[ END ] นางร้ายคนเก่ง

ตอนที่ 50 : LAST EPISODE : จุดจบของคนที่แพ้

LAST EPISODE

จุดจบของคนที่แพ้

            ให้ตายสิ ยัยเบลล่าไปเอาแรงที่ไหนมาเยอะแยะกันนะ ตัวเล็กกว่าฉันแต่พละกำลังความอึดทึกทนอย่างกับพลังช้างสาร ขนาดโดนฉันต่อยหน้าคว่ำลงกับพื้นดินยังยันตัวลุกขึ้นมาแสยะยิ้มให้กันอีก

            หู้ยยย ศึกครั้งนี้จะจำจนวันตายเลยจ๊ะ

            “ ท่านหญิงเนี่ยแรงดีเหมือนกันนะค่ะ ” นางแสยะยิ้มก่อนจะพึมพำอะไรบางอย่างที่ทำให้เจ้าชายซีโน่แหวกฝูงชนเดินเข้ามาหายัยนั่นกลางสนามด้วยสายตาเหม่อลอยขั้นสุด

            “ จะเล่นสกปรกอะไรอีกล่ะเบลล่า ”

            “ ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...ก็แค่อยากได้พรรคพวกเพิ่มเสียหน่อย อย่างไรเสียเจ้าชายผู้โง่เขลาคนนี้ก็อยู่ข้างฉัน ไม่ใช่แกที่เป็นอดีตคู่หมั้นของเขา!! ” ย้ำจังเลยนะสถานะอดีตคู่หมั้นเนี่ย ฉันรู้อยู่แล้วและไม่คิดจะกลับไปเป็นคู่หมั้นหมอนั่นอีกแล้วด้วย

            มิเกลที่เห็นท่าไม่ดีจึงรีบปลดสร้อยคอDog Tag สีเงินบริสุทธิ์ที่สลักชื่อของเจ้าตัวออกจากคอก่อนจะนำไปวางไว้ในมือข้างที่ถือสร้อยให้เอเรียล และรีบนำไปฝากไว้กับเมบี

            “ ฉันจะรีบมาเอาคืน ฝากไว้ก่อนนะเมบี ” เมบีพยักหน้ารับก่อนจะกำสร้อยคอสองเส้นในมือแน่นพร้อมกับสวดมนต์ภาวนาอ้อนวอนต่อพระผู้เป็นเจ้า ขอให้ทั้งสองนั้นปลอดภัยกลับมา

            มิเกลวิ่งเข้ามาในสนามด้วยท่าทีกึ่งรีบกึ่งไม่รีบไปยืนข้างๆเอเรียล ดวงตาสีแดงดุจโลหิตตวัดสายตามองเล็กน้อยก่อนจะหันกลับไปประจันหน้ากับยัยแม่นางเอกต่อ

            “ มิเกล ฝากจัดการซีโน่หน่อยแล้วกัน เอาให้เดินไม่ได้สักสิบปี ”

            “ เหมือนเธอไปโกรธแค้นซีโน่มาสักสิบชาติได้ เขาเป็นถึงองค์ชายเลยนะถ้าผมทำแบบนั้นผมไม่โดนราชาปีศาจแหกอกเอารึไง ”

            “ งั้นเอาพอประมาณแต่ช้ำในหนักๆแล้วกัน ฉันรำคาญคนโง่เขลาเบาปัญญาแถมสมองนิ่มอีก ”

            “ จ้าๆ เอาที่เธอสบายใจเลย ”

            มิเกลว่าจบก่อนจะจุดไฟรัติกาลที่มือพร้อมๆกับซีโน่ที่เริ่มจุดธาตุไฟใส่มือของตัวเองเช่นกัน อ่า...ต่อสู้กันด้วยธาตุไฟแบบนี้ฉันไม่ขอเข้าไปยุ่งด้วยก็แล้วกัน กลัวไหม้

            ฉันจ้องไปที่แม่นางเอกที่เริ่มร่ายบทเวทย์แสงอีกครั้ง ส่วนนี่ก็หยิบปืนชี้ไปทางด้านแม่นางเอกก่อนจะกราดกระสุนยิ่งใส่ไม่ยั้งมือ แม่นางเอกลืมตาขึ้นก่อนจะใช้เวทย์แสงสาดเข้าใส่กระสุนความมืดให้สลายไปก่อให้เกิดเป็นบ่อควันขนาดใหญ่ นางก็พุ่งตัวเข้าหาฉันพร้อมกับยกกริชเล่มคมหมายจะฟาดเข้าที่ใบหน้าขาวงามๆของฉัน

            ฉันมองเบลล่าด้วยสายตาเรียบนิ่งก่อนจะเบี่ยงตัวหลบพร้อมกับขัดขานางไปหนึ่งที จนนางล้มหน้าคะม่ำลงกับพื้น ทำท่าเหมือนจับกบจับเขียดอยู่ในนาอะไรทำนองนั้น เบลล่ายันตัวลุกขึ้นก่อนจะพุ่งเข้าใส่อีกรอบ เอเรียลก็ทำได้แต่หลบตัว เบี่ยงซ้ายเบี่ยงขวาไปมาก็เท่านั้น

            “ นี่ท่านหญิง...เอาแต่หลบแบบนี้ทำไมกันค่ะ มาสู้กันสิ!! ”

            “ ฉันไม่ใช่คนโง่ๆแบบเธอนะที่จะต้องมาเสียพลังงาน แล้วก็นะ...เธอน่ะติดกับฉันเต็มๆเลยล่ะ หึ ” ฉันยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเก็บปืนอันหนึ่งเข้าไปในมิติ ฉันส่งยิ้มเล็กๆให้เบลล่าที่กำลังทำหน้าเหวอรับประทาน

            ฉันกับเบลล่าอยู่ห่างจากกันประมาณ100เมตรได้และเบลล่าก็อยู่ในอาณาเขตที่ฉันปล่อยกระแสพลังเวทย์ควบคุมไว้รอบกายเสียด้วย

            โชคดีจริงๆเลยนะฉันเนี่ย

            ฉันยกแขนข้างที่ไม่มีปืนถือไว้ ขึ้นกลางอากาศพร้อมๆกับร่างของยัยเบลล่าที่เริ่มลอยขึ้นตามวิถีมือของฉัน ฉันแกล้งบีบมือเข้าหากัน เบลล่าทำหน้าตาอึดอัดคล้ายกับคนหายใจไม่ออกก่อนจะรีบนำมือมาจับๆคลำๆที่ลำคอขาวของตนอย่างลนลาน และเริ่มออกอาการไอค่อกๆแค่กๆราวกับคนกำลังจะขาดอากาศหายใจ

            “ ก..แก ปล่อยฉันนะยัยคุณหนูผี!! ” เบลล่าตะโกนบอกด้วยน้ำเสียงติดๆขัดๆ

            “ อะไรนะ...ยังบีบไม่แน่นพอหรอ? โอเคๆฉันจะสงเคราะห์ให้ ” ฉันว่าจบก่อนจะบีบนิ้วมือเข้าหากันมากว่าเดิม เบลล่าเรียกพละกำลังก่อนที่จะขวางกริชเล่มคมใส่ฉัน

            เมื่อเห็นดังนั้นฉันจึงรีบยกปืนขึ้น เล็ง และยิงให้กริชเล่มนั้นกระเด็นออกไปทางอื่น และไกลพอที่ยัยเบลล่าจะวิ่งไปหยิบมันไม่ได้อีก

            คนโง่ก็ยังโง่อยู่วันยังค่ำ ทิ้งอาวุธตัวเองทั้งๆที่อยู่ในสนามรบ

            “ ฮึก...ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ ” เมื่อเบลล่าเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเรียกน้ำตาปลอมๆนั่นออกมาจากดวงตาสีดำทมิฬ พลางพูดขอร้องอ้อนวอนราวกับลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้ทำอะไรไว้

            “ คงจะไม่...เพราะเธอทำให้ทั้งฉัน ทั้งคนอื่นและโรงเรียนเดือดร้อน ”

            ฉันว่าจบก่อนจะเล็งปืนและยิงกระสุนไปยังข้อเข่าของขาทั้งสองข้างของเบลล่า แม่นางเอกกรีดร้องเสียงดังอย่างเจ็บปวด ฉันแสยะยิ้มสนุกส่งไปให้นางก่อนจะยิงเข้าที่ข้อมือทั้งสองข้างของเบลล่าอีกครั้ง

            “ กรี๊ดดดดด!! ฉันเจ็บนะ ฮือออ!!! ”

            “ เจ็บหรอ งั้นเอาไปอีกสักที ” ว่าจบฉันก็ลั่นไกปืนไปยังหน้าท้องของเบลล่าสักสองสามที

            ตอนนี้สารรูปของเบลล่าดูไม่จืดเสียด้วยซ้ำ เลือดที่ไหลอาบร่าง ทะลักออกมาไม่ขาดสายเปราะเปื้อนไปตามร่างกายขาวใสของนาง มีทั้งที่แห้งกรังไปแล้วและมีทั้งพึ่งไหลออกมาสดๆใหม่ๆ

            “ ถ้าจะทำกันขนาดนี้!! ฆ่าฉันให้ตายเสียยังจะดีกว่า!! กรี๊ดดดดดดดดดดดด ” เบลล่าตะโกนขึ้นมาเสียงดังก่อนจะส่งเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวด

            “ คนอย่างเธอไม่เหมาะกับการฆ่าให้ตายทีเดียวด้วยซ้ำ สู้ทรมานแล้วคอยตายอย่างช้าๆแบบที่เธอเป็นอยู่เสียจะดีกว่านะ ฉันสะใจดี ”

            “ อึก...แกมัน..แกมันปีศาจ!! อั่ก ” เบลล่าพูดจบก่อนจะสำลักก้อนเลือดออกมาเสียยกใหญ่ ฉันที่ได้ยินดังนั้นจึงพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นวาบอีกครั้ง

            “ แน่นอน ฉันมันปีศาจตั้งแต่ต้น ถึงฉันจะร้ายแบบเปิดเผย แต่ฉันก็ไม่ร้ายเงียบแบบแกหรอก เบลล่า เจนนิส นางมนุษย์โสโครกที่ทะเยอทะยาน ปรารถนาที่จะอยากได้พลังอำนาจเทียบเท่าราชวงศ์ แต่ก็นะ...เรื่องแบบนั้นคงเป็นได้แค่ในฝันนั่นแหละ ” เบลล่ากัดฟันกรอดก่อนจะรวบรวมแรงเฮือกสุดท้ายท่องคาถาเวทย์แสงเสียงแผ่วเบาและสาดใส่มาทางฉันอย่างเต็มแรง

            ฉันที่เห็นดังนั้นจึงรีบปล่อยยัยเบลล่าให้กระแทกลงกับพื้นก่อนจะสาดพลังความมืดเข้าใส่อย่างจัง เสียงระเบิดของการชนกันของทั้งสองธาตุดังขึ้นเสียงดังสนั่นก่อนจะเงียบลง ปรากฏเป็นกลุ่มควันขนาดใหญ่อีกครั้ง

            ฉันลุกขึ้นยืนเต็มส่วนสูงหลังจากที่การระเบิดนั่นจบลง ฉันไม่เป็นอะไรมากเพราะมีเกราะป้องกันของพลังควบคุมที่เปิดใช้งานเอาไว้เลยไม่ได้รับผลกระทบใดๆ แค่ได้แผลเฉียดๆที่แก้มขวานิดนึง ส่วนยัยเบลล่าที่ได้รับผลเต็มๆก็กำลังนอนหายใจรัวรินอยู่กับพื้นหญ้าอย่างน่าเวทนา ฉันมองภาพนั้นเล็กน้อยก่อนจะหยิบปืนขึ้นจากพื้นและเดินเข้าไปหายัยเบลล่าช้าๆ

            เบลล่าที่เห็นดังนั้นจึงพยายามยกมือขึ้นพนมมือขอร้องและอ้อนวอนฉันด้วยสภาพที่น่าสงสารยิ่ง แต่ฉันไม่ได้รู้สึกสงสารนางแต่อย่างใดเสียด้วยซ้ำเพราะรู้ว่าที่นางทำแบบนั้นก็เพื่ออยากมีชีวิตรอดอยู่ต่อในโลกใบนี้สักสี่ห้าปีก็เท่านั้น

            “ ขะ...ขอร้องล่ะท่านหญิง...อึก ปะ..ปล่อยฉันไปเถอะ ”

            “ มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่ฉันจะปล่อยเธอไปเบลล่า เจนนิส โทษที่เธอก่อไว้ร้ายแรงขนาดที่เกรงว่าราชวงศ์สูงสุดของทั้งสี่ดินแดนต้องนำเธอไปประหารทิ้งเสียโดยไม่มีข้อยกเว้น สู้ให้ฉันยิงกระสุนนัดเดียวให้เธอตายไปเลยไม่ดีกว่าหรือ ” ฉันว่าจบก่อนจะยกปืนขึ้นเตรียมลั่นไกไปที่ขั้วหัวใจของเบลล่า

            “ อึก...อย่างนั้นหรือท่านหญิง งั้น...ฝากท่านจัดการด้วยนะ ” เบลล่าว่าจบก่อนจะปิดตาลงนอนแผ่กับพื้นอย่างเหนื่อยอ่อนเกินกว่าจะมีลมหายใจต่อไป

            “ อืม หลับให้สบายล่ะ ” ฉันว่าจบก่อนจะลั่นไกปืนตัวขั้วหัวใจของเบลล่า เบลล่ากระตุกร่างเล็กน้อยก่อนจะแน่นิ่งไป ฉันลดปืนลงพร้อมกับที่ดวงตาของฉันกลับมาเป็นสีน้ำเงินไปไพรินดั่งเดิม

            มิเกลเดินเข้ามาหาฉันอย่างช้าๆเป็นสัญญาว่าเขาจัดการกับเจ้าชายซีโน่เรียบร้อยแล้ว ฉันหันหลังกลับไปหาเขาก่อนจะประโยคหนึ่งเสียงแผ่วเบา

            “ ดีใจที่ได้กลับมาเจอนายอีกครั้งนะมิเกล ” ฉันว่าจบก่อนที่ภาพในหัวเหมือนจะถูกShut Downเป็นภาพสีดำทั้งหมดและล้มตัวลงไปกับพื้น แต่ไม่เกิดการกระแทกแต่อย่างใดเพราะมิเกลรับไว้ได้ทัน

            “ เดี๋ยวสิเรียล ลืมตาขึ้นมาก่อน!! เอเรียล!! ” มิเกลว่าจบก่อนจะเขย่าตัวเอเรียลเบาๆ

            มิเกลรีบอุ้มเอเรียลออกมาจากสนามและรีบตรงดิ่งไปยังคฤหาสน์แดชลี่ในทันที พวกเมบีและพวกซันจึงรีบวิ่งตามมาติดๆและพร้อมใจกันปล่อยให้คนอื่นจัดการร่างไร้ลมหายใจของแม่นางเอกและร่างที่ยังมีลมหายใจแต่บาดเจ็บสาหัสของเจ้าชายซีโน่ให้คนอื่นจัดการต่อ

            “ เธอจะต้องไม่เป็นอะไรไปนะเอเรียลอ่า ฉันยังไม่ได้สารภาพรักกับเธอเลยนะ ”

            สามเดือนต่อมา...

            “ มิเกล อยู่ไหนเนี่ยฉันต้องรีบไปหาท่านแม่ที่ปราสาทใต้สมุทรนะ ” ร่างเพรียวบางในชุดเสื้อสเวตเตอร์สีฟ้าพาสเทลขนาดโอเวอร์ไซส์กับกระโปรงเทนนิสสีเทาลายตาราง รองเท้าผ้าใบสีดำที่สวมใส่อยู่เคาะกับพื้นเป็นจังหวะเบาๆขณะที่กำลังกดโทรศัพท์เครื่องหรูหยิกๆ

            “ ขอโทษทีที่มาช้านะ ท่านพ่อเรียกตัวนิดหน่อย ” ชายหนุ่มอีกคนว่าจบก่อนจะรีบพาเธอเดินทางจากบนฟากฟ้าลงสู่ใต้มหาสมุทร

            อ่านไม่ผิดหรอกค่ะคุณผู้อ่าน ตอนนี้ชีวิตฉันแฮปปี้มากจ้า หลังจากที่ฉันฟื้นคืนชีพ(?)ขึ้นมาก็ได้รับคำสารภาพรักจากมิเกลแทบจะทันทีที่ฟื้น ตอนนั้นสมองมันก็จะเบลอๆหน่อยเลยตอบรับรักไปแบบเบลอๆเช่นกัน และตอนนี้ค่ะ อีฉันคนนี้ก็มีมิเกลคอยไปรับไปส่งระหว่างดินแดนสวรรค์กับดินแดนใต้สมุทรจ้า เดินทางกันสนุกสนานเชียว

            หลังจากที่พักรักษาตัว หรือเรียกง่ายๆก็หมกตัวอยู่ในคฤหาสน์มาได้สองอาทิตย์ มิเกลก็ขอร้องกึ่งบังคับให้ฉันย้ายไปอยู่กับเขาที่ปราสาท ในดินแดนสวรรค์ ด้วยเหตุผลที่ว่ากลัวจะไม่ปลอดภัยเพราะฉันอาศัยอยู่คนเดียว ตอนแรกฉันก็ไม่ตกลงหรอกจะให้ฉันทิ้งแลมโบลูกรักไว้อย่างนั้นหรือ เขาเลยเสนอว่าเดี๋ยวย้ายลูกรักฉันเข้ามาไว้ในปราสาทด้วยเพราะที่จอดรถมันเยอะเกินไปเลยมีที่ว่างอีกเยอะแยะ ฉันจึงตกลง(?)

            เอ้า ก็กลัวลูกรักเหงาไงเลยพาขึ้นมาด้วย

            ฉันอาศัยอยู่ที่ปราสาทได้สามเดือนแล้ว องค์ราชาองค์ราชินีแห่งดินแดนสวรรค์เอ็นดูฉันยิ่งกว่ารัชทายาทเสียอีก แถมให้ฉันเรียกพวกท่านว่าท่านพ่อท่านแม่เหมือนมิเกลด้วยแหละ ส่วนเหตุผลก็เพราะพวกท่านทั้งสองอยากมีลูกสาวแต่กลับได้ลูกชายอย่างมิเกลมา ประจวบกับองค์ราชินีไม่ให้องค์ราชาตั้ม(??)อีกเป็นรอบที่สอง ก็เลยอดได้ลูกสาว และสุดท้ายเพราะฉันสวยไง5555+

            “ ท่านแม่~~ คิดถึงลูกไหม ” ทันทีที่เท้าเหยียบพื้นกระเบื้องของราชวัง ฉันจึงรีบเข้าไปหาท่านแม่ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในสวนส่วนพระองค์

            “ คิดถึงสิลูกรัก มาให้แม่หอมสักทีสิ ฟอดดดด~ ” ท่านแม่ว่าจบก่อนคว้าตัวฉันเข้าไปกอดไปหอมแก้มซ้ายที หอมแก้มขาวที

            “ ท่านแม่ สวัสดีครับ ” ท่านพยักหน้ารับไหว้มิเกลเล็กน้อยก่อนจะพาทั้งฉันและมิเกลไปนั่งกับท่านที่สวน

            “ เจคอปกับไอรีนเป็นอย่างไรบ้างมิเกล สบายดีไหม ” ท่านแม่ถามไถ่สารทุกข์กึ่งสุกกึ่งดิบแก่ท่านพ่อท่านแม่ของมิเกล

            “ ท่านพ่อกับท่านแม่สบายดีครับ แล้วท่านแม่ล่ะครับ ”

            “ สบายดีเช่นกันจ๊ะ ฝากเรียนเชิญเจคอปกับไอรีนด้วยนะว่าอีกสี่เดือนดินแดนใต้สมุทรจะจัดงานครบรอบวันก่อตั้งดินแดนนะจ๊ะ ”

            “ ได้ครับท่านแม่ เดี๋ญวผมนำข่าวไปบอกให้ครับ ” มิเกลพูดรับปากองค์ราชินี

            “ งั้นเดี๋ยวแม่ไปบอกให้คนรับใช้เตรียมน้ำเตรียมขนมให้ลูกทั้งสองคนดีกว่า อยู่กันดีๆนะลูก อย่าตีกันไปก่อนเล่า55 ” องค์ราชินีดินแดนใต้สมุทรว่าจบก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินออกไปจากสวนส่วนพระองค์

            “ เอเรียล...เคยคิดไหมว่าคุณโลเวลกับคุณเอวาร์เรียในตอนนี้ พวกเขาอยู่ที่ไหนกัน ”

            “ อยากรู้หรอ? ”

            “ เอ๊า ก็อยากรู้อ่ะสิ ไม่งั้นผมจะถามหรอ ”

            “ นั่นปากหรือ...ก็เคยคิดนะว่าทำไมพวกเขยังไม่กลับมา พวกเขาอาจจะไปฮันนีมูนกันอยู่ที่ใดที่หนึ่งในแผนที่โลก(?) น่าจะอยู่ทวีปแถบเอเชียล่ะมั้ง ” ฉันเอ่ยออกไปอย่างไม่ใส่ใจอะไร

            “ อ๋อ...อยากเจอหน้าพวกท่านจัง ” มิเกลพูดเสียงเบา จนฉันต้องเอ่ยถามเขาอีกครั้ง

            “ เมื่อกี้ เกลพูดว่าอะไรนะ ”

            “ ป่าวๆไม่มีอะไร ” ฉันหรี่ตาลงเล็กน้อยอย่างจับผิด แต่ก็นะจะจับผิดไปทำอะไรในเมื่อคนข้างๆได้แต่เฉไฉชมนกชมไม้ไปเรื่อยเปื่อยแบบนี้  - * -

            “ ว่าแต่ท่านพ่อเรียกนายไปทำไมหรอ ” ฉันถามขึ้นหลังจากที่ท่านแม่เดินออกไปจากสวน

            “ อยากรู้หรอ? ” ฉันว่าประโยคนี้มันคุ้นๆนะ... - -

            “ ไม่อยากก็ได้จ้า ”

            “ โอ๋ๆ ก็ท่านพ่อเรียกไปถามเฉยๆ ”

            “ ถามว่าอะไรล่ะ ”

            “ ก็แค่เรียกไปถามเฉยๆ...ว่าเหมือนไหร่จะไปขอหมั้นเอเรียลกับองค์ราชินีเสียที ท่านพ่อพร้อมเปย์ไม่อั้นเลยนะ ”

            “ ย่าห์!!! พูดมาได้หน้าระรื่นนะมิเกล ไม่รู้ไงว่าเขินอ่ะ ” ฉันฟาดมือเสียงดังปาบใส่หลังมิเกลแรงๆสักทีสองที มิเกลบ่นอุบอิบพร้อมๆกับลูบหลังไปมาเบาๆราวกับว่ากำลังคลายความเจ็บปวดที่ได้รับมาเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้า

            “ ถ้าผมรู้ว่าเรียลจะเขินแรงขนาดนี้ ผมคงไม่บอกไปตรงๆหรอก ”

            “ ย่าห์!! ไอ้มิเกล ” ฉันว่าจบ มิเกลก็รีบออกตัววิ่งหนีเอเรียลไปรอบๆสวน ส่วนฉันก็วิ่งตามเตรียมมือฟาดหลังเขาด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มี

            องค์ราชินีแห่งดินแดนใต่สมุทรหรือท่านแม่ของเอเรียลที่ยืนมองภาพเหล่านั้นก่อนจะส่ายหัวไปมาเบาๆและเผยรอยยิ้มอบอุ่นปนเอ็นดูให้กับภาพที่ท่านได้รับชมจากหนุ่มสาวตรงหน้า

            “ อ่า สงสัยจะได้ลูกเขยเร็วๆนี้เป็นแน่แท้ ไว้ไปคุยกับทางเจคอปและไอรีนดีกว่า ”

FIN ♥

            ฮื่อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ จบแล้วนะจบจริงๆแล้วว

เขารักกันดีค่ะทุกคน ฮื่อบิสเขินแทน

            ถึงบิสจะแต่งกากๆแต่ก็แต่งด้วยใจนะฮรึก หวังว่าทุกคนจะสนุกสนานไปกับเรื่องราวนี้

            บิสอยากจะลองแต่งแนวนางร้ายอีกนะ แต่ว่าฟิคที่เหลืออีกสองเรื่องกำลังรอคอยบิสอยู่ T^T ก็หวังไว้ว่าเรื่องหน้าจะมีคนคอยซัพพอร์ตบิสแบบนี้ ขอบคุณนักอ่านทุกๆท่านที่หลงเข้ามาอ่านเรื่องนี้นะคะ ขอบคุณนักอ่านเงาที่ทำให้ยอดวิวของเรื่องนี้ทะลุเกินหนึ่งหมื่นแบบที่บิสตั้งไว้ และฝันไว้ตลอดว่าจะเขียนนิยายสักเรื่องให้มียอดวิวเกินหนึ่งหมื่น และฝันนั้นก็เป็นจริง  ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ที่คอยแนะนำ อินตาม ติเตียนและชื่นชม ขอบคุณทุกยอดเฟบที่นักอ่านทุกท่านเฟบเอาไว้ และขอบคุณทุกๆท่านที่นำพานิยายเรื่องนี้ขึ้นอันดับติดท็อปยี่สิบเหมือนกับกับนักเขียนท่านอื่นๆ ขอบคุณจากใจจริงๆค่ะ

            ก็หวังไว้ว่าทั้งสองเรื่องที่เปิดเอาไว้จะเป็นอีกหนึ่งผลงานดีๆแบบเรื่องนี้ อย่างไรเสียถ้านักอ่านเบื่อๆก็แอบเข้ามาอ่านเรื่องนี้และเรื่องใหม่ของบิสได้นะ555+

ด้วยรัก ♥

Writer by Biskit