คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2 --- When I CRY
……….Sensibility Project………
Chapter: 2
Rate: PG-17
Episode Title: When I CRY…
Note: I’m not O.K.
……….EASY……….
ห้องเงียบกับแสงสว่างรำไรจากดวงไฟด้านนอก ชายหนุ่มนั่งอยู่บนเตียงในมือถือโทรศัพท์ ใบหน้าของคนที่ปรากฏอยู่บนจอพาให้ริมฝีปากหนายกยิ้มอ่อนโยน ใบหน้าหวานๆ ตัดกับนิสัยใจร้อนอย่างสิ้นเชิง
ยู ยองแจ
ยองแจตอนที่อยู่กับแดฮยอนช่างแตกต่างกับยองแจตอนที่อยู่กับคนอื่น คนสองบุคลิก... คนอย่างนั้นมีอยู่จริงๆ แดฮยอนเจออยู่ทุกวัน ต่อหน้าคนอื่นยองแจจะสวมบทบาทเป็นเดือนมหาลัย รอยยิ้มหวานมักจะแต่งแต้มอยู่บนใบหน้าสวยงามนั้นเสมอ แต่กับแดฮยอน... ตัวตนทุกอย่างจะถูกเปิดเผย แดฮยอนคนนี้รู้ทุกอย่างที่เกี่ยวกับยองแจ
แต่...
ไม่เคยมีซักครั้งที่ยองแจะเอ่ยปากถามเรื่องราวที่เกี่ยวกับแดฮยอน รู้แค่ว่า ชื่อแดฮยอน นามสกุลจอง อายุน้อยกว่าตัวเองสองปี บ้านอยู่ปูซาน และมีศักดิ์เป็นน้องรหัสของตนเอง แค่นั้นแหละที่ยองแจรู้
คิดๆ ดูแล้วมันก็ไม่ค่อยแฟร์เท่าไรนะ...
ไม่แฟร์ตรงที่สมองของแดฮยอนเก็บกักเรื่องราวของยองแจไว้มากมาย แต่ยองแจเองกลับทำเพียงแค่เรียกชื่อของเขาไปวันๆ อย่างน้อยก็น่าจะศึกษาหาเรื่องราวของแดฮยอนไว้บ้างแค่นั้นก็ชื่นใจแล้ว
เขาไม่สนแล้วทำไมยังรอ...
เคยแล้ว... เคยคิดจะลืมยองแจแล้ว ไม่นั่นคงเป็นเรื่องที่ยากที่สุดเท่าที่เคยทำมา จะลืมได้ไงในเมื่อหัวใจฝังคำว่ายองแจอยู่ในนั้นเต็มไปหมด แค่ความสัมพันธ์ฉาบฉวยแต่มันกลับผูกมัดหัวใจของแดฮยอนไว้อย่างน่ากลัว
กลัวว่าขาดยองแจไปแล้วจะขาดใจตาม...
เพราะอย่างงั้นจึงไม่กล้าตีตัวออกห่าง...
“แล้วจะช่วยยังไง... ในเมื่อพี่ยังไม่หันมามองผมซักที”
เมื่อไรที่ยองแจเจ็บปวดอ้อมกอดของแดฮยอนจะคอยปลอบ แต่เคยมีซักครั้งมั้ยที่วงแขนเล็กๆ นั่นจะโอบกอดกลับมา แดฮยอนทำหน้าที่เป็นผู้ให้ได้อย่างดีเยี่ยม ยองแจเองก็ทำหน้าที่รับได้ดีแทบจะไม่มีตกหล่น รับไปทุกอย่าง เหลืออย่างเดียวเท่านั้นที่ยองแจไม่ยอมเปิดใจรับซักที
ความรักของแดฮยอน...
“ในเมื่อผมเลิกรักพี่ไม่ได้... ผมจะทำให้พี่รักผมเอง”
รูปในโทรศัพท์ถูกเลื่อนไปทีละรูป แสงสว่างจากมือถือกระทบกับใบหน้า มองผ่านๆ คล้ายกับคนกำลังร่ายมนตร์ดำท่ามกลางความมืด
“แล้วพี่จะได้รู้ รักผมมันง่ายกว่าแคะขี้มูกอีก ฮึๆ~”
(เรากลัวของดรรม TOT)
……….EASY……….
มหา’ลัย...
พักกลางวัน
“ทำไมนั่งคนเดียวอ่ะ พี่ฮิมชานอยู่นู้น”
“นี่ไม่รู้จริงๆ หรือว่าแกล้งโง่ มันอยู่กับแฟนมันจะไปนั่งเป็นก้างทำหอกอะไรวะ?”
ชัดเจน...
“ก็ไปทำความรู้จักกับแฟนเพื่อนไงครับ ^^”
“กวนตีน...”
ลึกซึ้ง...
ไหนบอกว่าไม่เจ็บแล้วไง...
แต่ทำไมถึงยังได้ทำหน้าเศร้าๆ เวลาเจอบังยงกุก กับ คิมฮิมชาน
“ทำไมไม่กินข้าวดีๆ เขี่ยเล่นทำไม?”
“....”
“พี่ยองแจ... ทำไมไม่กินดีๆ?”
“ไม่หิว”
“ยู ยอง แจ...”
“ก็กูไม่หิวไง...”
ยองแจเป็นคนหยาบคาย... ข้อนี้แดฮยอนพอจะรับได้ในส่วนหนึ่ง แต่จะให้ทนฟังทุกวันก็คงไม่ไหวหรอกนะ จิตเสื่อม...
“ไม่หิวแล้วจะซื้อมาทำไม?”
คนเต็มโรงอาหาร บางคนก็หาที่นั่งไม่ได้ ส่วนไอ้คนที่นั่งกินเสร็จแล้วก็ไม่ยอมลุกออกไปซักที ยกตัวอย่างเช่น ยูยองแจ ข้าวในจานยังพร่องไปไม่ถึงครึ่งเจ้าของจานก็เอาแต่นั่งหน้าบึ้งค่อยๆ ละเลียดอาหารกลางวันเข้าปาก
“ตอนแรกก็หิว...”
“หิวก็กินดิ”
“แต่พอเห็นสองคนนั่นกูแดกไม่ลงว่ะ”
ยองแจวางช้อนลงในจานก่อนจะใช้ปลายนิ้วดันจานให้ออกห่างจากตัว ใบหน้าที่เรียบเฉยนั่นมันทำให้แดฮยอนต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ไม่กินก็ลุกดิ ให้คนอื่นเค้านั่ง”
แดฮยอนจับจานข้าวมาไว้ในมือ ลุกขึ้นยืนแล้วส่งสายตาประมาณจะบอกว่าให้ยองแจเดินตาม ร่างบางลุกขึ้นก่อนจะเดินตามไปอย่างเอื่อยๆ อย่างกับคนไร้ชีวิตชีวา เดินอย่างนั้นจนถึงที่วางจาน
“เดินนะ ไม่ได้ให้เลื้อย...”
“พูดมากน่า หุบปากไปได้แล้ว!”
“จะให้หุบมันตรงนี้เลยมั้ยล่ะ?”
“!!!”
แดฮยอนเป็นผู้ชายอันตราย ข้อนั้นยองแจควรรู้ ร่างสูงเลื่อนตัวเข้ามาใกล้พร้อมกับยื่นใบหน้าเข้ามาแทบชิด ถ้าอยู่ด้วยกันแค่สองคนยองแจคงไม่ปฏิเสธ... แต่นี่มันโรงอาหาร คนเป็นร้อยกำลังจับตามองการกระทำของเขาทั้งสอง มือน้อยยกขึ้นไปดันหน้าของแดฮยอนออกก่อนจะคว้าข้อมือหนาแล้วออกแรงดึงให้เดินไปด้วยกัน
“ไอ้แด้มันพูดจริงอ่ะ... แม่ง! พี่ยองแจของกู”
“ของมึงที่ไหนกันครับคุณซองแจ ของไอ้แด้มัน โว๊ะ!!”
“อย่าทำมาเป็นพูดดี กูรู้ว่ามึงเองก็เสียดาย”
“สัส!!”
……….EASY……….
ปัง!!
“ทำบ้าอะไรของมึงวะแดฮยอน!”
“ก็จูบพี่ยองแจไง...”
“ต่อหน้าคนเป็นร้อยเป็นพันน่ะนะ?!”
ห้องเรียนว่างเปล่ากับคนสองคนที่เหมือนว่ากำลังทะเลาะกัน... แต่เปล่าเลย หนึ่งคนร้อนเป็นฟืนเป็นไฟ แต่อีกคนกลับเดินไปทั่วห้องเพื่อหารีโมทแอร์คอนดิชั่นรุ่นเก่ากึก
“พี่ยองแจบอกให้ผมช่วยไง ก็จะทำให้พี่แน่ใจว่าผมรู้สึกยังไงกับพี่ แต่พี่ก็มัวแต่มองพี่ยงกุกอ่ะ”
“ช่วย?! ช่วยโดยการจูบกูต่อหน้าคนในมหา’ลัยเนี่ยนะ มึงเอาอะไรคิดวะ?”
ติ๊ด!
กดปรับอุณหภูมิจนเป็นที่พอใจแล้วแทบจะขว้างรีโมทฝุ่นหนึบนี่ทิ้ง ลูบมือปัดฝุ่นเล็กน้อยแล้วเดินไปนั่งตรงเก้าอี้อาจารย์ที่ตั้งอยู่หน้าห้อง... ตัวนี้สบายสุดแล้ว นุ่มดีมีที่พักแขนด้วย
“บางที...”
“....”
“ผมก็เหนื่อยนะ...”
แดฮยอนยกแขนขึ้นรองศีรษะเอนหลังไปจนสุดร่นกายลงนิดหน่อยให้หัวพอดีกับพนักพิง เปลือกตาสีคล้ำปิดลงเพื่อกักเก็บบางอย่างที่กำลังจะไหลออกมา
น้ำตา...
“พี่ไม่หันมามองผมซักที แล้วพี่จะรู้ได้ยังไงว่าผมรู้สึกยังไงกับพี่”
ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลยนะที่จะต้องมาเสียน้ำตาให้กับคนอื่น แต่วันนี้แดฮยอนเสียมันให้กับยองแจ ตอนแรกไม่เคยคิดเลยว่าความสัมพันธ์มันจะลึกซึ้งขนาดนี้...
ขนาดที่ทำให้แดฮยอนคิดไปเองคนเดียว...
“เอาจริงๆ ผมเคยคิดจะลืมพี่นะ แต่โคตรเกลียดตัวเองตอนที่มันลืมไม่ลง”
“....”
“ผมคิดว่ามันจะง่าย... แต่มันยากที่สุดในชีวิตแล้ว ผมลืมพี่ไม่ได้...”
“แด...”
“ทำไมพี่ต้องมีแรงดึงดูดขนาดนั้นด้วยวะ ทำไมผมต้องวนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอยู่รอบๆ ตัวพี่”
สวบ~
“อย่าร้องนะเด็กดี... พี่ขอโทษ”
ตักกว้างถูกแทนที่ความว่างเปล่าด้วยร่างของใครอีกคน น้ำตาที่ไหลรินถูกเกลี่ยทิ้งด้วยปลายนิ้วเรียว ความอุ่นร้อนที่ทาบทับอยู่บนริมฝีปากทำให้ต้องลืมตาขึ้นมาดู
“อื้ม~”
ใบหน้าของยองแจอยู่ใกล้เพียงริมฝีปากกั้น ดวงตาคู่สวยหลับพริ้ม เรียวลิ้นมอบรสจูบอ่อนหวานให้แดฮยอนได้ลิ้มลอง กายบางทิ้งน้ำหนักซบกับแผ่นอกแกร่ง จุมพิตอ่อนหวานเริ่มร้อนแรงขึ้นทุกขณะ ภายใต้เสื้อนักศึกษาตัวบางถูกล่วงล้ำด้วยฝ่ามืออุ่น
“ฮื่อ~”
เสียงครางปล่อยออกมาได้ไม่สุดเพราะเป็นที่สาธารณะ บางทีคนสองคนน่าจะฉุดคิดขึ้นมาบ้างว่านี่คือห้องเรียน แต่เนื้อกายที่ถูกบดเบียดมันทำให้สติกระเจิง
มัวเมาในรสรักที่ต่างคนต่างตอบสนอง...
“ฮ่ะ~ แด...”
เสื้อของยองแจถูกปลดกระดุมออกเกือบจะเม็ดสุดท้ายแต่กลับถูกรั้งไว้ด้วยมือนุ่มนิ่ม ใบหน้าแดงซ่านของยองแจมันทำให้แดฮยอนแทบจะกระชากกระดุมเม็ดนี้ออก แต่น้ำเสียงหวานที่เว้าวอนมันทำให้แดฮยอนต้องหยุด
หยุดเหรอ...
“ตรงนี้ไม่ได้นะ...”
สาบเสื้อถูกแหวกออกก่อนจะดึงร่นลงจนเผยให้เห็นแผ่นหลังเนียนและ...
หน้าอกเปลือยเปล่า...
“อีกนิดนะยองแจ”
ยอดอกสีหวานมันเชิญชวนให้เอาริมฝีปากเข้าไปครอบครอง ลิ้นร้อนโลมเลียจนเปียกชื้น เสียงครางหวานเริ่มดังขึ้นทุกขณะ มือเล็กปัดป่ายสะเปะสะปะคล้ายๆ ว่าจะช่วยปลดกระดุมเสื้อของอีกคนออก
“ยองแจ... หยุด”
“แด... อื่อ... อ๊า~”
ทั้งที่แดฮยอนหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วแต่ยองแจยังคงส่งเสียงอื้ออ้า พยายามแกะกระดุมเสื้อแดฮยอนออกด้วยความยากลำบาก มือน้อยสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด ความผิดของแดฮยอนเองที่คิดอยากจะแกล้ง แต่ตอนนี้เหมือนสติของยองแจจะกระเจิงไปหมดแล้วจริงๆ
“พี่ยองแจ หยุด!”
“อึก... แดฮยอนอา... ตรงนี้มัน อ๊ะ~”
มือของแดฮยอนถูกจับให้เลื่อนลงไปสัมผัสอยู่ตรงส่วนกลางลำตัวของยองแจ เนื้อผ้าถูกดุนดันจนเป็นรอยนูน เมื่อถูกแตะเจ้าตัวเลยร้องเสียงหลงซบหน้าลงกับซอกคอของแดฮยอน ก่อนจะดูดดุนสร้างรอยรักราวกับของความเห็นใจ
ตอนนี้ยองแจไม่โอเคยังไง...
บอกให้รู้เลยว่าแดฮยอนไม่โอเคกว่า...
I’m not O.K.
“ฮึก... ร้อนอ่ะ”
เสียงหวานรบเร้าพร้อมๆ กับบดเบียดส่วนล่างเข้าหามือของแดฮยอนอย่างจงใจ ลำคอแกร่งถูกแต่งแต้มด้วยรอยสีแดงเข้มเต็มไปหมด...
ดูดแรงขนาดนี้ไม่บอกก็รู้ว่าอารมณ์ตอนนี้มันมากมายขนาดไหน...
“แดฮยอนครับ....”
พออยากแล้วทำเป็นพูดเพราะ...
“พี่ร้อน อ่า... แดฮยอนไม่ร้อนเหรอ?”
กูร้อนจนแทบจะระเบิดแล้วครับ...
สะโพกมนขยับเสียดสีอยู่บนหน้าขาของแดฮยอน ยองแจแม่งยั่วเก่งแล้วทำเป็นกั๊ก ริมฝีปากอิ่มลากไล้ขึ้นมาจนถึงใบหู ลมเบาๆ ถูกเป่าเข้าไปในหูจนแดฮยอนขนลุกซู่ก่อนจะลุกหนักกว่าเดิมเมื่อฟันขาวขบกัดเบาๆ ที่ติ่งหู
“พี่ยองแจ...”
“หือ?~”
“หยุด”
“แดฮยอนอ่า~”
“ไม่งั้นผมจะทำให้พี่เดินไม่ได้...”
“!!”
คำขู่แม่งโคตรจะเด็กน้อยแต่ได้ผล มันหยุดยองแจได้ มือน้อยดึงเสื้อนักศึกษาขึ้นก่อนจะนั่งติดกระดุมไปเงียบๆ แดฮยอนเองเหลือบเห็นใบหน้าหวานนั้นง้ำงออยู่เล็กน้อย
“อ๊า~ ยะ... อย่า แกล้งสิ!”
มือของแดฮยอนยังคงวางอยู่บนส่วนนั้นของยองแจ เอาจริงๆ มันไม่ได้ลดขนาดลงเลยแม้แต่น้อย คิดแล้วก็สงสารยองแจอยู่เหมือนกัน...
“กลับห้องกันนะพี่ยองแจ”
“?!”
“นะ... กลับห้องกัน”
“แต่... มีเรียน อ๊า~”
ถือว่าเป็นข้อดีที่มือของแดฮยอนยังวางอยู่ตรงนั้น...
“พี่ปลอบผมจนผมหยุดร้องแล้วนะ”
“อึก~”
“แต่ผมอยากได้ยินพี่ร้อง... ไปร้องกันนะ”
“อะ... อือ~”
คนอะไร... ปลอบให้คนอื่นหยุดร้องแต่กลับอยากร้องซะเอง...
แล้วก็คนอะไร... หยุดร้องไห้ง่ายๆ เพียงแค่เขาปลอบใจด้วยจูบอ่อนโยน...
จองแดฮยอน กับ ยูยองแจ เคมีเข้ากันสุดๆ
……….EASY……….
“มึงว่าสองคนนั้นเค้าเข้าไปทำอะไรในห้องนั้นวะ?”
“กูไม่รู้... แต่ที่กูอยากรู้ ทำไมมึงต้องลากกูมาเสือกด้วยตลอดเลยวะซองแจ?”
“ก็มึงอยากเสือกด้วยไงครับคุณอิลฮุน ไม่งั้นมึงไม่ตามกูมาหรอก”
เออ... ถูกของมัน
เพื่อนของ จองแดฮยอน แม่ง... ขี้เสือกทุกคนอ่ะ (นี่พิมพ์เลย)
……….EASY……….
When I CRY
เมื่อไรที่แดฮยอนร้องไห้ ยองแจจะเช็ดน้ำตาให้แดฮยอนเอง
To be continue…..
__________________________________
สั้นๆ ง่ายๆ เหมือนชื่อเพลง Easy~ เราไม่ได้เอาความหมายทั้งหมดมาแต่งนะ แค่บางส่วน แอบขนลุกนิดๆ ตอนน้องดอนร่ายมนตร์ดำ #ใช่หรอ? ถามว่าเรทหนักขึ้นขนาดนี้ไม่ Body ‘n soul ไปเลยล่ะ บอกได้คำเดียวเลยว่า.... รอตอนหน้าค่ะ 555555 ฝากหน่อยนะ #พี่แจกับน้องดอน #อัพฟิคทุกวันจันทร์
ความคิดเห็น