รักของคนเห็นแก่ตัว

ลำดับตอนที่ #1 : กลับมาถึงเมืองไทย

          คฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ในย่านชายเมืองอันห่างไกล   ในช่วงเย็นวันหนึ่ง ประตูรั้วเปิดออก และรถเบ้นสีบอร์นเงินกำลังค่อยๆ แล่นเข้ามาจอดในบริเวณหน้าคฤหาสน์ 
          คนรับใช้ทั้งชายและหญิงต่างมายืนต้อนรับเจ้านายของพวกเขาอยู่หน้าคฤหาสน์  เมื่อรถเบ้นจอดสนิท นาบคม คนหัวหน้าคนรับใช้ก็ก้าวมาเปิดประตูรถด้านหลัง  เจ้าหน้าของพวกเขา วีรศักดิ์ ก้าวลงจากรถ  เขาสวมเสื้อสูทสีดำ ผูกไทม์  มือทั้งสองของล้วงลงในกระเป๋ากางเกง เขามองไปรอบๆ ก่อนที่จะเดินขเาไปคฤหาสพน์  โดยมีคนรับใช้ทั้งชายและหญิงช่วยกันหิ้วกระเป่าลงจากรถ แล้วตามเข้าไปข้างใน
         "กลับมาแล้วเหรอลูก"  นางมยุรี มารดาของเขาเอ่ยขึ้น เมื่อเขาเดินไปถึงห้องนั่งเล่นอันโอ่โถงภายในห้องนั่งเล่นมีทั้งเครื่องเงิน และเจกันลายสวยหรูจากต่างประเทศตกแต่งอยู่
          นางมยุรีนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ชุดรับแขกรับแขกอันสวยงาม ผมสีดำประบ่า แต่งหน้าสีอ่อนๆ เธออยู่ในชุดกระโปรงสอบสีม่วง สวมสร้อยคอและสร้อยข้อมือไข่มุก
          "ครับ คุณแม่"  วีรศักดิ์ขานรับ นางมยุรีลุกจากเก้าอี้และโผเข้ากอดลูกชายด้วยความคิดถึง  จากนั้นทั้งสองก็นั่งลงบนเก้าอี้รับแขกด้วยกัน คนรับใช้หญิงคนหนึ่งรีบยกถาดแก้วน้ำเย็นๆ สองถ้อยมาวางไว้บนโต็ะหน้าเจ้านายทั้งสอง แล้วเดินออกไป
           "แล้วคุณพ่อยังไม่กลับอีกเหรอครับ" เขาถาม
           "ยังเลยลูก วันนี้คุณพ่องานยุ่ง คงกลับดึกหน่อย---ว่าแต่ลูกเถอะไปเรียนเมืองนอกกลับมาเป็นยังไงบ้าง?  ที่โน้นอยู่สุขสบายดีไหม? "
           "สบายดีครับ ผมเจอเพื่อนคนไทยที่โน้นด้วยครับ  เขาชื่อฉัตรชัย เราสนิทกันมากครับ"
           "เหรอจ๊ะ" นางมยุรียิ้มน้อยๆ "วันไหนพาเขามาบ้านบ้างสิลูก พ่อกับแม่จะได้เลี้ยงต้อนรับที่พวกลูกๆ กลับมาอย่างปลอดภัย"
           "ครับแม่ ผมกลับมาเมืองไทยคิดว่าจะช่วยคุณพ่อทำธุรกิจต่อ......แต่ผมก็อยากจะเปิดบริษัทร่วมหุ้นกับเพื่อนด้วยน่ะครับ"  จู่ๆ เขาก็หาวขึ้นมา และใช้มือข้างหนึ่งป้องปากไว้
            "โอ้....ตายจริง! แม่ลืมสนิทเลยว่าลูกเพิงกลับมา ชวนคุยเพลินไปหน่อย ตอนนี้ลูกคงเหนื่อยมากแล้ว ไปอาบน้ำ นอนเถอะลูก...."
             จากนั้นวีรศักดิ์ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำบนห้องนอนชั้นสามของเขา         
           
         
           หลังจากที่วีรศักดิ์อาบน้ำในห้องน้ำอันสวยหรูของเขาเสร็จแล้ว  เขาก็สวมชุดนอนสีครืม  ล้วล้้มตัวลงนอนบนที่นอนหนานุ่ม ที่ทำจากไม้สักขนาดใหญ่  ผ้าปูทีนอนสีชาว ตัดกับผ้านวมสีเลิอดหมูที่ห่มอยู่แค่เอว  ผนังห้องสีขาว หน้าต่างทุกบานปิดหมด มีเพียงแค่เสียงไฟสีนวลจากโคมไฟหัวเตียงของเขาเท่านั้น
           เขาไม่ได้กลับมาที่คฤหาสน์แห่งนี้สองปีแล้ว เพราะต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ  เขาเป็นลูกชายคนเดียว พ่อแม่ของเขาเป็นเจ้าของบริษัทมือถือ และตามใจเขาทุกอย่าง ไม่เคยมีใครกล้าขัดใจเขา  ทุกสิ่งที่เขาต้องการ เพียงแค่เอ่ยปากคำเดียว  ก็จะมีคนรับใช้วิ่งรี่นำมาให้
            วันนี้เขารู้สึกเหนื่อยจากการเดินทางกลับมา เขาหลับสนิท