[ END ] นางร้ายคนเก่ง

ตอนที่ 22 : Chapter 19 +100%

Chapter 19

*บทความจะดีที่สุดถ้าอ่านบนคอมและโน๊ตบุ้ค*

            นี่ก็ผ่านไปหลายสัปดาห์แล้ว หลังจากพวกฉันเริ่มต้นด้วยการไล่ล่าพวกที่ใช้มนต์ดำโดยผิดกฎของสมาคมเวทมนต์แห่งชาติ พวกฉันไล่ล่ากันไปเกือบๆหมดประเทศแล้วล่ะ จะเหลือก็เพียงแต่ขอบๆชานแดนใกล้ประเทศของเจ้าพวกปีศาจเพียงเท่านั้น...

                        มันผ่านไปเร็วจนน่าใจหายเลยล่ะ

            ในความรู้สึกของฉันเอง...เหมือนพวกเราพึ่งวางแผนกันเมื่อวานแล้วเริ่มทำภารกิจในวันนี้เสียอีก สภาพของเพื่อนๆฉันแต่ละคนก็แทบไม่ต่างจากฉันเลย...

                        พักผ่อนน้อย อ่อนแรง ขอบตาดำแข่งกับหมีแพนด้า

                        ยกเว้นไคโซนไว้คนหนึ่งแล้วกัน...

            ฉันกับพวกเพื่อนๆที่เหลือคอยสังเกตพฤติกรรมของไคโซนมาหลายสัปดาห์แล้ว ไคโซนมักจะกลับมาที่หอเอส มาอยู่เพียงครู่หนึ่งก็เดินออกไปข้างนอกโดนอ้างกับพวกฉันว่า ‘ ค้างที่หอเพื่อนนะ ’ บ้างล่ะ ‘ ไปหาเพื่อน ’ บ้างล่ะ และกลับมาอีกทีในตอนเกือบๆรุ่งเช้าของอีกวัน

                        ทำไมฉันถึงรู้ว่าเขาหาข้ออ้างน่ะหรอ?

                        ก็นะ...สายตารอกแรก และไม่ยอมสบตากับเพื่อนคนอื่นๆในหอรวมถึงฉันด้วย ซึ่งมันเหมือนมีอะไรปิดบังอยู่เลย...

                        เค พักเรื่องไว้ก่อนแล้วกัน

            วันนี้ฉันวางแผนกับเพื่อนที่เหลือแล้วว่าวันนี้จะปล่อยให้พัก และพรุ่งนี้จะเดินทางไปเจรจาตามที่ในภารกิจมอบหมายมา ที่ประเทศของพวกปีศาจ

                        ตู้หู้วววววววววววววว ตื่นเต้นมากๆเลยจ๊ะ

            ตั้งแต่กลับมาจากข้างนอกฉันก็คลุกตัวอยู่แต่ในห้องนอนของฉัน เกลือกกลิ้งตัวไปมาบนเตียงนอนที่แสนอ่อนนุ่ม แถมสีฟ้าพาสเทลของฉันไปมา

            ก๊อก ก๊อก ก๊อก

            ฉันเบี่ยงเบนสายตาไปยังประตูห้องของฉัน ก่อนที่ฉันจะลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจอยู่ข้างๆเตียงนอนที่ฉันเกลือกกลิ้งไปมาเมื่อครู่ ฉันเดินเตาะแตะอย่างสะลึมสะลือและกระชากเปิดประตูพรวดพราดออกไปหาคนเคาะประตูห้อง โดยที่ไม่ได้ดูตาแมวให้รอบคอบเสียก่อน...

                        ชิบเหย...โลเวลมาทำไม

            ฉันรีบปิดบานประตูลงแทบทันทีที่เห็นหน้าเขา แต่มีหรือที่จะปิดทัน เขายันมือข้างหนึ่งกับขอบบานประตูก่อนจะแทรกตัวเข้ามาในห้องตามช่องว่างของประตู

                        อื้อหือ นั่นคนหรือแบคทีเรีย....

            “ มีอะไรรึป่าวโลเวล ”

            “ ก็มีนะ... ” โลเวลเอ่ยเสียงทุ้มนิดๆตอบกลับ

            “ มีอะไรล่ะ ฉันง่วงนะ ” ฉันเริ่มอารมณ์เสียขึ้นมาเล็กๆน้อยๆ ใครใช้ให้นายมาตอนคนกำลังจะนอนอีกรอบกัน...

            “ ก็แค่คิดถึงคนบางคน เลยเดินมาหา ” โลเวลตอบออกมาหน้าตาเฉย ฉันนี่สิหน้าแดงขึ้นแทบจะปิดหน้าไม่ทัน

            “ อ้าว ปิดหน้าทำไมล่ะ ” โลเวลยื่นมือทั้งสองมาที่ฉัน หมายจะดึงมือเล็กๆของฉันออกจากส่วนที่ฉันใช้มือปิดอยู่บนใบหน้าของฉัน ฉันเบี่ยงตัวหลบก่อนจะเดินหนีเข้าไปในห้อง

                        กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!! พ่อแก้วแม่แก้ว ผู้ชายบอกคิดถึง >///////<   (ใจเย็นๆนะเอวาร์ // บิสกิต)

            “ งื้อ ไม่รู้ไงว่าเขินน่ะ ฮื่อ ” ฉันส่งเสียงอู้อี้ตอบเขา โลเวลหัวเราะเบาๆก่อนจะค่อยๆดึงมือเล็กๆขาวๆบางๆของฉันออกจากใบหน้าแดงซ่าน

            “ 555 ” โลเวลหัวเราะขึ้นมา

ทำไมเวลาเขาหัวเราะ เขาถึงดูดีมากกว่าตอนทำหน้าเฉยๆเสียอีก...

            “ นี่ โลเวล ”

            “ หืม? ว่าไงคับเอวาร์ ”

            “ ทำไมนายถึงไม่ค่อยยิ้มไม่ค่อยหัวเราะแบบนี้ระหว่างที่อยู่ต่อหน้าเพื่อนคนอื่นๆล่ะคะ ” ฉันเอ่ยถามพลางจ้องหน้าเขาอย่างคาดครั้น และต้องการคำตอบ

            “ ก็นะ...แต่ก่อนตอนเด็กๆผมเป็นคนขี้อายมากเลยล่ะ ไม่รู้สิ...ผมไม่ค่อยชอบเข้าสังคม ไม่ค่อยชอบคบเพื่อนที่มีสิ่งเดิมพันธุ์ที่เรียกว่า เงินทองและธุรกิจ ในสมัยนี้สังคมโลกมีแต่คนใส่หน้ากากหันหน้าเข้ากันทั้งนั้น ” โลเวลเอ่ยตอบเสียงเรียบๆ

            “ แม้แต่กับฉันน่ะหรอ...? ” ฉันเอ่ยขัดขึ้น

            “ อย่าพึ่งขัดผมสิเอวาร์... ”

            “ จ้าๆ ไม่ขัดแล้วจ้า เล่าต่อสิ ”

            “ จริงๆแล้วผมไม่ได้เป็นคนเย็นชาหรอกนะ แค่มียศถาบรรดาศักดิ์นำหน้าชื่อและนามสกุลของผม ผมก็ต้องทำตัวเคร่งขรึมให้สมกับเป็นพระราชโอรสลำดับที่หนึ่งแห่งราชวงศ์เบวารินให้น้องๆดู ผมทำแบบนี้มาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ ”

            “ ... ”

“ แต่ๆ! ผมไม่ได้ใส่หน้ากากเข้าหาเอวาร์นะครับ จริงๆแล้วผมเป็นคนแบบนี้เคยแสดงให้เอวาร์เห็น ”

            “ ขี้อ้อน ขี้แกล้ง บ้ากาม หื่น(?) ” ฉันสวนกลับแทบจะทันที โลเวลหน้าเหวอเล็กน้อยก่อนจะถามฉันกลับมา

            “ หื่น แปลว่าอะไรหรอ ”  ให้ตายเถอะ! ฉันลืมไปเลยว่าโลกแห่งนี้ยังไม่พัฒนาถึงขั้นมีคำศัพท์วัยรุ่นเหมือนในชาติที่แล้วที่ฉันจากมาก...

            “ ปล่อยมันไปเถอะ...เดี๋ยวๆ! นายจะทำอะไร ” ฉันร้องเสียงหลง เมื่ออยู่ๆโลเวลก็ล้มตัวลงนอนบนตักนุ่มๆของฉัน

            “ ขอนอนหน่อยเถอะนะ ง่วงมากเลยตอนนี้ ” โลเวลตอบเสียงอู้อี้ มันจั๊กจี้นะเว้ย!!

                        เคเลยโลเวล จะทำอะไรก็ตามแต่ใจที่นายต้องการเถอะ...

            ฉันให้มือลูบหัวของโลเวลเบาๆไปมา เส้นผมสีดำเงางามแถมนุ่มลื่นและส่งกลิ่นหอมหน่อยๆ ยิ่งลูบยิ่งเพลินแฮะ...ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะหลับไปแล้ว หลับง่ายหลับไวดีจริงๆ

            และดูท่าว่าจะไม่ตื่นง่ายๆนะเนี่ย

            ฉันปิดปากหาวอย่างมีมารยาท ดวงตาคู่สวยของฉันเริ่มปรือลงเล็กน้อย ดูท่าแล้วฉันคงจะง่วงเหมือนกันนะเนี่ย... และเป็นโชคดีของฉันอีกแล้ว...ที่ฉันนั่งโซฟามาตั้งแต่แรกแถมโซฟานี้ปรับระดับได้...

            ฉันใช้มือปรับระดับองศาการเอียงของโซฟาให้พอเหมาะก่อนจะค่อยๆเอนตัวลงกับโซฟา และปิดเปลือกตาสีอ่อนลงช้าๆ

                        ไว้ตื่นมาอีกทีคงได้คุยกันนะคะ ผู้อ่านที่น่ารัก

--- 100% ---

ฮายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ไม่ได้มาอัพนานเลยนะเนี่ย คิดถึงบิสกันไหมอ่ะ

ไม่มีล่ะสิ ฮื่อ เศร้าใจใยใย // ปาดน้ำตาเทียม

รักส์รีดดดดดดดดดด // ส่งมินิฮาร์ท

J

O W E N TM.