คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ϟ SHOT XI ➣ บันไดแห่งความทรงจำ
SHOT
11
‘ บันไดแห่งความทรงจำ ’
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปแล้วสำหรับการใช้ชีวิตของทุกคนบนโลก
บ่วงแห่งการเอาชีวิตรอดยังคงหมุนไปเรื่อยๆวนไปซ้ำมาอยู่อย่างเดิม
เหล่านักเรียนช่วงหัวเลี้ยวหัวต่ออย่างนักแสดงในฟิคชั่นเรื่องนี้ก็ยังคงมีชีวิตอยู่เหมือนเดิมเพิ่มเติมคืองานและการบ้านที่เยอะขึ้นจนต้องร้องว่า
โอ้วชิท! บิดาเธอตาย มีเพศสัมพันธ์กับคน สัตว์ และ สิ่งของเท่าที่จะนึกได้
ตัวเงินตัวทองและอีกนับไม่ถ้วน
อ้อ! แต่ยังมีอีกอย่างที่เพิ่มเติมไปมากกว่านั้น
ความสัมพันธ์ของมาร์คและแบมแบมไง
ยังหรอก ยังไม่ใช่แฟนอย่าพึ่งยิ้มกันไปเลยหยุดความมโนอันแรงกล้าของพวกเธอเอาไว้ก่อน
มันก็แค่สนิทกันมากขึ้น แบมแบมด่าและบ่นน้อยลง
เปลี่ยนเป็นเริ่มมีอาการที่หมาแรกเกิดก็ร้องอ๋อออกมาว่าอินี่แม่งเขินแต่เจ้าตัวไม่ยอมรับแทน
ความจริงมาร์คมีความสุขกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้มันสบายใจ
สุขใจจนอธิบายไม่ถูกเขายังคงต้องเรียนเสริมภาษาไทยตอนเย็นแล้วกลับบ้านพร้อมกับแบมแบมอีกเรื่องที่น่ายินดีมากๆเลยก็คือตอนนี้เขาได้ผู้ร่วมกระบวนการเดินหน้าหาแม่ของลูกคนแรกเลยก็คืออดีตศัตรูหัวใจที่เขาโมเมไปเอง
ใช่แล้ว เตนล์
รับรู้และยินดีจะช่วยเต็มสุดกำลังซึ่งมันเป็นอะไรที่ดอกไม้เบ่งบานมากๆการมีคนสนับสนุนในเรื่องแบบนี้มันคงดีไม่ใช่น้อยเลยจริงๆ
ย้อนความ
‘แบมแบมยังไม่เสร็จหรอ’
มาร์คเดินเข้าไปนั่งข้างเพื่อนว่าที่แฟนบนอัฒจรรย์พร้อมเว้นระยะห่างไว้อย่างพอประมาณ
ถึงจะไม่ใช่แฟนแบมแบมก็เถอะความน่าหมั่นไส้มันยังไม่หายไปเมื่อหมอนี่คือคนที่เข้าถึงแบมแบมได้มากที่สุดโดยที่แบมแบมไม่ปฏิเสธด้วย
นึกแล้วก็มองแรงไปหน่อยละกัน ว่าง
‘ใช่ครับ เปลี่ยนชุดอยู่’
‘วันนี้กลับด้วยกันมั้ย’
บอกกูมาว่ามึงไม่กลับ
บอกเดี๋ยวนี้! พูด!
‘กลับครับ’
ไอซั๊ซซซซซซซซซซซ
‘อื้ม’
‘พี่มาร์ค’
‘ว่า’
‘พูดกันแบบแมนๆคุยกันเลยนะ
พี่ไม่ชอบอะไรผมรึเปล่า สายตาพี่นี่ทำผมพรุนหมดแล้ว
ผมรู้สึกดีกับพี่นะแต่อยู่กับพี่ทีไรผมก็ยังคิดตลอดว่าพี่ไม่ชอบผมอ่ะ’
‘เห่ย!! พี่ไม่ใช่เกย์นะว้อย’
แปะ
คนเด็กกว่าตบหน้าผากตัวเอง
‘ไม่ใช่อย่างนั้นดิผมก็แมนทั้งแท่งเหมือนกันแหละ
ผมหมายถึงว่าผมแบบเห็นพี่เป็นพี่ชายงี้ ถูกชะตา น่าคบหา หน้าตาดีก็ว่าไปต่างหาก’
‘อ่าวหรอ โทษที
พี่ก็ไม่ได้ไม่ชอบเราหรอกแต่แบบ..’
‘แบบ?..’
‘แบบพี่ชอบแบมแบม’
‘โฮะ!!!!!!ผมว่าแล้ว’
คนตรงหน้าตบตักอย่างไม่กลัวเจ็บเมื่อสิ่งที่เคยคาดเดาไว้นั้นมันคือความจริง
สารพัดคำบอกเล่าและคำถามถูกหยิบยกมาพูดคุยรอบุคคลที่อยู่ในสนทนาแต่ตัวไม่อยู่จนกระทั่งร่างบางอันน่าหลงใหลเดินมาหาด้วยเครื่องแต่งกายชุดนักเรียนระดับมัธยมปลายเฉกเช่นทุกวัน
เพียงแต่มองเท่าไหร่ก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อซักนิด
‘ปะ กลับบ้าน’
‘เฮ้ยแบมมึงกับพี่มาร์คกลับกันเลยกูต้องไปธุระกับแม่อีกแล้วว่ะเดี๋ยวมีคนมารับ
โทษทีเว่ย’
รอยยิ้มปรากฏอยู่ภายใต้ใบหน้าเคร่งขรึมของมาร์ค
ความจริงแล้วรุ่นน้องคนนี้ก็ไม่ได้แย่ซักเท่าไหร่หรอกออกจะรู้งานตัวเองดีซะด้วยซ้ำ
ได้แอบแต๊ะอั๋งแบมแบมอีกวันแล้วว้อยยย
‘ไม่เป็นไรๆ แล้วทำไมไม่ไปเลยนั่งรอกูเพื่อ?’
‘รอบอกมึงไง
กูนั่งคุยกับพี่มาร์คด้วย’
‘กับไอพี่นี่อ่ะหรอ?ไหนมึงบอกวะ..’
‘พูดมากว่ะกูไปละเดี๋ยวโดนด่า
บายๆๆๆๆๆ’
ฟิ้ววววว
ร่างหล่อรองจากพี่หัวทองวิ่งออกไปไม่รอคำบอกลาใดๆทั้งสิ้น
แบมแบมได้แต่บ่นงุ้งงิ้งก่อนจะกลับบ้านกับผู้อาศัยที่มาติดรถเหมือนเดิมพร้อมกับเสียเนื้อเสียตัวให้พี่มันเนียนอีกเช่นกัน
กลับมาปัจจุบัน
ใครๆก็มักพูดว่าช่วงเวลาของเทอมสองในการเรียนจะเป็นช่วงที่มีกิจกรรมมากที่สุดจนแทบไม่ได้เรียนแถมยังทำงานไม่ทันอีกต่างหากและกิจกรรมแรกของเทอมสองนี้ก็ได้มาถึง
วันพ่อแห่งชาติ
ช่วงก่อนอาทิตย์ที่โรงเรียนจะจัดงานวันพ่ออาจารย์ประจำวิชานาฏศิลป์ได้มาทาบทามตัวของสาวน้อยกิจกรรมไปซ้อมรำในงานวันพ่อ
ได้ยินมาจากคนอื่นว่าแบมแบมเคยเป็นเด็กนาฏศิลป์ของโรงเรียนแต่ขอออกมาเนื่องจากชอบในด้านเต้นกับถ่ายแบบมากกว่า
ทว่าเมื่อไหร่ที่มีงานโรงเรียนแล้วอาจารย์มาชวนเจ้าตัวก็จะตกปากรับคำเป็นทุกครั้งไป
อย่างเช่นตอนนี้ที่แบมแบมมักจะหายไปในช่วงเข้าแถวเคารพธงชาติไปอยู่ซ้อมรำในห้องนาฏแทน
รวมถึงช่วงเย็นเปลี่ยนจากการเล่นบาสเป็นซ้อมรำแทนส่วนตัวของมาร์คก็ยังคงต้องไปเรียนเสริมภาษาไทยกับแจ็คสันเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือความเซียนภาษาไทยมากกว่าพวกเจ้าของภาษา
มาร์คไปนั่งเฝ้าแบมแบมซ้อมรำทุกครั้งที่ตัวเองเลิกเรียนก่อน
ครั้งนี้แบมแบมได้รำเปิดงานเดี่ยวแยกจากนางรำคนอื่นๆเนื่องจากอาจารย์เห็นพ้องต้องกันว่าแบมแบมคือคนที่รำสวยที่สุดและเด่นที่สุด
ส่วนคนอื่นๆก็แยกเป็นอีกชุดไป
ไม่แปลกใจเลยจริงๆทำไมแบมแบมถึงมีแต่คนรู้จัก
“เห้ยสันกูลืมเป๋าตังค์ไว้บนห้องเดี๋ยวไปเอาก่อนนะ”
“ยืมกูก่อนก็ได้”
“ไม่เอาอ่ะกลัวหาย ไปซื้อข้าวก่อนเลย”
สุดท้ายคนเป็นเพื่อนก็ต้องยอมเดินนำไปก่อนปล่อยให้มาร์คขึ้นไปเอาของคนเดียว มอปลายของที่นี่แบ่งตึกตามคณะสีของตัวเองแต่ละตึกมีเพียงแค่สามถึงสี่ชั้นเลยไม่เ
ป็นปัญหาต่อการขึ้นบันได้ซักเท่าไหร่
“อ้าวพี่”
เสียงหวานที่คุ้นเคยทักคนเดินก้มหน้าก้มตาไม่สนใจชะนีต้องการผัวซักเท่าไหร่
ใบหน้าหล่อเงยหน้ามองพร้อมรอยยิ้ม
“ไง”
“ไม่กินข้าวหรอ”
“ลืมของกำลังจะไปเอา
แบมกำลังจะไปกินข้าวหรอ”
พยักหน้าเป็นคำตอบพร้อมกับเท้าที่ก้าวลงจากบันไดมาเรื่อยๆแบมแบมคิดว่าจะดีกว่ามั้ยถ้าเขาเดินลงมาคุยกับอีกคนที่พื้นระหว่างชั้นไม่ใช่ยืนบันไดคนละขั้นแบบนี้
หากแต่เท้าเจ้ากรรมไม่เป็นใจให้ลงไปดีดีนี่สิ..
นับวันพันปีไม่เคยสะดุด
ไหงวันนี้สะดุดซะได้ล่ะ
“เฮ้ยยยยยยยยยยยย”
“แบมแบม!!!!”
เพียงไม่กี่วินาทีเหตุการณ์อันน่าสลดก็เกิดขึ้น..ร่างสองร่างที่ล้มทับกันบนพื้นท่ามกลางสายตาของเหล่านักเรียนที่ยังอยู่บนชั้นเรียน
มีทั้งมองอย่างตกใจ มีทั้งคนดีที่หวังจะเข้าไปช่วย มีทั้งอิจฉาที่ได้ใกล้ชิดกัน
มีทั้งสมน้ำหน้าด้วยความหมั่นไส้
ถ้าเกิดว่าเมื่อสักครู่นี้เป็นสิ่งที่เกิดในละครล่ะก็พระเอกกับนางเองจะล้มทับกันโดยที่มีพระเอกเป็นคนนอนหงายอยู่ข้างล่างรองรับร่างอันบอบบางของนางเอกที่ซุ่มซ่ามได้ถูกเวลาพร้อมกับปากของทั้งสองที่แนบชิดกันอย่างตั้งใจ
แต่ความจริงยิ่งกว่าละคร
ช่วงเวลาเสี้ยววิที่พระเอกมาร์คหวังจะรองรับร่างของนางเอกแบมนั้น
มือของนางเอกก็ได้จับไหล่หนาพลิกตัวหันไปอีกทางแล้วเทน้ำหนักของตัวเองให้ล้มไปบนตัวอีกคนตามเสต็ป
เท่ากับท่าล้มของพวกเขาตอนนี้คือพระเอกมาร์คนอนคว่ำหน้าอยู่ข้างล่างแล้วมีนางเอกแบมทับอยู่ข้างบน
กลิ่นคาวของเลือดจากคนข้างล่างเรียกสติของคนข้างบนได้อย่างดี
แบมแบมผลักตัวเองขึ้นมายืนอย่างเดิมปราศจากรอยแผลใดๆทั้งสิ้น
แต่จากที่สายตาไล่มองดูคนข้างล่างแล้วก็ต้องรีบไปพยุงอีกคนขึ้นมาทันที
“ขอโทษนะพี่เจ็บมากมั้ย”
แบมแบมคิดว่าถ้าลองปล่อยอีกคนโดยที่ไม่พยุงไว้ก็คงจะทรุดฮวบไปแน่ๆ
ท่าทางเหม่อลอยนั้นทำให้เขารู้สึกผิดพี่หัวทองได้แต่พึมพำว่าทำไมไม่เป็นแบบที่คิดเบาๆกับตัวเอง
“ไปห้องพยาบาลไหวมั้ยเนี่ย”
“เห้ย!เชี่ยเตนล์!”
อะไรจะโชคดีขนาดนี้
ร่างของเพื่อนสนิทที่พึ่งเดินออกมาจากห้องของตัวเองดันบังเอิญอยู่ชั้นเดียวกับที่พวกเขาอยู่พอดี
เตนล์ดูตกใจที่เห็นสภาพเลือดเต็มปากของคนข้างๆเขามากพอสมควร
จนต้องเอ่ยเรียกสติให้ช่วยพยุงคนเจ็บนี่ไปทำแผลที่ห้องพยาบาลก่อนจะเป็นลมเพราะไปเสียก่อน
“ขอโทษจริงๆนะพี่”
“ทำไม...ทำไม..”
“ขอโทษจริงๆนะพี่
มือมันไปเองอ่ะ”
“ไม่เป็นไรมันผ่านไปแล้ว”
ความน้อยใจเข้าปกคลุมเต็มไปหมดปากก็ยังบอกว่าไม่เป็นไร
ทำไมกัน ทำไมแบมแบมต้องหันตัวพี่ไปอีกด้านด้วย ทำไมมันไม่เป็นอย่างในละคร ทำไมTT
“เดี๋ยวแบมเลี้ยงข้าวละกันแทนคำขอโทษ”
“จริงๆไม่ต้องก็ได้แค่ปากแตกเฉยๆเอง
แต่ไปกินกันเลยดีมั้ย”
สุดท้ายก็ได้แบมแบมเป็นคนเลี้ยงข้าวพี่หัวทองสำหรับมื้อกลางวันอยู่ดี
แบมแบมโทรหาเพื่อนตุ๊ดเพื่อจะได้ไปนั่งกินข้าวด้วยกันอย่างเช่นทุกวันและเป็นเรื่องที่น่าบังเอิญเมื่อแจ็คสันเพื่อนเตี้ยของมาร์คก็นั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้เคียง
การรวมโต๊ะจึงได้บังเกิดขึ้น
“นั่งสองคนมาตั้งน้านนาน พอมีสี่คนทำไมรู้สึกดีอย่างนี้ก็ไม่รู้”เสียงออกสาวเอ่ยขึ้นเมื่อทุกคนต่างก็มีจานข้าวอยู่ตรงหน้าครบหมดแล้ว
สายตาดั่งแม่เสือสาวถูกส่งไปให้หนุ่มหล่อรูปร่างสันทัดโดยตรง
ปลุกขนแขนของคนถูกมองได้เป็นอย่างดี ใครเป็นคนจัดให้เขามานั่งกับไอตุ๊ดนี่กันวะแล้วดูฝั่งตรงข้ามดินั่งกันซะน่ารักเชียวรู้แล้วว่ามีซัมติงซัมด๋อยกันไอพวกหอยเอ้ย!
จนแล้วจนรอดมื้ออาหารนี้ก็ผ่านไปได้เรียบร้อยสำหรับหลายคนยกเว้นแจ็คสันที่เสียวจะโดนเปิดซิงให้คนข้างกายอยู่หลายหน
ต่างคนต่างแยกทางไปตามชั้นเรียนของตัวเองโชคดีที่การพักกลางวันของที่นี่คือมอปลายพักกลางวันพร้อมกันหมดทั้งสามชั้น
จึงไม่ยากเท่าไหร่ที่ทั้งสี่คนจะตกลงกันไว้ว่าให้มากินข้าวด้วยกันบ่อยๆ
“สรุปตอนนี้เป็นยังไงบ้างวะพวกมึงอ่ะ”
หลายๆคนเคยตั้งข้อสงสัยว่าทำไมแจ็คสันและมาร์คถึงเลือกที่จะพูดภาษาไทยเพื่อสื่อสารกันทั้งที่ถนัดภาษาบ้านเกิดตัวเองมากกว่าแถมยังใช้คำพูดหยาบคายเหมือนกับเจ้าของภาษาที่เขาใช้กัน
“ไม่รู้ว่ะเหมือนจะไปได้ดีแหละ”
แต่ก็เพราะว่าตอนนี้พวกเขาชินที่จะใช้ภาษาไทยมากกว่าภาษาบ้านเกิดแล้วต่างหาก
ส่วนทำไมถึงพูดคำหยาบน่ะหรอ ก็คงเพราะสังคมรอบข้างเป็นแบบนั้นล่ะมั้งขนาดแบมแบมคนใกล้ตัวมากที่สุดยังพูดเลยก็ต้องติดมาบ้างแหละ
อยู่ด้วยกันบ่อยซะขนาดนั้น.. J
“กูก็ไม่ได้จะตัดกำลังใจมึงนะแต่ถ้าเขาไม่ชัดเจนมึงก็ต้องเตรียมใจนะ
บางทีเขาอาจจะแค่รู้สึกดีที่มีคนมาชอบแต่เขาไม่ได้ชอบมึง เข้าใจกูใช่ป่ะ”
อึก...
คำพูดนั้นช่างเจ็บเหลือเกินดั่งกับมีดเล่มยาวที่ปักลงกลางใจเพียงครั้งเดียวก็ตายห่ามันตรงนั้น
ไม่ได้หรอก!แบมแบมจะต้องชอบเขามาร์คเชื่อมั่นในตัวเองและเชื่อมั่นในความทรงจำที่เคยมีมา
“เขาจะต้องชอบกูเว่ยไอแจ็คสั้น”
“สั้นพ่อง!”
บรรยากาศของวันนี้แตกต่างไปจากทุกวันที่มาร์คเคยเรียนมา
ผู้คนต่างเดินขวักไขว่เพื่อรอเพลงมาร์ชประจำโรงเรียนดังขึ้นเพื่อเรียกเข้าแถว
สำหรับนักเรียนที่มีคุณพ่อผู้เป็นตัวแทนมาร่วมงานในหอประชุมก็พากันเดินจูงมือขึ้นไปรอบนตึกของจุดที่ทางโรงเรียนได้นัด
นักแสดงและนักร้องที่ต้องขึ้นโชว์ต่างก็แต่งหน้าแต่งหัวให้สวยงามพร้อมขึ้นแสดงได้ทุกเมื่อ
บ้างก็ฝึกซ้อมเพื่อความแม่นยำจะได้ไม่เกิดข้อผิดพลาดบนเวทีขณะที่แสดงอยู่
หนึ่งในนั้นก็คือ แบมแบม
“เตนล์ เคนTTกูตื่นเต้นอ่ะ”
ผู้ที่ขึ้นชื่อเป็นเพื่อนรักของสาวน้อยทั้งสองต่างกรอกตามองบนเป็นรอบที่ล้านแปดไม่รู้ว่าพวกเขาได้ยินประโยคนี้มานานเท่าไหร่แต่เท่าที่จำได้ก็เกือบทุกวินาที
พวกเขาทั้งสองเป็นข้อยกเว้นสำหรับบุคคลทั่วไปที่ห้ามเข้าห้องพักนักแสดง
เพราะแบมแบมขออาจารย์เอาไว้ว่าต้องการคนอยู่เป็นเพื่อนและคนคอยให้กำลังใจ
“มึงรำมาตั้งหลายรอบแล้วอีแบม งานแม่งก็เหมือนเดิมทุกปีไม่ต้องตื่นเต้นหรอก”
“แต่นี่กูรำเดี่ยวเลยนะ
โชว์เดี่ยวเลยนะ เดี่ยวคือคนเดียวมึงเข้าใจมั้ย ฮือออ”
“งั้นมึงก็ยกเลิกมั้ยล่ะเดี๋ยวกูไปบอกจารย์ให้”
“ไม่ต้องเลยไอเตนล์
หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ”
เอ่ยห้ามเพื่อนเหี้ยให้หยุดแล้วกลับมานั่งโวยวายกับตัวเองอีกครั้ง
มันจะไม่ยากได้ยังไงทุกครั้งที่ขึ้นโชว์ก็มีคนขึ้นบนเวทีด้วยตั้งหลายคน
แต่นี่แม่งโชว์คนเดียวเลยนะเว่ย!ทุกสายตามองมาที่ตัวเองอ่ะจะไม่ให้หวั่นได้ไงขนาดเป็นนางแบบยังมีแค่ไม่กี่คนที่มองแถมยังมีความเป็นส่วนตัวอีกไม่มีเสียงปรบมือเสียงโวยวายแบบนี้ซะหน่อย
ที่สำคัญ ไม่มีไอพี่หัวทองนั่นด้วย
‘พี่จะจับตามองแบมแบมแสดงไม่พลาดแม้แต่วิเดียวเลย’
ว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยไอพี่เชี่ยยยยยยยT0T
คำพูดตอนที่เจอกันหน้าบ้านดังวนหัวอยู่ในหัวแบมแบมมาตั้งแต่เช้าแล้ว
ที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจก็ได้แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ตื่นเต้นเวลานึกถึงตอนที่ไอพี่นั่นจ้องมองเขาที่แสดงอยู่บนเวที
มันแปลกๆอ่ะไม่ชอบเลยนี่กูเป็นอัลไลลลลลลล
“แบมแบมจ้ะเดี๋ยวขึ้นไปโชว์บนหอประชุมค่อยลงมาโชว์ตรงสปอร์ตคอมเพล็กซ์นะปะไปรอหลังเวที”
บอกลาเพื่อนด้วยความไว้อาลัยอย่างสุดซึ้งก่อนเดินไปขึ้นโชว์บนหอประชุมที่มีนักเรียนตัวแทนจากแต่ละห้องและเหล่าตัวแทนพ่อลูก
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีบนเวทีนี้ความเงียบและเป็นทางการช่วยให้เขามีสมาธิมากขึ้นรวมถึงผู้คนที่นั่งดูน้อยอีกด้วย
หลังจากนี้นี่สิ....ถอนตัวตอนนี้ทันมั้ยวะ
เดินลงมาจากตึกด้วยความระทวยยิ่งเสียงพิธีการที่เริ่มช้ากว่าในหอประชุมของอีกงานที่จัดอยู่ข้างล่างก็ยิ่งบีบคั้นให้ตื่นเต้นมากขึ้นไปอีก
ถ้าไม่มีสติป่านนี้คงเหยีบชุดตกบันไดตายไปแล้ว ฮือ แบมแบมไม่พร้อมมมมมมมมม
ฮรือออส์
ร่างบางในเครื่องแต่งกายสำหรับการขึ้นแสดงเดินผ่านให้คนในแถวเห็นแว๊บๆเพิ่มความอยากรู้อยากเห็นมาอยู่ข้างเวที(ไม่)พร้อมขึ้นแสดง
“สำหรับการแสดงชุดแรกคือการรำถวายพระพรจากนางสาวกันต์พิมุก ภูวกุล
ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ห้าถ้าหากพร้อมกันแล้วขอเชิญชมได้เลยค่ะ”
ทันทีที่พิธีกรจำเป็นหรืออาจารย์ที่สอนเราอยู่ทุกวันกล่าวจบลงจากเวทีไป
เสียงปรบมือจากเหล่าคนดูที่รอคอยก็ดังระหง่มจนนกบินหนีด้วยความตกใจ
เสียงดนตรีไทยหลายชนิดบรรเลงขึ้นพร้อมกับร่างสวยสง่าที่เริ่มขึ้นแสดงความสวยงามของคนแสดงและชุดที่ใส่ส่งผลให้ขนลุกขนชันกันเป็นแถบ
ใบหน้าสวยแต่งอย่างดียิ้มแย้มยามร่ายรำ
ความอ่อนช้อยชักชวนให้เหล่าคนดูน้ำลายไหลอย่างลืมตัวไม่เว้นแต่อาจารย์ที่ยืนดูอยู่รอบข้าง
แม้ว่าบนเวทีขนาดกลางจะดูโล่งเมื่อมีเพียงแค่แบมแบมขึ้นแสดงก็ตามทว่าไม่ทำให้รู้สึกโล่งซักทีเดียวเมื่อความดึงดูดมันมีมากกว่านั้น
โดยเฉพาะกับคนอย่างมาร์ค
สายตาของมาร์ค ต้วนในตอนนี้ไม่สามารถละไปจากร่างของแบมแบมได้เลย
ธรรมดาก็ว่าสวยแล้วตอนนี้ยิ่งสวยเกินคนเข้าไปอีก มัคคึอยากได้คนนี้ครับแม่
คนนี้แหละแม่ของลูกมัคคึ
มันยากจะอธิบายถึงความสมบูรณ์แบบและความสวยงามนี้ได้มันเกินบรรยายจริงๆสายตาของแบมแบมไล่มองคนดูเชิงชักชวนให้ตกหลุมรักนั้นเหมือนกับกับดักใหญ่ที่สามารถจับเขาไว้ได้อยู่หมัด
เอาเป็นว่าแม่งสวยมากอ่ะ คือโคตรสวย
โคตรดี ภาษาวัยรุ่นที่เขาใช้กันนี่พูดว่าไงนะ สวยจนมดลูกสะเทือนป่ะ? ประมาณนั้นแหละมั้ง
แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
เสียงปรบมือดังขึ้นอีกครั้งเมื่อการแสดงจบดูท่าว่าทุกคนดูจะให้ความสนใจกันมากกว่าที่คิด
ผู้หญิงที่ควรจะหมั่นไส้ชะนีทุกตัวที่โดดเด่นบนเวทีกลับปรบมือดังกว่าผู้ชายซะอีกคนมันเพอร์เฟคจนคนต้องยอมรับก็แบบนี้แหละน้า
“พี่แบมมมมมมสวยมากเลยยย”
“พี่แบมมขอถ่ายรูปด้วยหน่อย”
“วันนี้เด็ดมากน้องแบม”
“สวยเกินหน้าเกินตาไปแล้วนะแบมฮ่าๆๆ”
สารพัดคำพูดจากรอบข้างดังไปทั่วบริเวณเมื่อต่างคนต่างกรูเข้ามาหาแบมแบมผู้โดดเด่นที่สุดในวันนี้
ขนมจากแฟนคลับที่อยู่บนอ้อมอกของคนรับที่ใครเห็นก็ต้องอิจฉา มือถือสิบยี่สิบเครื่องถูกหยิบยกขึ้นมาถ่ายรูปคู่กับพี่แบม
ส่งให้มาร์คที่ยืนอยู่ห่างๆยกยิ้มในความน่ารักของอีกคนยามที่อยู่กับเหล่าเพื่อนๆน้องๆพี่ๆ
มรสุมคนผ่านไปอย่างรวดเร็วทันทีที่ร่างของอาจารย์ปกครองเดินมาไล่ให้ขึ้นไปเรียนต่อ
และคราวนี้ก็ถึงเวลาของแฟนในอนาคตถ่ายรูปกับว่าที่แม่ของลูกแล้ว
“1 2 ซั่ม!”
แชะ แชะ แชะ แชะ
แม่นางเคธี่รัวกล้องอย่างหนักเพราะความฟินเมื่อเห็นสองคนนี้ยืนอยู่ใกล้กันคนนึงหล่อราวเทพบุตรลงมาเกิดบนโลกเพื่อเป้นอาหารสายตาแก่ประชาชน
กับสาวน้อยใจหยาบผู้มีหน้าตาสะสวยเหมือนนางฟ้าบนดินที่เกิดมาเพื่อพบรักกับเทพบุตร
ตอนแรกก็ว่าจะรอโอกาสสวนตูดนายนี่อ่ะนะแต่เห็นว่าเพื่อนเรากับเขาเหมาะกันดีก็ขอให้เธอได้กับ
แล้วจงโชคดีดีกว่า กลับไปหาตูดแจ็คสันก็ได้
“แบม!ป๊ามา!”
“ป๊าาาาาา!!”
“คุณอา..”
“อ้าวนั่นมะ”
“ชู่ว...”
ตอนนี้ยาวสมใจอยากมาก55555
สามพันกว่าตัวอักษรแทนคำขอโทษนะจ้ะ
เดี๋ยวใกล้จะกลางเรื่องแล้นความเจ้มจ้นก็มา..เหร๋อ
ดูเอื่อยๆเนอะอย่างพึ่งเบื่อกันสิ.-.
เอนจอยรี้ดดิ้งแอนท์สะดิ้งวิทพี่หัวทอง
#ห่ามเกิร์ล
ความคิดเห็น