คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 10 --- When I WITH YOU [END]
……….Sensibility Project………
Chapter: 10 (End)
Rate: PG-13
Episode Title: When I WITH YOU…
Note: Forever with you.
……….WITH YOU……….
“ยองแจ... จะตื่นได้รึยัง?”
“ลุกแล้ว~”
“....”
“....”
ลุกแล้วรอบที่สี่ของวัน คนที่บอกว่าจะลุกยังหมกตัวอยู่ในผ้าห่ม วันนี้วันหยุด สัญญากับยองแจไว้ว่าจะพาไปเที่ยว แต่ปลุกบ่อยขนาดนี้ยังไม่ลุก แสดงว่าคงไม่อยากไปแล้วสินะ...
“ถ้าไม่ตื่นผมจะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วนะ ไม่ไปเที่ยวแล้ว”
พึ่บ~
ลีลา...
ยองแจสะบัดผ้าห่มออกจากร่าง คว้าผ้าขนหนูแล้วรีบกระโจนเข้าห้องน้ำทันที แดฮยอนโคลงหัวเล็กน้อยๆ ก่อนจะจัดที่นอนให้เรียบร้อยเหมือนกับตอนก่อนเข้านอน ตั้งแต่ได้ยองแจมาเป็นแฟนนี่รู้สึกว่าตัวเองจะเป็นพ่อบ้านพ่อเรือนขึ้นมาซะงั้น ตื่นเช้า ทำความสะอาดบ้าน ทำอาหาร ที่ยังดีหน่อยที่ยองแจช่วยซักผ้า ล้างจาน ไม่อย่างนั้นแดฮยอนคงต้องแปลงร่างเป็นนังแจ๋วไปแล้วแน่ๆ
“แดฮยอน เอาดอนโน๊ะไปด้วยนะ เหมือนมันซึมๆ อ่ะ สงสัยจะเบื่อ”
“ยองแจอุ้มนะ”
“อือ... เดียวพี่อุ้มเอง J”
……….WITH YOU……….
ยูยองแจ...
คนเลวเสมอต้นเสมอปลาย...
หลังจะหัก!! กระเป๋าใส่แมวนี่ไปแอบซื้อมาตอนไหน แล้วทำไมต้องเอามาให้แดฮยอนสะพาย ดอนโน๊ะก็โตขึ้นทุกวันแถมยังกินจุ น้ำหนักเกือบจะสิบกิโลอยู่แล้ว นึกสภาพแดฮยอนสะพายกระเป๋าที่มีแมวตัวอ้วนๆ ห้อยต่องแต่งอยู่ข้างหน้าสิ ;___;)
“ยองแจ... หนักอ่ะ”
“เมี้ยว~”
“ไม่ต้องมาเมี้ยวเลย ทำไมตัวหนักอย่างนี้วะไอ้ดอนลูกพ่อ”
“ไม่ต้องไปว่าดอนโน๊ะเลย นายนั่นแหละที่เทอาหารให้มันเกินขนาด”
อะไรก็แดฮยอน แดฮยอนทำอะไรก็ผิด ก็ยองแจเทให้มันน้อยอ่ะ แดฮยอนกลัวดอนไม่อิ่มก็เลยไปแอบเพิ่มให้ ผิดตรงไหนที่แดฮยอนรักลูก
“หนักอ่ะ ขี้เกียจเดินแล้ว”
สะพายแมวมาเดินเล่นในตลาดเมียงดงนี้คิดว่าสบายมากสินะ ยองแจเดินสบายปร๋อแต่แดฮยอนหลังจะหักมิหักแหล่ คนก็เยอะ อากาศก็เริ่มร้อน อุ้มแมวไม่พอยังต้องหิ้วของพะรุงพะรัง แดฮยอนวางถุงข้าวของที่ช็อปปิ้งมาลงกับพื้นแล้วทิ้งตัวนั่งยองๆ กอดแมวไว้ทำหน้าอย่างกับเด็กเอาแต่ใจ
“แดฮยอนลุก มันเกะกะคนเค้าเดินไปเดินมานะ ลุกก่อน”
“ก็หนักอ่ะ”
“งั้นเอาดอนโน๊ะมา”
ก็แค่นั้นแหละ...
แดฮยอนยิ้มร่ารีบลุกขึ้นยืนพรางปลดกระเป๋าใส่แมวให้ยองแจก่อนจะจับถุงข้าวของขึ้นมา
“แค่นี้เอง ไม่เห็นจะหนักเลย หิ้วของแล้วเดินตามมา!”
เดินไปเลยจ้า...
เดี๋ยวรู้เลย J
10 นาทีผ่านไป...
“แด...”
ไม่ต้องมาเรียก
“หนักอ่ะ...”
พูดกับใคร? ทำเป็นไม่ได้ยินได้ป่ะ?...
“เอาดอนโน๊ะไป...”
ดอนโน๊ะไหน ไม่รู้จัก
ผลุบ!!
อาการเดียวกันกับแดฮยนเป๊ะ ยองแจนั่งยองๆ กอดแมวไว้ ต่างกันตรงที่ข้างกายไม่มีถุงข้าวของเพราะมันอยู่ในมือแดฮยอนซะหมด ไม่ได้อุ้มแมวก็ใช่ว่าจะไม่หนักนะ นี่ถือว่าฟิตกล้ามไปในตัวด้วยเลย
“ลุกก่อนพี่ยองแจ เกะกะคนเค้าเดินไปเดินมานะ”
ได้ทีแล้วย้อน...
แดฮยอนยืนซ้อนหลังยองแจบังคนที่เดินสวนกันไปมาไม่ให้เหยียบหัวยองแจเข้า ยิ่งตัวเล็กๆ อยู่ เผลอๆ มีคนเหยียบตายจะทำไง?
“หนักอ่ะ...”
“งั้นไปสวนสาธารณะมั้ย? ปิ๊กนิ๊กกัน”
“อือ ไปๆๆๆ”
……….WITH YOU……….
จะไปปิ๊กนิ๊ก แต่ประเด็นคือไม่มีของกินเลยซักอย่าง
“แวะซุปเปอร์ข้างหน้า ซื้อแต่ขนมก็ได้”
“เค้าไม่ให้เอาแมวเข้า ยองแจเข้าไปคนเดียวนะ”
แดฮยอนจอดรถเทียบทางเท้า ขอบทางขาวดำแสดงว่าจอดได้ ยื่นกระเป๋าเงินให้ยองแจก่อนจะอุ้มดอนโน๊ะมาไว้บนตัก
“พี่ซื้อของไม่เป็น”
“ยองแจอยากซื้ออะไรก็ซื้อเถอะ กินได้ก็พอแล้ว”
“นี่ประชด?”
“เปล่าครับ พี่ยองแจอยากกินอันไหนก็ซื้ออันนั้นแหละ”
แล้วยังไงล่ะ... ซื้อไม่เป็นแต่ก็ต้องจำใจมา... คนอื่นถือตะกร้าแต่ยองแจเลื่อนรถเข็น ในรถเต็มไปด้วยซองขนมขบเคี้ยว ขนมปัง นม น้ำผลไม้ และอีกมากมายที่ยองแจคิดว่ากินได้ เลือกของไปก็ได้เวลาคิดไปด้วย การไม่มีแดฮยอนอยู่ข้างๆ จะทำอะไรก็ดูลำบากไปซะหมด ผิดที่แดฮยอนตามใจจนเคยตัว หรือว่ายองแจเองผิดที่ทำตัวดื้อด้านไม่ยอมเรียนรู้อะไรเลย
ถ้าไม่มีแดฮยอนจริงๆ ยองแจจะทำยังไงดีนะ...
“เฮ้อ... หวังว่านายจะไม่ทิ้งพี่ไปอีกนะแดฮยอน...”
“ไม่ทิ้งหรอก ใครจะปล่อยให้ยองแจอยู่คนเดียว J”
“!!!”
รอบเอวถูกโอบกอดจากทางด้านหลัง เสียงทุ้มดังอยู่ข้างหู ลมหายใจอุ่นร้อนคลอเคลียผ่านผิวแก้ม ยองแจสะดุ้งเล็กน้อยแต่เพราะสัมผัสที่คุ้นเคยจึงทำให้วางใจ ใบหน้ามีเลือดฝาดขึ้นมาเมื่อนึกได้ว่าอีกคนต้องได้ยินสิ่งที่ตนเองพึมพำออกไปเมื่อซักครู่
“ม... มาได้ไง ดอนโน๊ะล่ะ?”
“ยองแจหายไปนาน เป็นห่วงเลยตามมาดู ดอนโน๊ะฝากจุนฮงไว้ข้างนอก”
“จุนฮง?”
“หลานผมเอง เมื่อกี้มันไถลสเก็ตบอร์ดผ่านหน้าไป เลยเรียกมันมาใช้งานซักหน่อย”
“อือ... จะไปจ่ายเงินแล้ว ปล่อยสิ”
ยองแจสะบัดตัวเบาๆ ส่งสัญญาณให้อีกคนคลายอ้อมกอด แดฮยอนยอมทำตามเปลี่ยนจากกอดเป็นยืนซ้อนหลังวางมือไว้บนที่จับรถเข็น กักยองแจไว้ในอ้อมแขนแล้วออกแรงดันพร้อมกับเดินไปข้างหน้า
“เดินดีๆ สิ =///=)”
“ไม่เอา เดี๋ยวยองแจหาย”
หายแน่... หายไปจากโลกใบนี้เลย ยองแจยกมือขึ้นปิดใบหน้าแดงกล่ำ เดินมั่ว สะดุดขาตัวเองบ้าง เดินชนรถบ้าง แดฮยอนก็เอาแต่ยิ้มขำกลั้นหัวเราะเอาไว้เกรงว่าอีกคนจะเขินไปกันใหญ่
“จะหยิบของ ปล่อยก่อนดิ”
“ก็หยิบไปสิ ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย”
อยากจะจับขวดน้ำผลไม้ฟาดหัวแดฮยอน แต่ก็อายจนไม่อยากจะยืนอยู่ตรงเค้าท์เตอร์แคชเชียร์นี่นานๆ ยองแจกุลีกุจอหยิบของในรถเข็นวางบนเค้าท์เตอร์ ก้มหน้าหลบสายตาของพนักงานที่มองมาอย่างเขินๆ เช่นกัน
เขินอะไร...
ยองแจสิที่สมควรจะเขิน ><
ชำระเงินเสร็จก็รีบเฟดตัวเองออกจากอ้อมแขน จับถุงที่มีน้ำหนักน้อยๆ แล้วรีบวิ่งออกจากซุปเปอร์มาเก็ตทันที
“ไอ้บ้า!!!”
พอมาถึงรถก็ตะโกนใส่หน้าแดฮยอนยกใหญ่ มือน้อยระดมตีลงไปบนหน้าอกแดฮยอนถี่รัว คนโดนกระทำก็เอาแต่หัวเราะชอบใจไม่ขัดขืนเลยซักนิด
“หัวเราะทำไม งื้อ~”
“ก็ดูดิ หน้าแดงอย่างกับตูดลิง ฮ่าๆๆๆ”
“ไอ้ดำ!!!”
คนตัวเล็กกระฟัดกระเฟียดเหวี่ยงถุงขนมไปมา เฉียดหน้าแดฮยอนไปก็หลายที ก็คนมันเขินอ่ะ อายด้วย แดฮยอนเปิดประตูรถวางถุงขนมลงบนเบาะหลังก่อนจะแย่งถุงที่อยู่ในมือยองแจไปวางไว้ด้วย
“พี่แดฮยอน เอาไอ้ลูกขนุนนี่ไปซักที มันหนักนะ”
เด็กตัวสูงผิวขาวๆ ไถลสเก็ตบอร์ดออกมาจากใต้ต้นไม้ หยุดลงตรงหน้าแดฮยอนแล้วยื่นไอ้แมวอ้วนน้ำหนักเกือบสิบกิโลมาให้ สีหน้าของจุนฮงบ่งบอกได้ชัดว่ามันหนักจริงๆ แดฮยอนรับดอนโน๊ะมาอุ้มไว้ อมยิ้มมุมปากเสสายตาไปทางยองแจ
“หนักเหมือนแม่มันนั่นแหละ ขอบใจมากนะจุนฮง ยองแจจ่ายค่าขนมน้องไปดิ๊”
อย่าคิดว่าไม่โกรธนะ เมื่อกี้บอกว่าหน้าแดงเหมือนตูดลิง แล้วตอนนี้ยังมาบอกว่าอ้วนเหมือนไอ้ดอนอีก นี่เก็บอาการสุดๆ แล้วนะ เอาไว้ระเบิดทีเดียว!!!
“อะ... จะเอาเท่าไรหยิบไปเลย”
จริงๆ จุนฮงก็ไม่ได้เป็นคนเห็นแก่เงินนะ แต่ยองแจยื่นกระเป๋าเงินมาให้ขนาดนี้เลือกจะไม่ปฏิเสธก็แล้วกัน เพราะสนิทกันกับแดฮยอนทำให้จุนฮงย่ามใจ หยิบแบงค์ห้าพันวอนออกมาประมาณสิบใบเห็นจะได้ เมื่อสมใจแล้วจึงยิ้มหวานเก็บเงินเข้ากระเป๋าตัวเองแล้วคืนกระเป๋าเงินเบาหวิวคืนให้ยองแจ
“เห้ย!! จุนฮง นี่มึงกะจะรวยเลยรึไง?”
“เปล๊า~ ก็แมวพี่มันหนักราวๆ สิบโล ห้าพันวอนสิบใบ โอเคหายกัน ไปนะ บาย~ ^^”
ไม่รอให้แดฮยอนปาไอ้ดอนใส่หัว จุนฮงรีบไถลสเก็ตบอร์ดจากไปแต่ก็ไม่วายหันมาทิ้งคำพูดที่ชวนให้ยองแจหน้าแดงขึ้นมาอีกระลอก
“อันนยองครัช พี่สะใภ้~”
ครัชพ่อง!!!
งื้อ~
……….WITH YOU……….
“งอนหรอ?”
เงียบ...
“กินนมป่ะ เจาะให้”
เงียบ...
“ขนมปังก็น่ากินนะ งั่มๆๆ”
เงียบ...
“โห~ ขนมนี่ ซองใหญ่โคตรพ่อโคตรแม่ กินป่ะ?”
มอง...
อย่างน้อยก็มองละ =_=)
ได้ตายเถอะ ปูเสื่อนั่งมาเกือบชั่วโมง ปล่อยไอ้ดอนให้ไปวิ่งเล่นจนน้ำหนักมันลดไปห้ากิโลแล้วยองแจก็ยังไม่ยอมคุยด้วยซักคำ คราวนี้โกรธจริงไม่ติงนังนะเออ...
“หายโกรธเถอะนะ...”
มอง... จิกด้วย
“ไม่สงสารผมหรอ? พูดคนเดียวมาเกือบชั่วโมงแล้วนะ”
มอง... จิกกว่าเดิมอีก
“ไม่รักกันแล้วหรอ?”
อย่าเล่นมุขนี้...
“รักยองแจนะ”
อย่าง้ออย่างนี้ดิ...
“ไม่อยากจูบแดฮยอนแล้วสินะ เฮ้อ~”
โอ๊ย! ยอม...
“ก็อย่าแซวอย่างนั้นสิ ใครมันจะไปอยากหน้าแดงเหมือนตูดลิง แล้วพี่ก็ไม่ได้อ้วนเหมือนดอนโน๊ะด้วย!!”
ยองแจหันไปฟาดขาแดฮยอนยกใหญ่ ใบหน้าง้ำงอมันดูน่ารักจนแดฮยอนอดใจไม่ไหวต้องดึงอีกคนเข้ามากอดแล้วหอมแก้มซ้ายขวาแบบจัดหนัก ยิ่งเสียงงุ้งงิ้งนั่นยิ่งทำให้แดฮยอนอยากจะกดยองแจมันตรงนี้ซะเลย
“ไม่ต้องมาเนียนกอดเลย ชิ!!”
“แล้วหายโกรธรึยัง?”
“ไม่หายก็อดจูบน่ะสิ -3-“
บอกไปแล้วว่าตั้งแต่มีความรักยูยองแจเหมือนคนไม่เต็มบาทอย่างไงอย่างงั้น อารมณ์ก็แปรปรวนยิ่งกว่าผู้หญิงมีประจำเดือน แต่ที่ยองแจมีมากขึ้นจนสังเกตได้ชัดก็คือความรักที่มักจะแสดงออกมาบ่อยๆ บางครั้งก็แอทแทคจนแดฮยอนสมองเบลอไปเลยก็มี ยกตัวอย่างเช่น...
‘ถ้าแดฮยอนเป็นโคลน ยองแจจะเป็นควาย’
‘อะไรวะ?’
‘ยองแจจะได้จมปัก เพราะรักแดฮยอน’
‘เออะ...’
ถึงมุกจะเสี่ยวแต่ก็เกี่ยวใจแดฮยอนไปเต็มๆ นึกไม่ถึงหรอกว่ายองแจจะกล้าเล่นแบบนั้น แต่ก็เอาเถอะ แดฮยอนถือว่ามันเป็นการแสดงความรักของยองแจ
“จูบแล้วต้องหายโกรธนะ...”
“หายตั้งแต่บอกว่ารักยองแจนู้นแล้ว~”
โจ่งแจ้งไปหน่อยก็เถอะ... ก็คนมันอยากจูบอ่ะ แดฮยอนเคลื่อนใบหน้าลดระยะห่างเข้าไปเรื่อยๆ จนริมฝีปากประทับกัน จูบอ่ะ... เข้าใจใช่มั้ย? คงไม่แค่เอาปากประกบกันหรอก... กวาดลิ้นละเลียดชิมความหวานจนหนำใจนู้นแหละถึงจะผละออก
“แดฮยอน...”
“หืม?”
“สัญญานะว่าจะไม่ทิ้งกัน”
“ผมไม่สัญญา”
“!!!”
แค่คำพูดสั้นๆ แต่กลับทำให้ยองแจสะบัดตัวจะออกจากอ้อมกอด ยังดีที่แดฮยอนแข็งแรงกว่ากระชับกอดไว้แน่นก้มหน้าลงไปสบตากับคนที่นั่งหน้าบึ้งอยู่ในวงแขน
“ฟังก่อนดิ”
“ฮึก~”
ได้เรื่อง... พี่คนสวยน้ำตาปริ่มขอบ ซบหน้าลงกับอกกว้าง โอบกอดแดฮยอนไว้ด้วยแขนที่สั่นเทา ยองแจกลัวจะสูญเสียขนาดไหนวัดได้จากความแน่นของอ้อมกอดนี่แหละ แน่นจนแดฮยอนมีสุขล้นปรี่
“ผมไม่สัญญาหรอกว่าผมจะไม่ทิ้งพี่ให้อยู่คนเดียวอีก”
“ฮื่อ~”
มือหนาลูบแผ่นหลังยองแจอย่างปลอบประโลม ปลายจมูกโด่งฟังลงไปในกลุ่มผมนุ่มนิ่ม กอดร่างเล็กโยกตัวไปมา
“แต่ผมสัญญาว่าจะไม่ทำให้พี่ยองแจเสียใจเพราะคำว่าเลิกรา...”
“แด...”
ดันยองแจออกเพื่อสบตา แดฮยอนยกยิ้มบางๆ ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปประทับจุมพิตแผ่วเบาลงบนริมฝีปากอิ่ม ลากเลื่อนริมฝีปากผ่านผิวแก้ม เรื่อยไปจนหยุดอยู่ที่ข้างใบหู กระซิบบอกคำสัญญาให้อีกคนวางใจ
“ผมรักพี่ แล้วผมก็จะอยู่ตรงนี้”
“....”
เพราะมีคุณผมถึงยืนอยู่ตรงนี้ อยู่เพื่อปกป้องคุณ
“อยู่เคียงข้างและปกป้องพี่ยองแจตลอดไป J”
คุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว จับมือผมเอาไว้ ผมจะอยู่ข้างๆ คุณ
“พี่เองก็อย่าทิ้งผมไปล่ะ”
ถ้าคุณเหงา ผมเองก็คงจะเหงา
“ไม่ทิ้งหรอก ไม่ทิ้งแดฮยอน”
สำหรับผมแล้ว ไม่มีใครมาแทนที่คุณได้เลย
“รักแดฮยอนแค่คนเดียว”
มีคุณ มีผม... อยู่ด้วยกันตลอดไป...
หยาดน้ำตาของคุณช่างล้ำค่า ผมจะจดจำมันเอาไว้...
เป็นเพราะน้ำตาของแดฮยอนที่ฉุดรั้งยองแจให้ออกมาจากความทุกข์ระทม ดึงยองแจออกมาจากความรักที่มีแต่ตัวเองที่เจ็บอยู่ฝ่ายเดียว ถ้าไม่มีแดฮยอน ยองแจคงไม่มีวันรู้หรอกว่าความรักที่แท้จริงเป็นยังไง... หรืออาจจะรู้ในวันที่มันสายเกินไป
ดีแล้วที่ยังทัน...
ในยามที่คุณท้อผมจะกอดคุณเอาไว้ ในยามที่ไม่เหลือใครผมจะอยู่ข้างกายคุณ
“เชื่อใจผมใช่มั้ยพี่ยองแจ”
“เชื่อสิ พี่เชื่อใจแดฮยอน”
“แล้วพี่ก็จะมองแค่ผมใช่มั้ย?”
“สายตาพี่ไม่เหลือไว้ไปมองคนอื่นแล้ว แม้แต่ในความฝันก็ยังมีแค่แดฮยอน แดฮยอน แดฮยอน แล้วก็แดฮยอนยอนเต็มไปหมดเลย~”
อยู่ด้วยกันกับคุณตลอดไป
Forever with you…
“ยองแจ...”
“หือ?”
“น่ารักอย่างนี้...”
“?!”
“บอกมาคืนนี้...”
“=////=)”
“อยากได้กี่ครั้ง?”
“....”
“J”
“ไอ้ดำปากบึน!!! ไอ้โรคจิต!!! ไอ้วิตถาร!!! ไอ้บ้ากามมมมม!!!”
ฉันจะบอกรักเธอ ต่อให้เป็นร้อยล้านครั้งก็ยอม~
……….WITH YOU……….
When I WITH YOU
เมื่อยังรัก ข้างกายจะมีกันและกันตลอดไป
END…
จบแล้ว... TOT) ร้องไห้แปป ฮื่อออออ~ ในที่สุดเราก็หาบทให้ชเวจนได้ #ปรบมือรัวๆ
--> น้องดอนปากบึน คนบ้ากาม คนวิตถาร คนหื่น!! ยองแจแพ้ทางตลอดๆ
--> จบโปรเจค เซ้นซิบิลิตี้ รอโปรเจคต่อไปของ ‘แดแจ’ ด้วยนะ อัพในนี้แหละ
--> ยังยืนยันจุดยืน กระทู้ฟิคอันนี้มีไว้เพื่อชิปเปอร์แดแจที่หาฟิคอ่านไม่เจอ
--> โปรเจคหน้าชื่อ ‘Love is… วังวนรัก’ #รอกันด้วยนะคะ <3
โปรเจคนี้ลาไปก่อนนะจ๊ะ >< อันนยองงงง~
ความคิดเห็น