คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 11 ไม่สบาย
Chapter 11
ไม่สบาย
Cherreen Talk :
“ฮัลโหล อ้น วันนี้ฉันติดธุระฝากลางานด้วยนะเว้ย”
“อื้มๆๆ ขอบใจๆ”
นายดิววางโทรศัพท์ลงก่อนจะลดน้ำต้นไม้ต่อ ตอนนี้ฉันกำลังนั่งดูนายหนวดนั่นลดน้ำต้นไม้อย่าง
สบายใจ ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสามกว่าๆลมเย็นสบาย น่านอนจังเลยยยย = =
“เชอรีน มาช่วยฉันรดน้ำต้นไม้หน่อย”ขณะที่ฉันกำลังเคลิ้มหลับอยู่บนเก้าอี้หลังสวน
ก็ต้องสะดุ้งตื่นกับเสียงที่มาก่อกวนนั่น
“เรื่องอะไรยะ อยากรดก็รดเองสิ” - * - ขัดจังหวะจริงเลยๆ ในขณะที่ฉันกำลังเดินกลับเข้าไปนอนในบ้าน
ซ่าสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
น้ำเย็นๆก็เข้ามาปะทะที่แผ่นหลังฉันนน เปียกหมดเลยยยยยยย ไอ่หนวดบ้า!!!!
“นี่นาย คิดจะแกล้งฉันใช่ไหม ฮ๊า O-O”ฉันถลึงขึงตาใส่ผู้ชายที่หัวเราะชอบใจกับท่าทีของฉันตอนนี้
ไม่ตลกนะว่อยยยยย - * - ด้วยความโกธาที่เต็มเปี่ยมอยู่ในใจก็ฉัน ฉันเดินเข้าไปหานายหนวดที่ยิ้มกริ่มอยู่
“เอามานี่สิ ฉันจะช่วยรดน้ำต้นไม้ให้นายเอง” นายดิวยื่นสายยางมาให้ฉันอย่างว่าง่าย
“นายรู้จักฉันน้อยไปแล้วว ย๊ากกก ตายซะเถอะ ไอ่หนวดปลาหมึกบ้า!! ”ฉันเร่งความแรงของน้ำให้แรงที่สุด
แล้วฉีดไปที่บุคคลตรงหน้าอย่างตั้งใจ 555 รู้จักเชอรีนน้อยไปซะแล้ว
“หยุดนะ หยุดดดด ฉันเปียกหมดแล้วหยุดนะยัยหมวย”
“อะไรนะ ไม่ได้ยินเลย รดตรงนี้เหรอ หรือตรงนี้”ฉันทำเป็นไม่ได้ยินคำพูดของนายดิว แล้วฉีดน้ำไปบนตัวเขา
อย่างสะใจ นายนั่นแรงเยอะยังกะหมีควาย เขาพยายามที่จะแย่งสายยางออกจากมือของฉัน จนตอนนี้
เหมือนฉันกับเขากำลังเล่นน้ำสงกรานต์อยู่ยังไง ยังงั้น ตอนนี้สภาพฉันก็ไม่ต่างอะไรกับเขา
ฉันเปียกไปหมดทั้งตัวเลย แต่ฉันไม่ให้ตัวเองเปียกฟรีๆหรอกนะ ฉันยังไม่ละความพยายามฉีดน้ำใส่
นายหนวดตาอย่างบ้าคลั่ง
“เชอรีนหยุดนะ เดี๋ยวเป็นหวัดไม่สบาย” นายหนวดพูดด้วยเสียงที่อ่อนโยนลง
แต่มันไม่ทำให้ฉันใจอ่อนหรอกนะ -*-
“เรื่องของฉัน” ท่าทีอวดดีของฉันทำให้เขาปล่อยสายยางที่กำลังแย่งกับฉันอยู่ แล้วเดินไปปิดก๊อกน้ำ
ฉันยืนนิ่งกำสายยางนั่นอยู่พักใหญ่ ท่าทีจริงจังนั่นมันทำให้ฉันแอบกลัวเขา
“รีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว เดี๋ยวไม่สบาย” ชายตรงหน้าออกคำสั่ง แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าหูดับสายตาพร่ามัว
มองเห็นแค่ภาพตรงหน้า ตรงหน้า หน้าฉานนนนน o..o นายหนวดนี่เปียกนะสิ
แล้วเขาก็ใส่เสื้อสีขาว กรี๊ดดดดดดดด ซิกแพค >..< เสื้อขาวบางนั่นเผยให้เห็นหุ่นล่ำๆของเขา
เซะซี่จังงงง O..O กรี๊ดดดด แผงอกล่ำๆนั่น *0*
“นี่เธอ จะมองอีกนานไหม หรือว่า เธอแอบชอบฉัน มองฉันยังกะจะ......”
“หยุดนะ ไอ่บ้า ใครเค้าจะอยากคิดอะไรกับนาย อย่าเข้าข้างตัวเองหน่อยเถอะ”ฉันรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน
ด้วยอัตราเร็ว 300 เมตรต่อวินาที (เว่อร์แล้วนังไรท์)ก่อนที่เขาจะพูดเองเออเองไปมากกว่านี้ ชิ!
คนอยากฉันเหรอจะคิดอะไรกับนาย ไม่มีทางหรอกย่ะ
ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเดินเข้ามาหยุดตรงหน้ากระจกในห้องตั้งแต่เมื่อไร เอ๊า!! ทำไมยัยลูกหมาตกน้ำในกระจก
แก้มแดงแจ๋เหมือนลูกตำลึงสุกอย่างนั้นหล่ะ ในกระจก เอ้า!! นี่มันฉันนี่นา หน้าฉันตอนนี้แดงซ่าน
ทำไมเนี่ย? อย่าบอกนะว่า......เป็นเพราะ........เพราะ นายหนวดปลาหมึกกกกกกก
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ไม่จริงใช่ไหมมมมม ฉันจะเขินนายทำไมเนี่ย ตาบ้า!!!!!
“ฮาดดดดดดเช้ยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!” เสียงจามของฉันสนั่นห้อง ตอนนี้ฉันอาบน้ำสระผม
และเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนเรียบร้อยแล้ววววว แต่ฉันไม่กล้าเดินลงไปข้างล่างน่ะสิ ฉันไม่รู้ว่าจะมองหน้า
เขายังไง ฉันควรจะโกรธ เฉยๆ หรือว่า ดี กับนายหนวดนั่น ตอนนี้ดูเหมือนฉันจะสับสนกับความรู้สึกที่มีใน
ใจ แล้วทำไมฉันต้องคิดมาก ก็อีแค่ผู้ชายคนเดียวด้วยเนี่ยยยยย เสียชื่อ หญิงสาวนามว่า เชอรีน หมดดดด
ก๊อก ก๊อก ก๊อก.............
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ....................
ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ......................
เสียงรัวเคาะประตูห้องอย่างบ้าครั่งนั้นคงจะเป็นใครไปไม่ได้ ก็ตอนนี้มีคนเดียวที่อยู่บ้านกับฉัน คือ นายดิว
แต่ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงจะรีบไปเปิดพร้อมด่านายนั่นเป็นชุด ฉอดๆๆๆ แต่นี่ฉันกลับนั่งนิ่ง ก็ฉันไม่รู้นี่ว่าฉัน
จะมองหน้าเขายังไงดี T^T
ก๊อก ก๊อก ....
เอาไงดีอ่ะ เสียงเคาะประตูนั่นเงียบไปแล้ว หรือว่าเขาจะไม่ง้อฉันแล้ววววว
ขาสองข้างสั่งให้ฉันรีบวิ่งไปเปิดประตูนั้นอย่างว่าง่าย
“นึกว่าตกส้วมตายแล้ว” ฉันไม่ต้องคิดแล้วแหละว่าจะมองหน้านายนี่ยังไง ยังงี้ก็ต้อง ตาต่อตา ฟันต่อฟัน
ฉันกับนายจะพูดกันดีๆสักครั้งไม่ได้เลยหรือไง -*-
“ตราบใดที่นายยังวนเวียนหลอกหลอนฉันไม่เลิกอย่างนี้ ฉันก็ไม่ตายง่ายๆหรอกย่ะ ฮาดด ฮ่ะ ฮาดชิ้ววววว”
ฉันพยายามจะเอามือปิดปากตัวเองแต่ช้าไปซะแล้ว ฉันมองหน้าคนตรงหน้าด้วยสายตาขอโทษ ก็ตอนนี้
หน้านายนั่นเต็มไปด้วยน้ำลายฉันน่ะสิ แต่ไม่เป็นไร นายสมควรแล้ว ใครบอกให้แกล้งฉันดีนักหล่ะ
สมน้ำหน้า :P
“ฉันบอกแล้วไม่เชื่อ บอกว่าอย่าเล่นอะไรแผลงๆ”เขาเอ็ดฉันอย่างกะพ่อ
“แต่เท่าทีฉันจำได้นะ นายไม่ใช่เหรอที่เริ่มฉีดน้ำใส่ฉันก่อนน่ะ ฉันก็แค่ป้องกันตัว”ฉันพูดอย่างหน้าตาย
ก็มันจริงนี่ ถ้านายนั่นไม่เริ่มก่อน ตอนนี้ฉันคงไม่ต้องมาอยู่ในสภาพที่ ฮะ ฮาดดดดด ฮัดชิ้วววววววว!!
“ไปๆไปกินข้าว ฉันทำข้าวต้มปลาไว้ แล้วจะได้กินยานอน เดี๋ยวพรุ่งนี้เธอพักผ่อนนะ ไม่ต้องหักโหมอ่าน
หนังสือหรอก พักสักวันให้ร่างกายแข็งแรงก่อน” สายตาเขาดูอ่อนโยนเหลือเกิน ไม่รู้ทำไมฉันเดินตามเขา
เข้ามาในครัวอย่างว่าง่าย กลิ่นข้าวต้มปลาหอมๆลอยมาแตะจมูก อร๊ายยยยยยย
“หน้าโหดๆอย่างนายนี่ทำกับข้าวเป็นด้วยเหรอเนี่ย” ฉันถามเขาด้วยท่าทีแปลกใจ
“ทำเป็นไม่เป็นเดี๋ยวเธอก็รู้เอง นั่งลง” เขากดไหล่ฉันให้นั่งลงบนเก้าอี้ แล้วเดินไปตักเข้าต้มปลาใส่ชามมา
วางบนโต๊ะ หน้าตาดูน่ากินมากแต่รสชาติถ้าไม่อร่อยนะ ฉันจะคว่ำชามทิ้งเลย -*-
“กินละนะ”ฉันส่งเสียงเป็นสัญญาณว่ากำลังจะตักข้ามต้มเข้าปาก นายนั่นมองหน้าฉันอย่างคาดหวัง
อั้มมมมมมมมม แง่มๆๆ แจ่บๆๆ O[]O ไอ่หย๊า!!! อร่อยจังฮู้ๆ ลำแต่ๆ แซ่บอิหลีเด้ออออ
ฉันไม่เคยคิดเลยว่าหน้าตากับหุ่นล่ำๆของนายหนวดนี่จะขัดกับฝีมือการทำอาหาร อร่อยจัง แง่มๆ
“เป็นไง อร่อยใช่ไหมหล่ะ ฉันบอกแล้ว” เขาออกปากชมตัวเองอย่างน่าหมั่นไส้
“ก็งั้นๆแหละ ไม่เห็นจะอร่อยตรงไหนเลย” ท่าทางของเขาทำให้ฉันต้องแก้เผ็ดด้วยการทำให้เขาเสียความ
มั่นใจ 5555 ถึงมันจะอร่อยแต่ฉันไม่มีวันยกย่องเชิดชูนายหรอกนะ
--- 5นาที ต่อมา ---
“ไอ่ที่เธอบอกว่า งั้นๆไม่เห็นอร่อยเลย นี่ถึงกับเลียช้อนเลยเหรอ 555” เขาขำกับท่าทางของฉัน
นี่ฉันกำลังทำอะไรลงไปเนี่ยยยยย ฉันรีบวางช้อนลงโดยอัตโนมัติ
“สงสัยฉันคงจะ หะ หิว ฮะฮาด ฮัดชิ้ววววววววววว” ทำไมร่างกายของฉันมันเริ่มปั่นป่วนยังงี้หล่ะ
ฮือๆๆ TT^TT ไม่น่าเลยเชอรีน นายคนเดียวเลยที่เป็นต้นเหตุให้ฉันเป็นแบบนี้
“เอ้า ยานี่ กินซะแล้วขึ้นไปนอนได้แล้ว” ชายผู้เป็นต้นเหตุการณ์จามจนน้ำมูกไหลยื่นกระปุกยาพาราให้ฉัน
“ให้ฉันกินยานี่ ฉันตายดีกว่า เดี๋ยวนอนพักก็หายแล้ว ไม่กิน” ยานะเหรอ ฉันเกลียดมันจนไม่อยากจะเห็น
เลยหล่ะ มันทั้งขม ทั้งเม็ดใหญ่ กลืนทีติดคอตาย แต่ฉันชอบยาน้ำรสเชอร์รี่นะ หวานๆอร่อยๆ *0*
“เธอนี่ไม่ชอบกินยาเม็ดตั้งแต่ไหนแต่ไรเลยนะ คงจะชอบกินยาน้ำเชื่อมรสเชอร์รี่เหมือนเคยทั้งที่ตัวก็ไม่ใช่
เด็กแล้ว” นายนี่ รู้ได้ไงว่า.....ฉันชอบกินยาน้ำเชื่อมรสเชอร์รี่ ไม่มีใครรู้นอกจาก พ่อ แม่ พี่ๆของฉัน
ขนาดยัยแบมบี้ที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งนานยังไม่รู้เลย อีตาบ้านี่ รู้ได้ไง!!!!!
“นาย นายรู้ได้ไงว่า ฉัน.......ชอบกินยาน้ำเชื่อมรสเชอร์รี่” ฉันมองเขาด้วยสายตาที่เต็มเปี่ยมด้วย
ความสงสัย เขาดูชะงักไปเล็กน้อย
“เอิ่มม อ่ออ ก็แม่ของเธอน่ะสิบอกฉัน” แม่ขา ทำไมแม่ทำกับรีนอย่างนี้ เขาเป็นใคร เป็นแค่คนดูแล
แม่กลับบอกเขาทุกอย่างงง
“เชอรีน แต่ตอนนี้เธอโตแล้วนะ จะกินยาน้ำเชื่อมเป็นเด็กๆอย่างนั้นไม่ได้ ไม่เป็นก็ต้องหัดไว้” เขาดุฉัน
ก็คนมันไม่ชอบ จะบังคับให้ตายฉันก็ไม่มีทางกินยาเม็ดหรอกนะ แค่ตอน ป.3 ฉันลองหัดกิน
ก็อ้วกแตกอ้วกแตน หลังจากนั้นฉันก็มีความทรงจำอันแสนเลวร้ายกับยาเม็ดมาตลอด TToTT
“นายไม่ต้องมาบังคับฉันให้ยาก อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันจะกินไม่กินก็เรื่องของฉัน ถึงแม่ฉันจะให้นายมาเป็น
คนดูแล แต่ฝันไปเถอะว่าฉันจะให้นายมาดูแล ฉันดูแลตัวเองได้ ไม่ต้องมายุ่ง” ฉันเหลืออดกับท่าทางบังคับ
ขู่เข็ญของนายนั่นเต็มทน จนฉันต้องลุกแล้วเดินออกมาจากห้องครัวแล้วเข้ามาในห้องนอนด้วยอาการปวด
หัวเต็มทน นายนั่นไม่ได้ห้ามและก็ไม่ได้ตามฉันมา สงสัยคงจะเอือมระอากับท่าทีอวดดีของฉันแล้วมั้ง
แต่นั่นมันก็ดีแล้ว ไม่ต้องมาดูแลฉัน ไม่ได้ต้องการซะหน่อย แต่รั้งฉันไว้หน่อยไม่ได้รึไงเล่า แม่ฉันสั่งให้นาย
มาดูแลฉันนะ -///- ตอนนี้ฉันนอนหมดแรงอยู่บนเตียง ทั้งที่ฉันก็เล่นสงครามน้ำกับนายนั่นแค่แป๊ปเดียว
แต่ทำไมฉันปวดหัวและหนาวขนาดนี้เนี่ย พ่อจ๋าแม่จ๋า รีนหนาวเหลือเกิน ฮืออออออออ TT^TT
---------------------------------------------------------------------------------------------
TTTTTTTTTTTTTTTTTTTTT^TTTTTTTTTTTTTTTTTTTT
ยังรักกันอยู่ไหม เรารักกันมากพอไหม พอที่จะให้อภัยหรือเปล่า
ไรท์ขอโทษที่หายไปนาน ไรท์เรียนถึง 2 ทุ่มเกือบทุกวัน ไม่มีเวลาแต่เค้าก็มาอัพให้แล้วนะ ดิวรีน ดิวรีน กรี๊ดดดดดดด เจอะคนนี้ฟินเลย บ่องตงรักจุงเบย
ให้ฉันรักเธอไปได้ไหม ให้บอกรักเธออีกได้ไหม รักรีน รักดิว รักดิว รักรีน รักไรท์ รักดิวรีน จะพยายามนะ ขอขอบคุณทุกคนที่ยังให้กำลังใจและคิดถึงกันอยู่ ไรท์คิดถึงรีดทุกคนเลย รักนะคะ
ความคิดเห็น