คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : วังวนที่ 1
รักคือ...
รอยยิ้ม และ...
เติบโตด้วยการจุมพิต
~…Love is… Project…~
--วังวนที่ 1--
Love is… Beautiful
ว่ากันว่า.... ผู้ชายเจ้าชู้ถ้าลองได้เจอคนที่สามารถมัดหัวใจเขาไว้ได้ ร่างกายและหัวใจจะตกไปเป็นของคนๆ นั้นทันที อาจจะจริง... ตอนนี้ จองแดฮยอน อาจจะกำลังรู้สึกแบบนั้นอยู่ก็ได้
ของสวยงามมักจะมาพร้อมกับแรงดึงดูด ปาร์ตี้เล็กๆ ของหมู่เพื่อนฝูงถูกชายหนุ่มละความสนใจ สายตาคมจับจ้องไปยังใบหน้าสวยงามที่กำลังหลับตาพริ้ม บรรเลงเสียงร้องเพลงอันแสนหวานขับกล่อมผู้คนในผับแห่งนี้
แดฮยอนกำลังโดนดึงดูด...
งานพบปะสังสรรค์เป็นอันต้องกล่อย เมื่อตัวสร้างสีสันดันเอาแต่นั่งเงียบมองนักร้องบนเวทีอย่างไม่วางตา เร็วกว่าความคิด ขายาวก้าวย่างไปอย่างไม่รู้ตัวจวบจนไปหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าเวที แค่อยากจะเห็นหน้าใกล้ๆ แต่หัวใจเจ้ากรรมดันเต้นไม่เป็นจังหวะซะอย่างงั้น
ดวงตาคู่สวยค่อยๆ ปรือมองไปข้างหน้าเมื่อร้องเพลงจบ หัวใจดวงน้อยเต้นกระหน่ำไม่ต่างกันเมื่อสบเข้ากับสายตาคมคู่นั้น จองแดฮยอนเป็นใคร? ยูยองแจ คนนี้พอจะรู้มาจากเพื่อนๆ ทั้งที่ได้ยินแต่เรื่องเสียๆ หายๆ พอได้มาเจอกับตัวก็พอจะรู้แล้วล่ะว่าการถูกใครซักคนดึงดูดมันเป็นยังไง...
เพียงแค่อีกคนยกมือเรียก สองขาก็ก้าวเข้าไปหาอย่างไม่รู้ตัว ร่างแบบบางย่อตัวโน้มใบหูเข้าหาเรียวปากสีเข้มที่รอเอ่ยประโยคบอกกล่าว ระยะห่างที่ใกล้เข้ามาจนแทบชิด ความหอมจากคนหน้าหวานมันทำให้แดฮยอนอยากจะกระชากยองแจลงมาจากเวทีซะเดี๋ยวนี้
“ผมรออยู่ที่หน้าร้านนะ...”
เสียงทุ่มที่เอ่ยแนบชิดใบหูมันทำให้ก้อนเนื้อที่เรียกว่าหัวใจกระตุกวาบ ราวกับโดนสะกดวิญญาณ ยูยองแจก็แทบจะกระโดดลงจากเวทีตอนนี้เช่นกัน แววตาคู่ใสสั่นระริกยามสบมอง พยักหน้าตอบตกลงไปเบาๆ ก่อนจะถอยกลับไปปฏิบัติหน้าที่ต่อ เสียงขับร้องดังออกมาเรื่อยๆ ทั้งที่หัวใจยังคงสั่นไหวอยู่อย่างนี้ ยูยองแจจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
แดฮยอนยังคงยืนอยู่หน้าเวทีทิ้งปาร์ตี้ของเพื่อนๆ ไว้เบื้องหลัง ไม่สนว่าผู้คนที่อยู่รายล้อมจะมองเขาด้วยสายตาแบบไหน ในสมองตอนนี้ไม่มีเวลาไปคิดเรื่องอย่างอื่นเพราะมัวแต่จดจำรายละเอียดของนักร้องบนเวทีอยู่ เรือนผมสีช็อกโกแล็ตเวลาสัมผัสคงจะนุ่มมือ เรียวคิ้วขมวดขึ้นลงไปตามอารมณ์เพลง ดวงตาแววหวานที่หลบซ่อนอยู่ในเปลือกตาสีมุข ปลายจมูกโด่งรั้นรับกับริมฝีปากสีเชอรี่ที่กำลังเปล่งบทเพลงอันไพเราะ และเรือนร่างที่ถูกปิดบังไว้ด้วยเสื้อยืดสีเข้มกับกางเกงยีนส์สีซีด
แดฮยอนอยากครอบครองคนๆ นี้...
.....................................................
จองแดฮยอนเป็นคนหล่อ... เรื่องนี้ยองแจรู้มาจากเพื่อน และเพิ่งจะรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงเมื่อได้เห็นกับตาของตัวเอง จองแดฮยอนเป็นคนเก่ง... เรื่องนี้เพื่อนก็บอกมาว่าเขาสามารถขึ้นเป็นประธานบริษัทได้ด้วยอายุเพียงแค่ยี่สิบปลายๆ จองแดฮยอนเป็นคนเจ้าชู้... เรื่องนี้ยองแจมักจะได้ยินมาจากคนรอบข้าง ทุกคนรู้... และยองแจก็อยากรู้... ว่ามันคือความจริง ‘ใช่’ หรือ ‘ไม่’
ยองแจหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ตัวยาวที่ตั้งไว้ข้างร้าน หันไปมองเสี้ยวหน้าของคนที่นั่งจับจองอยู่อีกฝั่ง ยองแจกำลังจะติดกับดักเพราะลุ่มหลงในความหล่อของอีกคนใช่รึเปล่านะ... คงจะใช่เพราะหัวใจมันดันเต้นระรัวเมื่ออีกคนหันหน้ามายิ้มให้ ยองแจกำลังจะหลงเสน่ห์ของผู้ชายคนนี้
“ผมจองแดฮยอน คุณ...?”
“อะ... เอ่อ ยองแจครับ ยู ยอง แจ”
“คุณยูยองแจ... มีแฟนรึยังครับ?”
“!!”
ตรง... ผู้ชายคนนี้ตรงเกินไป อย่างน้อยขอเวลาให้ยองแจได้ตั้งตัวซักหน่อยก็ยังดี แล้วจะให้ตอบยังไง ยูยองแจไม่ใช่คนเชื่องช้าหรือว่าไม่ทันคน ซ้ำยังเป็นคนรู้ทันคน ถ้าตรงมาก็ต้องตรงกลับไปสินะ
“เพิ่งเลิกกันไปเมื่อกี้เองครับ”
“?!”
นั่นคือความจริง หญิงสาวที่คบกันมาเกือบสามเดือนเพิ่งจะมาขอเลิกราไปก่อนที่จะก้าวขาออกมาจากผับนี่เอง แต่ความรักที่เริ่มไม่สวยก็มักจะจบไม่สวยเป็นธรรมดา ยองแจคิดว่าเจอมาจนชินแล้วล่ะ...
“แล้วถ้าผมจะขอเป็นคุณเป็นแฟน?”
“ผมเป็นผู้ชาย”
“แต่ผมชอบคุณ”
ถ้าคบกับผู้หญิงแล้วมันไปกันไม่รอด... หรือว่ายองแจควรจะเปลี่ยนมาลองคบกับผู้ชายดูบ้าง แต่จะคบกันในฐานะแฟนได้จริงๆ น่ะหรอ?
“มัน... จะเป็นไปได้?”
“งั้นบอกผมหน่อยได้มั้ย? สาเหตุที่คุณเลิกกับแฟนน่ะ”
“ก็... เพราะผมเหมือนผู้หญิง....”
ยองแจรู้ว่ามันไม่ใช่สาเหตุหลักแต่มันก็ใช้เป็นข้ออ้างได้ดีในการที่จะขอจบความสัมพันธ์ เพราะเธอคนนั้นมีรักใหม่ และเวลาสามเดือนมันก็นานเกินไปสำหรับความรักที่ได้พบเจอกันในสถานที่แบบนี้
“นั่นแหละ... มันเป็นไปได้จริงๆ มาเป็นผู้หญิงของผมนะครับ... คุณยูยองแจ”
“ผมไม่รู้หรอกนะว่าคบกับคุณแล้วต้องทำตัวยังไง”
“ผมก็ไม่รู้”
“?!”
เอาจริงๆ ก็ไม่รู้เหมือนกันนั่นแหละ จองแดฮยอนเองก็เคยคบแต่กับผู้หญิง วันนี้เป้าหมายก็คือหญิงงามเรือนร่างอวบอั๋นซักคน แต่ดันมาเจอยูยองแจดึงดูดเข้าซะก่อน อาจจะเป็นเพราะใบหน้าที่งามหยดย้อยราวกับหญิงสาวนี่ก็ได้
“ก็ทำเหมือนที่เคยทำ...”
“เหมือนที่เคยทำ?”
“ก็แค่.... รักกัน”
............................................................
ก็แค่รักกันมันก็จริง มันง่ายสำหรับแดฮยอนเวลาที่จะแสดงความรู้สึก เพราะฝ่ายนั้นได้กำหนดจุดยืนของตัวเองเอาไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องแข็งแกร่งกว่าด้วยการเป็นฝ่ายเดินหน้าเข้าหา แต่สำหรับยูยองแจแล้วมันยากกว่าการเขียนข้อสอบในเวลานี้ซะอีก แม้จะยืนยันว่าตัวเองเป็นผู้ชายแต่กลับต้องพ่ายแพ้ไปเพราะคำพูดที่ว่า
‘ยูยองแจ คุณคือผู้หญิงของผม’
ยองแจเป็นผู้ชาย แล้วก็อยากจะเขียนลงในกระดาษคำตอบไปซะเลยว่า ‘กูเป็นผู้ชาย!!’ แทบจะไม่มีสมาธิในการทำข้อสอบ ถือว่าเป็นเรื่องที่ผิดเอามากๆ ที่เลือกนั่งข้างหน้าต่าง รถเก๋งคันงามจอดเทียบทางเท้าหน้าตึกคณะ คนบางคนกำลังทำตัวเท่ด้วยการสวมแว่นตาดำยืนพิงรถโบกมือให้ทุกครั้งที่ยองแจหันไปมอง
ยองแจตัดสินใจก้มหน้าทำข้อสอบอย่างจริงจัง ขีดเขียนจนตัวหนังสือเต็มหน้ากระดาษ คว้ากระเป๋าขึ้นสะพายเดินตรงดิ่งไปส่งข้อสอบก่อนจะรีบวิ่งลงไปหาคนที่ยืนรออยู่หน้าตึกด้วยสีหน้าตึงเครียด จะว่าไปก็เกือบจะสามเดือนแล้วที่แดฮยอนตามจีบยองแจด้วยการไปรับไปส่ง
“เป็นอะไร? ทำข้อสอบไม่ได้หรอ?”
“ได้!”
“แล้วทำไมทำหน้าอย่างนั้น?”
“เพราะนาย! กวนสมาธิฉัน!”
ต่อว่าอีกคนพรางเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ ปิดประตูเสียงดังแล้วนั่งกอดอกรอแดฮยอนที่กำลังวิ่งอ้อมไปขึ้นรถฝั่งคนขับ เรียวคิ้วขมวดมุ่นจนแดฮยอนนึกขัน จิ้มนิ้วลงไประหว่างคิ้วพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ
“ฉันมาให้กำลังใจนายต่างหาก”
“ไม่ใช่ซักนิด!”
“ยองแจอา...”
ใบหน้าที่ค่อยๆ เลื่อนระยะเข้ามาพร้อมกับสุ่มเสียงนุ่มนวลแทบจะเปลี่ยนอารมณ์ของยองแจ จากหุนหันดันกลายเป็นเขินอายซะได้ ร่างแบบบางเอนตัวหนีจนแผ่นหลังชิดกับประตูรถ แดฮยอนยันแขนกักร่างของยองแจพรางยื่นใบหน้าเข้าไปใกล้เรื่อยๆ
“ถอย... ออกไปเลยนะ!”
“ทำไมนายต้องสวยขึ้นทุกวันด้วย?”
“!!!”
ปลายจมูกโด่งไล้เฉียดผิวแก้ม ใบหูแดงเห่อเมื่อปะทะกับลมอุ่นร้อนจากริมฝีปาก ยองแจขนลุกซู่เมื่อรับรู้ได้ถึงสัมผัสอุ่นๆ ที่ประทับอยู่ตรงลำคอ ร่างเล็กไร้หนทางที่จะหนีเพราะแขนของแดฮยอนยังกักตัวเขาไว้อย่างนั้น เวลานี้ยองแจกำลังไร้สติ กระดุมเสื้อถูกแกะออกตอนไหนก็ยังไม่รู้ สาบเสื้อแหวกออกจนเห็นซี่โครงไหปลาร้า แดฮยอนเลื่อนริมฝีปากไล่วนจูบจนจะถึงหน้าอกอยู่แล้ว
“อ๊ะ~”
ไม่เคยคิดว่าจะเปล่งเสียงหน้าอายแบบนั้นออกมา ยองแจรีบยกหลังมือขึ้นปิดปากก่อนจะเบือนหน้าหนีจนแก้มใสแนบชิดกับกระจกรถ ไม่ใช่ว่าไม่เคยมีความรู้สึกแบบนี้ มันเคยมีแต่ไม่ใช่กับผู้ชายด้วยกัน นี่น่ะหรอที่แดฮยอนบอกว่าทำแบบที่เคยทำ... ยังไงยองแจก็ยังไม่เคยอยู่ดี ไม่เคยทำอย่างนี้กับผู้ชาย!!!
“อื่อ...”
ตอนนี้ทุกส่วนในร่างกายรู้สึกเกร็งไปซะหมด แดฮยอนยังคงไม่หยุด ริมฝีปากหนาไล่ต่ำลงไปจนถึงตำแหน่งเหนือหัวเข็มขัด จากถดกายหนีเปลี่ยนเป็นแอ่นรับสัมผัสที่ตนเองบอกว่าไม่คุ้นเคย...
“ตรง... นี้...”
แดฮยอนเงยหน้าขึ้นมาจากเรือนกายหอมหวาน ยองแจส่ายหน้าเบาๆ พร้อมกับเหลือกตามองไปรอบๆ นักศึกษาคนอื่นๆ กำลังเดินออกมาจากตัวตึก และที่ตรงนี้แม้จะเป็นรถส่วนตัวแต่ว่ามันก็โจ่งแจ้งเกินไป
“เด็กดี...”
ปลายจมูกไล้เฉียดหน้าท้อง แผ่นอก ลำคอ ปลายคาง มาจนถึงปรางค์แก้ม แดฮยอนผละตัวออกจากร่างขาวเนียน สายตาคมกำลังสื่อความต้องการออกมาไม่หยุดหย่อน และเขาเองก็รู้สึกได้ถึงความต้องการที่มีอยู่ในสายตาของยองแจ แดฮยอนกำลังจะเสพย์ติดยองแจในไม่ช้านี้แหละ
“ดะ... แด อึก...”
ยองแจยังคนนั่งอยู่ท่าเดิมอย่างกับคนมัวเมาจนไร้เรี่ยวแรง หน้าอกขาวเนียนกระเพื่อมขึ้นลงส่งผลให้ยอดอกเสียดสีกับสาบเสื้อ นี่คือความรู้สึกที่ยองแจไม่คุ้นเคยแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธว่ามันเลวร้าย แต่มันทรมานจนร่างกายแทบจะแตกเป็นเสี่ยงๆ
“แด... ฮยอน”
บางที่ยองแจก็อยากจะลอง อยากจะรู้ว่าไอ้สิ่งที่ตัวเองเรียกว่าไม่เคยนี่เมื่อถึงจุดสูงสุดแล้วมันจะเป็นยังไงกันนะ? มันจะเหมือนกับสาวๆ พวกนั้นรึเปล่า...
“นิ่งซะเด็กดี...”
..................................................
ลุ่มหลงในความสวยงาม...
วังวนที่ยากจะหลุดพ้น เมื่อได้รักแล้วมันช่างสวยงาม อยากไขว่คว้าไว้ทุกสิ่งอย่าง รัก... ร่างกาย... หัวใจ... ชีวิต... และจิตวิญญาณ
‘ที่รักครับ... ขอโทษนะที่รักของผมมันมาพร้อมกับความเห็นแก่ตัว แต่ผมรู้ว่าคุณก็คงไม่ต่างกัน’
เห็นแก่ตัวจนต้องตีตรา...
หนึ่งคนรัก อีกหนึ่งคนก็รัก...
มันสวยงาม...
รถสีดำคันเดิมจอดนิ่งสนิทอยู่ในโรงรถ บ้านหลังงามดูเงียบสงัดไร้แสงไฟ ยองแจเพิ่งจะรู้ว่าสัปดาห์นี้พ่อกับแม่ไม่อยู่บ้านหลังจากที่วางสายไปเมื่อซักครู่ ก้าวขาลงจากรถยืนมองดูบ้านที่ไร้คนอยู่ ถอนหายใจหนักๆ เมื่อคิดว่าต้องอยู่คนเดียวเป็นอาทิตย์
“คืนนี้ไปทำงานรึเปล่า?”
“ลาออกแล้ว ช่วงนี้อ่านหนังสือสอบ... เข้าไปในบ้านก่อนก็ได้นะ แต่มันคงไม่ได้หรูหราแบบบ้านของนายหรอก”
“เดี๋ยวสิ!”
ข้อมือข้างซ้ายถูกฉุดไว้แผ่วเบา ความเย็นเฉียบคล้ายกับโลหะสวมครอบนิ้วนางข้างซ้าย ยองแจหันหน้าไปมองแดฮยอนสลับกับสิ่งที่อยู่บนนิ้วมือ อีกแล้วนะ... รวดเร็วจนไม่ทันตั้งตัว
“ใส่ไว้... ห้ามถอดนะ ถือว่าฉันหมั้นนายไว้แล้ว นายเป็นของฉัน... ยู ยองแจ”
ยูยองแจคนนี้เลอค่าเกินไปจนแดฮยอนไม่สามารถนิ่งเฉยได้ สิ่งนี้ถือว่าเป็นสิ่งผูกมัดจะได้มั้ยนะ มันก็แค่ห่วงวงกลมสีเงินขนาดพอดีกับนิ้วนางข้างซ้าย สิ่งของเพียงแค่นี้จะสามารถใช้เป็นเครื่องพันธนาการหัวใจได้หรือเปล่า?
หัวใจ...
และทั้งชีวิต
“มัดมือชก”
ตอนเริ่มรักสิ่งใดก็ถูกมองว่าสวยงามไปเสียหมด หนึ่งคนกลายเป็นสิ่งของล้ำค่า อีกหนึ่งกลายเป็นโล่กำบังไม่ให้ของสิ่งนั้นบุบสลาย
“ไม่ใช่... แต่ฉันจะมัดไว้ทั้งหัวใจเลยต่างหาก”
แหวนสีเงินบนนิ้วเรียวสวยถูกลูบวนด้วยปลายนิ้วของผู้ที่เป็นฝ่ายสวมให้ ก่อนที่แหวนวงนั้นจะถูกประทับด้วยริมฝีปากอุ่นๆ ยองแจทำได้แค่ยืนมองอีกคนที่กำลังกดจูบอยู่บนเรียวนิ้วของตน ใบหน้าใสออกสีแดงระเรื่อเพราะความเขินอาย
“แล้วถ้าฉันดิ้นจนนายมัดไม่อยู่ล่ะ... แดฮยอน”
แววตาใสส่องประกายวิบวับราวกับอยากจะหยอกล้อ ริมฝีปากอิ่มฉีกยิ้มระรื่น
“เชือกของฉันมีเป็นล้านๆ เส้น ดิ้นยังไงก็ไม่หลุดหรอกครับ... ที่รัก”
แดฮยอนรั้งร่างของยองแจเข้ามาไว้ในอ้อมกอด เชยปลายคางให้อีกคนเงยหน้าขึ้นมาสบตา ใจดวงน้อยสั่นระรัวเมื่อคราที่ดวงตาสบประสาน ในแววตาของแดฮยอนมันแฝงความรู้สึกเอาไว้เสียหมด
“อย่าดิ้นเลยนะ”
คำสั่ง...
“ฉันต้องการนาย”
ความปรารถนา...
“เป็นของฉันเถอะนะ”
ความใคร่...
“ฉันรักยองแจ”
ความรัก...
ทั้งหมดมันอยู่ในดวงตาคู่นั้น ยองแจไม่สามารถจะแยกได้เลยว่าความรู้สึกไหนมันมีมากกว่ากัน ทุกอย่างตีรวนไปเสียหมดเมื่อเรียวปากถูกรุกล้ำอย่างนุ่มนวล แดฮยอนดูดดุนริมฝีปากล่างบนอย่างใจเย็น ร่างแบบบางโอนเอนอย่างไร้เรี่ยวแรง แดฮยอนกระชับวงแขนประคองร่างของยองแจเอาไว้
“อื่อ... ฮ่ะ ดะ... แด”
ดันมือไว้กับแผงอกกว้าง แอ่นหลังพรางดึงริมฝีปากออกจากจุมพิตอันแสนลึกล้ำ ความรู้สึกแบบนี้อีกแล้ว มันยังไม่หายไปอีกหรอ?
“แฮ่ก~”
หากช้ากว่านี้ยองแจต้องขาดอากาศหายใจแน่
“หะ! อะ... อื้อ~~~”
เพียงไม่ถึงครึ่งนาทีริมฝีปากอวบอิ่มกลับถูกครอบครองอีกครั้งพร้อมกับสัมผัสที่ร้อนแรงมากกว่าเดิม ร่างเล็กถูกยกขึ้นวางไว้บนฝากระโปรงรถ เรียวขาตวัดโอบรอบเอวสอบอย่างกลัวว่าจะตก มือหนาเลื่อนขึ้นไปจับหลังลำคอระหง ดึงรั้งให้อีกคนรับรสจูบที่ดูดดื่มจนร่างกายร้อนรนแทบมลายสิ้น
“อ้า~”
ยองแจแทบจะขาดใจตายแต่ยังดีหน่อยที่แดฮยอนยังพอมีความเห็นอกเห็นใจ ถอนริมฝีปากออกไปในระหว่างที่สมองกำลังจะขาวโพลน ริมฝีปากหนาลากไล้จูบวนอยู่รอบใบหู ก่อนที่หัวใจของยองแจจะกระตุกแทบหยุดเต้นกับเสียงแหบพร่าที่กระซิบอยู่ชิดใบหู
“เป็นของฉันนะ... ยองแจอา”
ยองแจขนลุกเกรียวไปทั้งร่าง มือหนาสอดรุกล้ำเข้าไปในกางเกง ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้ชอบความโจ่งแจ้งนักนะ ถ้าชาวบ้านผ่านมาเห็นจะทำยังไง!!!
“มะ... ไม่นะ!”
เสื้อผ้าของยองแจแทบจะหลุดลุ่ยไปทั้งตัวแต่ยังพอมีสติคว้าไว้ทัน ใบหน้าหวานแดงซ่านกับความกระดากอายแบบที่อีกคนไม่มี
“ไหนบอกว่าจะมาส่งเฉยๆ ไง?”
“นายจะทำให้ความต้องการของฉันคลั่งค้างถึงสองครั้งต่อวันเลยรึไง?”
“แต่... ฉันไม่เคย เอ่อ...”
“ยองแจอา...”
“ฉันไม่เคยกับผู้ชาย...”
“ฉันจะเป็นคนแรกของนายเอง... ที่รัก”
..................................................................
++ตัด++
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
หาไม่เจอถามเรานะ เดี๋ยวบอก กิ__กิ
JJ: พาร์ทแรกจบไปอย่างใสๆ และขาวสะอาด... =,.=) ใครไม่เป็นเราไม่รู้หรอกว่าเราต้องข่มใจขนาดไหนที่จะไม่แต่งเอ็นซี... แล้วเราก็ทำจนได้ เย่ \(^O^)/ โปรเจคนี้ยองแจใสๆ แดฮยอนก็ใสๆ ว้ายยย น่ารักอ่ะ >< #หรอออออออออออ ยองแจร้ายยยย ยองแจพาผู้ชายเข้าบ้าน!!! #หักก้านมะยมไปฟาดน่องยองแจจจจ
มัวแต่พล่าม... มาแนะนำโปรเจค Love is… กัน มีทั้งหมด 6 ตอน 6 วังวนนะจ๊ะ ไม่ได้สเปเชี่ยลอะไรมาก ก็แค่วังวนความรักที่พวกเราเจอกันอยู่ทุกวัน รัก หลง โกรธ เลิก เว้าวอน ขอคืนดี แต่ยากหน่อยตรงที่ต้องแสดงอารมณ์ของตัวละคร
ถามว่าดราม่ามั้ย?... ทุกเรื่องมันก็ต้องมีฉากเรียกน้ำตาอยู่แล้ว ซึ่งอันนั้นเราทำไมเป็น แค่หน่วงๆ ยังยาก แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ขึ้นอยู่กับคำพูดว่าจะสวยงามรึเปล่า คำบรรยายอาจจะแปลกไปนิดหน่อย แค่นิดเดียว หวังว่าคงจะชอบกันนะคะ ฮริ๊งค์~
แล้วถ้าถามว่าแฮปปี้เอ็นดิ้งมั้ย?... บอกได้เลยว่าจบสไตล์ชอนซาค่ะ #ยังไง #เดาเอง #ถถถถถถ
ความคิดเห็น