Eradicate love บริษัทกำจัดรัก

ลำดับตอนที่ #4 : Eradicate love บริษัทกำจัดรัก :: ตอนที่ 4 แฟนคลับกับรูปถ่าย

Eradicate  love บริษัทกำจัดรัก

ตอนที่ 4

แฟนคลับกับรูปถ่าย

                เพียะๆ

                ><*

                ตุ้บ!!

                “โอ๊ย!! เจ็บจัง”

ไม่ใช่เสียงฉัน ฉันไม่โดนตบเพราะมีผู้ชายคนหนึ่งเซมาชนฉันผู้ชายคนนั้นต่างหากที่โดนยัยคีสตบไปหลายครั้ง น่าสงสาร -_-;;

                “ฉันเจ็บจังเลย”

ฉันก้มมองตามเสียงและก็บรรลุแล้วว่าผู้ชายคนนี้คือใคร...นายฮาร์ท??

                “นายโผล่มาได้ยังไงหนะ” ฉันถามขึ้นแบบงง

                “ไอ้บ้าดาย!! ไอ่ดายแกทำให้ฉันโดนตบ ผลักฉันมาทำซากอะไรว่ะ!!”

นายฮาร์ทลุกขึ้นเอามือกุมแก้มก่อนจะหันไปตะคอกใส่เพื่อนที่เดินมาด้วยกัน

                “ฮ่าๆ ไอ่ฮาร์ท สมน้ำหน้าว่ะ ฮ่าๆ” เพื่อนๆ นายฮาร์ทประสามสี่คนยืนหัวเราะกันสะนั่น

                “ฝากไว้ก่อนนะเว้ยไอ่ดาย คืนนี้แกโดนฉันเตะแน่”

                “เออๆ ไปก่อนนะเว้ย ฮ่าๆ”

นายฮาร์ทสะบัดหน้าสองสามทีก่อนจะหันมามองหน้าฉันแล้วก็เดินไปคล้องแขนยัยคีส ทำไปได้ /-_-/

                “คีสมือหนักจังเลย แล้วนี่กำลังเล่นเป่ายิ้งฉุบตบหน้ากันอยู่หรอเนี่ย”

ไอ้ปัญญาอ่อนเอ๊ย ฉันอยากจะบ้าตาย!!

                “ปล่อยแขนคีสนะฮาร์ท เราสองคนเลิกกันแล้วนะเมื่อไหร่จะจำสักที”

                “เปล่านะ คีสแค่เบื่อฮาร์ทแล้วไปมีกิ๊ก!!”

นายฮาร์ทพูดเสียงดังทำเหมือนลูกที่รับไม่ได้เมื่อพ่อมีภรรยาน้อยอย่างไงอย่างงั้น?

                “ไม่ใช่! เราเลิกกันแล้วแล้วคีสก็ไม่ได้รักฮาร์ท คีสมีแฟนใหม่แล้ว!!!”

ยัยคีสไม่ยอมแพ้ยัยนี่ตะโกนใส่หน้าฮาร์ทไม่ยั้ง

                “ถึงคีสจะไม่ได้รักฮาร์ทแต่ฮาร์ทก็รักคีส!!!”

นี่ฉันกำลังเป็นตัวประกอบในสมรภูมิรักอยู่รึเปล่าเนี่ย?

                “แต่คีสไม่ต้องการฮาร์ท คีสเบื่อ!! เบื่อที่จะต้องทนกับนิสัยของฮาร์ทเบื่อ!! เราสองคนไปกันไม่ได้หรอกนะ ที่สำคัญคีสเกลียดฮาร์ท!!!”

ฉันยืนตัวแข็งไม่คิดว่าความรักของทั้งคู่มันจะรุนแรงขนาดนี้จริงอย่างที่ยัยสีฟ้าพูดไว้จริงๆ

                “จริงหรอ คีสเกลียดฮาร์ทจริงๆ หรอ”

                “ใช่!!”

                “งั้นขอโทษนะ ฮาร์ทขอไปทำใจหน่อย ^^ ไปเถอะ”

นายฮาร์ทไม่พูดเปล่าแต่ยังหันไปยิ้มแฉ่งให้ยัยคีสอแถมยังลากฉันออกมาจากสมรภูมิอันแสนเศร้านั่นด้วย โอ้ว! นายจะเอาคนตูดเดี้ยงมือเดี้ยงอย่างฉันไปไหนนนนนนนน ><

                นายฮาร์ทลากฉันมานั่งซื่อบื้ออยู่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่เต็มไปด้วยดงกุหลาบและต้นไม้ต้นใหญ่ๆ ชื่อต้นอะไรไม่รู้แต่ที่แน่ๆ ใบมันกำลังเหลืองพร้อมที่จะหล่นลงมาบนพื้นได้ตลอดเวลา แต่เรื่องดงกุหลาบนี่ขอเน้นว่าดงกุหลาบจริงๆ เพราะทั้งพื้นที่นี้มีแต่กุหลาบครบทุกสีมีเพียงแค่ที่ว่างโล่งๆ ที่เป็นสนามหญ้ากับสระน้ำแค่นั้นที่ไม่มีกุหลาบ แต่แปลกทำไมสวนสาธารณะนี้ไม่เห็นมีคนมานั่งผักผ่อนสักคน

                “นี่! ฉันถามนายหน่อยเหอะ ฉันมานั่งตั้งนานแล้วทำไมไม่เห็นมีคนสักคนเลย”

ฉันหันไปถามนายฮาร์ทนี่นอนอยู่ข้างๆ

                “สวนนี้เป็นของพ่อฉัน ตอนเดินเข้ามาเธอไม่อ่านรึไงซื่อบื้อจัง”

                “อกหักแล้วยังจะมากวนโมโหคนอื่นได้อีกนะ”

                “มันไม่ใช่ครั้งแรกสักหน่อย”

                “อย่างนายยังมีครั้งที่สองด้วยหรอเนี่ย”

                “ฉันอกหักจากคีสสามครั้งแล้ว”

โอ้ว!! พระเจ้าไม่น่าเชื่อที่สุดยัยคีสนั่นมีอะไรดีนักหนา

                “ทำไมนายไม่ไปรักคนอื่นหะ ยัยคีสมีอะไรดีนักหนา”

                “ไม่รู้สิ ฉันเห็นคีสฉันก็รักเลยแถมยังเป็นรักแรกพบและรักครั้งที่สอง”

                น้ำเน่าชะมัด -_-;;

นายฮาร์ทเปลี่ยนจากท่านอนเป็นท่านังเหยียดแข้งเหยียดขาสบายๆ ก่อนจะหลับตาลง เอ้อ! นายจะมาหลับแถวนี้ไม่ได้นะ

                “ไม่น่าเชื่อว่านายจะมีแค่รักครั้งที่สอง”

                “ใครจะอกหักซ้ำซากอย่างเธอล่ะ”

                “นี่!!”

                “ครับ”

อ๊าก!! ไอ่บ้านี่หรอกว่าฉันเรอะ ชิชะ! เอาเรื่องของฉันมาจากไหนย่ะ

                “อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน เอาเรื่องของตัวเองให้รอดก่อนเถอะ” ฉันพูดเสียงแข็งๆ

                “แล้วทำไมเธอต้องมาคอยขัดขวางไม่ให้ฉันไปยุ่งกับคีสด้วยล่ะ”

                “งั้นก็รู้ไว้ซะว่ายัยนั่นอยากเลิกกับนายจนต้อมาจ้างกลุ่มบริษัทกำจัดรักไง”

                “ใจร้ายจังแค่บอกดีๆ ฉันก็ไปแล้ว”

บอกดีๆ งั้นเหรอ ฉันเห็นยัยคีสบอกกี่รอบๆ นายก็ยังตื้อ??

                “งั้นก็ไปสิ เลิกชอบยัยนั่นเถอะ ยัยคีสมีแฟนใหม่แล้วนะ” ฉันพยายามเกลี้ยกล่อมนายฮาร์ท

โฮะๆ ^^ ถ้านายเลิกยุ่งกับยัยคีสฉันก็ไม่ต้องไปยุ่งกับนายแล้ว ยู้ฮู้วววววว ><

                “ฉันก็กำลังคิดว่าจะเลิกนะ”

                “เอาเลยเลิกเถอะ ไปรักคนที่เค้ารักนายดีกว่าแฟนคลับนายก็เลือกสักคนสิพวกนั้นออกจะรักนายขนาดนั้น”

                “งั้นเธอช่วยไปบอกแฟนคลับฉันว่าให้เลี้ยงข้าวฉันวันละสามมื้อหน่อยสิ”

                “นายไม่มีเงินกินข้าวรึเปล่า”

                “เงินหนะมี แต่ไม่มีกระจิตกระใจจะไปซื้อ เธอช่วยไปบอกแฟนคลับฉันว่าให้อาข้าวมาให้ฉันห้องดนตรีหลังโรงเรียนทุกมื้อหน่อยสิ”

นายนี่เกิดเพี้ยนบ้าอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย! เวอร์มากจนไม่มีกระจิตกระใจไปซื้อข้าวกินเลยเรอะ

                “แล้วเงินล่ะ”

                “ถ้าเธอไปบอกรับรองพวกนั้นยอมเลี้ยงข้าวฉันแน่นอน”

                “โอเค ถ้าฉันไปบอกแฟนคลับนายนายก็จะเลิกยุ่งกับยัยคีสเลยใช่มั้ย”

                “จริงๆ ฉันก็ไม่ได้ชอบคีสแล้วนะ”

                “แล้วนายจะไปตื้อยัยนั่นให้เป็นการประจารณ์ตัวเองทำไมหนะ”

                “^^ มันมีความลับซ่อนอยู่หนะสิ ไปละนะ ฉันรักเธอจังเธอทำให้ฉันอารมณ์ดี ^^”

ให้ตายๆๆๆ หน้าฉันกำลังเปลี่ยนสีนายนี่พูดคำว่ารักออกมาง่ายๆ อย่างนี้เลยเหรอเนี่ย บ้าบอที่สุด!! นายฮาร์ทวิ่งออกไปจากสวนแล้วและกำลังจะทิ้งให้ฉันต้องกลับโรงเรียนคนเดียว -_-;;

                เมื่อวานกว่าฉันจะกลับมาถึงโรงเรียนก็เย็นมากแล้วฉันเลยโดนมิ้มบ่นจนหูชาแต่ก็ยังดีบ่นแล้วพาไปกินไอศกรีมเนี่ย ฮ่าๆ รักตายเลย ><

                วันนี้ฉันสามารถเรียนได้ตามปกติเพราะตูดหายเจ็บปวดแล้วแต่ข้อมือยังเคล็ดอยู่เล็กน้อย และตอนนี้ฉันก็กำลังนั่งอยู่ในห้องลับของบริษัทกำจัดรัก การประชุมประจำเดือนและรายงานผลการปฏิบัติงานกำลังเริ่มขึ้น!

                “วันนี้ฉันก็จะให้คนที่มีหน้าที่รายงานผลปฏิบัติงานของตนเองนะ เริ่มที่ของขวัญเลยแล้วกัน”

ฉันหน้าซีดทันที แง้! ก็งานของฉันมันยังไม่ค่อยจะคืบหน้าเลยนี่นาแถมยังเจ็บตัวซ้ำซากอีกต่างหาก

                “คู่เลิกของคีสกับฮาร์ทเริ่มแตกคอกันแล้ว ฉันก็กำลังพยายามขัดขวางอยู่ตลอดเวลารับประกันได้เลยว่าทั้งสองคนจะต้องเลิกกันภายในสองเดือนแน่นอน”

                ฉันโกหก~~ T_T

                “ก็ดี เชิญคนต่อไป”

เวลาผ่านไปเรื่อยเกือบสองชั่วโมงก็เลิกประชุมทุกคนก็แยกย้ายกันไปเรียนเหมือนเดิม ฉันกับยัยสีฟ้าก็กำลังจะไปเรียนเช่นกันแต่มิสะก็เรียกไว้ก่อน

                “ของขวัญ”

                “หือ”

                “มีคนฝากมาให้”

มิสะยื่นกล่องของขวัญกล่องหนึ่งมาให้ฉัน อะไรว้า~ ระเบิดรึเปล่า ><

                “ใครฝากมาให้ของขวัญอ่ะมิสะ” สีฟ้าหันไปถามมิสะ เอ้อ...ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน

                “ไม่รู้สิ ลองเปิดดูข้างในสิอาจจะมีชื่อคนให้ก็ได้ฉันไปเรียนก่อนนะ”

ฉันลองเขย่ากล่องของขวัญดูแต่ก็ไม่มีเสียงอะไรเล็ดลอดออกมา ช่างเหอะ! เย็นนี้ค่อยแกะดูแล้วกัน

                “สีฟ้า”

                “หือ”

                “แกช่วยอะไรฉันหน่อยสิ”

                “แกช่วยไปบอก...เอ่อ ช่างเหอะ”

มาคิดๆ ดูแล้วฉันว่าเรื่องนี้ไม่ควรบอกยัยสีฟ้า ไม่ได้ๆ ‘งั้นเธอช่วยไปบอกแฟนคลับฉันว่าให้เลี้ยงข้าวฉันวันละสามมื้อหน่อยสิ’ เสียงนี้ยังก้องอยู่ในสมองของฉัน ไม่ได้ๆ เรื่องนี้ฉันต้องจัดการเอง

                “เป็นบ้าอะไรของแกเนี่ย”

                “เปล่าๆ วันนี้แกกินข้าวเที่ยงคนเดียวนะ”

                “เออๆ แล้วแกจะไปไหน”

                “ไปทำอะไรบางอย่างนิดหน่อย”

                ตอนเที่ยงฉันต้องรีบเผ่นออกมาจากห้องเรียนเพื่อไปตามล่าหาแฟนคลับนายฮาร์ท ที่ฉัยรู้มาก็จะมีเด็ก ม.5 ชอบนายฮาร์ทเยอะมาก!!!! เอาล่ะ! จุดหมายของฉันคือเด็ก ม.5

                “น้องค่ะ รู้จัก King แห่งเซนต์ฟรังค์รึเปล่า” ฉันถามเด็กผู้หญิง ม.5 แห่งเซนต์ฟอร์มคนนึง หน้าตาแสนจะน่ารักเลยล่ะ

                “พี่ฮาร์ทหนะหรอค่ะ หนูเป็นแฟนคลับพี่เค้าอ่ะค่ะ น่ารักมากเลย ^^”

                “พอดีพี่ฮาร์ทอยากให้แฟนคลับเลี้ยงข้าวอ่ะค่ะ น้องเลี้ยงได้มั้ยค่ะ”

                “^^ ได้สิคค่ะ แต่หนูไม่กล้าเอาไปให้ หนูฝากพี่ไปให้ได้รึเปล่าค่ะ...แล้วพี่ชื่ออะไรหรอค่ะ”

                “พี่ชื่อของขวัญ พี่ว่าน้องน่าจะเอาไปให้เองนะ”

                “แหะๆ ฝากพี่ไปดีกว่า หนูไม่กล้าเอาไปให้”

                “เอ่อ...ก็ได้”

เวรกรรมชะมัด!! ผิดแผน!! นี่ฉันต้องเอาข้าวไปให้นายนั่นด้วยเรอะ

                “น้องๆ”

                “ค่ะ”

                “พี่ขอถ่ายรูปหน่อยนะ”

                “^^”

                แชะ!

                “เดี๋ยวหนูไปซื้อแปปนึงนะค่ะ”

ห้านาทีผ่านไปยัยเด็กนั่นก็วิ่งกลับมาพร้อมของกินเยอะแยะมากมาย เอ่อ...จะซื้อไปเลี้ยงพระทั้งวัดรึไงนะ

                “ฝากด้วยนะค่ะ”

                “จ้า”

ฉันเดินหอบข้าวของต่างๆ ทั้งข้าว ขนม น้ำ สารพัดชนิดมายังห้องดนตรีหลังโรงเรียนเซนต์ฟรังค์ ตอนนี้ห้องดนตรีดูเงียบชะมัด คงจะไปกินข้าวกันแหละมั้ง

                “นายฮาร์ท”

                “อยู่นี่”

ฉันหันไปมองด้านซ้ายมือเห็นนายนั่นกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่หลังตู้หนังสือดนตรี

                “นายมานั่งทำอะไรตรงนี้เนี่ย”

                “มันเงียบดี โห! เอาของกินมาทำไมเยอะแยะหนะ...แล้วนั่นกล่องอะไร”

นายฮาร์ทหยิบของกินออกจากถุงก่อนจะมองมาที่กล่องของขวัญที่ฉันถือติดมาด้วย

                “แฟนคลับนายฝากของกินมาให้ส่วนกล่องนี่ของฉัน”

                “บอกแล้วว่าแฟนคลับฉันใจดีจะตาย ว่าแต่เธอมีรูปมั้ย”

                “รูปอะไร”

                “แฟนคลับ”

                “ฉันว่าแล้วว่านายต้องถาม นี่ไง! เอาไปดูซะ”

ฉันยื่นโทรศัพท์ตัวเองให้นายฮาร์ทนายนั่นเปิดดูไปเรื่อยๆ อย่างเมามันส์ มันมีอะไรสนุกนักหนาฟ่ะ!!

                “ว้าว!!...เธอถ่ายรูปเยอะชะมัด”

                O.O

                “เฮ้ย!!! เอามานี่นะ!!!”

ฉันลืมไปว่าในโทรศัพท์มีรูปฉันที่ถ่ายเก็บไว้เล่นๆ เยอะมาก อ๊าก!! เอามานี่นะเฟ้ยรูปฉันต้องเสียบริสุทธิ์แก่สายตานายไม่ได้น้าาาาาา ><: ฉันกับนายฮาร์ทวิ่งไล่กันรอบห้องดนตรี โฮก!! เหนื่อยนะเฟ้ย เอาคืนมาได้แล้ว ย๊าก!!

                “หยุดๆๆ ขอพักก่อน แฮ่กๆ”

                “เอาคืนมานะ!!”

ฉันพยายามงัดมือปลิงดูดเลือดของนายฮาร์ทออก มือนายจะเหนี่ยวไปถึงหนายยยย ><: แม่จ๋าช่วยลูกด้วย ไอ้บ้านี่จะเปิดบริสุทธิ์รูปของหนู แง้~~

                “อย่างกไปเลยน่า ฉันขอบลูทูธหน่อยนะ”

                “ไม่ได้นะ”

                “งั้นฉันจะไปหาคีส!”

                “อะ เอาไปเลย เชอะ!! ><”

ไอ้บ้า อีตาบ้า ไอ่กะล่อน อ๊าก!! นายมันร้ายกาจที่สุด

                อาหารมื้อเที่ยงของฉันหมดไปพร้อมกับหน้าตากวนสะดือของนายฮาร์ทที่ตามมาหลอกมาหลอนฉันในขณะนี้ ตอนนี้เลิกเรียนได้สองชั่วโมงแล้วและฉันก็ยังคงต้องปฏิบัติภารกิจช่วงชิงนายฮาร์ทออกมาจากยัยคีส น่าอนาถใจที่สุดเลย Y_Y

                “ของขวัญ”

เสียงนุ่มๆ ดังขึ้นข้างๆ หูฉัน จั๊กจี้ชะมัด

                “นึกว่าใคร มิ้มมีอะไรอ่ะ”

                “คิดถึงนิดหน่อย วันนี้ยังไม่เจอกันเลย”

                “ก็เจอแล้วนี่ไง ^^”

มิ้มยืนพิงกำแพงข้างๆ ฉัน ลืมบอกไปว่าตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่หน้าหอหญิงของเซนต์ฟรังค์ จริงๆ ฉันมาดักรอนายฮาร์ทนั่นแหละแต่ถ้าฉันไปยืนรอหน้าหอชายมันก็จะน่าเกลียดเกินไป ฉันเลยมาหลบมุมอยู่หน้าหอหญิงแทนยังไงล่ะ โฮะๆ

                “วันนี้ไปเที่ยวกันมั้ย”

มิ้มพูดขึ้นพลางจับมือฉันไปกุมไว้ เอ่อ...วันนี้สุดที่รักฉันเป็นอะไรเนี่ย?

                “มิ้มเป็นอะไรรึเปล่า”

                “เปล่า แค่อยากไปเที่ยวนิดหน่อย...ไปมั้ย”

สองจิตสองใจค่ะ! ใจนึงฉันก็วางแผนว่าจะฉุดนายฮาร์ทอีกใจนึงก็อยากไปเที่ยวกันมิ้ม โฮก!! ฉันจะทำยังไงดี ติ๊กต๊อกๆ...ปิ๊ง!

                “มิ้มพรุ่งนี้ค่อยไปได้มั้ย วันนี้ฉันมีอะไรต้องทำนิดหน่อย”

                “จริงหรอ…น่าเสียดาย”

                “เอาน่า ฉันกับมิ้มยังมีเวลาด้วยกันอีกเยอะม๊ากมาก ^^”

                “เวลายังมีอีกเยอะจริงหรอ”

                “ฉันจะโกหกทำไมเนี่ย วันนี้มิ้มอย่าลืมกินข้าวเย็นด้วยล่ะ”

                “ครับ ^^ งั้นมิ้มไปก่อนนะ ของขวัญอย่านอนดึกล่ะ”

                “รับทราบ ^^”

มิ้มจับมือฉันไว้แน่นขึ้นกว่าเดิมก่อนจะค่อยๆ ปล่อยแล้วเดินออกไปจากอาณาเขตบริเวรหอหญิง เฮ้อ...ขอโทษนะมิ้มจ๋า ^^ แต่ของขวัญมีงานต้องทำอย่างด่วนง่ะ ไว้โอกาสหน้าจะไปเที่ยวให้หนำใจเลย

                “ไอ่ฮาร์ทโว้ย!! แกจะไปจริงๆ หรอว่ะ”

                “ไปดิ เรื่องอะไรจะไม่ไปแฟนฉันทั้งคน”

                “ยัยบ้านั่นมันไม่ได้รักแกนะเว้ย”

                “แล้วไงว่ะ ไปล่ะ”

                ตุ๊บ!!

ทันทีที่ได้ยินเสียงเป้าหมายฉันก็รีบวิ่งแจ้นมาดักตรงบันไดของหอชายเซนต์ฟรังค์ทันที แต่พอดีว่าฉันมาได้จังหวะไปหน่อยเลยทำให้ผู้ชายตัวยักษ์คนหนึ่งกระโดดลงมาชนฉันเต็มๆ TOT