คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ϟ SHOT IV ➢ หมอนี่ใคร?
"นั่นพี่แบมป่ะ พี่แบมวันเอที่เป็นนางแบบวัยรุ่นที่ดังๆอ่ะ"
"ก็เออดิพี่เค้าอยู่โรงเรียนนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรละกูนี่ติ่งพี่เค้ามาตั้งแต่เนิ่นๆเลย"
"มึงงงงงพี่เค้าน่ารักอ่ะะะ!!!แมนๆห่ามๆกูชอบสัสสสสสส!!"
"แอร้กกกพี่แบมมมมม~"
"พี่เค้าสวยขึ้นป่ะวะ?"
"นี่มึงล่าสุดกูดูคลิปงานเปิดตัวแบรนด์เสื้อวัยรุ่นที่พี่แบมไปเดินกูโคตรอยากได้พี่เค้าอ่ะฮืออออออ"
"ฮู่วววว"ร่างเล็กถอนหายใจที่ได้ยินเสียงพูดถึงเขาดังมาตั้งแต่ขับผ่านรั้วโรงเรียน
มีแต่คนพูดถึงในด้านดีมันก็ดีอยู่หรอกแต่บางครั้งมันก็เยอะจนเขาเองรู้สึกว่าทำอะไรก็มีแต่คนจับตามองไปซะหมด
มันเหมือนนักโทษที่โดนคุมเป็นพิเศษโดยไม่ให้การกระทำพลาดสายตาผู้คุมขังแม้แต่วินาทีเดียวแต่ก็ช่างมันเถอะแบมแบมเคยแคร์ซะที่ไหนล่ะชินซะมากกว่า
สายตาของเด็กนักเรียนพากันมองอย่างสนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งน้องมอหนึ่งหรือเด็กใหม่ที่ดูจะอึ้งๆที่ได้พบเจอตัวจริงของนางแบบและนักแสดงวัยรุ่นอย่างแบมแบมวันเอ
โรงเรียนมัธยมขนาดใหญ่และมีชื่อเสียงโด่งดังอยู่พอสมควรแม้จะเป็นโรงเรียนรัฐบาลที่ค่าเทอมไม่ได้แพงซักเท่าไหร่พื้นที่และอาคารเรียนที่กว้างขวางของโรงเรียนถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนส่วนที่ติดกับประตูหน้าโรงเรียนคือตึกของนักเรียนชั้นมัธยมต้นถัดมาตรงกึ่งกลางหรือใจกลางของโรงเรียนเป็นสนามบอลขนาดใหญ่ที่มีแสตนเชียร์สำหรับวันกีฬาสีตั้งอยู่ส่วนอีกฝั่งของสนามก็คือตึกเรียนของนักเรียนชั้นมัธยมปลายนั่นเอง
และนั่นเป็นสาเหตุที่ก่อนแบมแบมจะมาจอดรถมอเตอร์ไซค์สำหรับวีไอพีที่ทำตัวดีเด่นอย่างเขาที่ฝั่งมอปลายได้จะต้องผ่านตึกของมอต้นก่อนไม่งั้นเขาคงไม่ต้องมาทนฟังคนพูดถึงเยอะขนาดนี้เพราะหลังโรงเรียนก็มีประตูให้เดินเข้าออกสำหรับเด็กมอปลายเช่นกันแต่มันขับมอเตอร์ไซค์ผ่านไม่ได้ก็แค่นั้น
"อ้าวอีแบมมมมมมมมมม"เสียงเพื่อนตุ้ดคนสนิทรองจากเตนล์ดังขึ้นลั่นห้องทันทีที่แบมแบมก้าวเข้ามายังโชคดีที่คนมายังไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ไม่งั้นคงต้องเป็นจุดสนใจแน่ๆ
"ไอสัสเคนจะพูดดังทำไมอยู่ห่างกันนิดเดียว อีบ้า!"แบมแบมว่าอย่างขำๆแล้วเดินไปนั่งข้างกับตุ้ดหล่อแถวริมหน้าต่างกลางๆห้องเคนทำหน้าบึ้งตึงและตีแขนแบมแบมอย่างหมั่นไส้พร้อมเบ้ปากแรง
"กูบอกให้เรียกเคธี่อย่าเรียกเคนเดี๋ยวกูตบด้วยเรียวขาอันงดงามของกูเลยนี่"
"อ่ะจ้ะขอโทษนะคะแม่นางเคธี่"แบมแบมยิ้มอย่างมีความสุขจริงๆในรอบหลายสัปดาห์การที่มาโรงเรียนเช้าๆไม่ค่อยมีใครมาซักเท่าไหร่แล้วขึ้นมานั่งคุยเล่นกับเพื่อนรอเวลาเข้าแถวนี่มันช่างแฮปปี้จริงๆ
"วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกโรงเรียนของพวกเราก็ได้มีนักเรียนแลกเปลี่ยนจากแอลเอที่จะมาเรียนในรั้วโรงเรียนนี้เป็นเวลาหนึ่งเทอมในชั้นมอหกทุกๆคนคงอยากเห็นหน้านักเรียนนอกของเราแล้วงั้นครูขอเชิญขึ้นมาแนะนำตัวบนเวทีหน่อยนะคะ”
เสียงฮือฮาดังขึ้นทันทีที่จบประโยคของครูบนเวทียิ่งช่วงเวลาที่ร่างของชายหนุ่มเมืองนอกเดินขึ้นไปยืนสง่าอยู่บนเวทีด้วยเครื่องแต่งชายนักเรียนชายมอปลายไทยอย่างเต็มรูปแบบยิ่งทำให้เสียงกรี๊ดของชะนีและเสียงโห่ด้วยความอิจฉาของชายชาตรีดังทะลุหนึ่งล้านสองแสนสามหมื่นสามพันแปดร้อยเก้าสิบเอ็ดจุดสองเดซิเบล
“ซาหว่าดดีข่าบ พ่มชื่อมาร์คข่าบ”สำเนียงภาษาไทยแปลกๆที่มักจะได้ยินจากคนต่างชาติเข้าไทยออกมาจากปากคนหล่อเรียกเสียงกรีดร้องและหัวเราะอย่างล้นหลาม
“แหวะ”
แบมแบมได้แต่แอบโก่งคออ้วกอยู่เงียบๆคนเดียวในแถวผู้หญิงใครๆก็คิดว่าอีที่พี่มันพูดน่ะน่ารักน่าเอ็นดูเพราะพี่มันเป็นต่างชาติพูดได้แค่นี้ก็เก่งแล้วงี้แต่ใครจะรู้ว่าที่จริงแล้วพี่มาร์คน่ะพูดภาษาไทยได้ชัดจนเกือบจะเหมือนคนไทยจริงๆอยู่แล้วแค่อาจจะดูเพี้ยนๆไปบ้างแต่ก็ไม่ได้เหมือนที่พึ่งพูดไป โคตรจะสร้างภาพ..
“แล้วพูดไทยได้มากน้อยแค่ไหนล่ะเรา”คุณครูยังคงทำหน้าที่เป็นพิธีกรสัมภาษณ์นักเรียนใหม่เป็นภาษาอังกฤษอย่างต่อเนื่อง
“ผมพูดได้แค่ประโยคที่ใช้ในชีวิตประจำวันครับ”คนหล่อตอบด้วยภาษาอังกฤษสำเนียงดีเยี่ยมจนชะนีที่นั่งพื้นอยู่ข้างล่างละลายไปกับอากาศแล้วเรียบร้อย
พูดได้แค่ประโยคที่ใช้ในชีวิตประจำวัน..
แล้วที่พูดคุยกันมาเป็นภาษาไทยล้วนๆตั้งสองวันนี่คืออัลไล?
แถมยังรู้คำหยาบที่พูดอี้กกกกก!
อห...แล้วแต่เลยจาาาาาาา
หมั่นing..
การเรียนตลอดวันแรกของการเปิดเทอมผ่านไปด้วยดีได้รับตารางสอนอันสุดโหดที่มีแต่วิชาโซแบดแอนด์โซเหี้ยกับชีวิตอาจารย์ที่เข้าสอนในแต่ละวิชาสำหรับคาบแรกของวันนี้ก็ไม่ได้เรียนอะไรมากมายเพราะอาจารย์บอกว่าอยากให้สบายๆไม่ต้องเครียดมากเพียงแค่สั่งโปรเจคส่งภายในสองอาทิตย์แค่นั้นพอ
“โห้ยยยยยเคธี่อยากจะบ้าตาย แค่วันแรกก็มีงานให้ทำหลายวิชาซะแล้ว อีบ้าเอ้ยชีวิตคนสวยอย่างกูมันต้องมีอะไรที่ดีกว่านี้สิวะ แอร้กกกก”
และเมื่อตกเย็นถึงตอนเลิกเรียนก็ทำได้แค่มานั่งสบถด่ากับเพื่อนเป็นการระบายชีวิตของการเป็นนักเรียนไทยมันน่าเศร้ากว่าเจอเรื่องเลวร้ายซะอีก
“เอาหน่ะมึง เดี๋ยวช่วยกันทำก็เสร็จ”
“กูรู้หน่ากูแค่บ่นตามคาแร็คเตอร์ของกู แล้วนี่มึงจะไปเล่นบาสมั้ยผู้หญิงห่าอะไรทำตัวอย่างกับผู้ชายโอ้ยทำกูไม่เกิดมาเป็นผู้หญิงแบบมึงนะ มึงนี่เสียชาติเกิดการเป็นชะนีจริงๆทำตัวเป็นผู้หญิงบ้างนะมึงเดี๋ยวไม่มีผู้ชายตกถึงท้องเพราะโดนกูสอยไปซะก่อน”
“มึงก็รู้ว่ากูเป็นหญิงแค่กูห่ามเฉยๆแต่เรื่องผู้ชายมึงก็รู้ว่ากูไม่เคยคิดจะชอบใครมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว”
“อย่าให้กูเห็นมึงมีแฟนละกันนะอีคนสวย”
แบมแบมยิ้มส่งไปให้แล้วตบหัวมันเบาๆไปก่อนขอตัวไปโรงยิมเพื่อออกกำลังกายเรียกเหงื่อซักหน่อย
“เชี่ยแบมมมมมมมมมมมมมม”
อั่กก
“ไอเตนล์!!!!!เชี่ยกูเจ็บบ”
ฟาดมือลงกลางหลังอีกฝ่ายที่กอดรัดฟัดเหวี่ยงร่างอันบอบบางของตัวเองโดยที่ไม่สนใจว่าตัวมึงแม่งไม่ใช่เล็กๆ
“คิดถึงมึงจังเลยยย”ผ่อนแรงกอดหลังจากที่โดนฟาดอย่างแรงแต่ก็ยังไม่ปล่อยให้เพื่อนสาวเป็นอิสระ
“เออกูก็คิดถึงมึง ปล่อยกูเห้อะอยากเล่นบาส”
เมื่อผละออกจากกันแบมแบมก็สาวเท้าเดินเข้าไปเก้าอี้ริมสนามบาสในโรงยิมที่วางกระเป๋าของเพื่อนกลุ่มที่ชอบเล่นบาสหลายคนและนักเรียนในโรงเรียนที่มาเล่นกับเพื่อนๆรอกลับบ้านมือบางคว้ากระเป๋าของเพื่อนรักมาเปิดค้นหาชุดบาสของตัวเองแล้วนำไปเปลี่ยนในห้องน้ำของโรงยิม
แน่นอนว่าชุดนี้คือชุดของเขาเองหากแต่ชุดทั้งหมดมันอยู่ที่บ้านของเตนล์หมดทำไมน่ะหรอ..ก็เพราะเดี๋ยวม๊าจะรู้ว่าเขามาเล่นบาสกับกลุ่มเพื่อนทุกเย็นไม่ใช่วิ่งรอบสนามบอลอย่างที่ม๊าได้ยินจากปากของตัวเอง
ความจริงบาสเก็ตบอลก็เป็นกีฬาที่ผู้หญิงหลายๆคนก็เล่นได้แต่บางทีมันอาจจะดูไม่งามในสายตาของม๊าแบมแบมคิดหนักมาตลอดว่าถ้าเขาทำแบบนี้ต่อหน้าม๊ามันจะดีสำหรับม๊ารึเปล่าแต่ความเคยชินมันเลยไม่เป็นปัญหาต่อเขาในปัจจุบันนี้
“แฮ่ก แฮ่ก”ปากหนาของชายหนุ่มเพื่อนรักยกยิ้มเมื่อเห็นสภาพของเพื่อนสาวนอนแผ่หลากลางสนามบาสอย่างเหนื่อยหอบ
แบมแบมมันทุกข์ที่มันต้องคอยเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาแต่มันก็มีความสุขที่ทำให้คนเป็นแม่สบายใจเพื่อนสนิทอย่างเขาเลยทำได้แค่คอยช่วยเท่าที่ทำได้เท่านั้น
“ตายแล้วรึไงมึง ลุกขึ้นมาเลยกูหิวแล้ว”ปากบ่นแต่กลับลงไปนอนแผ่ข้างๆกันใบหน้าสวยหันมามองอย่างคาดโทษเนื่องจากกวนเบื้องล่างแต่ก็ยังกลับมายิ้มได้เมื่อได้ปลดปล่อยความบ้าบิ่นออกมาอย่างหมดไส้หมดพุง
“แฮปปี้ว่ะได้เสียเหงื่อแบบห่ามๆ”
“มึงก็พูดอย่างนี้ทุกทีแหละไปแดกเห้อะพูดจริง”
เตนล์ลุกขึ้นมาก่อนจะเดินนำไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากลับมาเป็นชุดนักเรียนชายมอปลายตามมาด้วยแบมแบมที่หิวไม่แพ้กัน
ร่างของนักเรียนชั้นมัธยมปีที่ห้าที่เดินทอดน่องไปยังที่จอดรถของมอเตอร์ไซค์คู่ใจนับว่าเป็นจุดสนใจยามเย็นของใครหลายๆคนในบริเวณนั้นเลยก็ว่าได้
เมื่อทั้งสองเดินมาถึงตัวรถก็จัดการตวัดขาขึ้นคร่อมทันทีอย่างเคยชินและแน่นอนว่าคนขับต้องเป็นเจ้าของรถสาวสวยเนื่องจากนางให้เหตุผลว่า
‘กูไม่ชอบซ้อนใครเพราะฉะนั้นคนที่จะอาศัยไปกับกูก็ต้องซ้อนกูเอาไม่ว่าจะหญิงหรือชาย’
เพราะเหตุนี้เตนล์จึงต้องยอมซ้อนท้ายผู้หญิงไปอย่างไม่มีข้อแม้
“มึงจะไม่ใส่หมวกหรอ”เตนล์ถามขึ้นเมื่อเห็นคนข้างหน้าสตาร์จรถเตรียมออกทั้งที่ยังไม่มีอุปกรณ์ที่แม่มันเตือนนักเตือนหนาว่าต้องใส่นะ
“กูร้อนอ่ะ ไม่เป็นไรหรอกใกล้ๆ”
“เออๆงั้นก็ไปเลยหิวโคตร”สิ้นเสียงพูดจักรยานยนต์ก็มุ่งหน้าสู่ร้านอาหารประจำของทั้งสองทันที
ระยะทางที่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวโรงเรียนเท่าไหร่ทำให้เหล่าคนหิวโซได้ยัดอาหารเข้าท้องอย่างไม่ต้องทนทรมานมากนักทั้งอาหารตามสั่งริมถนนและไอติมไผ่ทองถ้วยละไม่กี่บาท และมันก็เป็นเมนูแบบนี้ทุกครั้งที่เพื่อนซี้คิดจะมาหาอะไรกินร้านริมถนนถึงคนร่ำรวยจะดูถูกว่าแย่อย่างนั้นอย่างนี้แต่สำหรับพวกติดดินอย่างพวกเขาน่ะแดนสวรรค์ของท้องเลยดีกว่าประหยัดตังค์ไว้ไปเที่ยวอีกต่างหาก
“ปะกินเสร็จละกลับกัน”แบมแบมทิ้งถ้วยไอติมลงถังขยะก่อนจะเดินนำไปยังรถที่จอดไว้ตามด้วยเตนล์คนเดิมเพิ่มเติมคือพุงกาง
“เออมึงวันนี้ไปนอนที่บ้านมึงได้ป่ะแม่ไม่กลับเหงา”พูดเสียงดังใส่หูแข่งกับเสียงลมที่ปะทะเข้ามาในขณะที่กำลังขับกลับไปทางโรงเรียนเพื่อไปยังบ้านของตัวเองที่อยู่อีกทางกับร้านอาหาร
“ตามใจมึงบ้านกูก็คือบ้านมึงไม่ใช่ไง้”เอียงหน้าพูดเสียงดังอย่างติดตลกก็แน่สิไอนี่มันร้ายนักชอบไปออเซาะม๊าจนแทบจะมาเป็นลูกชายอีกคนแถมชอบหอบผ้าหอบผ่อนมาอยู่ด้วยเวลาเหงาๆเพราะพ่อแม่มันก็ขยันทำแต่งานถึงจะรวยมากแล้วก็ตามชีวิตมันเลยคงงอเฮเหมือนเพลงของวินเนอร์จนต้องมาสิงสถิตอยู่ที่บ้านเขาแบบนี้
ส่วนม๊าก็เล่นด้วยบอกว่าให้ขนเสื้อผ้ามาไว้ที่ตู้ของเขาเลยก็ได้จะได้ไม่ต้องเตรียมของก่อนมาเผื่อวันไหนกะทันหันจำเป็นต้องมาอยู่หรือพึ่งฉุกคิดได้ว่าตัวเองเหงาอยากมีเพื่อนซึ่งมันก็ทำตามคำสั่งของแม่อย่างดีในตู้เสื้อผ้าของเขาเลยมีเสื้อผ้าของมันอยู่ค่อนนึงย้ำว่าค่อนไม่ใช่แค่นิด
แบมแบมขับลัดเลาะความติดบรรลัยของรถราบนถนนมาเรื่อยๆจนถึงสุดยอดแห่งความบรรลัยที่ใครๆมาเยือนเมืองไทยก็ต้องร้องเสียงดังว่าฟัคยูว
ไฟแดง
แน่นอนว่าตอนนี้แบมแบมสบถอยู่ในใจประมาณหนึ่งหมื่นแสนล้านกว่าคำพูดที่สรรหามาได้ปล่อยทางตรงสามชั่วโคตรทางย่อยปล่อยเสี้ยววิไม่อยากจะแขวะหรอกนะแค่พูดเฉยๆเนื้อเรื่องคิดเองทั้งนั้นเปล่าอิงความจริง.-.
ส่วนในตอนนี้ที่ต้องมาทนรอไฟแดงก็ต้องแก้เซ็งด้วยการคุยเล่นกับคนที่นั่งคร่อมอยู่ทางด้านหลังอย่างแนบชิดกูก็ไม่ค่อยแปลกใจเท่าไหร่หรอกว่าทำไมคนอื่นเขาถึงชอบจิ้นกูกับมึงก็แม่งเป็นซะแบบเนี้ยเอาความเคยชินมาใช้ไม่นึกถึงความเป็นสุภาพสตรีของกูเลย
รวมถึงคนที่อยู่ในรถตู้สีดำข้างหลังมอเตอร์ไซค์ของแบมแบมด้วยเช่นกันที่ได้แต่ตั้งคำถามมากมายอยู่ในใจพลางมองภาพหญิงชายตรงหน้าที่พูดคุยกันอย่างสนุกสนานแถมยังดูสนิทสนมเกินไป
ไอหมอนี่เป็นใครกัน?
Hashtag #ห่ามเกิร์ล
คัมแบคแล้วค่ะหลังจากเงียบหายไปนาน
พรุ่งนี้ก็สอบวันสุดท้ายแล้วจะได้อัพยาวๆบ่อยๆซักที
บางทีก็คิดว่าเราเตนล์แบมเกินไปรึป่าว
แต่ก็ไม่เป็นไรเดี๋ยวหลังๆเค้าก็ต้องแยกกันอิ_อิ
เอนจอยรี้ดดิ้งแอนท์สะดิ้งวิทพี่หัวทอง
Twitter : @_jtzea
O W E N TM.
ความคิดเห็น