ปฏิหารรักแท้ของยัยตัวร้ายกะหนุ่มแสบซ่าน

ลำดับตอนที่ #2 : หนังสือพิมพ์โรงเรียน(100%)

เมื่อถึงห้องเรียน ทั้งสี่คนก็แยกย้ายกันไปตามห้อง(อันที่จริงเคนแยกไปนเดียว)ส่วนเนออนก็ยังคงไปนั่งที่ของฟิน

เมื่ออาจารย์สอนวิชาเลขเข้ามาเธอก็สาธยายซะยาวยืดทำให้นักเรียนบางคนถึงกับฟุบหลับบนโต๊ะ แต่เนออนเด็กผู้ตั้งใจเรียนก็ยังคงนั่งไปต่อไปอย่างหน่ายๆ ระหว่างที่อาจารย์สอน

"โป้ก"กระดาษแผ่นเล็กๆกระเด็นมาโดนหัวของเนออน เธอจึงหันไปทางฟินที่ส่งสัญญาณว่าวีเป็นคนทำ เธอจึงคลี่ออกเพื่ออ่าน

'เนออนพรุ่งนี้วันศุกร์หนังสือพิมพ์โรงเรียนออกแล้ว จะมีข่าวอะไรบ้างก็ไม่รู้'

'นายรู้ได้ไงว่าพรุ่งนี้หนังสือพิมพ์โรงเรียนออก'

เนออนจึงโยนกลับไป กระดาษตกลงที่โต๊ะของเขาพอดีเป๊ะ เมื่อเขียนเสร็จวีจึงโยนกลับมาหาเนออน แต่กระดาษไม่โดนหัวเนออนอย่างเคย แต่มันกลับไปตกอยู่ตรงหน้ากระดาน ทำให้คนที่สอนอยู่เกิดฉุนขึ้นมา

"เนออน กับเธอ เอ่อ...เป็นนักเรียนใหม่ใช่ไหม"อาจารย์ถามพร้อมหันไปหาวี

"ใช่ครับ"เขาตอบอย่างไม่กลัวโดนทำโทษ นั่งทำให้เนออนอึ้งไปชั่วขณะ

"เธอสองคนออกไปยืนหน้าห้อง จนกว่าจะเลิกเรียน"อาจารย์สั่ง ทำให้ทั้งสองคนต้องเดินออกไปนอกห้องแต่โดยดี เนออนยังคงงงกับท่าทางของวีที่ยิ้มกริ่มทั้งๆที่โดนทำโทษ

"นายยิ้มอะไร ไม่เข็ดหรือไง"เนออนถามอย่างฉุนๆ เขาทำให้เธอไม่ได้เรียนไปหลายวิชาแต่ยิ้มเหมือนทำความดีมาหมาดๆ

"ปล่าวนี่ ยิ้มเฉยๆไม่ได้หรอ"

"แล้วนายปายังไงไปตกหน้าห้องเนี่ย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ เรานั่งอยู่เกือบหลังห้องแหนะ"

"ก็ฉันปาไม่แม่นเหมือนเธอนี่"เขายังทำหน้าทะเล้น

"แหม แต่ปาครั้งแรกเข้าหัวเราเต็มๆเลยนะ ให้เชื่อได้ไงอ่ะ"

"ฮ่าๆๆๆๆ"

"หัวเราะอะไร"เนออนทำหน้าบึ้งใส่ทันทีที่เขาหัวเราะ

"ปล่าวๆ"

ตลอดเวลาที่ท้งสองถูกทำโทษ วีก็พยายามแกล้งเนออนมาตลอดจนเธอรำคาญ เวลาผ่านไปสองชั่วโมงครึ่ง เสียงช่วยชีวิตก็ดังขั้น

'อ๊อดดดดดด อ๊อดดดดดด'

"นี่เธอกลับบ้านไงอ่ะ"วีวิ่งตามเนออนที่เดินเขาห้องไปเอากระเป๋า

"มีรถมารับ"

"แล้วเธอกลับบ้านยังไง"เขาหันไปถามฟิน

"กลับกับเนออน แล้วนายล่ะมีสาวมารับปะ"ฟินแซวเล่น แต่ท่าทางเขาตอบจริง

"ใช่ดิ รู้ได้ไงอ่ะเนี่ย วันนี้มะนาวบอกว่าจะกลับกับเรา"วีพูดหน้าทะเล้น ทั้งๆที่มะนาวกลับบ้านไปแล้ว

"นี่ แต่เมื่อกี้เราเห็นมะนาวกลับบ้านไปแล้วนะ"ฟินรีบแทรกขึ้นมา

"เราให้มะนาวเค้าไปรอข้างล่างนะ เดินด้วยกันนานๆเดี๋ยวโดนนินทา"

'เราให้มะนาวเค้าไปรอข้างล่างนะ เดินด้วยกันนานๆเดี๋ยวโดนนินทา'ทั้งๆที่เขาเลือกเธอให้ดูแลแต่เขากลับแคร์ความรู้สึกของคนที่เธอยัดเยียดให้พาไปโรงอาหารมากกว่าคนที่มีหน้าที่ดูแลเขา ประโยคที่หลุดออกมาจากปากของเขาเมื่อกี้ยังคงดังก้องในใจของเธอ น้ำตาหยดใสๆไหลออกมาจากดวงตาคมกริบ'นี่เราเป็นอะไรไป เขาจะแคร์ใครชอบก็ไม่เกียวกับเรานี่ หรือเราจะชอบเขาซะแล้ว ไม่ๆๆๆๆ'เนออนสะหลัดความคิดนี้ออกไป

นี่เราพูดอะไรออกไปเนี่ย เมื่อรู้ตัวเขาก็เพิ่งนึกได้ว่าพูดอะไรออกไป'นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ย ทั้งๆที่เลือกผู้หญิงคนนี้ให้ดูแลแล้วแท้ๆ แต่ผมทำให้เธอเสียใจถึงสองครั้งในวันเดียวกันหรอเนี่ย เมื่อตอนกลางวันที่เธอไม่อยากไปทานข้าวกับผมแล้วยัดเยียดให้ไปกับคนอื่นผมก็เสียใจ แต่คงไม่ได้ครึ่งนึงของเธอเป็นแน่'ในความคิดของเขาตอนนี้ต้องการเพียงคว้าคำพูดที่พูดออกไป เมื่อคิดได้อย่างนี้เขาก็เข้าก็เข้าไปประคองร่างบางไว้ในอ้อมกอด

"ปล่อย"เนออนยืนกรานเสียงแข็ง แล้วสะบัดอ้อมกอดที่แข็งแกร่งออกไปจากตัว เขาจึงยอมปล่อยแต่โดยดี เพราะไม่อยากทำใหเเธอเสียใจอีก

"เนออนร้องไห้ทำไม"ฟินที่ไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอุทานออกมา

"ปล่าวนะ ผงเข้าตาอ่ะ มีทิชชูบ้างปะ"เนออนหันไปถามเพื่อนสาว

"ไม่มีเลยอ่ะ"ฟินพยายามลื้อค้นเพื่อหาทิชชู

"ไม่เป็นไรหรอก"เนออนพูดพร้อมเอามือขยี้ตา

ทันใดนั้นมือใหญ่ๆก็อ้อมมาจากด้านหลัง ผ้าเช็ดหน้าสีชาซับเบาๆที่ดวงตาของเธอ เนออนพยายามดึงมือนั้นออก แต่ท่าทางจะไม่เป็นผลแม้แต่น้อย เธอจึงต้องยอมให้เขาซับต่อไป

"หายยัง"วีถามเธออย่างอ่อนโยน

"อือ"

"เนออน ไปยังรถมาแล้ว"ฟินโพล่งขึ้นมาเมื่อหันไปเห็นนอกหน้าต่าง

"ไปสิ"

"เนออน เก็บเอาไว้นะ"เสียงของชายหนุ่มข้างหลังดังขึ้น พร้อมยัดผ้าเช็ดหน้าให้สีชาผืนเมื่อกี้ให้ในมืออันบอบบาง

"เนออน ไปซักทีสิ"เพื่อนสาวที่รอเพื่อจะลงบันไดตะโกนมา

"จ้า"เธอจึงตะโกนตอบ แล้วรีบวิ่งลงบันไดไป

----------------------------------------------------------------------------------------------------

ระหว่างทางกลับบ้านเนออน

"เนออน ไม่เป็นไรใช่ไหม"เพื่อนสาวพูดด้วยความเป็นห่วง

"จ๊ะ ไม่เป็นไรแล้วละ นี่ใกล้ถึงบ้านเธอแล้วนี่น่า พี่เชนคะเดี๋ยววันนี้หนูไปข้างนอกกับเพื่อนหน่อยนะ เสร็จแล้วจะโทรให้พี่เชนมารับนะคะ"เธอพูดเมื่อเห็นบ้านของฟินใกล้เข้ามา

รถยนต์สีดำแล่นผ่านไปเรื่อยๆบนถนนใหญ่ จนจอดหน้าบ้านหลังหนึ่งที่มีประตูสีฟ้า สวนข้างในจัดตกแต่งด้วยดอกไม้นานาชนิด กลิ่นหอมบางๆลอยตลบอบอวนอยู่ในนั้น

ภายในบ้านนั้นข้าวทุกอย่างของถูกจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ผนังสีน้ำตาลอ่อนรับกับเฟอร์นิเจอร์ไม้ต่างๆภายในตัวบ้านอย่างดี พรมที่วางเป็นจุดๆเพื่อเพิ่มความสดให้กับบ้าน ตามตู้และโต๊ะต่างๆมักมีแจกันดอกไม้วางไว้อยู่ นับว่าเป็นการจัดบ้านที่สวยงามมาก  

ด้วยเหตุที่ป้าของเธอเป็นคนที่ชอบดอกไม้อย่างมากทำให้บ้านของเธอมีดอกไม้อยู่จำนวนมาก

"แม่ขา หวัดดีคะ"จากการที่แม่ของฟินตาย ทำให้พี่สาวแท้ๆของเธอเกิดสงสารลูกสาวที่เพิ่งอายุเพียง 7 ขวบ เธอจึงรับเด็กคนนี้เป็นลูกบุญธรรม

"เบาๆหน่อยก็ได้ ยัยลูกคนนี้นี่ สอนไม่เคยจำเลยจริงๆ"เสียงบ่นกระปอดกระแปดดังมาจากห้องครัว

"คุณน้าสวัดดีคะ"เนออนตะโกนตามบ้าง

"อ้าว เนออนสวัสดีจ๊ะ มาเมื่อไหร่ละเนี่ย ทานอะไรไหม"เสียงที่ดูแข็งกร้านเมื่อกี้อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด นั่นทำให้ฟินทำหน้าบึ้งเล็กน้อย

"วันนี้หนูจะไปข้างนอกกับฟินหน่อยนะคะ เลยจะมาเปลี่ยนชุดก่อน"

"จ้า อย่ากลับดึกนักละ ข้างนอกมันอันตรายรู้ไหม"

"รู้แล้วน่าแม่"ฟินพูดอย่างหน่ายๆ

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

เสื้อแขนกุดสีขาว เสื้อคลุมบางๆสีชมพูบวกกับกระโปรงลูกไม้ที่ยาวระเข่าพริ้วไหว ร่างเล็กๆภายในชุดนี้กำลังเดินตลาดนัดกับเพื่อนสาวที่แต่งตัวผิดกับเธอลิบลับ กางเกงยีนสีดำ เสื้อคอกลมสีน้ำตาล ทำให้บางคนคิดว่าสองคนนี้เป็นแฟนกัน

ทั้งสองจูงมือเดินไปเรื่อยๆจนมาถึงร้านขายอาหาร

"นี่ ไปกินกันมะ น่ากินอ่ะ"คนเห็รแก่กินพูดขึ้นพร้อมชี้ไปที่รายการอาหารที่ตั้งไว้หน้าร้าน

เพื่อนสาวที่เดินอยู่ข้างๆจึงก้มลงมองนาฬิกาตนที่บอกเวลาสี่โมงครึ่ง"เพิ่งสี่โมงครึ่งเองนะยัยบ้า จะกินอะไรนักหนา"เธอพูดพร้อมส่ายหัวแต่ก็ต้องจำใจเข้าร้านเพราะเพื่อนจอมยุ่งของเธอเข้าไปสั่งอาหารซะแล้ว

"กินด้วยกันไหม อร่อยนะ"คนที่นั่งกินหน้าตาเฉยชวน

"ไม่ดีกว่านะ ยังไม่หิวเลย อิ่มแอ๊ก"

"ตามใจ ฉันกินเองก็ได้"

เมื่อทั้งสอง(ฟิน)รับประทานอาหารเสร็จ ก็ออกมาเดินตลาดนัดที่เพิ่งจัดวันนี้เป็นวันแรก ทั้งสองซื้อทั้งทั้งขนมหวาน ผลไม้ และเครื่องประดับต่างๆ ทำเอาทั้งสองหนักจนเดินต่อไม่ไหว จึงต้องตัดใจกลับบ้าน

"แม่ขา อยู่ไหนเอ่ย หนูซื้อของมาเยอะแยะเลย มาช่วยกันเก็บหน่อยคะ"ฟินตะโกนทันทีเมื่อถึงบ้าน

"ฉันอยู่นี่ คราวหลังไม่ต้องตะโกนก็ได้นะ"เหมือนทุกครั้งที่กลับบ้านเธอมักโดนบ่นเสมอ

"แม่ก็"เธอบ่นพึมพำอยู่คนเดียว

"อ้าว หนูเนออนยังไม่กลับบ้านอีกหรอคะ"และเหมือนเช่นเคยที่เสียงนี้อ่อนลงเมื่อพบเพื่อนสาวของลูกสาวตัวแสบ

"จะกลับแล้วคะ หนูโทรบอกพี่เชนมารับแล้วคะ เดี๋ยวคงมา"

"จ้า รีบกลับละกัน ดึกๆข้างนอกมันอันตราย"เสียงเตือนที่เต็มไปด้วยความห่วงใย

'ปี้นนนนนน ปี้นนนนน'เสียงแตรดังขึ้นหน้าบ้านของฟิน

"สงสัยจะมาแล้ว งั้นหนูกลับก่อนนะคะ"เนออนพูดพร้อมยกมือไหว้"ไปนะฟิน"แล้วหันไปบอกลาเพื่อนของเธอ

"จ้า บายนะ"เพื่อนสาวตอบแล้วโบกมือตอบ

----------------------------------------------------------------------------------------------------

รถสีดำแล่นไปเรื่อยๆจนถึงบ้านหลังใหญ่ประตูสีฟ้า ที่มีสวนดอกไม้ล้อมรอบอย่างสวยงาม คนที่จัดสวนๆนี้ก็คือแม่ของเนออน เธอเป็นคนที่ชอบดอกไม่มากพอๆกับแม่ของฟิน ทั้งสองจึงสนิทกันทั้งแม่ทั้งลูก

"เข้าบ้านเร็วลูก ดึกแล้วนะ"เสียงจากหญิงวัยกลางคนดังขึ้น

"สวัสดีคะแม่"เด็กสาวยกมือไหว้ผู้เป็นแม่

"จ้า ไปอาบน้ำนอนได้แล้ว ดูสิกลับบ้านซะมืดค่ำเชียว"

"ค่ะ ไปเดี๋ยวนี้แหละคะ เอ่อแม่คะ พ่อกลับบ้านยังคะ"

"ยังจ๊ะ วันนี้พ่อมีธุระกับลูกค้า กลับดึกหน่อย"

สีหน้าของผู้เป็นลูกอ่อนลงในทันที เมื่อรู้ว่าพ่อของตนยังไม่กลับบ้าน ทัท้งๆที่ดึกป่านนี้แล้ว ความจริงที่เนออนกลับบ้านดึกๆเพราะต้องการพบพ่อบ้าง เธอไม่ได้เจอพ่อมา 3 วันแล้ว เธอจึงเดินเข้าบ้าน และสั่งให้คนขับรถยกของที่เธอซื้อมาออกจากรถ

----------------------------------------------------------------------------------------------------

เมื่ออาบน้ำเสร็จเธอก็ทิ้งร่างกายที่เหนื่อยล้าลงบนที่นอนทันที เธอเพิ่งมากังวลว่าพรุ่งนี้หนังสือพิมพ์โรงเรียนก็จะออกแล้ว ข่าวของเธอกับนักเรียนใหม่คนนั้นจะเป็นยังไง จะออกมารูปไหน แต่ยังไม่ทันที่จะคิดหาทางออก ควาวมาง่วงก็เข้ามาครอบงำร่างกายที่เหนื่อยล้าและเธอก็หลับไปในที่สุด

เช้าวันรุ่งขึ้นทุกอย่างก็เป็นไปตามปกติเว้นแต่ตอนที่เธอถึงโรงเรียนแล้ว

"เนออน"เพื่อนสนิทของวิ่งมาด้วยท่าทีเลิ่กลั่ก

"มีอะไรหรอ วิ่งซะน่าตื่นเชียว"

"ดูนี่"ฟินยื่นหนังสือพิมพ์โรงเรียนให้กับเพื่อนที่เพิ่งมาถึง

'นักเรียนดีเด่นของโรงเรียนที่ปฏิเสธหนุ่มๆเสมอ รับรักจากนักเรียนนอกที่เพิ่งเข้ามาเรียนได้เพียงวันเดียว ฝ่ายชายยืนยันเป็นแฟนกันแน่นอน'พร้อมด้วยรูปที่วีกอดเธอ ในรูปนั้นหน้าของทั้งสองห่างกันประมาณ 2 เซน

"อะไรกันเนี่ย"เธออุทานอย่างงงๆ

"ก็นายยั่นมันทำอะไรไว้ล่ะ ถึงเป็นข่าวขนาดนี้ แถมน้องๆกลุ่มนั้นก็ถ่ายรูปเก่งจะตายหามุมกล้องให้หน้าอยู่ชิดติดกันขนาดนี้ได้"

ทันใดนั้นก็มีกลุ่มเด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามารุมร้อมพร้อมยิงคำถามมากมาย

"พี่เนออนเป็นแฟนพี่วีจริงหรอคะ"

"พี่มีคนชอบเยอะแล้วทำไมต้องเอาหนุ่มหล่อแบบนั้นไปด้วยคะ"

"ทำไมพี่ไม่ปฏิเสธเขาล่ะครับ ทีผมพี่ยังขู่ว่าจะไปถามพ่อเลย"

หลายสิบคำถามที่นับไม่ถ้วนกำลังรุมร้อมเธออยู่

"เอ่อ... คือพี่ไม่ได้เป็นแฟนกับพี่วีนะคะ"เธอพยายามบอกกับกลุ่มน้องๆไปอย่างปัดๆแต่ก็ม่เป็นผล 

เวลาผ่านไปราว 5 นาที ทั้งเนออนและฟินก็ยังคงไม่สามารถทะลายกลุ่มน้องๆไปได้ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ตาม

"ขอทางหน่อยครับ ขอไปหน่อยครับ"เสียงที่ฟังดูคุ้นหูดังมาจากหน้าประตูโรงเรียน ตามมาด้วยกลุ่มเด็ก ม.1และม.2 ที่เดินกันอย่างเบียดเสียด ตามด้วยเสียงกรี้ดเป็นระยะๆ

"หรือว่าอีต้าบ้าทำเรื่องนั่นจะมาแล้ว"เนออนพูดออกมาอย่างไม่สนใจใคร ทำให้กลุ่มนักเรียนที่ล้อมรอบเธออยู่สลายไปหาวีแทน

"เอ่อ... น้องๆครับ พี่ว่าตอนนี้มันใกล้เวลาเข้าเรียนแล้วนะ กลับไปเรียนกันเถอะ อย่ามายุ่งเรื่องของพวกพี่เลยครับ"สิ้นคำพูดของเขา นักเรียนบางคนก็กลับไปห้องเรียนตน แต่ยังมีบางคนที่ยังคงรุมร้อม

"ตานี่ก็เก่งใช่ย่อยนะเนี่ย ทำให้พวกนั้นกลับไปห้องเรียนได้อ่ะ"

"อี๋ ตรงไหนที่ดีกันฮะ วันๆมีแต่ทำเรื่อง"เสียงบ่นพึมพำมาจากเนออน หารู้ไม่ว่าคนถูกกล่าวหาไก้ยินที่เธอพูด

"คุณผู้หญิงครับ ผมไปก่อเรื่องให้ใครที่ไหนอีกล่ะครับ"เสียงทะเล้นดังมาจากชายหนุ่มด้านหลังของเธอ

"ก็นายอ่ะ ทำให้ฉันเป็นข่าวลงหนังสือพิมพ์โรงเรียนขนาดนี้ พวกน้อง ม.ต้นก็รุมแทบหายใจไม่ออก ถ้าตายขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ"เสียงใสจากเนออนดังขึ้นบ้าง

"ไม่ตายหรอก เนออนอย่าเว่อร์ไปหน่อยเลย"เสียงจากเพื่อนสาวที่ยืนข้างๆดังขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย

"เข้าข้างกันบ้างสิ"เสียงเล็กดังขึ้นพร้อมทำหน้างอ

"ฮ่าๆๆๆๆ เธอทำอะไรอ่ะ"ชายหนุ่มยังคงหาเรื่องไม่เลิก

"ทำไม ขำอะไรอ่ะ"

"ก็หน้าเธอมันงอ เบี้ยวๆบูดๆไม่สวยเลย เอานี่ไปซะ"วีหยุดหัวเราะแล้วยื่นอมยิ้มรสสตอเบอร์รี่ให้คนหน้างอ"มีคนบอกว่าเวลาโกรธต้องกินอมยิ้ม"

"แอ๋ ไม่เห็นเคยได้ยินเลยนะ ตำราบ้านไหนของนายเนี่ย แล้วมันเกี่ยวอะไร"เธอพูดพร้อมกับรับอมยิ้มมา

"ชื่อมันก็บอกนะ แต่คนที่ชอบกินอมยิ้มมักจะ...ขี้เหร่ ฮ่าๆๆๆๆ"เขาพูดพร้อมหัวเราะแล้ววิ่งเข้าตึกเรียนไป เธอจึงวิ่งตามไปกับฟิน

----------------------------------------------------------------------------------------------------

ตลอดทั้งวันนั้นเนออนพยายามอยู่ให้ห่างจากวีมากที่สุด แต่ดูเหมือนเขาจะไม่เข้าใจที่เธอทำแบบนั้น ซึ่งเขาก็ยังคงตามตื้อเธออยู่ตลอดทั้งวัน และเธอยังคงพบปัญหาที่มีคนมารุมร้อมถามไถ่อยู่ตลอดเวลา

"นี่นายเลิกตามกันซักทีได้ไหม ตามมาทั้งวันแล้วนะ"เสียงใสบ่นกระปอกกระแปด พร้อมฟุบลงกับโต๊ะเรียน

"อะไร เราก็เป็นเพื่อนกันไม่เห็นเป็นไรเลย ที่เพื่อนจะอยู่ด้วยกัน ดูอย่างเธอกับฟินดิ อยู่ด้วยกันอย่างกับปาท่องโก๋"

"นั่นมันของตาย ก็เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่ ป.6 นี่ ส่วนนายนะวีเพิ่งรู้จักกันไม่ถึงอาทิตย์เลย"คนที่ไม่อยากยุ่งด้วย เมื่อได้ยินว่าตนถูกพูดถึงก็สวนกลับทันควัน

"เฮ้อ เงียบเถอะ ดูเพื่อนเอดิสลบไปแล้ว"

ทั้งสองเบาเสียงลงันทีเมื่อหันไปพบเนออนนอนหลับคาโต๊ะ

"สงสัยจะเหนื่อยที่โดนตาม เพราะใครก็ไม่รุ้ทำเรื่อง"ฟินพูดพร้อมหันไปแขวะวี

"เอาเหอะน่า พรุ่งนี้ก็วันหยุดแล้วเสาร์-อาทิตย์ เดี๋ยวคนอื่นด็ลืมกันไปเองแหละ"

"เนออนนนนน เนออนนนน"เสียงหนึ่งดังเข้าสู่โสดประสาทที่กำลังพักผ่อนอย่างสบาย

"หือ"

"อาจารย์ประจำชั้นตามให้ไปพบน่ะ"เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งตะโกนเข้ามาจากหน้าห้อง

"อือ ขอบคุณนะ"พูดจบเธอก็หันไปล่ำลากับเพื่อนสนิทที่นั่งดูด้วยสีหน้ากังวล

"เนออน อาจารย์เขาจะเรียกเธอเรื่องไรอะ"

"ไม่รู้สิ ไม่มีอะไรหรอกมั้ง คิดมากน่า ไปแล้วนะ บายจ้า"เธอปลอบคนที่นั่งหน้าเครียด

----------------------------------------------------------------------------------------------------

เมื่อถึงห้องพักครู

"อาจารย์เรียกหนูมีอะไรหรอคะ"

"ครูรู้นะว่าเธอเป็นนักเรียนที่มีความประพฤติดีมาตลอด ผลการเรียนอะไรก็ดี แต่ทำไมเธอถึงไม่เป็นตัวอย่างที่ดีให้กับพวกน้องๆ"เสียงที่ดังขึ้นจากอาจารย์เบื้องหน้า ทำให้คนที่รับฟังถึงกับต้องก้มหน้าเพื่อซ่อนน้ำตาที่เอ่อรอบขอบดวงตา

"หนูไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดเรื่องแบบนี้นะคะ"

"ครูก็ไม่ได้บอกว่าเธอตั้งใจ แต่การกระทำครั้งนี้มันแย่มาก การที่เธอไปกแดใครๆหนะ แล้วดูสิ หน้าเธอสองคนแทบจะชิดติดกันอยู่แล้ว"อาจารย์ยังคงบ่นพึมพำๆ

"แต่ความจริงหน้าเราสองคนไม่ได้ใกล้กันขนาดนี้เลยนะคะ พวกน้องๆเขาใช้มุมกล้องถ่าย ดูก็รู้แล้วคะ"เสียงเธอเริ่มสั่นเครือ แต่ยังคงกลั้นน้ำตาไว้ได้

"อันนี้ครูไม่รู้ว่าเป็นความจริงหรือมุมกล้อง แต่ที่รู้ๆคือเธอสองคนทำผิด ครูควรจะทำยังไงกับพวกเธอดีนะ"

"..."ไม่มีเสียงตอบจากผู้ที่ถูกตำหนิอยู่ แต่บัดนี้หยดน้ำตาใสๆได้ระรินจากดวงตาของเธอแล้ว

"นี่ เธอไม่ต้องร้องไห้หรอกนะ วีเขาเป็นนักเรียนใหม่เพิ่งเข้ามาวันแรก เขาไม่รู้กฏของเราหรอก แต่เธออยูมากี่ปีแล้ว รู้กฏโรงเรียนเราดีนะ แต่ก็ยังไม่ทำตาม"

"แต่นักเรียนใหม่ที่ครูหมายถึง เขาเป็นคนเริ่มทำก่อนนะคะ อยู่ๆเขาก็บอกว่าหนูเป็นแฟนเขา แล้วก็กอดหนู หนูยังผิดอีกหรอคะ"เสียงที่สั่นเครือดังขึ้น ด้วยเพราะหมดความอดทนเต็มที

"ไปเรียกวี กับกลุ่มที่ทำหนังสือพิมพ์โรงเรียนมาหาครู เธอก็มาด้วย"สิ้นเสียงของอาจารย์เนออนก็เดินออกไปจากห้องพักครู

เธอบอกกับตัวเองว่า'ไม่หรอก...เราไม่ผิด ร้องไห้ทำไมเนี่ย ที่ต้องทำตอนนี้หยุดร้องซะแล้วไปเรียกคนที่อาจารย์ต้องการพบก็จบเรื่อง ผลออกมายังไงเราก็ต้องยอมรับมัน'

ห้องชมรมหนังสือพิมพ์

"น้อยหน่าาาาาาาา"เธอเรียกเสียงยาว เนออนตัดสินใจไปเรียกกลุ่มน้องๆก่อนที่จะไปเรียกวี เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องขึ้นอีก

"พี่เนออน มาหาใครคะ"จู่ๆก็มีรุ่นน้องคนหนึ่งเดินเข้ามาหา

"น้อยหน่าอยู่ไหมคะ"

"อยู่ข้างในคะ พี่มีธุระอะไรกับเขาหรอ"เด็กคนนั้นยังคงเซ้าซี้ตามประสานักข่าวโรงเรียน

"พี่จะขอยืมน้อยหน่าเขาแปปเดียวเอง ไปเรียกมาให้พี่หน่อยสิ แล้วก็หยุดถามได้แล้วนะ"เธอพูดพลางทำหน้าทะเล้นกับรุ่นน้อง

"ค่า"น้องคนนั้นตอบอย่างง่ายดาย และเดินไปเรียกน้อยหน่า

ประมาณครู่ใหญ่ๆที่เธอยืนรอหน้อยหน่า ระหว่างนั้นก็มีทั้งรุ่นน้องและรุ่นพี่ที่จะเดินเข้าชมรมมองเนออนที่ยืนรอหน้าห้อง

"พี่เนออน รอหนูนานไหม"น้อยหน่าคนที่เธอต้องการเรียกหาพูดขึ้น

"ไม่เท่าไหร่หรอก"

"แล้วพี่มีธุระอะไรหรอคะ"เด็กสาวข้างหน้าพูดอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว

"อาจารย์เรียกนะ ที่ห้องพักครู แต่น้อยหน่าไปเรียกพี่วีให้พี่หน่อยได้ไหม"เธอพูดพลางส่งสายตาขอร้อง

"ทำไมไม่ไปด้วยกันหละคะ"

"พอดีอาจารย์ให้พี่ไปหาก่อน นะๆๆๆๆ"เธอพยายามอ้อนวอนจนสำเร็จ ในที่สุดเธอก็ไม่ต้องอยู่ใกล้คนก่อเรื่องทำให้สบายใจไปได้เปราะนึง

----------------------------------------------------------------------------------------------------

ห้องพักครู

ระหว่างที่น้อยหน่าไปเรียกวี เนออนก็ยืนรออยู่หน้าห้องอย่างเก้ๆกังๆ

"เร็วสิคะ วิ่งเร็วๆสิพี่วี"เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น เนออนพอจะรู้ได้ว่าสองคนนั้นเดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนในที่สุด

"พี่เนออน"

"ขอบใจนะ ไปหาอาจารย์กันเถอะ"เธอพูดตัดบทเมื่อเห็นว่าคนก่อเรื่องมีคำถามที่จะถามมากมาย

"มาแล้วหรอ"เสียงอาจารย์ดังขึ้นจากโต๊ะ

"อาจารย์มีอะไรหรอครับ ถึงเรียกเราสามคนมา"เสียงจากคนที่ยังไม่รู้ตัวว่าผิดดังขึ้น

"พวกเธอต่างก็อยู่ในเหตุการณืด้วยกันทั้งหมด งั้นคงตอบครูได้ว่า เรื่องเมื่อวานใครเป็นคนเริ่ม"เสียงที่ดุกร้านดังขึ้น

"..."

"..."

"..."

ไม่มีเสียงตอบจากทั้งสามคน อาจเป็นเพราะไม่ทันคิดว่าจะโดนเรียกมาด้วยเรื่องนี้หรืออย่างไร

"ได้ยินไหม ตอบมาเดี๋ยวนี้"

"ผม...ผมทำเองครับ"

"ครูไม่คิดว่าเธอทำ ใครเริ่มตอบมา"

"แล้วอาจารย์คิดว่าหนูทำหรอคะ"เนออนเริ่มพูดบ้าง ต่อให้งานนี้ต้องเป็นแพะรับบาปเธอก็คงจะทำอะไรไม่ได้

"ใช่ เธออยู่โรงเรียนนี้มานานมากแล้ว รู้กฏของเราดี แล้วครูคิดว่าที่เธอพยายามทำตัวดีเพื่อใช้ในการแก้ตัวยามอับจน"

"อาจารย์คะ อาจารย์เรียกหนูมาแล้วอาจารย์จะไม่ให้หนูพูดบ้างหรอคะ หนูทำข่าวนะคะ อยู่ในเหตุการณ์"สิ้นเสียงของพยานที่นั่งเงียบมานาน ทั้งเนออนและวีต่างลุ้นระทึกว่าน้องคนนี้จะแก้ตัวอย่างไร

"งั้นก็.... พูดมา"

"คะ คือว่าตอนนั้นพี่วีเดินออกมาจากห้องแล้วก็มีรุ่นพี่มารุมล้อมพี่วีเยอะแยะเลยคะ แล้วพี่เนออนก็เป็นคนอาสาพาพี่วีเยี่ยมโรงเรียนใช่ไหมคะ ทั้งสองคนก็ต้องอยู่ด้วยกัน พอมีคนรุมเข้ามาเยอะๆพี่เนออนก็เลยสะดุดขาใครเข้า แล้วพี่วีก็รับได้ทัน หนูว่ามันเป็นอุบัติเหตุนะคะ"จบการรายงานที่เหมือนการรายงานข่าวตอนเช้า ทำให้เนออนและวีใจชื้นขึ้น

"จริงหรอ"

"ค่า"

"งั้นเธอสามคนก็ไปประกาศหน้าเวทีนะ คนอื่นจะได้เข้าใจถูกต้องเหมือนครู ไปกันได้แล้วนะ"

------------------------------------------------------------------------------------------------------

จบตอน 2 แล้วนะคะ