีน คุณป้าถึงแม้จะอายุมากแล้วแต่หน้าตา
ยังสาวไม่เปลี่ยนเลย ว่าแล้วทำไมลูกสาวถึงน่ารัก (ไรท์ เกี่ยวไหมเนี่ยพี่ดิว - * - )
“สวัสดีครับคุณป้า”ผมยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“อ่อ นี่คงเป็น เจ้าดิว ที่เล่นกับเชอรีนตอนเด็กๆใช่ไหมลูก แหม โตแล้วหล่อขึ้นเป็นกองเลยนะ”คุณป้าชมจนทำให้
ผมเขินไปเลยทีเดียว ผมสังเกตเห็นวันนี้ครอบครัวของคุณป้ามากันทุกคน ยกเว้น นางฟ้าของผม
ผมยกมือสวัสดีคุณลุง นั่นคือ พ่อของเชอรีน พี่ชายและพี่สาวของเธอทั้ง 3 คน แต่ผมไม่ยักกะเห็นเธอ เธอไปไหนนะ
แม่ของผมกับป้าจิตคุยกันสักพักก่อนที่จะชวนทุกคนไปนั่งโต๊ะเดียวกัน
‘ตอนนี้ท่านผู้มีเกียรติทุกท่านคงได้ที่นั่งกันเรียบร้อยแล้วนะคะ ต่อไปเราจะมาจับรางวัลพิเศษ ตั๋วเครื่องบินไปกลับ
กรุงเทพฯ-ฮ่องกง 7 วัน 6 คืน จำนวน 6 ที่นั่ง ตอนนี้เราได้จดหมายเลขโต๊ะทั้งหมดแล้วทำเป็นสลากใส่ไว้ในกล่องนี้แล้วค่ะ
ต่อจากนี้ขอเชิญประธานกรรมการบริษัท ยาหม่อง ตรา วัวยิ้มกะอาซิ้มฟันหลอ จับรางวัลหาผู้โชคดีค่า’
พอพิธีกรสาวพูดจบ ก็มีชายแก่ดูมีภูมิฐานขึ้นมาบนเวทีพร้อมที่จะจับสลากหาผู้โชคดี
‘หมายเลขโต๊ะของผู้โชคดีที่จะได้รับตั๋วเครื่องบินไป-กลับ กรุงเทพ-ฮ่องกง จำนวน 6 ที่นั่ง คือ............
หมายเลข .......... หมายเลข....... 6776 ค่ะ’
“ว๊ายยยยยย น้องพรนี่มันหมายเลขโต๊ะเราใช่ไหม”คุณป้าจิตถามแม่ผมด้วยความตื่นเต้นดีใจ
“ใช่ค่ะคุณพี่ 6776 หมายเลขโต๊ะเราจริงๆด้วย”แม่ผมพลอยดีใจไปกับป้าจิต
‘ขอเชิญท่านลูกค้าผู้โชคดีที่เป็นเจ้าของโต๊ะหมายเลข 6776 ขึ้นมารับรางวัลสุดพิเศษนี้ด้วยค่ะ’พอพิธีกรพูดจบ
ทั้งแม่ผมและคุณป้าจิตก็ขึ้นไปรับรางวัลบนเวทีด้วยความปลื้มปริ่มใจ
“คุณแม่คะ ณินไปด้วยนะคะ ณินอยากไปช๊อปที่ฮ่องกง นะๆคุณแม่ *0*”ลูกสาวของคุณป้าออดอ้อน
“ได้สิจ๊ะ ญาณิน แม่ให้หนูไปอยู่แล้วหล่ะ ว่าแต่ครอบครัวน้องพรใครจะไปบ้างหล่ะจ๊ะ”
“ไงดิว ไปกับแม่นะลูก”แม่หันหน้ามาถามผม พร้อมด้วยสายตาของทุกคนหันตามมา
“ผมคงไปกับแม่ไม่ได้ ก็งานที่ร้านมันหยุดไม่ได้ครับ ถ้าผมไม่ไปเขาต้องไล่ผมออกแน่เลย แม่เข้าใจผมนะ”
ใช่ ถ้าผมโดนไล่ออก ผมคงไม่มีเงินมาช่วยแม่แน่ ผมคงต้องทำงานอยู่ที่นี่ต่อไป
“งั้น มีที่นั่งอยู่ 6 ที่นั่ง ก็มีครอบครัวพี่ทั้งหมดก็ 5 คนแล้วน้องพรเป็น 6 พอดี”
“แม่ครับ แล้วยัยรีนหล่ะครับ”พี่ชายคนโตของครอบครัว ถามคุณป้าด้วยความสงสัย
“อ่อ ช่วงวันที่เราจะเดินทางไปในอาทิตย์หน้า ยัยรีนมีสอบปลายภาคน่ะลูก เห็นบ่นๆอยู่แม่ว่าคงไม่ได้ไป”
“แล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนน้องหล่ะคะแม่”พี่ญาณินถามคุณป้า
“เอ่อ เอาไงดี เอาไงดีคะคุณพี่”คุณป้าจิตหันไปถามคุณลุงที่นั่งข้างๆ
“ก็ เจ้าดิวทำงานวันไหนบ้าง กี่โมงลูก”
“ก็ทำวันจันทร์ – เสาร์ ครับ ตั้งแต่ 3 ทุ่ม ถึง ตี 2 ครับลุง”ผมเอ่ยตอบคุณลุงไป ตอนนี้ผมไม่รู้จริงๆว่าคุณลุงกำลังจะทำอะไร
“งั้นเอางี้สิ ตอนเช้าก็ให้ เจ้าดิวไปดูแลน้อง ไหนๆก็สนิทกันตั้งแต่เด็กๆ ลุงว่าดีออกจะได้เชื่อมความสัมพันธ์กันไว้
ส่วนตอนค่ำ เวลางาน ก็ให้น้องอยู่บ้าน เดี๋ยวตอนค่ำ ลุงจะจ้างคนพิเศษมาดูแลเชอรีนเอง โอเคไหม”
นี่มันช่างเป็นโอกาสอันดีที่ ผมจะทำตามแผนที่จะเอาหัวใจของเธอมาเป็นของผมได้ง่ายขึ้น อะไรจะเป็นใจขนาดนี้ครับ
“พ่อ มั่นใจได้ไงครับว่าจะปลอดภัย”พี่ชายอีกคนของเชอรีนพูดขึ้นด้วยท่าทางไม่ไว้วางใจผม
“ผมขอเอาตัวผมเป็นประกันเลยครับ ว่าผมจะไม่ทำอะไรให้เชอรีนเสียหายแล้วจะดูแลเธอด้วยให้ดีที่สุด”
คำพูดของผมยังกะ พระเอกหนังไทย แต่ทำยังไงได้ หัวใจผมบอกให้พูดไปอย่างนั้น เพื่อให้ทุกคนไว้ใจผม ผมจะได้
ดูแลนางฟ้าตัวน้อยของผม
“งั้น เอาตามนี้นะลูกดิว ขอบคุณพี่จิตมากนะคะที่วางใจลูกดิวให้ดูแลหนูเชอรีน”
“ไม่เป็นไรจ่ะ เราคนกันเอง ดิวป้าฝากเชอรีนด้วยนะลูก ยังไงอาทิตย์หน้าวันจันทร์ป้าจะไปฮ่องกง เดี๋ยวป้าจะไปรับแม่
ของดิวแล้วเดี๋ยวแม่ให้ลุงคนขับรถที่บ้านมารับดิวไปที่บ้านป้านะลูก”
ป้าจิตพูดด้วยความเอ็นดู
ผมจะไม่ทำให้ป้าผิดหวังครับผมจะดูแลหัวใจของผมให้ดีที่สุด ผมสัญญา
ไรท์มาแล้วน๊าาาาาาาา ยังรักกันอยู่หมายย คิดถึงกันป๊ะ
กว่าจะหาเวลามาเขียนได้ ^____^ พี่ดิวนี่จะไปทำไรรีนในบ้าน คอยติดตามมมม
ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกๆกำลังใจ ไรท์จะทำให้ดีที่สุด
ฝากเน้อเจ้า *49307
ความคิดเห็น