คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ϟ SHOT VII ➣ ขอกลับด้วยนะ
“ลงไปเลย”
ไล่คนหน้ามึนที่นั่งนิ่งๆไม่ยอมลงไปทั้งที่ก็ถึงหน้าบ้านของตัวเองแล้วเรียบร้อยไอพี่คนนี้มันมีกี่บุคลิกกันวะเดี๋ยวเหมือนแมวเดี๋ยวก็ฟอร์มจัด
“หิวจัง”
พูดลอยตอนก้าวขาลงจากรถทำเหมือนพึมพำกับตัวเองแต่ตั้งใจให้คนที่ยังคงคร่อมอยู่บนรถแน่นอนว่าแบมแบมได้ยินมันอย่างชัดเจน
“ไปเซเว่นก็ไม่เป็น ทำกินเองก็ไม่ได้ เฮ้ออ”
ยังไม่วายบ่นต่อเมื่อเปิดประตูรั้วหน้าบ้านเข้าไปได้แบมแบมยังคงอยู่กับที่ไม่ขยับไม่พูดไม่มองเขากำลังคิดว่าจะจัดการยังไงดี
แบมแบมไม่ใช่คนไร้น้ำใจภายนอกเขาอาจจะดูปากจัดกับมาร์คแต่อีกคนก็เหมือนกับเพื่อนใหม่ถึงจะแก่กว่าก็ตามหากไม่มีที่พึ่งเขาก็อยากจะเข้าไปช่วยแบมแบมไม่อยากชวนมาร์คไปกินข้าวที่บ้านแม้ว่าอาหารที่บ้านเขาจะเหลือเฟือและอร่อยมากก็ตาม
เดี๋ยวม๊าอวยพี่มันไม่เอาหรอก..
ไม่ทันไรก็เผยยิ้มออกมาเมื่อคิดหนทางออกแบมแบมไม่พูดอะไรเพียงแค่เลี้ยวรถเปิดประตูเข้าไปจอดในบ้านมาร์คมองตามอย่างอาลัยอาวรณ์
คนอะไรทำไมใจดำงี้อ่ะT3T
“กลับมาแล้วหรอลูกทานข้าวมารึยัง”เสียงของม๊าดังขึ้นทันทีที่แบมแบมก้าวเข้ามาในบ้านวางสัมภาระของตัวเองไว้ใกล้ๆแล้วเดินไปหาคนที่นั่งรออยู่บนโซฟา
“ยังค่ะแต่ม๊า..”หย่อนตัวลงนั่งข้างๆแล้วซบอย่างออดอ้อน
“..?”
“คือ...”
“มีอะไรคะ”
“คือวันนี้พี่มาร์คซ้อนมอเตอร์ไซค์แบมแบมกลับมาน่ะค่ะแล้ว...เขายังไม่ได้กินอะไรแถมยังไม่ได้ซื้ออะไรมาติดไว้ที่บ้านด้วยแบมเลยจะขอม๊า..”
“ให้พี่เขามาทานบ้านเราหรอ?ได้สิ”ม๊าพูดเองเออเองหันใบหน้าเปื้อนยิ้มมามองเขาที่ส่ายหน้าไปมา
“เขาไม่มาน่ะค่ะเขาบอกว่าเกรงใจ”แหลเนียนมากเลยกูนี่
“แบมเลยจะขอม๊าเอาของสดไปทำที่บ้านพี่เขาอ่ะค่ะ”
“อ๋อ ได้สิงั้นแบมก็ไปหาป้านวลแล้วขอวัตถุดิบไปทำละกันนะแล้วหนูจะกินกับพี่เขาที่นั่นเลยใช่มั้ย”แบมแบมพยักหน้ายิ้มๆแล้วขอตัวไปเอาของกับป้านวลแม่ครัวคนเก่งของบ้านก่อนมุ่งหน้าไปยังบ้านของคนที่ไม่รู้จะกินอะไรดีในสภาพเอาเสื้อออกจากกระโปรงแล้วใส่รองเท้าแตะธรรมดา
“หมดสภาพเชียว”
“เฮ้ย!”
“เฮ้ยไรขวัญอ่อนหรอ”
แบมแบมมองคนที่นอนแผ่อยู่บนโซฟาไม่ได้รู้สึกถึงการมาของเขาซักนิดแถมยังทำหน้าตกใจสะดุ้งสุดตัวตอนเขาเอ่ยปากพูดออกมาอีกแบมแบมขำหน่อยๆแล้วเดินเลยมาไม่สนใจหรือพูดอะไรเข้าไปในห้องครัวจัดการวางของแล้วนำออกมาวางเตรียมไว้เพื่อเริ่มทำอาหารมื้อเย็นประทังชีวิตนี้
“ทำไรอ่ะ”มาร์คเดินตามมาแล้วถาม
“ซักผ้า”
“ซักในครัวอ่ะนะ?”
แบมแบมหันไปเท้าสะเอวมองอีกคนอย่างหาเรื่องแต่ก็ถอนหายใจปล่อยอารมณ์อยากกระทืบคนตรงหน้าให้ลอยไปกับอากาศเขาไม่อยากฆ่าใครตอนนี้กินเสร็จเมื่อไหร่ค่อยว่าและพิพากษากันอีกทีนึง
“จะทำอาหารให้กินหิวไม่ใช่ไง้”
“จริง?”
“เออใช่ค่ะ มีอะไรที่กินไม่ได้มั้ยพี่อ่ะ”
แบมแบมพยักหน้าเข้าใจเมื่ออีกฝ่ายส่ายหน้าเป็นคำตอบก่อนหันกลับไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อไปแต่ปากก็ยังพูดบอกคนที่ยังยืนอยู่ที่เดิม
“พี่ไปอาบน้ำจัดการตัวเองเถอะแล้วค่อยลงมารอ”
มาร์คยิ้มมองแผ่นหลังเล็กที่หันหลังให้เขาถึงแม้จะพูดกับเขาอยู่ความรู้สึกตอนนี้เหมือนตัวเองกลับมาจากทำงานแล้วเดินมาเห็นภรรยาที่น่ารักกำลังทำกับข้าวพร้อมกับพูดว่า‘ที่รักพึ่งกลับมาเหนื่อยๆไปอาบน้ำอาบท่าแล้วค่อยลงมาเถอะค่ะฉันจะจัดโต๊ะรอ’
เพียงแต่ตอนนี้มันไม่ใช่เจ้าของแผ่นหลังนี้เป็นแค่น้องบ้านตรงข้ามที่ไม่เห็นเขาเป็นพี่ถึงปากจะเรียกเขาว่าพี่ที่มาทำอาหารให้กินด้วยความสงสารกลัวว่าเขาจะอดตาย
ร่างหนาเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมหน้าตาเปื้อนยิ้มจู่ๆวันนี้ก็รู้สึกมีความสุขเหมือนจับฉลากแล้วได้รางวัลเป็นเพิ่มชีวิตอีกสามสิบปีพาร่างอันเปรมปรีของตัวเองไปนั่งเช็ดหัวบนเตียงพลันสายตาไปหยุดที่กรอบรูปข้างเตียง
รูปของมาร์คกับเจ้าสาวของเขา
“รอเอินอีกนิดนะคะเจ้าสาวของพี่”
บรรจงจูปลงบนรูปภาพที่เขารักษาอย่างดีเสมือนกับเป็นหัวใจของเขารูปของเด็กผู้หญิงที่กำลังเล่นของเล่นอย่างสนุกสนานแม้ว่ารูปมันจะไม่ชัดแต่เขาก็ยังเอาไปให้ร้านอัดใส่กรอบไว้แล้วเก็บไว้กับตัว
“พี่!!!!!!!!!!”
เสียงตะโกนจากข้างล่างเรียกให้คนที่จ้องกรอบรูปจำต้องวางลงแล้วเดินลงไปยัดเมนูที่คิดว่าคงอร่อยที่สุดในโลกเข้าท้องจะได้ยังมีชีวิตอยู่ต่อไป
“แบมทำอาหารที่รสชาติเป็นกลางที่สุดละคงไม่ติดหรูนะ”
มาร์คมองอาหารที่วางอยู่ข้างหน้านิ่งเขาไม่ได้ประมวณผลว่ามันคืออะไรแต่เข้ากำลังทึ่งกับความน่ากินของมันอยู่ต่างหากกลิ่นที่ลอยมากระทบกับจมูกทำให้อยากจะยัดแม่งทั้งจานลงท้องตอนนี้เลย
“กินได้ป่ะ?”แบมแบมถามเมื่อเห็นคนตรงหน้านิ่งไปและมาร์คก็พยักหน้ารับแบมแบมยิ้มน้อยๆแล้วเริ่มจัดการของตรงหน้าอย่างมีความสุขมาร์คก็เช่นกัน
ประสาทสัมผัสทุกอย่างเหมือนถูกปุ่มสต๊อปฉุกเฉินโดยทันทีเมื่อกลืนคำแรกลงไปสายตาจ้องแบมแบมที่กินอย่างไม่สนใจใครจนเหมือนอีกคนจะรู้ตัวเงยหน้าขึ้นมาอย่างสงสัยหรือจะเป็นเพราะไม่ถูกปากคนนอกเมืองกันนะ?เอ้ยลืม เมืองนอกนิหว่า
“ไม่อร่อยอ่อครั้งที่แล้วยังกินได้อยู่เลยตอนนั้นไม่ได้ตั้งใจทำเลยนะหรือต้องให้ทำแบบลวกๆถึงจะกินได้ นี่ทำสุดความสามารถเลยนะเหมือนที่ทำให้ม๊าเลย”
“. . .”
“เห้ย ตอบดิอย่าเงียบแบบนี้”
“แบมแบม”
“อะไร”
“มาทำให้กินอีกบ่อยๆได้ป่ะ”
“ตลกแดกละ”
“พูดจริงๆ”
ต่างคนต่างมองหน้ากันพร้อมกับหัวเราะออกมาแต่ก็ยังไม่วายโดนร่างบางชูส้อมขู่ให้กินต่อไปมาร์คเลยต้องก้มหน้ากินต่ออย่างสมยอม
ตลอดการทานอาหารมื้อเย็นเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยไม่เชิงมีความสุขไม่เชิงอึดอัดแต่เป็นกันคุยกันแบบสบายของคนที่พึ่งได้เจอกันไม่นานแบมแบมถามเขาในเรื่องที่ตัวเองอยากรู้และแนะนำเขาในการอยู่ที่โรงเรียน
เขาได้ไลน์ของแบมแบมมาแน่นอนว่าไม่ใช่เพราะแบมแบมให้เขาไว้ติดต่อกันหรอกแต่เป็นเพราะเขาเอาความโง่มาใช้เป็นข้ออ้างต่างหาก
‘ช่วงครึ่งเทอมแรกพี่ต้องเรียนภาษาไทยเสริมทุกวันเลยอ่ะ’
‘ก็ไม่แปลกทำตัวเองทั้งนั้นเพื่อนพี่ก็พอกัน’
‘แล้วพี่ก็ต้องกลับเองตอนที่รถไม่มีทุกวันเลยอ่ะ’
‘พี่จะเอาอะไรบอกมาดีกว่า’
นั่นแหละมาร์คถึงได้เอ่ยปากขอข้อมูลติดต่อไว้เพราะจะขอกลับด้วยตอนแรกแบมแบมก็ไม่ให้บอกว่ามีแค่วันนี้ที่แบมแบมกลับเย็นและไม่มีใครกลับด้วยถึงให้มาร์คติดรถไปด้วยได้แต่มาร์คก็หาเหตุผลมาพูดให้ตัวเองเห็นว่าไม่มีทางเลือกจริงๆแบมแบมถึงได้ยอมให้มาแถมยังมีข้อแม้ให้อีกด้วย
‘แต่พี่ต้องยอมซ้อนสามเป็นบางวันนะ’
รู้ทันทีว่าไอคนคนนั้นคือใครต้องเป็นแฟนของแบมแบมไอหมอนั่นแน่ๆแต่ไม่เป็นไรเพื่อกระชับความสัมพันธ์โดยการขอกลับบ้านด้วยเขาก็ยอมถึงจะมีแค่บางวันที่มีก้างก็เถอะมาร์คโอเค้ มาร์คทนได๊
ได้โปรดลืมไปเถอะไอที่ว่าเขาทนได้น่ะ
กูทนไม่ได้โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
จากที่เมื่อวานแบมแบมยอมให้เขากลับบ้านด้วยและจะมีบางวันที่ต้องซ้อนสามมาร์คก็ไม่ได้คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ตอนนี้เขาได้แต่นั่งหน้าบึ้งอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์ที่ข้างหน้าเป็นไอผู้ชายที่แบมแบมเอาแต่สนใจและคุยกันอย่างสนุกสนาน
แฟนกันแต่คุยมึงกูกันมันแสดงถึงความสนิทของทั้งคู่มากจนเขาอิจฉาในใจเบาๆจริงๆก็ไม่เบาอ่ะเผลอเอาหัวไปโขกคนข้างหน้าหลายรอบโดยอ้างว่ารถมันกระตุกเลยไม่ได้ติดใจอะไรกันไอเตนล์นั่นก้ไม่ได้มีท่าทีว่าจะไม่ชอบเขาออกแนวเห็นเขาเป้นรุ่นพี่คนใหม่มากกว่าชวนคุยบ้างเป็นครั้งคราวเพราะเห็นว่าเป็นผู้ชายเหมือนกัน
แต่ยังไงก็อยู่กันสองคนกับแบมแบมเยอะกว่าอยู่ดี!!!!!!
“บายพี่”
“ไว้เจอกันครับพี่มาร์ค”
มาร์คยกมือลาเล็กน้อยแล้วหันหลังเบะปากเขาทำใจแย่งแบมแบมมาไม่ได้เพราะเตนล์ก็ไม่ใช่คนแย่แต่เขาชอบแบมแบมหนิรอเวลานี้มานานแล้วด้วย เฮ้อ
ใครก็ได้ให้มาร์คซบไหล่ร้องไห้หน่อยเถอะ
“กลับมาแล้วหรอลูกกินข้าวมาแล้วหรอหืม”แบมแบมส่ายหน้าตอบในขณะที่เตนล์เดินเข้าไปกอดม๊าอย่างที่ทำเป็นประจำ
“แล้วทำไมถึงกลับเย็นกันล่ะงั้น”
“พอดีรอพี่มาร์คเรียนเสริมที่โรงเรียนน่ะค่ะพี่เขาขอกลับด้วย”
ม๊ายิ้มกว้างเอ่ยชมที่แบมแบมมีน้ำใจและบอกว่าดีแล้วที่ให้มาร์คกลับด้วยทุกวันอย่างน้อยก็จะได้รู้จักกันมากขึ้นเผื่อเมื่อไหร่ที่พี่เขาลำบากจะได้ช่วยเหลือแบมแบมทำได้แค่ยิ้มแหยไปให้แล้วขอตัวขึ้นไปอาบน้ำพร้อมกับปลิงที่มาขอนอนด้วยอีกตัว
“มึงกูว่าแม่มึงดูอยากให้มึงรู้จักพี่มาร์คนั่นเนอะ”เพื่อนตัวดีพูดทันทีเมื่อปิดประตูห้องเสร็จแบมแบมเออออตามไปเก็บของเตรียมตัวอาบน้ำพลางเล่าเรื่องที่ม๊าชอบใช้เขาไปหาพี่หัวทองบ้านตรงข้ามนั่น
“แต่ก็ช่างมันเหอะมึงกูก็ไม่ได้อะไรอ่ะพี่เขาก็ไม่แย่”
“เออใช่ กูรู้สึกถูกชะตากับพี่มาร์คยังไงก็ไม่รู้แต่พี่เขาดูไม่ชอบกูว่ะ”
“ไมคิดงั้นอ่ะ”
“มึงต้องเห็นสายตาที่เขามองกูเว่ย โคตรเหี้ยอ่ะ”
แบมแบมขำกับท่าทางประกอบของเพื่อนที่ทำหน้าเลียนแบบตอนพี่หัวทองมองมันเขาไล่เตนล์ไปอาบน้ำเขาจะได้อาบต่อแล้วลงไปกินข้าว
พอเพื่อนซี้ทั้งสองคนเดินลงไปประทับบนโต๊ะอาหารเรียบร้อยพร้อมยัดของตรงหน้าม๊าก็บอกให้เขาไปเรียกพี่มาร์คมาทานด้วยเพราะเหลืออีกตั้งหลายวันกว่าจะถึงวันเสาร์ที่พี่แกจะไปซื้อของมาใส่ตู้เย็นไว้แบมแบมอยากจะขัดแต่ก็เลือกที่จะเดินออกมาทิ้งให้เตนล์นั่งคุยกับม๊าไปก่อน
“พี่”คนบนโซฟาละสายตาออกจากทีวีหันมาหาเขาที่พึ่งเรียกไป
“อ้าวแบมแบม”
“กินข้าวยัง”
“(0 0 )( 0 0)”
“ม๊าชวนไปกินข้าวที่บ้านอ่ะ”
จบแค่นั้นก็หันหลังเดินออกมาทันทีได้ยินเสียงคนข้างหลังบอกให้รอด้วยแต่เขาก็ไม่ได้หยุดรอคนหิวจะยัดบ้านทั้งหลังได้อยู่แล้วไม่รอหรอกเดินมาชวนไปกินข้าวตามคำสั่งม๊าก็ดีแค่ไหนแล้ว กลัวอดตายหรอก
“มากันซักทีมาเร็วม๊ากับเตนล์หิวจะแย่แล้วมาร์คมานั่งมา”
มาร์คยกมือไหว้คนที่เป็นแม่ของแบมแบมอย่างสุภาพและเดินไปนั่งลงเก้าอี้ที่มองไปฝั่งตรงข้ามแล้วเป็นแบมแบมถัดไปก็เนเตนล์ส่วนแม่ของแบมแบมนั้นนั่งหัวโต๊ะทุกคนเริ่มลงมือทานอาหารทันทีเมื่อนั่งครบมีเสียงคุยบ้างประปรายแต่ก็ไม่ได้เสียงดังหรือดูเสียมารยาทเกินไปหลายครั้งที่แม่ของแบมแบมหันมาถามเขาถึงความเป็นอยู่อย่างเป็นห่วง
ก็แน่ล่ะมาร์คไม่ใช่แค่เด็กบ้านตรงข้ามหนิ
มาร์คว่าอาหารมื้อนี้ค่อนข้างจะบั่นทอนหัวใจเขาอยู่ไม่มากก็น้อยแหละอาหารก็อร่อยนะแต่ภาพตรงหน้าเขานี่ทำให้รสชาติที่อร่อยมากๆหายไปเลยเดี๋ยวตักนู่นตักนี่ให้กันส่วนคุณหญิงของบ้านก็ดูจะยิ้มแย้มให้กับภาพของสองคนนั้นด้วย
ใช่สิ้...มาร์คก็แค่คนที่มากินข้าวด้วยเฉยๆไม่ใช่คนที่พิเศษอะไรมากมาย
แต่หากมาร์คลองมองภาพตรงหน้าอย่างไม่มีความซื่อบื้อหรือคิดไปเองมาร์คก็คงจะไม่ต้องมานั่งพร่ำพรรณนาอะไรแบบนี้หรอก
“เตนล์อ่ะนี่แบมให้”
“นี่เรียกให้หรอเอาอันที่ตัวเองไม่กินให้คนอื่นเนี่ย”
“เออหน่ะมันรกจานก็เห็นว่ากินพูดมากเอาไปอีก”
ตักมะเขือเทศที่อยู่ในจานตัวเองไปใส่จานอีกคนก็เผลอตักไอสิ่งที่เขาไม่ชอบกินติดมาหนิเห็นว่าเพื่อนกินก็เลยยกให้เพื่อนแค่นั้นเอง
สงครามการยัดเยียดของที่ตัวเองไม่ชอบกินแต่เสือกตักติดมาเกิดขึ้นเบาๆระหว่างแบมแบมและเตนล์คนหัวโต๊ะหัวเราะน้อยๆกับคู่เพื่อนซี้ที่เถียงกันตั้งแต่เล็กจนโตแต่ก็ยังตัวติดกันไม่ไปไหนอยู่ดี
“มาร์คอย่าไปถือสองคนนี้เลยนะ”คุณหญิงของบ้านหันมาพูดกับมาร์คที่เอาแต่มองภาพตรงหน้านิ่งๆมาร์คหันมายิ้มแหยๆแล้วก้มหน้ากินต่อ
“สองคนนี้เขาเพื่อนซี้กันตั้งแต่เด็กๆน่ะเลยตัวติดกันขนาดนี้เดี๋ยวเถียงเดี๋ยวรักกันน้าก็ได้แต่ยิ้มเวลาเห็นเขาสองคนอยู่ด้วยกันนี่แหละ”
“เพื่อนซี้กันหรอครับ..”
“ใช่จ้ะมีอะไรรึเปล่า?”
“อ๋อป่าวครับ”
“ม๊าคุยไรกับพี่มาร์คอ่ะ”
ม๊าเอ่ยปัดลูกสาวที่หันมาเห็นเขาหันคุยกับเด็กหนุ่มข้างๆพอดีแล้วบอกให้กินข้าวต่อให้เสร็จจะได้มีเวลาพักผ่อนรอไปเรียนพรุ่งนี้อีกมาร์คกินข้าวเงียบๆต่อไปไม่ได้สนใจอะไรอีกเท่าไหร่ตอนนี้ในหัวเขามีแต่คำเดิมๆ
เพื่อนซี้กัน
เพื่อนซี้กัน
เพื่อนซี้กัน
แล้วที่กูคิดมาตลอดนี่อะไรวะ?
โว้ยไอมาร์คคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคนี่มึงคิดเองเออเองมาตลอดเลยหรอไอควายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
Hashtag #ห่ามเกิร์ล
ไม่น่าคิดเองเลยค่ะพี่มาร์คหายโง่แล้วนะ555555
ไม่รู้ว่ามันอืดไปรึเปล่าแต่อยากให้ค่อยๆเป็นไป
เพราะตอนนึงก็ไม่ยาวเท่าไหร่
แถมแนวเรื่องก็ไม่ค่อยออกแนวรักกันง่ายด้วย
ก็คงต้องรอลุ้นกันไปอ่ะนุ.-.
ปล.ช่วงนี้หน้าฝนดูแลตัวเองกันด้วยนะคะอิคนแต่งนี่ออดๆแอดๆมาหลายวันแล้ว
ปล.2มีคนบอกว่าดึกแล้วเราขอโทษนะคะคือเราลืมว่าเวลาปกติคือดึกแล้วพอดีดึกของเราคือแบบตีสองตีสามอะไรแบบนี้บัญญัติเองอ่ะนะ555555555555
เอนจอยรี้ดดิ้งแอนท์สะดิ้งวิทพี่หัวทอง
Twitter : @_jtzea
O W E N TM.
ความคิดเห็น