คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 4 น้ำผลไม้รวม
Chapter 4
น้ำผลไม้รวม
Cherreen Talk :
“เชอรีนนนนนน เสร็จยังแบมบี้มารอแล้วนะ เชอรีนนนนนนนนนนนน”เสร็จเจ้ณินดังมากระทบโสตประสาทฉัน
“เจ้ณินพูดเบาๆก็ได้ รีนเสร็จแล้ว”ฉันพูดพร้อมกับเปิดประตูห้องออกมา วันนี้ฉันเลือกใส่เดรสสีชมพูกระโปรงพลิ้วหน่อยๆ
กับสร้อยรูปหัวใจสีเงิน
“แบมบี้มารอแล้ว รีบลงไป อย่าให้เพื่อนรอนานเข้าใจไหม ไอ่เด็กบ๊อง”เจ้ณินพูดแล้วเขกหัวฉันไปหนึ่งที เจ้นี่ตลอดอ่ะ แต่ฉัน
ก็รู้ดีว่าเจ้ณินรักและเป็นห่วงฉันขนาดไหน
“ค่าเจ้ จุ๊บๆ”ฉันลากเสียงยาว พร้อมกับกระโดดหอมแก้มเจ้ณินไปหนึ่งที ดูเจ้แกตกใจใช่ย่อยเลย
“เฮ้ยยยย รีนฉันจักกะจี้นะขนลุกด้วย อย่ากลับดึกมากหล่ะ ทุกคนเค้าเป็นห่วง”เจ้รีนตะโกนไล่หลังมา พอฉันเดินลงบันได
มาก็เจอยัยเพื่อนตัวแสบนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นกับคุณแม่ของฉัน
“เชอรีนเสร็จแล้ว งั้นแบมขอลาคุณแม่เลยนะคะ สวัสดีค่ะ”แบมบี้พูดเสร็จก็ก้มลงสวัสดีคุณแม่ของฉันอย่างมารยาทงาม
ไม่เสียชื่อที่แม่เป็นนางงามเก่าเลยนะ ^^
“จ้า แม่ฝากเชอรีนด้วยนะแบมบี้ ยังไงก็มีความสุขมากๆนะลูก” แม่ฉัน อวยพรวันเกิดให้ยัยแบมบี้เสร็จสรรพ
แม่ขา ทำไมเชอรีนรู้สึกผิดจังเลย
“รีนไปนะคะแม่ รักแม่นะ ม๊วฟฟฟฟ”ฉันกระโดดกอดและหอมแก้มแม่ไปหนึ่งที ฉันเปลี่ยนใจไม่ไปตอนนี้ทันไหมเนี่ย
คงไม่ทันแล้วแหละ TT^TT ฉันเดินออกจากบ้านมาพร้อมกับแบมบี้ด้วยความรู้สึกผิดเต็มเปี่ยม
“รีน แกหยุดทำหน้ายังกะหมีแพนด้าอยากกินกล้วยแบบนั้นได้แล้ว ยังไงเราออกมาแล้วไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
ทำใจให้มีความสุข และพร้อมที่จะเจอหน้าพี่บูรณ์สุดหล่อของฉันได้เลยนะ อร๊ายยย พูดแล้วเขิน”เหอะ แกก็พูดได้นี่แบม
แม่กับยายแกก็ไม่อยู่บ้าน กว่าจะกลับจากไปชอปที่ปารีส อีกเดือนหน้าคงกลับ ลั้ลาเลยหล่ะสิ เพื่อนบ๊อง ==*
“เอ่ออ ก็ได้ แล้วแกจะเข้าไปในผับได้ยังไง อายุก็ไม่ถึงเค้าดูบัตรประชาชนเค้าก็รู้”ฉันถามยัยแบมบี้อย่างสงสัย
“เรื่องนั้น Don’t worry มีนี่ก็จบ” แบมบี้ยื่นบัตรอะไรไม่รู้คล้ายคีย์การ์ดให้ฉันดู ในบัตรเขียนว่า VIP Member
“หมายความว่ายังไงแบม” ฉันก็ยังคงสงสัยอยู่เช่นเดิม
“ก็หมายความว่า นี่คือ บัตร VIP เข้าได้โดยไม่ต้องแสดงบัตรประชาชน มากี่คนก็รับรองหมด Ok” อ่อ ก็แค่เนี่ย
“แล้วแบมแกไปเอาบัตรนี้มาได้ไง”ฉันยังคงสงสัยต่อไม่หยุดหย่อน แต่ดูท่าทางยัยแบมบี้จะรำคาญฉันเต็มทน
“รีนแกจะสงสัยอะไรหนักหนาเนี่ย ก็ผับเนี่ยเป็นสปอนเซอร์หลักของการประกวดนางงามปีที่แม่ฉันประกวด
แม่ฉันก็เลยได้มา เป็น VIP Member ตลอดชีวิตด้วยนะ แต่แม่ฉันไม่ค่อยมา ฉันไปค้นเจอพอดี 555 เสร็จโจร”แบมบี้
หัวเราะด้วยท่าทางน่ากลัว ว่าไปเพื่อนฉันนี่มันก็ร้ายกาจเหมือนกันนะเนี่ย
“ถึงแล้วววววว เชอรีนนนน ‘Mixberry Club’” ฉันเหลือบมองไปที่ป้ายสีแดงหน้าร้าน โห คนเยอะมากเลยแต่ละคน
แต่งตัวยังกะจะมาเดินแฟชั่น ชุดกระโปรงสีชมพูของฉันชิดซ้ายไปเลย
“เชอรีน เมื่อไรจะเดินมาสักที หรือว่าจะรออยู่ที่หน้าคลับเนี่ย--*” ยัยแบมบี้ค้อนใส่ฉันก่อนที่จะมาจูงมือฉันให้เดินเข้าไปใน
คลับ ภายในตกแต่งสวยหรู ถึงแม้ว่ามันจะไม่สว่างมากนักแต่ฉันก็สัมผัสได้ หรูหราใช่ย่อยเลยหล่ะ เอิ่ม ก่อนที่ฉันจะเข้ามา
เจอผู้ชายและผู้หญิงสองคนยืนอยู่ข้างหน้า คอยตรวจบัตร แต่แค่ยัยแบมบี้ยื่นบัตร VIP นั่นให้ดู เค้าก็ให้ฉันและยัยเพื่อน
ซ่าส์นี่เข้ามาอย่างว่าง่าย
“แบมแกแน่ใจนะว่าพี่บูรณ์ของแกมาเล่นดนตรีที่นี่น่ะ มันทำไมมืดๆน่ากลัวจัง”ฉันพูพร้อมกับมองสำรวจภายในคลับ
“รีน ที่มันคลับนะ ไม่ใช่ตลาดนัดจะได้สว่างอ่ะ แล้วจะไม่ใช่ได้ยังไงก็ที่นี่พ่อพี่บูรณ์เค้าเป็นหุ้นส่วน แกไม่เชื่อแบมบี้แล้วแก
จะไปเชอใคร ห๊า เพื่อนบ๊อง” ยัยแบมบี้กัดจิกฉันไม่หยุด
“สวัสดีครับทุกคน คืนนี้เป็นคืนพิเศษครับ เป็นงานเลี้ยงอำลาของพี่บูรณ์ อาทิตย์หน้าพี่เค้าจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศแล้ว
ขอให้ทุกคนสนุกกับงานเลี้ยงอำลาคืนนี้นะครับ” ชายคนหนึ่ง ฉันคาดว่าเป็นพิธีกร หน้าตาดูดีเลยทีเดียว จัดฟัน ตัวสูง
ยิ้มเก่ง เอ๊ะมีลักยิ้มด้วย ฉันชอบผู้ชายมีลักยิ้มอ่ะ ยิ้มทีใจละลาย
“อร๊ายยยยยยยยยยย กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด พี่บูรณ์มาแล้วรีน แกดูสิขึ้นมาแล้ว หล่อมากเลยรีนนนนนนน”เสียง
แหลมๆของยัยแบมบี้ทำให้ฉันหลุดออกมาจากความคิด ฉันมองไปทีเวทีเห็นพี่บูรณ์ถือไมค์ และส่งรอยยิ้มอยู่บนเวที ทำให้
เพื่อนของฉันคลั่งแทบบ้า ยังแบมมันชอบพี่บูรณ์ตั้งแต่อยู่ม.4 ตอนนั้นพี่บูรณ์อยู่ปี2 เป็นเพราะมหาวิทยาลัยที่พี่บูรณ์
เรียนอยู่ติดกับโรงเรียนของฉัน ยัยนั่นเลยได้แอบมองพี่บูรณ์ทุกวัน ยัยแบมไปสืบเรื่องของพี่บูรณ์มาทุกอย่าง ถ้ามีรายการ
แฟนพันธ์แท้มาฉันว่ามันชนะอ่ะ
“สวัสดีทุกคนนะครับ อาทิตย์หน้าผมคงจะไม่ได้อยู่เมืองไทยแล้ว ผมคงคิดถึงทุกคนที่นี่มากๆเลยนะครับ ไม่รู่ว่าจะมีใครใน
ที่นี้คิดถึงผมบ้างหรือเปล่าน้อ” พี่บูรณ์พูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
“คิดถึงพี่บูรณ์ แบมคิดถึงงงงงงงงงงงงงงงงงงง”ยัยเพื่อนของฉัน บ้าคลั่งไปแล้ว รู้สึกแบมบี้จะตาเป็นประกายระยิบระยับ
“งั้นใครที่คิดถึงผม ขอให้มาสนุกกับผมข้างหน้าเวทีด้วยกันนะครับบบบบบบบบบ” เสียงพี่บูรณ์เป็นเหมือนเสียงสัญญาณ
นกหวีดให้ยัยแบมบี้ที่นั่งอยู่ข้างๆฉันแทบจะกระโจนออกไปข้างหน้า แต่เหมือนยัยแบมคิดอะไรออกเลยวิ่งกลับมาที่โต๊ะ
“รีนป่ะ ออกไปหน้าเวทีป่ะ ฉันรู้สึกว่ามันต้องเอ็กคลูซีฟมากๆแน่เลย ฉันจะมีเวลาซึมซับความทรงจำดีๆไม่อีกกี่ชั่วโมง
นะแก นะรีนออกไปป่ะ”ยัยแบมพูดพร้อมกับฉุดมือฉันออกไปข้างหน้า
“ไม่เอาอ่ะแก คนเยอะฉันอึดอัดนั่งรอตรงนี้แล้วกันนะ”ฉันพยายามแกะมือยัยแบมบี้ออกจากข้อมือของฉัน
“แกจะนั่งอยู่ตรงนี้คนเดียวจริงๆอ่ะ งั้นเอานี่ไป อยากกินอะไรแค่ยื่นบัตรนี้ กินได้ทุกอย่างเลยเพื่อนรัก ฉันไปหล่ะ
ถ้าฉันพลาดฉันต้องเสียใจไปตลอดชีวิตแน่เลยเพื่อนรัก”แบมบี้ยัดบัตรวีไอพีใส่มือฉัน แล้วก็รีบกระตู้วู้ไปข้างหน้าเวทีอย่าง
รวดเร็วปานลิงลม --* กินอะไรก็ได้งั้นเหรอ เสร็จเชอรีนหล่ะอิอิ ยิ่งหิวๆอยู่ แล้วอาหารมันอยู่ตรงไหนหล่ะเนี่ย
แล้วมันสั่งยังไง เชอรีนม่ายเข้าใจ เอ๊ะ!!! นั้นเคาเตอร์นี่ อื่ม น่าจะสั่งอะไรกินได้สักอย่างลองเดินไปดูดีกว่า
ระหว่างทางที่ฉันเดินมา ฉันต้องพบเจอกับสายตาที่จับจ้องมา ฉันรู้สึกถึงรัศมีความอันตราย แต่ถ้าฉันไม่สนใจก็ไม่มีอะไร
เกิดขึ้นหรอกมั้ง อีกไม่กี่ชั่วโมงยัยแบมบี้คงพาฉันกลับบ้าน ฉันเดินไปนั่งที่เคาเตอร์นั่นเจอบริกรยิ้มแฉ่งอยู่ข้างหน้า
“รับอะไรดีครับ คุณผู้หญิง” เขาถามฉันพร้อมชี้ไปที่น้ำหลายหลายสีเรียงกันบนชั้น โอ้โห น่ากินมากอ่ะ
“พี่คะ น้ำสีดำๆนี่มันอะไรคะ”ฉันพูดพร้อมกับชี้ไปที่ขวดสีดำที่วางอยู่บนสุดของชั้น
“อ่อ นี่มัน BlackBerry Boom ครับ”เค้าหยิบมันลงมาวางไว้ที่หน้าเคาเตอร์ ‘BlackBerry Boom’งั้นเหรอ
มองดูใกล้แล้วมันน่ากินมากเลยน่ะ เป็นน้ำผลไม้ซะด้วยสิ น่ากินจังงงง
“พี่คะแล้ว สีฟ้า กะ สีเขียว ข้างล่างนั่นหล่ะคะ”
“สีฟ้าเป็น Bule Lemon ส่วนสีเขียวนั่น Apple Wave ครับ”โหหหห ทำไมฉันไม่เคยรู้จักน้ำผลไม้ที่สีสันน่ากินอย่างนี้นะ
“พี่คะงั้นขอ BlackBerry Boom คะ” บริกรหยิบแก้วแล้วรินน้ำสีดำๆใส่แก้วให้ฉัน โหหห รสชาติจะดีเหมือนชื่อไหมเนี่ย
อึก อึก อึก อ๊า
รสชาติหวานๆ เปรี้ยวๆ ขมหน่อยๆ บาดคอนิดๆแต่อร่อยดีอ่ะ เชอรีนชอบบบบบบบบบบ
“พี่คะเอา Bule Lemon แล้วก็ Apple Wave ด้วยค่ะ”
อึก อึก อึก อ๊า
รสชาติดีทั้งคู่เลยอ่ะ แต่ทำไมรู้สึกมันมึนๆหัวนะเนี่ย ไม่เป็นไร นานๆทีจะพบเจอของอร่อยต้องลองๆๆ
“พี่คะเอาสีฟ้าผสมสีดำค่ะ”
อึก อึก อึก อ๊า
“แล้วก็สีเขียวผสมฟ้าค่ะ อึก อึก”
อึก อึก อึก อ๊า
ฉันรู้สึกว่าเริ่มจะสะอึก อึก แม่เคยบอกว่า ถ้าสะอึกให้ดื่นน้ำเยอะ งั้นดื่มน้ำผลไม้นี่แหละ ทั้งอร่อยทั้งดีต่อสุขภาพ
“พี่ค่าอาววววว สีแดงผสมมมสีฟ้าแล้วก็สีส้วมมมมมค่ะ”
“คุณผู้หญิงครับ ผมว่า......”บริกรพูดอะไรสักอย่างฉันรู้สึกว่าฟังไม่รู้เรื่อง เลยยื่นบัตร VIP ที่ยัยแบมบี้ให้มาให้ดู พี่เค้าเลย
เงียบไปแล้วรินน้ำผลไม้หลากสีให้ฉันต่อไป พูดถึงยัยแบม ป่านนี้คงจะกระโดดโลดเต้นอยู่หน้าเวที ดูจากเสียงดนตรี
ตอนนี้ มันส์มาก มันส์ซะจนฉันอยากจะออกไปดิ้นให้มันรู้แล้วรู้รอด แต่ไม่รู้ทำไมว่าฉันเดินไม่ไหววววว เชอรีนอยากเต้น
เชอรีนอยากเต้น สเต็ปเท้าไฟของเชอรีนนนนน
“สวัสดีจ๊ะน้องสาวววววว”เอ๊ะ เสียงใครกันมาดังอยู่ใกล้ๆหูฉัน เงยหน้ามาดูสักหน่อยยยยย เย้ย!!ใครกันอ่ะ ฉันไม่รู้จัก
สักหน่อย
“น้องสาวคนสวยหน้าหมวยทำไมไม่ตอบพี่จ๊ะ เอ๊ะ ชอบคอกเทลเหรอเนี่ยเรา”ฮึ คอกเทลอะไรกัน ไม่เห็นรู้จักเลยย
ฉันไม่ได้ตอบอะไรไป เพราะตอนเนี่ยโงหัวแทบจะไม่ขึ้น ทำไมเชอรีนปวดหัวตุบๆอย่างนี้หล่ะ พ่อจ๋า แม่จ๋า เชอรีนปวดหัว
“ทำไมหยิ่งจังหล่ะจ๊ะ บ้านพี่มีน้ำหลายสีกว่านี้อีกนะ มีทั้งสีน้ำตาล สีเขียวขี้ม้า สีเงิน สีทอง สีบรอนด์” ชายคนเดิมยังคงที่
จะคุยกับฉันต่อทั้งที่ไม่ได้คำตอบออกจากปากฉันสักนิดเดียว อ่าห๊า น้ำสีทองน่ากินจัง แต่ไม่นะ พ่อเคยบอกฉันว่า
อย่าไว้ใจชายอื่นนอกจากพ่อ พี่ฌานแล้วก็พี่คุณ
“ขอโทษนะค้า ม่ายปายยยยยยยค่า”ฉันปฏิเสธชายคนนั้นพร้อมกับพยายามที่จะเดินหนีไป แต่ทำไมเชอรีนเวียนหัวยังงี้
“ไม่ไปก็ต้องไปนะจ๊ะสาวน้อยยย”
ตุ๊บ อักกกกกก
ไอ่เลวนี้มันต่อยท้องฉันนนนนนนนน เชอรีนไม่ยอมนะแล้วทำไมไม่มีใครมาช่วยเชอรีนอ่ะ ฉันพยายามดิ้นสุดชีวิต
ก่อนที่สติจะหลุดลอยปายยยยยยยยย
เชอรีนอยากกินน้ำสีส้วมมมมมมมมมอีกจังเลยยยย อย่อยยยยยยย
เชอรีนทำไมหนูไร้เดียงสาอย่างนี้หล่ะ น่าสงสารสาวน้อยแล้วจะมีใครมาช่วยเชอรีนไหมนะ????
ติดตามๆกันนะ ไรท์ขอบคุณทุกคนมากๆนะที่ติดตาม ขอบคุณจากใจค่า
วันนี้จะมีคนไม่ได้ไปต่อ 1 คน เชียร์พี่ดิวด้วยนะ ให้พี่ดิวอยู่ต่อทำฝันเพื่อรีนนะ
ความคิดเห็น