ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ( s f ) c o l o r s - h y u n g w o n h o 1/2
[ https://www.youtube.com/watch?v=JGulAZnnTKA / colors x Halsey ]
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
You’re dripping like a saturated sunrise
You’re spilling like an overflowing sink
You’re ripped at every edge but you’re a masterpiece
And now I’m tearing through the pages and the ink
You’re spilling like an overflowing sink
You’re ripped at every edge but you’re a masterpiece
And now I’m tearing through the pages and the ink
≡
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
"ฮยอวอน๊ะวันนี้แม่ะออไปเล่นเทนนิสนะ"
"รับ"
"แล้วลูะไม่ไปับแม่หรอ"
"ไม่ละรับ"
"โถ่ ไปเถอะนะไปเล่นับแม่ไ"
"แม่็ไปเล่นับหนุ่มๆ ที่ั้ารอแม่ันอยู่สิ"
"แ ฮยอวอน !"
าเรียวยาวราวับหิสาวเิน้าวเ้ามาภายในสนามเทนนิสทีุ่้นเยเป็นอย่าี ถึปาะปิเสธหิผู้เป็นมาราว่าไม่อยามาแ่ไหนแ่เหมือนมันะไม่เป็นผลอะไรสันิ เพราะสุท้ายแล้วัวเาเอ็้อมา้วยอยู่ีอย่าเลี่ยไม่ไ้ ไม่รู้ะถามันั้แ่แรไปเพื่ออะไร
"อ่าว ุิน โฮอสวัสี่ะ" หิสาวที่ื่อว่าเป็นมาราอหนุ่มร่าบาเอ่ยทัทายผู้มาเยือนใหม่ที่ำลัเินเ้ามาในสนามเ่นัน ายหนุ่มทีู่มีอายุแ่ลับหล่อเหลานไม่อยาะเื่อว่าายนนี้อายุไม่่าามาราอัวเอเลย ้วยส่วนสูและล้ามเนื้อที่ยัูหนัแน่นละมั้เลยยัทำให้ายนนีู้ไม่แ่เลยสันิเียว นอาหน้าาะูหล่อเหลาไปามวัยแล้วหน้าา็ูลับล้ายลับลาว่าฮยอวอนเยเห็นที่ไหนมา่อนอี้วย แ่็เลือที่ะไม่ใส่ใมันนั
"ุยอเอนี่เอ ผม็นึว่าสาวสวยที่ไหนทัผมะอี"
"แหม พูอะไร่อหน้าเ็ๆ ะัน็สี่สิบว่าเ้าไปแล้ว" ยอเอเอามือป้อปาหัวเราะอย่าเหนียมอายับำมอายที่ื่อว่าโฮอ ส่วนฮยอวอน็ไ้แ่เอือมระอาับารระทำอยอเมผู้เป็นมารา มันเป็นภาพที่เห็นนินาเสมอเมื่อมาราออมาพบปะสัสรร์ับสัมอมปลอมที่ฮยอวอนไม่อบมันเอาเสียเลย ไหนะท่าทาทีู่แพรวพราวหว่านเสน่ห์ไปทั่วที่ยอเอทำนั่นอี
ไม่อยาะเื่อว่าผู้หินนี้ือแม่อัวเอ
"แุ่ยัูสวยริๆ นะรับ แล้วนั่น..ลูายรึเปล่ารับ"
"อ้อ นี่าฮยอวอนะลูายิันเอ อายุน่ารุ่นราวราวเียวับลูายุโฮอนะะ"
ฮยอวอนโ้น้อยๆ เป็นารทัทายายรหน้า เมื่อเยหน้าึ้นสายาอทั้สอ็เผลอสบันอย่าบัเอิและยิ่ทำให้ฮยอวอนไ้เห็นใบหน้านรหน้าัๆ 'เหมือน เหมือนันอย่าไม่มีผิ.. ทไมเหมือนันนานี้นะ'
"ยินีที่ไ้รู้ันะฮยอวอน เี๋ยวลูายอลุ็มาแล้วั้นยัไวันนี้เรา็มาเล่น้วยันนะรับุยอเอ แล้วให้เ็ๆ เาไ้เล่น้วยัน"
"อุ้ย ไ้เลย่ะุโฮอนานแล้วนะะที่ไม่ไ้เล่น้วยัน" ยอเอยิ้มหัวเราะแล้วัแเรียมอุปร์ีฬาอนเอแล้วเ้าไปยัสนามพร้อมับโฮอ ทิ้ให้เ็หนุ่มที่รู้สึเบื่อหน่ายนั่ลบนเ้าอี้้าสนามแล้วมอายรุ่นพ่อและหิสาวผู้เป็นแม่เล่นีฬาันอย่ามีวามสุ
ทีับพ่อุไม่เยะยิ้มแบบนี้ออมาเลยสันิ
"พ่อรับ อะอ่าว..." เสียทีุ่้นหูแ่ไม่ใ่เสียอเหล่าบุลที่สนทนา้วยเมื่อรู่ัึ้นา้านหลัทำให้ฮยอวอนละวามสนใาสนามหันไปมอ
"นายเอหรอ ็ว่าหน้าุ้นๆ" ฮยอวอนเอ่ยึ้นแล้วหันลับไปสนใในสนาม่อ ายหนุ่มราวพ่อทีุ่้นหน้าเมื่อี้ือพ่ออหมอนี่เอสินะ
"มาเล่น้วยหรอ"
"เห็นว่าเล่นอยู่หรอ"
"เราถามีๆ นะฮยอวอน"
ฮยอวอนหยัไหล่ทำเป็นไม่สนใในำพูออีนที่เพิ่พบเอแ่พูาันราวับว่ารู้ัันอย่าี ็แน่นอนสิ้อรู้ัอยู่แล้ว ็นนนี้เป็นเพื่อนในห้ออเาแถมยัเป็นนที่เาำลัุยเพื่อสานสัมพันธ์อยู่อนนี้ แ่มัน็ยัไม่แน่ไม่นอนหรอว่าฮยอวอนะลบับวอนโฮ ทีุ่ย็เพราะรู้สึถูใวามอ่อนโยนอวอนโฮที่มัะแสออให้ฮยอวอนเห็น
"วอนโฮ ! เี๋ยวลูเล่นับฮยอวอนไปนะ !" เสียะโนัออมาาสนามอายผู้เป็นพ่ออเ็หนุ่มที่เพิ่มเินเ้ามาในสนามเมื่อสัรู่สั่ึ้น
ิน วอนโฮ ลูายอ ิน โฮอ
"บัเอิันะ พ่อแม่เรารู้ััน้วย"
"แม่ัน็รู้ัผู้ายทุนที่รวยนั่นแหละ"
"ทำไมพูแบบนั้น.."
"่ามันเถอะ ะเล่นมั้ยเทนนิสอะ"
ฮยอวอนลุึ้นหยิบไม้เทนนิส้าัวึ้นมาบิไปมาสอสามที พูับทสนทนานรหน้าแล้วเินเ้าไปภายในสนามทำให้อีนอบรับและเินามไปอย่าเลี่ยไม่ไ้
เวลาผ่านเป็นราวๆ รึ่ั่วโมผู้ให่ที่ลเล่นเป็นู่แรไ้บเมารเล่นและลไปนั่ที่เ้าอี้ไม้้าสนามและเริ่มบทสนทนามามายที่สร้ารอยยิ้มและเสียหัวเราะให้เาทัู้่ นั่นมันทำให้ฮยอวอนหุหินิหน่อยนแอบเผลอีลูแรใส่วอนโฮนวอนโฮั้ัวไม่ทัน ัว็นิเียวแ่ีแรมามันลับให้วอนโฮรู้สึเสียวสันหลัแบบบอไม่ถู ถ้าพลาโนหัวนิเียว็ะน็อลาอาาศไปแบบไม่้อสสัย
"เ็สอนูเ้าันีนะะ"
"ใ่รับ าวอนโฮเ้าับน่าย"
"แปลในะะที่ฮยอวอนเอ็เ้าับวอนโฮไ้ ปิเาเ้าับนยามาเลยละ่ะ"
ยอเอมอฮยอวอนที่ำลัเล่นเทนนิสอยู่ในสนามับวอนโฮและบาที็ไ้เห็นรอยยิ้มาลูายหัวแ้วหัวแหวนออมาบ้า นานแ่ไหนันที่ฮยอวอนไม่เยแสรอยยิ้มแบบนี้มาให้ยอเอไ้เห็น นานนธอเอ็ำไม่ไ้แล้วว่าลูายอัวเอเยเป็นเ็ร่าเริมาแ่ไหน
"นินทาอะไรผมันอะพ่อ" วอนโฮเินเ้ามาหาผู้ให่ทั้สอพร้อมับระน้ำื่มอย่าระหายแล้วส่่อให้ร่าบา้าๆ ที่เินามเ้ามา ฮยอวอนส่ายหน้าปิเสธแล้วนั่ลรเ้าอี้อีัวที่อยู่ร้ามับโฮอ
"ไม่ไ้นินทาอะไรหรอ๊ะวอนโฮ น้า็แ่ำลัพูันว่าหนูสอนูสนิทันี"
"สนิทสิรับ ็ผมับฮยอวอนเราอยู่ห้อเียวัน"
"ริหรอเนี่ย ทำไมฮยอวอนไม่เยบอแม่เลยละ"
"แม่เยสนใ้วยหรอ" สิ้นสุำอบอฮยอวอน็ทำให้ารสนทนาอทุนเียบไป เาไม่ไ้พูผิรไหน แม่เาไม่เยสนใเลยสันิว่าเาะเป็นยัไอยู่ยัไ สนใ็แ่ัวเอเท่านั้นแล้วะเรียร้ออะไรอี
"พูแบบนี้ไม่น่ารัเลยนะหนูฮยอวอน" เป็นโฮอที่เริ่มารสนทนาอีรั้ ถึะเป็นารพูทีู่เหมือนิแ่น้ำเสียลับูอบอุ่น
"ฮยอวอน็แบบนี้ละพ่อ ปาไม่ี"
"พูมา"
Rrrrrr Rrrrrr
เสียโทรศัพท์ัึ้น่อนะพบว่ามันเป็นอยอเอ หิสาวหิโทรศพท์ึ้นมาูื่อบนหน้าอและอัวออไปุยธุระส่วนัวทิ้ให้ฮยอวอนนั่อยู่ับสอพ่อลูโฮอและวอนโฮ ถ้าใรมาเห็นิว่าทั้สอนนี้เป็นพี่น้อไม่็ฝาแฝันแน่ๆ ิที่วอนโฮะัวไม่สูเท่าับโฮอ และมัล้ามอวอนโฮเอ็ยัเล็ไม่เท่าับที่โฮอมี แ่หน้าาอทั้สอละม้ายล้ายันราวับพิมพ์ถอันมา นพ่อเอ็ูไม่มีท่าทีว่าะแ่ลไปเลยสันิ ะมีริ้วรอยบนใบหน้า็เพียนิหน่อยเท่านั้นเอที่บ่บอว่านนนี้ไม่ใ่นหนุ่มแล้ว
"อยู่ที่โรเรียนาวอนโฮแสบไหมฮยอวอน"
"ไม่นะรับ ็ปิ"
"พ่ออ่ะ้อถามผมว่าอยู่โรเรียนฮยอวอนแสบไหม" เป็นเสียอวอนโฮทีพูแทรึ้นมาหลัเ็บอุปร์ีฬาอนและบิาเสร็ นนัวบาที่นั่อยู่หันไป้อาเม่ใส่เป็นเิให้เียบไป
"เห็นแม่บอว่าเราเ้าับนยาหรอ"
"็ไม่นะรับผม็มีเพื่อน"
"เรานีู่เย็นาัเลยนะ"
"ผม็แบบนี้ละรับ แบบที่วอนโฮเาบอ.. ผมมันปาไม่ี"
"ยอมรับละหรอว่าัวเอปาไม่ี ฮ่าๆ" วอนโฮระเบิหัวเราะออมาอย่าสใสผิับฮยอวอนที่นั่เบะปามออีนราวันาโทษเอาไว้ว่าะเอาืน ทำให้โฮอยิ้มออมาน้อยๆ ให้ับท่าทาอเ็ทั้สอ ็รู้ว่าลูายัวเออบวนประสาทาวบ้านแ่ไม่ิว่าะวนะนเาเออยาะเหัวเ้าลูายัวแสบรนี้
"ุยอะไรันะน่าสนุเียว" ยอเอเินเ้ามาพร้อมับนั่ลในำแหน่เิม รอยยิ้มอฮยอวอนที่ปราึ้น่อนหน้านี้็หุบลทันทีที่เห็นหน้ามาราลับเ้ามาและนั่นทำให้วอนโฮที่สัเุอยู่รู้สึสสัยนิหน่อยับอาารที่ฮยอวอนเป็นับยอเอ เมื่อ่อน็รู้มาบ้าว่ารอบรัวฮยอวอนมีปัหาแ่ไม่ิว่าะหนัหนานมาเอท่าทาอฮยอวอนที่มี่อยอเอวันนี้ นั่นเลยยิ่ทำให้วอนโฮนึสสัยว่าอะไรที่ทำให้ฮยอวอนูไม่อบยอเอ
"็ทั่วไปน่ะรับ ถามพฤิรรมเ็ๆ"
"อ่อ เอ่อ ุโฮอะพรุ่นี้อนเย็นพอะว่าไหมะ"
"ว่าสิรับ ่วนี้านที่บริษัทผม็ยัไม่่อยมีอะไรมานั"
"ีเลย่ะ ิันเห็นว่าฮยอวอนูร่าเริเวลามีเพื่อน อยาะวนุับวอนโฮมาทาน้าวเย็นที่บ้าน้วยัน" ยอเอพูพร้อมับลูบหัวลูายที่เธอเอ่ยถึแล้วยิ้มให้อย่าอบอุ่น ฮยอวอน็ไ้แ่ทำสีหน้าเรียบเยไม่แสท่าทาอะไรออมา เพราะไม่ว่าผู้เป็นแม่ะทำอะไรฮยอวอน็้อทำาม ัใไม่ไ้หรอ
"ไ้สิรับไม่มีปัหาเลยรับ วอนโฮเอ็ว่า้วยใ่ไหม"
"ใ่รับุน้า พรุ่นี้ผมไม่มี้อมนรีะไ้ไปฝาท้อที่บ้านุน้า้วยเลย"
"ั้นลามนี้นะรับ เย็นมาแล้วผม้ออัวนะรับ ลุไปนะหนูฮยอวอน" ทั้สอบ้านล่าวลาัน่อนะแยไปยัห้อล็อเอร์อัวเอเพื่ออาบน้ำำระล้าราบเหื่อที่รู้สึเหม็นอับึ้นมานิๆ
ฮยอวอนเมื่อัารธุระอนเอเสร็แล้ว็หยิบเอาล้อโพลาลอย์ัวโปรที่มัะพมันไปไหนมาไหน้วยันทุที่ึ้นมาถือไว้ในมือแล้วมอหาุที่น่าสนใเพื่อถ่ายภาพ และสายา็ไปสะุอยู่รห้อเปลี่ยนุายที่เปิแ้มไว้เล็ๆ เสียายสอนทีุ่้นเยัเล็ลอออมาทำให้ฮยอวอนเสียมารยาทแอบมอ
ิน โฮอ และ ิน วอนโฮ
สายาที่ใสื่อราวับลูแมวัวน้อยๆ มอไปยัายสอนที่ใส่เพียผ้านหนูปิส่วนล่าเอาไว้อย่าหลไหล มัล้ามที่ใ้เวลาในารเพาะมัึ้นมาอย่าเห็นไ้ัทำให้ฮยอวอนรู้สึใวาบหวิวแปลๆ รอบยิ้มที่สใสนั่น็่ามีเสน่ห์นฮยอวอนเอ็เผลอหลไหลมันในบาที มือเล็ที่ถือล้อโพลาลอย์อยู่ยึ้นมาถ่ายถาพรหน้าที่เ้าัวรู้สึสนใ อาะูโริไปหน่อยแ่เา็แ่รู้สึว่านรหน้า่าน่าหลไหลเินว่าะที่มอเยๆ ไ้
รูปโพลาลอย์สี่ห้าใบที่ฮยอวอนถ่ายไว้เมื่อรูถูยัเ็บใส่ระเป๋าอย่าเบามือ่อนที่เ้าัวะเินไปหายอเอที่รออยู่ที่รถ ร่าบาเปิประูรถแล้วพาัวเอลไปยัำแหน่ที่นั่้านับ บรรยาาศภายในรถเียบสบเป็นปิ ไม่ว่าะไปไหนมา็แทบะไม่่อยมีบทสนทนาออมาาปาอฮยอวอนหายอเอไม่เริ่ม่อน
"เมื่อไหร่แะร่าเริับแม่บ้า"
"..."
"ฮยอวอน ันเป็นแม่แนะ"
"ทุวันนี้ที่ผมยัเรียุว่าแม่มัน็ถือว่าีมาแล้ว ุยั้อารอะไรอีหรอ" ฮยอวอนอบ้วยน้ำเสียราบเรียบไม่ไ้ประประันหรือระแทระทั้นแ่อย่าใ แ่ประโยที่พูออมาับทำให้ยอเอรู้สึุนพูไม่ออ
ไม่เยิเลยว่าลูายที่นรัและูแลเอาใใส่มาลอะเป็นแบบนี้ ไม่ิเลยว่าวามสัมพันธ์อเธอับลูายะย่ำแย่ลไปเรื่อยๆ นยาที่ะทำให้ลับมาเป็นัเิม สาเหุทั้หมเป็นเพราะเธอแ่ทั้หมที่เธอทำไป็เพื่อฮยอวอนลูายนเียวอเธอทั้นั้น
เมื่อรถเ๋ันหรูอเ้าที่ยัโรรถอระูลแ ฮยอวอน็รีบพาัวเอเินหนียอเอออมาและพาัวเอเ้าไปภายในห้อนอนสีรีมัับน้ำาลทีู่หราหราและเรียบ่ายามสไล์อเ้าัวประับไป้วยภาพถ่ายทั้ฟิลม์และโพลาลอย์ที่ฮยอวอนเป็นนถ่ายเอทั้หม ฮยอวอน็ทิ้ัวนอนลบนเียนอนนาิไส์แล้ว้นระเป๋าหยิบรูปโพลาลอย์ที่ถ่ายมาในวันนี้ออมาู รอยยิ้มเล็ๆ ปราึ้นบนใบหน้าอร่าบาราวับื่นนผลานภาพถ่ายที่ัวเอถ่ายมาในวันนี้ แ่นึถึใบหน้าอนในรูป น้ำเสียและรอยยิ้มอเา็แทบทำให้ฮยอวอนนั้นเป็นบ้า
อยู่ๆ ็รู้สึอยาะเอหน้าันอีไวๆ
.
.
.
.
.
.
เสียเี๊ยว๊าวยามเ้าภายในโรเรียนัไปทั่วบริเว ร่าเพรียวบาราวับผู้หิแ่อยู่ในุเรื่อแบบนัเรียนาย้าวเ้ามาถายในห้อล็อเอร์อะัแเอาสัมภาระอัวเอยัใส่ล็อเอร์เอาไว้แล้วหยิบบาส่วนนั้นและออ และไม่ลืมที่ะหยิบสมุบันทึู่ใออมา่อนะพาัวเอไปยัห้อเรียนที่ถึมันะน่าเบื่อแ่้ยัีว่าที่ะ้ออยู่บ้าน
"ฮยอวอนมาแล้วว" เสียเอ่ยทัทายอเพื่อนร่วมลุ่มัึ้นเมื่อเ้าัวเินเ้าไปนั่ที่โ๊ะประำอัวเอ
"ว่าไีฮยอน มินฮยอ"
"วันหยุเป็นไมั่ไปไหนมาบ้าป่ะ" เป็นเสียอีฮยอนที่เอ่ยถามึ้นพร้อมับรอยยิ้มอย่าสใสามสไล์อเ้าัวแล้วหันัวเอที่อยู่โ๊ะ้านหน้ามามอฮยอวอน
"็ปิแหละเล่นเทนนิสเหมือนเิม"
"ไม่มีอะไรน่าื่นเ้นมาเล่าเลยหรอ ไม่ไ้ไปถ่ายรูปที่ไหนมาบ้าหรอ" ราวนี้เป็นเสียอมินฮยอที่นั่้าๆ เอ่ยถาม เพราะฮยอวอนมันะอบออไปถ่ายรูป้านอแล้วเอามาอวเพื่อนทั้สออยู่เสมอและเมื่อมินฮยอเอ่ยำถามนี้ึ้น็ทำให้ฮยอวอนยิ้มออมาบาๆ
"ันไม่ไ้ออไปถ่ายรูปที่ไหนหรอ.. แ่็พอมีรูปีๆ อยาให้พวนายู"
"ไหนๆ แอเ้าูหน่อยิ่"
"ไม่ไ้หรอมินฮยอ ไว้ไปที่าฟ้าแล้วเรา่อยไปูันแ่สามน"
"รูปนี้เป็นวามลับหรอ" ีฮยอนเอ่ยถามพร้อมแววาที่สื่อถึวามื่นเ้นเผยออมาอย่าปิไม่มิ
"ลับมาเลยละ" ฮยอวอนระิบเบาๆ ให้เพื่อนทั้สอไ้ยิน่อนะหัวเราะออมาพร้อมันเบาๆ แ่ฮยอวอน็้อหุบยิ้มลเมื่อเพื่อนอีนที่เป็นสมาิในห้อเินเ้ามาทั
"เย็นนี่ลับ้วยันไหมฮยอวอน ยัไ็ไปบ้านนายอยู่แล้ว"
"อบุนะวอนโฮ แ่เี๋ยวมีนมารับ แม่บอไม่้อรีบมา็ไ้อเวลาเรียมอาหารสัหน่อย"
"โอเ เี๋ยวันบอพ่อให้" วอนโฮยิ้มให้แล้วเินลับไปยัที่นั่อัวเอแ่สายา็ยัไม่ละาฮยอวอน สำหรับวอนโฮถึใระบอฮยอวอนปาไม่ี ปาร้ายนิสัยเสียแ่ไหนแ่วอนโฮ็ยัอบฮยอวอนที่เป็นฮยอวอนอยู่ี และรู้สึีที่ฮยอวอนเอ็รู้สึแบบเียวันถึะยัไม่อบลว่าเป็นแฟนัน็เถอะ
"ไหนว่าแุ่ยันอะแ แล้วทำไมพ่อวอนโฮะไปิน้าวที่บ้านและ"
"เี๋ยวนี้วามสัมพันธ์ไปไลนไม่บอพวเราแล้วหรอ น่าน้อยใเนอะมินฮยอ"
"บ้า ไม่ใ่ะหน่อย ็เหมือนเิมแม่ัน็รู้ัับพ่ออวอนโฮ"
"โห้ โลลมะมัแม่นายะับพ่ออวอนโฮหรอ"
"ีฮยอน...อย่าน้อยนั่น็แม่เรา" ฮยอวอนพูเสียแ็ทำให้ีฮยอนรีบเอามือปิปาพล่อยๆ อัวเอเอาไว้าม้วยฝ่ามือเล็ๆ อมินฮยอที่ฟาเ้าลาหัวอีฮยอน
ภายในห้อลับมาเียบสบามปิเมื่อุรูประำวิาเินเ้ามา ทุารระทำอฮยอวอนยัอยู่ภายใ้สายาและรอยยิ้มอวอนโฮอยู่เสมอ และวันนี้วอนโฮั้ใที่อยาะุยเรื่อวามสัมพันธ์อฮยอวอนและแม่อฮยอวอนให้รู้เรื่อทั้หม อย่าน้อยๆ เาะไ้เป็นนที่อยรับฟัปัหาและเป็นที่พึ่อฮยอวอนไ้บ้า
dingding dong
เสียริ่เป็นสัาบอว่าบวิาแรัึ้นและ่อไปเป็น่วเวลาพัย่อยทำให้นัเรียน่าพาัวเอไปยิเส้นยืสาย ส่วนฮยอวอนและเพื่อนอีสอน็พาันไปยัาฟ้าที่เิมที่ทั้สามนอบไป
"ไหนอะแรูปอะไรไหนๆ" ทันที่มาถึาฟ้ามินฮยอ็รีบถามถึรูปถ่ายที่ฮยอวอนบอว่าะอวใหู้ ฮยอวอนหยิบรูปถ่ายที่ถือิมาสี่ห้าใบให้มินฮยอและีฮยอนู เมื่อทั้สอเห็นรูป็เบิาว้า..
"นี่มัน... โห้ นายแอบถ่ายมาหรอฮยอวอน"
"แ..นี่มันโริัๆ"
"แ่็ูีใ่ไหมละ" บุหรี่ถูุึ้นเ้าปานัวสูที่สุในลุ่มแล้วเอนัวนอนลบนโ๊ะที่มีั้เอาไว้อย่าสบายใราวับไม่ไ้สนใำที่เพื่อนถามออมาสันิ
"็ริ ูีมาเลยละ เนอะมินฮยอ" เพื่อนัวเล็อฮยอวอนทั้สอนหัวเราะิัันสอนแล้วแหย่ันไปมา่อนส่รูปถ่ายืนให้ฮยอวอน
"ทำไมมินฮยอไม่มีบ้าน้า ฮยอวอนะไ้ไม่ไปแอบูอนอื่นอี" ีฮยอนใ้นิ้วเรียวลูบไล้หน้าท้ออมินฮยอผ่านเสื้อนัเรียนัวบา สายาุนมอมินฮยออย่าเย้ายวน
"่อให้เรามีแ็แอบไปูอนอื่นอยู่ี"
"แ่เราไมู่อนอื่นหรอนะ เราูแ่อมินฮยอ" รอยยิ้มเ้าเล่ห์ถูแปรเปลี่ยนเ้ามาแทนที่รอยยิ้มที่สใสเมื่อรู่อีฮยอน ทำให้มินฮยอเอ็ยิ้มอบอย่ารู้ทัน
"แล้วอพี่ฮยอนอูละ" เป็นฮยอวอนที่ีบุหรี่ทิ้ไปับพื้นพูึ้น ทำให้ีฮยอนรีบหันวับมามอนที่ั่วหัวเรื่อึ้นมา
"ะอใรสุท้ายเราสามน็บ้วยันทั้หมอยู่ีนั่นแหละ" ีฮยอนแวเสียึ้นมาแล้วเอามือออไว้ทำให้มินฮยอและฮยอวอนหัวเราะับท่าทาที่เป็นเ็อีฮยอน
ใ่ ไม่ว่าพวเาะหลไหลร่าายอใรสุท้าย็ะลับมาบที่ันและันสามน .... พวเาไม่ใ่แ่เพื่อนธรรมาหรอ แ่็ไม่ไ้เรียันว่าแฟน เป็นเพื่อนที่ทำ้วยันไ้ทุอย่ารวมไปถึเรื่อ เ็ส์
"วันนี้แ้อลับบ้านไวหรอ"
"อืมใ่"
"็้อเอ.. ไม่สิ็เออยู่แล้วนิ่"
"อืมใ่้อเออยู่แล้ว"
"ั้นวันนี้เรา็ไปห้อมินฮยอนเียวน่ะสิ"
"ทำไมละ ีฮยอนไม่อยาไปห้อเราแ่สอนหรอ"
"เปล่า็แ่ะบอว่าีเลย เพราะเราอยาอยู่ับมินฮยอแ่สอน" เพื่อนไส์มินิพูึ้นแล้วปิแ้มัวเอเอาไว้อย่าเินๆ วามสัมพันธ์อมินฮยอและีฮยอนมันลึึ้มาว่าอฮยอวอน แรๆ็แ่ไปหาที่ทำิรรมยามว่าเล่นันที่ห้ออมินฮยอามปิแ่หลัๆลับมีเรื่ออย่าว่าเ้าว่าเี่ยว้อเพราะ้วยฤทธิ์าอเล่นที่ทั้สามนสรรหามา ฮยอวอนเอ็ไม่ปิเสธเพราะวามอย่ารู้อยาลอ แ่็ไม่ไ้บ่อยเท่ามินฮยอเพราะฮยอวอนรู้สึอยาให้เป็นวอนโฮะมาว่า อีอย่าฮยอวอนไม่ไ้อบีฮยอนแบบที่มินฮยออบ ถึีฮยอนะบับรุ่นพี่ที่บไปแล้วแ่็แอบมีวามสัมพันธ์แบบนี้ับมินฮยออยู่บ่อยๆ และบาที็ับฮยอวอนบ้า
แ่็อย่าที่บอว่ามันแ่มีแล้วบไปไม่ไ้ลึึ้อะไร
.
.
.
.
.
.
ทันทีที่ำลัะเินเ้าห้อเรียน ้อมือเล็็ถูึ้วยแรที่มาว่าเอาไว้แล้ว็โนลาไปอีทาที่ไม่ใ่ห้อเรียน แ่เป็นห้อน้ำาย
"ลาเรามาทำไม"
"เราอยาุยอะไร้วย"
"รอพัเที่ยไม่ไ้รึไมันะเ้าเรียนแล้ว"
"สนใเรียน้วยหรอ"
"วอนโฮ !"
"ู่ววว เบาสิฮยอวอนเราอยาุยบาอย่าับนายริๆ"
"ว่ามาสิ" ฮยอวอนึ้อมือออาพันธะออีนพร้อมับยแนสอ้าึ้นมาออแล้วมอหน้าอีนที่ลาัวเอออมาาห้อเรียนแบบนี้ สสัยะมีเรื่อสำัที่อยาุย้วยริๆ
"สูบบุหรี่มาหรอ"
"....."
"เลิไ้มั้ย"
"ที่ะุยมีแ่นี้ ?" พูเสร็นัวเล็ว่าที่ำลัูหุหิ็ทำท่าะเินออาห้อน้ำไปแ่ทว่าวอนโฮลับเินไปัเอาไว้รหน้าประูห้อน้ำทำให้ระยะใบหน้าอทั้สอห่าันเพียไม่ี่เนิ
"เราอยารู้เรื่อนายับุน้ายอเอ"
"ะสนใทำไม แม่เราไม่ใ่แม่นาย"
"แ่เราอยารู้เรื่ออฮยอวอนบ้า เราเป็นห่วฮยอวอนนะ"
ำว่าเป็นห่วอวอนโฮทำให้สายาทีู่ื้อึและเย็นาอฮยอวอนนั้นอ่อนล าลูแมวที่พยายามะเปลี่ยนัวเอให้เป็นเสือ็ลับเ้ามาอยู่ในร่าอลูแมวเหมือนเิม นานแล้วที่ฮยอวอนไม่เยไ้ยินำว่าเป็นห่วออาปาอใร ไหนะสีหน้าทีู่ริัอวอนโฮนั่นอี
ีใที่อีนบอว่าเป็นห่ว แ่ลัวว่าอีนะผิหวัที่เป็นห่วถ้ารู้ััวนและวามรู้สึอเาึ้นมาริๆ
"ห่วเราทำไม ห่วัวเอเถอะวอนโฮ"
"เราอบฮยอวอนไ ถึสถานะอเรามันะยัไม่ัเนแ่เราเป็นห่วฮยอวอนริๆ"
"อบเรามาเลยรึไถึเป็นห่วเรานานั้น"
"ถ้าเราะบอว่าเรารัฮยอวอนละ" ำพูอวอนโฮทำให้ฮยอวอนเ้นหัวเราะออมาเบาๆ นอย่าฮยอวอนไม่สมวรที่ะไ้รับวามรัาใรหรอ และไม่สมวรที่ะไปรัใรทั้นั่น ทั้ร่าายและิใอฮยอวอนมันแปเปื้อนไป้วยมลทินที่ยาที่ะล้าออเ็มไปหม
เาไมู่่วรับำว่ารัที่วอนโฮให้หรอ
"ถ้านายรู้ัเราริๆ ไม่อยาพูำนั่นหรอ"
"นายะเป็นยัไเรา็ยัรู้สึเหมือนเิม"
"หึ ำำอนายเอาไว้แล้วันนะวอนโฮ"
ยัไม่ทันที่วอนโฮะรู้ำอบในัวเออยารู้ริๆ ฮยอวอน็ันวอนโฮออให้พ้นทาแล้วเินลับเ้าห้อเรียนไป นอาวามสสัยเรื่อแม่แล้วยัมีเรื่ออีมามายที่ฮยอวอนสร้าปมอยาให้วอนโฮสนใ ทำไมถึิว่าเาะไม่รัฮยอวอนอีละ มีเหุผลอะไรัน
.
.
.
.
.
.
.
เมื่อถึเวลาามนัรถเ๋ันหรู็เ้ามาอภายในบ้านหลัโอระูลแผู้เป็นเ้ามือเลี้ยอาหารเย็นในวันนี้ ฮยอวอนมอลไปผ่านหน้า่าบานเล็็เผลอยิ้มออมาบาๆ แล้วส่อระูวามเรียบร้อยอุที่เลือใส่วันนี้ ริๆ แล้วฮยอวอนไม่ใ่นเลือเอหรอ แ่ิน้าวที่บ้านะ้อแ่อะไรให้มันเยอะแยะ็เป็นนนเิมนั่นแหละที่เ้ามาัแเรียมุไว้ให้ แ่วันนี้เป็นรั้แรที่ฮยอวอนยอมทำามอย่าเ็มใไม่ใ่เพราะแม่หรอที่ทำให้เายอม แ่แที่ะมาเยือนวันนี้่าหาือเหุผล
เพราะแผู้มาเยือนวันนี้มีอิทธิพล่อใอฮยอวอน
"ลมาพอีเลยฮยอวอน แม่ำลัะให้นไปามพอี" ยอเอที่นั่อยู่หัวโ๖๊ะเอ่ยึ้นเมื่อเห็นลูายอนำลัเินลมายั๊ะอาหาร
"ผมรู้เวลาน่ะรับ"
"วันนี้แ่ัวน่ารันะหนูฮยอวอน" เป็นเสียอโฮอที่เอ่ยม ฮยอวอนยิ้มรับ่อนะนั่ลที่เ้าอี้้าับวอนโฮ
"ปิไม่เห็นะแ่อะไรเยอะแยะเลย"
"แม่เราวนมาิน้าวไม่ไ้ให้มายุ่ับุอเรา" ฮยอวอนหันไปแว๊ใส่วอนโฮที่เอ่ยทั้วยำถามวนๆ
"แ่เราอบนะ ฮยอวอนใสุ่อะไร็น่ารั" พูบ็แยิ้มสใสให้ับฮยอวอนนผู้ให่ทั้สอนที่นั่มอสถานาร์อยู่อแวไม่ไ้
อาหารมื้อนี้สำหรับวอนโฮืออาหารทิพย์ที่วิเศษที่สุ ไม่ำเป็นที่ะ้อินให้อิ่มนแน่นท้อแบบทิ้ทุแ่ไ้มอน้าๆินเา็รู้สึอิ่มมาพอแล้ว ถึฮยอวอนะอบทำัวให้เารู้สึสสัยและสับสนแ่ามรู้สึที่วอนโฮมีให้ับฮยอวอน็ไม่เยาหายไปเลยสันิ แม้บารั้อีนะทำเหมือนไม่สนใไม่แร์เาเลยแ่อย่าน้อยฮยอวอน็เยบอว่าสำหรับวอนโฮือเพื่อนที่พิเศษมาว่านอื่น
"มอแ่ฮยอวอนแบบนั้นะอิ่มหรอวอนโฮ" เสียอผู้เป็นพ่อที่นั่อยู่ฝั่นร้ามเอ่ยถามลูายนนที่ถูมออย่าไม่รู้ัวแบบฮยอวอนหันไปมอที่้นเหุ และ็เห็นแบบที่โฮอพู วอนโฮเอาแ่มอัวเอแถม้าวในาน็ูไม่ลลเลยสันิ
"แ่มอ็อิ่มแล้วอะพ่อ"
"มออะไรนันหาไม่เยเห็นเรารึไ"
"เย แ่วันนี้ออร่าวามน่ารัอฮยอวอนมันเยอะมาๆ"
"ะอ้ว"
"ริๆ นะเยอะนเราิน้าวไม่ลเลย แ่มอฮยอวอนินเรา็อิ่มใแล้วอะ"
"แหม วอนโฮน่าะอบฮยอวอนมานะ๊ะ" ยอเอที่มอเหุาร์อยู่นานพูึ้นพร้อมับยิ้มยินีให้ับวอนโฮที่หันมาพยัหน้ารัวๆ ให้เป็นารอบรับ
"ไว้เ้ามหาลัยไ้น้าะให้วอนโฮหมั้นับฮยอวอนเลยีมั้ย๊ะ"
"ริหรอรับ !?" วอนโฮถามยอเอ้วยน้ำเสียที่แปลใแ่ทั้สีหน้าและแววาลับบอว่าีในปิแทบไม่มิ
"ไม่เอาน่ะรับุยอเอ อย่าเพิ่ไปพูอะไรับาวอนโฮอนนี้เลยไม่ั้นไ้ิบ้าบอไม่รู้บแน่ๆ"
"แ่ผมริันะพ่อ ผมอบฮยอวอนมานะ"
"ถ้าอบมาน้า็สนับสนุนนะ๊ะ"
".... แ่ผมไม่อบ"
เสียอฮยอวอนเอ่ยึ้นหลัาที่เียบอยู่นานพร้อมับแววาที่เรียบเยนอ่านไม่ออว่าฮยอวอนำลัิอะไร ทำเอานฟัอย่าวอนโฮหน้าเหวอย่าบอไม่ถู
"ทะ ทำไมละ ไหนว่า..."
"เรารู้สึพิเศษับนาย แ่็ยัไม่ไ้เป็นแฟนัน"
"แล้วทำไมเราไม่เป็นันเลยละ..."
"........."
ฮยอวอนไม่อบพร้อมับลุึ้นโ้ให้โฮอแล้วเินหนีลับไปยัห้อน้ออัวเอทันที ทิ้ให้บรรยาาศภายในโ๊ะอาหารลับมามาุอีรั้เพราะวอนโฮเอาแ่นั่เียบ นโฮอและยอเอุยธุระับเสร็สิ้นึแยย้ายันลับแ่็ไม่เห็นฮยอวอนลมา้าล่าเลยสันิ
"ฮยอวอน็แบบนี้ละนะวอนโฮอย่าถือสาเลยนะ๊ะ"
"รับุน้า ผมไม่โรธหรอ"
ถึะบอว่าไม่โรธแ่็รู้สึไม่ี ใ่ วอนโฮไม่โรธฮยอวอนแ่แ่ไม่เ้าใ
.
.
.
.
.
"เมื่อวานเป็นไมั้อะแ"
"็ี"
"แู่ฮยอวอนอารม์ไม่ีเลยอะ"
เสียเพื่อนัวเล็ทั้สอเอ่ยถามฮยอวอนะนั่รับลมที่าฟ้าในเวลาพัเที่ย เพราะวันนี้ั้แ่เ้าฮยอวอน็ูมีสีหน้าที่ไม่สบอารม์ับเรื่อราวบาอย่าแบบัเน ไหนะวอนโฮที่ไม่แม้แ่ะเินเียหรือเ้ามาทัทายฮยอวอนเลยแม้แ่น้อย
"ทะเลาะอะไรันหรอ"
"ไม่ไ้ทะเลาะ มีอะไรให้เรา้อทะเลาะับหมอนั่น"
"แ่วันนี้แูไม่สื่นเลยอะ"
"ใ่ๆ หน้าบูทั้วันเลยอะ เนี่ยูสิ" ีฮยอนพุพร้อมับเินเ้าไปบีบแ้มทั้สอ้าอฮยอวอน ทำให้ฮยอวอนหลุหัวเราะออมาเบาๆ ับวามพยายามที่เพื่อนทั้สออเาทำเพื่อนให้เายิ้ม
"ยิ้มแล้ว เนี่ยแยิ้มแบบนี้น่ารัว่าหน้าบูอี"
"น่ารัว่าีมั้ยอะมินฮยอ"
"ไม่หรอ ีฮยอนน่ะน่ารัว่าฮยอวอนอยู่แล้ว"
"แหวะ ไปรัันไลๆ เี๋ยว็โทรามพี่ฮยอนอูะหรอ"
"นายิหรอว่าะมีแ่มินฮยอที่ะโนพี่ฮยอนอูเล่นาน นาย็้อโนแ ฮยอวอน แบร่"
เสียหัวเราะละโวยวายอทั้สามนัึ้นและอยู่ภายใ้สายาอ 'วอนโฮ' ทุอย่า ไม่ไ้ั้ใะแอบู แ่วอนโฮแ่อยารู้บาอย่าที่หลายนพูันรวถึูฮอนเพื่อนในวนรีอเาพเรื่อนี้
'มินฮยอ ฮยอวอน และีฮยอนไม่ใ่แ่เพื่อนันทั่วไป'
วอนโฮไม่เยเื่อในสิ่ที่หลายๆ นพูเพราะฮยอวอนบอเสมอว่าัวเอือนที่พิเศษสำหรับฮยอวอน แ่เพราะหลายรั้ที่ฮยอวอนมีท่าทีแปลๆ และไม่ัเนับสถานะอัวเอเลยทำให้วอนโฮ้อารที่ะรู้วามริทั้หม
"พันี้แไม่่อยไ้ไปับพวเราเลยอะ ิถึแั" นัวเล็สุในลุ่มพูพร้อมับอร่าอฮยอวอนเอาไว้
"็มีมินฮยอแล้วนิ่"
"ีฮยอนนโลภมา"
"เราไม่ไ้โลภมานะ แ่ิถึแริๆ"
"เอันทุวันิถึอะไร ที่ว่าิถึ... แบบนี้หรอ" พูบฮยอวอน็โน้มลประทับริมฝีปาอัวเอเ้าับเพื่อนัวเล็ออ้อนอยู่้าๆ าแรูบที่เนิบนาบแปรเปลี่ยนเป็นรุนแรึ้นเรื่อยๆ นเิเสียน่าอายึ้น มินฮยอมอเพื่อนทั้สออัวเอแล้วแสยะยิ้มับภาพรหน้า ไม่ใ่เพราะสมเพหรอแ่เพราะสายาอีฮยอนเอ็ำลัเื้อเิยเาอยู่เหมือนัน แ่นี่มันที่โรเรียนถึะเลวที่รัแฟนนอื่นแ่็ไม่ิะทำอะไรน่าอายที่นี่หรอ
"อื้อ.. พะ พอแล้วฮยอ..วอน" ีฮยอนันฮยอวอนออเมื่อรู้สึว่าัวเอำลัะหมลมหายใ ฮยอวอนยิ้มให้ับเพื่อนัวเล็ที่ำลัหน้าแแล้วเินเปลี่ยนไปนั่้าๆ มินฮยอที่ำลันั่ินนมอยู่อย่าสบายใ
และทุารระทำอทั้สามนอยู่ในสายาอ... ิน วอนโฮ
ทั้โรธและไม่เ้าใับสิ่ที่ฮยอวอนเป็น ไหนะเรื่อที่ฮยอวอนเอมีปัหาับแม่อัวเอ ูเหมือนวอนโฮนนี้ะไม่รู้ัและไม่เยเ้าใัวนอฮยอวอนริๆ เลยสันิ โรธมาว่าที่ฮยอวอนทำัวแบบนี้ทั้ที่เารู้สึเป็นห่วอยาูแลฮยอวอนมาเสมอ แ่ฮยอวอนลับทำัวไม่เห็นุ่าอัวเอเลยสันิ
"ุยัน่อน" เสียเรียและแรุา้านหลัทำให้าสอ้าหยุเินอย่าเี่ยไม่ไ้่อนะันไปมอเ้าอเสียที่เรียอะเา้อหยุเิน
วอนโฮ
"มีอะไร" ฮยอวอนลสมุที่อเอาไว้ล้าัวเพื่อไมให้อีนเห็นมัน ทำราวับว่ามีบาอย่าที่ำลัปิบัอยู่ในนั้น
"เราอยาุย้วย"
"แ่เราไม่อยาุย" สิ้นสุำอบฮยอวอน็รีบเินหนีออไปาวอนโฮ แ่มัน็้าอยู่ีเพราะวอนโฮึ้อมืออเาเอาไว้ทำให้สมุที่ถืออยู่ในมือหลุออมา
รูปโพลาลอย์มามายเหลื่อนอยู่เ็มพื้น ฮยอวอนรีบ้มเ็บรูปภาพเหล่านั้นอย่าลุลี้ลุลนแ่รูปบารูปลับึูสายาอวอนโฮเป็นอย่าี เาหยิบเอารูปพวนั้นึ้นมา่อนะมอหน้าฮยอวอนอย่าไม่เ้าใ
"นี่มันอะไรฮยอวอน..."
"..."
"อบเรามาสิ !!!!" ฮยอวอนไม่อบอะไรแ่ลับพยายามหลบสายาที่าั้นเอาำอบาวอนโฮ ลัว เาลัวไปหม เารู้าวันหนึ่วอนโฮะ้อรู้เรื่อนี้ แ่ไม่ิว่ามันะเร็วแบบนี้
"นายมันน่ายะแยรู้ัวบ้ามั้ยฮยอวอน.."
ำพูอวอนโฮmeเอาฮยอวอนรู้สึนึัน ไหนละนที่บอว่ารัและเป็นห่วเา
เาะไว้แล้วว่าไม่มีใรรับไ้หรอถ้า้อเอนที่มีมลทินแบบเา
"นายทำไ้ยัไ.. แ่ับเพื่อนนายมัน็มาพอแล้วนะ"
"มัน็แ่รูปถ่าย.."
"แ่ในรูปมันือพ่ออันฮยอวอน !!" วอนโฮะโนออมาอย่าหัวเสีย โีที่บริเวนี้ไม่มีใร ถึะรัและเป็นห่วมาแ่ไหนแ่ารที่อีนเป็นแบบนี้มันทำให้เารู้สึรัเีย
ภาพที่พ่ออเาำลัเปลี่ยนอยู่อยู่ในยิม
ไม่ไ้มีแ่ภาพหรือสอภาพแ่มันลับมาว่านั้น ไหนะมีรูปแอบถ่ายอีบาส่วน มันทำให้เารู้สึผิหวัในัวอฮยอวอน นที่เามอบรัให้อย่าบริสุทธิ์ใ
"ันบอนายแล้ว..ถ้านายรู้ัเราริๆ นายไม่รัเราหรอ"
ฮยอวอนพูบ็แย่รูปโพลาลอยืที่อยู่ในมืออีนลับืนมาแล้วรีบเินหนีอีนออไป ... นแบบเาไม่มีใร้อารหรอ แม้แ่แม่็ยัไม่สนใ ไม่มีใรที่รัฮยอวอนที่ัวนอฮยอวอนริๆ สัน
TO BE CONTINUE 1/2
อนหน้าบแล้วนะะ หนัหน่วมาีี TT___TT
ไปให้ำลัใันไ้ในแท็
#ฟฮยอวอนโฮ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น