คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 : ทั่ว ทุก ทิศ
ZGen
ตอนที่ 2 : ทั่ว ทุก ทิศ
บางทีฝนที่กำลังกระหน่ำอยู่ ... อาจเป็นหยาดน้ำตาของโลก
บางทีแผ่นดินที่ไหวสะเทือน ... อาจเป็นการสะอื้นร่ำให้ของโลก
บางทีสายลมที่กำลังพัดอยู่ ... อาจเป็นเสียงถอนหายใจของโลกหรือของใครบางคน
“เฮ้อ...”ชายหนุ่มคนหนึ่งเดินท่ามกลางถนนสายเล็กๆอันเงียบเชียบ ทั้งทีทั้งสองข้างทางนั้นเต็มไปด้วยบ้านที่ใหญ่โตและหรูหราแท้ๆ ทำเอา คิม ซองกยู ถึงกับท้อแท้ในอาชีพขายประกันของเขา ถ้าย้อนเวลาได้เขาคงจะไม่ออกจากโรงเรียนอย่างแน่นอน ถึงแม้ทางบ้านไม่ยอมส่งเงิน ก็จะส่งตัวเองเรียนให้ได้ ... ถ้าทำได้นะ
“นี้! เก็บบอลให้หน่อยสิ”เสียงที่ออกห้าวๆดังมาจากลานว่างเล็กๆ ซองกยูก้มลงดูที่เท้าของตนด้านหน้านั้นมีลูกบอลสีขาวดำ กำลังกลิ้งมาหยุดตรงหน้าของเขาพอดิบพอดี ซองกยูก้มเก็บลูกบอลลูกนั้น เขามองหาเจ้าของลูกบอลลูกนี้
“เอ้า! … เอาไป”ซองกยูโยนลูกบอลที่อยู่ในมือของตนให้กับเด็กผู้ชายที่ใส่เสื้อกล้ามสีฟ้าที่ยืนมองดูอยู่
“ขอบใจนะ … แต่ว่าบอลเขาเอาไว้เตะนะ ไม่ใช่โยน”เด็กคนนั้นรับบอลแล้วกล่าวคำขอบใจพร้อมคำแนบแนมคนที่เพิ่งจะเจอหน้ากันเป็นครั้งแรก ทำเอาตาเล็กๆของซองกยูเบิกโพรงขึ้นมาทันที ซองกยูหันไปหาเด็กคนนั้นห้อมจ้องหน้าอย่างหาเรื่อง
“เจ้าเด็กคนนี้ ... ฉันก็เก็บบอลให้ดีๆ ปากนายนี้หาเรื่องจริงๆเลยนะ”ซองกยูเอ่ยปากว่าเด็กเสื้อกล้ามสีฟ้าก่อนเพราะตนนั้นมีอายุที่น่าจะมากกว่ามาก
“เอ้า ... ก็ผมบอกพี่ดีๆไม่ใช่หรอ? … พี่ต่างหากที่ควรขอบใจผม”เจ้าเด็กเสื้อกล้ามสีฟ้ายังคงไม่เคารพผู้ที่มีอายุที่มากกว่า เขายังคงเดาะบอลอยู่อย่างนั้น
“หน่อย! เจ้าเด็กคนนี้ พ่อนายมีไหนแล้วพ่อแม่นายชื่ออะไร บอกมานะ!”ซองกยุเดินเข้าไปหาเด็กคนนั้นที่ยังไม่สนใจซองกยู
“ผมชื่อ นัม อูฮยอน พ่อกับแม่ฉันไม่เกี่ยวไม่ต้องถาม”เด็กเสื้อกล้ามสีฟ้าที่ชื่อ นัม อูฮยอน หยุดเล่นบอลพร้อมกับแนะนำตัวเอง
“ทำไมจะไม่เกี่ยวก็นายมัน ...”
“พี่! หมอบลง!” อยู่ๆอูฮยอนก็สั่งให้ซองกยูหลอบลงแต่เจ้าตัวกลับทำหน้าเอ๋อเหรอ มึนและงงกับคำสั่งนั้น ทำให้อูฮยอนผลักซองกยูไปข้างๆอย่างแรง พร้อมกับขาข้างขวาของอูฮยอนก็เตะบอลอย่างแรงให้เข้าไปอัดกับลำตัวของสัตว์ที่ซองกยูแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง เพราะสัตว์ที่ที่กำลังตกลงเพราะว่าโดนบอลอัดมันคือนก แต่ว่าถ้าเป็นนกธรรมดา อูฮยอนคงจะเป็นคนที่ใจร้ายใจดำมาก แต่นกที่ซองกยูเห็นนั้นมันคือ นกที่รูปร่างที่ใหญ่มาก ใหญ่จนผิดปรกติ ในนกทั่วไปเราไม่สามารถเห็นฟันมันได้เลยแต่ตันนี้กลับมีฟันแหลมออกมารอบๆจงอยปากของมัน ขนของมันหลุดเป็นหย่อมๆราวเป็นเป็นโรคร้าย เล็บเท้าทั้งสองข้างของมันยาวและดูคมมากยิ่งดวงตาที่เป็นสีแดงเข้มราวกับเลือดทั้งหมดของมันไหลไปอยู่ที่ตาสองข้างยิ่งทำให้ซองกยูนั่งตัวสั่นอยู่อย่างนั้น ไม่คิดจะต่อว่าให้กับเด็กหนุ่มอูฮยอนที่ผลักตัวเองจนล้มเลยแม้แต่นิดเดียว
“นี้ ... พี่ ลุกขึ้นมาได้แล้ว พี่จะพักพวกมันมาหรอ?!”อูฮยอนยื่นมือมาให้กับซองกยูที่นั่งลงอยู่ข้างๆ ซองกยูจับมือนั้นไว้ก่อนที่จะยืนขึ้น เขายังไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง เขาไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนในชีวิต
“เออ ... ขอบใจนะ แต่ว่าเจ้านั้น...”
“ผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นมา อยู่ทั้งคนทั้งสัตว์เป็นเหมือนคนบ้าขึ้นมา นี้พี่โชคดีนะเนี้ยที่มาเจอผมพอดี ผมบอกพี่แล้วไงว่ายังไงพี่ก็ต้องขอบคุณผมอยู่ดี”อูฮยอนเก็บลูกบอลลูกนั้นก่อนที่จะหันซ้ายหันขวาเพื่อสังเกตอะไรบางอย่าง
“นัม อูฮยอน...แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดี?”ซองกยูถามอูฮยอนพร้อมกับสายตาที่มองไปรอบข้างอย่างหวาดกลัว
“พี่แค่ตามผมมาก็นั้นเอง”อูฮยอนพูดก่อนที่จะดึงแขนของซองกยูวิ่งตรงไปอย่างไร้จุดหมาย แต่ซองกยูนั้นเป็นคนร่างกายอ่อนแอมาตั่งแต่เด็กดังนั้นจึงวิ่งไปได้ไม่นานซองกยูเลยของอูฮยอนหยุดเพื่อจะนั่งพักที่ม้าหินอ่อน
“พี่ชื่ออะไรหละ?”อูฮยอนถามในขณะที่กำลังดื่มน้ำอัดลมจากตู้หยอดเงินที่ตั่งอยู่ตรงหน้าของพวกเขา
“ซองกยู คิม ซองกยู”ซองกยูตอบพลางยกน้ำอัดลมกระป๋องที่เขาไม่ค่อยชอบเข้าปากไป
“พี่มาทำอะไรแถวบ้านผมหละ”ซองกยูถึงกับตาโตเมื่อได้ยินว่า “แถวบ้านผม” เพราะว่าแถวนั้นเป็นย่านธุรกิจเลยมีนักธุรกิจกระเป๋าหนักซื้อเอาไว้ บ้างก็เอาไว้ขาย บ้างก็เอาไว้อยู่ แต่ที่แน่ๆ เจ้าเด็กอูฮยอนคนนี้ ... รวยก็แล้วกัน!
“น้องอูฮยอนครับ พี่มีอะไรจะเสนอน้องอูฮยอนผู้หล่อเหลาแอนด์น่ารัก”น้ำเสียงของซองกยูนั้นเปลี่ยนราวกับคนละคน เขาควานหาเอกสารปึกหนาในกระเป๋าของเขาอยู่เป็นพักใหญ่ จนซองกยูนั้นได้หยิบเอกสารสีน้ำเงินเล่มหนาออกมาพร้อมกับปากกาสีใสอีกหนึ่งด้าม
“พี่เป็นอะไร? … อย่าบอกนะว่าโดนนกนั้นจิกมานะ ผมจะเตะบอลอัดพี่จริงๆด้วย”อูฮยอนลูกขึ้นพร้อมกับกับวางลูกบอลที่เคยอัดนกผีนั้นจนร่วงไว้เตรียมยิงประตูซึ่งก็คือซองกยูนั้นเอง คงเป็นเพราะน้ำเสียงและคำพูดคำจาที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของเจ้าตัวทำให้อูฮยอนนั้นเกิดความระแวงขึ้นมา
“ไอ้เด็กบ้า! ... เออ ... น้องเด็กจิตไม่ปรกติจ๊ะ พี่ไม่ได้โดนนกผีนั้นจิก ข่วนอะไรมาหรอกแค่พี่เห็นน้อง หน้าตาดีดูมีฐานะออร่ากระฉูดเท่ห์ที่สุดในสามโลก ก็เท่านั้นเองพี่แค่เห็นน้องแบบนี้เลยเป็นห่วงนะ กลัวเจ้าพวกปีศาจพวกนั้นจะมาทำร้ายน้องอีก พี่ก็เลย ... จะชวนน้องทำประกันก่อนนะจ๊ะ ทำไม่ทำค่อยว่ากัน แต่เชิญดูรายละเอียดก่อนเลยนะ น้องอูฮยอน”ซองกยูร่ายยาวจนอูฮยอนแทบจะฟังไม่รู้เรื่อง แต่ที่จับใจความได้คือ ประกัน ... ประกันอะไรซักอย่างนี้แหละ
“ทำไมผมต้องทำ”อูฮยอนเก็บลูกบอลไว้ข้างกายในขณะที่นั่งลง
“ต้องทำสิจ๊ะ เพราะว่า ‘ประกันพ่อจ๋าแม่จ๋า ถึงจะไม่ค่อยได้ดูแลแต่กูก็แม่มึง’ นั้นมีการคุ้มครองทั้งตัวน้องเองและบิดามารดาได้ด้วย จ่ายง่ายๆขั้นต่ำวันละ 15 บาท หรือก็คือน้ำอัดลมหนึ่งกระป๋องเท่านั้นเอง ทำได้ง่าย ไม่มีคำถามสุขภาพด้วยนะถ้าอยากทำก็โทรเล้ย 1144”ซองกยูอธิบายทุกอย่างให้เด็กอย่างอูฮยอนฟังอย่างตั่งใจราวกับอูฮยอนนั้นเป็นผู้ที่สำคัญอันดับหนึ่งของโลกในตอนนี้
“ไม่อะ ... ไม่ทำ”อูฮยอนตอบพลางดื่มน้ำอัดลมต่ออย่างสบายใจ
“ทำไมละน้องอูฮยอน ... พี่จะบอกให้นะ พี่ไม่ได้แช่งนะแต่ถ้าน้องเป็นอะไรไปจากสาเหตุไหนก็ตามยกเว้นน้องฆ่าตัวตาย เงินจำนวน 100,000 ก็จะถูกนำไปให้พ่อ...”
“พ่อผมตายแล้ว”อูฮยอนพูดเสียงเบาอย่างเศร้าๆพร้อมกับวางขวดน้ำอัดลมไว้ข้างๆ
“เออ ... พี่ขอโทษนะ ไม่ได้ตั่งใจ แล้วก็เสียใจด้วยแต่ว่า ... เงิน 100,000 ก็จะถูกนำไปให้แม่...”
“แม่ผมกัดคอพ่อผมตาย ... OK?”
“เออ ... พี่ขอโทษนะ งั้นไม่ทำก็ได้”ซองกยูได้แต่เก็บเอกสารนั้นเข้าใส่ในที่เดิมของมัน เขาได้แต่ด่าตัวเองในใจเพราะเขารู้ว่าตอนที่เราสูญเสียคนที่เรารักไปมันรู้สึกอย่างไร เขาอยู่มากับครอบครัวที่สมบูรณ์มีทั้งบ้าน ทั้งเงิน แต่ไม่ใครให้เรารัก ไม่มีใครที่รักเราเลย พ่อแม่ของเขาตายไปตอนที่เขายังอายุ 8 ขวบแต่พวกท่านทั้งสองก็ได้จบชีวิตลงด้วยการประสบอุบัติเหตุทางรถ เขายังจำได้ดี ความรู้ที่ที่ร้องให้จนน้ำตาแทบจะกลายเป็นเลือดมันรู้สึกยังไง เด็กที่นั่งข้างๆเขานั้นเข้มแข็งมาก แต่ความทุกข์ของเขามันยังไม่จบ เพราะทันทีที่พ่อกับแม่ตายไปน้องของแม่ก็ต้องรับไปเลี้ยงแต่ด้วยความที่ไม่ชอบเขาสักเท่าไหร่ พวกเขานั้นทั้งรังแก สั่งใช้งานหนัก และสุดท้ายเขาจบมัถยมปลาย ปีที่6มาด้วยความยากลำบาก แต่เขาก็ไม่มีโอกาสได้เรียนต่อเพราะทางนั้นไม่ยอมส่งเขาเรียนอีกต่อไป เขาจึงได้ตระเวนหางานไปเรื่อยๆจนได้งานขายประกันนี้แหละ
“พี่ ... พี่”อูฮยอนเขย่าตัวซองกยูจนหลุดออกจากความคิดของตน
“อะไร ...อะไรหรอ?”
“ก็เห็นเหม่อๆนึกว่าช็อคตายไปแล้วเสียอีก ... รีบๆไปต่อเถอะพี่ แถวนี้ยิ่งคนเยอะเรายิ่งจะเจอพวกมันเยอะ”อูฮยอนพูดพลางเก็บลูกบอลข้างกายก่อนจะนำเอาขวดกระป๋องน้ำอัดลมทั้งสองทิ้งที่ถังขยะ
“เดี๋ยวก่อนนะ ... ตอนนี้ฉันงงไปหมด ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมต้องหนี แล้วอยู่กับคนเยอะๆไม่ดีกว่าหรอ ทุกอย่างฉันไม่เข้าใจเลย!”อยู่ๆซองกยูก็โวยวายขึ้นมาเพราะความสับสนและมึงงงในเรื่องที่เกิดขึ้น เขาขายประกันนะ ไม่ใช่เล่นหนังซอมบี้ จะต้องได้มารับรู้เรื่องอะไรแบบนี้มันค่อนข้างยาก
“เอาแบบง่ายที่สุดนะพี่ ... ตอนนี้ส่วนหนึ่งทั้งคนและสัตว์ก็ต่างเป็นเหมือนกับนกที่พี่กับผมเห็นเมื้อกี้ แต่อีกส่วนก็เป็นก็ยังเป็นคนเหมือนกับเราสองคน พ่อผมเป็นคนแม่ผมอยู่ดีๆก็กลายเป็นพวกซอมบี้พวกนั้นแล้วกัดคอพ่อผม กัดหมาผมแล้วพ่อกับหมาผมก็กลายเป็นเหมือนแม่ผมเข้าใจ๋?”อูฮยอนอธิบายอย่างง่ายๆให้ซองกยูเพื่อจะเข้าใจได้ง่ายๆแต่มันไม่ง่ายเลยที่ซองกยูจะเข้าใจเรื่องง่ายๆได้ง่ายๆ(ง่ายอะไรกันนักหนะเนี้ย!) ซองกยูยังคงงงกับเรื่องประเภทนี้อยู่
“เออ ... มันยากที่จะเข้าใจนะ”
“งั้นแบบนี้นะพี่ ... ตอนนี้ในเมืองมีผีใครโดนผีกัดก็เป็นผีต่อไปเรื่อยๆ OK?”อูฮยอนวางลูกบอลลูกที่กอดไว้วางกับพื้น
“อ๋อ ... นายพูดแค่นี้ก็ได้ เข้าใจง่ายจะตาย นายนี้โง่ชะมัดเลย”ซองกยูพูดพร้อมตักเตือนเพื่อนรุ่นเด็กของเขา ก่อนที่จะมีเสียงดัง ปัง! ที่เกิดจากลูกบอลที่อูฮยอนนั้นเตะอัดตู้น้ำอัดลมอย่างแรง ทำให้ซองกยูนึกว่าเขาโดนอูฮยอนโกรธเข้าเสียแล้ว
“เออ ... นายไม่เห็นต้องโกรธฉันขนาดนั้นเลยนี้หละ ... พูดเล่นเอง พูดเล่น”
“อะไร? ใครโกรธพี่กัน ผมเตะบอลใส่เจ้าตู้เนี้ย เผื่อน้ำอัดลมจะออกมาฟรีๆละสิ ถ้าจะหนีก็ต้องมีเสบียงไม่ใช่หรอ?”หลังจากพูดเสร็จ ซองกยูก็ยิ้มออกมาอย่างโล่งอก ส่วนอูฮยอนก็ยิ้มออกมาเพราะผลงานของเขานั้นเป็นไปตามคาด น้ำอัดลมหลายชนิด หลายยี่ห้อไหลทะลักออกมาจากช่องของมัน อูฮยอนถือวิสาสะหยิบกระเป๋าที่ใส่เอกสารของซองกยูไปใส่น้ำอัดลมทั้งหลายทันที
“นี้! นัม อูฮยอน เอกสารการทำประกันภัยของฉันมีในนั้นหมดเลยนะ แล้วน้ำมันก็ทำให้เอกสารของฉันเปียกด้วย เอาออกเดี๋ยวนี้!”ซองกยูเห็นการกระทำของอูฮยอนถึงกับอารมณ์พู่งสูงปริ๊ด เพราะไอ้เจ้าน้ำบ้าๆพวกนั้นมันทำให้ของที่สำคัญมากเปียกปอนได้
“โถ่ ... นิดหน่อยเอง หยวนๆหนะ หยวนๆ”
“ไอ้เด็กบ้าคนนี้ ... จะทำอะไรของนายก็ทำไปเถอะ!”ซองกยูเดินหนีอูฮยอนหน้าตาเฉย เขาจะไม่ขอให้เด็กบ้าๆแบบนี้ช่วยอีกต่อไป
“พี่ ระวัง!”เสียงของอูฮยอนดังขี้นเมื่อมีตัวคนที่ราวกับศพเดินช้ามายังข้างหลังของซองกยูแต่ดวงตาที่เล็กแสนเล็กจนดูเมล็ดยังใหญ่กว่าไม่ได้สังเกตเหตุอะไรเลย แต่ถึงแม้ไม่เห็น ซองกยูเมื่อยินเสียงก็หันหน้าไปทันที ทำให้เขาพบกับสิ่งที่น่ากลัวกว่านกผีเมื่อกี้ เพราะตอนนี้มันคือ คน! รูปร่างนั้นมีขนาดทั่วๆไปแต่ดวงตาสีแดงจัด เล็บทั้งสองข้างนั้นที่ยาวแสนยาวกับฟันที่แหลมคมทำให้ซองกยูที่ตกใจอย่างสูดขีดจนก้าวขาไม่ออกได้นั่งทรุดตัวลงกับพื้น ทันทีที่อูฮยอนตะโกนบอกซองกยูพร้อมกับขาของเขาก็เตะลูกบอลคู่ใจให้เข้าไปโดนที่หัวของเจ้าศพตัวนั้นอย่างจัง ศพตัวนั้นกระดูกลั่นจนซองกยูได้ยินเสียงจากนั้นมันก็ล้มลงไปโดยที่ตาสีแดงนั้นยังคงจ้องมองมายังซองกยู
“พี่ หนีเร็ว แค่ลูกบอลแค่นี้ เอามันไม่อยู่หรอก”อูฮยอนวิ่งมาหาซองกยูพร้อมกับยื่นมือมาให้ ไม่มีเวลาที่จะอยู่กับทิฐิได้นาน ซองกยูก็ยังต้องตามอูฮยอนพร้อมกับลูกบอลที่ช่วยชีวิตเขามาถึงสองคราอยู่ดี
“นายเตะบอลแบบนี้ สู้กับพวกมันหรอ?”ขณะที่วิ่งกันอยู่ซองกยูก็ถามขึ้นมา
“ไม่ใช่สู้หรอก แต่เอาไว้ป้องกันตัว แต่ถ้าจะให้พูดผมก็รอดมาเพราะบอลลูกเดียวที่ติดมาจากบ้านนี้แหละ”อูฮยอนนั้นอวดสรรพคุณของตนจนซองกยูแอบหมั่นไส้ แต่มันก็จริง พวกเขารอดมาเพราะมันจริงๆนั้นแหละ
“แล้วนี้ เราจะไปไหนดีหละ ไปที่คนมากก็ไม่ได้”
“คนมากมันก็น่ากลัวอยู่ แต่ผมว่าสองคนมันน่ากลัวกว่า อย่างน้อยเราก็ไม่ต้องกันเพียงแค่สองคน ... ใช่ไหม?”
“งั้นไปที่ไหนที่มีคนมากๆแล้วใกล้ที่สุดเพราะตอนนี้ฉันเริ่มเหนื่อยอีกแล้ว”ซองกยูเรื่มที่จะบ่นราวกับคนแก่ขึ้นมาอีกครั้ง
“งั้นก็ ... โรงเรียน”
…..
….
…
..
.
ZGen
.
..
…
….
…..
ร้านเบเกอรี่เล็กๆแถบชานเมืองนั้น ย่อยเป็นธรรมดาที่ต้องเงียบเหงาแต่ครั้งนี้มันยิ่งกว่าเงียบเหงา เพราะมันเงียบราวกับไม่มีคนอยู่เลย ผู้ชายหน้าตาน่ารักนั่งท้าวคางอยู่เคาเตอร์และชายหนุ่มผิวขาวอีกคนกำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่หน้าร้าน พลางผิวปากเป็นเพลงอย่างสบายอารมณ์
“นี้ ... พี่ซูโฮ วันนี้เขามีปิดถนนอะไรหรือปล่าว ... ทำไมมันเงียบจังเลย”หนุ่มน้อยน่ารักที่ชื่อว่า โด คยองซู หรือ ดีโอ ได้เอ่ยเอ่ยถามผู้จัดการร้าน รุ่นพี่ และแฟนหนุ่มของเขาที่มีชื่อว่า คิม จุนมยอน หรือ ซูโฮ ที่กำลังสบายใจถึงแม้วันนี้ เค้กแม้แต่ชิ้นเดียวก็ยังไม่ได้ขายเลยก็ตาม
“ไม่เป็นไรหรอก ดีโอ พี่ว่าวันนี้เขาคงมีเทศกาลในเมืองละมั้ง”ชายหนุ่มผิวขาววางฝักบัวรูปเป็ดสีเหลืองลงที่โต๊ะหน้าร้านก่อนที่จะเดินเข้ามาหาดีโอที่กำลังเซงอยู่ ก่อนกอดดีโอเอาไว้แน่นและหอมซ้ายหอมขวาเพื่อให้คนตัวเล็กน้อยหายเครียด
“พี่ ... ไม่เอา เดียวคนมาเห็นอีก คราวที่แล้วรู้สึกว่าแฟนคลับพี่ก็มาเห็นพอดีไม่ใช่หรอ เดี๋ยวคราวนี้ถ้ามีใครมาเห็นอีกแล้วจะทำยังไง”พูดไปซูโฮก็ไม่คิดจะฟังเลย แฟนคลับที่ไหนจะไปสำคัญกว่าแฟนจริงๆของตัวเอง
“งอนพี่ไม่หายอีกหรอ ... ตอนนั้นมันไม่ค่อยมีใครแล้วนี้หน่า ใครจะไปรู้ว่าแฟนคลับพี่จะมาพอดี”
“จ๊ะ! พ่อรวยเสน่ห์ งั้นก็เชิญต้อนรับสาวๆหรือหนุ่มน้อยของพี่ให้เต็มที่เลยนะ ผมไม่ยุ่งด้วย จะจีบหาคนใหม่ก็ตามใจ!”ดีโอพูดอย่างงอนๆแล้วผละออกจากอ้อมกอดของซูโฮ เตรียมจะเดินไปหลังร้าน
“เดี๋ยวก่อน ดีโอ ... พี่ขอโทษ พี่ไม่ทำตอนอยู่ที่เตาเตอร์ก็ได้ ... แต่เรื่องแฟนคลับหนะ ไม่ใช่ว่าดีโอจะมีสิทธิที่จะโกรธพี่คนเดียวนะ เรื่องเจ้าคู่หูจอมซ่านั้นที่มาร้านเป็นประจำหนะ พี่เห็นมันมายุ่งกับเราบ่อยๆพี่ก็หวงของพี่เหมือนกันนะ”ซูโฮที่โดนสะลัดทิ้งออกมายังไม่ยอมแพ้ เขาวิ่งมาดักหน้าแฟนของตนก่อนจะเริ่มหาเริ่มโกรธอีกฝ่ายบ้าง
“พี่ซูโฮ … พี่หวงผมให้สองคนนั้นหนะ พี่ไม่รู้จริงๆหรอ?”
“จะให้พี่รู้อะไรหละครับ?”ซูโฮได้โอกาสทีเผลอจับมือดีโอเอาไว้แน่น
“ก็เจ้าไคกับเซฮุนหนะ ... มันกินกันเอง!”ถ้าให้พูดถึงคู่รักที่แปลกที่สุดที่ดีโอเคยเห็นมาก็คงจะเป็นรุ่นน้องลูกค้าประจำทั้งสองคน คิม จงอิน หรือ ไค กับ โอ เซฮุน ทั้งที่สองคนนั้นมาที่ร้านครั้งแรกนั้นมาบอกแก่ดีโอว่าน่ารัก และจะขอทั้งคู่จีบ ตอนนั้นเขาเองได้แต่อ้ำอึ้งจนเจ้าสองแสบนั้นคิดว่าเขาอาย ทีแรกก็(แอบ)เอาขนม นม ดอกไม้ มาให้แต่สุดท้ายก็ไม่ถึงมือซักที(คงรู้นะว่าใครจัดการ) เอาไปเอามา มาอีกทีบอกว่าจะไม่จีบเขาแล้ว แต่หันมาจีบกันแทน เขาแทบอยากจะหัวเราะดังๆถ้าไม่กลัวจะเสียมารยาทนะ ...
“จริงดิ!”ซูโฮตาโตขึ้นอย่างตกใจพร้อมๆกับความโล่งอก เขาควรจะไปยุแยงให้พวกสาวๆพวกนั้นเป็นเลสเบี้ยนดีหรือปล่าวนะ?
“ก็จริงนะสิ”ตาโตในตอนนี้ของซูโฮยังไม่ได้ครึ่งหนึ่งของตาปรกติของคนตัวเล็กที่อยู่ตรงหน้าเลย ดีโอนั้นมีเสน่ห์ที่ดวงตาที่ดูใสซื่ออยู่ตลอดเวลา
“เฮ้อ ... พี่ไม่ต้องมาคอยห้ามแล้วใช่ไหม?”
“yes”
ทั้งสองนั้นพูดคุยกันอย่างมีความสุขโดยไม่ได้ล่วงรู้เลยว่าตอนนี้มหัตภัยในเมืองได้เกิดขึ้นแล้วและพวกมันกำลังค่อยๆคลืบคลานมาหาพวกเขา ...
…..
….
…
..
.
ZGen
.
..
…
….
…..
ภายในห้องประชุมที่เคร่งเครียด สำหรับผู้บัญชาการอย่างเขานั้นมีแผนสำหรับเรื่องนี้เสมอ เขาไม่รู้หรอกว่ามันจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่แต่ยังไงมันต้องเกิดขึ้นแน่นอน
“พวกเราพร้อมที่จะเริ่มปฏิบัติการแล้วครับ”เสียงของผู้ชายดังขึ้นเมื่อพวกเขาสังเกตการณ์จอมอนิเตอร์มาได้สักครู่แล้ว
“พวกเราก็พร้อมแล้วค่ะ”เสียงผู้หญิงก็ดังขึ้นตามพร้อมกับเสียงยกอาวุธหนักดังขึ้น
“งั้น .... BTS BEG ออกปฏิบัติการได้!”เสียงของผู้ทรงอำนาจของชายคนหนึ่งที่หัวโต๊ะ ทั้งหมดนั้นวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างกำลังจะถูกจัดการในไม่ช้า ทุกที่ในเมืองตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยความผิดพลาดของพวกเขา พวกเขาต้องเป็นคนจัดการ...
ZGen------------------------------------ZGen----------------------------------------ZGen
ฮ่าฮ่าฮ่า กำลังบ้าฟิคเรื่องนี้เป็นอย่างมากเลย เอาต่อแล้วด้วย อ่ะๆ!อย่าเพิ่งด่ากัน ฟิคเรื่องเก่าจะเอามาลงให้วันเสาร์นะครับผม ตอนนี้อ่านซอมบี้ไปก่อน เดี๋ยวมาเฟียจะตามมา
ความคิดเห็น