spygame

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3 บททดสอบเริ่มต้น

ห้องโถงขนาดใหญ่ที่มือมิดและเงียบสงัดไร้ผู้คนแต่ภายนอกของห้องเต็มไปด้วยยามมากมายคอยเฝ้าสิ่งของหลายชนิดในพิพิตพรรณ

วิลเลี่ยม เกลลิง ท่ามกลางความมืดชายหนุ่มนามหมายเลข 22 ร่อนลงจากเครื่องไอพ่นที่เขาสะภายทางด้านหลังเหนือห้องโถงใหญ่ ขนาดนี้เขากำลังเจอบททดสอบใหญ่คือขโมยภาพวาดที่สวยขามของที่นี่ แม่ภาพจะสวยแค่ไหนแต่การจะได้มันมาก็ยากกว่าการวาดมันเยอะ





   “ 91หมายเลข 22 พูดลงหลังคาแล้วไปไหนต่อ เปลี่ยน”





“22นี่91พูด ใช้นาฬิกาข้อมือกดตรงตั้งเวลาชี้ไปที่กระเบื้องกดปุ่มสีแดงข้างๆซะ”

เขาทิ้งเครื่องไอพ่นลงบนกระเบื้องสีแดงสดใสที่ตอนนี้ไม่เห็นว่ามันมีสีแดง

หมายเลข22ได้ยินละทำตามโดยพลันเขากดมันตามที่ยอดนักเจาะระบบบอก





“ข้างล่างมีตาข่ายบาเรียหุ้มอยู่ถ้าโดดลงไปสัญญาณดังแน่”  

“ทำไง”





“อืม......   ใช้ปืนตะขอเล็งตรงมุมสุดขใก้ลประตู และพยายามหย่อนตัวเองลงไปจะผ่านบาเรียชั้นบนระวังกล้องด้วย”  





  ชายหนุ่มทำตามเขาเลล็งปืนตะขอไปตามที่ผู้ช่วยบอกและยิงมัน



ปัง............วิ้ว.................พึบ.....................................................



เมื่อมันไปเกาะขอบประตูทางเข้าเรียบร้อย ชายหนุ่มพูดพลางคิดหาทางเองไปด้วย



“เอาไงต่อ”



“นี่หมายเลข 53 พูดเอาอะไรมาปิดกล้องไว้ก่อน”

สเฟลทำตามเขาเอาสเปใสที่เป็นเทคโนโลยีพิเศษฉีดใส่ก้องวงจรปิดเพื่อให้มันไม่มันอยู่คงสภาพภาพนิ่ง 5นาทีและทำรอบเขตที่พอจะทำได้



  อืม...............................



“ไงอีก”



เขาถอนหายใจด้วยความกัลวล



“ฟังนะ มีระบบป้องกันภัยอีก2ชุดชุดแรกนายมองไม่เห็นเอาแว่นเรดาขึ้นมา”



แฮ๊กเกอร์หนุ่มพูด พลางเปิดโปรแกรมเรดาด้วย

ขณะที่สเฟลกำลังเอาแว่นขึ้นมาและใส้มันเปิดปุ่มทำงานทำให้มันวิเศษกว่าแว่นธรรมดาคือมองเห็นเส้นรังสี สีแดงที่ตอนนี้กำลังเคลื่อนที่ไปเลื่อยๆแบบสุ่มกว้า10เส้น



“หา”

เขาสบถเล็กน้อยพร้อมกับยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อที่หน้าที่เริ่มจะไหลออกมามากทุกที

“ไม่สบรมเลย”



“พยายามหมอบและทำตามชั้นบอก”



เขาเริ่มหมอบถึงขั้นคลานก็ว่าได้เส้นแรกเคลื่อนมาอย่างช้าๆมันเป็นแนวทะแยงทำให้ต้องกระโดดเมือ่ผ่าเส้นแรกจากการกระโดทำให้เถ้าข้างหนึ่งยังไม่แตะพื้นเสันที่สองก็เข้ามา



“หม...”  หมายเลข 91พูดยังไม่ทันจบ



ทันทีทีมาถึงตัวสเฟลเรียบเอียงตัวไปข้างหน้าและหมอบได้อย่างเฉียดฉิวและรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว  เส้นที่3กับ4มาแนวดิ่งแต่ไม่คณามือเขารีบวิ่งผ่านมันไปอย่างเร็วและเส้นที่5กับ6และ7มาพร้อมกับมันมาจากข้างล่างสุดเกือบหัวเขาชายหนุ่มติดๆกันสามเส้น โชคดีที่เขาขายาวจึงกระโดดผ่านมันไปได้



“อีกนินเดียว”



แต่ที่แย่สุดคืดมันมาพร้อมกันแนวเดียวกับเขาทั้งปลายหัวและปลายเท้าจนถึงเอว



วินาที่นั้นเขาก็กระโดดเนตัวไปข้างหน้าเหมือนว่ายน้ำและรอดมาได้อีกครั้ง



.....................แฮก.ๆ...........



หมายเลข 22เริ่มหายใจหอบขึ้นจนมันจะรดต้อคอเขาไปทุกที



“ใจเย็นสหาย” เพื่อนผู้จดจ่ออยู่กับคอมพิวเตอร์พยายามพูดปลอบ

“จะถึงแล้วจะผ่านแล้ว”



“ไงอีก”



เขาพูดขณะยืนอยู่ห่างสิ่งของที่ได้รับมอบหมายให้มาทำงานที่องกรณ์ได้รับมา ห่างประมาณ200เมตร



“สุดท้ายละ ” เขาพูดพร้อมกับถลกแขนเสื้อขึ้น



“ตานี้จำหน่อยนะ นายจะเห็นว่าผ้าปูพื้นไม่มีเพราะมีระบบที่นายเดิยไปเหยียบมันจะดังฉะนั้นต้องกระโดด ให้ลงจุดที่ปลอดภัย”



“ เอาเลย นะมันมีทั้งหมด 40ช่องเป็น กว้าง8คูณยาว5”



เขาพูดขึ้นขณะโปรแกรมกล้องที่ติดไปกับสเฟลกำลังทำงายทำให้เขาสามารถรู้ระบบรักษาความปลอดภัยได้จากตำแหน่งที่สเฟลยืนอยู่



“ok”



“เฉียงขวาไปที่ 5 แล้วหันซ้ายนับจากตรงนั้นไป3 ตรงไป 4 และหันขวา2 และก็.........อืมๆ   เห็นให้ตรงกับรูปกระโดดไป8อันสุดท้ายยากหน่อยนะพยายามเข้า”



เขาพยายามพูดให้กำลังใจเพื่อนหมายเลข22ที่ขณะนี้ไปที่ขวา2แล้ว

“กำ แล้ว ”



อันสุดท้ายมาถึงจนได้



เขาเริ่มย่อตัวลงและกำลังรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีและกรโดด



.................ตึบ .........................



ปรากฏว่าไปได้แค่ 5แทนที่จะเป็น8 เขาซวยแล้วแถมยังเอาก้นลงอย่างแรง



....หวอ..หวอ....หวอ..........



เสียงสัญญาณดังขึ้นระบบเซ็นเซอทำงาน เขาต้องโดนจับหรือถูกยิงตายแน่ๆ



เขาตกใจจนทำอะไรไม่ถูกแทนที่เขาจะหนีกลับมีเสียงหนึ่งดังขึ้นมันเป็นเสียงที่เขาเพิ่งจะคุ้นเคยคุ้นเคย



“     MT    ”



เขาตบมือให้ชายหนุ่มที่ตอนนี้เจ็บระบบโดยเฉพาะที่ก้น



“เกือบละทำได้ดีมาก  พอก่อน ปิดระบบได้  ”





เขาสั่งพวกที่ยืนดูการทดสอบให้ปิดโปรแกรม





ที่แท้มันคือการทดสอบนี่เอง..................





เขาถอดเจ้าเครื่องเล่นสมจริงที่เรียกว่าระบบทดสอบขโมยขึ้นจากหัวมันคล้ายหมวกกันน๊อคออก





“เอาเป็นว่ายังไม่ผ่าน”





ชายในชุดสูธสีดำพูดขึ้นพลางสบตากับดวงตาสีฟ้าที่เพิ่งทดสอบไปเมื่อกี้





“เอาหละทุกคนกับไปพักก่อน  แล้วเจอกันใหม่อีก2ชั่วโมงหน้า”





พอเขาพูดจบทุกคนก็ออกจากห้องไปเหลือแต่เพียงหมายเลข 91และ53กำลังปรอบเพื่อนของเขาทเป็น คนเดียวใน9คนที่ไม่ผ่าน



“โอกาศหน้ายังมีพยายามเข้า”





คนสูงวัยปอบจัยชายหนุ่มอายุ 18ปี





“ครับ”



ชายหนุ่มตอบพร้อมกับสีหน้าที่เศร้าหงอยก่อนจะขอลาไปพร้อมกลับผู้ช่วยอีกสองคน





หลังจากทุกคนออกไปหมดแล้วmtก็พูดขึ้นกับใครซักคนที่เฝ้าดูการทดสอบมาตั้งแต่เริ่มต้น



“เป็นยังไงบ้างเทรน”



“อืมดี ..........คล่องแคว่วดี แต่ยังขาดประสบการณ์ ”



“เอาไปเป็นว่าเอาหมายเลข 22,85,53,66และ91และกัน” ชายที่ชื่อเทรนพูดอย่างเย็นชา ก่อนที่จะเดินจากออกจากห้องไป

          22.85.53.66.91 เขาจะเอาพวกspy หนุ่มไปทำอะไรกันแน่นะถึงได้เอาไปมากขนาดนี้



ความคิดนี้ยังค้างคาอยู่ในสมองของ mt ตลอดทั้งวันในวันนั้น





----------------------------------------------------------------------