คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2 :: ข้าชื่อเซดิเฟ่ เซราฟ
บทที่ 2
ข้าชื่อเซดิเฟ่ เซราฟ
- คฤหาสน์มิโอล่า -
“เฮ้อ~~ในที่สุดวันนี้ชั้นก็ได้อยู่คนเดียวโดยปราศจากปีศาจ 2 ตนและนางฟ้า 1 ตนจนได้” ฉันพูด
ก่อนที่จะหยิบหนังสือปริศนาที่ฉันยังอ่านไม่ออกซักทีขึ้นมา
“ไอ่หนังสือบ้านี่ก็ยังไงกันแน่ฟะ! ภาษาโลกไหนของแกเนี่ย!” ฉันบ่นเมื่อเปิดมากี่ที ภาษามันก็เหลี่ยมๆพิลึกๆแบบที่... เฮ้ย จะว่าไปแล้วคุ้นๆแฮะเหมือนฉันเคยเห็นจากที่ไหนมาก่อน...อู๊ย~ปวดหัวชะมัด จู่ๆความทรงจำของฉันระหว่างปู่ก็ผุดเข้ามาในหัวของฉัน ใช่แล้ว ภาษานี้ปู่เคยสอนให้ฉันอ่านตอนประถมนี่น่า... ฉันคิดก่อนที่จะเริ่มเพ่งตาอ่านตัวหนังสือที่อยู่ตรงหน้า และมันก็ได้ผล ฉันเริ่มที่จะอ่านมันออก...
“วิธีขอพร...ให้สมดั่ง...ปราถนา...!” แฮ่กๆ ประโยคเดียวทำไมมันเหนื่อยอย่างงี้เนี่ย แต่ก็ทำถ้ามันทำในสิ่งที่ชั้นต้องการให้เป็นจริงได้จริง ลองดูหน่อยเป็นไง!
“ให้วาดวงเวทย์...ดังภาพข้างล่าง...ใช้พื้นที่จำนวนมากซินะ...” ฉันพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะยกโต๊ะที่อยู่กลางห้องออกไป ก่อนที่ฉันจะไปหาปากกาหรืออะไรที่มันสามารถขีดๆเขียนบนพิ้นตามหนังสือ...มันจะจริงเร้อ...ฉันคิดพลางไม่ใส่ใจก่อนที่จะวาดไปเรื่อยๆจนครบตามที่หนังสือบอกมา
“นำเทียน 12 เล่ม...ปักลงรอบๆวงเวทย์...เทียน 12 เล่ม...เทียน 12 เล่ม จะไปหาที่ไหนเนี่ย!” ฉันบ่นกับตัวเองก่อนที่จะเดินไปห้องเก็บของก่อนที่จะลงมือค้นหาเทียน 12 เล่ม ตามที่หนังสือมันกำหนดมา(ให้ยุ่งยาก- -^)
ตุบ! โครม!
“แค่กๆๆๆๆ>O<” ในระหว่างการค้นหา กล่องมันดันตกลงมาตรงหน้าฉันทำให้ฝุ่นมันกระจายไปทั่วห้อง แค่กๆๆ โอ๊ย ฝุ่นเข้าคอทั้งไอทั้งแสบคอT___T
“เกิดอะไรขึ้นหรอครับ คุณหนู!” พ่อบ้านถามอย่างกระตือรือร้นเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากห้องเก็บของที่ฉันอยู่
“ไม่มีอะไรค่ะ แค่หาของนิดหน่อย” ฉันตอบ
“ให้กระผมหาให้เถอะนะครับ” พ่อบ้านพูดเสนอตัวมาช่วยหาให้ฉัน
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูหาเจอแล้ว” ฉันพูดก่อนที่จะหยิบกล่องเทียน 12 เล่ม เดินออกไปจากห้องเก็บของแล้วเดินเข้าไปยังห้องของฉันต่อ
“เฮ้อ~ ถ้าขืนมีใครรู้ล่ะก็ซวยแน่ๆ” ฉันปิดประตูก่อนที่จะพูดออกมาอย่างโล่งๆ แล้วก็เดินไปจุดเทียนปักรอบๆวงเวทย์ 12 เล่ม
“...เสร็จแล้ว...” ฉันพูดในขณะที่ห้องตอนนี้มีตุ๊กตาน่ารักเต็มไปหมด แต่บรรยากาศในตอนนี้กลับมืดสนิทมีเพียงแสงจากเทียนไขที่อยู่ล้อมรอบวงเวทย์นั้น
“...ต่อไป ต้องขอพรกับสิ่งที่ต้องการ...ปราถนา...ด้วยความมุ่งมั่น...ความมุ่งมั่นงั้นหรอ...” ฉันหลับตาก่อนที่จะตั้งจิตด้วยความมุ่งมั่นและพูดออกไปว่า...
“ขอให้ได้เจ้าชายหน้าตาหล่อๆ สุภาพบุรุษเหมือนดั่งเทพนิยายปรากฎตัวมาพบรักกับข้าด้วยเถิด ฟู่!!~>3<” ฉันตั้งจิตขอพรอย่างตั้งใจก่อนที่จะพ่นลมออกจากปากเหมือนเป่าเค้กวันเกิด ขณะเดียวกันก็มีลมพัดจากหน้าต่างมาอย่างแรง ทำให้เทียนไขทุกเล่มดับลงมันที!
ฟิ้ววว~ พรึ่บ! OoO! เทียนดับ!
แว๊บ~
“กรี๊ดดดด~!!>O<” จู่ๆวงเวทย์นั้นก็มีแสงสีม่วงออกมาพร้อมกับ...
พรึ่บ! หนุ่มรูปงามพร้อมกับปีกสีดำทมิฬที่ห่อหุ้มเรือนร่างของเขาอยู่
“หึ...สวะชั้นต่ำ” เฮ้ย!=[]= หมายความว่าไงฟะ! ฉันขอเจ้าชายไม่ใช่สถุนอย่างนายนะ ไอ่บ้า!>O<
“นายเป็นใครกันฮะ!” ฉันตะโกนถามเหมือนอยู่ห่างเป็น กิโล
“เจ้าเป็นคนเรียกข้าออกมาไม่ใช่หรือไง” หมอนั้นบอก
“ชั้นเรียกเจ้าชาย! ไม่ใช่ปีศาจอย่างนาย!” ฉันเถียง โฮๆ เจ้าชายของชั้นTOT
“หึ! ข้าไงเจ้าชายแห่งโลกปีศาจ!!” หมอนั้นพูดก่อนที่จะแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย ไม่นะ!TOT
“บ้าหรือไง!” ฉันสถบออกมาก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบหนังสือบ้านั้นมาอ่านดีๆอีกที
‘*คำเตือน : ในระหว่างทำพิธีหากทำเทียนดับ สิ่งที่ต้องการปรารถนาจะตรงกันข้ามกับที่ต้องการ*’
บัดซบสิ้นดี!=[]= ทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกว่ะ! แถมตัวเล็กเท่าขี้ตาหมาอีก ไอ่เวร!
“หึ...ไม่นึกเลยว่ามนุษย์อย่างเจ้าจะสามารถเรียกเจ้าชายอย่างข้าออกมาได้” หลงตัวเองไปป่ะ
“ชั้นก็ไม่อยากจะเรียกนายนักหรอกนะ” ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆ แต่กรรมมันได้ยิน
“หึ เอาเถอะมนุษย์อย่างเจ้า คงมีอะไรสนุกๆให้ข้าทำ” หมอนั้นพูดก่อนที่จะหายไป โอ้ม่ายยย~!!
.............................................................................................................................................
กริ๊งๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น
ฉันตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางกึ่งหลับกึ่งตื่น พอฉันมองไปรอบๆห้องก็ไปสะดุดเข้ากับไอ่วงเวมทย์วงแหวนอะไรนั่นเข้า ทำให้ฉันนึกถึงเรื่องเมื่อคืนและพยายามคิดว่ามันเป็นแค่ความฝันไอ้ปีศาจบ้านั่นไม่มีจริงหรอก(มั้ง) อย่ามีมั้งเซ่ะ!...ไม่มีจริง นั้นมันไม่ใช่เรื่องจริง มันเป็นเพียงความฝันนนน~!!
“มันเป็นเรื่องจริง” อะจ๊ากกก~O_o! เฮ้ย! อุ๊ยตายว้ายกรี๊ด นี่มันเรื่องจริงหรอเนี่ย (สตอมาก- -:M)
“นายจะมาทำไมเนี่ยไอ่บ้า! กลับบ้านโลกของนายไปซะสิ” ฉันพูดพลางโยนตุ๊กตาใส่เจ้าบ้านั่น
“ข้าไม่ได้อยากมานักหรอกนะ เพราะนั้นแหละทำให้ข้าต้องไปกลับโลกมนุษย์อย่างงี้ อีกอย่างข้าชื่อเซราฟไม่ใช่ไอ่บ้าที่เจ้าพูดอะไรนั่น”
“นายจะชื่ออะไร มันก็เรื่องของนาย แต่ทำไมนายยังจะโผล่มาอีกล่ะ”
“ข้าไม่สามารถแยกห่างจากเจ้าได้ จนกว่าเจ้าจะหมดความปรารถนาข้าถึงจะเป็นอิสระจากเจ้า เข้าใจหรือยังล่ะเจ้ามนุษย์ เจ้าน่ะมันน่ารำคาญ ปรารถนาบ้าอะไรก็ไม่รู้ เจ้าชายอย่างงั้นหรอ หึ” ไอ่บ้าเซราฟพูดซะยาวเหยียดแถมยังจะแวะมากัดฉันอีก ไอ่บ้า!
“ฉันก็ไม่ได้ชื่อเจ้ามนุษย์นะ ฉันชื่อ นามิ มิโอล่า นามิเซ่ ต่างหากล่ะ เจ้าบ้า!” ได้ทีฉันด่าบ้าง- - หมอก็โอเคอะนะ ตาสีแดง ผมสีดำฉบับปีศาจ สูง สมส่วน หน้าตาหล่อเหลา แต่ห่อเลว ฉันเกลียดพวกหล่อเลว แบะรักเจ้าชายหล่อคนดีต่างหาก
“แล้วฉันต้องทำยังไงล่ะ ถึงฉันจะหมดจากความปรารถนาที่ว่านั้นซะที!”
“เจ้ารักเจ้าชายขี่ม้าขาวอะไรนั้นใช่มั๊ยล่ะ” เจ้าบ้านั้นพูดพลางทำหน้าเบื่อโลกเต็มที
“ใช่*-*” ตาของฉันเป็นประกายทันทีที่พูดถึงเจ้าชาย
“ตัดใจซะ” ไอ่บ้านั้นพูดหน้าตาเฉย ม่ายยยยย~!!
“ไม่มีทาง! ฉันไม่ตัดใจเด็ดขาด!” หัวเด็ดตีนขาดยังไงก็ไม่-0-
“งั้นเจ้าก็ต้องเจอกับข้าแบบนี้ตลอดไปแหละนะ”
“ม่ายยยยยยย~!!!”
ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น
“คุณหนูค่ะอะไรขึ้นหรือเปล่าค่ะ” เสียงสาวใช้ในบ้านคนหนึ่งถามฉันจากด้านนอกประตู ทำให้สติฉันกลับเข้ามาอีกครั้ง
“นายน่ะไปได้แล้ว” ฉันพูดไล่ด้วยน้ำเสียงเบาๆใส่ไอ่บ้านั่น และตะโกนบอกสาวใช้
“ไม่มีอะไร ฉันแค่ฝึกไล่ระดับเสียงน่ะ”
“ค่ะ ถ้ามีอะไรเรียกรับใช้ได้นะค่ะคุณหนู”
“อืม” เมื่อฉันหันไปหาเซราฟ มันก็หายไปแล้ว ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเจอหน้ามันอีก ไม่งั้นคงถ่ายไม่ออก=___= โอ๊ย~ เจ้าชายของฉันT^T เสียดายจริงๆ
.........................................................................................................................................................
- Fate Cherish School –
“นามิๆ เป็นอะไรน่ะ ทำหน้าตาเบื่อโลกจะเป็นจะตายอยู่ล่ะ” เบลล่าทักฉันที่ทำหน้าตาอย่างที่มันบอก
“เรื่องมันยาวเดี๋ยวนะค่อยเล่าให้ฟังนะ” ฉันพูดและฟุบลงบนโต๊ะ
“เอาล่ะ นักเรียนวันนี้มีเด็กใหม่มานะ เอ้าเข้ามาได้เลย” อาจารย์พูด
“ข้าชื่อเซนดิเฟ่ เซราฟ” เสียงนั้นดังขึ้น หวังว่าคงไม่ใช่อย่างที่คิดซินะ
“อุ๊ย! ต๊ายตาย หล่อจังเลย” ผู้หญิงคนหนึ่งในห้องร้องขึ้น
“เซราฟจ๊ะมีแฟนหรือยังจ๊ะ” ตามมาด้วยเสียงของพวกยัยบ้าผู้ชายทั้งหลาย
“นี่พวกเธอเงียบกันหน่อย” อาจารย์แทรกขึ้น ทำให้ยัยพวกนั้นไม่พอใจกันเป้นอย่างมาก
“เซนดิเฟ่ เธอๆผ...” อาจารย์พูดยังไม่ทันจบ เซราฟก็เดินไปหาเบลที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน
“ข้าจะนั่งตรงนี้...” เซราฟพูดก่อนที่จะมองหน้ายัยเบล
“อะเอ่อ...จ๊ะ- -” ยัยเบลพูดก่อนที่จะย้ายก้นไปนั่งตรงโต๊ะข้างหลังซินกับเฟรียส แล้วหมอนั้นก็นั่งลงแทนที่เบลแทน ทำให้หญิงสาวทั้งหมดต่างกระซิบกระซาบประมาณว่า ‘อ๊ายย~นังนั้นกับนายคนนั้นเป็นอะไรกันน่ะ’ กรุณาเปรียบเทียบชนชั้น’นังนั้น’กับ’นายคนนั้น’ - - ฉันไม่เอาเจ้าชายอย่างงี้ของพวกเธอหรอกย่ะ!
“เอาเป็นว่าตกลงนะมิโอล่า” อาจารย์ถามฉัน
“มะ...” ยังไม่ทันได้ตอบ อาจารย์ก็แทรกขึ้น
“- -^ ตกลงใช่มั๊ย”
“TOT ค่ะ” บังคับกันนี่หว่า! สุดท้ายฉันก็ต้องยอมจำนนต่ออาจารย์ เซราฟมองหน้าฉันอย่างกวนบาทาก่อนที่จะแสยะยิ้ม อ๊ายยยย~เกลียดรอยยิ้มแบบนี้ที่สุด(หล่อ?:M) มันเลว! (ซึ้ง- -:M)
“เราเจอกันอีกแล้วนะ ยัยมนุษย์” เซราฟพูดขึ้น
“ฉันไม่อยากเจอนาย- -” ฉันพูดพลางส่งสายตาอำมหิตใส่มัน
“คิดว่าฉันอยากหรือไง อย่าลืมซิเดิมทีมันมาจากตัวเธอต่างหาก” อึก! แทงใจดำ เถียงไม่ออกอย่างแรง โฮฮฮฮฮ~TOT ร้องไห้ดีกว่าฉัน (- -*:M)...
................................................................
ติ๊งต่องๆ เสียงออดดังหมดเวลา
“นามิ ไปกินข้าวกัน” เบลล่าชวนฉันที่กำลังอยู่ในโหมดอึน(อึ้ง+มึน=อึน:M)สุดๆ
“จ้า” ฉันตอบกลับ
“ข้าไปด้วย ข้าอยากกินของที่มนุษย์ทำขึ้น” จู่ๆเซราฟก็แทรกขึ้นมาจากไหนไม่รู้
“นายจะไปกับพวกฉันทำไมฮะ” ฉันถามมัน
“ก็บอกแล้วไงข้าไปจากเจ้าไมได้” มันตอบ ชิ ไม่ต้องย้ำก็ได้
“หวานกันจังน้า~” ยัยเบลล่าพูดขึ้นเบาๆแต่ฉันได้ยิน
“ไม่ ไม่ให้ไป” ฉันพูด
“ไม่ ฉันจะไป” เซราฟ
“ทำเหี้ ยอะไรกันอยู่ว่ะ” เฟรียสตะโกนด่าใส่ฉันกับเซราฟที่กำละงดถียงกันอยู่
“จะไปกินข้าวกันได้หรือยัง กูหิวแล้ว” ซินพูดขึ้นตาม
“(-_-)(_ _)(-_-)” ทำให้ฉันรับพยักหน้าหงึกหงักทันที ก่อนที่จะโดนฆ่า=___=
- โรงอาหาร –
“เป็นไงบ้างว่ะพวกมึงอะ อยู่ดีๆก็ปิ๊งกันซะงั้น” เฟรียสพูดทำให้ฉันสำลักข้าวทันที
“อะแค่กๆ” ฉันรีบหยิบน้ำขึ้นมาดื่มทันที
“เล่ามาซิ นามิ” เบลล่าถามบ้าง ฉันจึงสูดหายใจเข้าแล้วเปิดปากเล่าทุกอย่างให้ฟัง ตั้งแต่ได้หนังสือมา
“อ๋อ! เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง สมน้ำหน้า” ซินพูดถับถมฉัน โอ๊ยๆทำไมมันเจ็บอย่างงี้=O=
“อย่าไปบอกใครนะ เค้าบอกแค่พวกเองเท่านั้น” ฉันกำชับพวกนั้น
“เออ/เออ/อืม” 2 อันแรกซินกับเฟรียส อันหลังของเบลล่า- -
“แล้วต้องทำยังไงให้หมดความปราถนาล่ะ” เบลล่าถาม
“หมอนั้นบอกว่าฉันต้องตัดใจจากเจ้าชายของฉันT^T” ฉันตอบอย่างกล้ำกลืน
“ก็ตัดใจไปซิ” เฟรียสพูดอย่างไม่แคร์ความรู้สึกฉันที่มีให้กับเจ้าชาย T___T ใช่ซิ เองไม่ใช่เค้านิ (ไม่พูดออกไปคิดในใจทำไม:M) เดี่ยวตายก่อนได้เจอเจ้าชายน่ะซิT_T
“ใครจะไปตัดใจกับสิ่งที่เราปราถนาได้ง่ายๆล่ะ” ฉันพูด
“แล้วนามิจะทำยังไงล่ะ” เบลล่าถาม
“ก็มีวิธีอยู่...” จู่ๆเซราฟก็พูดขึ้น
“ว่า!O.O” ฉันรีบเข้าไปใกล้เซราฟทันที
“เจ้าต้องขอพรกับข้ามา 3 ข้อที่มาจากใจจริงและความตั้งใจของเจ้า ข้าก็จะไปจากเจ้าได้” เซราฟพูดพลางเอาซ้อมชี้มาทางฉัน
“จริงดิ!O.o แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรก” ฉันพูด
“ฉันพึ่งนึกออก” เจริญ!
“ถ้าฉันขอให้พันธสัญญานั้นยกเลิกไปล่ะ นายจะได้หลุดพ้นจากฉันซักทีไง” เธอพูด
“อันนั้นทำให้ไม่ได้” เซราฟพูด
“ทำไม” ฉันถามกลับอย่างสงสัย
“ทำให้ไม่ได้!” เซราฟย้ำอีกครั้ง เออก็ได้ฟะ! ทำไมต้องโหดด้วยT_T
“ทะ...เอ่ย...แล้วนาย เมื่อไหร่จะเลิกใช้คำพูดที่มันโบราณแบบนั้นซะที” ซินถามเซราฟ
“ข้าหรอ?” เซราฟ
“ใช้นายนั้นแหละ สมัยนี้คำว่า’ข้า’กับคำว่า’เจ้า’ น่ะไม่ใช้กันแล้ว” ซินพูดต่อ
“เดี๋ยวนี้มันต้อง’กู’ ’มึง’=w=” อีเฟรียส- -*
“พ่อมึงซิ- - ให้ท่าน เอ้ย เขาใช้คำว่า’ฉัน’ ’นาย’ หรือ’เธอ’ อะไรพวกนั้นพอแล้ว ไม่ต้องให้เขามาสถุนแบบเรา- -^!” ซินหันไปบ่นเฟรียส อะนะ- -*
“งั้นหรอ งั้นข้าจะพยายามพูดแล้วกัน...แต่พวกเจ้า...” เซราฟพูดพลางหันไปมองหน้าซินกับเฟรียสชัดๆ ก่อนที่จะพูดอะไรซักอย่าง แต่โดนซินกับเฟรียสรีบวิ่งข้ำปปิดปากเซราฟแล้วรีบมาออกไปพูดอะไรซักอย่างกัน 3 คน แล้วเดินกลับมา
“มัอะไรหรือเปล่า” ฉันถาม
“อ๋อเปล๊า!” ซินกับเฟรียส เสียงสูงจริงพร้อมกับทั้งสองคนเลยด้วย- -^
“แล้วทำไมต้องไปไกลๆด้วยอะ” ฉันซักถาม
“ก็...เออน่ะ! เฮ้ยมึงนี่เซ้าซี้ว่ะ” ซินพูดก่อนที่จะเดินออกไปจากดาดฟ้าตามไปด้วยซินติดๆ เฮ้ย!ตกลงฉันยังไม่ได้กินข้าวเลยน้า~T^T (นางเอกน่าสงสารสุดๆ- -^: M)
…………………………………………………………………………………………………………………
ความคิดเห็น