ตอนที่ 21 : Chapter 18 +120%
Chapter 18
*บทความจะดีที่สุดถ้าอ่านบนคอมและโน๊ตบุ้ค*
“ ได้เรื่องว่าไงบ้าง ” ผ่านไปได้ไม่นาน ร่างแยกของฉันจึงหายตัวกลับมาหาฉัน ฉันจึงเอ่ยถามร่างแยกของฉัน
“ ที่เห็นก็...เจ้าชายไคโซนเดินเลียบไปตามทางจนถึงข้างหลังตึกยิมเก่าๆแล้วเดินไปข้างหลังตึกนั่น ตอนที่ตามเข้าไปมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนรออยู่แล้วรู้สึกจะชื่อ...โอลิเวียร์ โรเรอร์ล่ะมั้ง ทั้งสองคุยกันเล็กน้อยก่อนจะพุ่งเข้าหากันอย่างโหยหา กอดกัน จูบกันด้วยแล้วก็....เรื่องอย่างว่านั่นแหละ ” ร่าแยกของฉันพูดเสียงเอื่อยๆ ส่วนฉันกับเพื่อนในห้องอีกสามคนที่ได้ฟังก็ถึงกับตกตะลึงนิ่งงันกันไปพักหนึ่ง
ไคโซนเนี่ยนะจะกล้าทำเรื่องแบบนั้น!!!
“ ทำแบบนี้มีโทษถึงขั้นไล่ออกจากโรงเรียนเลยนะ เธอดูมาไม่ผิดจริงๆใช่ไหม ” มาเบลเอ่ยถามเสียงสั่นๆ
นักเรียนห้องเอสจะมาโดนไล่ออกเพราะสาเหตุนี้ไม่ได้นะ!!
“ ใช่ ฉันดูมาไม่ผิดหรอก แล้วก็รู้สึกตลอดทางที่ไคโซนเดินไปเนี่ย เหมือนเขาจะโดนสะกดจิตด้วยมนต์ดำด้วยล่ะ ฉันก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่เพราะกลิ่นไอมันเบาบาง แต่นัยน์ตาของเขาเนี่ยเหม่อลอยด้วย ฉันคงบอกพวกเธอได้แค่นี้ ฉันต้องไปแล้ว โชคดีนะทุกๆคน ” ร่างแยกของฉันพูดจบก่อนจะสลายหายไปกับสายลม
“ ไม่อยากจะเชื่อเลย.... ” ซินเรียลใช้มือขาวๆปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ
“ น้องชายของผม...เป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ” โลเวลกำมือตัวเองแน่นเสียจนฉันต้องส่งมือตัวเองไปกอบกุมมือของเขาแล้วเขี่ยไปมาราวกับกำลังปลอบเขาอยู่ เขาถึงได้คลายมือลง
“เป็นเพราะเขาโดนมนต์ดำบ้าๆนั่น เขาถึงได้ทำเรื่องแบบนี้ ” มาเบลพูดขึ้นเสียงสั่นเครืออีกครั้ง
“ ถ้าเขากลับมาแล้วไม่ยอมบอกเรื่องนี้กับพวกเราดีๆ พวกเราก็คงทำอะไรไม่ได้ ” ฉันเอ่ยขึ้นบ้างหลังจากที่เงียบมานาน
“ มันต้องมีทางแก้ไขสิ พวกเรายังมีภารกิจที่จะต้องเคลียร์กันอีก จะเครียดเรื่องนี้มากไม่ได้แล้วด้วย... ” ซินเรียลเอ่ยตอบ พวกฉันที่เหลือพยักหน้าตอบรับคำพูดของซินเรียลอย่างเห็นด้วย
“ พวกเธอคิดเหมือนฉันไหม...ว่าคนที่ทำเรื่องแบบนี้คือใคร ” ฉันเอ่ยถาม
“ ฉันคิดได้อยู่แค่คนเดียว...คนที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยนั่นแหละน่าสงสัยที่สุด ” ซินเรียลเอ่ยด้วยน้ำเสียงติดหมั่นไส้เล็กๆน้อยๆ
“ งั้นคนที่ทำเรื่องแบบนี้ก็คือ...โอลิ-” มาเบลเอ่ยขึ้นอีกครั้ง แต่กลับถูกขัดด้วยคนที่พวกฉันกำลังพูดถึง
“ ผมกลับมาแล้ว.... ” ไคโซนเอ่ยขึ้นก่อนจะเดินเข้ามาในห้องเรียนและเดินผ่านพวกฉันไปยังโต๊ะนั่งของตัวเองด้วยสภาพกึ่งเหม่อลอยกึ่งมีสติ พวกฉันมองตามอย่าสงสัย ฉันจึงเอ่ยเรียกเขาเอาไว้เสียก่อน
“ ไคโซน ”
“ ? ” ไคโซนหันกลับมาทำหน้างงใส่ฉันเล็กน้อย ฉันจึงเอ่ยต่อไปว่า...
“ มีอะไรปิดบังพวกเราอยู่รึป่าว...นายยังไม่ลืมภารกิจที่ผอ.มอบหมายมาใช่ไหม...ว่าให้กำจัดคนที่ลักลอบใช้มนต์ดำอย่างผิดกฎหมายไม่ว่าจะจับเป็นหรือจับตาย... ”
“ ... ”
“ และแน่นอนว่า...แม้แต่คนที่นายรักสุดหัวใจ แต่ถ้าเขามีมนต์ดำนั่นและใช้มันโดยไม่ได้รับอนุญาต...คนที่นายรักก็จะต้องถูกกำจัดโดยไม่มีข้อแม้ ถึงนายจะมียศถาบรรดาศักดิ์เป็นเจ้าชาย แต่นายก็ไม่สามารถขัดขวางได้ คิดให้ดีก่อนจะทำอะไรนะ...ไคโซน ”
“ ...อืม ” ไคโซนทำหน้าอึ้งและอึกอักเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงสั้นๆแล้วเดินผ่านพวกฉันไป ส่วนฉันที่พูดอะไรไปหมดแล้วเลยหันกลับไปคิดวางแผนทำภารกิจกับเพื่อนๆต่อ
-----------------------------------------------
“ สรุปแล้วเราจะเริ่มภารกิจกันพรุ่งนี้ใช่ไหมทุกคน ” ซินเรียลเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ
“ อืมใช่...เราจะต้องไปตามจับพวกมีมนต์ดำในประเทศเราก่อน ที่ฉันคิดประมาณไว้พวกนี้ในประเทศเราคงมีไม่ถึง15% ก็น่าจะใช้เวลาไม่นานถ้าไม่รวมว่าคนพวกนั้นจะขัดขืนเราหรือไม่...ถ้าขัดก็จัดมีแค่นั้น ” ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆพร้อมกับทำท่าไหวไหล่ตัวเองเบาๆ
“ แล้วไคโซนที่ไม่รู้เรื่องแผนนี้...เขาจะทำภารกิจตามแผนได้แน่หรอ ” มาเบลเอ่ยน้ำเสียงติดห่วงเล็กๆ
“ ผมอยากให้เขาจัดการเรื่องโอลิเวียร์ให้เสร็จด้วยตัวเอง และผมคิดว่าเขาต้องมีสมองในการทำความเข้าใจเรื่องแผนนี้อย่างแน่นอน ” โลเวลพูดยืนยัน
“ ฉันจะไม่ยอมให้แผนที่พวกเราวางกันมาร่วมหลายชั่วโมงพังลงเพราะเขาเด็ดขาด ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือกเล็กน้อย
“ นั่นสินะ ไคโซนเป็นถึงนักเรียนห้องเอสเลยนะ เรื่องแค่นี้เขาต้องทำได้อยู่แล้ว ” มาเบลพูดขึ้นบ้าง
“ กลับหอกันเถอะ ไหนๆพวกอาจารย์ก็หยุดสอนให้พวกเราทำภารกิจกันยาวๆอยู่แล้ว ” ซินเรียลพูดจบก่อนจะเดินนำไปยังหอพักห้องเอสในเวลาเกือบๆสี่โมงเย็น
ฉันเปิดประตูเข้าห้องนอนของฉัน ก่อนที่ฉันจะล้มตัวนอนลงบนเตียงนอนสีสบายตาแสนอ่อนนุ่มขนาดคิงไซต์อย่างแรงจนทำให้ตัวฉันเด้งไปมา ฉันยกแขนข้างหนึ่งก่ายหน้าตัวเองเอาไว้และใช้หัวสมองที่แสนชาญฉลาดของตัวเองคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ตั้งแต่ชาติที่แล้วจนถึงตอนนี้ไปมา
ในชาติที่แล้ว ฉันเป็นนักฆ่าผู้มีพรสวรรค์ ในชาตินั้นฉันเกิดเป็นเด็กกำพร้า พ่อแม่เสียไปตั้งแต่อายุยังน้อยและยังถูกป้าแท้ๆมาทิ้งไว้ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่งที่ไม่ค่อยมีชื่อเสียงอีก ฉันจึงกลายเป็นเด็กที่มีโรคซึมเศร้าและไม่มีเด็กในสถานที่นั่นเป็นเพื่อนเลยสักคน
แต่แล้ววันหนึ่งชีวิตฉันกลับเปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน มีชายคนหนึ่งที่ไม่ถึงกับชราภาพมากนักมารับฉันไปเลี้ยง เขาเป็นหัวหน้ากลุ่มมาเฟียที่คุมถิ่นอยู่แถวยุโรป เขาใจดีกับฉันมาก สอนทักษะการต่อสู้ให้ฉันทุกแขนงและสอนให้ฉันเป็นนักฆ่าตั้งแต่เล็ก จนฉันเติบโตขึ้น กลายเป็นนักฆ่าที่มีชื่อเสียงในวงการโลกมืด
และเมื่อฉันหมดประโยชน์...เขากลับสั่งฆ่าปิดปากฉันอย่างเลือดเย็น จนฉันต้องมาเกิดใหม่ และมาอยู่ในร่างของนางร้ายลูกคุณหนูแสนบ้าผู้ชาย ขี้วีน ขี้เหวี่ยง อย่าง‘ เอวาร์เรีย แดชลี่ ’ จนถึงปัจจุบัน
เห้อ~~ ชีวิตแค่โดนทำร๊ายยยยยยยย
--- 120% ---
ฮายยยยยยยยยยยยยยยยย
ตอนนี้ก็มาเล่าชีวประวัติของเอวาร์ให้ฟังแหละ
แล้วก็ๆ พวกนางกำลังจะเริ่มภารกิจกันแล้ว
ถ้าอยากรู้ว่าเป็นอย่างไรล่ะก็.....
ติดตามตอนต่อไป เย้
รักส์รีดดดดดดดดดดดด // ส่งมินิฮาร์ท
J
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
โลเวลต้องโดยมนดำแน่ๆ