คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ϟ SHOT IX ➣ ขอจีบนะ
SHOT
9
‘ ขอจีบนะ ’
“กลับมาแล้วค่า”แบมแบมพูดทิ้งไว้แค่นั้นแล้ววิ่งตัวปลิวขึ้นห้องไปทันที
หัวใจที่เต้นรัวอยู่ตอนนี้ไม่มีเวลามารอใครขานตอบหรอกนะ ทำไมหน่ะหรอ?...
‘แบมมีแฟนยังอ่ะ’คนหน้าหล่อเอ่ยถามทั้งที่ไม่หันมาแบมแบมขมวดคิ้วมองอีกคนอย่างไม่เข้าใจแต่ก็ตอบกลับไป
‘ยัง’หยิบมือถือขึ้นมาเลื่อนเล่นๆเพื่อไม่ให้มือว่าง
ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้รู้สึกรนๆแปลกๆทั้งที่เจอคำถามแนวนี้ออกจะบ่อย
‘งั้น..’
‘...’
‘ขอจีบนะ’
ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
สิ่งที่อยู่ในมือล่วงลงไปเมื่อไหร่ไม่อาจทราบได้รู้แค่ว่าตอนนี้หัวใจที่เคยอยู่อย่างสงบมาตลอดได้กลับมาเต้นอย่างรุนแรงอีกครั้ง
ทำไม..?
‘ได้ป่ะ’
ยามที่สายตาคมคู่นั้นหันมามองเพียงแวบเดียวข้างในก็ยิ่งปั่นป่วนแบมแบมไม่ควรเป็นแบบนี้เขาไม่เข้าใจกับคนที่พึ่งรู้จักกันอาทิตย์เดียวเนี่ยนะที่ทำให้ใจสั่นแบบนี้
‘ไม่รู้เรื่องของพี่’
ปากบอกออกไปตามสัญชาติญาณหาได้ออกมาจากกระบวนการความคิดไม่อย่าว่าแต่การออกเสียงตอบกลับไปเลยแค่สติตอนนี้แบมแบมก็ไม่มีอย่ามาหวังจะเอาอะไรตอนนี้เลยเถอะ
มาร์คเพียงแค่ตอบรับในลำคอแบบงึมงำจนฟังไม่รู้เรื่องแบมแบมเลยไม่คิดจะสนใจปล่อยให้ความเงียบล่องลอยจนถึงบ้านแสนสุข
แบมแบมบอกลาเล็กน้อยแล้วรีบเดินเข้าบ้านทันทีทิ้งอีกคนให้ถือของเข้าบ้านเองแถมฝากของตัวเองไว้ก่อนอีก
และนั่นคือเหตุผลที่แบมแบมต้องมานั่งกดมือถือโทรหาเพื่อนรักอย่างนี้ไงล่ะ
สายตาก็มองกล่องใบเดิมอย่างเลื่อนลอยขณะรอสาย ไม่นานก็มีเสียงตอบรับ
[สัสดีครับ]
“มึงช่วยกูโด้ยยยยยยย”
[มีไรวะว่ามาดิ้]
“มีคนมาขอจีบกูว่ะมึง”พูดแล้วก็ใจเต้นแรง บ้าจริงๆ
[โอโห..เปลืองค่าโทรแทนจริงๆ มึงโดนเขามาขอตั้งกี่สิบล้านคนแล้วไอแบมมาให้กูช่วยเหี้ยไร
ละเมอโทรมาหรอ]
“ถ้าเป็นปกติกูคงไม่เสียเวลาโทรหามึงมั้ย
ครั้งนี้มันไม่เหมือนเดิม”
[ยังไง]
“คือ..”
“กูใจเต้นแรงตอนฟังอ่ะมึง”
[เชี่ย!! จริงดิมึง?!!]
เห็นมั้ยล่ะว่ามันไม่ปกติ
แบมแบมถึงได้ไม่เข้าใจจนถึงตอนนี้ไง
“งืออ มึงงงงงTT”
[เอองั้น..บ่ายสองเจอที่ร้านละกันกูรู้มึงอยากพูด]
นี่แหละเพื่อนแท้
รู้ในสิ่งที่เราไม่ต้องพูด
แบมแบมตอบตกลงก่อนไปหาอะไรทำรอเวลานัดแต่ก็ยังไม่วายหันไปมองกล่องไม้กล่องเดิม
มันอาจจะถึงเวลาแล้วก็ได้
ที่จะต้องทิ้งมัน..
“ลมอะไรหอบพัดเรามาล่ะหืม น้องแบมแบม”ทันทีที่ก้าวเข้ามาในร้านชายหนุ่มวัยทำงานก็เอ่ยทักอย่างอบอุ่นเช่นเคย
“โห่ พี่กอล์ฟแบมก็มาบ่อยออกตอนปิดเทอมเดี๋ยวไม่บอกสูตรเด็ดซะนี่”หยอกล้อคนหลังเคาน์เตอร์ตำแหน่งผู้จัดการร้านแทนเจ้าของที่แท้จริงอย่างแบมแบมในร้านกาแฟที่อบอุ่นนี่
แบมแบมฝันอยากจะมีร้านกาแฟของตัวเองมาตั้งแต่เด็กแล้วแต่ก็ต้องเรียนจบมีงานทำจนคงตัวก่อนถึงจะทำอย่างที่ฝันได้
ทว่าม๊ากลับสานฝันของเขาให้เป็นจริงตั้งแต่เข้ามอปลายนี่สิม๊าให้เขาบอกสิ่งที่จินตนาการไว้แล้วทำให้มันมีจริงๆอยู่บนพื้นโลกเมื่อได้เปิดร้านอย่างเป็นทางการก็มีลูกค้าเข้ามาอุดหนุนอย่างล้นหลาม
แต่เพราะสถานภาพของแบมแบมตอนนี้คือการเป็นนักเรียนเขาถึงเป็นได้แค่เจ้าของร้านแต่ทุกสิ่งทุกอย่างมอบให้เป็นหน้าที่ของพี่กอล์ฟคนรักของผู้จัดการส่วนตัวเขาแทนจนกว่าแบมแบมจะมีความพร้อมเข้ามาดูแลได้อย่างเต็มตัว
ซึ่งแบมแบมยอมรับมันได้แน่นอนเพียงแค่ได้สถานที่ที่ตัวเองวาดฝันไว้ว่าเป็นที่พักพิงอาศัยได้อย่างสบายใจที่สุด
เบเกอรี่และเครื่องดื่มเป็นตัวผ่อนคลายความตึงเครียดได้เป็นอย่างดี แบมแบมรักมัน
รักตั้งแต่จำความได้
“ถ้าแบมไม่เอาสูตรลับทำขนมกับเครื่องดื่มมาให้พี่ร้านเจ๊งไม่รู้ด้วยนาา”
แบมแบมยิ้มขำให้อีกคนสนทนากันต่ออีกเล็กน้อยก่อนขึ้นมาชั้นบนของร้านโซนวีไอพีที่แบมแบมเป็นคนออกแบบเองไว้รองรับคนสนิทเวลามาร้านและข้างล่างไม่มีที่นั่งหรือไม่มีความเป็นส่วนตัว
“เฮ้อออ”
ถอนหายใจหนักๆหลังจากทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มความจริงหลายๆคนอาจจะไม่เข้าใจว่าเรื่องแค่นี้ทำไมต้องทำให้มันดูเหมือนปัญหาระดับโลกด้วย
แต่เชื่อเถอะว่าเขาเครียดจริงๆ
“ใกล้ตายแล้วงั้นดิ”เครียดเพราะมีเพื่อนปากเหมือนตัวเองนี่แหละ
ทุ้ย!
“เดะถีบแม่ง”
“ไอห้อยเอ๊ย มึงควรเลิกโหดแล้วพูดออกมาดีกว่ามั้ยครับ”
แบมแบมพรูลมหายใจออกอีกครั้งแล้วเข้าเรื่องอย่างจริงจังซักที
“พี่มาร์คเขาขอจีบกู
แล้วใจกูมันเสือกเต้น
กูไม่ได้โง่ที่ไม่รู้ว่ากูกำลังหวั่นไหวแต่มึงก็รู้ว่ากูไม่ใช่คนหวั่นไหวง่ายๆ
กูยังรู้สึกเหมือนเดิมตลอด แต่นี่..”
“…”
“กูกลัว”
“...”
“กลัวว่านานๆไปกูจะรู้สึกกับพี่มันมากกว่าที่มีให้คนนั้น”
คนนั้น..
คนที่เขาเฝ้ารอคอย
คนที่ทำให้ใจเต้นเสมอ
ยามที่มองกล่องไม้เก่านั่น
แต่ตอนนี้…
“กูไม่อยากยึดติดแต่กูก็ไม่อยากปล่อยไป”
กลับมีคนที่อาจจะได้ส่วนนึงของความรู้สึกนั้นไป
“มึงยังใจเต้นกับกล่องไม้นั้นอยู่รึป่าวแบมแบม”เตนล์ถามเจ้าของใบหน้าหนักใจนั้น
เขากำลังรู้สึกเหมือนฟังอีกคนปรับทุกข์เรื่องชีวิตที่ลำบากตรากตรำแม้จะเป็นเรื่องขี้ประติ๋วที่ดูไร้สาระก็ตาม
แบมแบมมันเซนซิทีฟกับเรื่องนี้มาก
เขารู้ดี
“ทุกครั้งที่กูมอง”
“ไอสัสไหนบอกลืมเขาแล้ว
มึงโกหกกูหรอ”แบมแบมยิ้มให้เพื่อนรักอย่างหวานซึ้ง
เป็นใครก็ต้องพูดแบบนั้นป่ะวะไม่งั้นก็โดนด่าดิ
“เออหน่า อย่าด่ากูเลยมึงควรบอกกูว่าควรทำยังไงมากกว่านะ”
“ไม่เห็นยากเลยมึง”
“...”
“มึงก็ให้เขาจีบไป
ถ้าติดมึงก็ปล่อยคนนั้นไปซะจะได้ไม่ยึดกับเรื่องเดิมๆถ้าไม่ติดก็นั่งมองกล่องต่อไปแค่นั้นเอง
อย่าไปคิดให้มันเยอะ”
เฮ้อ ลองดูก็ได้วะ
ถ้าไอพี่หัวทองมีความสามารถมากพอแบมแบมคนนี้ก็จะยอมรับกับสิ่งที่จะเกิดก็แล้วกัน
แต่ยังไม่ทันเริ่มกูก็ใจเต้นไปแล้วไม่ใช่หรอวะ....
“แบมลูก”ม๊ากวักมือเรียกเมื่อเห็นแบมแบมเดินเข้ามาในบ้านหลังจากที่ขอตัวไปที่ร้านกาแฟเมื่องสองชั่วโมงก่อน
“ม๊ามีไรอ่า”นั่งออดอ้อนคนเป็นแม่เหมือนลูกแมวเรียกฝ่ามือให้มาหยิกแก้มยุ้ยๆนั้นได้เป็นอย่างดีจากคนโดนอ้อน
“ป๊าจะกลับมาแล้ว”ใบหน้าเปื้อนยิ้มพูดด้วยท่าทางที่ทำให้รังสีแห่งความสุขแผ่ออกมาลอยทั่วบ้าน
ถ้าเปรียบกับการ์ตูนคงจะมีภาพต้นไม้ดอกไม้ที่เหี่ยวเฉากลับมาออกดอกสวยงามสมัยที่บ้านเมืองยังเต็มไปด้วยความสุขอะไรเทือกๆนั้น
“จริงอ่ะ!! แบมคิดถึงป๊ามากเลยไม่ได้เจอตั้งนาน”ความจริงตัวแบมแบมเองก็ดีใจไม่ต่างไปจากคนข้างๆเท่าไหร่หรอก
ป๊าของเขาน่ะไปขยายธุรกิจที่ต่างประเทศมาได้ซักพักแล้วน่าจะสองปีได้ไม่ยอมกลับมาที่ไทยซักทีเพราะกลัวว่าบินกลับมาแล้วจะมีปัญหาเพราะบริษัทยังไม่ค่อยคงตัวเท่าไหร่นัก
แล้วตอนนี้คาดว่าทุกอย่างกำลังไปได้ดีป๊าถึงได้ยอมวางมือให้ใครซักคนดูแลต่อแล้วกลับมาอยู่ไทย
ป๊าจะเปลี่ยนไปรึป่าวนะหน้าตาดีแถมยังดูหนุ่มขนาดนั้น
“ม๊าก็คิดถึง แต่ม๊าตื่นเต้นจังเลยแบม
ม๊าเป็นอะไรก็ไม่รู้มันเหมือนม๊าจะได้แต่งงานครั้งแรกยังไงอย่างนั้นเลย”
“ก็ม๊ากับป๊ารักกันมากขนาดนี้ห่างกันไปตั้งนานะได้เจอกันก็ต้องเป็นแบบนี้นี่แหละม๊าไม่ตื่นเต้นสิ
ม๊าอยู่กับป๊ามานานแล้วนะ”
แบมแบมกอดอีกคนด้วยความรักม๊าของเขาถึงจะไม่ได้อายุน้อยเหมือนสาวแรกแย้มแต่นิสัยของม๊าก็ไม่เคยเปลี่ยนเลย
แบมแบมมักจะอมยิ้มทุกครั้งที่เห็นป๊าม๊าอยู่ด้วยกัน มันเป็นความรักที่บริสุทธิ์
คงทน เรียกให้คนอื่นยิ้มตามยามที่ได้มองอย่างห้ามไม่ได้เลย
“แบมช่วยม๊าทำของโปรดป๊าวันที่ป๊ากลับมานะ”แบมแบมตอบตกลงทันทีไม่ต้องคิดให้เสียเวลา
นัดแนะเมนูและเวลากันเรียบร้อยก็ขอตัวขึ้นห้องไป
ติ๊ง
เสียงแจ้งเตือนมือถือดังขึ้นเรียกให้แบมแบมเดินไปหยิบมาเปิดแทนการตรงไปยังโต๊ะทำงานเพื่อทำการบ้าน
Mtuan.
ส่งรูปภาพถึงคุณ
เอียงคอเมื่อเห็นหน้าต่างแจ้งเตือนขึ้นมาแบบนั้น
แบมแบมจำได้ว่านี่เป็นไลน์ของไอพี่บ้านั่นแต่ก็ไม่เคยได้คุยกันเลยซักครั้งมีแต่อีกฝ่ายที่โทรมาถามเมื่อจะกลับบ้านด้วยกัน
แบมแบมครุ่นคิดว่าเขาควรจะกดเข้าไปอ่านมันดีรึเปล่าหรือเขาควรจะโยนมือถือนี่ทิ้งไว้บนเตียงอย่างเดิมแล้วไปทำการบ้านให้เสร็จซะ
อ่านๆไปให้จบๆก็ได้วะ..
ตัดสินใจเลื่อนหน้าจอเข้าไปอ่านให้มันจบๆไปจะได้ทำการบ้านทีเดียวได้อย่างเต็มที่และปลอดโปร่ง
จริงๆก็เพราะว่าอยากรู้ด้วยแหละว่าอีกคนจะส่งอะไรมาดูให้รู้ไปเลยก็คงไม่มีปัญหาอะไรหรอก
แต่แบมแบมคงพลาดเอง
ม๊า อีพี่นี่มันอ้อยแบม!!!!!!!!!!!!!
Mtuan.
Bamx2
อะไรของพี่ว่างมากหรอ
แบมแบมก็คิดนะว่าพี่มันต้องว่างและความอยากอ้อยขนาดไหนถึงส่งรูปนี้มาได้
ไหล่เปลือยนั่นมันทำให้ใจอดเต้นแรงไม่ได้จริงๆ ไม่น่าอยากรู้เลย..
Mtuan.
ไม่ว่างหรอกดูหนังอยู่
แต่พอดีต้องจีบคนแถวนี้
วอทเดอะ...
อีพี่หัวทองนี่มันเป็นบ้าอะไรเนี่ย!
Bamx2
พูดจาแบบนี้อยากกินตีนใช่มั้ย
Mtuan.
ไม่สุภาพแบบนี้อยากโดนใช่มั้ย
Bamx2
โดนอะไร
Mtuan.
ก็....
‘นี่คือการทำโทษ’
‘ก็แบมพูดจาไม่ดีต้องโดนแบบนี้แหละ’
ฉ่าาาาาาาาาาาาา
Bamx2
ไอบ้า!!ไปตายไป๊!!!!!!!
กดออกจากโปรแกรมแล้วโยนมือถือทิ้งทันที
แบมแบมคิดว่าแก้มของเขาตอนนี้มันต้องแดงและร้อนมากแน่ๆยิ่งภาพในวันที่เขาโดนขโมยหอมแก้มเข้ามาในหัวให้ใจสั่นเล่นแล้วก็ยิ่งหนักกว่าเดิม
แล้วกูจะมีสมาธิทำการบ้านที่ไหนวะเนี่ย!!!!!!
กว่าจะรอดจากเรื่องเมื่อวานมาได้แบมแบมคิดว่าเขาคงใจลอยไปหลายต่อหลายครั้งจนนับนิ้วมือนิ้วเท้าก็คงยังไม่พอจำนวน
ไหนจะการบ้านที่ต้องพยายามดึงความรู้จากก้นบึ้งของเส้นหยักในสมองมาทำมันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยหลังจากได้เห็นรูปบ้านั่นแถมตอนนอนอย่าได้พูดถึงการข่มตาให้หลับได้นั้นมันยากซะยิ่งกว่าสอนมดให้พูดได้ที่แบมแบมรอดมาถึงเช้าวันใหม่ได้นี่ก็มหัศจรรย์มากแล้ว
“คุณหนูคะมีคนมาหาค่ะ”แม่บ้านเดินมาบอกคุณหนูของตระกูลด้วยรอยยิ้มขณะที่คนหน้าสวยยืนรดน้ำต้นไม้ของคนเป็นแม่ด้วยใบหน้าบึ้งตึง
“ค่ะเดี๋ยวแบมไป”แบมแบมหันไปบอกแล้วรดต่อส่วนที่เหลือให้เสร็จก่อนฝากแม่บ้านปิดน้ำและเอาไปเก็บให้
ร่างบางเดินออกมาจากสวนหลังบ้านตรงไปยังประตูรั้วที่สูงกว่าคนมากพอสมควรทำให้ไม่สามารถเห็นคนอีกฝั่งได้ต้องเปิดประตูเท่านั้น
“ไง”
ใครมันเอาน้ำเย็นจัดมาราดตัวแบมแบมไหนสารภาพมาที
ความแจ็คพ็อตนี้ไม่รู้จะอธิบายยังไงเมื่อเห็นหน้าของคนที่ทำให้เขาเป็นบ้าเป็นหลังอยู่ทั้งคืนยืนอยู่ตรงหน้าพร้อมกับหมาหน้าตาคุ้นๆทำหน้าแบ๊วอยู่ในอ้อมอกแกร่ง
ไม่คุ้นได้ไงวะ ก็นั่นอ่ะหมากู!
“ตัวเล็กไปอยู่กับพี่ได้ไง เอามานะ”ยื่นมือหวังจะคว้าหมาสีขาวตัวเล็กน่าทะนุถนอมกลับมาในปกครองของตัวเองแต่ก็พลาดเมื่อคนกวนตีนข้างหน้าเบี่ยงตัวหลบ
“ไม่ทักพี่กลับบ้างหรอมาสนใจหมาเนี่ย”
“สวัสดีค่ะ ขอความกรุณาคืนหมาให้เจ้าของด้วยค่ะ”แบมแบมพูดตอบกลับอีกคนด้วยใบหน้าเรียบเฉยกว่าอิโมในไอโฟนแล้วยื่นมือเป็นอันขอหมาคืน
มาร์คยื่นเจ้าปุกปุยที่มาง้องแง้งที่ขาของเขาตอนที่เขากลับมาจากออกกำลังกายที่ฟิตเนสของหมู่บ้านคืนให้เจ้าของที่ยืนหน้ามุ่ย
ตอนแรกเขาก็ไม่รู้หรอกว่าหมาใครแต่พอเห็นชื่อแบมแบมที่ปอกคอแล้วก็รู้เลย
ถือว่าเป็นเรื่องดีในการหาเรื่องมาหาอีกคนและเพื่อหาโอกาสในการชวนไปหาอะไรทำด้วยกัน
“ไปเล่นเกมที่บ้านพี่มั้ย เหงาอ่ะ”
มาแล้นนนนนนน
มาอัพช้าขอโทษนุ้.-.ช่วงนี้ติดงานแสตนกีฬา
ลำบากตรากตรำมากกว่าแบมแบมข่มตานอนอีกก
อีกไม่นานก็จะได้จิกกัดหมออย่างเต็มที่แล้วนะฮืออ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน มาเม้น
สกรีมแท็กมากๆนะคะ
เยิฟยูว เจอกันตอนหน้าแครชชชชช
เอนจอยรี้ดดิ้งแอนท์สะดิ้งวิทพี่หัวทอง
#ห่ามเกิร์ล
ความคิดเห็น