คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 6 --- When I LEAVE YOU
……….Sensibility Project………
Chapter: 6
Rate: PG
Episode Title: When I LEAVE YOU…
Note: Never let you go.
……….ANGEL……….
“แดฮยอน~ ถ่ายรูปกัน ถ่ายดอนโน๊ะด้วย ><”
“ถ่ายรูปครอบครัวเหรอครับ ^^”
“อือ...”
อะไรนะ! ยูยองแจตอบว่าอืองั้นเหรอ? โอ๊ย!! หยิบโทรศัพท์ขึ้นมามือสั่นพลั่กๆๆ แอพกล้องถ่ายรูปมันอันไหนวะเนี้ย? หน้ามืดตาลายไปหมด @_@) โอย... โดนแอทแทคแต่เช้า
“เป็นอะไรอ่ะ ไม่สบายหรอ หาหมอป่ะ?”
แค่ถามคงไม่พอ ยองแจดันเอาหน้าผากมาชนกันเพื่อจะวัดไข้อีก ระยะอันตรายแดฮยอนอาจจะตายได้ถ้ายองแจไม่รีบถอยออก...
“ไม่ครับ... ไม่ได้เป็นอะไร เจอคนน่ารักแล้วมือมันสั่นน่ะ ^^”
“อ่อ... =////=)”
ยังไงซะวันนี้มันก็ต้องมีคนเขินตายข้างอ่ะ... ยองแจถอยออกมานั่งลูบหัวน้องดอนอยู่ข้างๆ แดฮยอนเปิดกล้องหน้าแล้วยื่นออกไปจนสุดแขน ส่วนแขนซ้ายยกขึ้นโอบไหล่ยองแจกระชับให้ร่างเล็กเขยิบเข้ามานั่งชิดๆ กับตัวเอง
“ยิ้มหวานๆ เลยนะพี่ยองแจ เอ้า! ชีสสสสส~ ^+++^)”
“^_^)v”
“=_=)>”
สองคนตามองกล้องฉีกยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติ ยองแจยกแมวขึ้นระดับอกหันหน้ามันเข้าหากล้อง พ่อแดแม่แจยิ้มหวานแต่น้องดอนกลับทำหน้าเบื่อโลกซะงั้น...
“ทำไมไม่ยิ้มวะไอ้ดอน?!”
“มันชื่อดอนโน๊ะ!”
มันก็ดอนเหมือนกันไม่ใช่เหรอวะ... อ่อ... รู้ละว่าทำไมมันไม่ยิ้ม ฮึๆ~
“ผมว่ามันไม่ชอบชื่อนี้นะพี่ยองแจ ใช่มั้ยไอ้ดอน?”
“เมี๊ยววว~”
ชัดเลย...
“ทำใจนะ แม่แกตั้งให้... มันเพราะที่สุดแล้ว ^^”
พูดไปยิ้มไป ยื่นมือไปลูบหัวลูกชายสุดที่รักที่นอนแหมะทำหน้าเบื่อโลกอยู่บนตักแม่มัน เพิ่งจะรู้วันนี้นี่แหละว่าจิตใจของแมวก็อ่อนไหวเป็น แค่เรื่องชื่อยังทำให้มันหน้าบูดทั้งวัน...
“ทำไมอ่ะ ชื่อดอนโน๊ะไม่น่ารักหรอ?”
นั่นไง... แมวบูด คนก็บูดตาม ยองแจยกแมวขึ้นมาประจันหน้า มองตากันอย่างไม่ลดละ ไอ้แมวดอนคล้ายจะส่งสายตาวิ๊งค์ๆ อ้อนวอนว่า ‘แม่ครับ เปลี่ยนชื่อให้กูเถ๊อะ’ แต่ยองแจนี่มองแบบสะกดจิตเลยล่ะประมาณว่า ‘มึงต้องชอบชื่อนี้นะ กูตั้งให้มึงแล้ว’
สงครามประสาทของคนกับแมวเกิดขึ้นราวๆ ห้านาทีเห็นจะได้ แดฮยอนอมยิ้มส่ายหัวนิดๆ ก่อนจะแย่งแมวออกมาจากมือยองแจแล้ววางมันลงกับพื้นให้มันได้วิ่งไล่ตะครุบจิ้งจกตามประสามันไป
“เดี๋ยวมันก็ชินเองแหละ อีโก้มันสูงไปหน่อย สงสัยมันคงอยากเชื่อเอ็ดเวิร์ด”
“ฮ่ะๆ อย่างมันนี่วอเดอร์มอชัดๆ ดั้งๆ ก็แหมบ อีดอนเอ้ย!!”
“ม๊าววว!!!”
เสือกรู้ตัวอีกว่าโดนด่า คุณดอนโน๊ะหันหน้ามาแยกเขี้ยวร้องแง้วๆ ใส่แม่แจอย่างไม่มีความเกรงกลัว เล่นเอายองแจถดตัวถอยหนีจนแผ่นหลังชิดกับอกแดฮยอนกลัวว่าแมวจะข่วนจริงๆ
“แดฮยอนมึงแน่ใจนะว่ามันเป็นแมวอ่ะ ไม่ใช่ลูกเสือปลอมตัวมา...”
“พูดไม่เพราะอีกแล้วพี่ยองแจ”
อ่าว... แทนที่จะปลอบขวัญดันมาดุซ้ำอีก เมื่อกี้ทะเลาะกับแมวต่อไปคงได้ทะเลาะกับคน ยองแจลุกขึ้นหันหน้าไปทางแดฮยอน ดวงตากลมโตมีแววน้อยใจอยู่นิดๆ มันพอๆ กับแววตาไม่พอใจของแดฮยอนนั่นแหละ
“นิดเดียวเองนะ!”
“แต่เดี๋ยวนี้ชักจะบ่อย...”
จริง... เดี๋ยวนี้ยองแจพูดหยาบบ่อยมาก แล้วทุกครั้งก็จะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจแดฮยอนเลยยอมปล่อยไป แต่ครั้งนี้คงยอมไม่ได้ ถ้ายอมต่อไปยองแจก็คงเคยตัว
“ก็มันติดปาก พี่พยายามแล้วนะ!”
“ทำดีกับผมพี่ใช้คำว่าพยายามงั้นหรอ?”
“!!”
น้ำเสียงนิ่งๆ กับแววตาเรียบเฉยมันทำให้หัวใจของยองแจไหลลงตาตุ่ม ครั้งแรกที่แดฮยอนเย็นชาใส่ ไม่เคยคิดไม่เคยฝันแต่พอเจอเข้าจริงๆ น้ำตาแทบจะไหล...
“แดฮยอน พี่...”
“พี่พยายามมานานเท่าไรและล่ะ พี่ยองแจ”
“?!”
“เหนื่อยมั้ย? เหนื่อยก็บอกผมนะ...”
ไม่... ไม่เคยเหนื่อยเลยซักนิด คำพูดผิดพลาดแค่ไม่กี่คำมันเปลี่ยนชีวิตได้ขนาดนี้เชียวเหรอ? ยองแจอยากตอบว่า ไม่ แต่ตอนนี้อารมณ์เริ่มขุ่นมัวตามแดฮยอนไปเสียแล้ว มันจึงกลายเป็นว่ายืนนิ่งไม่พูดไม่จา แผ่แต่รังสีความเย็นชาแบบที่แดฮยอนกำลังทำอยู่
“บอกมาสิพี่ยองแจ!!”
แดฮยอนเหมือนเหล็กรนไฟ ตอนนี้อารมณ์มันร้อนสุดๆ ไม่เคยอยากจะเป็นแบบนี้ซักนิด แต่ความไม่ชัดเจนของยองแจมันคอยกดดันอยู่ทุกวัน...
ไม่รู้เลยซักนิดว่าฐานะของเรามันคืออะไร... ไม่ได้ยินคำว่ารักแดฮยอนยังพอทนไหว แต่ยองแจไม่เคยจะแสดงสถานะที่แท้จริงของเขาทั้งสองเลย ยองแจแค่คิดจะเล่น หรือว่าแดฮยอนคิดมากไปเอง...
“อย่าเงียบสิ... พี่กำลังทำให้ผมไม่แน่ใจนะ...”
“.....”
“พี่บอกให้ผมช่วยทำให้พี่แน่ใจว่าผมคิดยังไงกับพี่ นี่ไง!! ผมแสดงออกไปหมดแล้ว แล้วเมื่อไรพี่จะรู้ใจของตัวเองซักที!!!”
แดฮยอนเดินเข้าไปประชิดตัวยองแจอย่างรวดเร็ว มือหนาจับหมับเข้าที่ต้นแขนทั้งสองข้างของยองแจบีบและเขย่าอย่างแรงจนร่างเล็กๆ นี้สั่นไหวไปด้วย
ยองแจไม่ขัดขืน...
แต่น้ำตาของยองแจกำลังไหลริน...
ความรู้สึกของยองแจคืออะไรกันนะ...
ใช่รักหรือเปล่า...
“ฮึก...”
“อย่าร้องพี่ยองแจ น้ำตาของพี่มันไม่ได้ตอบอะไรผมเลย คำพูดของพี่ต่างหากล่ะ บอกผมมาสิ! บอกมาว่าพี่รักผม!! พูดมันออกมาสิยูยองแจ!!!”
“พี่... พี่ไม่รู้!!!”
กึก...
ก็แค่นั้น...
แดฮยอนคลายมือที่บีบต้นแขนออก ไม่บอกก็รู้ว่าใต้เนื้อผ้านั้นคงเป็นรอยแดง นิ้วเรียวเกลี่ยหยาดน้ำตาออกจากใบหน้าของยองแจ ลูบหัวกลมๆ นั้นอย่างปลอบใจ เมื่อกี้แดฮยอนเผลอทำรุนแรงไปจริงๆ เสียงตวาดดังลั่นทำให้แมวน้อยพาตัวเองไปหลบอยู่ในห้องครัว
“พี่... ขอโทษ ไม่รู้... ไม่รู้จริงๆ”
“ลองห่างกันดูมั้ย? ไม่เจอผม พี่จะรู้สึกยังไง... อยากลองดูรึเปล่า?”
ไม่เลย...
ไม่อยาก...
แค่แดฮยอนก้าวพ้นประตูออกไปยองแจก็รู้แล้วว่าตัวเองจะรู้สึกยังไง แต่ว่าอะไรบางอย่างมันค้ำคออยู่จึงไม่พูดออกไป ทำได้แค่ปากดี...
“ลองดู... ก็ได้...”
“อืม... งั้นผมกลับแล้วนะ ดูแลตัวเองด้วย...”
อย่าไป...
คำขอร้องของยองแจดังก้องอยู่แค่ในหัวใจ...
แต่ทำไมถึงไม่พูดออกไปก็ไม่รู้ แผ่นหลังของแดฮยอนถูกบดบังด้วยบานประตูที่ค่อยๆ ปิดลง... ห้องที่เต็มไปด้วยความสุขเมื่อครู่กลับกลายเป็นห้องที่เต็มไปด้วยความเงียบงัน
ประตูปิดลง...
ห่างกันดูมั้ย?
นานแค่ไหนเหรอกว่ายองแจจะรู้ใจตัวเอง...
“แดฮยอนอา... ฮึก~”
เสียงแหบพร่าเอ่ยออกมาอย่างกล้ำกลืน ร่างเล็กทิ้งลงนั่งบนพื้น ปล่อยน้ำตาให้ไหลรินออกมาอย่างไม่คิดจะเช็ดออก... ถึงแมวมันจะดุแต่มันก็รักเจ้าของ ดอนโน๊ะค่อยๆ ย่างกายออกมาจากห้องครัว เดินไปนั่งข้างๆ เอาสีข้างคลอเคลียกับต้นขาของยองแจใบหน้าซบลงไปบนตัก ยองแจอุ้มลูกแมวมาไว้ในอ้อมกอดน้ำตาร่วงหล่นใส่ขนปุกปุยจนเปียกชื้น ร่างบางล้มตัวลงนอนบนพื้นห้องกระชับกอดแมวน้อยเอาไว้
“ดอนฮยอนอา... ฮื่อ~ พ่อแก... ไปแล้ว ฮึก~”
“เมี๊ยว~”
แต่ดอนโน๊ะรู้นะว่าแดฮยอนยังไม่ไป... ร่างสูงนั่งพิงหลังกับบานประตู ในมือยังถือโทรศัพท์ที่ถ่ายรูปกับยองแจเมื่อครู่เอาไว้ มองรูปที่แสดงอยู่บนหน้าจอแล้วยิ้มออกมาอย่างขมขื่น แววตาสะท้อนความปวดร้าวเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของยองแจที่เล็ดลอดออกมา อยากจะเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปโอบกอดร่างอ่อนแรงนั้นไว้... แต่ถ้าทำอย่างนั้นยองแจก็คงไม่รู้ใจตัวเองซักที...
“รู้ซักที่สิพี่ยองแจ...”
……….ANGEL……….
ไม่เคยคิดเลยว่าคุณจะจากผมไปจริงๆ คนที่เป็นดั่งเทวดา ผมผิดเอง...
ไม่นะ... คุณหันหลังให้ผมซะแล้ว ผมโง่เองที่ปล่อยให้คุณไป
ตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากขอทาน ขาดคุณแล้วผมทำอะไรไม่เป็นเลย
ลืมตาขึ้นมาแต่ไม่เห็นคนที่เคยนอนอยู่ข้างๆ มันทำให้ใบหน้าอาบไปด้วยน้ำตา... อาบน้ำคนเดียวรวดเร็วก็จริง แต่ว่ามันไม่มีความสุขเลย... อาหารแม้ว่าจะเลิศรสขนาดไหน แต่ให้นั่งกินคนเดียวมันก็ไม่ต่างจากข้าวผัดไร้รส... ที่นอนจะนุ่มผ้าห่มจะอุ่นขนาดไหน แต่พอขาดคนที่คอยกกกอดร่างกายนี้มันมีแต่ความเหน็บหนาว...
1 สัปดาห์ที่ไร้แดฮยอนข้างกาย...
ยองแจเหมือนจะขาดอากาศหายใจ...
“เป็นเหมือนกันรึเปล่า... แดฮยอน ฮึก~”
หมอนใบใหญ่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา กายบางสั่นสะท้านตามแรงสะอื้น ฟูกนุ่มยุบยวบเพราะร่างที่กระโดดขึ้นมาบนที่นอน แมวน้อยเดินอาดๆ ไปนอนซบกับอกอุ่นที่ผ่อนแรงสะอื้นออกมาไม่หยุดหย่อน ทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากค่อยๆ ไล่เลียน้ำตาให้หมดไปจากใบหน้าหวาน แต่ยิ่งถูกปลอบใจเท่าไรผู้เป็นเจ้าของกลับร้องไห้ออกมาหนักกว่าเดิม
“ดอนฮยอนอา... ฉันจะหายใจไม่ออกแล้ว... ฮึก~”
“เมี๊ยว~”
เพราะเป็นแมวเลยพูดไม่ได้ ไม่รู้จะบอกยังไงดีว่าตอนที่ยองแจหลับนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้าง... มีใครเข้ามาในห้องนี้... มีใครเช็ดน้ำตาให้ยองแจ... มีใครกอดยองแจ... แมวพูดไม่ได้...
“หายไปแล้ว... แดฮยอนหายไปแล้ว ฮึก... ตอนไปเรียนฉันก็ไม่เจอ ฉันไม่เจอแดฮยอนเลย ฮื่อ~”
เทวดาคนนั้น... คนที่ทำให้ยองแจยิ้ม คนที่ทำให้ยองแจหัวเราะ เทวดาที่คอยยิ้มให้ยองแจเสมอแม้จะเจอเรื่องร้ายแรงขนาดไหน หายไปแล้ว... ทิ้งไว้แต่หยดน้ำตากับความบอบซ้ำที่กัดกินหัวใจ...
“ถ้าฉันเจอเค้า... ฉันจะไม่มีวันปล่อยเค้าไปอีกแล้ว ฮึก~”
“เมี๊ยว~”
“ไม่อีกแล้ว... ไม่มีวัน...”
ขอบคุณที่แดฮยอนยังเหลือดอนโน๊ะไว้เป็นเพื่อนปลอบใจ ยองแจรวบแมวมาไว้ในอ้อมกอด อย่างน้อยไออุ่นเล็กๆ นี้ก็สามารถกล่อมให้ยองแจดำดิ่งลงไปในห้วงนิทราได้ แมวปลอบคนอยู่บนเตียง... กับอีกหนึ่งคนที่ยืนมองอยู่ตรงมุมมืดๆ ของห้องนอน
เห็นทุกอย่าง...
ได้ยินทั้งหมด...
แต่แค่รอให้ยองแจแน่ใจ แดฮยอนก็จะไม่ปล่อยยองแจไปเหมือนกัน!!
เร็วเข้าสิ ช่วยผมที อย่าจากไป หยุดอยู่ตรงนั้น
อย่าเดินจากไป อย่าทิ้งกันไป Never let you go.
……….ANGEL……….
“ดอนโน๊ะ แม่ไปไหน?”
“เมี๊ยว~”
ไฟในห้องถูกเปิดจนสว่าง แดฮยอนเดินเข้าออกทุกห้องในคอนโดของยองแจแต่กลับไม่เจอเจ้าของ ถาดใส่อาหารแมวว่างเปล่าข้างๆ ถาดคือดอนโน๊ะที่นอนหมอบทำหน้าเศร้า อยากบอกเหลือเกินว่าแม่หายไปตั้งแต่หัวค่ำแล้ว ตอนนี้เที่ยงคืนแม่ยังไม่กลับมาเลย...
“หิวเหรอ?”
“เมี๊ยว~”
อาหารเม็ดถูกเติมจนเต็มถาด แมวน้อยก้มหน้าก้มตากินอย่างกับหิวโหยอดอาหารมาเป็นชาติทั้งๆ ที่มันเพิ่งจะกินไปตอนเย็นนี่เอง อย่างนี้แดฮยอนก็เข้าใจผิดคิดว่ายองแจไม่ดูแลแมวน่ะสิ...
“แม่ไม่เอาอาหารให้เหรอ?”
“...”
เงียบเป็นคำตอบแล้วกัน ‘กูตะกละเองครัช’ แดฮยอนลูบหัวแมวก่อนจะลุกขึ้นเดินสำรวจห้อง ปกติเที่ยงคืนยองแจก็เข้านอนแล้วแต่วันนี้กลับหายไป โทรศัพท์ของยองแจวางอยู่บนโต๊ะหน้าทีวี แดฮยอนหยิบขึ้นมากดอยู่สี่ห้าครั้งแล้วยกโทรศัพท์แนบหู
“พี่ฮิมชาน... ยองแจอยู่ไหน?”
(...ไม่รู้อ่ะ ที่ห้องไม่อยู่หรอ เดี๋ยวนะ... นี่มันเบอร์ยองแจหนิ...)
“โทรศัพท์ยองแจอยู่ในห้องแต่คนน่ะหายไปไหนก็ไม่รู้”
(...ไม่รู้เหมือนกันนะ เลิกเรียนก็แยกย้ายเลย...)
“ครับ เข้าใจแล้ว แค่นี้นะ”
ติ๊ด...
หนังสือเรียนของวันนี้วางอยู่บนโซฟา ชุดนักศึกษากองอยู่ในตะกร้า มีเพียงกระเป๋าสะพายของยองแจเท่านั้นที่ไม่อยู่...
Rrrrrrrrrr~
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นเตือนเจ้าของ แดฮยอนวางโทรศัพท์ของยองแจไว้ที่เดิมแล้วล้วงโทรศัพท์ของตัวเองออกมากดรับสาย
“ว่าไงซองแจ?”
(...มึงอยู่ไหน!!!...)
เสียงดังในสายมันทำให้แดฮยอนต้องดึงโทรศัพท์ออกห่างจากหูก่อนจะจำใจแนบลงไปอีกที
“อยู่ห้อง... มึงมีอะไร?”
(...พี่ยองแจ!!!...)
“ห๊ะ?!”
(...พี่ยองแจจะโดนไอ้จงออบงาบแล้ว ผับเดิมนะ!!! มึงรีบมา!!!...)
มุนจงออบ!!! ไอ้เพล์บอยหน้าตี๋... เห็นดีกันก็คราวนี้แหละ!!!
……….ANGEL……….
When I LEAVE YOU
เมื่อคุณหายไปจากชีวิต ผมเหมือนจะขาดอากาศหายใจ
#แดฮยอนคือชอนซา เทวดานะจ๊ะๆ 555555555
มาแล้วนะ >< นิดเดียวๆ ไม่ม่าหรอก แค่อารมณ์นอยด์ ของแดฮยอน
อิดำปากดี กับ อิพี่แจปากแข็ง รอคอยฟ้าหลังฝนนะจ๊ะ
ตอนหน้าเพลงอะไร ทายสิ ทายถูกจะยกแดฮยอนให้ไปนอนกอดสามคืน -,.-)
โถ่ว... #โดนรุมตบ ;___;) หวานอยู่ดีๆ น้ำตาร่วงซะงั้นอ่ะ ฮื่อออ~ ยองแจพาโบหรือว่าแดฮยอนงี่เง่า? เรื่องนี้ไม่เน้นตัวประกอบนะ เราแค่อยากบรรยายถึงความรู้สึกของคนสองคน คนหนึ่งรัก คนหนึ่งรู้ คนหนึ่งพูดแต่อีกคนกลับเอาแต่เงียบ ดราม่าแปปเดียวนะ ความรักฉบับชอนซายังไงก็ต้องแฮปปี้อยู่แล้ว
ความคิดเห็น