คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ϟ SHOT III ➣ ความหน้าแหก
“อยากเจอ เหลือเกิน
ยิ่งคิดถึงเธอเท่าไร ยิ่งทำให้รู้สึก
ว่าขาดเธอแล้วทำให้ฉันทนแทบไม่ไหว
และยิ่งแน่ใจที่ทำให้ฉันหวั่นไหว
ไม่ใช่ความเงียบงันแต่มันคือทุกครั้งที่
. . .คิดถึงเธอ. . .”
ภาพผู้หญิงร่างบางที่นั่งเล่นกีต้าร์โปร่งด้วยท่าทีสบายๆพร้อมกับเสียงนุ่มที่ร้องออกมาได้อย่างไพเราะ ริมฝีปากได้รูปยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงคนที่ตัวเอง คิดถึง
มาร์คมองภาพตรงหน้าอย่างหลงใหลได้แต่คิดในใจตัวเองว่าผู้หญิงคนนี้น่ะหรอที่พูดจาห้วนๆตั้งแต่แรกๆที่รู้จักกันผู้หญิงคนนี้ที่เมื่อนั่งเล่นกีต้าร์กลับดูน่าหลงใหลไม่อาจละสายตาไปโฟกัสที่ตรงอื่นได้
~ใช่เลย โดนใจมาร์คเลย~
“ดูทำหน้า เช็ดน้ำลายได้แล้วนั่น”
“ห้ะ?”
“ฮั่นแหน่ เคลิ้มอ่ะดี้”
“เอาเถอะ”
ใบหน้าหวานพยักหน้าเป็นอันยอมแพ้แต่ก็ยังไม่วายทำหน้าทำตาใส่อีกคนอย่างกวนตีนคนหัวทองได้แต่ส่ายหน้าเนือยๆแต่ก็แอบยิ้มมุมปากไม่ให้แบมแบมได้เห็นแต่ขอโทษเถอะสายตาอันเฉียบคมของแบมแบมน่ะเห็นมันตลอดนั้นแหละพ่อหัวทองJ
“ครบครึ่งชั่วโมงแล้วพี่ไปสระผมสิ”เอ่ยไล่อีกคนเมื่อนาฬิกาที่โชว์อยู่บนจอลูกรักบอกเวลาที่ผ่านไปตั้งแต่เริ่มจนครบเวลาที่กำหนดไว้
ร่างสูงเดินขึ้นไปชำระร่างกายตามที่อีกคนบอกปล่อยให้แบมแบมอยู่เก็บของที่ยังไม่เรียบร้อยดีนัก
“ร้องเพลงนี้ทีไรคิดถึงเขาทุกทีเลยนะไอแบม”คนตัวเล็กหัวเราะหึออกมาด้วยความตลกตัวเองที่ยังคงคิดถึงเขาคนนั้นคนที่แบมได้เจอเพียงแค่ครั้งเดียวแต่เขาคนนั้นกลับถูกฝังลึกอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจ
เมื่อเก็บของจนสะอาดประดุจว่ายังไม่เคยมีใครมาใช้สถานที่ตรงนี้เสร็จก็เดินไปหย่อนตูดงอนลงบนเก้าอี้ตัวที่คนหัวทองเคยนั่งเพื่อมองดูวิวในสวนรออีกคนที่ยังคงอยู่ข้างบนชำระร่างกายอันหล่อเหลา
ความจริงแล้วเขาจะกลับบ้านในขณะที่อีกคนอยู่ข้างบนเลยก็ได้แต่ไม่รู้ทำไมเหมือนกันในหัวมันกลับพูดกรอกว่าให้รอจนยอมนั่งรอให้อีกคนลงมาก่อนแล้วค่อยไป แต่ก็นั้นแหละคงแค่มารยาทที่ดีงี้ป่ะ มาบ้านคนอื่นเขาจะไปจะลาก็ต้องบอก
แต่ได้ข่าวว่าขามากูก็ไม่ได้บอกเขา สัสเอ้ย- -
จนเมื่อได้ยินเสียงขยับเล็กน้อยจากข้างหลังใบหน้าหวานก็หันไปมองร่างหนาร่างเดิมที่หายไปไม่ถึงยี่สิบนาทีทันที
“อ่าวเสร็จละหรอ”
“อือ”
“แล้วพี่ไม่ไดร์ผมอ่ะ”
“ขี้เกียจ”
แบมแบมมองร่างสูงที่ยืนพิงประตูหลังบ้านด้วยสภาพหัวเปียกมีแค่ผ้าขนหนูผืนเล็กพาดบ่าไว้ เดินผ่านคนหัวทองที่บัดนี้ได้เปลี่ยนเป็นสีดำไปแล้วเพื่อจะกลับไปที่บ้านของตัวเอง เนื่องจากวันพรุ่งนี้ก็เป็นวันนรกหรือเปิดเทอมแล้วอย่างน้อยขอให้ได้กลับไปนอนแผ่เสมือนพรุ่งนี้ยังคงปิดเทอมอยู่ให้ร่างกายได้รับสัมผัสแสนนุ่มจากเตียงเพื่อพักผ่อนอย่างเต็มที่กักเก็บความสุขเล็กๆน้อยๆเป็นครั้งสุดท้าย รั้งหั้ยTT
“จะกลับแล้วหรอ”เสียงทุ้มเอ่ยขัดไว้ที่เห็นร่างบางเดินผ่านตนเองไป
“อือจะใช้อะไรรึไง้”
มาร์คทำได้เพียงแค่ยิ้มแห้งๆไปให้แล้วชี้ลงบนหัวตัวเองเพื่อสื่อถึงสิ่งที่ต้องการแต่กลับได้ใบหน้าบึ้งตึงจากบุคคลที่กำลังจะก้าวออกไปจากที่นี่
“เฮ้ยพี่มึง แบมเป็นเพื่อนบ้านพี่นะเว่ย!!พี่คิดว่าที่แม่แบมให้มาพาไปย้อมผมนี่คือแบมเป็นคนใช้พี่งี้ ตลกละมือก็มีป่ะทำอย่างกับคนพิการโว๊ะพี่แม่งกับข้าวก็ทำให้กินย้อมผมก็ย้อมให้นี่จะให้มาเช็ดหัวไดร์หัวให้อีกดูแลมากกว่าลูกตัวเองก็พี่แล้วเนี่ย!!!”
ปากก็บ่นแต่เท้ากลับเดินเข้ามาใกล้คนหล่อเรื่อยๆกระชากผ้าบนบ่าอีกคนอย่างเร็วแล้วโปะลงบนหัวดำๆผลักหลังอีกคนให้เดินไปนั่งลงบนโซฟาสีขาวสะอาดตาจัดการเดินอ้อมไปทางหลังโซฟาแล้วเช็ดหัวให้อีกคนอย่างแรงด้วยความหมั่นไส้
แล้วกูเป็นอะไรของกูวะบ่นพี่มันแต่เสือกเดินมาเช็ดหัวให้ตามที่มันใช้ สมองมึงเออเร่อหรือเปล่าไอแบมห้ะ?หรือมึงหลงใหลในต้นคอขาวสวยของพี่มันจนต้องเดินกลับมาเหมือนโดนสะกดจิตงี้ แล้วกูมาบ่นตัวเองอะไรในใจวะTT
กูนี่ 4Minute เลย
CRAZY
ซี่ที่หน้ามึงสิไอแบม เฮ้อ- -
เอาเป็นว่าเรื่องกลับไปพักผ่อนร่างกายที่บ้านคงต้องโดนกินเวลาไปอีกซักพักล่ะนะ
“แล้วพรุ่งนี้เปิดเทอมพี่ไปกลับเป็นรึยัง”ลืมเลยว่าม๊าให้สอนพี่มันกลับบ้านด้วยส่วนไอหัวดำนี่ก็ต้องให้คนอื่นคอยทำให้ว่ะเห้ยเป็นคุณชายหรอ แล้วม๊านี่ก็สนใจพี่มันจั้งงงงมีอะไรดีวะแค่หน้าตาดี บ้านรวย มาดแมนแฮนซั่ม เออแม่งก็มีดีจริงๆอ่ะยอมใจละ
“ยัง”
“เจริญ แล้วก็ไม่ถามเนอะพ่อคุณ”
“ก็พรุ่งนี้วันแรกมีคนมารับไปส่งเลยยังไม่ได้ถาม”มาร์คพูดก่อนที่คนที่เช็ด(ขยี้)ผมให้เขาอยู่ตอนนี้จะบ่นมาให้อย่างอารมณ์เสียอีก
แต่ฟังแล้วก็รู้สึกฮึกเหิมดีเหมือนกัน
หรือควรมึนๆใส่ไปอีกดี?
“พี่จะชิวเกินไปละป่ะ ทำอย่างกับจะได้เจอกันให้ถามได้ทุกเมื่องั้นดิ”
“ก็ไม่ได้จะถามเรานี่”
เพล้ง!!
อะ..ไอ่...ไอ่พี่บ้าเอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
@#%^*(&^%*&)_#@!!$%#!^*&#(*$!!!!!!
เอาตีนไปแดกเลยมั้ยล่ะ!!!!!!!!
อายว้อยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“เอ้า...เอาเห้อะเรื่องของพี่เลยแล้วกันไปละ”
มาร์คหัวเราะออกมาแล้วหันไปดึงข้อมือเล็กไว้ให้กลับมายืนที่เดิมหน้าตาบูดบึ้งของอีกคนทำให้มาร์ครู้สึกอยากจะขำก๊ากออกมาให้ดังกว่านี้ไม่อยากจะโม้แต่เขาว่าเขาได้ยินเสียงของแตกแว่วๆ ไม่ใช่แก้วหรือจานในบ้านแต่กลับเป็นหน้าของอีกคนตะหาก
“ล้อเล่นนิดเดียวเอง”
“นิดเดียวที่หน้าพี่เหอะ!!”
“แบมแบมถึงพี่จะฟังศัพย์ยากๆแปลกๆของภาษาไทยไม่รู้เรื่องแต่พวกคำหยาบพี่ความรู้แน่นนะ”
“แล้ว?”
“ก็เปล่าเผื่อไม่พอใจที่เด็กแถวนี้พูดจาไม่ดีใส่แล้วจะไปฟ้องเจ้าของบ้านตรงข้ามน่ะจะได้ไม่มาแง้วใส่พี่ที่หลังว่าพี่ไม่มีบอกกล่าวก่อน”
“แล้วข้าวที่ทำให้แดกล่ะ!!ไหนว่าตกลงแล้วอ่ะะะะ”
“พูดว่าไงนะ?”
“เอ่อ..ก็ข้าวที่กินไปอ่ะพี่สัญญาแล้วไม่ใช่ไง้ว่าจะไม่บอกแม่แบม”โคตรจะเกลียดเลยไอความรู้สึกไม่มีทางสู้แบบนี้T^Tฮืออออ
“เราพูดเองเออเองพี่ยังไม่ได้ตกลงไรเลย”
ชัดเจน...
“พี่แม่ง!!!!!ไม่บ่งไม่บอกมันแล้ววิธีกลับบ้านหาทางเองแล้วกัน!!”
พูดจบก็สะบัดผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อนที่ไม่ผิดกฏของโรงเรียนเนื่องจากเป็นนางแบบนิตยสารและมีถ่ายรายการเล็กๆน้อยๆบ่อยๆโรงเรียนเลยยกเว้นให้เป็นกรณีพิเศษอย่างโกรธๆพลางอายที่อับจนหนทางไม่สามารถสู้ได้เดินกระทืบเท้าปึงปังออกจากบ้านไปท่ามกลางรอยยิ้มอ่อนของเจ้าของบ้าน
“โมโหก็น่ารักดี”
เดี๋ยวนะ...
นี่กูพูดอะไรออกป้ายยยยยยยยยยยยยย!!!!
ปังงง!
เท้าอันแข็งแรงถีบประตูให้ปิดอย่างรวดเร็วโดยไม่เกรงกลัวว่าคนที่อยู่ในบ้านจะสะดุ้งหรือตกใจอะไรบ้างรึป่าวขอแค่ให้ได้ระบายความหน้าแตกรัวๆให้หายแค้นใจก่อนเถอะกระโดดทิ้งลงบนเตียงแล้วหยิบหมอนมาปิดหน้าโดยไว
“ไอพี่หัวท้องงงงงงงงงง!!”
โวยวายพร้อมกับสบถออกมาถึงแม้ว่าเสียงที่ออกมาจะไม่ดังสะใจเหมือนตะโกนด่าด้วยเสียงอันทรงพลังแต่ก็ยังพอถูไถได้แอบนึกสงสารหมอนใบใหญ่นุ่มนิ่มที่ต้องมารับกรรมแทนไอพี่อดีตหัวทองนั่นไหนจะตุ๊กตาตัวเล็กตัวน้อยที่โดนทั้งขาทั้งมือปัดตกไปจนกระเด็นหายไปคนละทาง
แม่ง อายว้อยยยย!!
~อยากเจอเหลือเกิน ยิ่งคิดถึงเธอเท่าระ~
“โหล”
กรอกเสียงห้วนๆลงในมือถือทันทีที่รับทั้งที่ยังไม่ดูจอเลยซักนิดว่าใครโทรมาแต่ก็เพราะว่าตั้งเสียงเรียกเข้าเป็นเพลงนี้กับเพื่อนรักคนเดียวน่ะสิถึงได้กล้ารับแบบนี้
[ข้อมูลได้แล้วครับคุณนาย]
เพียงแค่ประโยคเดียวที่ดังออกมาจากโทรศัพท์หน้าตาอันบึ้งตึงก็แปรเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างทันทียันตัวลุกขึ้นมานั่งดีๆพร้อมรับฟังสิ่งที่ตนเองอยากจะรู้
“ว่ามาโลด”
[มาร์ค ต้วน ผู้ชายแสนเพอร์เฟคที่เกิดมาในครอบครัวที่ฐานะร่ำรวยพอๆกับมึงแม่เป็นคนไทย พ่อเป็นจีนเกิดที่แอลเอช่วงเด็กๆก็ย้ายมาอาศัยอยู่ในไทยแต่ก็อยู่ได้ไม่นานเพราะบริษัทของพ่อมาร์ค ต้วนเนี่ยมีปัญหาเลยกลับไปอยู่ที่จีนพอโตขึ้นเป็นหนุ่มครอบครัวก็ส่งไปให้เรียนที่แอลเอจนสอบทุนมาเรียนที่ไทยระยะเวลาเทอมนึงที่โรงเรียนของเราในชั้นมัธยมหก ความประพฤติก็ดีไม่มีอะไรเสียหายเหมือนกับวัยรุ่นเมืองนอกทั่วไปที่จะเจริญเติบโตวัยกว่าพวกเรานี่คือสิ่งที่มึงต้องการรึป่าว?กูหามาได้แค่นี้แหละ]
“นี่แหละที่กูต้องการ น่ารักมากเพื่อนรักพรุ่งนี้กูจะเลี้ยงข้าวเลี้ยงหนมตามที่มึงขอไว้ละกัน แต้งกิ้วมากนะมึงง”
[เคเจอกันพรุ่งนี้ บาย]
มือบางวางมือถือไว้ที่เตียงข้างกายพลางเหม่อคิดถึงประวัติของอีกคนที่เขาพึ่งจะได้รับรู้ไปเมื่อซักครู่แบมแบมขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกว่ามันคุ้นๆแต่กลับนึกไม่ออกซักทีเดียวเหมือนกับมันติดอยู่ในหัวให้เขาได้รู้สึกแต่ไม่ให้เขาจำได้ซึ่งนั่นมันเป็นสิ่งที่น่าหงุดหงิดมากที่สุดสำหรับแบมแบม
“เฮ้อ ช่างแม่ง”
ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยที่จะคิดลุกออกจากเตียงแล้วตรงไปเปิดโน๊ตบุ๊คที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือเพื่อเช็คเมลว่ามีงานไหนเข้ามาบ้างมั้ย
“เปิดเทอมทีไรงานเยอะทุกทีสิหน่า ให้ตายเถ้อะ”แล้วก็ต้องเบ้ปากเมื่อเห็นภาพที่โชว์อยู่บนหน้าจอ
งานถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณาต่างก็หลั่งไหลเข้ามาให้ได้เลือกอย่างน่าปวดหัวถึงแม้ว่าตอนนี้ตัวของแบมแบมจะอยู่ในช่วงวัยเรียนที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะแต่ก็ถือว่าได้ก้าวเข้าไปในวงการบันเทิงมาในระดับนึงแล้วด้วยความที่เขาชอบด้านนี้มาตั้งแต่เด็กที่จะฝันจะเป็นนักร้องนักแสดงหรืออะไรเทือกๆนั้น
แถมแบมแบมยังเกิดมาในตระกูลที่ใครๆก็ล้วนจะรู้จักเพราะถือว่าเป็นตระกูลที่รวยและมีชื่อเสียงด้านการงานในอันดับต้นๆเลยไม่ยากที่จะมีแมวมองสนใจอยากจะดึงตัวสาวหน้าตาสะสวยให้เข้าไปในวงการอย่างง่ายๆ
เลื่อนเมาส์กดเข้าไปดูรายละเอียดย่อยๆของงานแต่ละงานและลิสงานที่ตัวเองสนใจไปให้พี่กิ๊ฟญาติห่างๆที่อยู่ในเครือของงานบันเทิงแถมควบตำแหน่งผู้จัดการส่วนตัวได้จัดตารางงานให้เขา
เมื่อจัดการอะไรเสร็จก็ทำการดำดิ่งเข้าสู่โลกส่วนตัวทันทีเกมออนไลน์ต่างๆนาๆที่ไว้ใช้แก้เครียดถูกหยิบยกขึ้นมาเล่นอย่างเมามันให้คุ้มค่ากับหลังจากนี้ที่เขาจะถูกสารพัดงานและการบ้านถาโถมเข้าใส่อาจจะไม่มีเวลาได้เล่นอีก
ไม่สิ..ต้องบอกว่าไม่มีเลยต่างหาก
ชีวิตเด็กไทยช่างน่าเศร้าใจจริงๆเลย
“ขับดีๆนะลูกวันนี้วันแรกรถเยอะอย่าประมาทนะรู้มั้ย”เสียงผู้เป็นแม่กำชับเป็นรอบที่ร้อยด้วยความเป็นห่วงลูกสาวคนเดียว
แบมแบมยิ้มรับอย่างสุขใจเขารู้ดีว่าแม่เป็นห่วงเขาแค่ไหนแค่ยอมซื้อมอเตอร์ไซค์และปล่อยให้เขาขี่ไปโรงเรียนได้อย่างที่ผ่านมาก็ดีแค่ไหนแล้ว
“แบมจะระวังค่ะแม่ จะรีบกลับทันทีที่กินข้าวกับเตนล์เสร็จเลย”ไหว้ลาคนตรงหน้าแล้วขึ้นคร่อมรถคู่ใจตนเองถอยออกจากบ้านทันที
และยังไม่ทันที่ประตูรั้วแบบเลื่อนอัตโนมัติจะปิดสนิทดีเสียงประตูจากบ้านตรงข้ามก็ดังขึ้นเรียกความสนใจจากแบมแบมไป
“หึ..”
เบ้ปากเบาๆคนเดียวเมื่อร่างกายและหน้าตาอันหล่อเหลาเจ้าของบ้านตรงข้ามที่มีนิสัยชอบแหกหน้าคนอื่นด้วยคำพูด ชุดนักเรียนมอปลายผู้ชายที่คนตรงหน้าสวมใส่ทำให้ดูดีไปอีกแบบแต่จะข้ามประเด็นนั้นไปเพราะตอนนี้แบมแบมกำลังหมั่นไส้อยู่สะบัดหน้าหนีคนที่มองมาก่อนจะสตาร์ทรถแล้วขับออกไปไม่สนใจสิ่งรอบข้างใดๆทั้งสิ้นทันที
นับจากนี้เป็นต้นไปพี่อดีตหัวทองนั่นจะเป็นคนที่แบมแบมหมั่นไส้จนกว่าจะมีเรื่องดีๆจากไอคนนั้นให้ได้สัมผัสความหมั่นไส้นี้ถึงจะหายไป แบมแบมสาบาน!!
Hashtag #ห่ามเกิร์ล
มาแบบงงๆจบแบบงงๆ
ตอนหน้าเปิดเทอมแทนนะ5555
คือมันยาวเกินที่ตั้งไว้ไงง
เจอกันตอนหน้าน้าาา
เอนจอยรี้ดดิ้งแอนท์สะดิ้งวิทพี่หัวทอง
Twitter : @_jtzea
O W E N TM.
ความคิดเห็น