คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 มัน คือ ความบังเอิญ
Chapter 7
มัน คือ ความบังเอิญ
Dew Talk :
เมื่อคืนผมนอนเฝ้าเชอรีนทั้งคืนครับ แต่เชื่อใจได้ ผมได้ไม้ทำอะไรเธอ นอกจาก......แอบหยิกแก้มขาวๆนั่น
ก็มันน่ารักนี่นา ผมรู้ว่าถ้าเธอตื่นมาเธอต้องโวยวายแน่ ผมเตรียมตัวรับสถานการณ์นั่นไว้แล้วครับ
ผมจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้เธอฟัง รวมถึง.........เรื่องที่ผมคือ ‘ดิว’ เด็กข้างบ้านของเธอเมื่อ 10 ปีที่แล้ว
ผมไม่รู้ว่าเธอจะเชื่อผมไหม แต่ไม่ลองคงไม่รู้ เอาหล่ะ!!! ผมว่าเธอตื่นมาต้องหิวแน่ๆ
ผมเลยตัดสินใจออกไปข้างนอก ที่หน้าคลับมีร้านขายโจ๊กร้านหนึ่ง ผมหวังว่าเธอคงจะพอกินได้นะ
“ป้าครับ เอาโจ๊กใส่ไข่ถุงนึงครับ”ผมสั่งป้าคนขาย ด้วยหน้าตายิ้มแย้ม ถ้าเธอรู้ความจริงความสัมพันธ์
เราก็คงจะดีขึ้น มันคงจะช่วยล้างความผิด เรื่องที่สนามบินวันนั้นได้ วันนั้นเผอิญผมไปส่งเพื่อนที่นั่นพอดี
ผมรู้สึกแย่ ที่พูดกับเธอไปแบบนั้น หวังว่าเธอคงจะไม่โกรธและยกโทษให้พี่ดิวคนนี้นะ เชอรีน
“ได้แล้วจ้ะ พอหนุ่ม”ผมยื่นเงินให้ป้าแล้วรีบเดินเข้ามาข้างในคลับ ป่านนี้ตัวแสบของผมจะตื่นยังนะ
ขณะที่ผมกำลังจะเดินเข้าไปข้างในห้องพัก ผมได้ยินเสียงเชอรีนโวยวาย เธอเป็นอะไรน่ะ ผมต้องรีบไป
ปึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
แต่......แต่ภาพที่ผมเห็น เธอกำลังอยู่ในอ้อมกอดของไอ่อ้น มันกำลังจะทำอะไรเชอรีนน่ะ
ผมกำลังเข้าไปดึงตัวเชอรีนออกมา แต่ดีที่เชอรีนผลักไอ่อ้นออกก่อน ไม่ยังงั้นผมก็ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับอ้น
เชอรีนทำหน้างง สงสัย แล้วเธอยังจำผมได้ว่าผมคือ คนที่สนามบินวันก่อน เธอบอกว่าผมแอบจ้างนักสืบ
ตามเธอ อะไรเนี่ยเชอรีนนนนน ผมควรจะอธิบาย ใช่ ผมควรจะอธิบายให้เธอฟัง
แต่......ผมจะอธิบายให้เธอฟังได้ยังไง ในเมื่ออ้นยังไม่ออกไปจากห้องนี้ ในระหว่างที่ผมกำลังฉุดคิดอยู่
นั้น เสียงโทรศัพท์ของเชอรีนก็ดังขึ้น เธอคุยโทรศัพท์ด้วยอารมณ์โกรธที่ลุกพล่าน ผมพอจับใจความได้ว่า
เธอคุยกับ ‘แบมบี้’ คาดว่าน่าจะเป็นเพื่อนที่มากับเธอเมื่อวาน แบมบี้คงหาตัวเชอรีนไม่เจอเลยกลับไปก่อน
อ่อ เป็นอย่างนี้นี่เอง ผมพอจะเข้าใจแล้ว แต่ผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเธอเข้ามาในคลับที่ห้าม
เด็กอายุต่ำกว่า 20 เข้ามาได้ยังไง เชอรีนกดวางสายโทรศัพท์ พร้อมหันไปคุยกับไอ่อ้น
ดูเหมือนเธอจะสนิมสนมและรู้สึกดีกับอ้นนะ ดูจากรอยยิ้มเมื่อกี้ ผมรู้สึกเจ็บแปลบเข้าไปในใจ
“พี่อ้นคะ ขอบคุณมากที่ช่วยเชอรีนจากไอ่ผู้ชายเลวๆนะคะ ไว้มีโอกาสเชอรีนขอตอบแทนพี่อ้นบ้างนะคะ”
เชอรีนยิ้มกริ่ม ฮ๊ะ!! ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น อ้นช่วยเชอรีนเหรอ อะไรนะ ผมไม่ได้หูเพี้ยนไปใช่ไหม
“ครับน้องเชอรีน แต่ว่า พี่ไม่ได้............”เสียงอ้นดังขึ้น ผมคิดว่ามันคงจะบอกเชอรีนว่าผมต่างหากที่ช่วย
เธอไว้ แต่ปากผมทำไมมันไม่ตรงกับหัวใจ ผมไม่ยอมให้ประโยคนั้นหลุดจากปากอ้น ผมกลับตะโกนดักมัน
ไว้ มันคงรู้ว่าผมคงไม่อยากให้มันพูด มันเลยเงียบปากไป เชอรีนยิ้มให้อ้นพร้อมบอกลาแล้วเดินออกไปโดย
ไม่สนใจผมที่ยืนอยู่ที่มุมห้อง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันทำให้ผมคิดว่า ถ้าผมบอกเธอไปตอนนี้
ถ้าเธอเชื่อว่าผมคือ ‘ดิว’ ความสัมพันธ์ของเราคงจะไม่มีค่าพอที่จะจดจำ ผมกับเธออาจจะรู้จักกันในฐานะ
คนเคยรู้จัก แค่คนเคยรู้จักเหรอ เรื่องอดีตที่ผ่านมานั้น คงเป็นแค่ความทรงจำ ผมไม่ยอมให้มันเป็นแค่นั้นหรอกนะ
ผมตัดสินใจที่จะไม่บอกเธอตอนนี้ ผมมีวิธีของผม วิธีที่จะทำให้หัวใจเธอมาเป็นของผม เชอรีน ^^
เชอรีนเดินดุ่มๆออกมาข้างหน้าคลับ โดยไม่สนใจเสียงของผมที่บอกให้เธอหยุดเลยแม้แต่น้อย
แถมยังเรียกผมว่า ‘ไอ่ปลาหมึก’ อะไรนั่น ผมไม่รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร แต่ท่าทีเฉยเมยของเธอมัน
ทำให้ผมต้องยั่วให้เธอโมโหเพื่อที่เธอจะหันมาคุยกับผม แต่ไม่เป็นผลสำเร็จ เธอเดินตรงไปเรียกแท็กซี่
แต่สงสัยวันนี้โชคคงเข้าข้างผม แท็กซี่แถวนี้ไม่มีสักคัน
ผมจะไปส่งเธอเอง ผมบอกเธอว่าผมจะไปส่งเธอ แต่เธอก็ไม่ยอม จนผมต้องฉุดแขนเธอมาที่ลานจอดรถนี่
เธอบอกผมว่าเธอเจ็บ ผมขอโทษที่ทำให้เธอเจ็บ แต่ถ้าผมไม่ทำอย่างนี้ เธอคงไม่ยอมให้ผมไปส่งหรอก
ผมต้องเล่นบทโหดร้ายยังงี้กับเธอ ไม่งั้นแผนการที่จะได้หัวใจเธอคงไม่สำเร็จ ตอนนี้เธอยอมขึ้นมานั่งบน
CBR สีแดงของผมแล้วหล่ะ ผมยื่นหมวกกันน๊อคให้เธอใส่เพื่อความปลอดภัยและตำรวจจะได้ไม่จับ
เอาหล่ะ!!! เกาะดีๆนะเชอรีน พี่สัญญาว่าการซ้อนมอเตอร์ไซค์ครั้งนี้จะเป็นครั้งที่ประทับใจที่สุดครั้งหนึ่ง
ในชีวิตของเธอเลยหล่ะ
บึ๋นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน บึ๋นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
Cherreen Talk :
“อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยย ไอ่หนวดบ้า จอดนะฉันจะลงตรงนี้ จอดน๊า!!!!!!!!!!!!”ฮือๆๆๆ ฉันไม่น่า
ไว้ใจนายนี่เลย ตอนนี้ฉันเหมือนอยู่บนรถไฟเหาะยังไงยังงั้น รู้สึกเวียนๆหัว
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก เชอรีนจะม่ายไหวแล้วน๊า :’(
“เอ่อออออ อั๊วะ นาย เออะ จอดดดดดดดดด ฉันจะ....อัวะ”ฉันพยายามตะโกนแข่งกับเสียงลมที่พัดเข้ามา
ปะทะหน้า
“อะไรนะ พูดดังๆหน่อยสิ ฉันไม่ได้ยิน”นายนั่นตอบกลับมาด้วยเสียงดังไม่แพ้กัน แต่ตอนนี้ ฉันรู้สึกว่า
ฉัน...เอิ่ม.....
“นายยยยย จอดเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะ อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
พรืดดดดดดดดดด อาเมน -/\-
กึก เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด
พอรถหยุดลงฉันก็รีบกระโดดลงมาแล้ววิ่งไปที่ป่าหญ้าข้างทาง แล้วสำรอก( ไรท์ : เชอรีนเป็นคนนะ)
น้ำผลไม้ที่กินเมื่อคืนออกมา
“อั๊วะ อ้วกกกกกกกก อั่วะ เฮ่อๆๆๆๆ”ฉันอ้วกจบหอบเลยหรอเนี่ย เฮ้ออ รู้สึกตัวเองจะหมดแรง ไม่น่ากินเยอะเลยฉันนน==*
“นี่เธอ อ่ะน้ำ บ้วนปากล้างหน้าสักหน่อยจะได้หาย”นายหนวดปลาหมึกยื่นขวดน้ำมาให้ฉัน เอิ่ม .......
อย่างน้อยนายนั่นก็มีความเป็นคนดีอยู่นิดนึง คงไม่ได้ใส่ยาพิษลงไปนะ
“ขอบใจนะ อะเฮ้ยยยย นาย นายถอดเสื้อทำไมอ่ะ”ฉันเงยหน้ากะจะยื่นมือไปเอาขวดน้ำ
แต่กลับเห็นนายนี่ใส่แต่เสื้อกล้าม เผยให้เห็นแขนล่ำๆนั่น -.,-
“แล้วใครใช้ให้เธออ้วกใส่แจ๊คเกตฉันหล่ะ เขาใช้มือหยิบแจ๊คเกตสีดำที่วางพาดอยู่บนรถขึ้น
มาอย่างขยะแขยง หนอยยย!!!!!! แค่อ้วกฉันแค่นี้ทำเป็นขยะแขยง (มันก็น่า==’อยู่นะ)
“ขอโทษแล้วกัน เดี๋ยวฉันซื้อตัวใหม่ให้ เอาสวยกว่านี้ แพงกว่านี้เป็นร้อยเท่าก็ได้ นายไม่ต้องห่วงหรอก”
ในเมื่อฉันทำผิด เดี๋ยวฉันชดใช้ให้ ฉันไม่ใช่คนไร้ความรับผิดชอบขนาดนั้น
“นายๆปล่อยขวดน้ำสิ จะให้ฉันกินไม่ใช่เหรอ จะให้ฉันจมกองอ้วก อั่วะ อ้วกกกกกกกก”
“เฮ้ยยยยย เธอๆ อ่ะนี่ๆน้ำ”เขารีบปรี่เอาขวดน้ำมาให้ฉัน ตอนนี้ฉันไม่ไหวแล้ว รู้สึกไร้เรี่ยวแรง
“ใครบอกให้ไปกินค็อกเทลเยอะขนาดนั้นหล่ะ” เขาพูดพร้อมลูบหลังฉัน แหม ได้คืบจะเอาศอก ลูบหลัง
ฉันคิดอะไรกับฉันหรือเปล่าเนี่ย แต่ตอนนี้ฉันไม่มีแรงมาบอกนายนี่ให้หยุดหรอกนะ แต่มันรู้สึกดีๆแปลกๆ
“ค็อกเทลอะไรเหรอ เมื่อคืนนี้ฉันก็ไม่ได้กินอะไรนะ นอกจาก น้ำผลไม้ที่เคาเตอร์นั่น”ก็จริงๆนะ ฉันก็กินแค่
นั้นทำไมรู้สึกเวียนหัว เบลอๆ จะอ้วก ไม่มีแรงยังงี้เนี่ย
“ยัยเด็กไร้เดียงสา นั่นแหละเค้าเรียกว่า ค๊อกเทล มันเป็นเหล้าชนิดนึง แค่มันเติมสีสันและตั้งชื่อให้น่ากิน”
“ห๊า!! เหล้าเหรอ ฉัน... ฉันกินเหล้า” เชอรีนนังโง่ นี่ผิดศีลข้อ 4 ยังไม่พอผิดศีลข้อ 5 อีก ฮืออออออ
ฉันนึกว่ามันคือน้ำผลไม้ บ้าจริง ฉันโง่หรือฉันโง่เนี่ยยยยยยยยยยย - - *
“แล้วอีกอย่าง เธอเข้ามาในคลับนี้ได้ยังไง อายุยังไม่ถึงไม่ใช่เหรอ”นายนั่นพูดอย่างหาเรื่อง
ในขณะที่ฉันถอยห่างจากกองอ้วกแล้วมานั่งที่ฟุตบาตรข้างทางอย่างหมดแรง
“นายรู้ได้ไงว่าฉันอายุไม่ถึง นี่!!!! นายจ้างนักสืบตามฉันจริงๆใช่ไหมเนี่ย แล้วนาย นายกำลังจะล่อลวงฉัน
หรือเปล่าเนี่ยยยย” ฉันพยายามถอยตัวห่างออกจากนายหนวด คนเรานี่มันไว้ใจกันไม่ได้จริงๆเลย
“แค่ฉันดูหน้าเธอก็รู้ว่าเธออายุไม่ถึง แล้วคงไม่มีคนอายุ 20 คิดว่าค๊อกเทลเป็นน้ำผลไม้หรอกนะ
แล้วอีกอย่าง ฉันไม่บ้าส่งนักสืบอะไรนั่นไปตามเถอะหรอกนะ ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไรนะ” นี่เขากำลังแขวะฉัน
เหรอเนี่ย ฮึ่ยยยยยยยย ปากร้ายไม่เบาเลยนะนายหนวดปลาหมึกยึกยือออออออออ -0-
“ฉันถามอะไรนายได้เปล่า”ด้วยความสงสัยมากมายที่อยู่ในหัวเชอรีน ฉันเลยต้องเอ่ยปาก
ถามสิ่งที่ฉันอยากรู้ออกไป
“ว่ามาสิ ถ้าฉันตอบได้นะ”
“นายรู้จักชื่อฉันได้ยังไง แล้วนายไปอยู่ที่นั่น นายรู้จักพี่อ้นที่ช่วยฉันไว้ นายมาส่งฉัน ฉันงงไปหมดแล้ว
โลกมันกลมขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย” ฉันพ่นคำถามที่มีอยู่ในใจออกไป ใช่ ครั้งแรกที่เขาเรียกชื่อฉัน
ฉันถึงกับตกใจ ฉันกับเขาไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่นายนี่เรียกชื่อฉันถูกได้ยังไงนะ
อีกทั้งนายนี่มาอยู่ที่นี้คลับได้ยังไง????
“เอิ่มมมมมม ก็วันนั้นที่สนามบินที่เธอเข้าห้องน้ำผิดน่ะ ฉันเห็นมีผู้ชายสองคนเรียกชื่อเธอ ดังขนาดนั้น
ใครไม่ได้ยินก็บ้าแล้ว แล้วฉันกับไอ่อ้นเป็นเพื่อนที่เล่นดนตรีที่คลับนั้นด้วยกัน ที่ฉันมาส่งเธอ
ก็แค่สงสาร แค่นั้น เรื่องทั้งหมดที่เกิด มันคือ ความบังเอิญ” หรอออ เค้ารู้จักฉัน เพราะ พี่ฌานกับพี่คุณ
เรียกชื่อฉันเนี่ยนะ แล้วถ้าเรื่องทั้งหมดมันคือ เรื่องบังเอิญ มังคงบังเอิญมากๆเลย แต่.....นี่มันกี่โมงแล้ว
ฉันยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ห๊า!!! 10 โมงแล้วเหรอเนี่ยยยยยยยยยยย ฉันต้องรีบกลับบ้านนน
“นี่นายจะไปส่งฉันที่บ้านใช่ไหม เร็วรีบไปกันเถอะแล้วอีแจ๊คเกตทิ้งมันไว้เนี่ยแหละเดี๋ยวฉันซื้อตัวใหม่คืนให้”
ฉันหยิบเสื้อสีดำลงโยนลงกับพื้นข้างทาง แต่...นายนั่นกลับหยิบมันขึ้นมา
“แค่เอาไปซัก มันก็ใส่ได้เหมือนเดิมแล้ว ไม่เห็นต้องซื้อใหม่ให้เปลืองเงินเลย เธอไม่เหมือนก่อนเลยนะ”
ฮ๊า!!!! ไม่เหมือนก่อนยังไง ฉันยัง งง กับคำพูดนายนั่น !! เขาเดินไปเปิดใต้เบาะรถแล้วยัดเสื้อนั่นใส่ลงไป
“ยืนมองอยู่อย่างนั้น แล้วจะได้กลับบ้านไหม” เสียงของเขาทำให้ฉันต้องหยิบหมวกกันน๊อคแล้วกระโดดขึ้น
ไปอย่างว่าง่าย แต่เค้าใส่แค่เสื้อกล้ามตัวเดียวขับรถเนี่ยนะ -0- ฮือออ ทำยังไงได้หล่ะ ฉันเป็นต้นเหตุเอง
นี่นา
“เกาะฉันไว้ดีๆนะ” เขาหันมาบอกพร้อมหยิบหมวกกันน๊อคขึ้นมาใส่ เออ ฉันเอื้อมมือไปเกาะตรงท้ายรถ
ด้านหลัง
“ฉันบอกให้เกาะเอวฉันไม่ใช่เกาะตรงนั้น ตกลงไปฉันไม่รับผิดชอบนะ”ฮืออออ ฉันต้องทำยังไงจะให้เกาะ
เอวนายหนวดเนี่ยนะ เอาไงดี เกาะ ไม่เกาะ เกาะ ไม่ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
บึ๋นนนนนนนน บึ๋นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ฉันยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเกาะหรือไม่เกาะดี นายหนวดนี่ก็บิดรถออกไปอย่างเร็วทำให้ฉันต้องเกาะชายเสื้อ
เขาไว้โดยอัตโนมัติ ชีวิตฉันจะรอดไม่เนี่ยยยยย
ตลอดทางฉันได้แค่ ภาวนาว่า ฉันต้องมีชีวิตกลับไปโดยสวัสดิภาพ พ่อจ๋า แม่จ๋า ช่วยเชอรีนด้วยยยยยT^T
แล้วมือของฉันก็กำชายเสื้อกล้ามสีขาวนั้นไว้แน่น ฉันไม่ได้ถูกเนื้อต้องตัวนายเลยนะ จับแค่เสื้อ ==
“นี่เธอ ลืมตาขึ้นมาแล้วมาบอกทาง หลับตาปี๋อยู่อย่างนั้น ฉันคงไม่ใช่ ริว จิตสัมผัสนะที่จะได้รู้ว่าบ้านเธอ
อยู่ไหนน่ะ” เสียงนั่นทำไห้ฉันลืมตาขึ้นมามองหนทางข้างหน้านี่มันใกล้ถึงบ้านฉันแล้วนี่
“นายตรงไปอีกนิดนึง เห็นหมู่บ้านจัดสรรด้านหน้านั่นไหม นั่นแหละ”เขาขับตรงไปตามที่ฉันบอก
เอาหล่ะ ฉันไม่ยอมให้นายนั่นเข้าไปส่งฉันในหมู่บ้านแน่ๆ ถ้ามีใครเห็นเขาต้องเข้าใจผิดและคิดไปใหญ่แน่
“แล้วทางไหนต่อ”เขาหยุดรถแล้วหันหน้ามาถามฉัน
“นายจอดตรงนี้แหละ เดี๋ยวฉันจะเดินไปเอง” ฉันพูดพร้อมกระโดดลงจาก CBR คันสูงนั่น
“เธอแน่ใจนะ?” ถ้าฉันให้นายเข้าไปส่ง เผื่อคนแถวบ้านฉันเอาไปบอกแม่กับพ่อฉันได้ซวยตายพอดีอ่ะ
“เออ แน่ใจ ไปนะ”ในขณะที่ฉันกำลังสาวเท้าออกมา มือใหญ่ๆของนายนั่นก็ดึงแขนของฉันไว้
“อุตส่าห์มาส่งตั้งไกล ขอบคุณสักคำยังไม่มี” อือ จะว่าไปฉันก็ลืมขอบใจนายนี่
“ขอบใจนะ นายหนวด :P”
“ฉันไม่ได้ ชื่อ หนวด แล้วฉันก็เป็นพี่เธอ จะมาพูดว่าขอบใจไม่ได้” วันนี้ฉันจะได้กลับบ้านไหม? เรื่องมากจริง
“เอออ ขอบคุณนะดิว”ฉันขอบคุณไปอย่างไร้อารมณ์
“เอาใหม่ ให้มันจริงใจหน่อยสิ ฉันเป็นผู้มีพระคุณกับเธอนะ แล้วที่สำคัญ บอกแล้วไงให้เรียกฉันว่า ‘พี่ดิว’”
นายจะไม่จบจริงๆใช่ไหม ฉันได้แต่ทำหน้ามุ่ย เอาน่า เชอรีนแค่นิดเดียวไม่เป็นไรหรอกกกก ไม่เป็นรายยย
“ขอบคุณค่า ดิว *0* พอใจยัง!!!”นายดิว หัวเราะกับท่าทางประชดประชันของฉัน น่าขำมากรึไงห่ะ
“ไปหล่ะ เออนี่ เอาไปกินซะ ฉันรู้ว่าเธอหิว สายป่านนี้ยังไม่ได้กินอะไรเลย” เขาพูดพร้อมยื่นถุงโจ๊กมาให้ฉัน
แล้วสตารท์รถออกไป ควรจะไปได้ตั้งนานแล้วนะ แต่ก็จริงนะ หิวมากเลยยยยย ขอบใจแล้วกัน
เห็นหน้าตาโหด คำพูดเกรียนแต่ยังมีความเป็นคนดี (นิดนึง)อยู่ในจิตสำนึกบ้าง ก็ดี
ฉันหันหลังเดินเข้าไปในหมู่บ้านพร้อมกับใช้ความคิด
แล้วฉันจะไปบอกพ่อแม่ว่าไงหล่ะเนี่ยยยย เวรกรรมของเชอรีนจริงๆเล๊ยยยยยย
ยัยแบมบี้งานนี้แกต้องชดใช้ด้วยการพาฉันไปหาของอร่อยๆกิน 1 อาทิตย์เลย คอยดูๆๆๆ
ฉันเดินมาตามฟุตบาตรเรื่อยๆ ดีนะ ที่หมู่บ้านฉันปลูกต้นไม้เยอะเลยพอมีร่มเงาให้ฉันเดินไปได้
แง่ๆ ฉันจะทำหน้ายังไงดีเนี่ยยยย
ตืด ตืด ตืด ตืดดดดดด
--You have new message from 09-7897-56xx –
“เธออย่าลืม ว่าเธอทำเสื้อฉันเปื้อน ไว้ฉันจะมาทวงค่าเสียหายทีหลังนะ
ไว้เจอกัน..... ‘พี่ดิว’”
ห๊า!!!! ฉันยังไม่หมดเวร หมดกรรมกับนายนั่นอีกเหรอเนี่ยยยยยยยยย เชอรีนเพลีย - * -
อ๊ากกกกกกกก O[]O แล้วนายนี่ไปเอาเบอร์ฉันมาจากไหนนนนนนนนนน
คิดถึงไรท์กันบ้างไหมเอ่ยยยยยยยยย??? ช่วงนี้ไรท์เริ่มเปิดเรียน คลอสซัมเมอร์คงไม่ค่อยมีเวลา
แต่ไรท์สัญญาว่าจะอัพๆ ตลอดๆเนอะเจ้า ขอบคุณที่ติดตามดิวเชอรีนค้าบบบบบ
อยู่ติดตามกันอย่างนี้ตลอดไปปปป เม้นนนนให้ไรท์เป็นกำลังใจให้เขียนต่อไปนะ ทกคนรู้ไหม แค่เม้นๆเดียวก็ทำให้หัวใจของไรท์พองโตเลยนะ มันมีกำลังใจเขียนต่ออ่ะ รักทุกคน ^^
อย่าลืม *49307 พี่ดิว ต้องมีสักวัน ต้องมีสักวัน วีคลูกทุ่ง*0*
ความคิดเห็น