[Fic Detective Conan] Friend zone (Akai x OC)

ตอนที่ 11 : #10 อาการพวกนั้นมันก็แค่หวงเพื่อน

10 - อาการพวกนั้นมันก็แค่หวงเพื่อน

          ร่างบางในชุดเดรสสูทสีดำสนิททอดนั่งมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยใบหน้าไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ นัยน์ตาเหม่อมองท้องนภาอันแสนกว้างใหญ่ หากก้มมองไปข้างล่างก็พบกับวิวประเทศที่ตอนนี้ตัวเครื่องกำลังบินผ่าน ตอนนี้หญิงสาวกำลังอยู่ในเครื่องบินส่วนตัวของตัวเองเพื่อบินกลับไปยังสหราชอาณาจักร บ้านเกิดของเธอ. 

     "บอส" ร่างสูงผมแดงในชุดสูทสีดำที่ดูไม่ค่อยเรียบร้อยมากนักเอ่ยเสียงเรียบเรียกหญิงสาว ผู้ถูกเรียกหันมามองก่อนจะเลิกคิ้วเชิงถามว่ามีอะไรแต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังไม่พูดอะไรสุดท้ายก็เอ่ยปากถาม

     "อะไรเล่า? ก็พูดมาสิ" เธอเอ่ยถามพร้อมขมวดคิ้ว ชายหนุ่มนิ่งไปครู่ก่อนจะยักไหล่

     "ไม่รู้สิ ลืมแล้ว" สตั้นไปรอบ "เดี๋ยวถ้านึกออกจะมาบอกอีกที" อันนี้รอบสอง

          จากนั้นผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นมือขวาของเธอก็เดินกลับไปจากทางที่เขามา หญิงสาวอ้าปากค้างกับความสมองปลาทองของลูกน้องคนสนิทก่อนที่จะหันกลับไปทำเอ็มวีนอกหน้าต่างตามเดิม

     "คาร่า" ร่างสูงเอ่ยเรียกอีกรอบพร้อมเดินเข้ามาหาเธอ

     "อะไรอีก ถ้าคราวนี้นายลืมอีกฉันจะไล่นายออก!"

     "เธอไม่ทำหรอก เพราะเธอจะไม่มีคนคอยถือของให้เวลาไปช้อปปิ้ง" จีเอ่ยตอบพลางเหลือบมองคาร่าด้วยความท้าทาย

     "โห้ พูดออกมาได้นะ นายช่วยฉันกี่รอบให้นับไหม!? อีกอย่างฉันเป็นบอสนะช่วยเกรงใจอำนาจฉันทีเถอะ!" คาร่าตะโกนอย่างเหลืออดกับลูกน้องคนนี้ของเธอ

     "เป็นเด็กเป็นเล็กหัดทำตัวเหนือกว่า เดี๋ยวตีตายหรอก"

     "เด็กบ้านแกสิ ฉันสามสิบสองแล้ว!!!"

     "โทษทีว่ะ ฉันสามเจ็ด" จีเอ่ยพร้อมยักคิ้วให้หญิงสาวทำเอาเจ้าตัวแทบจะพุ่งเข้าไปใส่เดี่ยวกับอีกฝ่าย

     "โห แก่ชะมัดยากแถมยังพูดมากอีก แล้วสรุปมีอะไร?" คาร่าแซะก่อนที่จะเอ่ยถามจุดประสงค์หลัก

     "เปล่าหรอก แค่จะมานั่งด้วยเผื่อเธอจะได้ออกจากฟีลทำตัวเป็นนางเอกนิยายที่เอาแต่เศร้าสลดเสียใจเมื่อถูกพระเอกปฏิเสธความรักที่มีให้" จีเอ่ยเสียงเรียบ "โอ๊ะ แต่มันก็จริงนี่นา"

     "ไปตายซะจี"

     "หึหึหึ"

     "ว่าแต่เขาเป็นไงบ้าง?" คาร่าเอ่ยเสียงสั่นแต่ใบหน้ายังคงเรียบนิ่งผิดกับแววตาที่สั่นเครือเล็กน้อยทว่าภายในกลับเต็มไปด้วยความโกรธเกลียดชัง

     "เขานี่เขาไหน? หมายถึงพ่อหนุ่มเอฟบีไอหรือว่าเขาคนนั้น"

     "แน่นอนว่า...อย่างหลัง"

     "ปล่อยวางคาร่า อย่าไปนึกถึงคนที่ทำร้ายเธอ ตอนนี้ตาแก่นั่นก็เปรียบเสมือนคนตายที่ยังหายใจ อย่าไปแคร์เลย" จีเอ่ยเสียงเรียบก่อนที่จะมองหญิงสาวด้วยความอดห่วงไม่ได้

     "แต่ยังไงเราก็ต้องกลับไปเจออยู่ดี อย่างน้อยก็อยากรู้อาการ"

     "ตาแก่นั่นน่ะตอนนี้ทำได้แค่นอนเป็นผักอย่างเดียว สมองไม่สามารถรับรู้สิ่งใดได้ เข้าสู่ภาวะสมองตายอย่างเต็มรูปแบบ" จีตอบ "ไม่ต้องกลัวหรอก มันไม่มีทางตื่นขึ้นมาทำอะไรเธอได้หรอกนะ"

     "โห คำพูดเท่ห์ชิบแถมยังหน้านิ่งลุคเย็นชา เสียดายไม่มีเมีย"

     "Who cares"

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = 

          ร่างระหงของชายหนุ่มดีกรีนักศึกษาปริญญาโทเหม่อมองท้องฟ้าด้วยสีหน้ายากที่จะเดาออก ตอนนี้เขากำลังอยู่บนดาดฟ้าของตึกๆหนึ่งซึ่งเป็นสถานที่เปิดให้ใครหลายคนได้เข้ามาถ่ายรูปเซลฟี่ แถมที่นี่ยังอากาศดีมีลมพัดตลอดจึงทำให้ไม่ร้อนมากนักอีกทั้งยังมีบริการน้ำดื่มฟรีให้อีก อะไรจะดีปานนั้น

          โอกิยะ สึบารุรับน้ำจากเพื่อนร่วมงานสาวเมื่อเห็นว่าเธอยื่นแก้วน้ำมาให้ เธอทรุดตัวลงด้านข้างด้วยท่านั่งสบายก่อนที่จะนำขนมที่เอาติดมือมาด้วยขึ้นมากินอย่างสบายใจ

     "น่าเสียดายนะที่คาร่าไม่ได้อยู่ด้วยกันต่อ ฉันอุตส่าห์ว่าจะนัดเธอมาถ่ายรูปด้วยกันที่นี่สักหน่อย แต่ดันชิ่งกลับไปเสียได้" โจดี้ สตาร์ลิ่ง รุ่นน้องอันแสนซนมีนิสัยคล้ายกับแมวเอ่ยขึ้นพลางนึกไปถึงรุ่นพี่ที่ตัวเองรักและเคารพเหมือนพี่สาวคนหนึ่ง

          เขาไม่ได้ตอบอะไรทำเพียงยกเครื่องดื่มเข้าปากปกติแต่ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อเพื่อนร่วมงานด้านข้างดันพูดชื่อของเพื่อนสนิทที่เขาเพิ่งทำให้เธอร้องไห้ไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว 

     ป่านนี้ยัยนั่นจะเป็นไงบ้าง ฉันควรที่จะขอโทษ...

          เขาทำได้แต่คิดในใจทว่าเขาปากแข็งและทิฐิสูงเกินไปที่จะเอ่ยมันออกมา ตั้งแต่วันนั้นวันที่เขาเผลอทำร้ายจิตใจของคาร่าไปเธอก็ไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย เขารู้อดีตของคาร่าดี รู้ดีกว่าใคร เธอเคยเจ็บปวดเพราะถูกคนที่รักหันหลังให้แล้วไม่หวนกลับคืนและเมื่ออาทิตย์ก่อนเขาก็เพิ่งทำมันกับเธอโดยที่ไม่ได้เหลียวไปมองเธอเลยสักนิด

          ตั้งแต่วันนั้นเขานอนไม่หลับถึงแม้ว่าจะนอนไม่ค่อยหลับเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เขารู้มาตลอดว่าเพื่อนสนิทที่เล่นด้วยกันมาแต่เด็กคิดกับเขาเกินคำว่าเพื่อน แต่สำหรับเขานั้นเธอเป็นเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง เขาคิดว่างั้น แต่ไม่รู้ทำไมเวลาเห็นเธอร้องไห้ก็อยากดึงเข้ามากอดปลอบ มีความสุขเมื่อเห็นเธอได้ยิ้มหัวเราะ และรู้สึกอยากฆ่าผู้ชายที่บังอาจเข้ามายุ่งกับเธอไม่ว่าจะทำสิ่งใดทั้งสิ้น 

     แต่มันคงเป็นอาการหวงเพื่อนกระมัง...คิดว่างั้น

     "สึบารุ--สึบารุ---ชู!" เสียงเรียกของหญิงสาวดังเข้าโสทประสาททำให้เขาออกจากห้วงความคิดแล้วหันมาหาเธออย่างสงสัย

     "เบาเสียงหน่อยโจดี้ เกิดมีพวกชุดดำแถวนี้มาจะแย่เอา" เขาตำหนิเล็กน้อย

     "ขอโทษที พอดีเห็นคุณดูเหม่อ พอเรียกถามก็ไม่ตอบเลยนึกว่าเป็นอะไร" โจดี้ตอบคลายข้อสงสัยก่อนจะเอ่ยหยอกล้อชายหนุ่มอย่างอารมณ์ดี "หรือว่าคุณคิดถึงคาร่า ต้องใช่แน่ๆ"

     "ไร้สาระ แล้วนี่สรุปเรียกฉันมามีอะไร?"

     "หึ ก็เปล่าหรอก เห็นช่วงนี้คุณดูเครียดๆเลยชวนออกมาผ่อนคลายบ้าง" โจดี้ตอบ "แต่อันที่จริงโคนันคุงชวนฉันมาน่ะ"

     "หือ? เจ้าหนูนั่นเหรอ?" โจดี้พยักหน้า

     "เห็นบอกว่าด็อกเตอร์อากาสะจะพามาพร้อมพวกเด็กๆแต่ดูเหมือนต้องไปทำธุระต่อ โคนันคุงเลยให้ฉันมาช่วยดูพวกเด็กๆด้วยน่ะ เห็นคุณว่างก็เลยพามาด้วยเลย" โจดี้คลายข้องสงสัยก่อนที่จะโบกมือเมื่อเห็นเด็กประถมกลุ่มหนึ่งกำลังเดินเข้ามาในดาดฟ้าอย่างตื่นเต้น เว้นก็แต่เด็กอีกสองคนที่ชอบทำตัวเหมือนผู้ใหญ่นั่นล่ะนะ ด้านหลังยังมีเด็กสาววัยรุ่นอีกสองคนเดินตามมาด้วย 

     "สวัสดีค่ะอาจารย์โจดี้ พอดีด็อกเตอร์ให้ฉันมาช่วยดูด้วยน่ะค่ะฉันเลยชวนเพื่อนมาด้วย ไม่รบกวนใช่ไหมคะ?" โมริ รันเอ่ยทัก 

     "โนๆ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ" โจดี้เอ่ยตอบก่อนจะยิ้มให้เด็กๆ

     "อ๊ะ! คุณสึบารุนี่" โซโนโกะร้องทักพร้อมใบหน้าที่ขึ้นสี "ส-สวัสดีค่ะคุณสึบารุ"

     "สวัสดีครับทุกคน" เขาเอ่ยทักกลับ

     "พี่สึบารุมาที่นี่ได้ไงคะ?" อายูมิเอ่ยถามด้วยความสงสัย

     "นั่นสิ ด็อกเตอร์ไม่เห็นบอกเลยว่าคุณสึบารุจะมาด้วย" มิซึฮิโกะว่าต่อพลางทำท่าทางเหมือนคนคิดอะไรสักอย่าง

     "ฉันว่าพี่สึบารุมาเพราะต้องอยากกินข้าวหน้าปลาไหลแน่ๆเลย" เก็นตะเอ่ยต่อทำเอาหลายคนขำแห้ง

     "พอดีฉันผ่านมาแถวนี้พอดีน่ะ มาเจอโจดี้พอดีเธอเลยให้ฉันมาช่วยดูแลเด็กๆด้วย" 

          สึบารุตอบก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเต็มความสููงเหลือบสายตาไปมองเด็กหญิงผมสีน้ำตาลแดงที่กำลังหลบอยู่ด้านหลังเจ้าหนูนักสืบแสนฉลาดอยู่ เขายกยิ้มมุมปาก 

     "เด็กผู้หญิงคนนั้นนี่ ฮิบาริใช่ไหม?" สึบารุเอ่ยหวังแกล้งเธอและเป็นไปตามคาดว่าเธอส่งตาเขียวมาให้เขา "แกงกะหรี่ที่ฉันทำไปให้เมื่อวานเป็นไงบ้าง?"

     "ไฮบาระต่างหากย่ะ ส่วนแกงกะหรี่ของนายน่ะไม่อร่อยเลย" ไฮบาระเอ่ยเสียงเรียบ

     "เอ๊ะ ฉันทำขั้นตอนอะไรพลาดไปหรือเปล่า?"

     "มันฝรั่งของนายยังต้มไม่สุก แถมน้ำแกงก็หวานนำมาอีก" ไฮบาระตอบตามตรงไม่ถนอมน้ำใจเขาเลยแม้แต่น้อย

     "หวา แย่จัง งั้นไว้คราวหน้าฉันจะปรับปรุงแล้วเอาไปให้ชิมอีกนะ"

     "ไม่ได้ต้องการสักหน่อย" ไฮบาระขมุบขมิบพลางกอดอกเชิดหน้าไปอีกทาง 

          สึบารุหัวเราะในลำคอก่อนที่สายตาจะเหลือบไปเห็นผู้มาใหม่ในชุดเอี๊ยมขาสั้นสีน้ำตาลเดินเข้ามาทางพวกเขา เธอมีความคล้ายผู้ชายเพราะผมที่ตัดสั้น อีกทั้งท่าเดินของเธอก็ยังแมนกว่าเขาเสียอีก เธอแบกกระเป๋าเป้มาด้วยอย่างอารมณ์ดี และข้อสำคัญสุดท้าย เธอมีใบหน้าที่คล้ายกับร่างจริงของเขา สึบารุยกยิ้มมุมปาก

     โตขึ้นมากนะเนี่ย...

     "อ๊ะ! คุณเซระมาพอดีเลย เพิ่งเดินมาถึงเหรอ ระหว่างทางปลอดภัยดีใช่ไหม?" รันเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

     "ฉันปลอดภัยดี ไม่ต้องห่วงๆ" มาสึมิตอบพร้อมกับยกยิ้มแยกเขี้ยวให้ "ว่าแต่เถอะ ทำไมมากันเยอะจังแล้วนายมาทำอะไรที่นี่เนี่ย..."

     เซระเอ่ยถามพร้อมส่งสายตาไม่เป็นมิตรมาให้เขา เขาหัวเราะให้กับท่าทางของเธอ

     "พอดีผมบังเอิญมาแถวนี้น่ะแล้วเจอโจดี้พอดีเธอเลยชวนมาด้วย" สึบารุตอบ

     "อ้อ เหรอ" มาสึมิเอ่ยแต่ก็ยังส่งสายตาไม่เป็นมิตรมาให้เขา

     "โอ๊ะ จริงด้วย คุณเซระนี่อาจารย์โจดี้ เอ่อ คุณโจดี้ สตาร์ลิ่งที่เป็นเอฟบีไอที่ฉันเคยเล่าให้ฟังน่ะ" รันเอ่ยแนะนำพลางผายมือมาทางสาวผมบลอนด์

     "เอฟบีไอเหรอ... ยินดีที่ได้รู้จักฮะ ผมเซระ มาสึมิ" มาสึมิเอ่ยแนะนำตัวพลางยื่นมือไปจับอีกฝ่าย

     เซระ? คุ้นๆแฮะ... โจดี้คิดในใจแต่ก็ส่งยิ้มให้เด็กสาวตรงหน้าพร้อมยื่นมือไปจับอีกฝ่ายด้วย

     "เอาเป็นว่างั้นเด็กๆก็---อ้าว" รันเอ่ยพลางหันไปหากลุ่มเด็กๆก่อนที่จะชะงักเมื่อพบว่าที่ตรงนั้นมีแต่ความว่างเปล่าเท่านั้น 

     "เจ้าพวกนั้นน่ะไปเล่นกันแล้วน่ะครับพี่รัน พี่รันนั่งรอแถวนี้ก็ได้ครับเดี๋ยวผมกับไฮบาระช่วยดูเจ้าพวกนั้นให้เอง" โคนันเอ่ยเสียงใสก่อนจะจูงไฮบาระไปทางที่เด็กอีกสามคนไป โดยที่สายตาของไฮบาระยังคงไม่ละจากเขาจนโคนันต้องสะกิดเธอถึงจะยอมเดินแบบคนปกติเสียที

     "จ้ะ ระวังตัวกันด้วยน---"

     "อ๊าาาาา!" 

= = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = = =

มาช้าแต่มานะ ดั้นด้นพยายามมาอัพอย่างเร็วที่สุดเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆๆ

ตอนนี้ไม่ได้ใส่ธีมนะคะสำหรับในคอม

คอมช่วงนี้มีปัญหาเลยอาจไม่ได้มาอัพสักพักนะคะ อันนี้เหตุรอง

แต่เหตุหลักคือ ขี้เกียจ แท๊นน!

ล้อเล่นนนน ช่วงนี้ไรท์ค่อนข้างเครียดกับวิชาวิทย์มากกกก

แบบมันไม่รู้เรื่องจริงๆอ่ะทุกคน

ครูที่สอนเราก็สอนไม่รู้เรื่อง สอนแบบงงๆ ไม่อธิบายให้เข้าใจ

ขนาดเพื่อนเรายกมือถามก็แบบอธิบายใส่อารมณ์แต่คำอธิบายก็คือใช้คำๆเดิม

แล้วใส่อารมณ์มองแรงใส่เพื่อนเรา

เคียดมั่ก;-;

เค้าได้6/20เองง่ะ

ถือซะว่าขอระบายแล้วกันนะคะ ไม่รู้จะระบายที่ไหนดีแล้ว 

ฮ่าาาาๆๆๆๆ

ขอบคุณที่ยังติดตามนิยายเรื่องนี้นะคะ ขอให้ทุกคนโชคดีกับการสอบปลายภาคที่ใกล้จะถึงนี้

#ไม่ได้ตรวจคำผิด