กระถางดอกไม้ริมข้างระเบียง

ลำดับตอนที่ #4 : หน้าต่างของขบวนรถไฟ

ชานชาลาดูเก่าแก่ทรุดโทรม
มันวิ่งเข้ามาหาตัวฉันขณะฉันก้าวเดิน
กระเป๋าเดินทางคลุกฝุ่นกับตั๋วรถไฟหนึ่งใบ
ฉัน-ผิวปาก อู้อี้ รอคอยบนพนักเก้าอี้พลาสติก เก่าๆ

12.15น เข็มหน้าปัดนาฬิกาชี้บอกเวลาฉัน
แสงสว่างวอมแวมของรถไฟเห็นอยู่รางตา
ใกล้เข้ามา...ใกล้เข้ามา...จนเทียบชานชาลา

ฉันขึ้นขบวนรถไฟราง-ดีเซล 12.30น
ทิ้งตัวลงบนเบาะเก้าอี้สองฟากฝั่ง
คั่นกลางโดยหน้าต่างของขบวนรถไฟ
เสียงอึกทึกก้องขึ้นเมื่อล้อเริ่มเสียดสีกับรางอีกครั้ง

รถไฟออกเดินทาง...



ฉันวางสัมภาระลงกับพื้น
จ้องมองทิวทัศน์เบื้องนอกหน้าต่างฯ
ภาพมวลเกสรดอกไม้พาดผ่านรวดเร็ว
หวนให้ฉันนึกถึงช่วงชีวิตที่ผ่านไปไวไม่แพ้กัน

น้ำตารวยระรินตกลงทีละหยด
จนไหลหลากอาบทั่วทั้งแก้มสอง
ดวงนัยน์ตาชื้นแฉะเศร้ามัวมอง
เวลาคู่ความรัก ฉัน-เธอ ผ่านไปเร็ว

ภาพต่อภาพที่ ฉัน-เธอ อยู่ร่วมกัน
ปรากฏอยู่เบื้องนอกหน้าต่างฯ
ฉันจ้องมองภาพเหล่านั้นเจ็บแปลบใจ
เริ่มรัก-รักกันหวานชื่น-จากลา

เสียงค่อกแค่กสำรอกไปควบคู่กับน้ำตา
ทำไมเล่า? ฉัน-เธอ จึงอยู่ร่วมกันมิได้?
ทั้งๆที่เราสองคนรักกัน เป็นตาย
ใยบุพการีจึงกีดกันเราสอง?

คำตอบนั้นปรากฏนอกหน้าต่าง
"เพราะมึงจน - แต่ลูกกูรวย กูจักห้ามรักของมึงสอง"

ภาพความรักนอกหน้าต่างยอกย้อนไหลเวียนกลับ
มากรีดลึกสะบั้นรักทำร้ายหัวใจฉัน
แทนภาพวิวงดงามของหมู่ดอกเกสร
น้ำตาไหลพรากๆเป็นสายธารตลอดทาง



ฉันพร่ำเพ้อรำพึงรำพันไปเรื่อยเปื่อย
จนขบวนรถไฟหยุดลงเมื่อชานชาลาวิ่งเข้าหา
ยกกระเป๋าสัมภาระเดินลงจากรถไฟ
เดินกลับไปสู่ชีวิตแห่งความเป็นจริง

"ทำนา เลี้ยงควาย ตามประสาคนบ้านนอก"

"รัก รวย-จน ไม่อาจเป็นจริงหนอ"

"ทิ้งภาพรัก รวย-จน ไว้ใน...หน้าต่างของขบวนรถไฟ"