คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 8 --- When I HUG YOU
……….Sensibility Project………
Chapter: 8
Rate: PG
Episode Title: When I HUG YOU…
Note: You’re my love sick.
……….LOVE SICK……….
“อื้อ~”
แสงแดดยามเช้าสาดกระทบเข้ากับเปลือกตา ร่างแบบบางพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้แสงแดด ใบหน้าหวานจมหายเข้าไปในหมอน สมองหนักอึ้งจนลืมตาไม่ขึ้น เมื่อคืนดื่มหนักมากอันนี้จำได้...
แต่เดี๋ยวนะ...
ผลุบ!!
“โอย~”
ยองแจเผลอดันตัวลุกขึ้นนั่งแต่ก็แค่นั้นแหละ ไม่ถึงนาทีก็ต้องล้มตัวนอนลงไปอีก มือน้อยกุมขมับทั้งสองข้างพรางนวดคลึง เปลือกตาสีอ่อนค่อยๆ ลืมขึ้นกระพริบถี่ปรับแสง
ห้องของตัวเอง...
เท่าที่จำได้เมื่อคืนไม่ได้ใส่ชุดนี้... ยองแจพยุงตัวลุกขึ้นอีกครั้งเบนสายตาไปมองนาฬิกาบนหัวเตียงก็เกือบจะเที่ยงวัน สำรวจร่างกายหาสิ่งผิดปกติแต่ก็ไม่พบอะไร จะมีก็แต่หัวที่หนักอึ้งเพราะฤทธิ์คลั่งค้างของแอลกอฮอล์
แล้วใครเปลี่ยนชุดให้...
เอาตรงๆ ไม่ได้ตอแหลเลยนะ ‘จำอะไรไม่ได้อ่ะ’ เมื่อคืนนี้เดินหนีจงออบแล้วไปเจออินซูในห้องน้ำ หลังจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้เลย... หรือว่าจำได้?
‘รักพี่ยองแจนะ ฝันดีครับ’
วางมือลงบนพื้นที่ข้างๆ ตัวเอง รอยยุบบนที่นอนยังทิ้งความอุ่นไว้จางๆ เมื่อคืนมีคนนอนอยู่ข้างๆ กอดเขาไว้แล้วก็...
จูบก่อนนอน...
“!!!”
“แดฮยอน!!!”
ร่างเล็กลากสังขารตัวเองลงจากเตียง วิ่งเข้าออกทุกห้อง ห้องน้ำยังทิ้งไอร้อนของน้ำอุ่น กลิ่นครีมอาบน้ำถึงจะเจือจางแต่ก็ยังพอจะได้กลิ่น... แต่กลับไร้วี่แววของคนที่เคยนอนอยู่ข้างกัน ไม่เจอใครเลย นอกซะจาก...
“ดอนโน๊ะ พ่อมาเหรอ?”
“เมี๊ยว~”
ถ้าพูดได้จะตอบออกไปว่า ‘เพิ่งออกไปเองครัช’ แมวน้อยก้มหน้าลงไปจัดการกับอาหารเม็ดที่ถูกเทไว้จนเต็มถาด ไม่ต้องหาอะไรมายืนยันหรอก มีคนเดียวเท่านั้นแหละที่บ้ากระหน่ำเทอาหารแมวจนพูนถาดขนาดนั้น
ที่นอนยังอุ่น...
กลิ่นครีมอาบน้ำยังอยู่...
ถ้าอย่างนั้น...
ปึง!!!
กระชากประตูออกแล้ววิ่งออกไปอย่างไม่คิดจะหยิบจับอะไรติดมือออกไปซักอย่าง แม้แต่รองเท้าเองก็ไม่สำคัญ ฝ่าเท้าวิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดจะหยุดพัก การรอลิฟท์ดูเหมือนจะยาวนานไปสำหรับคนที่หัวใจกำลังรุ่มร้อนอย่างยองแจ บันไดหนีไฟดูจะเป็นทางเลือกที่เร็วที่สุด จากชั้นสิบลงมาถึงชั้นหนึ่งใช้เวลาให้น้อยที่สุด ยองแจวิ่งไปหยุดหอบอยู่หน้าคอนโดท่ามกลางสายตาที่มองมาอย่างประหลาดใจ
มองอะไร? ไม่เคยเห็นคนใส่ชุดนอนลงมาวิ่งจ๊อกกิ้งเท้าเปล่าตอนเวลาใกล้เที่ยงรึไง?
หัวใจของผมกำลังวิ่งไปหาคุณ ผมอยากจะกอดคุณไว้
ร้อนรนจนเกินคำบรรยาย ยองแจหันซ้ายหันขวามองหาแดฮยอนแต่ก็พบเพียงแค่ผู้คนที่ไม่รู้จัก งั้นลองทำตามหัวใจของตัวเองดูมั้ย... แค่วิ่งไปตามทางที่หัวใจต้องการ ไม่แน่แดฮยอนอาจจะอยู่ตรงนั้นก็ได้
สองเท้าของผมกำลังวิ่งไปหาคุณ ผมคิดถึงคุณ
ฝ่าเท้าเปลือยเปล่ากระทบกับกรวดหินครั้งแล้วครั้งเล่ายองแจก็ยังไม่หยุดวิ่ง ลมหายใจหอบรัวกระตุกไปตามจังหวะฝีเท้า ใบหน้าหวานชื้นไปด้วยเหงื่อ สายตายังคงสอดส่องหาเป้าหมาย
ยังไงก็ต้องเจอ...
ถนนสายใหญ่เต็มไปด้วยใบเมเปิ้ลที่ลงหล่นทับถมทางเท้า คล้ายกับพรมสีส้มสีแดงรองรับฝ่าเท้านี้ให้บรรเทาความเจ็บ... เหนื่อยแล้ว... วิ่งต่อไปไม่ไหวแล้ว...
“ฮึก... แดฮยอนอา... อยู่ไหน?”
สวบ~ แสบ~
เสียงฝีเท้าเดินฝ่ากองใบเมเปิ้ลอยู่ข้างหน้า...
แผ่นหลังคุ้นตา...
“แดฮยอน...”
ทุกๆคำที่ผมเก็บไว้ ผมอยากจะตะโกนมันออกไปให้หมด
“แดฮยอน!!!”
“!!!”
ชายหนุ่มที่เดินอยู่เบื้องหน้าหันกลับมามองยองแจ เพียงแค่สายตาสบประสาน ม่านน้ำตาก็เริ่มบดบังทัศนียภาพ ยองแจกำลังจะแสดงความอ่อนแอ
“ฮึก... อย่าไปไหนนะ!!! กลับมา!!!”
ระยะห่างเกือบสามสิบเมตรทำให้ต้องตะโกน ขาเรียวค่อยๆ เดินเข้าไปร่นระยะของทั้งสองกาย น้ำตาไหลอาบเต็มดวงแก้ม ยองแจยกหลังมือปาดมันออกไปลวกๆ
“ไม่มีอย่างอื่นพี่อยู่ได้!!! แต่ไม่มีแดฮยอน... พี่..."
"...."
"พี่.... อยู่ไม่ได้!!!”
ถนนทั้งสายดูเหมือนจะเต็มใจให้ยองแจมาสารภาพรัก ไม่มีรถผ่าน ไม่มีผู้คนเดินสวนไปสวนมา มีเพียงยองแจและแดฮยอน กับใบไม้สีสวยที่พากันร่วงลงพื้น
“ไม่เอาแล้ว!!! ไม่อยู่คนเดียวอีกแล้ว!!!”
ระยะห่างเริ่มใกล้จนสามารถเห็นว่าแดฮยอนกำลังอมยิ้มอยู่ ร่างสูงเดินเข้ามาหาไม่ต่างกัน วงแขนแกร่งอ้าออกรอให้อีกคนกระโจนเข้าไปในอ้อมกอด รอยยิ้มสวยประดับอยู่บนใบหน้าก่อนที่ร่างเล็กกว่าจะวิ่งเข้าไปหาอ้อมกอดด้วยหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความสุข
“พี่รักแดฮยอนนะ”
“รู้แล้วครับ”
“ระ.... รู้ได้ไง?”
“ก็เมื่อคืนนี้พี่บอกผมทั้งคืนเลย J”
จริงเหรอ? เมื่อคืนยองแจพูดอย่างนั้นจริงๆ เหรอ? จำไม่ได้แหะ ใบหน้าหวานก้มลงหลบซ่อนความเขินอาย แทบจะมุดเข้าไปในอกของแดฮยอน
“รู้แล้วทำไมยังหนีออกมาอีกล่ะ?!”
ใครหนี?
“นี่พี่ยองแจ โพสอิทที่แปะอยู่ตรงหน้ากระจกอ่ะ อ่านรึยัง?”
“ม... มันมีด้วยหรอ?”
แดฮยอนอยากจะกุมขมับ ถ้าไม่ติดว่าต้องกอดร่างเล็กนี้ไว้อ่ะนะ ก็ก่อนออกมาแดฮยอนเขียนโน้ตทิ้งไว้ในกระดาษสีส้มสะท้อนแสงอย่างดี แต่พี่คนสวยไม่เคยจะรอบคอบเลยซักนิด
“ก็เขียนบอกไว้ว่าจะไปซื้อของมาทำกับข้าว แล้ววิ่งออกมาอย่างนี้รองเท้าก็ไม่ใส่นะ ทำไมพี่เป็นคนอย่างนี้วะยองแจ...”
“พี่... ตกใจอ่ะ กลัวว่าแดฮยอนจะทิ้งพี่ไปอีก”
“ได้แฟนน่ารักอย่างนี้ ทิ้งก็โง่แล้วครับ”
“ไอ้บ้า!! แค่บอกว่ารักเอง ยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนเลย ><”
“งั้นเป็นแฟนกันนะ พี่คนสวย~”
“งื้อ~”
ยูยองแจ...
แม่ง...
น่ารักชิบหาย!!
ถนนเส้นใหญ่เขามีไว้ให้คนสองคนเดินเคียงกันและจับมือกัน ถ้าวันไหนต้องเดินบนถนนเพียงคนเดียวนั่นคือเวลาที่ความเหงาเกาะกินหัวใจ แต่แดฮยอนจะไม่ทำอย่างนั้น มือนี้จะจับมือของยองแจไว้แล้วก้าวเดินไปพร้อมๆ กัน
เท้าใหญ่เปลือยเปล่า...
เท้าเล็กมีสิ่งกำบัง...
ทุกอย่างของแดฮยอนสละได้เพื่อยองแจ ขอแค่บอกมา ไม่ว่าจะพระจันทร์ ดวงดาว หรือแม้แต่ดวงอาทิตย์แดฮยอนก็จะคว้ามาให้ได้
แต่ขอชุดอวกาศกันความร้อนได้ 987874647974697945447656363464574576578468661967711 C° นะ
=_=)/
“อย่าเดินเท้าเปล่าออกมาข้างนอกอีกนะ”
“อื้อ”
“ชุดนอนก็ด้วย ไม่จำเป็นก็อย่าใส่ออกมา มันน่ารัก!”
“อื้อ ><”
“อย่าน่ารักกับคนอื่นด้วย ผมหวง”
“อ... อื้อ =////=)”
“รักพี่ยองแจนะ”
“รู้แล้ว~”
“บอกผมมั้งดิ!”
“ก็รักแดฮยอนไง =////=)”
“เป็นแฟนกันนะ”
“อื้ออออ~ ^^”
……….LOVE SICK……….
หัวใจของผมรู้สึกอึดอัดเหมือนโดนอะไรเข้าสิง
ผมกลายมาเป็นคนป่วยของคุณตอนไหนไม่รู้
ปวดหัว ครั่นเนื้อครั่นตัว ร่างกายร้อนราวกับไฟ เหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าแต่กลับรู้สึกหนาวจนต้องดึงผ้าขึ้นมาห่ม พอห่มได้ไม่ถึงนาทีก็ต้องยันออกให้พ้นตัวเพราะความร้อนที่เริ่มปะทุขึ้นมาอีกครั้ง
เป็นไข้...
เดาได้ไม่ยากว่าเกิดจากอะไร เมื่อคืนดื่มอย่างหนักแถมตอนเช้ายังออกไปวิ่งตามหาแดฮยอนอีก ความเหนื่อยล้าเล่นงาน สุขภาพมันเลยทรุด หลังจากกลับมาก็เอาแต่นอนเพราะคิดว่าคงจะหายเหนื่อยได้แต่เปล่าเลย ร่างกายเหนื่อยล้ายิ่งกว่าเดิมอีก
เหรอ...
ที่ร้อนน่ะ ลืมเปิดแอร์รึเปล่า...
บางทีก็อยากตอแหล...
“แด...”
น้ำเสียงแหบพร่าแบบจงใจทำ เรียกคนที่มัวแต่ทำอะไรก็ไม่รู้อยู่ข้างนอก แต่เสียงคงเบาไปแดฮยอนเลยไม่ได้ยิน ทำไงอ่ะ เรียกดังกว่านี้ก็รู้หมดน่ะสิว่าแกล้งป่วย...
งั้นเอางี้...
ตุ้บ!!!
“โอ๊ยยยยยยย~”
ท่วงท่าช่างสวยงาม... เอาก้นกระแทกพื้นแรงๆ แสร้งทำเป็นนอนทรุดโทรม บีบน้ำตาให้คลอหน่วยนิดๆ แล้วรอเวลาที่อีกคนจะเปิดประตูเข้ามา...
ปัง!
“พี่ยองแจ!”
“ฮึก~ แดฮยอนอา~ ;__;)”
ตอแหลทำไม?
ก็แดฮยอนไม่สนใจอ่ะ มัวทำแต่กับข้าว ก็บอกไปแล้วว่าไม่หิว เงอะ!!
“เป็นอะไร โอ๋ๆ ไม่ร้องนะ”
แดฮยอนพยุงยองแจขึ้นไปนั่งบนเตียง กอดร่างเล็กโยกตัวไปมาจูบขมับซ้ายขวาเพื่อปลอบโยน(คนสะลิด)...
“ฮื่อ~ ขามันไม่มีแรงเลยอ่ะ ปวดหัวด้วย ป๊วดปวด~ ฮึก...”
“สงสัยจะไปเป็นไข้นะ ตัวร้อนด้วย ใช่มั้ย?”
ใช่... เหงื่อโทรมกายเลย
“อื้อ~ ตัวร้อนมากเลย เนี้ยะๆๆ แดฮยอนจับดูดิ ;__;)”
ยองแจจับมือแดฮยอนยกขึ้นหันฝ่ามือให้แปะลงไปบนหน้าผากบ้าง แก้มบ้าง ต้นคอบ้าง เพื่อจะบอกว่านี่ตัวร้อนจริงๆ นะ เล่นเอาซะแดฮยอนเชื่อ...
“งั้นกินข้าวนะ จะได้กินยา”
“งื้อ~”
ไม่ได้เป็นไข้ จะกินไปทำไมกัน... ยองแจกอดแดฮยอนไว้แน่นไม่ยอมปล่อยให้อีกคนลุกไปเอาข้าวเอายา หัวกลมส่ายไปส่ายมา เอาแต่ใจอย่างกับเด็ก
“ไม่กิน ไม่หิวๆๆๆๆ”
“ต้องกินข้าวก่อน ถึงจะกินยา ปล่อยก่อน...”
“ไม่หิว”
“ต้องกิน”
“แดฮยอน... โตแล้วอย่าดื้อดิ บอกว่าไม่กินไง”
ใครมันดื้อกันแน่วะ? นี่แดฮยอนผิด คนเป็นห่วงจะหาข้าวหายาให้กิน พี่ยองแจบอกว่าน้องแดฮยอนคนนี้ดื้อ? ไม่ปล่อยไม่พอแถมยังกอดไว้แน่นอีกต่างหาก คนป่วยเขามีแรงเยอะขนาดนี้เลยหรอวะ?
“ยู ยอง แจ...”
“จอง แด ฮะ ยอน...”
“ปล่อย...”
“กอด...”
ถ้าแดฮยอนเป็นแม่เหล็กขั้วลบ ยองแจก็คงจะเป็นขั้วบวก ดูดปุ๊บติดปั๊บ ไม่สะลัดก็ไม่ออก คนตัวเล็กกอดแน่นยิ่งกว่าลูกหมีโคอาล่ากอดแม่ซะอีก
“อะไร?”
“จะกอด... กอดหน่อยสิ นะ”
ความเจ็บป่วยนี้ไม่ต้องการคำอธิบาย แค่กอดผมไว้ก็พอ
“ไม่กินข้าวจริงอ่ะ?”
เอาตรงๆ มันก็ไม่ได้ไม่หิวนะ แต่เหมือนจะเมาค้าง หิว แต่ยัดอะไรลงไปในกระเพาะไม่ได้เลย ข้างในมันรอสวนออกมาอย่างเดียว
“ม่าย~”
“งั้นกินยาหน่อยนะ...”
ก็ไม่ได้เป็นอะไรจะให้กินยาทำไมละโว๊ะ!! กินเข้าไปตอนนี้กระเพาะพังกันพอดี... (ก็แดฮยอนมันไม่รู้ป่ะ?)
“ไม่ต้องกินยา มียาอยู่แล้ว...”
“หือ?”
“ก็นี่ไง... กอดหน่อยก็หายแล้ว พี่เป็นไข้ใจ ต้องใช้ใจรักษา ><”
โง๊ย~ เสี่ยวแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน... แดฮยอนอมยิ้มกลั้นเสียงหัวเราะก่อนจะดึงยองแจเข้ามากอดเสียเต็มรัก สองแก้มนิ่มถูกสูดดมความหอมเท่าไรก็ไม่เคยพอต่อความต้องการ ถ้าไม่ซุกหน้าเข้ากับอกกว้างซะก่อนมีหวังแก้มยองแจได้ทะลุแน่
“งั้นคนไข้ก็อย่าดื้อนะครับ ถ้าดื้อหมอจะไม่รักษาให้ เข้าใจมั้ย?”
“งื้อ~ หมอใจร้าย คนไข้จะอาการทรุดนะ -3-“
คนไข้คงคิดว่าตัวเองตัวเล็กมากสินะ คลานขึ้นตักแถมยังมุดเอาๆ คุณหมอสู้แรงไม่ไหวหงายหลังล้มตึง! ดีที่อยู่บนที่นอนไม่อย่างนั้นคุณหมออาจจะหลังหัก หัวแตก สมองกระทบกระเทือน ความจำเสื่อมขึ้นมาจะทำไง? (เว่อร์)
“นี่แกล้งป่วย?”
“เปล๊า~ ไม่ได้แกล้ง พี่ป่วยจริงๆ ตัวก็ร้อน ร่างกายไร้เรี่ยวแรง ปวดหั๊ว ปวดหัว หน้ามืดตาลาย คล้ายจะเป็นลม งื้อ~”
บรรยายอาการไปพร้อมกับทิ้งตัวซบอกกว้างอย่างคนไม่มีแรง แดฮยอนฟังไปยิ้มไปกอดร่างของยองแจไว้ไม่ยอมปล่อย
“ไม่เนียนแล้วครับคุณยูยองแจ หยุดพยายาม”
“ปวดใจอ่ะ แดฮยอนไม่เชื่อพี่ เฮ้อ~”
เชื่อยองแจนี่ออกลูกเป็นไอ้ดอนสองตัวอ่ะ คนอะไรตอแหลได้ไม่เนียนๆ ที่สุดในโลก
“เชื่อก็ได้ครับ...”
ไหนว่าไม่เชื่อ?
“เชื่อจริงนะ ><”
“จริงครับ คนป่วยไม่กินยา งั้นก็ต้องฉีดยาลูกเดียวครับ”
สายตากรุ่มกริ่มอย่างนั้นยองแจไม่อยากเจอ...
แดฮยอนผละยองแจออกจากอ้อมกอดแล้วลุกเดินไปที่ประตูห้องนอน มองซ้ายมองขวาเห็นลูกชายสุดที่รักนอนหมอบดูทีวีอยู่เลยฉีกยิ้มกว้างก่อนจะจัดการปิดประตูพร้อมกับลงกลอนอย่างแน่นหนา(กลัวไอ้ดอนพังประตูอ่อ?)
“แดฮยอนทำอะไร?”
“ปิดห้องครับ”
รู้สึกว่าจะไม่ปลอดภัยยังไงก็ไม่รู้...
“ถอดกางเกงครับ หมอจะฉีดยาให้คนไข้ J”
ให้แค่กอด...
“ไม่ถอดโว๊ย!!!”
……….LOVE SICK……….
When you LOVE ME
เมื่อคุณบอกรัก หัวใจของผมถูกเติมเต็ม
To be continue…..
หมอเวอร์ชั่นนี้ บอกเลยว่าอยากเจอมว๊ากกกก งื้อ~ ไข้ใจแปป หมั่นไส้อิพี่แจ มารยาอ่ะ จะฟ้องแดฮยอน =*=) เป็นคนไข้ที่สะลิดที่สุดในโลก
ตั้งแต่มีความรักนี่มันรั่วๆ ไปรึเปล่าอ่ะ... เหมือนยองแจมันไม่เต็ม =_=) เค้าว่าความรักมักจะทำให้คนเราเด็กลงไปนิดหนึ่ง~ ไม่นิดละ เยอะเลย ญูญองแจร เยอะ!!!
ความคิดเห็น