คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 9 --- When You SMILE
……….Sensibility Project………
Chapter: 9
Rate: PG
Episode Title: When You SMILE…
Note: I’ll be there 4 U.
……….B.A.B.Y……….
Flashback
First impressions
ความประทับใจแรกหรอ...
ออบซอ...
“น้องครับ!!! สายแล้ว สายอยู่คนเดียวเลย เห็นเพื่อนๆ มั้ยครับ เค้านั่งเป็นแถวกันหมดแล้ว!!!”
เคยมีความรู้สึกนี้ป่ะ?
แม่งเกลียดพี่ว๊าก =_=)
“อ้าว... นี่เค้าเรียกว่าแถวหรอ? ผมนึกว่าคน...”
มาสายแล้วไงอ่ะ คิดว่าสำนึกผิดหรอ? ตอบเลยว่า... ฮึ~ (ส่ายหัวเบาๆ) เด็กปีหนึ่งผมเผ้ารุงรัง ชายเสื้อหลุดลุ่ย เดินล้วงกระเป๋าเข้าไปหาพี่ว๊ากหน้าใส ยกยิ้มกวนตีนให้หนึ่งทีแล้วหันหน้าไปมองผองเพื่อนร่วมปีการศึกษาที่นั่งหน้าเหวอกันเป็นแถบ
“แล้วทำไมไอ้แถวๆ นี่หน้าตาเหมือนคนจังวะ? ตกลงพวกมึงเป็นคนใช่ป่ะ?”
“0_0)! 0_0)! 0_0)! 0_0)! 0_0)! 0_0)!”
มันพูดอะไรของมัน.....
“น้องครับ... มึงเมารึเปล่า?”
ครับ... กูเมาแดด อห!! เลือกสถานที่ได้ซับซ้อนกว่าเขาวงกต เดินรอบมหา’ลัยเป็นสิบรอบกว่าจะหาเจอ โปรดสังเกตด้วยว่าตอนนี้แดดเลียผิวจนดำเข้มไปแล้ว...
“ไม่นิยมดื่มเหล้าตอนกลางวันครับพี่คนสวย~”
“0_0)!”
‘พี่คนสวย’ คำเดียวนั่นแหละเป็นเหตุ
แล้ววันนั้นชะตาหัวของแดฮยอนก็ขาด... ยูยองแจคนหน้าตางามแต่จิตใจโหดเหี้ยมยิ่งกว่าอสูรแห่งรัตติกาล สั่งประหารแดฮยอนโดยการให้ไปดึงดอกหญ้ากลางสนามฟุตบอลมาหนึ่งพันดอกท่ามกลางแดดเปรี้ยงๆ ตอนบ่ายสาม กว่าจะครบหนึ่งพันดอกก็ปาไปเกือบหกโมงเย็น
ดึงดอกหญ้าออกมาทำไม...
ดึงเสร็จแล้วทำไงต่อ...
นับให้พี่คนสวยดูด้วยน่ะสิ...
“เก้าร้อยเก้าสิบเจ็ด เก้าร้อยเก้าสิบแปด เก้าร้อยเก้าสิบเก้า หนึ่งพะ.....”
หนึ่งพันไง หนึ่งพัน... แล้วดอกที่หนึ่งพันมันไปอยู่แห่งหนใด....
“กาก!!! ไปเก็บมาใหม่ ไม่ครบหนึ่งพันไม่ต้องกลับมา เพื่อนก็ไม่ได้กลับบ้าน นั่งรอกันอยู่นี่แหละ!!!”
“โหยยย~.... ไม่เอานะ~.... อยากกลับบ้านแล้วอ่ะ.... ไอ้ดำมึงอย่ายอมดิ เมื่อกี้มึงยังปากเก่งอยู่เลย!!!(เสียงนี้ไอ้ซองแจ จำได้ขึ้นใจเลย).... ไม่รอแล้วน๊า....”
เออดี...
กลายเป็นภาระของเพื่อนๆ ซะงั้น...
“ก็ให้พวกไอ้แถวนี่กลับไปก่อนดิ ผมอยู่คนเดียวได้”
ตอนแรกก็ปากดีไปงั้นอ่ะ พอเห็นสายตาของพวกพี่หน้าโหดที่ยืนอยู่ข้างหลังยองแจแล้วไม่ขอเสี่ยงดีกว่า ใครมันจะยอมเอาหน้าหล่อๆ ไปกระแทกตีนเล่นวะ?
“มึงอย่าทำตัวเป็นพระเอก มึงนั่นแหละที่ทำให้เพื่อนๆ ตกอยู่ในสภาพนี้!!”
“ก็ไอ้แถวพวกนี้มันไม่เกี่ยวป่ะ ให้มันกลับไปดิ ถ้าเกิดว่าบางคนในนี้ต้องกลับไปดูแลพ่อแม่ที่ป่วยช่วยเหลือตัวไม่ได้จะทำไง โตแล้ว... อย่าดื้อดิ... บอกว่าอยู่คนเดียวได้ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก J”
เดี๋ยวนะ...
ใครดื้อ...
ใครเป็นห่วงมึง...
ใคร?!!!
เดี๋ยวมึงโดน...
“ฮึๆ~ งั้นเอางี้ มึงไม่ต้องไปเก็บใหม่แล้ว ทำตามที่กูบอก แค่อย่างเดียว ทำได้กูจะปล่อยทุกคนกลับบ้าน”
พวกเพื่อนๆ ต่างพากันโล่งใจ เล่นนั่งอยู่กับที่มาเกือบสี่ชั่วโมง ตูดเป็นเหน็บชาไปยี่สิบห้ารอบก็ยังไม่ได้ทำอะไรซักอย่าง รับน้องวันแรกเป็นอะไรที่สบายมาก สบายกันหมด ยกเว้นแดฮยอนคนเดียว...
“เอาดิ อย่างเดียวเอง ชิวๆ~”
เริ่มไม่ชิวก็ตอนที่ยองแจยิ้มแปลกๆ นี่แหละ พี่ว๊ากหน้าหวานรวบดอกหญ้ามารวมกันแล้วหยิบหนังยางที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมามัดก้านดอกหญ้าเอาไว้ ยิ้มภูมิใจประหนึ่งว่าตัวเองได้สร้างสรรค์ผลงานชิ้นโบว์แดง ก่อนจะส่งช่อดอกหญ้านั่นให้แดฮยอนแล้วชี้ไปยังร่างอรชรอ้อนแอ้นที่กำลังเดินนวยนาดอยู่กลางสนามฟุตบอล
“เอาอันนี้ไปให้กระเทยนั่น แล้วทำยังไงก็ได้ให้มันตบมึงเลือดกบปากกลับมา J”
คือเลวมาก...
จะไม่ทำก็ได้นะ...
แต่ไอ้พวกแถวแม่งส่งสายตาอ้อนวอน...
พวกมึงคอยดูพระเอกตัวจริงก็แล้วกัน!!!
แดฮยอนรับช่อดอกหญ้ามาไว้ในมือ หน้าตาดูลังเลใจอย่างเห็นได้ชัด เอาวะ!! ตบปากก็ยังดีกว่าจูบปาก!!! แล้วนี่อะไร... ตอนดูไกลๆ ทำไมร่างบาง พอเดินเกือบถึงตูด(?)กลายเป็นกระเทยควายซะงั้น...
“พะ... พี่คน... สวยครับ”
กระดากปากที่สุด!!!
“ขา~ ว่าไงจ๊ะน้องคนหล่อออออ ><”
อย่าแบ๊วดิ สยองนะ ;___;)
“ดะ... ดอกไม้ครับ ให้คน ส.. สะ สวย”
ส... สะ เสียงมันสั่นเองนะ...
“ดอกหญ้า?”
เห็นเป็นดอกเบญจมาศผสมพันธุ์กับดอกหน้าวัวรึไงล่ะ โว๊ะ!!!
“ครับ เหมาะกับพี่ J”
“ยังไงคะ?”
ต้องทำจริงๆ ใช่มั้ย? ฟัน... ลูกอย่างร่วงหมดปากนะ เหลือไว้ให้พ่อเคี้ยวหมากตอนแก่บ้างก็ดี
“เด็ดแล้วก็ทิ้ง J”
ขอโทษครับพี่... ไม่ได้อยากจะทำ ช่วยตบอัดปากกูแรงๆ ซักทีเป็นการไถ่โทษเถอะ!!
ปลั่ก!!! อั่ก!!! อึก!!! อะเฮือกกก~
กูให้ทีเดียว... มึงเล่นกูเป็นชุดเลยหรอครัช~ อย่าลืมเก็บศพกูไปด้วยนะ Orz…
.
.
.
.
นั่นคือเฟิร์สอิมเพรสชั่นของยองแจและแดฮยอน... ประทับใจไม่รู้ลืม
และนั่นก็คือเหตุผลว่าทำไมแดฮยอนถึงได้เป็นที่รักของเพื่อนๆ
ก็ไม่ได้เลือดกบปากอย่างเดียวอ่ะ กำเดาไหล เบ้าตาเขียว ข้อเท้าหักด้วย...
นี่แหละพระเอกตัวจริง ;___;)
……….B.A.B.Y……….
ครั้งที่สอง... ฮยองขอโทษ
โดนกระเทยซ้อมจนหมดสติเลยครัช...
ลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นเพดานขาวๆ กับเสาน้ำเกลือ รู้นะนี่คือโรงพยาบาล แต่เป็นพระเอกอ่ะ อยากลองพูดคำนี้ดูบ้าง...
“ที่นี่... ที่ไหน?”
“อาบ อบ นวด มั้งไอ้ดำ”
“เห้ย!!!”
ไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ด้วย แดฮยอนตาลีตาเหลือกลุกขึ้นนั่งก่อนจะร้องดังลั่นเพราะขาที่ห้องโต่งเต่งอยู่ปลายเตียงนั่นดันเจ็บแปล๊บๆ
“อย่าเพิ่งลุกดิ เดี๋ยวได้พิการกันพอดี ฮยองไม่รับผิดชอบหรอกนะ”
ฮยอง...
บอกทีว่านี่คือคนเดียวกันกับที่แดฮยอนเจอตอนกลางวัน หรือว่าคนนี้จะเป็นแฝดกับพี่ว๊ากคนนั้น ทำไมดูน่ารักมุ้งมิ้งไม่พูดเสียงดัง? ยองแจช่วยจัดท่าทางให้แดฮยอนนอนดีๆ แล้วลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ หน้าตาประมาณว่ารู้สึกผิดไปอีกสิบชาติ
“ฮยองขอโทษ ไม่นึกว่าอีกระเทยมันจะดุขนาดนี้ คบกันมาสิบปีแม้แต่มดมันยังไม่เคยฆ่า”
คบกันมาสิบปี...
“เดี๋ยวนะพี่... มึงเป็นเพื่อนมัน?”
“เออ... ขอโทษจริงๆ นะ”
“ช่างเถอะ แล้วพี่ปล่อยไอ้พวกแถวกลับบ้านยังอ่ะ”
แดฮยอนบอกปัดๆ แต่ก็ไม่วายสร้างภาพเป็นพระเอกด้วยการถามหาบุคคลที่ตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้คนพวกนั้นไม่ได้กลับบ้าน
“ตอนแรกก็กว่าจะไม่ปล่อยหรอก บอกให้ตบเลือดกบปาก...”
“ก็กบปากแล้วไง”
“แต่นั่นมันต่อยเลือดกบปาก ผิดกติกา แต่เห็นแก่ความพยามเลยปล่อยไป”
ตบเลือดกบปาก กับต่อยเลือดกบปากมันต่างกันตรงไหนวะ?
“แล้วพี่ชื่ออะไร มานั่งเฝ้าผมทำไม”
“ชื่อยองแจ ยูยองแจ ไม่ได้มานั่งเฝ้า ฮยองมานอนเฝ้า J”
“ใครขอ?”
“เอาน่า... ถือว่าไถ่โทษ โทรหาแม่นายแล้ว แกฝากให้ฮยองดูแลไปก่อน”
ไถ่โทษง่ายไปนะ... แต่ก็เอาเถอะ ดีกว่านอนคนเดียว พ่อแม่ก็อยู่ปูซานกว่าจะมาได้ก็พรุ่งนี้นู้นแหละ
“แล้วจะนอนตรงไหน นอนด้วยกันมั้ย?”
ไม่ได้เว่อร์นะ แต่เตียงใหญ่พอที่จะนอนสองคนได้สบายเลย ที่นี่ที่ไหน โรงพยาบาลหรือว่าโรงแรม ทำไมมันหรูหราเช่นนี้?
“ไม่... จะนอนโซฟา”
“โตแล้ว... อย่าดื้อดิ มานอนด้วยกัน”
“ไม่ได้ดื้อ!!”
“ดื้อครับ มานอนด้วยกัน... นะ”
“จะเบียดให้ตกเตียงไปเลย!!!”
คืนแรกของยองแจกับแดฮยอนเริ่มต้นที่โรงพยาบาล...
เดี๋ยว...
คิดอะไรอยู่...
คืนแรกที่นอนด้วยกันไง J
เจอกันครั้งที่สองยองแจเริ่มน่ารักขึ้นมาหน่อย อย่าไปบอกใครนะว่าแดฮยอนแอบหอมแก้มยองแจไปสองที จุ๊ไว้ๆ
……….B.A.B.Y……….
ครั้งที่สาม... พี่รหัส
ใครจะไปคิดว่าการที่แลกกับโดนกระเทยซ้อมจนปางตายจะสุขสบายได้ขนาดนี้ แดฮยอนไม่เคยไปรับน้องอีกเลยเพราะข้อเท้าที่หักจึงได้รับการอนุโลม ได้โผล่มาอีกทีก็วันสุดท้ายของกิจกรรมรับน้องนี่แหละ
วันสุดท้ายแต่ดูจะไม่จบง่ายๆ เพราะยังเหลืออีกหนึ่งภารกิจที่โคตรจะยาก คือการจับฉลากเลือกพี่รหัสแล้วตามหาให้พบภายในสองชั่วโมง ซึ่งภารกิจนี้แดฮยอนก็ต้องทำด้วย
“คนสุดท้ายมาเลือกฉลากครับ!!!”
อย่าใช้คำว่าเลือกเลย บอกว่าหยิบฉลากเถอะ...
ก็มันเหลืออันเดียวอ่ะ -0-
“เปิดดูแล้วอ่านดังๆ เลยครับ!!!”
พี่ยองแจแม่ง... มึงก็ยืนอยู่ใกล้กูแค่เนี้ยะ จะตะโกนทำไมครับ?
แดฮยอนเปิดกระดาษออกก่อนจะตะโกนอ่านตัวหนังสือที่อยู่ในนั้นออกไป
“ไอ้ดำ!!!”
บอกที่ว่านี่คือรหัส ไอ้พวกแถวหัวเราะกันทำไมครับ ดำแล้วมันหนักหัวใครหรอ?
“จับฉลากเสร็จแล้วทุกคนแยกย้ายกันได้ครับ ภายให้สองชั่วโมง ใครหาเจอแล้วกลับมารายงานพี่ ใครหาไม่เจอพี่มีบทลงโทษให้ เริ่ม!!!”
แล้วจะหาเจอได้ยังไงวะ? ได้แต่คำว่าไอ้ดำ ไม่ใช่ว่าพี่รหัสจะเป็นคนตัวสูงใหญ่ตัวดำๆ หรอกนะ งั้นก็ต้องหาคนที่มีรูปร่างประมาณนั้นแหละมั้ง รุ่นพี่สลายตัวไปยังจุดต่างๆ เพื่อให้รุ่นน้องตามหา แดฮยอนเดินกระเผลกๆ ตามหลังเพื่อนแต่ข้อมือดันถูกดึงไว้ก่อน หันไปมองก็เจอพี่ยองแจยืนยิ้มแฉ่ง แอคแทคมากจนแทบหยุดหายใจ รู้ตัวอีกทีก็ถูกจูง(?)ให้มานั่งอยู่บนแสตนเหมือนเดิมซะแล้ว
“อยู่นี่แหละไม่ต้องไปหรอก ช่วยฮยองเช็คชื่อคนที่ทำภารกิจสำเร็จดีกว่า”
“แต่ผมก็ต้องหา...”
“เอาเหอะน่า~”
ยูยองแจเป็นใคร? มีสิทธิ์อะไรมาสั่งแดฮยอน? แล้วทำไมแดฮยอนต้องทำตาม? เป็นเรื่องที่โคตรจะไม่มีเหตุผล ระหว่างที่เพื่อนคนอื่นๆ ตามหาพี่รหัสอย่างขะมักเขม้น แดฮยอนทำได้แค่นั่งรอพร้อมกับตอบคำถามของยองแจไปพรางๆ ส่วนมากจะถามเรื่องส่วนตัวซะมากกว่านะ ยกตัวอย่างเช่น บ้านอยู่ไหน อายุเท่าไร พักอยู่กับใคร เดินทางมามหา’ลัยยังไง ประมาณนั้น ถามอย่างกับจะกรอกประวัติของแดฮยอนลงใบสมัครทำประกันชีวิต
“แล้วผมจะไปตามหาพี่รหัสได้รึยัง จะครบสองชั่วโมงแล้วยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“ไม่ต้องหา”
“ผมไม่อยากโดนทำโทษหรอกนะ ขายังไม่หายดี”
ยองแจยักไหล่ใส่เบาๆ พรางก้มลงมองใบรายชื่อที่ตอนนี้มีชื่อนักศึกษาเกือบครบทุกคนแล้ว
“ไม่โดนหรอก”
“รู้ได้ไง?”
ยองแจยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู อีกหนึ่งนาทีจะครบสองชั่วโมง รายชื่อนักศึกษาเหลืออยู่อีกห้าคน หนึ่งในนั้นคือชื่อของแดฮยอน...
“ไม่ตลกนะพี่ยองแจ ผมไม่อยากโดนทำโทษ”
“ไม่โดนหรอก นั่งอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่ต้องหา J”
ชื่อของแดฮยอนถูกขีดเครื่องหมายถูกภายในวินาทีสุดท้าย แล้วสี่คนที่เหลือก็รับบทลงโทษต่อไปโดยที่แดฮยอนรอดมาได้อย่างฉิวเฉียด ถือว่ายองแจไถ่โทษให้แดฮยอนด้วยความสุขสบายในกิจกรรมรับน้องก็แล้วกัน
เจอกันครั้งที่สาม ยองแจยิ้มบ่อยขึ้น หัวใจแดฮยอนเริ่มเต้นโครมครามก็คราวนี้แหละ
……….B.A.B.Y……….
ครั้งที่สี่... It’s you
เพราะเป็นน้องรหัสเลยได้รู้อะไรมากกว่าคนอื่น แล้วก็ดันไปรู้ในสิ่งที่หัวใจไม่อยากจะรู้ ยูยองแจแอบรักแฟนเพื่อน สะเทือนใจทั้งสองฝ่าย ยองแจเก็บซ่อนความรู้สึกไว้คนเดียวมานานกว่าสองปี แดฮยอนก็พอจะช่วยแบ่งเบาได้บ้างด้วยการแวะมาอยู่เป็นเพื่อนพี่ยองแจบ่อยๆ แต่ความใกล้ชิดดันทำให้แดฮยอนตกหลุมรักยองแจจนถอนตัวไม่ขึ้นซะงั้น
“เศร้าอีกแล้วยองแจ...”
“อยากเมาว่ะแดฮยอน ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ”
ความผิดหวังมันทำให้ยูยองแจเปลี่ยนไป เมื่อก่อนก็พอจะมีคำหยาบอยู่บ้างแต่พักหลังๆ เกือบจะมีคำหยาบสอดแทรกอยู่ในทุกประโยค ผิดด้วยที่แดฮยอนตามใจยองแจจนเคยตัว อยากไปไหนทำอะไรแดฮยอนไม่เคยขัด
แดฮยอนไม่เคยขัดใจยองแจ...
และก็ไม่เคยขัดใจตัวเองเหมือนกัน...
ความสัมพันธ์เกินเลย ยองแจรู้ แดฮยอนรู้ แต่กลับไม่มีใครหยุด น่าแปลกที่มันไม่ได้สร้างความตึงเครียดให้กับทั้งสองฝ่ายเลยแม้แต่น้อย ทุกวันแดฮยอนก็ยังไปมาหาสู่ จะมีค้างด้วยก็ตอนที่ยองแจเฮิร์ทหนักๆ
ความสัมพันธ์มันลึกซึ้ง จิตใจของคนเราก็ลึกลงไปด้วย จากแค่ตามดูแลแปรเปลี่ยนเป็นหวงแหน แดฮยอนไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ยองแจจึงต้องยกฮิมชานขึ้นมาเป็นข้ออ้าง ประกอบกับยองแจที่พยายามตัดใจจากยงกุกเลยไม่ได้สังเกตเลยว่ารอบตัวของตัวเองเปลี่ยนไปมากเพียงใด
ผมว่าผมกำลังตกหลุมรัก
“พี่ยองแจรู้รึเปล่าว่าอาการของคนตกหลุมรักมันเป็นยังไง”
“ยังไง?”
ถ้าไม่ได้เจอคุณแค่วันเดียว ผมว่าผมจะเป็นบ้า
ผมจะแสดงความรู้สึกของผมที่ซ่อนมานานให้คุณได้เห็น
“แค่วันเดียวที่ไม่ได้เจอหน้า แม่ง... รู้สึกกระวนกระวายทั้งวันเลยล่ะ”
“แค่นี้หรอ?”
คุณทำให้ผมยิ้มได้ทั้งวัน ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เจอแต่คุณ
“แล้วตอนที่คิดถึงเค้านะ มันจะยิ้มออกไม่แบบไม่รู้ตัว แบบว่าหน้าบานอ่ะ”
“อย่างนั้นเค้าไม่เรียกว่าคนบ้าหรอกเหรอ?”
“ฟังก่อนดิ”
เข้ามาใกล้ๆสิ I just wanna hold you tight
“อยากมีเค้าไว้ในอ้อมกอด กอดไว้แน่นๆ”
แดฮยอนดึงร่างของยองแจเข้ามากอดไว้ ยองแจเองก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรเพราะคิดว่าเป็นความเคยชิน แต่ถ้าจะเอะใจซักนิด อ้อมกอดนี้ไม่ได้เหมือนกับครั้งก่อนๆ เลย
ผมคอยปกป้องคุณอยู่เสมอ It’s gonna be alright
“อยากปกป้องใครคนนั้นจากอันตรายทุกอย่าง...”
“อือ...”
ผมต้องการคุณมาอยู่ข้างๆ Just know that?
“อยากให้คนที่ยืนอยู่ข้างๆ กายเป็นเค้าตลอดไป พี่อยากเป็นคนนั้นมั้ย?”
“หือ?!”
“ฮ่าๆ แค่ถามดูเฉยๆ ไม่มีอะไร...”
I’ll be there for you, aight?
“และสุดท้าย เป็นคนที่เราพร้อมจะอยู่ตรงนี้เพื่อเค้าตลอดไป”
“ตรงนี้?”
“ตรงนี้แหละ เวลาพี่เศร้าก็บอกผมได้นะ ผมจะมาอยู่เป็นเพื่อน J”
คำว่ารักแดฮยอนบอกไปตั้งนานแล้ว มีแต่ยองแจนั่นแหละที่หน้ามึนไม่ยอมเปิดใจรับรู้ซักที แต่ก็ช่างปะไร ยากหน่อยแต่แดฮยอนก็ทำสำเร็จแล้ว
วันนี้...
ตอนนี้...
วินาทีนี้...
แดฮยอนมียองแจอยู่ข้างกายสมดังใจปรารถนาแล้ว
ไม่ว่าจะเป็นเจอกันครั้งที่สี่ ห้า หก หรือมากว่านั้น หัวใจมันก็บอกเสมอว่าคนนี้แหละใช่เลย โดนแอคแทคเป็นยังไงก็เพิ่งรู้ตอนที่ยองแจยิ้มนี่แหละ
ไม่รักจะอดใจยังไงไหว...
………B.A.B.Y………..
When You SMILE
เมื่อไรที่คุณยิ้ม โลกทั้งใบดูสดใสขึ้นมาทันตา
To be continue…..
_________________________
อีกตอนเดียวก็จะจบแล้วนะคะ ตอนนี้ย้อนความหลังกับวีรกรรมแสบๆ กันซักนิด แรกๆ ก็ใช่ว่าจะถูกกันนะ แดฮยอนเกือบพิการเพราะยองแจแหน่ะ 55555555 อยากบอกว่าตอนเขียนนี่นั่งเกร็งมาก แม่เรานั่งอ่านอยู่ข้างๆ อายก็อาย ไม่เขียนตอนนี้ก็จะลืม ;___;)
เจอกันตอนหน้ากับ With you ค่ะ อันนยองงงง~
ความคิดเห็น