คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 7 --- When You LOVE ME
……….Sensibility Project………
Chapter: 7
Rate: PG-17
Episode Title: When You LOVE ME…
Note: You make my heart keep pop pin.
..........S P Y..........
เสียงเบสหนักๆ ฟังแล้วหนวกหู ผู้คนมากมายขยับเสียดสีกันจนน่ารำคาญ กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งผสมปนเปกับกลิ่นฉุนๆ ของบุหรี่ สูดดมแล้วปวดหัว... ไม่ชอบเลยซักนิดสถานที่แบบนี้...
แค่อยากดื่ม...
อยากเมา...
แต่ไม่คิดว่าตัวเองจะตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก คิดผิดอย่างมากกกกก ที่มาคนเดียว ยองแจกำลังถูกสิ่งมีชีวิตตาตี่ๆ ที่รู้จักกันดีในนามมุนจงออบลวนลาม มือหนาจับตรงนู้นวางตรงนี้อย่างถือวิสาสะ ถ้าเป็นเวลาปกติยองแจคงจะปัดออกแล้วลุกขึ้นมาด่าทอด้วยคำแรงๆ
แต่ตอนนี้ยองแจแทบจะไม่มีสติ...
โลกหมุนติ้วๆ...
มุนจงออบมีร้อยคนหรอ?
“พี่ยองแจนี่ตัวหอมดีนะครับ ^^”
ประสาท...
ตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวของยองแจมีแต่กลิ่นเหล้าหึ่งๆ มุนจงออบมันเอาจมูกรูที่สามดมเหรอถึงได้กลิ่นหอมๆ มือน้อยดันใบหน้าที่หมายจะซุกลงตรงซอกคอออก แต่ไร้เรี่ยงแรงเหลือเกิน ดันเขาออกแต่ตัวเองแทบจะตกเก้าอี้
“นั่งดีๆ สิครับ ^^”
“ปล่อยกู~ อึก”
นี่คือคำขู่... ถ้าไม่ปล่อยตอนนี้ได้เห็นธาตุแท้ของยูยองแจเป็นแน่ๆ เห็นได้ชัดว่าจงออบหน้าเสียไปนิดๆ ไม่คิดว่าริมฝีปากสีหวานนั่นจะพ่นคำหยาบออกมา
“พี่เมาแล้ว กลับบ้านกันดีกว่าครับ ^^”
บ้าน...
บ้านใคร?
กลับเองได้...
“เสือก... ม่ายมาว~ อึก... กู กลับเองด้าย~”
พ่อง!! สาบานว่านี้พยายามพูดให้เป็นปกติสุดแล้ว ยองแจไม่ได้เมาถึงขนาดจะไม่รู้ว่าอีกคนกำลังคิดจะทำอะไร รอยยิ้มอย่างนั้นมันแฝงอะไรอยู่ยองแจรู้หมด แต่ตอนนี้เรี่ยวแรงและสติของยองแจกำลังค่อยๆ หายไป
“เอาน่า... เดี๋ยวผมไปส่ง”
ไม่เอา...
ไม่ไปกลับใครทั้งนั้น...
ถ้าไม่ใช่แดฮยอน... ไม่ไว้ใจใครทั้งนั้น!!
“ปล่อยกู!!!”
ยองแจรวบรวมเรี่ยวแรงเฮือกสุดท้าย ดันร่างของจงออบออกไปให้ห่างพร้อมกับตัวเองที่ลงไปยืนเกาะเค้าท์เตอร์บาร์เอาไว้ อุส่าเลือกที่จะนั่งคนเดียวยังมีคนมาคอยเกาะแกะให้รำคาญใจจนได้ ร่างบางหันหลังให้จงออบที่ยังคงยืนหน้าเหวอก่อนจะค่อยๆ พาตัวเองเดินไปยังห้องน้ำ
ถ้าแดฮยอนอยู่ด้วยก็คงดี...
“ฮึ~”
เสียงแค่นหัวเราะดังออกมาจากมุมหนึ่งของผับ สายตาคมจับจ้องไปยังเค้าท์เตอร์บาร์ที่ก่อนหน้านี้เคยมีร่างของยองแจนั่งอยู่ แต่ตอนนี้เหลือไว้แค่จงออบที่ได้แต่ยืนมองแผ่นหลังของยองแจ
หมับ~
“จะไปไหนไอ้ตี๋?”
เหตุการณ์ช่างลุ้นระทึกเมื่อแดฮยอนเดินเข้าไปคว้าไหล่ของจงออบที่ทำท่าจะตามยองแจไป
“แล้วมึงมายุ่งอะไรด้วยครับ ไอ้ดำ?”
เหอะ!! คิดว่าจะปรี๊ดหรอ? เอ่อ... กูปรี๊ด!!! แดฮยอนกระชากไหล่ดึงจงออบเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะเอ่ยประโยคเน้นๆ ที่ข้างใบหู
“ยอง แจ เมีย กู... จบนะ...”
โอเค... จบก็จบ...
จงออบปัดมือแดฮยอนที่บีบอยู่ตรงหัวไหล่ออกแล้วยกมือทั้งสองข้างขึ้นเสมอใบหน้าเป็นสัญญาณว่ายอมแพ้ รอยยิ้มกวนประสาทผุดขึ้นบนใบหน้าก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้แดฮยอนแทบจะวิ่งสี่คูณร้อยไปยังห้องน้ำ
“กูยอม แต่ไอ้อินซูคงไม่ยอมว่ะ กูเห็นมันดักรออยู่หน้าห้องน้ำ ฮึๆ~”
“เหี้ย!! พวกมึงสองคน... เดี๋ยวมึงเจอกูไอ้ตี๋!! กูขอไปจัดการเพื่อนมึงก่อนก็แล้วกัน!”
แดฮยอนชี้หน้าจงออบพรางส่งสายตาอาฆาตเตรียมตัวจะวิ่งไปทางห้องน้ำแต่เหมือนเพิ่งจะคิดอะไรได้... เพื่อนมีตั้งเยอะจะลุยเดี่ยวทำไมวะ?
“ไอ้ห่า... มัวแต่นั่งมองนะพวกมึง ตามมาดิ!!!”
“คร้าบบบ~”
ชายหนุ่มราวๆ เกือบสิบคนเดินตามหลังแดฮยอนไปเป็นพรวน เพื่อนแท้ก็อย่างนี้แหละ... มีสุขร่วมเสพย์ ประตูห้องน้ำปิดไว้พร้อมกับป้ายกากๆ ที่บอกว่า ‘กำลังทำความสะอาด’ แดฮยอนเตะป้ายนั้นกระเด็นออกไปให้พ้นทาง มือหนาจับลูกบิดเตรียมเปิดประตูแต่เสียงที่เล็ดลอดออกมามันทำให้แทบจะกระชากประตูออกทั้งบาน
“ปล่อยนะ!! ฮึก... แดฮยอนอา ช่วยด้วย!!!”
“เงียบสิวะ!!”
“แด! อั่ก!”
ชัดเลย... พี่ยองแจถูกทำร้าย...
ปัง!!!
“อึก... ฮื่อ~ แด...ฮยอน”
ภาพที่เห็นมันทำให้เส้นประสาทตรงขมับเต้นตุบๆ มือหนากำไว้แน่นจนเส้นเอ็นปูด ยองแจนั่งกุมท้องอยู่บนอ่างล้างหน้าตรงกลางระหว่างขาคือคังอินซูที่กำลังสูดดมความหอมหวานจากซอกคอขาว
ร่างกายของแจ...
เป็นของแดฮยอนแค่คนเดียว...
คนเดียวเท่านั้น!!!
“ฮึก... แด... ช่วยพี่ ฮื่อ~”
ไม่บอกก็จะทำ แดฮยอนเดินไปกระชากร่างของอินซูออกจากหว่างขาของยองแจ หมัดหนักๆ กระทบเข้ากับใบหน้าของอินซูอย่างจังก่อนจะถีบตรงกลางลำตัวส่งร่างอินซูไปให้พวกสหายยำเล่น
แค่นี้ยังไม่สะใจแดฮยอนหรอก...
อยากจะซัดให้ตายคาตีนของตัวเอง...
แต่ยองแจสำคัญกว่า...
“อย่าร้องนะพี่ยองแจ ผมอยู่นี่แล้ว นิ่งซะ โอ๋ๆ”
“แดฮยอน พี่... ฮื่อ~... เจ็บ”
อ้อมแขนแกร่งประคองกอดร่างบางเอาไว้แน่น กดใบหน้าของยองแจซบเข้ากับแผงอก จูบขมับบางอย่างปลอบโยน ร่างของยองแจสั่นสะท้านจนแดฮยอนนึกโทษตัวเอง นิ้วเรียวประคองใบหน้าสวยให้เงยขึ้นมาสบตา สองนิ้วโป้งเช็ดน้ำตาออกจากดวงแก้มใสก่อนจะกดจุมพิตเบาๆ ที่มุมปากของยองแจ
“ขอโทษนะยองแจ ผม... ขอโทษ”
“ฮื่อ... พี่...”
“เจ็บมากมั้ยยองแจ... กลับห้องกันนะ”
“พี่... รัก”
“!!!”
“พี่รักแดฮยอน พี่รู้แล้ว ฮึก.. พี่...รักนาย”
“ยองแจอา...”
แดฮยอนโอบกอดร่างของยองแจไว้แน่นกว่าเดิม จูบซับน้ำตาที่อาบอยู่บนแก้มเนียนจนแห้งเหียด อารมณ์ขุ่นมัวหายไปจนหมด อยากจะยิ้มอยู่หรอกนะถ้าไม่หันไปมองพวกเพื่อนๆ ที่กำลังรุมยำอินซูอยู่ในตอนนี้ เมื่อกี้มันทำอะไรคนรักของเขาบ้างนะ...
“กลับห้องก่อนนะ”
“พี่รักแดฮยอน...”
“รู้แล้วครับคนดี”
ประตูห้องน้ำปิดลงตามด้วยป้ายทำความสะอาดถูกยกขึ้นมาใช้งานอีกครั้ง แดฮยอนอุ้มยองแจออกไปทิ้งไว้แต่เสียงบางอย่างที่ดังก้องอยู่ในห้องน้ำ
“ตุ้บ! ผัวะ!! พลัก!!”
เมียข้าใครอย่าแตะ!!!
..........S P Y..........
ถ้าไม่ตามมา...
ไม่อยากจะคิดเลย...
ยองแจเดินโซเซไปตามทางเดินสลัว มือน้อยยกดันกำแพงในคราที่จะเสียหลักล้ม... เมื่อกี้ก็แค่ความฝัน... ความฝันรึเปล่า... รู้ตัวอีกลิฟท์ก็ขึ้นมายังชั้นที่ตัวเองพักอาศัยพร้อมกับแดฮยอนที่หายไป...
ถ้าไม่ใช่ความฝันหูยองแจคงจะอื้อ เสียงรองเท้าสองคู่กระทับกับพื้นหินอ่อน ร่างบางเดินนำอยู่ข้างหน้า ร่างของใครอีกคนเดินตามอยู่ข้างหลัง...
ตึกตัก... ตึกตัก... ตึกตัก...
จังหวะช่างพร้อมเพรียงกันจนแยกไม่ออก คีย์การ์ดที่อยู่ในกระเป๋าตอนนี้มันหายากกว่าเข็มในมหาสมุทรซะอีก กว่าจะหยิบขึ้นมาได้ยองแจต้องทิ้งตัวนั่งลงบนพื้นแล้วทำการค้นหาอย่างจริงจัง
มันน่ารักจนคนที่ยืนมองอยู่ข้างหลังต้องอมยิ้ม...
นั่งก็ลำบากยิ่งตอนลุกนี่ลำบากเป็นสิบเท่า ฤทธิ์แอลกอฮอล์เพิ่งจะสวนขึ้นมารึไง พอลุกขึ้นได้ก็แทบจะหงายหลังล้ม คีย์การ์ดแปะไปไม่เคยจะตรงกับเซนเซอร์ยิ่งส่งผลให้คนเมาหงุดหงิดปาคีย์การ์ดลงกับพื้นก่อนจะทิ้งตัวนั่งหันหลังพิงประตู
“0_0)!! แด...”
รอยยิ้มอบอุ่นอยู่ห่างจากใบหน้าไม่ถึงคืบ แม้ว่าดวงตาจะพร่ามัวแต่ยองแจเห็นมันชัดกว่าภาพเอชดีซะอีก ริมฝีปากอุ่นมอบจุมพิตแสนหวาน ยองแจหลับตาพริ้มรับสัมผัสนุ่มนวล แขนเรียวยกขึ้นไปคล้องรอบลำคอแกร่ง ลิ้นร้อนละเลียดชิมความหอมหวานที่ห่างหายไปเป็นสัปดาห์
ดื่มด่ำอย่างโหยหา
จนคล้ายจะมัวเมา…
“คิดถึงผมมั้ยพี่ยองแจ...”
“พี่รักแดฮยอน”
แดฮยอนประคองร่างบางให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง มือหนาข้างที่ว่างจากการประคองหยิบคีย์การ์ดขึ้นมาด้วย แปะลงไปบนเซนเซอร์แล้วเปิดประตูออกให้กว้างพอขนาดของคนสองคนจะเข้าไปได้ ประตูปิดลงตามด้วยแผ่นหลังบางที่ถูกดันแนบกับบานประตู
“ตอบไม่ตรงคำถาม”
“พี่รักแดฮยอน”
“พี่ยองแจ...”
“รัก... พี่มั้ย?”
ให้ตายเถอะ... ยองแจกำลังทำให้แดฮยอนทนไม่ไหว ริมฝีปากอิ่มถูกฉกชิงอีกครั้ง ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปาก รุกล้ำร้อนแรงยิ่งกว่าเดิมแต่ยังคงนุ่มละมุนพาให้ใจดวงน้อยเต้นรัว เนิ่นนานกว่าจะถอนออก น้ำใสเชื่อมโยงระหว่างสองปากเมื่อคราละออกจากกัน ไล่ลิ้นเลียไปบนริมฝีปากอิ่มอีกครั้งก่อนจะถอยออกมาสบตา
“รักจนจะบ้าตายอยู่แล้วยองแจ...”
“พี่ก็จะบ้าตายแล้วเหมือนกัน”
……….S P Y……….
เตียงนอนที่เคยจัดไว้อย่างเรียบร้อยยับยู่ยี่ตามแรงขยับของคนทั้งสองร่าง หมอนข้างและผ้าห่มไม่ได้มีความหมายอีกต่อไปเมื่อยองแจได้แดฮยอนคืนมา อ้อมกอดอบอุ่นกอดรัดไว้แน่นจนร่างกายมันรุ่มร้อน เสื้อผ้าถูกดึงทึ้ง ขาดบ้างดีบ้างขอเพียงแค่ให้มันหลุดออกจากร่างกายก็เพียงพอ เสียงหอบหายใจถี่ระรัวเมื่อเนื้อกายถูกลูบไล้ ริมฝีปากอุ่นพรมจูบไปทั่วเรือนกายกันอย่างหิวกระหาย ร่างบางบิดเร่าไปตามแรงอารมณ์ที่ร้อนแรงจนแทบจะปะทุดั่งลาวาในภูเขาไฟ
“รัก...”
นับไม่ถ้วนแล้วล่ะว่าในค่ำคืนนี้ยองแจพูดคำว่ารักออกมากี่ครั้ง ปากอิ่มพรูคำว่ารักออกมาไม่หยุดหย่อน ถ้าบังคับตัวเองได้มากพอแดฮยอนจะไม่เอาริมฝีปากของตัวเองไปปิดกั้นเสียงหวานๆ นั่นเด็ดขาด แต่ริมฝีปากสีสวยกำลังเชิญชวนให้หักห้ามใจไม่ไหว
“จูบนะพี่ยองแจ...”
เสียงแหบพร่ากระซิบเอ่ยขออยู่ชิดริมฝีปาก สายตาคมสบเข้ากับแววตาใส... ไม่ว่าเมื่อไรก็ทำให้หลงใหลอยู่เสมอ
“จูบ... อื้ม~”
สิ้นเสียงคำตอบแดฮยอนไม่รอให้เวลาผ่านไปแม้เพียงเสี้ยววินาที ริมฝีปากบดเบียดมอบไออุ่นรักที่ต่างคนต่างโหยหามานานกว่าสัปดาห์ วงแขนแกร่งกระชับกอดร่างเล็กไว้เสียจนแนบกาย ริมฝีปากถอนออกจากกันอย่างนึกเสียดาย
“รักแดฮยอน อื่อ~”
ยองแจไม่ได้เมาใช่มั้ย?
พูดจริงๆ ใช่รึป่าว...
ดวงตาฉ่ำเยิ้มกับเรือนกายแดงกล่ำ ไม่ต้องพิสูจน์อะไรก็รู้ได้ทันทีว่ายองแจเมา คนเมามักจะพูดความจริงใช่รึเปล่า...
“พูดจริงนะพี่ยองแจ...”
“....”
“....”
“รักแดฮยอน~”
แค่นี้ก็พอจะทำให้หัวใจที่แห้งเฉามาเป็นสัปดาห์พองโตได้อย่างไม่น่าเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อล่ะ คำว่ารักของยองแจ... นี่แหละคุณค่าที่แดฮยอนคู่ควร
“อ๊า~ ร้อน...”
สมควรร้อน... ก็ดันเล่นใส่กางเกงรัดซะขนาดนี้ แถมยังไม่พอ... ทำไมต้องเป็นสีขาว... รอยนูนตรงเป้าทำให้แดฮยอนรู้สึกอึดอัดแทน ดันร่างบางให้นอนราบกับเตียง บรรจงถอดกางเกงออกให้อย่างนุ่มนวลที่สุด แต่รู้บ้างหรือเปล่าว่าความนุ่มนวลมันโลมเล้าคนเมาได้เป็นอย่างดีเลยล่ะ
“อื้อ~ เร็วสิ ฮึก~”
แล้วก็ไม่บอก...
ทันทีที่ได้รับคำสั่งแดฮยอนแทบจะกระชากกางเกงออกไปทันทีแต่ติดตรงที่มันรัดมากนี่แหละ
ฟุ่บ!!
แล้วก็สำเร็จ กว่าจะปลดเปลื้องกางเกงเจ้าปัญหานี่ออกได้เล่นเอาแดฮยอนเหงื่อแตก แดฮยอนโยนกางเกงไปกองอยู่ข้างเตียงก่อนจะหันกลับมามองสภาพของยองแจ
“เมารึเปล่าพี่ยองแจ...”
“งื้อ~ ไม่เมาซ๊ากกกกะนิด อึก~”
ชัดเจน... ทีตอนบอกรักล่ะเสียงชัดแจ๋ว แต่พอประโยคอื่นนี่เสียงยานเชียว
“พี่ครับ... มึงเมา =_=)”
“ไอ้สัส!! พวดม่ายเพราะ ถีบปากแม่งงงงง~”
หมับ!!!
ยองแจเป็นคนพูดจริงทำจริงนะ พูดเสร็จปุ๊บยกตีนปั๊บ ถ้าคว้าไม่ทันสงสัยแดฮยอนได้เลือดกบปากเพราะฝ่าตีนอันอ่อนนุ่มของพี่ยองแจเป็นแน่แท้ มือหนาคว้าหมับเข้าที่ข้อเท้าทั้งสองข้างของยองแจก่อนจะจับมันแยกออกจากกันแล้วไปนั่งแทรกกลางระหว่างขาเรียว
ลงล็อกเป๊ะๆ
ท่าให้กายพร้อม ฮึๆ~
“เมี๊ยว~”
กึก...
โธ่...
ดอนลูกพ่อ...
บางที่แดฮยอนกับยองแจอาจจะทำให้ดอนโน๊ะกลายเป็นแมวใจแตกได้... ‘พ่อกับแม่ทำอะไรกันอยู่หรอครัช’ นี่อาจจะเป็นคำถามที่ตั้งไว้ในใจ ยองแจนอนราบชันเข่าขึ้นทำมุมสี่สิบห้าองศาแหวกออกนิดๆ ให้แดฮยอนได้นั่งคั่นกลาง แถมพ่อกับแม่ยังช่วยประหยัดเสื้อผ้าลดภาวะโลกร้อนโดยการใส่แค่กางเกงในคนละตัว...
“ดอนออกไปก่อนดิลูก...”
ดอนเข้าใจแต่ดอนไม่ทำ ร่างปุกปุยกระโดดขึ้นมานอนแหมะอยู่บนเตียง ดวงตาคู่ใสจ้องมองแดฮยอนอย่างไร้เดียงสาก่อนจะเสสายตาไปทางยองแจที่นอนหลับตาแต่ปากยังคงพึมพำออกมาไม่เป็นภาษา ‘สงสัยแม่กำลังฝันเห็นเลขเด็ด’
“เมี๊ยว~”
หมดกันอารมณ์ที่อุส่าปลุกปั้น ลูกทรพี ลูกเนรคุณ ไอ้ลูกไม่กตัญญู!! แดฮยอนยื้อมือไปผลักหัวแมวแรงๆ หนึ่งทีก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำแล้วกลับมาพร้อมกับกะละมังใส่น้ำและผ้าหนึ่งผืน บรรจงเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้ยองแจจนครบทุกซอกทุกมุมแล้วจึงจัดการใส่ชุดนอนให้กับร่างบางห่มผ้าให้เรียบร้อย
แต่ลืมอะไรไปรึเปล่า...
ตัวเองยังใส่แค่กางเกงในอยู่เลย...
“ดอนโน๊ะ นอนบนเตียงทำไม่ กลับเข้าบ้านไป๊”
บ้านแมวคือนรก... ดอนโน๊ะไม่ปฏิบัติตามแถมยังเดินอาดๆ ขึ้นไปนอนทับอยู่บนหน้าอกของยองแจ
“อึก!”
เห็นตัวมันเล็กๆ แต่ว่ามันตัวหนักนะ เล่นเอาซะยองแจสะอึกแบบไม่รู้สึกตัว แดฮยอนรีบเดินไปยกลูกรักขึ้นแล้ววางมันลงบนพื้นข้างๆ เตียง ไม่รีบมีหวังยองแจโดนทับจนหายใจไม่ทั่วท้องแน่ๆ
“อย่าดื้อดิ จะนอนบนเตียงก็รอก่อน เดี๋ยวพ่อออกมา”
“เมี๊ยว~”
เออดี... เขาใจไม่เข้าใจลูกกูก็ตอบว่าเมี๊ยวอย่างเดียว =_=)/
คืนนี้ได้นอนกันพร้อมหน้าพร้อมตา แดฮยอนอาบน้ำสวมใส่ชุดนอนเสร็จแล้วจึงเดินไปอุ้มลูกแมวไปวางไว้ข้างๆ ยองแจ ส่วนตัวเองเดินอ้อมไปนอนอีกฝั่งหนึ่ง แดฮยอนซุกตัวเข้าไปในผ้าห่มดอนก็ซุกตาม แดฮยอนกอดยองแจดอนก็เอาขาหน้าของตัวเองวางไว้บนแขนของยองแจบ้าง แดฮยอนจุ๊บแก้มยองแจดอนก็เอาหน้าของตัวเองไปคลอเคลียๆ อยู่ตรงหัวไหล่บาง นี่คือสิ่งที่ทั้งสองทำกับคนที่เมาไม่ได้สติ...
“รักพี่ยองแจนะ ฝันดีครับ”
“รัก.. ดะ... ยอน ฝานเด~”
อย่างนี้เขาเรียกว่าเมาแล้วหลับไม่สนิท...(?) สัมผัสได้ถึงไออุ่นๆ ที่ตรงริมฝีปาก แต่ก็เท่านั้นแหละยองแจไม่มีแรงจะลืมตาขึ้นมาดูหรอก ทำได้เพียงแค่จูบตอบไปตามสัญชาตญาณแค่นั้นเอง แดฮยอนพรมจูบไปทั่วใบหน้าหวานแล้วจบลงที่ริมฝีปากอีกครั้ง โอบกอดร่างบางไว้แนบชิด มือหนาไม่ลืมที่จะเลยไปลูบหัวลูกรักให้คล้อยหลับไปด้วย
“บอกฝันดีแม่หน่อยสิดอนโน๊ะ”
“เมี๊ยว~”
‘ก็จะเมี๊ยวอ่ะ จบนะ’
..........S P Y..........
When You LOVE ME
เมื่อรักเดินทางมาถึง ใครล่ะจะไม่คว้าเอาไว้
อัพช้าอ่ะ ;____;) ซอรี่นะคะ เราเพิ่งเลิกงาน
เราไม่ได้ขัด... #ปิดตาแล้วชี้ดอนโน๊ะ ตอนแรกก็ว่าจะจัดเอ็นซีหนักๆ ดราม่าแรงๆ แต่จัดบ่อยไปกลัวรีดเบื่อ หาอะไรฮาๆ ดีกว่า #ยองแจบอกรักแล้ว ฮูเล้ ฮูเล่~ แต่จะเอาอะไรกับคนมาววว เอิ๊กก~ 55555555 ไปละเดี๋ยวโดนตรบบบ
ปล้ำโล่...
มุนชอนซา นิดเดียวอ่ะ จะมาทำไม?
ปล้ำโล่ 2...
หาบทให้ชเวไม่ได้อีกตามเคย 555555
ความคิดเห็น